ΕΝΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙ ΚΑΤΩ ΑΠ ΤΟ ΤΣΙΜΕΝΤΟ..

Η κυρία μπήκε στο μετρό κρατώντας τη κορούλα της. Θα ήταν το πολύ 10 χρονών η μικρή. Κι η μαμά γύρω στα 40. Διάβαζα εφημερίδα και κοιταξα αφηρημένα. Ομως ξαφνικά κάτι μου τράβηξε τη προσοχή. Κάτι που δεν μπορούσα να προσδιορίσω.

Κοίταξα τη μικρή. Και μετά τη μητέρα. Είχαν κάτι παράξενο.
Ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι ήταν ντυμένες σαν δίδυμες.
Η μητέρα φορούσε λευκό διάφανο παντελόνι και κολλητό λευκό μπλουζάκι και μπορούσαμε άνετα να δούμε όλες τις ανατομικές της λεπτομέρειες. Ολες..
Το ίδιο ακριβώς είχε ντύσει τη μικρή.
Ακόμα και στις λεπτομέρειες. Δαχτυλιδάκια, σκουλαρικάκια, μια κορδέλλα στα μαλλιά, σανδάλια.

Κι ομως το παράλογο ήταν ότι ήταν η μικρή που έβγαζε μια προστυχιά που μ΄εκανε να κοιτάω σα χαζή. Μ'εκανε να ανατριχιάσω λες και γεννιόμουν μόλις τώρα σ΄αυτό το κόσμο.
Οι κινήσεις, ο τρόπος που κοιτούσε τους άλλους, τα σκέρτσα ήταν όλο πρόκληση.
Κι η μαμά απλά κοίταζε... περήφανη.

Και τότε είδα διάφορους άντρες να κοιτάνε έντονα το κοριτσάκι... Να το μετράνε στο ζύγι...
Φρίκαρα.
Τόσο λάθος όλα. Τόσο λάθος τοποθετημένα τα πιόνια στη σκακιέρα...

Το ένα λάθος οδηγούσε το άλλο σαν αλυσίδα. Μια ηλίθια μάνα, παράσερνε ένα παιδί στο αφύσικο, κι ένα παιδί παράσερνε μερικούς μισονυσταγμένους "κυρίους" να βγάλουν τη κτηνωδία που κρύβαν μέσα τους.

Εκεί μέσα στο μετρό, σε μια συνιθισμένη ώρα αιχμής παιζόταν ένα βρώμικο παιχνίδι. Μια γερασμένη πιθανά αποτυχημένη ζωή-μάννα είχε μεταφέρει το βρώμικο πρόσωπό της στην επόμενη γενιά-παιδί κι αυτό ήταν έρμαιο δύο τάξεων. Των πεινασμένων και των αδιάφορων.

Ημουν στη μέση.
Κοίταξα δίπλα μου. Μήπως κάποιος άλλος είχε φρικάρει. Κανείς.

Σκέφτηκα τη λέξη. Παιδεραστία. Το μαστίγωμα της αθωότητας. Η τιμωρία εκείνου που ακόμα έχει όσα οι άλλοι έχασαν στο δρόμο. Η εκδίκηση του σάπιου πάνω στο φρέσκο. Το πρόστυχο που ζητάει οδαδούς... πολλούς, όσο περισσότερους γίνεται...

Διεφθαρμένος εκείνος που κοίταζε το τρυφερό κορμάκι.

Διεφθαρμένη η γριά που τραβάει τη μούρη της απεγνωσμένα, προσπαθώντας να σιδερώσει το χρόνο.

Διεφθαρμένα τα σώματα χωρίς ψυχή. Σάκκοι άδειοι τρομαγμένοι από το πέρασμα του χρόνου.

Κάποτε τα παιδιά τα χτυπάγανε αλύπητα όλοι. Οι γονείς, οι δάσκαλοι... Ηταν οι εποχές της βίας. Της επιβολής. Του τυφλού εγωισμού.
Τώρα είναι η εποχή της σαπίλας. Ο εγωισμός δεν είναι δυνατός, ισχυρός, φρέσκος έχει κι αυτός σαπίσει.
Τραβηγμένος από χίλια δυό λίφτινγκ έχει γίνει πια μια αηδιαστική μάσκα.
Δεν μπορεί να εκφράσει ούτε αγάπη ούτε μίσος.

Μόνο δίψα. Δίψα να ζήσω εγώ. Να προλάβω εγώ. Να χορτάσω εγώ. Να ξεφύγω εγώ...
Ηθελα κάποιον να βρίσω. Αλλά δεν ήξερα ποιόν. Τη μάνα? Τους πεινασμένους? Τους αδιάφορους?

Παιδί.
Η καλύτερη πηγή κέρδους.
Κάθε είδους κέρδους.
Η ευκαιρία να προσπαθήσεις να βγάλεις πάνω του τις χασούρες σου.

Πνιγμένα στα βίτσια μας, στους καυγάδες μας, στις αποτυχίες μας. Πνιγμένα στη σκόνη της πόλης που έχει μείνει στείρα. Δάση κι αυτά που ισοπεδώνονται για να χτιστούν πάνω τους τυποποιημένα τσιμεντόκουτα. Μια φαντασία που πρέπει γρήγορα να δώσει τη θέση της στο κέρδος.

Πνιγμένα σε τόνους από άρχρηστα βιβλία, άχρηστους νόμους, άχρηστες υποχρεώσεις, παιδιά γονιών που κρύβουν σε κούφιες κουβέντες τη δική τους άγνοια. Να φας, να κοιμηθείς να μεγαλώσεις, να γίνεις σωστός κι επιτυχημένος άνθρωπος, άξιος πολίτης..

Να φας τα μολυσμένα τρόφιμα, να κοιμηθείς κάτω απ΄το νέφος να γίνεις όπως σε θέλουν για να έχω ήσυχο το κεφάλι μου ότι δεν ήσουν "ένα απροσδόκητο λάθος".

Ελπίζω στα παιδιά που είναι "απροσδόκητα λάθη". Σ΄εκείνα που θα κάνουν το δίσκο να κρασάρει. Και νοιώθω μια ευγνωμοσύνη για τους γονείς που τα "αποδέχτηκαν" και κράτησαν τα δικά τους σκουπίδια μακριά τους. Εκείνους τους γονείς που δεν θέλησαν να γεννήσουν κλώνους αλλά "ανθρώπους".

Τα δικά μας παιδιά, ακόμα κι αν τους γκρεμίσατε τις αλάνες, φτιάχνουν δικές τους σε αόρατους κήπους..