Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΠΑΡΛΑΣ!

Πότε είναι η τελευταία φορά που έσπασες τα μούτρα σ΄εναν ανώμαλο που πήρες χαμπάρι?
Πότε είναι η τελευταία φορά που πάλαιψες για να σώσεις τη ζωή ενός συνάνθρωπου που δεν γνώριζες καν αλλά βρέθηκες εκεί όταν κινδύνευε?
Πότε είναι η τελευταία φορά που έβαλες σε κίνδυνο την ίδια σου τη ζωή προκειμένου να παλαίψεις για τις ιδέες σου?
Πότε είναι η τελευταία φορά που θυσίασες πάρα πολά στη ζωή σου, σχεδόν τα πάντα προκειμένου να μην υποκύψεις σε τίποτα από όσα εξευτελίζουν τη ζωή μας?
Πότε είναι η τελευταία φορά που έκανες κάτι για το τόπο σου, τη πατρίδα σου, τη φυλή σου, το πολιτισμό σου, την ιστορία σου?

Είσαι στη φάκα.
Δεν θα δώσεις φακελλάκι αν κινδυνέψει το παιδί σου?
Θα το διορίσεις αν ένας βλαχοδήμαρχος σου δώσει μια θέση έτοιμη?
Οταν γεννηθεί θα το βαφτίσεις έτσι δεν είναι? Θα το βάλεις σε μια κολυμπήθρα να χτυπιέται για να ξεπλύνει τα τρομερά αμαρτήματα που έχει το βρέφος όπως σου είπαν.
Μετά στο σχολείο δεν θα τα ακουμπάς κανονικά στα φροντιστήρια?
Αν σου πει ότι θέλει να γίνει ντελιβεραντζής κι όχι γιατρός θα έχει την ίδια εκτίμηση από σένα?
Το βράδυ? Αφού σε έχουν καρπαζώσει όλοι καρπαζώνεις λίγο κι εσύ τους δικούς σου στο σπίτι να νοιώσεις κάποιος έτσι δεν είναι?
Α! Είσαι και ιδεολόγος ε? Πληρώνεις τη συνδρομή στο κόμμα σου νοιώθεις ο «αναμάρτητος» που θα πετάξει πρώτος τη πέτρα...

Μπασμένος μέσα στο σύστημα σε κάθε σου βήμα, σε κάθε σου ανάσα, ακόμα κι αν εσύ ο ίδιος δεν είσαι εντελώς ανώμαλος, διεφθαρμένος, εγκληματίας, είσαι όμως ντε φάκτο ο δειλός που στη παρέα των βιαστών δεν πηδάει τη δυστηχισμένη τη κοπέλλα αλλά φυάει τσίλιες στη γωνία μην έρθει κανένας ε?

Ο δειλός που επιμένει ακόμα να ΜΗΝ βλέπει ότι ΟΛΟΙ τον πουλήσανε, οτι ΟΛΟΙ τον δουλεύουν κανονικά αναμασώντας οράματα και ιδέες που ποτέ δεν θα εφαρμόσουν γιατί ουδέποτε ήταν ο αρχικός τους σκοπός, οτι ΟΛΟΙ κοιτάνε τη πάρτη τους απλά άλλοι το κάνουν εντελώς θρασύτατα, κι άλλοι στα μουλωχτά ενδεδυμένοι με το μανδύα της κάθε ψευτιάς ικανής να σε παρασύρει.

Και ξέρεις με ποιόν τα βάζεις?
Με μένα.
Τον ίδιο με σένα.
Σου σφυράει ο καθένας στο αυτί τι είναι καλό τι είναι κακό τι είναι δικαιοσύνη και τι δεν είναι κι εσύ πιστεύεις ότι σου «κάτσει» πιο εύκολο ή μάλλον αυτό που σου μοιάζει περισσότερο. Δεν θέλεις να μπεις στο κόπο να μάθεις κάτι άλλο. Δεν θέλεις να παλαίψεις να τα ανατρέψεις όλα και να τα ξαναφτιάξεις από την αρχή.
Δεν θέλεις καν να θυμηθείς αν κάποτε υπήρξες αλλοιώς.

ΕΙΣΑΙ, ΕΙΜΑΙ, ΕΙΜΑΣΤΕ πνευματικά τεμπέληδες.
Ψάχνεις να βρεις ένα θύμα για να τα φορτώσεις κάπου. Και τη δική τους τη στυγνότητα και τη δική σου την ηλιθιότητα.
Και βρίσκεις εμένα.
Δείχνεις στα παιδιά σου ένα τυχαίο συνάνθρωπο και λες .. «κωστάκη κοίτα μη γίνεις έτσι!»

Η ανατροφή του παιδιού σου έχει περιοριστεί σε επί μέρους παραδείγματα. Ο κόσμος που τον διδάσκεις είναι μικρός, περιορισμένος, χωρίς ιδιαίτερες εναλλαγές, είναι ένα σπίτι μερικά τετραγωνικά χτισμένο στη μέσή μιας πολιτείας που δεν χρειάζεται να τη γνωρίσει. Του φορτώνεις τα ντουλάπια τίγκα για να μην χρειαστεί να ψάξει πιο έξω. Να ζήσει και να πεθάνει στα πρότυπα της δικής σου αποθήκης.

Κοιτάς στη πυραμίδα της διαφθοράς από τη βάση μέχρι τη κορφή κι αντί να φτύσεις απάνω σ΄οποιαδήποτε πέτρα της , γιατί όλη είναι σάπια, βλέπεις ένα αδέσποτο λίγο πιο κει , ξεκάρφωτο και χωρίς να ξέρει που πηγαίνει (όπως εσύ) και του πετάς μια πετρίτσα σαν μαγκιά!

Η ανωμαλία σου σ΄αυτό το κόσμο δεν είναι η όποια ανωμαλία κάνεις. Η μεγαλύτερη αμαρτία σου είναι να πιστεύεις ακόμα ότι ΕΣΥ ΔΕΝ ΦΤΑΙΣ....

Ετσι και στη καθημερινότητά μας το πιο επικίνδυνο είδος συμπολίτη δεν είναι ο κάθε λογής εγκλήματίας, αλλά εκείνος ο γείτονας ο «κουμπωμένος» πίσω από τη δήθεν μη συμμετοχή του στο κακό. Ο σπαστικός συμαθητής που φωνάζει «κύριε, κύριε ο Νικολάκης το έκανε! Οχι εγώ... » Εκείνος που δεν κάνει τίποτα παραπάνω απ΄οτι του ζητούν να κάνει. Ο πολίτης που δε ρωτάει πολλά, και κοιτάζει ύποπτα όσους ρωτούν..

Το κακό είναι όταν εκτός απ΄ολα αυτά έχεις αποκτήσει και λίγη μόρφωση (κυρίως από προχειρες εκπομπές της τηλεόρασης, περιλήψεις στις εφημερίδες και βιβλία που βρίσκεις δώρο ένθετα στα περίπτερα , και τότε συνδυάζεις την ανοησία σου, τη δειλία σου με τη διδασκαλία προς τον συνάνθρωπο. Και με εκνευρίζεις.

Είναι σαν να είμαστε στη κόλαση στο γνωστό λάκκο με τα σκατά , έχουμε ξεμυτίσει έξω λίγο το κεφάλι κι εσύ μου δίνεις συμβουλές πως να κρατάω πιο καλά την αναπνοή μου όταν ξαναμπούμε μέσα!

Κοιτάζω γύρω μου. Νοιώθω μια νέου τύπου θλίψη....

Δεν ετοιμάζονται πια στρατιές επαναστατών, μεθοδεύονται στρατιές από κάθε λογής ιεραπόστολους , να φωνάζουν για κάθε λογής επί μέρους προβλημα, ποτέ για το σύνολο, γιατί αυτό που θα ζήσουμε στο μέλλον , αυτό που φιλοδοξεί να ορίζει τις τύχες μας, δεν χρειάζεται δικαιοσύνη και επαναστάσεις, ούτε δικτατορίες, ούτε σταυροφορίες, χρειάζεται μόνο να συνεχίσουμε να έχουμε περιορισμένη αντίληψη, να αναμασάμε τα ίδια και τα ίδια, αλλά η βάση μας , το είναι μας να είναι η ΑΓΝΟΙΑ....

Κι εγώ που τα λέω όλα αυτά? Τι είμαι? Ενα βήματακι πιο κει. Η άγνοιά μου με πονάει γιατί την αναγνωρίζω κι ας μη ξέρω που βρίσκεται η αλήθεια. Γνωρίζω όμως ότι ζω σ΄ενα ψέμα.

Το μόνο πράγμα που μου δίνει ακόμα δύναμη κι υπομονή είναι ότι πατάω τούτο δω το χώμα. Και πες τε ότι θέλετε, αλλά τούτο το χώμα είναι αλλοιώτικο. Κάτι θέλει να μου φωνάξει αλλά μέσα σε τόσο βουητό δεν μπορώ ν΄ακούσω. Νοιώθω όμως πως η τελευταία έξοδος για την ελευθερία, εδώ βρίσκεται μπροστά μου. Πρέπει να τα μάθω όλα απ΄την αρχή.
Πρέπει να ξανακαθίσουμε σε νέα θρανία με νέους δασκάλους. Να σταματήσουμε το σκασιαρχείο και να στρωθούμε λίγο στο διάβασμα.

Σ’ αυτό εδώ το τόπο μας έμαθαν να ντρεπόμαστε ακόμα και για το ονόμα μας.
Αλήθεια ποιό είναι?