ΒΟΛΕΜΕΝΟΙ, ΚΟΙΜΙΣΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΔΕΙΛΟΙ...

Διάβασα εδώ στο μπλογκ του παππού αυτό κι ένοιωσα μια μεγάλη θλίψη. Θλίψη όχι μόνο για την αλήθεια που λέει έτσι απλά, αλλά για το γεγονός ότι μιλάει ένας γέροντας που έχοντας ζήσει τόσα χρόνια σ΄αυτή τη ζωή, έζησε, αγωνίστηκε και άντεξε για να νοιώσει αυτό.

ΠΕΡΙΣΣΕΥΟΥΜΕΝΟΣ....

Δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι πιο οδυνηρό, πιο απάνθρωπο από το να ασπρίσουν τα μαλλιά σου μ΄αυτή τη πίκρα. Πολύ περισσότερο αν έζησες στα νιάτα σου με ιδέες, με όνειρα ν΄αλλάξεις το κόσμο. Αν πολέμησες για την ελευθερία, για την αξιοπρέπεια, για το δίκιο.

Εχω μια μεγάλη θλίψη, εγώ η ενδιάμεση ηλικία, γι΄αυτό που καταφέραμε. Να ευνουχίσουμε τα όνειρα στις δυό πολύτιμες στιγμές της ύπαρξης. Στο νέο που έρχεται να ζήσει και στο γέροντα που φεύγει για πάντα. Αφήσαμε τους πολέμους και τις επαναστάσεις κάπου εκεί ξεχασμένα, να γεμίζουν τα βιβλία της ιστορίας, δεχτήκαμε οι νεόφερτοι να μείνουν απροστάτευτοι και "αδειασμένοι" κι εμείς στρογγυλοκαθήσαμε στη μέση λες και δε συμβαίνει τίποτα....

Ζούμε σ΄ενα κόσμο που επιβιώνουν χωρίς τύψεις, θρασύτατα οι απάνθρωποι. Γιατί όσο και καλοπερασάκιας να είσαι, όσο βολεμένος, όσο ατομιστής, δεν υπάρχει μεγαλύτερη ντροπή από το να μην μπορείς να τιμήσεις τα παιδιά που γέννησες και τους γέροντες που σε γέννησαν.

Κάποια στιγμή είχε πει ο γιατρός στη μάννα μου (επειδή έκανε το τσιγαράκι της πότε πότε) ότι πρέπει να σταματήσει. Γύρισε και του είπε. Ξέρεις γιατρέ, το παιδί μου καπνίζει και στεναχωριέμαι. Νομίζεις ότι μου καίγεται καρφί τι θα πάθω εγώ αφού βλέπω το παιδί μου να παθαίνει?

Μεταφέροντας αυτή τη μικρή απλή φράση σε συνολικότερο επίπεδο θα ρωτήσω. Κι αν έχετε να τρώτε, να πίνετε, κι αν έχετε δουλειά ακόμα και κανα λεφτό στην άκρη, κι αν τη ψιλοβολέψατε και τα βγάζετε πέρα, τι χαρά θα βρείτε αν στον αυριανό κόσμο που ξημερώνει σκοτεινός και αμφίβολος παίξετε τα παιδιά σας στα ζάρια?

Τι χαρά βρίσκετε αν ο γέροντας πατέρας, η μάνα έχουν καταντήσει περίγελως στα κανάλια την ώρα που μετράνε τα φραγκοδίφραγκα στη λαική?

Τι χαρά βρίσκεται σε μια γη που προλάβατε και την είδατε ακόμα ζωντανή, αν τα παιδιά σας τη δουν να πεθαίνει?

Αυτό σημαίνει απληστία. Αυτό σημαίνει ατομισμός. Να κοιμάσαι ακόμα τα βράδυα σα βόδι, ενώ τα παιδιά σου ξαγρυπνάνε σε εφιάλτες. Αυτό ήταν και το νόημα των κινητοποιήσεων που έγιναν το Δεκέμβρη. Το τελικό συμπέρασμα. Τα παιδιά μείναν μόνα τους. Οπως μείναν και οι συνταξιούχοι. Γιατί αυτοί οι δυο τελικά είναι οι περισευούμενοι....

Ολα θα μας τα συγχωρούσα αν βγάζαμε φωνή ξανά. Ολα θα μας τα συγχωρούσα αν σηκώναμε παράστημα σ΄ολο αυτό το χάλι. Ομως τώρα, τώρα δεν έχω τίποτα να μας πω. Γιατι κι εγώ κι εσείς, κάθε μέρα όλο και πιο πολύ χάνουμε. Οχι λεφτά, όχι αγαθά, χάνουμε την εικόνα μας. Το νόημα μας. Κάθε μέρα αθετούμε το λόγο μας.

κι ενα απο μενα

ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ.....

RONDO VENEZIANO - MUSICA FANTASIA

ΔΡΑΣΕ Η ΣΚΑΣΕ!

Οταν θα δείτε να αραιώνουν όλο και πιο πολύ εδώ μέσα οι φιλοσοφίες μας, τότε σημαίνει ότι τα πράγματα έχουν περάσει πια τη σφαίρα της σκέψης και μας έχουν ζώσει κανονικά. Ημουν έτοιμη να γράψω χίλια δυο πράγματα. Μέχρι που άκουσα και γι΄αλλες απολύσεις... Ακουσα κι ενα φίλο που του παίρνουν το σπίτι. Ακουσα κι ενα θείο που του έκοψαν το ΕΚΑΣ κι έτσι έμεινε στη κυριολεξία με ψίχουλα. Ηρθαν και κάτι λογαριασμοί που θα τους βάλω στο κλήρο πιο θα πληρώσω τώρα, ποιό τον άλλο μήνα, ποιο μετά...

Ειλικρινά δεν ξέρω τι να γράψω. Εμείς οι πολλοί και άγνωστοι, οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας τραβάμε μεγάλο μανίκι και προβλέπεται ακόμα χειρότερο. Εχουμε πνιγεί. Κι ο καθένας προσπαθεί να κάνει τα μαγικά του, για να κρατήσουμε, ακόμα, τη ψυχραιμία μας. Για πόσο ακόμα δεν ξέρω. Οπως δεν ξέρω και τι θα γίνει αν κάποιο πρωί αυτή η ψυχραιμία αποφασίσει να φύγει. Τι θα μείνει στη θέση της.

Δεν είναι πια ζήτημα λεπτομέρειας. Είναι ζήτημα επιβίωσης. Και το ωραίο είναι ότι ακόμα υπάρχει μια μερίδα πληθυσμού που όλα αυτά τα βλέπει σαν ξανθοπουλέικο μελόδραμα. Και δεν μιλάω για τους άρχοντες. Εκείνοι έτσι κι αλλοιώς νομίζουν ότι είναι από αθάνατοι και βάλε. Μιλάω για τους ενδιάμεσους. Τους ονομαζόμενους "εντάξει μωρέ, χαλάρωσε". Εκείνους στους οποίους ελπίζει η σαπίλα για να επιβιώσει ακόμα. Εκείνους που "εντάξει μωρέ στους άλλους συμβαίνει", "εντάξει μωρέ πολύ φώσκολο διαβάζεις".

Για εμάς λοιπόν που δεν είμαστε εντάξει μωρέ, αφιερώνω την παρακάτω εικονα που βρήκα στο ΑΝΑΣΤΡΟΦΗ
ΜΠΡΑΒΟ ΠΑΙΔΙΑ!

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΠΟΙΗΣΗΣ... ΚΑΙ Ο ΦΑΣΟΥΛΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΕΙ!

Τι να έγραφα για τη παγκόσμια μέρα ποιησης εγώ που ποιητής δεν ειμαι. Να γράψω για έρωτες, για όνειρα, για τη θλίψη που χωρίς αγάπη και χωρίς μίσος φωλιάζει στις καρδιές των χαμένων ψυχών... Είπα ας βάλω κάτι που να μοιάζει με χείμαρρο. Και βρήκα αυτό.

Ενα απόσπασμα από τις φιλοσοφίες του Φασουλή, του ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΣΟΥΡΗ.

..........................................

Βρε Φασουλή καυμένε, δεν κάθεσαι στ΄αυγά σου,
τους ψωροφιλοσόφους στον διάβολο δεν στέλνεις ;
Δεν σε αρκεί να χάσκεις στη ράχη του Πηγάσου,
μα ια φιλοσοφίαις αρχίζεις να μου θέλεις;

Οπως κι αν διεπλάσθη το Σύμπαν τι σε μέλει;
Κι αν εξ΄αυτής παρήχθη της μάζης ή εκεινης,
κι αν ήτο πρώτα χάος ή μια φωτονεφέλη,
εσύ μπορείς με τούτο καλλίτερος να γίνεις;

Και αν στων συστημάτων εγκύψεις την σωρείαν,
και αν του Δημοκρίτου δεχθείς την θεωρίαν,
καθ΄ην εκ των ατόμων συνίσταται η φύσις,
κι επί της θεωρίας αυτής φιλοσοφησεις.

Θαρρείς το άτομόν σου δεν θάναι, όπως είναι,
πως ασθενές σαρκίον ως τώρα δεν θα μένει,
πως δεν θα το μαραίνουν οι ποθοι κι αι οδύναι,
κι ουδέ θα παίζη λόρδα και η παραδερμένη;

Κι αν του Θαλή το ύδωρ αρχήν αναγνωρίσεις
κι υδραυλικλής σπουδήσεις μεθόδους περισσάς,
πιστεύεις πως καμμιά δεν θα στειρεύση βρύσις
και συ από την δίψα ποτέ δεν θα λυσσάς;

Κι αν του Ηρακλείτου το σύστημα σ΄εξαίρη
κι ειπής αρχήν των όλων το πυρ το αδηφάγον,
νομίζεις ότι πάντα θα είναι καλοκαίρι
και δεν θα τουρτουρίζεις την εποχήν των πάγων;

Κι αν ως ο Πυθαγόρας και συ ανακηρύξεις
πως είναι αρμονία τα πάντα και ρυθμός,
κι αν αριθμούς αγνώστους ενώσης κι αναμίξεις,
κι είπεις πως άρχει πάντων το εν κι ο αριθμός,

Νομίζεις πως τ΄αυτιά σου ποτέ δεν θα ταράξει
βαρύτονος, τενόρος, ή άλλος φουκαράς,
που με βρυγμούς οδόντων ελπίζει να μαλάξει
την άμουσον καρδίαν σκορδόπιστης κυράς;

Η μήπως των πλουσίων τα πλούτη θα σαρώσεις;
Η μήπως το πουγγί σου θα βρίσκεται γεμάτο;
Η τάχα θα μπορέσεις το σπιτι να πληρώσεις,
που έκτισες με χρέος στον Φαληρέα κάτω;

Κι αν δεχθής ακόμη σαν τον Αναξιμένη
πως ο αήρ, το Σύμπαν και άπειρον σημαίνει,
θαρρείς πως θα περάσει και μονον μία ημέρα,
που δεν θα καβουρδίσεις κοπανιστόν αέρα;

Και αν τας πολιτείας τας ουρανογενείς
του Πλάτωνος ποθήσεις ευγενεστάτου θρέμματος
μη τάχα ζωοκλέπτης δεν θα μπορεί κανείς
να γίνει Ταξιάρχης και Σύμβουλος του Στέμματος;

Και αν το έρωτά σου δεχθείς τον ιδεώδη
μήπως δεν θα σηκώνουν τον κόσμον εις το ποδι
προικοθηρών πεινώντων τοσαύται συμμοριαι,
οπόταν ξεμυτίζουν πολύφερνοι κυρίαι;

Νομίζεις οι ερώντες πως θα πετούν τα νέφη
και πως ποτέ δεν θάχουν για τιποτ΄άλλο κέφι;
Η μη κι ο έρώς θάναι καπνός, ατμός και σκόνη,
και γυναικός κοιλία ποτέ δεν θα φουσκώνει;

Και αν του Σωφρονίσκου ακούσεις τον υιόν,
που ενα ανακηρύττει του Σύμπαντος Θεόν,
ασύλληπτον καθ΄ολα και άυλον κι αιώνιον,
κι εις τούτο αποβλέπων ερρόφησε το κώνειον,

Κι αν, στην Χαναναίαν πετάξεις νοερώς,
εις τον Θεόν εκείνον πιστεύεις του Σινά,
θαρρείς πως δεν θα φθάσει ουδέποτε καιρός,
όπου θα προσκυνήσεις και συ τον Μαμμωνά;

Θαρρείς τον ευατό σου διττώς αν διαιρέσεις,
εις νουν και εις αισθήσεις, πως δεν θα μείνεις βλάξ;
Θαρρείς πως ασφαλίζεις τα μεταξύ των σχέσεις
κι αυτό δεν θάναι δούλον του άλλου εναλλάξ;

Και αν του Επίκουρου την Ηδονήν δεχθείς
και τύχη καμμιάν ώρα και συ να ορεχθής
να φας μονάχος ένα μουκλέικο πεπόνι
θαρρείς πως ταντερά σου δεν θα θερίσουν πόνοι;

Κι αν την αχρείαν σάρκα εξ ηδονων κορέσεις
νομίζεις πως με άλγος ποτέ σου δεν θα κλαύσεις;
Κι αν το βαρύν χιτώνα της αρετής φορέσεις,
θαρρείς πως δεν θα θέλης εκείνας ν΄απολαύσης;

Νομίζεις πως δεν είναι κι αυτό κι εκείνο χίμαιρα;
Πιστεύεις και εις όρκους και εις λογους της τιμής;
Νομίζεις ότι τούτο, που θα ποθήσεις σήμερα,
κι αύριον επίσης θα το επιθυμής;

Κι αν είσαι ανθρωπίσκος εκ της κοινής αγέλης
θα μακαρίζεις κλαίων σκηπτούχους βασιλείς,
κια αν βασιλεύς καλείσαι, θαλθή στιγμή να θέλεις
να δειάζεις ανωνύμους θαλάμους της Αυλής.

Βρε Φασουλή, καυμένε, ως εδώ πε΄ρα μείνε,
πολλή φιλοσοφία και σκεψις ας σου λείπει...
δι΄οτι πράγμα χαίρεις αυτό χαρά δεν είναι,
δι ότι πραγμα πάσχεις αυτό δεν είναι λύπη.

Δεν εισ΄ουτ΄ευδαίμων, αλλ΄ουτε δυστυχής,
ευκόλως μην πιστεύης στον ε΄να και στον άλλον,
ουδ΄εις αθανασίαν, ουδ΄εις θνητόν ψυχής
και δι΄αυτό κι εκείνο να στέκεις αμφιβάλλων.

Ο κοσμος ας κινείται και τουτο το Βασίλειον
ας στρεφετ΄αιωνίως η γή περί τον ήλιον,
κι εκείνος περί ταύτην ας κινηθή αν θέλει...
δι΄ολας τα κινήσεις πεντάρα μη σε μέλει.

Ατάραχος θεώρει του κεραυνού το βέλος,
του κόσμου τα βιβλία εις τα σκουπιδια όλα,
κι ενοσω την αρχή του δεν βλέπεις και το τέλος
υπόμενε, ανέχου, ανθρώπους γεννοβόλα.

..............................

Και των σοφών οι λόγοι θαρρώ πως είναι ψώρα,
πιστός εις ότι λέγει κανένας δεν εφάνη...
αυτός ο πλάνος κόσμος και πάντοτε και τώρα
δεν κάνει ότι λέγει, δεν λέγει ό,τι κάνει.

ΟΝΕΙΡΑ ΚΙ ΕΦΙΑΛΤΕΣ....

Ας υποθέσουμε ότι υπάρχει ένα σύστημα όπου :

Οι πολίτες γεννιούνται με ίσες ευκαιρίες. Δηλαδή η πολιτεία τους έχει εξασφαλίσει μια κατοικία, λιτή, αλλά αρκετή για να διαβιώνουν ωραία, οι γονείς να είχαν τη δυνατότητα να μεγαλώνουν τα παιδιά τους χωρίς πολυτέλειες αλλά με πλήρη επάρκεια των όσων χρειάζονται για να τα μεγαλώσουν,

η παιδεία να είναι όντως δωρεάν για όλους και όχι μόνο, αλλά κατάλληλα στελεχωμένη ώστε να δίνει πρόσβαση στη γνώση και να διακρίνει τα ταλέντα και τις ικανότητες των παιδιών και να τα βοηθά να πάρουν μια ανάλογη επαγγελματική κατεύθυνση,

το σύστημα υγείας να είναι ίδιο για όλους τους πολίτες, δεν υπάρχει ιδιώτης γιατρός όλοι είναι απλοί εργαζόμενοι που προσφέρουν τις γνώσεις τους στους έχοντες ανάγκη,

σε κάθε επιστημονικό επίπεδο να συμβαίνει το ίδιο, δηλαδή δεν εργάζεται κάποιος για ένα επι πλέον κερδος αλλά για να βοηθήσει στην ανάπτυξη του επιπέδου ζωής των πολιτών,

οι πολίτες επίσης έχουν την δυνατότητα να έχουν λίγα αλλά χρήσιμα εφόδια στη καθημερινότητά τους ώστε να διαβιώνουν αξιοπρεπώς χωρίς βάσανα και απελιπισίες χωρίς καμμιά περιττή πολυτέλεια, και να ρίχνουν περισσότερο βάρος στη μόρφωση, τη φύση, τις τέχνες, να έχουν όμορφα ιδανικά και στόχους στη ζωή τους και να ζουν αρμονικά μεταξύ τους.

Αυτό το πολίτευμα φυσικά είναι μια ουτοπία. Γιατί όμως? Ποιό είναι το πρώτο πράγμα που θα έπρεπε να υπάρχει ώστε να δημιουργηθεί ένα τέτοιο κράτος?

Θα έπρεπε για να ξεκινήσει να «λειτουργεί» να έχει πριν διαμορφώσει ανθρώπους

με διαφορετική συνείδηση.

Για να υπάρξει ένα τέτοιο καθεστώς και να επιβιώσει, ο πολίτης θα έμενε σε ένα σπίτι λιτό και επαρκές και δεν θα είχε καμμιά επιθυμία να βρεθεί σε ένα τετραόροφο με πισίνα και γήπεδο τέννις γιατί δεν θα τον ενδιέφερε μια τέτοιου είδους πολυτέλεια.

Ο επιστήμονας γιατρός θα εργαζόταν με ζήλο και χωρίς να είχε κανένα ιδιαίτερο επι πλέον κέρδος πλην ενός μισθού γιατί θα είχε μυθηθεί στο γεγονός ότι επιτελεί ένα ιερό καθήκον και θα αγάπαγε την εργασία του για αυτή την ιερότητα και όχι για πλουτισμό. Αλλωστε η πολιτεία ήδη θα του είχε εξασφαλισμένο και σ΄εκείνον το λιτό σπίτι, το σχολείο των παιδιών του και εργασία. Θα ήταν λοιπόν γιατρός γιατί αγάπαγε αυτό που έκανε και μόνο και όχι για να διαφέρει από τους υπόλοιπους.

Το ίδιο και όλοι οι άλλοι επιστήμονες.

Το ίδιο και ο απλός άνθρωπος θα ήταν ικανοποιημένος να έχει ένα μικρό αμάξι για την εξυπηρέτησή του και μη σας πω ότι δεν θα το είχε ούτε αυτό γιατί θα είχε μάθει να αγαπάει τη φύση και την άσκησή του οπότε μπορεί και να επέλεγε ένα όμορφο ποδαρόδρομο αντί να κλειστεί μέσα σ΄ενα σιδερικό.

Ενα τέτοιο πολίτευμα λοιπόν θα έπρεπε να γίνει ΑΦΟΥ ΠΡΙΝ είχε δημιουργήσει πολίτες κατάλληλους να το αποδεχτούν και να είναι ευτυχείς με το νέο τρόπο ζωής. Κραυγαλέο παράδειγμα του να μην έχεις αλλάξει τη συνείδηση των πολιτών αλλά να προσπαθήσεις απλά να μπαλώσεις αυτό που ήδη είναι, η αποτυχία της Σοβ.Ενωσης.

Οσο διαρκούσε το καθεστώς η προπαγάνδα που γινόταν στη δύση ήταν ότι οι ρωσίδες θέλανε ρούχα πιο πολυτελείας και δεν είχαν, ότι θέλαν όμορφα αμάξια, όμορφες βίλες, τη χλιδή της δύσης και αυτή την είχαν μόνο τα ανώτερα κομματικά στελεχη κλπ. Δηλαδή με λίγα λόγια η ρωσική επανάσταση έγινε με τους πολίτες να έχουν την εντύπωση ότι την κάνουν για να αποκτήσουν όλοι μια ρολς ρους και όχι για να αποκτήσουν όλοι ένα φιατάκι και να είναι ικανοποιημένοι γιατί ο κόσμος που θα έφτιαχναν δεν θαχε ανάγκη από πολυτέλειες αλλά από αδελφοσύνη, πνευματικότητα, ανώτερα ιδανικά, αγάπη για το συνάνθρωπο και το περιβάλλον του.

Γιατι ο πεινασμένος και ο κοιλαράς έχουν την ίδια έννοια και οι δύο ναχουν φαι να φάνε. Δεν έχουν την έννοια να διαμορφώσουν έτσι τα πράγματα ώστε να τρώνε από λίγο και οι δυο....

Η ρωσίδα ζήλευε την αμερικάνα με τα φανταχτερά μοντέλα δεν είχε αλλάξει συνειδησιακά ώστε να νοιώθει ευτυχής με ένα απλό ρούχο γιατί αυτό που αληθινά θα άξιζε ήταν ο πνευματικός της πλούτος και όχι ο υλικός. Ηταν άδικο τόσο αίμα αν αντί για ανθρώπους πεινασμένους έφτιαξαν ανθρώπους «ζηλιάρηδες» Δηλαδή κολλημένους στα ίδια και τα ίδια όπως αυτά που νόμισαν ότι σκότωσαν τότε στο μεγάλο ενθουσιασμό της επανάστασης.

Δεν μπορείς να κάνεις μια σοσιαλιστική επανάσταση στηριζόμενος σε καπιταλιστικές συνειδήσεις.

Το βασικό μας πρόβλημα λοιπόν, αυτό που ζούμε καθημερινά και που θα υπομείνουμε σε πολύ χειρότερη μορφή στο μέλλον, είναι ότι έχουμε ακριβώς αυτό που μάθαμε να ζητάμε. Ο καταναλωτισμός είναι βασιλιάς γιατί εμείς είμαστε πορωμένοι καταναλωτές. Η παιδεία είναι φτωχειά μέχρι εξαθλιωμένη μπορώ να πω γιατί εμάς μας αφήνει αδιάφορους. Τα σπίτια δε φτάνουν για όλους γιατί μερικοί θέλουν νάχουν καμμιά εκατοστή για πάρτυ τους κι αλλα τόσα για να εισπράττουν νοίκια. Κι αυτοί που δεν έχουν αν τους δοθεί η ευκαιρία έτσι θα γίνουν.

Φανταστείτε ξαφνικά να γινόμασταν ολιγαρκείς όσον αφορά τα υλικά αγαθά και απαιτητικοί όσον αφορά το πνευματικό μας επίπεδο.

Να αποφασίζαμε όλοι μαζί την ίδια στιγμή να :

Πετάξουμε τα αυτοκίνητα, και να αγοράζουμε μόνο τα απολύτως απαραίτητα για να τραφούμε και να ντυθουμε. Να μη δίναμε σημασία σε καμμιά πολυτέλεια ή μπιχλιμπίδι. Κάθε μη απαραίτητο αγαθό να μας ήταν παντελώς αδιάφορο. Δεν υπήρχε λόγος επανάστασης.

Ο καπιταλισμός θα είχε καταρρεύσει σε 24 ώρες γιατί δεν θα είχε πλέον αγοραστές.

Δεν θα είχε οπαδούς της ιδεολογίας πάνω στην οποία στηρίζεται

Ο καπιταλισμός δεν μπορεί να αγγίξει έναν άνθρωπο που δεν έχει ανάγκη τις υπηρεσίες του.

Και η φυσική απαίτηση τέτοιων πολιτών θα ήταν το επόμενο καθεστώς να τηρεί τις προυποθέσεις της «ουτοπίας».

Αυτό λοιπόν που ζούμε είναι η εικόνα του πνευματικού μας επιπέδου. Είναι η εικόνα πολιτών που έχουν αποκοπεί από την ουσία τους και έχουν πνιγεί στην ύλη τους.

Βέβαια ακόμα κι αν όλα αυτά γινόντουσαν έχω ένα φόβο μέσα μου.

Δεν είμαι βέβαιη αν ο άνθρωπος τελικά θέλει να σκοτώσει τον «κακό» του ευαυτό.

Γιατί αν δεν θέλει, και σε ένα τέτοιο ιδανικό σύστημα γεμάτο αξιοκρατεία, ίση κατανομή των αγαθών, άρνηση του περιττού και αναζήτηση του εσωτερικού πλούτου, μια κοινωνία ανώτερων συνειδήσεων, δεν είμαι σίγουρη αν ο δαίμονας που φωλιάζει μέσα μας θα πέθαινε ή θα ζητούσε πάλι την ευκαιρία να βγει έξω και να βρει άλλες μεθόδους καταστροφής.

Η συζήτηση βγάζει πάντα σε αδιέξοδο τελικά. Εκείνον τον έρημο τον Αδάμ μας είπαν ότι ο θεός τον κοίμησε για να φτιάξει από το πλευρό του την Εύα. Δε θυμάμαι, λέει πουθενά αν τον ξύπνησε τελικά?

Ανατριχιάζω στη σκέψη ότι δε θα βρούμε ποτέ τη λύση γιατί δεν είμαστε τίποτα αλλο από το όνειρο ενός θεού που έχει ξεχάσει να ξυπνήσει...

ΚΟΥΚΟΥΛΩΣΤΑ ΚΟΥΚΟΥΛΩΣΤΑ!

Κι αφού κάναμε τη πλάκα μας περί κουκουλοφιλολογίας ας έρθουμε στα σοβαρά τώρα.

Ενας απρόσωπος οργανισμός όπως ΤΑ ΤΑΜΕΙΑ συγκαταλέγεται στους κουκουλοφόρους? Το μαγαζί το δικό μου λέγεται εργασία. Πληρώνω μερικές δεκαετίες και έρχονται και μου λενε έχει έλειμμα και δεν θα πάρεις συνταξη ή ξέρεις κάτι αποφασίσαμε να στη δώσουμε πιο αργά. Σου ανεβάζω το όριο μια πενταετία και βλέπουμε. Ποιός είναι πίσω από αυτό το ταμείο? Γιατί στο δικό μου μαγαζί κάνουν ότι θέλουν χρόνια τώρα, όπως και με τους φόρους που μου ρίχνουν , τη ΔΕΗ που έχει γίνει εφιάλτης , οι ΤΡΑΠΕΖΕΣ ανεξέλεγτες, το σχολείο που πάνε τα παιδιά μου με κουκουλωμένη γνώση, η υγεία γενικόλογη έννοια και για λίγους, και οι λοιποί κουκουλοφόροι της ζωής μου έτσι να μπαίνουν και να βγαίνουν στο μαγαζάκι μου και κανένας να μη νοιάζεται ούτε αν ζω ούτε αν πεθαίνω .

Δεν τους ξέρω, δεν έχουν όνομα. Ακόμα κι αν θέλω να τους ξεσκεπάσω δεν έχω καμμιά δύναμη να κατεβάσω τη κουκούλα τους και να τους στείλω στα κάγκελα. Δεν είμαι καν άνθρωπος γι΄αυτούς είμαι ΝΟΥΜΕΡΟ!Ναι ξέρω αυτό είναι το κράτος. Το κράτος όταν ασελγεί λοιπόν ποιός το συλαμβάνει? Οταν κλέβει ποιός το στέλνει στη φυλακή? Οταν καταστρέφει την περιουσία των πολιτών που ονομάζεται –ζωή- ποιός λογοδοτεί?

Ακούσαμε την απελπισμένη φωνή των καταστηματαρχών. Κατανοητό. Αλλά αυτοί οι καταστηματάρχες δεν έχουν κανένα άλλο παράπονο πλην κουκουλοφόρων ήθελα ναξερα? Δεν έχουμε ακούσει τη φωνή τους για τίποτα άλλο. Είναι ικανοποιημένοι με ταμεία, φόρους, εργασία, συντάξεις, όλα καλά δηλαδή? Γιατί αν συμβαίνει έτσι τότε όντως αυτοί ζουν σε άλλο κράτος από εμάς. Αν δεν συμβαίνει έτσι γιατί ακούμε τη φωνή τους μόνο σε ότι έχει να κάνει με κουκουλοφόρους?

Αυτοί οι ίδιοι που σκίζουν τα ρούχα τους για το που κατάντησε το κέντρο της Αθήνας και το πόσο επικίνδυνη έχει γίνει η ζωή τους, φωνάζουν και για το πρεζόνι που πεθαίνει πιο κάτω? Φωνάζουν για το χαμηλόμισθο που δεν μπορεί να δει ούτε ζωγραφιστά τα μαγαζιά τους? Φωνάζουν για το γερόντι που μαζεύει τις σάπιες ντομάτες στη λαική? Φωνάζουν για όλη τη σαπίλα που βλέπουν γύρω τους. Δηλαδή αν αύριο κάποιος τους εξασφάλιζε ότι κανείς δεν θα ξαναγγίξει ποτέ τα μαγαζιά τους θα τους ξανακούγαμε ποτέ στα κανάλια? Για να σε υποστηρίξω αγαπητέ μου συμπολίτη πρέπει να έχεις δείξεις κι ένα δείγμα ενδιαφέροντος για μένα που ο μισθός μου είναι όσο το τσαντάκι που πουλάς. Κι αν φαίνεται σκληρό αυτό, είναι η μόνη αλήθεια.

Γιατί φωνάζω και δε σε βλέπω πουθενά, στενάζω και δε μου δίνεις σημασία, με πατάνε και προσπερνάς, τώρα που τη πληρώνεις εσύ εγώ πρέπει να το παίξω καλός σαμαρείτης???

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΚΟΥΚΟΥΛΑΣ ΕΝ ΣΥΝΤΟΜΙΑ

Δοσίλογοι κατοχής δε βρήκα φωτογραφία.... αλήθεια τι απέγιναν όλοι αυτοί? Γιατί είχαν μια τέχνη στα χέρια τους. Τη μεταβίβασαν σε άλλους άραγε? Γιατί ξέρετε, μάθε τέχνη κι άστηνε κι αμα έρθει η ώρα πιάστηνε....

Εκτός από τις παραπάνω ευγενείς κατηγορίες (των σύγχρονων κουκουλοφόρων δεν αναρτώ φωτογραφίες γιατί τους βλέπουμε δίπλα μας και γιατι είμαστε στο τσακωμό ακόμα είναι δεν είναι? ποιοί είναι? τι ακριβώς πρεσβεύουν και είναι όλοι ίδιοι οι κουκολοφόροι μήπως υπάρχουν καλες και κακές κουκούλες? κλπ )

Υπάρχει και μια άλλη λύση για να σταματήσουμε να τσακωνόμαστε. Αυτή!

ΧΑΜΟΓΕΛΑΤΕ! ΜΠΟΡΕΙ ΟΝΤΩΣ ΝΑΝΑΙ ΜΕΤΑΔΟΤΙΚΟ!

Κοιτάζοντας αυτή την ανάρτηση στο σοφιστή
τι θυμήθηκα. Ενα παλιό φιλμάκι και το καταθέτω εδώ με όλη μου την αγάπη:)
Τι να κάνουμε βρε παιδιά? Αν δε το ρίξουμε στη τρελή καήκαμε!

Εξαιρετικά αφιερωμένο λοιπόν σε κάθε ενδιαφερόμενο αποδέκτη!

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΕΟΣ ΓΙΑ ΚΑΝΕΝΑΝ.

Διαβάζω στο ΕΘΝΟΣ αυτή την είδηση
Ας συγκρατούμε αυτές τις ειδήσεις γιατί όλο και θα πληθαίνουν. Σε λίγο θα είναι η καθημερινότητά μας. Ηδη για πολλούς συμπατριώτες μας είναι ήδη.

Πρέπει να ζήσεις στο πετσί σου μια τέτοια κατάσταση για να νοιώσεις ακριβώς το μέγεθος της ασυδοσίας.
Οσο είσαι φοιτητής και μπορεί να σε βοηθά ο πατέρας , η μάνα, κάτι πάει κι έρχεται. Βλέπεις αλλά δε νοιώθεις ακόμα.
Οσο έχεις δουλειά ακόμα και μ΄ενα κωλομισθό, προσπαθείς ν΄αντέξεις.
Οταν όμως βρεθείς στη θεση ξαφνικά να μείνεις έτσι, με όλες τις υποχρεώσεις να τρέχουν κι εσύ να μην έχεις μια δεκάρα στη τσέπη, όχι γιατί τελείωσαν γρήγορα στη μέση του μήνα, αλλά γιατί δεν έχεις τίποτα. Και σε κάθε πόρτα που χτυπάς να είναι κλειστή.

Να βλέπεις να αδειάζουν οι επιχειρήσεις αντί να προσλαμβάνουν, να περιορίζεται συνέχεια η δυνατότητα να βρεις δουλειά.
Να ξεκινάς τότε τις δουλειές της πλάκας. Του ποδαριού όπως λέγονται για το μεροκάματο. Κι αυτό να μη φτάνει ούτε το νοίκι να πληρώσεις.
Και να μην έχεις ΚΑΝΕΝΑΝ να νοιάζεται γι΄αυτό. Να σε προσπερνάνε τα γεγονότα, οι ειδήσεις, οι ζωές των άλλων κι εσύ να είσαι απών απ΄ολα. Ανήμπορος να κάνεις το οτιδήποτε.
Τότε είναι το αγγούρι.

Ακούμε στις ειδήσεις συνέχεια. Πόσοι απολύθηκαν. Πόσα εργοστάσια έκλεισαν. Πόσοι μένουν απλήρωτοι. Πόσοι περιμένουν χρόνια να βρουν μια θέση κάπου. Και νομίζουμε ότι είναι είδηση αυτό που ακούμε.
Δεν είναι. Είναι το δράμα που περνάνε χιλιάδες συμπατριώτες μας. Πολίτες αυτού του κράτους που όχι μονο δεν υπάρχει κανείς να τους βοηθήσει, πρέπει να ταπεινωθούν, να παρακαλέσουν, να κάνουν συμβιβασμούς αποικιοκράτη με δουλο στην όποια δουλειά πετύχουν.

Και η πολιτεία το μόνο που τους ζητάει ενώ πνίγονται είναι να είναι εντάξεις στις υποχρεώσεις τους.
Να είναι "καλοί πολίτες". Νομοταγείς. Σιωπηλοί. Συμβιβασμένοι. Γονατισμένοι να παρακαλάνε.

Τα ενεχυροδανειστήρια γεμάτα. Με μπιχλιμπίδια που κρύβουν το καθένα την ιστορία του κοσμάκη. Βέρες, σταυρουδάκια, το δώρο του μακαρίτισσας της γιαγιάς, εκεί στα βρώμικα σοκάκια γύρω από την Ομόνοια που δίνει χρυσό για ν΄αγοράσεις πάμπερς και γάλα από το σουπερ μάρκετ. Και όχι ηλιθιε δε πάνε εκεί μόνο οι χαρτοπαίκτες και οι πρεζάκηδες για να βγάλουν κανα φράγκο. Τώρα πια έχει πάει κι ο κυρ Νίκος ο γείτονας σου πιο κάτω που σου είπε ότι απολύθηκε πριν ένα χρόνο αλλά το ξέχασες. Ηλίθιε.

Οι φίλοι κι οι συγγενείς που εξαφανίζονται ένας ένας για να μη ζητάς δανεικά.
Η τράπεζα που σε απειλεί δέκα φορές τη μέρα λες κι είσαι εγκληματίας.
Ο εξυπνάκιας που σε παίρνει χαμπάρι πόσο απελπισμένος είσαι και σου λέει εγώ δίνω 400 ευρώ μισθο, χωρίς ασφάλεια αλλά θα βγάζεις και το χαρτζηλίκι καθώς θα μοιράζεις τις πιτσες!

Ναι όλα αυτά είναι πραγματικότητα. Είναι δίπλα μας. Αλλά εμείς, όσοι ακόμα την έχουμε βολέψει κάπως τα λέμε ειδήσεις.
Και η συμβολή μας είναι το γαμοσταύρισμα στα μπλογκ, στη τηλεόραση μπροστά στημένοι ή στο μπαράκι μεταξύ πρώτου και δεύτερου ποτού, μια και θυμηθήκαμε το δύστυχο το Γιώργο που αυτοκτόνησε.

Κι ο κατάλογος είναι ατελείωτος.
Μη πιάσω και τους μικρούς ελεύθερους επαγγελματίες που ζουν πια μόνο για να πλήρώνουν τα ταμεία. Μη πιάσω τα γερόντια που έχουν γίνει θαύματα επιβίωσης. Μη πιάσω τόσες άλλες κατηγορίες που στενάζουν.

Κι έρχεται ο άλλος , ο μαλάκας, γουρλώνει το μάτι και λέει "αυξάνεται η εγκληματικότητα γοργά". Σε τι κοσμο ζούμε θεε μου.
Ζουμε ρε μαλάκα στο κόσμο που εσύ κι εγώ και όλοι μας με πληρη συναίσθηση αφήσαμε να γίνει έτσι νομίζοντας ότι δεν θα μας αγγίξει. Θα αγγίξει όλους τους άλλους εκτός από εμάς.
Τσίμπα τώρα μια εγκληματικότητα στη μάπα να συνέλθεις.

ΘΕΛΟΥΝ Ν΄ΑΛΛΑΞΟΥΝ? ΚΑΙ ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ?

Πόσοι είναι διατεθειμένοι να ξεκινήσουν ένα ταξίδι με άγνωστο προορισμό? Ελάχιστοι. Η πλειοψηφία σχεδιάζει το κάθε ταξίδι ένα χρόνο πριν μη μείνει τίποτα χωρίς να το έχει προβλέψει...

Φωνάζουμε για την αποχαύνωση της τηλεόρασης. Είναι τελικά αποχαύνωση ή είναι ακριβώς ο τρόπος έκφρασης, ο τρόπος σκέψης των περισσότερων?

Φωνάζουμε για τη κοινωνική αδικία, τις άνισες ευκαιρίες, τις μίζες, τις κομπίνες, τη σαπίλα που υπάρχει γύρω μας, αλλά τελικά η πλειοψηφία ζει πράγματι άβολα μ΄ολα αυτά ή είναι όλα αυτά?

Το ίδιο φωνάζουμε για την αποχαύνωση των μαζών, το κοίμισμα των μυαλών, τις διάφορες προπαγάνδες, τη συνεχή κοροιδία σε όλα τα επίπεδα. Για ποιούς όμως όλα αυτά είναι κοροιδία? Ο αποχαυνωμένος έχει αντίληψη της αποχαύνωσης ή είναι το πουκάμισο που έμαθε να εφαρμόζει κι έξω απ΄αυτό νοιώθει απλά γυμνός.

Ζούμε άραγε σε μια κοινωνία που έχει γίνει ανεκτική στη διαφθορά ή τελικά η διαφθορά είναι ανεκτική σε μερικούς παρείσακτους που χαλάνε τη συνταγή..

Δεν είμαι βέβαιη αν ο διπλανός μου ονειρεύεται ένα καλύτερο κόσμο ή ένα κόσμο όπου να τη βγάζει καλύτερα εκείνος…..

Δεν είμαι βέβαιη αν ο υπαλληλάκος των 700 ευρώ είναι έτοιμος να κάνει τη μεγάλη του επανάσταση, ή αν ετοιμάζεται να κάνει τη μεγάλη του κομπίνα για να ξελασπώσει…

Δεν είμαι βέβαιη αν ο τηλεορασόπληκτος που κοιτάζει με προσοχή τον κάθε τηλεοπτικό μαλάκα τον βλέπει σαν μαλάκα ή απλά ονειρεύεται κι εκείνος κάποια λεπτά δημοσιότητας….

Δεν είμαι βέβαιη αν κοιτώντας τα σκάνδαλα της εκκλησίας ή της πολιτείας είναι έτοιμος να αλαξοπιστήσει ή απλά μηχανεύεται καινούργιες δικαιολογίες για να μην αλλάξει τίποτα…

Θέλουν αλήθεια ν΄αλλάξουν. Και να γίνουν τι? Γνωρίζουν κάτι περισσότερο από αυτό που έχουν καταντήσει?

Η μεγάλη επιτυχία του συστήματος δεν είναι ότι έφτιαξε νόμους κομμένους ραμμένους στα μέτρα του, είναι ότι διαμόρφωσε τέτοιες συνειδήσεις που να βλέπουν αυτούς τους νόμους σαν σωστούς, και στη χειρότερη περίπτωση να θέλουν το πολύ πολύ να διορθώσουν τις «ατέλειες» κι αυτό να το ονομάζουν επιτυχία.

Το πολιτικό σύστημα πέτυχε τελικά αυτό ακριβώς που επεδίωξε και το θρησκευτικό κατεστημένο που βάδιζε μαζί του.

Να ξεχάσει ο άνθρωπος τελικά τι αλήθεια είναι. Να ξεχάσει ο κάθε άνθρωπος τη δύναμή του και τη θέση που του αρμόζει πάνω σ΄αυτό το πλανήτη.

Ο άνθρωπος έχει πλήρη αμνησία σε σχέση με αυτό που είναι αληθινά και μ΄αυτό που τον περιβάλλει. Γι΄αυτό και τα δυο, το μέσα του και το έξω του μοιάζουν πια με μόλυνση και μάλιστα μη αναστρέψιμη.

Ολική λοβοτομή. Τόσο επιτυχημένη που ακόμα κι αυτοί που είναι «επαναστάτες» να επιδιώκουν την ανατροπή μέσα στα ίδια «καλούπια» που έχουν φτιάξει αυτοί

τους οποίους θέλουν να ανατρέψουν.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη επιτυχία να κατεβάσεις τον άνθρωπο στο επίπεδο ενός αριθμού. Τότε εύκολα μπορείς να τον αφανίσεις χωρίς τύψεις, ακόμα πιο εύκολα μπορείς να τον αφανίζεις κάθε μέρα.

Ο Γιώργος δεν έχει συνείδηση τι ακριβώς είναι. Δεν ψάχνει για την ουσία της ζωής. Το νοημά της. Προτιμά να παίρνει από τα έτοιμα νοήματα. Δεν είναι πολίτης. Είναι πελάτης.

Κι έχει διάφορες ιδιότητες που τον προσδιορίζουν. Είναι ο γιός του Νίκου, ο άντρας της Καίτης, ο πατέρας του Κώστα, το ΑΦΜ, το τάδε δελτίο ταυτότητας, το τάδε νουμερο στο ΙΚΑ, ο ένας εκ των τόσων χιλιάδων συνταξιούχων, ο ένας από τους τόσους χιλιάδες βασάνηδες.

Αλλά στην ουσία αυτά ξέρει κι ο ίδιος. Εχει μάθει να αυτοπροσδιορίζεται όπως οι εποχές προστάζουν.

Αυτά είναι τα πλαίσια του. Η ζωή του.

Σ’αυτά τα πλαίσια θα αναλώνονται οι υπακοές του σ΄αυτά και οι επαναστάσεις του.

Μπορείς να είσαι στείρο πνεύμα δούλος, μπορείς να είσαι και στείρος επαναστάτης.

Μπορεί να είναι στείρα η πίστη σου αλλά το ίδιο στείρα και η επιστήμη σου.

Η φοβερή εξέλιξη του ανθρώπου . Απαλλαγμένος από κάθε επικίνδυνη πνευματικότητα. Αποκομένος από την ουσία .

Τι όμορφα τότε που μπορείς να τον μετατρέψεις σε νούμερο. Και να πειραματιστείς επάνω του χωρίς όρια και χωρίς τύψεις.

Το πείραμα μπορεί να είναι ότι δήποτε. Από το αν μπορεί να ζει με 700 ευρώ μέχρι του πόσο θα ζήσει αν του εμφυτεύσεις τον τάδε ιό.

Τρεις άρχοντες απόλυτοι κυριάρχοι . Το χρήμα, η παντοδύναμη επιστήμη και τα θρησκευτικά δόγματα. (Και στα τελευταία για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις συμπεριλαμβάνω και όλους τους νεο-αγύρτες που τάχα το παίζουν Μαρία Τερέζα)

Ολα τα υπόλοιπα είναι διάφορες παραλλαγές τους.

Διάβασα σ΄ενα βιβλίο μια φράση και τη γράφω εδώ, ίσως συνοψίζει όλα αυτά που προσπαθώ να σας πω…

«Τι πιο θλιβερό για μια κοινωνία πού θεωρεί τις πνευματικές αλήθειες όχι σαν την ουσία της ζωής, αλλά απλά σαν μια άλλη άποψη….»

Μας είπαν ότι τάχα ήμασταν στο μηδέν και προσπαθήσαμε όλοι μαζί να φτάσουμε στο 100.

Κι εγώ αναλογίζομαι πως φτάσαμε να αναζητάμε νοήματα και λύσεις σ΄αυτό το συρφετό χωρίς να κάνουμε βήμα έξω από αυτόν. Αυτό είναι το φυσικό επακόλουθο? Η εξέλιξη?

Το πρόβλημα είναι ότι έχουν λιγοστέψει οι μάστορες που φτιάχναν καλά ξυπνητήρια. Εκείνα που μόλις χτύπαγαν ξύπναγε όλη η γειτονιά το χάραμα σαν να γινόταν πόλεμος…

Τώρα κινητό προγραμματισμένο σε εβδομαδιαία βάση κι αγιος ο θεός....

Η ΛΕΣΧΗ ΜΠΛΙΛΝΤΕΡΜΠΕΡΓΚ ΤΟ ΜΑΙΟ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ....

Το σχετικό άρθρο από το ΒΗΜΑ εδώ

ΟΙ ΠΡΟΚΟΜΕΝΟΙ ΚΙ ΟΙ ΑΝΕΠΡΟΚΟΠΟΙ

Δηλαδή για να καταλάβουμε αυτοί τώρα ανακάλυψαν το τροχό???
Εγώ από τότε που θυμάμαι τον ευαυτό μου δυό πράγματα μου έκαναν εντύπωση σ΄αυτό το τόπο, οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι εισοδηματίες.
Το όνειρο κάθε γονιού ήταν να «βάλει κάπου» το παιδί, το δε προσωπικό του όνειρο να φτιάξει «κεραμίδια» μερικά για να κατοικεί ο ίδιος και τ΄αλλα για να περνάει να εισπράττει τα νοίκια.

Ενας ολόκληρος λαός μεγάλωσε, ονειρεύτηκε, αγωνίστηκε για καρέκλες και τούβλα!
Θυμάμαι μια φορά σε κάποιες διακοπές μου είχε συμβεί ένα τρελλό πράγμα. Βρέθηκα κατά τύχη σε μια παρέα οπου γνώρισα δυό κυρίες. Η μία όπως μου είπαν είχε το μισό Χαλάνδρι και η άλλη το μισό (δε θυμάμαι το προάστιο..)
Μεταξύ μπεκρη μεζέ και κρασοκατάνυξης προσπαθούσα να καταλάβω αυτό που μόλις είχα ακούσει...

Ποιοί ήταν αυτοί οι άνθρωποι? Ποιοί ήταν οι πατεράδες τους οι μανάδες τους. Πως περνάγανε με το τσαντάκι και εισπράττανε νοίκια για ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα τη στιγμή που οι «κακομοίρηδες» στήναν ουρές μπας και τους τύχει ο κλήρος στην εργατική εστία (τότε ακόμα στις τράπεζες παίρναν δάνειο όσοι είχαν τέτοια οικονομική κατάσταση ώστε να μην χρειάζονται δάνειο!!!)

Πως στο διάολο μια σειρά από οικογένειες βρέθηκαν να έχουν αγοράσει την Ελλάδα, να τη κυβερνάνε, να την ορίζουν και θα την ορίζουν για όσο θελήσουν.
Τι δρόμους επέλεξαν? Που τρύπωσαν και με ποιούς τρόπους και πήραν τα φράγκα?
Εχει κανείς την ψευδαίσθηση ακόμα ότι η μίζα είναι ένα φαινόμενο των λίγων?
Το λάδωμα συγκεκριμένο? Η κομπίνα τοπική?
Σε όλη την ανθρώπινη πυραμίδα υπάρχει μίζα, λάδωμα, μέσον, κομπίνα.
Σε όλη. Σε κάθε βαθμίδα.
Στο σχολείο, στους γιατρούς, στο δημόσιο, στο γραφείο, στο γήπεδο, στα μπουζούκια, στο σουβλατζίδικο, στο ταξί, στο φούρνο, στο φαρμακείο, στο γηροκομείο στο παιδικό σταθμό, στο τυροπιτάδικο της γειτονιάς σου!

Ποιοί ήταν αυτοί οι άνθρωποι που είχαν εξασφαλίσει και τα εγγόνια τους σ΄ενα κράτος που προσπαθούσε να κάνει τα πρώτα δειλά του βήματα με χίλια ζόρια...
Κι από την απέναντι όχθη οι δημόσιοι υπάλληλοι. Μπαίναν σ΄ενα γραφείο και εξασφαλιζόντουσαν. Πως εξασφαλιζόντουσαν δηλαδή?

Εστω κι αν ήταν μόνιμοι ένα μισθό έπαιρναν (ή μήπως όχι?) Πως κάνεις πρώτο σπίτι, δεύτερο σπίτι, εξοχικό, βάρκα, αυτοκίνητο, οργανωμένες διακοπές στο Μπαλί, σκι στο Παρνασσό και χλαπακιάζεις όλα τα φιλετάκια και ψαράκια της επικράτειας μ΄ενα μισθό....

Το αισχρό σ΄αυτό το κράτος το μεγαλό έγκλημα στις ψυχές των πολιτών του είναι ότι ολόκληρες δεκαετίες έσπειρε στο λαό την ιδεολογία ότι οι μισοί είναι άχρηστοι ανεπρόκοποι και θα κοιτάνε με πόνο τους άλλους μισούς που είναι ΠΡΟΚΟΜΕΝΟΙ να τα τρώνε.
Προκομένος μια λέξη σιχαμερή γιατί φέρνει στο μυαλό μου όλους τους προκομένους πουχω γνωρίσει... Φέρνει στο μυαλό μου τα θλιμένα μάτια των άλλων "των ανεπρόκοπων" που βλέπαν να πεθαίνουν κάθε μέρα μέσα στα βάσανα και το πόνο και να προσπαθούν να καταλάβουν τι δε πήγαινε καλά με τη πάρτη τους.... Να πονάνε και νοιώθουν κι ενοχές ότι είναι τάχα ανεπρόκοποι...

Δε μεγάλωσε ο πολίτης με την αγανάκτηση του αδικημένου που θα κατεβάσει κάτω το κλέφταρο και θα τον ρίξει στο μουντρούμι που του αξίζει, μεγάλωσε σαν κακομοίρης που ζει και ονειρεύεται να γίνει σαν το κλέφταρο!
«Αχ είδες η Μαιρούλα. Μια χαρά τα καταφέρανε με το Μήτσο. Και το σπίτι τους και το εξοχικό τους και το σκάφακι τους και τα παιδιά τους στο εξωτερικό να σπουδάζουν. Αξιος ο Μήτσος άξιος»

Από που μωρή ηλίθια Κατίνα ήταν άξιος ο Μήτσος?
Δεν αναρωτήθηκες ποτέ τι στο διάολο συμβαίνει κι εσύ μετράς φραγκοδίφραγκα για να πας στο μπακάλη κι η κυρα Μαιρούλα μόλις ανακαίνισε για δέκατη φορά την εντοιχισμένη κουζίνα της?
Δεν αναρωτήθηκες ποτέ πως είναι δυνατόν κάποιος να έχει 100 διαμερίσματα στη κατοχή του και να ζει εισπράττοντας νοίκια?
Βλέπεις εκείνο που έχει μια καντίνα στο πιο γαμάτο τουριστικό μέρος και δεν έχεις ιδέα τι πρέπει να κάνεις για να πάρεις την άδεια.
Εχεις την εντύπωση πως η «προκοπή» σ΄αυτό το τόπο έρχεται με τον ιδρώτα και το κάματο ακόμα βλαμένη!

Αλλά γιατί σε βρίζω... στεναχωριέμαι κατά βάθος γιατί βρίζω πάντα εσένα επειδή οι άλλοι δεν ιδρώνει τ΄αυτί τους.
Εσένα που δεν σε έτυχε να έχεις πτυχία ούτε ιστορίας, ούτε πολιτικής οικονομίας, ούτε καν το λύκειο δεν έβγαλες.
Απλά πίστευες ότι τα παιδιά σου γεννήθηκαν σ ένα τόπο με ευκαιρίες. Τα μεγάλωσες με κόπο, έντιμα για να χρειαστεί να τους μάθεις πολύ αργότερα ότι για να επιβιώσουν θα έπρεπε κι εκείνα να γίνουν κατεργάρηδες και στο δρόμο για το μεγάλωμα βρέθηκες να γλύφεις, να φιλάς κατουρημένες ποδιές, να κλέβεις το συνάνθρωπό σου, να εγκαταλείπεις μια μια όλες τις αρχές και τα διδάγματα που σου μάθαινε η μακαρίτισσα η μάνα εκεί στο πέτρινο σπίτι στο χωριό που μύριζε τζάκι και τραχανά ή στο άλλο το σπιτάκι με το γιασεμί και το δυόσμο από τα κεφτεδάκια στην φτωχογειτονιά της μεγαλούπολης....

Που ν΄αρχίσει και που να τελειώσει κανείς?
Μήπως κι αν ξεκινήσεις το παραμύθι λέγοντας, μια φορά κι ένα καιρό το 1953 η δραχμή υποτιμήθηκε έναντι του δολλαρίου 50% (κι εκείνη τη μεγάλη νύχτα) ξύπνησαν οι μισοί αλλοιώτικοι στην Αθήνα την επόμενη, μήπως τα ξέρουν οι νέοι?
Εγώ έτυχε να τα μάθω από το πατέρα μου. Μου εξηγούσε κάθε είδηση που άκουγα να ξεστραβώνομαι και να μην μου πουλάνε συνέχεια μπούρδες.

Και τι μ΄αυτό? Βλέπεις το έργο από πριν αλλά δε μπορείς να σταματήσεις τη μπομπίνα να γυρίζει. Απλά βλέπεις.
Γιατί σ΄αυτό εδώ το τόπο μείναμε τελικά τρεις κατηγορίες, οι αφελείς, οι κομπιναδόροι και οι ματάκηδες....

ΞΕΚΑΡΦΩΤΗ ΚΥΡΙΑΚΗ...

Κυριακή σήμερα. Δηλαδή η μέρα που συνήθως μου φαίνονται όλα σταματημένα. Η αταξινόμητη μέρα. Κάπως έτσι πρέπει να νοιώθουν όσοι άφησαν τις καθησυχαστικές λειτουργίες πίσω τους χρόνια τώρα. Η κυριακή ξεπετιέται ξεκάρφωτη ανάμεσα σε όσα έγιναν κι όσα θαρθουν χωρίς σταμάτημα για δεήσεις και ξόρκισμα του χρόνου.
Ξεσκονίζω βιβλία μαζεμένα στα ράφια. Κάθε φορά που κάνω αυτή τη δουλειά την αφήνω στη μέση.
Με βρίσκει το απόγευμα καθισμένη στο πάτωμα μ΄ενα ξεσκονόπανο πεσμένο δίπλα μου, κάποιο παλιό βιβλίο που'χα ξεχάσει ότι υπάρχει στα χέρια κι ενα μισοτελειωμένο καφέ να μου θυμίζει ότι η μισή μέρα πέρασε κιόλας.
Τι έχει σήμερα το χρονοτάξιδο?

Κομικς. Κοράκι. Τεύχος 1. Ο πόνος.

Ησυχία τόση ησυχία στη πόλη απόψε, 12 τα μεσάνυχτα τικ-τοκ, όταν όλα τα καλά φεύγουν μακριά σαν δαρμένα σκυλιά και οι μαύρες, κατάμαυρες σκιές ζωντανεύουν μαζί με τους νεκρούς, διεστραμμένη ποίηση σε σπαστά αγγλικά, σάρκα και αίμα, και πρόσωπα ου κοιτάζουν επίμονα... Τόσο γκρίζος και απελπιστικός, δυνατός σαν ατσάλι, αλλά μέσα του έχει καταρρεύσει. Το κοράκι γελά κάτω από μια λάμπα του δρόμου, ένα χαμόγελο βουντού από κάποιον που έζησε, πέθανε κι όμως ζει ακόμα... Πηγαίνει προς το σπίτι εκεί όπου μπορεί να μείνει άμορφος στο σκοτάδι και να βάψει το πρόσωπό του με τα χρώματα της χαράς...
Απόψε η κόλαση στέλνει έναν άγγελο που φέρνει δώρα..

Το Κοράκι. Τεύχος 2. Κοιτάζοντας για πάντα.
Αγάπη κι εμπιστοσύνη και αθωότητα και σεβασμός.



Κι αν κάποια απ΄αυτά τ΄αξιώματα ανήκουν σε αντιτιθέμενες πολικότητες υπάρχει τουλάχιστον κάποια παρηγοριά στο γεγονός ότι έχουν κοινό τόπο...

Εδώ
Εδώ είναι που ξεκίνησε
Κι αυτή είναι η αρχή του τέλους...

Ω, εσείς ποντίκια των υπονόμων είστε τόσο πιστά, που προκαλείτε αναστάτωση μέχρι τα βάθη της ψυχής μου...

PASSOVER..

Θα νυχτώσει κι ακόμα θα με κοιτάει κοροιδευτικά η αραχνούλα που έχει κάνει καταφύγιο τα βιβλία μου. Μου κάνει πάντα το ίδιο κόλπο. Μόλις πλησιάζω να την αρπάξω μου γραπώνει το χέρι σε κάποια σελίδα ξεχασμενη στο χρόνο. Μαθημενη στους σκοτεινούς και υγρούς τόπους ξερει να παίζει το ύποπτό μου μέρος στα δάχτυλα.

Μαθαίνεις εύκολα ν΄αναγνωρίζεις όσους πάλαιψαν με το παλιό σκοτάδι. Και γύρισαν. Είναι συνήθως ατημέλητοι, αφηρημενοι, με μια δόση κυνικότητας που εναλάσσεται βίαια με ξεσπάσματα παιδιάστικης τρυφερότητας.

Είναι αφορισμένοι και πιστοί συνάμα. Ευλογημένοι πεισματάρηδες...

Τους βλέπεις γιατί από καιρό τώρα εγκατέλειψαν τα σούρουπα με τα φαντασμαγορικά ηλιοβασιλέματα και έβαλαν το ξυπνητήρι να χτυπά μόνιμα στο χάραμα, εκείνη την ώρα που δε χρειάζεται να ξορκίσεις απολύτως τίποτα....

Τα λιγοστά αποσπάσματα είναι από Το κοράκι 1 (ο πόνος) 2 (ο φόβος) 3 (ειρωνεία και απελπισία) 4 (θάνατος)

ΟΠΟΙΑ ΤΙΜΗ! Ο DAVID ROTHSCHILD ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ!!!

Θα μας μιλήσει για τη διεθνή κρίση ο τραπεζίτης του Θεού!

Θυμάστε μια παλιά ταινία με το Βουτσά (αγάπη μου παλιόγρια νομίζω) που έσκυβε με ύφος συνομωτικό κι έλεγε

Κατί ξξξξξξξερει κάτι ξξξξξξξερει......


Κάτι ξέρει !

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΜΠΡΙΖΟΛΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΕΟΛΕΙΧΙΑΣ???

Το διάβασα σε άλλα μπλογκ το αντιγράφω κι εγώ! Σήμερα είναι λέει η παγκόσμια ημέρα της μπριζόλας και της πεολειχίας!
Μια απορία με ποιά σειρά πηγαίνουν? Δεν έχει διευκρινιστεί ορθώς το θέμα. Πρώτα η μπριζόλα και μετά.....
Η πρώτα.... και μετά και μια ωραία μπριζόλα για στανιάρισμα.

Εψαξα και βρήκα μια φωτογραφία από τη μπριζόλα από το άλλο σκέλος... χμ δεν το τόλμησα! Αν και βρήκα μια τέλεια φωτογραφία στο δίκτυο
ΚΟΙΤΑΞΤΕ ΕΔΩ

Ω θεέ μου, είμαι πολύ γριά για όλα αυτά ευτυχώς!!!! Κι αν δεν έχεις να πάρεις μπριζόλα το ψωμοτύρι γίνεται δεκτό ή .... παπαλα

Τόσες παγκόσμιες ημέρες γαμώτο και να μην έχει οριστεί και η μέρα της μαλακίας....

ΕΛΕΟΣ!!!!!!!!!!!!!!!!!!

ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ.

Η κοπελίτσα έμοιαζε με εικόνα βγαλμένη από κάποιο στρατόπεδο συγκέντρωσης. Δεν μπορώ να φανταστώ καν πόσα κιλά μπορεί να ήταν... 28? 30? Κάθε κόκκαλο πάνω της μπορούσες να το δεις ξεκάθαρα Ενα προσωπάκι που θα μπορούσε να ήταν πανέμορφο αν.... Προσπαθούσα να μην τη κοιτάζω. Ισως κάπου κάπου κλεφτά με την άκρη του ματιού όχι από περιέργεια αλλά από θλίψη.
Φόραγε μια μακριά πουκαμίσα πάνω από ένα φαρδύ παντελόνι και κάθε τόσο προσπαθούσε να καλύψει τη περιφέρειά της όπως κάνουν οι παχουλές κυρίες.

Αλλη μια ανορεκτική φιγούρα, ανακατεμένη ανάμεσα σ΄ενα πλήθος που μέτραγε μερικούς πού ήταν στην άλλη όχθη.... με κοιλιές να προεξέχουν και πόδια πρησμένα από το βάρος. Ανακατεμένη μέσα σ΄εκείνο το άλλο πλήθος νεολαίας με τα κουρασμένα μάτια και το κιτρινιασμένο δέρμα από την υπερχρήση κάποιου βιντεογκέιμ...

Σκέφτηκα πόσο γρήγορα έχουμε μπει στη νέα εποχή. Στην εποχή που έχει βάλει μπρος όλους τους μηχανισμούς της για να γιατρέψει τους παλαιούς αρρώστους και καθε ένα που γιατρεύει ξεφυτρώνουν δέκα νιάτα χαμένα μέσα σε αρρώστειες που δε γιατρεύονται ούτε με εμβόλια, ούτε με χειρουργεία....

Αρρώστειες κατ΄εικόνα και ομοίωση μιας εποχής που μοιάζει ήδη σενάριο λογοτεχνίας τρόμου.
Τι πρόοδος αλήθεια...

Να μπορείς να αντικαταστήσεις μια καρδιά αλλά να μη μπορείς να τη γεμίσεις με χαρά.
Να μπορείς να αφαιρείς έναν όγκο αλλά να μη μπορείς ν΄αφαιρέσεις το κενό ψυχής...
Να μπορείς αλλάξεις μάτια αλλά να μην μπορείς να κάνεις ορατή την ομορφιά...

Κάπως έτσι συγκεντρώνουν υλικό οι συγγραφείς επιστημονικής φαντασίας.
Ξεκινούν από εκείνη την σκελετωμένη εικόνα και οραματίζονται ένα σενάριο όπου οι γέροι θα ζουν και οι νέοι θα πεθαίνουν.
Ενα κόσμο που θαναι τύχη να φτάσεις στα 30 με σώας τας φρένας.

Γι΄αυτό έχω σιχαθεί ν΄ακούω κριτική εναντίον τον παιδιών μας. Εκείνες τις κατσιασμένες φιγούρες που μόνιμα μπορούν να ασελγούν πάνω στη ζωή των νέων με οποιοδήποτε τρόπο.
Οταν ακούω τη φράση που προφέρουν κουνώντας το κεφάλι «εμείς στην εποχή μας...»
Υπάρχει κάτι πιο άθλιο από το να μην κάνεις τίποτα όταν όλα πάνε προς το γκρεμό. Να σπρώξεις έναν άλλο να πέσει πριν από σένα και να τον αποκαλείς και βλάκα!

Φωνάζουν και η τηλεόραση είναι πολύ δυνατά κι ετσι δεν μπορούμε ν΄ακούσουμε.
Κλείνονται σ΄ενα δωμάτιο μπροστά σ΄ενα μηχάνημα που έχει τα αντικαταστήσει όλα.
Γιατί τα έχει αντικαταστήσει όλα ? Απλό

Διαβάζουν εκεί όλα όσα βαριέται το σχολείο να του πει
Μιλάνε με κόσμο ηλεκτρικό μια και ο φυσικός επίσης βαριέται να μιλήσει πια
Κάνουν ηλεκτρικό σεξ γιατί μπορούν να βάλουν τη φαντασία τους να μιλήσει ενώ έξω ούτε κι αυτό δε μιλάει πια...

Η σκελετωμένη κοπελίτσα έχει ένα πρόβλημα πολύ σοβαρό ναι. Βλέπει τον ευαυτό της με τα μάτια που την βλέπει η πλειοψηφία των «γερόντων». Ασχημη....
Και το βουλιμικό παιδάκι με τα πόδια γεμάτα δίπλες προσπαθεί απεγνωσμένα να χορτάσει σ΄ενα κόσμο που είναι μόνιμα λιμασμένος....
Κι εκείνο το παιδί που πέθανε μπροστά στον υπολογιστή είναι γιατί μια βδομάδα ξέχασαν να ρωτήσουν αν ζει...

Και όλα αυτά δεν μοιάζουν καν να είναι μαράζι που θάπρεπε να μας έχει ήδη κάνει θεριά, περισσότερο με σχολιαστές κάποιου σαχλοπάνελ μοιάζουμε.

Εχω συνεχώς την εντύπωση πως στις καρδιές των ανθρώπων πλέον δεν κρύβεται προσμονή, αγωνία , λαχτάρα, πάθος αλλά ένα απλό πλαστικοποιημένο εβδομαδιαίο πρόγραμμα. Οπως στις εταιρείες μπροστά στην αίθουσα meeting…
Η ζωή σου παιδί μου θα γίνει μπλε αύριο 15.30 με 16.30 και μεθαύριο θα είναι λίγο ροζ από τις 10.00 έως τις 11.00 και αντιμεθαύριο υπολογίζεται ο τερματισμός της ώρα 11.00 περίπου με απόκλιση από το πλάνο ένα..... 1,2 με 1,5%.

Αχ όταν γινόντουσαν εκείνα τα επεισόδεια στην Αθήνα το Δεκέμβρη εκείνες οι συγκεντρώσεις είχε περάσει μια τρελλή σκέψη από το μυαλό μου.
Να κατεβαίναμε κι εμείς σε μια διαρκή αποχή από τα καθήκοντά μας.
Να γινόμασταν για μια βδομάδα έστω «ανυπάκουοι»...

Ετσι σκέφτηκα τότε και μετά έβαλα ενα dvd, χάζεψα μια ταινία , κάπνισα ένα τσιγάρο, έφαγα ένα μεζεδάκι με λίγο κρασί, και «τα παμε» με τη παρέα όλα αυτά.
Και μετά πήγα για ύπνο.

ΠΩΣ ΝΑ ΣΥΛΛΑΒΕΙΣ ΤΟ ΑΣΥΛΗΠΤΟ...

Ενας φίλος μου με ρώτησε πως ξαφνικά τα έχω βάλει με την εκκλησία και γενικώτερα με το θέμα θρησκεία στις τελευταίες αναρτήσεις.

Οταν γράφουμε εδώ μέσα και προσπαθούμε να καταλάβουμε που έχουμε φτάσει και γιατί, είναι λογικό ότι πρέπει να κάνουμε μια καταγραφή συγκεκριμένων γεγονότων που συμβαίνουν και να βγάλουμε τα συμπερασματά μας.

Το ότι ένας λαός έχει «καταντήσει» δεν είναι μια έννοια αφηρημένη, ποιητική. Είναι γεγονός.

Αρά υπάρχει το «ποιός φταίει» γι΄αυτό.

Το «πως» το κατόρθωσε

Και «τι πρέπει» να γίνει.

Αν πάτε και στο τελευταίο χωριό και μιλήσετε με τον πιο απλοικό κάτοικο ή τον πιο ηλικιωμένο ακόμα και με κάποιον που δεν έχει κατέβει καν στη πρωτεύουσα που δεν έχει βγει από το χωριουδάκι του ποτέ θα δείτε ότι γνωρίζει να απαντήσει και στα τρία παραπάνω ερωτήματα έστω και γενικολογόντας.

Θα πει αυτοί οι κερατάδες φταίνε

Θα πει τρώνε με χρυσές μασέλες και μας έχουν γραμμένους

Θα πει πρέπει να βγούμε με τις μαγκούρες και να τους τσακίσουμε.

Το πρόβλημα όμως εστιάζεται στο ποιοι συγκεκριμένα είναι «αυτοί» και με ποιές συγκεκριμένες διαδικασίες πετυχαίνουν ακριβώς αυτό που θέλουν ακόμα κι αν όλοι γνωρίζουν ότι είναι απατεώνες.

Μέσα λοιπόν σ΄αυτά τα ερωτήματα πρωταρχικό ρόλο παίζει ο ρόλος της εκκλησίας. Από πάντα ήταν πρωταρχικός ο ρόλος της.

Η εκκλησία, τα δόγματά της, οι κανόνες της και ο προσυλητισμός του ποιμνίου δεν είναι ένα απλό χόμπυ που όποιος θέλει το εξασκεί κι οποιος θέλει είναι ελεύθερος να το αγνοήσει.

Μοιάζει κάπως έτσι αλλά η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική.

Το ότι η εκκλησία «εξουσιάζει» δεν προκύπτει από τους πιστούς που μπορεί να συγκεντρώσει στη λειτουργία, από τα τάματα ή από τα προσκυνήματα.

Προκύπτει από ολόκληρη τη δομή του κοινωνικού συνόλου που είναι απόλυτα συνειφασμένη με τις εντολές της.

Γεννιέσαι , βαφτίζεσαι

Μεγαλώνεις και μαθαίνεις συγκεκριμένη ιστορία η οποία έχει τις ευλογίες της εκκλησίας την έγκρισή της.

Γραφειοκρατικά τη συναντάς στους πιο σημαντικούς τομείς της ζωής σου στους οποίους επίσης ισχύει το κατεστημένο της.

Και πιο πολύ απ΄ολα τη συναντάς στην ίδια τη νοοτροπία που έχει διαμορφώσει. Μια νοοτροπία βαθειά χαραγμένη μέχρι το μεδούλι των πιστών.

Ο φόβος, η υποταγή, το διαρκές συναίσθημα ενοχής, τα παρακάλια, το γονάτισμα, η τρομοκρατία της τιμωρίας, οι δυσειδαιμονίες, η ηθική, το τι είναι «πρέπον», τι είναι «αμαρτία» έχει οριστεί εδώ και αιώνες από την εκκλησία.

Και όσο και να υποκρίνεται η πολιτεία πως διαμορφώνει ελεύθερους και ανεξάρτητους πολίτες δεν είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό όταν ακόμα και στην λειτουργία του υψίστου δικαιώματος της δικαιοσύνης πρωταρχικό κριτήριο της αξιοπιστίας τους είναι ότι ακουμπάνε το χέρι σ΄ενα ευαγγέλιο.

Δεν ανήκουν οι όρκοι μας στο σύνταγμά μας. Ανήκουν στον «αγνωστο θεό»

Δεν καλοσωρίζει το νεό βρέφος ο δήμαρχος δίνοντάς του το κλειδί της πόλης

Το καλοσωρίζει ένα ολόκληρο θρησκευτικό τελετουργικό με το οποίος αμέσως ενημερώνεται ότι θα παλεύει όλη τη ζωή του «με τον άγνωστο διάβολο»

Δεν αποχαιρετά το άνθρωπο που φεύγει η φύση που αφήνει, αλλά παλι ένα συγκεκριμένο τελετουργικό που χωρίς αυτό δεν έχει χώρο καν να τον θάψουν.

Το να πιστεύεις ελεύθερα στο θεό σου, να εξασκείς τα θρησκευτικά σου πιστεύω είναι ιερό καθήκον. Το να γεννιέσαι χωρίς καν να ερωτηθείς γι΄αυτά και να επιβάλλεται όλη η ζωή σου να βαδίσει πάνω σε δόγματα που είναι εδώ και έτσι «πρέπει» χωρίς δεύτερη εξήγηση, αυτό είναι δουλεία.

Και όχι

Δεν είσαι δούλος του θεού. Είσαι εκείνων που αποκαλούνται εκπρόσωποί του.

Ενας θεός που είναι το άπειρον δεν μπορεί να είναι τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγώτερο από αυτό, δεν έχει εκπροσώπους. Ούτε δούλους. ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΑΝ.

Σκεφτείτε αυτό που ειπώθηκε τόσους αιώνες πριν. Εκείνους τους αιώνες που οι εκπρόσωποι του θεού οι μαυροφορεμένοι, τους ονομάζουν αιώνες ειδωλολατρών και αμαρτωλών πλανεμένων.

«Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΦΥΣΗ ΠΟΥ ΑΠΟΚΤΑΕΙ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ»

Τι πιο απλό τι πιο όμορφο από αυτή τη φράση?

Οπως ο θεός είναι το άπειρον που αποκτάει συνείδηση.

Σ΄ενα κόσμο λοιπόν που οι άνθρωποι θα είχαν συνειδητοποιήσει αυτές τις δύο φράσεις δεν θα υπήρχαν ούτε τιμωροί ούτε τιμωρημένοι ούτε εκπρόσωποι του θεού ούτε δούλοι.

Θα μπορούσε να αποκτήσει το θρησκευτικό συναίσθημα το δέος που του αξίζει γιατί τ ου αξίζει το μέγιστο δέος και η πολιτεία τους κανόνες που θα έφερναν αρμονία, δικαιοσύνη και αγάπη ανάμεσα στους ανθρώπους και θα έδιναν στη ζωή την αληθινή της σημασία. Οχι τη άλλη ζωή.

Τούτη δω. Αυτή που αγγίζουμε. Που μυρίζουμε. Που χαιδεύουμε.

Ομως ανάμεσα στο άπειρο και στον άνθρωπο υπάρχει μια αναγκαστική παράμετρος.

Η ύλη του.Και ο άνθρωπος έχοντας το δώρο της συνείδησης φαίνεται ότι προτίμησε να βάλει όλη του τη τέχνη για να ικανοποιήσει αυτό ακριβώς το κομμάτι του. Κι όχι απλά όπως τα υπόλοιπα ζώα. Τροφή, αναπαραγωγή, ύπνος, θάνατος.

Τα θέλησε όλα.

Αυτοί εδώ που βλέπουμε σήμερα μπροστά μας δεν είναι εκπρόσωποι του εξελιγμένου ανθρώπινου είδους. Είναι εκπρόσωποι της πιο ταπεινής και φρικτής κατάληξής του.

Ξεκομένοι εντελώς από την αρχική αιτία

Ξεκομένοι εντελώς από το συμπαντικό δέος

Ξεκομένοι εντελώς από την ουσία της ύπαρξης

ΔΟΥΛΟΙ

ΤΙΜΩΡΗΜΕΝΟΙ

ΕΚΒΙΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΕΚΒΙΑΖΟΜΕΝΟΙ

Και σε ολα αυτά υπάρχουν οι υπαίτιοι. Και είναι πολύ συγκεκριμένα και τα κίνητρά τους, και τα ωφέλη απ΄ολη αυτή τη κατάπτωση, και ο στόχος τους.

Δεν τα βάζω λοιπόν με κανέναν για λόγους φανατισμού.

Προσωπικά θα μπορούσα από καιρό να είμαι αποστασιοποιημένη από όλα αυτά. Να μην έχω καν μπλογκ να μην μ΄ενδιαφέρει να πω πράγματα σε κανέναν.

Οποιος βλέπει βλέπει και για τους υπόλοιπους τι μας νοιάζει.

Ομως αυτό είναι ακόμα πιο στυγνό. Ακόμα πιο σάπιο.

Ενας άνθρωπος που έχει βρει αληθινά τη χορδή πάνω στην οποία μπορεί να εναρμονίσει τα ερωτήματα και τις απαντήσεις της ύπαρξης, το έχει κάνει από αγάπη για ότι τον περιβάλλει , από θαυμασμό για το θαύμα που βλέπει μόλις ανοίγει τα μάτια του και νοιώθει ότι είναι ένα κομμάτι του, κι οχι για λόγους εκδίκησης, ούτε σαδισμού, ούτε ΚΕΡΔΟΥΣ, ούτε εγωισμού. Γιατί όλα αυτά αναιρούν την ίδια τη λέξη αγάπη.

Αρα νοιώθει επιθυμία να μοιραστεί με τους υπόλοιπους τα όσα μπορεί να κατάλαβε τα όσα μπορεί να έμαθε χωρίς τσιγγουνιές, χωρίς να εκφοβίζει τους συνανθρώπους, χωρίς να ασελγεί πάνω στις ψυχές τους.

Να είστε δύσπιστοι σ΄εκείνους που μόνιμα έχουν κάτι να σας κρύψουν. Που απαιτούν να πιστεύετε χωρίς να ξέρετε. Που σας αποκαλούν «μικρούς» στη κατανόηση των μυστικών αυτού του κόσμου.

Δεν υπάρχουν μικροί και μεγάλοι για τη κατανόηση του μεγαλείου.

Ακόμα και ο τελευταίος κόκκος άμμου κλείνει μέσα του τα μυστικά του σύμπαντος.

Και δεν χρειάζεται κανένα διαχειριστή για να του τα υποδείξει ή για να του τα επιτρέψει. Ο άνθρωπος από πάντα και για πάντα είναι ένα κομμάτι της δημιουργίας. Οπως άπειρα άλλα.

Ολο αυτό το κατασκεύασμα που έχουν φτιάξει, με τους στρατούς τους, τις φανατισμένες ιδεολογίες, τις φανατισμένες θρησκείες, τους κολοσσούς πλούτου, δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια σκόνιτσα χωρίς την καμμιά σημασία για τη λειτουργία του συμπαντικού οργανισμού.

Εχει αξία για έναν που δε καπνίζει το τσιγάρο? Καμμία απολύτως. Αλλη τόση αξία έχει όλο αυτό το αστείο κατασκεύασμα για κάποιον που έχει συνειδητοποιησει την ένωσή του με το παν. Η μόνη έννοια που μπορεί να έχει για ένα τέτοιο άνθρωπο είναι για να θυμάται και να μην ξεχνά από που ξεκίνησε η «πτώση».

Ισως τα κείμενά μου καταντάνε κουραστικά αλλά δυστυχώς δεν ξέρω πως να σας περιγράψω το απερίγραπτο...

ΜΗ ΤΟ ΛΕΤΕ ΟΥΤΕ ΤΟΥ ΠΑΠΠΑ...

Το κοριτσάκι βιάστηκε από το πατριό του (το συμβάν έγινε στη Βραζιλία)
Ηταν 9 χρονών...
Εμεινε έγκυος...
Του έκαναν έκτρωση

Και εδω το σχετικό άρθρο που διάβασα, στο οποίο όπως διαβάζουμε μετά από όλα αυτά ο καθολικός Αρχιεπίσκοπος , αφόρισε τη μητέρα και τους γιατρούς που πήραν αυτή την απόφαση.

Καμμιά φορά σκέφτομαι ότι όντως ζούμε ελεύθερα σε σχέση με αυτό που έχουν αληθινά διάθεση να μας κάνουν. Με αυτά που περνάνε από το μυαλό τους.
Σκεφθείτε ότι πολλοί από μας σε κάποιες περασμένες "χρυσές εποχές" θα ψηνόντουσαν σαν σουβλάκια σε κάποια πυρά. Και τώρα μπλογκάρουμε και λέμε ότι μας κατέβει (ακόμα).

Σσσσσσττττττ.....Μη το λέτε ούτε του παππά. Κάντε το κορόιδο γιατί δεν είναι παίξε γέλασε αυτά τα πράγματα.

Ακολουθεί ένα βιντεάκι από το Devils του Ken Russell (είχα ξαναγράψει γι΄αυτή τη ταινία αλλά δεν ήξερα ότι κυκλοφορεί και αυτή στο youtube, αν σκεφτεί κανείς ότι δεν τη βρίσκεις και τάμα να κάνεις!)

Η ΚΡΥΨΩΝΑ

"Θα σε βοηθήσω να τελειώσεις γρήγορα με την έκθεση και μετά θα φτιάξουμε μαζί αυτό που σου είχα τάξει"...
Η φωνή κατάφερε να νικήσει το θόρυβο που έκανε το βαγόνι του μετρό καθώς διέσχιζε τη σήραγγα κι έφτασε στ΄αυτιά μου που μισοκοιμόντουσαν.
Ηταν η χροιά της... ο τρόπος που πρόφερε αυτή την χωρίς σημασία για μένα φράση?
Γύρισα και κοίταξα
Η φωνή ήταν μιας μητέρας μ΄ενα κοριτσάκι που'χε γύρει το κεφάλι του στον ώμο της.
Η μαμά, μια γυναίκα εντελώς απλή, λίγο κουρασμένη, της χάιδευε ένα τσουλούφι που έφευγε άτακτο στη μέση στο κούτελο. Κι η μικρή της έσκασε ένα χαμόγελο που μοιαζε με τη πιο ξέγνοιαστη άνοιξη...
Σταμάτησε κάθε θόρυβος . Χάθηκε κάθε τι γύρω. Τα μάτια μου απομόνωσαν την εικόνα να είναι εκεί μοναχή της προφυλαγμένη, σαν να την έκλεισα σ΄ενα κουτί που εμφανίστηκε ξαφνικά από το πουθενά.
Γύρω δεν υπήρχε τίποτα αλλο εκτός από το θόρυβο που κάνει ένα χαμόγελο, έστω και κουρασμένο κι ένα άγγιγμα σε μια άτακτη τούφα μαλλιών.
Χαμογέλασα.
Παιχνιδιάρης που είναι ο θεός... Τόσο άπειρος και πάει και τρυπώνει στις πιο ελάχιστες στιγμές μας...
Για σκέψου..
Και να φανταστείς ότι τόσος κόσμος ψάχνει να βρει που κατοικεί ο θεός λες κι υπάρχει έστω κι ένα μέρος που δεν είναι σπίτι του.
Λες και δεν είναι όλα.
Τι δυστυχία να πιστεύεις ότι το άπειρο έχει εξαιρέσεις....

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ - ΑΦΟΡΙΣΜΟΙ...

Στο δίκτυο κυκλοφορούν πολλές μεταφράσεις των εν λόγω αφορισμών οπότε ψάχτε για να τους κατανοήσετε καλύτερα.

1. «Επί τοις φρονούσι και λέγουσι κτιστήν είναι πάσαν φυσικήν δύναμιν και ενέργειαν της τρισυποστάτου θεότητος, ως κτιστήν εκ τούτου πάντως και αυτήν την θείαν ουσίαν αναγκαζομένοις δοξάζειν. Κτιστή γαρ κατά τους Αγίους ενέργεια, κτιστήν δηλώσει και φύσιν, άκτιστον δε χαρακτηρίζει ουσίαν, καντεύθεν ήδη κινδυνεύουσι εις αθεΐαν παντελή περιπίπτειν, και την ελληνικήν μυθολογίαν και τοις την των κτισμάτων λατρείαν, τη καθαρά και αμώμω των χριστιανών πίστει προστριβομένοις, μη ομολογούσι δε κατά τας αγίας θεοπνεύστους θεολογίας και το της Εκκλησίας ευσεβές φρόνημα, άκτιστον είναι πάσαν φυσικήν δύναμιν και ενέργειαν της τρισυποστάτου θεότητος ανάθεμα τρις».
   
   
   
2. «Τοις τα ελληνικά διεξιούσι μαθήματα, και μη διά παίδευσιν μόνον ταύτα παιδευομένοις, αλλά και ταις δόξαις αυτών ταις ματαίαις επομένοις, και ως αληθέσι πιστεύουσι και ούτως αυταίς ως το βέβαιον εχούσαις εγκειμένοις, ώστε ετέρους ποτέ μεν λάθρα, ποτέ δε φανερώς ενάγειν αυταίς και διδάσκειν ανενδοιάστως ανάθεμα τρις».

3. «Τοις μετά των άλλων μυθικών πλασμάτων, αφ’ εαυτών και την καθ’ ημάς κλίσιν μεταπλάττουσι, και τας πλατωνικάς ιδέας ως αληθείς δεχομένοις και ως αυθυπόστατον την ύλην παρά των ιδίων μορφούσθαι λέγουσι, και προφανώς διαβάλλουσι το αυτεξούσιον του Δημιουργού, του από του μη όντος εις το είναι παραγαγόντος τα πάντα, και ως ποιητού πάσιν αρχήν και τέλος επιτιθέντος εξουσιαστικώς και δεσποτικώς ανάθεμα τρις».

4. «Τοις δεχομένοις και παραδιδούσι τα μάταια και ελληνικά ρήματα, ότι τε προϋπαρξίς εστι των ψυχών, και ουκ εκ του μη όντος τα πάντα εγένετο και παρήχθησαν, ότι τέλος εστι της κολάσεως ή αποκατάστασις αύθις της κτίσεως, και των ανθρωπίνων πραγμάτων, και διά των τοιούτων λόγων την βασιλείαν των ουρανών λυομένην πάντως, και παράγουσαν εισάγουσιν, ην αιωνίαν και ακατάλυτον αυτός τε ο Χριστός και Θεός ημών εδίδαξε και παρέδοτο και διά πάσης της Παλαιάς και Νέας Γραφής ημείς παρελάβομεν ότι και η κόλασις ατελεύτητος και η βασιλεία αϊδιος, διά δε των τοιούτων λόγων εαυτούς τε απολλύουσι, και ετέροις αιωνίας καταδίκης προξένους γενομένοις ανάθεμα τρις».

5. «Τοις ευσεβείν μεν επαγγελλομένοις, τα των Ελλήνων δε δυσσεβή δόγματα τη ορθοδόξω και καθολική εκκλησία περί τε ψυχών ανθρωπίνων, και ουρανού και γης, και των άλλων κτισμάτων αναιδώς ή μάλλον ασεβώς επεισάγουσιν ανάθεμα τρις».

6. «Τοις την μωράν των έξωθεν φιλοσόφων λεγομένην σοφίαν προτιμώσι, και τοις καθηγηταίς αυτών επομένοις, και τας τε μετεμψυχώσεις των ανθρωπίνων ψυχών, ή και ομοίως τοις αλόγοις ζώοις ταύτας απόλλυσθαι, και εις το μηδέν χωρείν δεχομένοις και διά τούτο ανάστασιν, και κρίσιν, και την τελευταίαν των βεβιωμένων ανταπόδοσιν αθετούσιν ανάθεμα τρις».

7. «Τοις λέγουσιν ότι οι των Ελλήνων σοφοί και πρώτοι των αιρεσιαρχών, οι παρά των επτά αγίων και καθολικών συνόδων, και παρά πάντων των εν Ορθοδοξία λαμψάντων πατέρων αναθέματι καθυποβληθέντας, ως αλλότριοι της καθολικής εκκλησίας διά την εν λόγοις αυτών κίβδηλον και ρυπαράν περιουσίαν κρείττονές εισι κατά πολύ, και ενταύθα και εν τη μελλούση κρίσει, και των ευσεβών μεν και ορθοδόξων ανδρών, άλλως δε κατά πάθος ανθρώπινον ή αγνόημα πλημμελησάντων ανάθεμα τρις».

ΤΑ ΠΡΟΧΕΙΡΑ

Σήμερα έκανα ένα καθάρισμα στο μπλογκ γιατί έχουν μαζευτεί ένα σωρό «πρόχειρα» που για τον άλφα ή βητα λόγο δε δημοσίευσα. Η πρώτη σκέψη ήταν να τα διαγράψω. Μετά σκέφτηκα, γιατί να τα πετάξω... τις περισσότερες φορές οι πρόχειρές μας σκέψεις είναι κι αυτές παιδιά μας. Κάποια συγκυρία τις άφησε παραμελημένες, ξεχασμένες κάπου αλλά είναι πάντα παιδιά μας...

Αυτή η ανάρτηση λοιπόν είναι τα πρόχειρα.

Και δε σκοπεύω ούτε καν να τα διορθώσω. Ας τ΄αφήσω έτσι ατημέλητα να κρέμονται!

Οριστε 2 λοιπόν ( λες να τα έχω δημοσιεύσει και να μην το θυμάμαι?... αν συμβαίνει κάτι τέτοιο, συγνωμη αλλά γερνάω κι εγώ τι να κάνω)

ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΓΑΠΗΣ.

Μια φίλη γέννησε. Πήγα να την δω στη κλινική.
Είναι Ιούλιος. 21 χρόνια πριν, Ιούλιο γεννούσα το πρώτο μου παιδί.
Κοίταξα γύρω μου τις κοπέλες. Με τα μωράκια στα χέρια. Ενα περίεργο συναίσθημα με γέμισε... Ενα συναίσθημα που δε μπορούσα να μεταφράσω.
21 χρόνια κύλησαν πολύ αργά? Πολύ γρήγορα? Κύλησαν σωστά?...

Ομως δεν ήταν μόνο αυτό. Προσπάθησα να θυμηθώ πως ήμουν τότε. Αν είχα καταλάβει ακριβώς τι συνέβη. Πως είχα περάσει από το ρόλο της γυναίκας σ΄εκείνον της μητέρας.
Οχι δεν είχα καταλάβει.

Ημουν ένας άνθρωπος απέξω που κοιτούσε πράγματα πρωτόγνωρα να συμβαίνουν. Γρήγορα... με κόσμο να μιλάει, να συμβουλεύει, να κρίνει.. Ολα κυλούσαν με μένα και χωρίς εμένα... Επρεπε να είμαι αυτό. Επρεπε να κάνω εκείνο. Θυμάμαι ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που ένοιωσα ότι καλούμαι να κάνω κάτι τόσο σημαντικό και άγνωστο μαζί φουσκωμένη με χιλιάδες κανόνες και υποδείξεις...

Πέρασε πολύς καιρός, γίνανε πολλά πράγματα «όπως δεν θαπρεπε να γίνουν», για να βρω αυτό «που έπρεπε». Στο ενδιάμεσο χάθηκαν στιγμές, χάθηκαν ευκαιρίες αληθινές.

Κάποια στιγμή τα παιδιά μου μπουχτίζουν από το πόσα πολλά προσπαθώ να τους πω, να τους ρωτήσω, να μάθω..
Ισως γιατί δεν έχουν καταλάβει πόσα χρόνια , προσπαθούσα, αλλά δεν εύρισκα ποτέ τα σωστά λόγια...

Ενα παιδί δεν είναι ένα "πρέπει",
Τα λόγια που θ΄ανταλλάξεις μαζί του δεν είναι προκατασκευασμένα,
Οι κινήσεις δεν μπορουν να καθοδηγούνται....
Δεν είναι το βραβείο σου σ΄αυτό το κόσμο.
Είναι ένας άνθρωπος. Αλλος. Ανήκει σ΄εκείνον, στο θεό του στη φύση του, σε όσα η ψυχή του θα ορίσει. Δεν ανήκει σε σένα.

Εσύ κι αυτό απέναντι, δυό άγνωστοι που θέλουν τόσο να αγαπηθούν γιατί υπάρχει κάτι σπουδαίο που σπρώχνει τις μοίρες μαζί , κι όμως μπορεί να περάσει ολόκληρη ζωή και ποτέ να μη προφέρεις λόγια αληθινά. Και πρέπει να τα προφέρεις...Ακόμα κι όταν δεν θα είναι όμορφα. Η μεγαλύτερη προίκα να δώσεις σ΄αυτό το πλασματάκι είναι να ανακαλύψεις όσες πιο πολλές αλήθειες μαζί του..

Οχι τότε δεν ήξερα τι έκανα,
Ηξερα τι «έπρεπε» να κάνω..
Μου είπαν πως πρέπει «ν’αγαπήσω»..
Μου σφύριξαν τα λόγια απ΄το ρόλο...
Μου είπαν , ω τι τρέλλα, πως τάχα κάθε μάνα ξέρει τι να κάνει.

Λες και ένα παιδί μοιάζει με οποιοδήποτε άλλο σ΄αυτό το κόσμο.
Λες και οι μάνες αυτου του κόσμου είναι όλες ίδιες...
Λες κι ότι κακό ή καλό κουβαλάς μές τη ψυχή σου το παιδί είναι το κλειδί που θα στ΄ανοίξει..
Πόσες πόρτες δεν μείναν θλιβερά κλειδωμένες για πάντα γιατί όλα ήταν δεδομένα...
Λες και το να ταίζεις, να ντύνεις και να κοιμίζεις ένα παιδί το βράδυ έχει είναι κανόνας κι όχι έκπληξη...
Η αγάπη μπορεί να είναι ψυχρή σαν να παπαγαλίζεις ένα παραμύθι,
Μπορεί να ναι εντυπωσιακή σαν ν΄απαγγέλεις ένα παραμύθι,
Μπορεί όμως ναναι το παραμύθι που εσύ θα γράψεις....

Οταν ακούω «πέτυχε» αυτό με το παιδί του, προβάλλει μπροστά μου μια μικρή ψυχή που έχει πάρει τη μορφή «στόχου».

Δεν υπάρχει επιτυχία ή αποτυχία.

Ολος ο ρατσισμός του κόσμου κρύβεται πάντα μέσα σ΄ενα ομαδικό μπράβο ή μια ομαδική καταδίκη.
Δεν ξέρω αν είμαι καλή μάνα.
Και τι είναι καλή τελικά.

Ξέρω μόνο, τώρα πια, ότι δεν θυμάμαι καθόλου, τι ήμουν όταν δεν ήμουν...
Ναι τώρα μπορώ επί τέλους να πω με σιγουριά
Ότι ναι,όλη αυτή η ιστορία, είναι απλά η ιστορία της αγάπης.

ΧΡΩΜΑΤΑ

Μια και δεν μπορώ να γίνω διάφανη ας σκουρήνω. Μαύρο χρώμα για όλα εκείνα που επιμένω ακόμα να εισπράττω τοις μετρητοίς. Είναι τόσο απλό να μπουν οι σκέψεις μου, οι συνειρμοί στο μηχάνημα και να βγαίνουν πολύχρωμα χαρτάκια για όλα τα γούστα.

Είναι τόσο εύκολο να μετατραπούν οι προβληματισμοί σε δημόσιες σχέσεις. Να γίνουν οι αγωνίες πιο "πιασάρικες". Οι διαμαρτυρίες ολχαγωγία. Η μάχη να μετατραπεί σε σόου. Οπου να κοιτάξεις παραδίδονται δωρεάν μαθήματα του πως να γίνεις αρεστός σε 24 ώρες.

Αρκεί να κλείσεις το μάτι σ΄ενα ψέμα. Να ρίξεις λίγο χρώμα στο τοίχο. Ν΄αγοράσεις δυό καθίσματα πιο αναπαυτικά. Ενα κάδρο επαναστατικό . Μερικά διακοσμητικά μπιχλιμπίδια γύρω γύρω φερμένα από μακριά. Να καλέσεις και τους φίλους για να αποδεικνύεις ότι είσαι δημοφιλής. Να ρίχνεις και στη ζούλα μια γόπα κάτω όταν δεν σε βλέπουν οι άλλοι. Ενα ίχνος κι ότι νάναι.

Ο κόσμος άλλωστε πάντα προχώραγε ανάποδα. Ζητάει συνεχώς την αλήθεια αλλά φτιάχνει ιδέες που να ταιριάζουν επάνω του.

Νοιώθεις έτσι λίγο κυριάρχος του παιχνιδιου. Παίζεις μέσα σ΄αυτό αλλά δεν γίνεσαι πολύ δυσάρεστος. Αφήνεις και μια πόρτα να μπει κόσμος να σε χαζέψει. Να σου πει ένα μπράβο. Να σου σφίξει ένα χέρι. Να νοιώσεις καταφερτζής ανάμεσα στους καταφερτζήδες.

Ματαιοδοξία είπε ο διάβολος ότι είναι η αγαπημένη του. Κι εγώ ο διάβολος του φτωχού, υποκρισία λέω. Στο μικρό σου θεατράκι πρωταγωνιστής. Ξέρεις ότι παίζεις ένα ρόλο, ξέρουν ότι παίζεις ένα ρόλο, αλλά έχει τη χάρι του αυτό τ΄αλισβερίσι.

Μην τα παίρνεις όλα τοις μετρητοίς είπε ένας φίλος,
Κι εγώ του είπα "πως να τα παίρνω δηλαδή? Σ΄επιταγές ή σε άτοκες δόσεις?"

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ

Σήμερα άκουσα ένα παλιο κομμάτι.
Θυμήθηκα κάποιους καιρούς..
Αναρωτιέμαι εγώ ήμουν?
Και ο κ.Π να σημειώνει σ΄ενα χαρτί τη φράση...
"Βαρέθηκα να ζω στις καταιγίδες"
Το πιστεύεις ότι τόσα χρόνια μετά κι αυτή η φράση παραμένει
εντελώς θεατρινίστικη, χωρίς ίχνος αλήθειας?
Το βαρέθηκα ήταν απλά μια λέξη για να καλύψω εκείνη την άλλη
Πείσμα..
Εξαιρετικά αφιερωμένο στις εποχές που στρώνουν το χαλί
σ΄αυτές που θάρθουν.

ΑΔΕΣΠΟΤΟΙ...

Κάθε φορά που θα με πετύχει στο δρόμο έρχεται κοντά μου. Ενα αδέσποτο γέρικο σκυλί. Δεν τον ξέρω δε με ξέρει απλά ξεκινάει μαζί μου και με φέρνει μέχρι τη πόρτα του σπιτιού. Αφού μπω παίρνει μια στροφή και γυρίζει στα μέρη του.

Δεν μπορώ να σας περιγράψω πόσο αμήχανη νοιώθω για την αυθόρμητη συμπάθειά του. Δεν του έχω δώσει καν ένα μεζεδάκι κάτι... απλά για κάποιο δικό του λόγο νοιώθει ότι πρέπει να εκπληρώνει αυτό το καθήκον.
Είναι αναπάντεχος μέσα σ΄ενα κόσμο τόσο προβλεψιμο. Κάπου εκεί πρέπει να γεννιέται κι η αμηχανία μου.

Είναι η αμηχανία του ανθρώπου που έχει μεγαλώσει μέσα στο τσιμέντο, κι έχει μάθει ότι οι κανόνες είναι ψυχρά γράμματα αποτυπωμένα πάνω σε τόνους χαρτιών.
Μερικές φορές τον κοιτάζω και νοιώθω μια περηφάνεια μήπως μοιάζω μ΄αδέσποτο πράγμα που θα σήμαινε ότι έχω αρχίσει κι αποκτώ κάποιο χρώμα.
Αλλες πάλι αναρωτιέμαι μήπως μοιάζω τόσο ανυπεράσπιστη, σαν άνθρωπος, κι αυτός τοχει πάρει χαμπάρι.

Κι αν θυμόμουν και δεν είχα ξεχάσει πιθανά δεν θα αναρωτιόμουν για τίποτα απ΄ολο αυτά απλά θα αποδεχόμουν αυθόρμητα κι εγώ τους άγραφους νόμους της φύσης.
Κι όμως συμβαίνει συχνά. Δεν είναι μοναδικό φαινόμενο το δικό μου γέρικο αδέσποτο.

Κάτι άλλο θα ήταν εντελώς παράλογο.
Ν΄ακολουθήσω εγώ ένα αδέσποτο να δω που πηγαίνει. Να δημιουργήσω έναν αυθόρμητο κανόνα , από το τίποτα και να τον ακολουθησω πιστά.

Ποιός ξέρει στο τέλος μπορεί να βρω κι εκείνο το δρόμο που τόσο καιρό αναρωτιέμαι που στο καλό πήγε και δεν τον έχει ούτε ο χάρτης.....

THE CALL OF KOTSOS!!

Κάτι η σαρακοστή, κάτι οι δημοσιογράφοι που έχουν κολήσει στη φράση για τους ανθρώπους με το ψαρίσιο βλέμμα, κάτι ο ιεράρχης από πάνω με τους παρακαθήμενους που τα έχουν κάνει όλα λίμπα, κάτι οι μεταλαγμένοι συμπολίτες μου που αρχίζουν και με φοβίζουν εντόνως....

Τι λέτε ότι θυμήθηκα?

Σιγά μη δε το βάζα. Αφού είναι η κατάλληλη στιγμή. Δένει γάντι!!

Αφιερωμένο εξαιρετικά λοιπόν το φιλμάκι στους ψαρανθρώπους και στους φίλους που με κορόιδευαν πάντα όταν έλεγα ότι ο Λαβκραφτ δεν είναι επιστημονική φαντασία! Τώρα είμαι βέβαιη ότι με πόνο ψυχής ανακαλύπτουν ότι είχα δίκιο.

Θα έβαζα και την ανάλογη κραυγή στο τέλος αλλά ξέρω εγώ τι γίνεται??? Κι αν όντως πίσω από τα κουστούμια βγουν τίποτα πλοκάμια......

Ασε ναρθει μόνο του το πλήρωμα του χρόνου!

ΠΑΡΑΞΕΝΗ ΠΟΥΝΑΙ ΑΥΤΗ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.....

Από που ξεκινάει μια σκέψη και που μπορεί να φτάσει....
Ολος ο κόσμος γύρω μου αυτές τις μέρες είναι γριπιασμένος κι εγώ αρχίζω και αισθάνομαι κάτι να με τρυγυρίζει. Καθώς λοιπόν το σκεφτόμουν, μου ήρθε στο μυαλό η συμβουλή ενός παλιού γιατρού που γνώριζα κάποτε.

-Μη παίρνεις φάρμακα άσκοπα, δε χρειάζεται μόλις αισθανθείς μια αδιαθεσία φουλ βιταμίνη c, ροφήματα διάφορα, νεράκι μπόλικο και θα κάνει το κύκλο του.
Πήρα τη βιταμίνη μου αλλά η σκέψη δε στάθηκε εκεί. Θυμήθηκα αυτό το γιατρό. Ενας μικροσκοπικός ανθρωπάκος, πολύ καλός στη δουλειά του και πολύ καλά "πιασμένος". Λεφτά μπόλικα. Κι η γυναίκα του η κλασσική "κληρονόμα". Σε μια δεκαετία δουλειάς είχαν φτιάξει όλα αυτά που χαρακτηρίζουν τον "καλοστεκούμενο".

Ενα ωραίο σπίτι, ένα εξοχικό, ένα καλό αυτοκίνητο, τα παιδιά σε καλά σχολεία.
Βλέποντας αυτό το ζευγάρι ένοιωθες ότι τελικά ο αέρας της επιτυχίας είναι ωραίος. Κι έτσι θα νόμιζα αν δεν το φερνε η τύχη να τους γνωρίσω και να κάνουμε παρέα.
Για λίγο καιρό. Γιατί διαφέραμε στο βασικό στοιχείο της ύπαρξής μας. Το χρήμα. Οχι διαφορά τάξης αυτοί είχαν εγώ όχι, θα ήταν πολύ απλό έτσι.

Διαφορά αγάπης. Εκείνοι το αγαπούσαν, εγώ οχι. Κι οταν λέμε το αγαπούσαν, ήταν αρκετοί έξι μήνες συναστροφής μαζί τους για να πάρω οριστική απόφαση ότι το σιχαίνομαι.
Πρώτα είδα ότι το αξιοπρεπές ζευγάρι κατανάλωνε 80% του ημερήσιου χρόνου (ίσως και παραπάνω.... τώρα που το σκέφτομαι δεν ξέρω αν είχαν άλλη συζήτηση) σε λογαριασμούς, υπολογισμούς, σχέδια που είχαν να κάνουν πάντα με τα ρήματα "αγοράζω" "πουλάω" "καταθέτω" και άλλες χαριτωμένες λέξεις του είδους "καλύτερος τόκος" , "ευκαιρίες αγοράς", και η ύψιστη ιδέα σε μια λέξη που την είχαν αναγάγει σε θεότητα... Οικονομία.

Εξι μήνες αρκούσαν για να αισθανθώ πως μπορείς να τα μετράς όλα στο "ζύγι".
Οπου η ζυγαριά είχε πάντα από τη μία μεριά το "τι με συμφέρει" κι από την άλλη το "πως θα το αποκτήσω πάση θυσία"....

Καμμία σχέση με το μέτρον άριστον. Μιλάμε για μια λατρεία. Λατρεύω το χρήμα, λατρεύω τα τούβλα, και πιο πολύ απ΄ολα λατρεύω το ίδιο το χρήμα. Να μαζεύεται. Να συμπληρώνονται βιβλιάρια, να έχουν καλό τόκο. Ν'αγοράσω κι αλλα τούβλα. Να νοικιάζω. Να μαζεύω τα νοίκια. Ν΄ανοίξω μια μικρή κλινική. Και μετά κάτι μεγαλύτερο. Να πάρω και δεύτερο αυτοκίνητο. Πιο μεγάλο σπίτι. Και μετά πιο μεγάλη ακομα επιχείρηση. Κι αλλα νοίκια. Κι αλλα κερδη. Να γίνω και νομαρχιακός σύμβουλος. Να βοηθήσω και το κομμα. Ισως να μπω και στη βουλη κάποια μέρα. Η να μπουν τα παιδιά μου. Και να πεθάνω...

Υπήρξαν στιγμές που πολλοί άνθρωποι γύρω τους, φίλοι, βρέθηκαν σε μεγάλη ανάγκη. Εξαφανιζόντουσαν για να μην ακούσουν για δανεικά. Υπήρξαν στιγμές που τα παιδιά τους είχαν άλλες ανάγκες από το "πρόγραμμα". Ούτε συζήτηση.
Αλλωστε σιγά σιγά κι εκείνα γίναν το ίδιο. Ολα τα επι μέρους συναισθήματα ήταν σε συνάρτηση με το κέρδος. Κάναν όντως καλούς γάμους. Γίναν γνωστοί για διάφορους λόγους. Στο τέλος είχαν κερδίσει το κοινωνικό γλύψιμο. Την αποδοχή του κοσμάκη.

Από τότε γνώρισα πάρα πολλούς ανθρώπους που προσκύναγαν τον ίδιο θεό. Πάρα πολλούς. Και κάθε φορά σκεφτόμουν το ίδιο.
Αν εκείνος ο γιατρός ήταν ο Πρωθυπουργός μου, κι εγώ ο εργάτης του, ήταν πολύ απλό τι θα έκανε μόλις θα καταλάβαινε ότι χάνομαι.... Θα εξαφανιζόταν. Θα έλεγε ψέματα. Θα έβρισκε τρόπους να με αποφύγει. Θα ήταν δίπλα μου μόνο αν υπήρχε κέρδος.....
Δεν μπορείς να φτάσεις κάπου αν δεν έχει ποτίσει μέσα σου, μέχρι τη τελευταία σταγόνα συνείδησης η αγάπη για συγκεκριμένα πράγματα.
Και όχι δεν μπορείς να τα συνδυάσεις όλα μάζι.

Ισως αργότερα, αφού φτάσεις κάπου, κι αφού θέλεις να παραστήσεις το καλό κάνεις και κάποια ελεημοσύνη ή δώσεις καμμιά δωρεά σε κανένα εκλησάκι, έτσι για τα πεθαμένα σου(η για να γλυτώσεις φόρους...)
Ομως για να φτάσεις εκεί, χίλια δυο πράγματα πρέπει να γίνουν δευτερεύουσαν σημασίας. Η ακόμα καλύτερα πρέπει να τα εξαφανίσεις απο τη σκέψη σου. Πρέπει να μείνουν κάπου θαμένα μακριά από σένα , τόσο που στο τέλος δεν ξέρεις κι εσύ ο ίδιος αν τα έχεις καν ποτέ...

Κάπου στο ενδιάμεσο μεταξύ εκείνων που έχουν την εξουσία και το χρήμα σαν θεούς, κι εκείνων που έχουν ξορκίσει με θράσος από μέσα τους ότι έχει σχέση μ΄αυτά (δηλαδή τους λίγους αμετανόητους τρελλούς) κυκλοφορεί μπερδεμένος ο κοσμάκης.
Παλεύοντας να έχει κάτι περισσότερο χωρίς να γίνει κάτι λιγώτερο. Ο κοσμάκης που μαθαίνει να προσαρμόζει τα όνειρά του, τα ταλέντα του, τα χαρίσματά του σε σχέση με το όποιο κέρδος. Ο κοσμάκης που φοβάται να γίνει σαν τους τρελούς και που γνωρίζει πολύ καλά ότι δεν θα γίνει ούτε σαν το γιατρό, αλλά μαθαίνει να το ονειρεύεται.

Και χάνεται...

Μεγάλο ζόρι αδελφέ μου. Να ζεις σε μια κοινωνία που όλα έχουν γίνει τελικά όπως τα ονειρεύτηκε ο γιατρουδάκος και εσύ να μη ξέρεις κανένα γιατρικό..
Μεγάλο ζόρι να είναι όλο το η σύστημα που καθορίζει τη ζωή σου διαμορφωμένο στα ιδανικά του γιατρουδάκου κι εσύ να μην είσαι, αλλά να πρέπει. Και να μην έχεις ούτε φωνή, ούτε δύναμη, ούτε τρόπο να βγεις απ΄έξω.

Κι όλα αυτά να τα αποκαλείς ελευθερία.....