Επέσατε θύματα καλαμάρια κι εσείς σε άνιση μαχη κι αγώνα!
Αδέλφια προσοχή με μέτρο η νηστεία μη πάθουμε και τίποτα απο τη πείνα. Γιατί άλλο περίμενα να δω σήμερα στο σουπερ μάρκετ κι άλλο είδα. Είχα συνηθίσει τόσες μέρες να βλέπω τις νοικοκυρές με τα μικρά καλαθάκια και το κομπιουτεράκι στο χέρι να στήνονται στην ουρά ταμείο express (μέχρι 10 κομμάτια).
Και ξαφνικά σήμερα έζησα την αναβίωση του καροτσιού! Οπου μέσα προεξείχαν κάτι προκάμια από χταπόδια, κάτι κεραίες από γαρίδες, κάτι ταραμάδες να ξεχυλίζουν....
Τι έγινε ρε παιδιά??? Δώσαν σαρακοστοδάνεια οι τράπεζες και δεν το πήρα χαμπάρι? Κάτι τέτοια κάνετε τα βλέπει ο Κωστάκης και κοιμάται με ήσυχη τη συνείδηση. Κι εγώ παθαίνω ένα κάτι. Γιατί δε μου βγαίνουν οι λογαριασμοί με τίποτα....
Με 20 ευρώ αύξηση που πήρα υπολόγισα δε μου βγαίνει εκείνο το καρότσι μαμούθ . Αντε να μου βγαίνει αν μέσα έχει κωλόχαρτα, κανα πακέτο μακαρόνια, μια σάλτσα και κανα τοστάκι. Οπότε κάτι δε πάει καλά. Κάτι ξέρουν οι άλλοι και δεν μου το λένε....
Εκτός κι αν αρχισαν να πουλανε κανα χωραφάκι για να πάρουν καλαμαρια. Εκτός κι έπεσα στη περίπτωση και εκείνη τη δεδομένη στιγμή στο σουπερ μάρκετ είχαν πέσει εξωγήινοι! Οτι κι αν ηταν πάντως μου έκανε πολύ εντύπωση. Και μιλάμε για λαϊκή συνοικία. Καμμιά σχέση με ΒΠ. Καμμιά σχέση με τις γκαλερι εδεσμάτων της Πλατείας...
Τώρα πάλι βέβαια θυμήθηκα μια ιστορία του Χότζα που μου έλεγε ο πατέρας μου παλιά. Λες?
Λέει λοιπόν ο Βεζύρης στο Χότζα που ήταν ο υπουργός του των οικονομικών -Πήγαινε έξω και δες τι κάνει ο λαός μου να μου πεις Πάει ο Χότζας γυρνάει του λέει -Βεζύρη μου τους βλέπω γυρνάνε ψωνίζουν, βγαίνουν καμμιά βόλτα αλλά δεν μοιάζουν και πολυ ευχαριστημένοι -Βάλτους κι άλλους φόρους Χότζα, και μετά βγες πάλι έξω και πες μου τι γίνεται Βγαίνει ο Χότζας γυρνάει και λέει -Βεζύρη μου έχει αρχίσει μια αναστάτωση, δεν βγαίνουν πια τόσο έξω, δεν αγοράζουν οπως πριν και μοιάζουν αγριεμένοι -Βάλτους κι άλλους φόρους και ξαναπές μου Πράγματι γυρνάει και του λέει, -Βεζύρη , η αγορά χάλια, κανείς δε πουλάει κανείς δεν αγοράζει, διασκέδαση μηδέν, ο κόσμος έχει βγάλει κάτι μαχαίρια και τ΄ακονίζει με το μάτι αγριεμένο, αρχίζω και φοβάμαι -Βάλτους κι άλλους φόρους και ξαναέλα Γυρίζει ο Χότζας μετά από λίγες μέρες αναστατωμένος... -Βεζύρη μου δε καταλαβαίνω τίποτα. Το σκηνικό έχει αλλάξει τρομερά. Είναι όλοι έξω στις ταβέρνες, τρώνε πίνουν, γλεντάνε, της κακομοίρας γίνεται!!! -Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα, λέει ο βεζύρης κουνώντας το κεφάλι, τώρα είναι τα ζόρια Χότζα και να δούμε τι θα κάνουμε.... - Μα γιατί Βεζύρη μου αφού όλοι μοιάζουν να γλεντάνε -Δε γλεντάνε Χότζα. Κατάλαβαν ότι θα τους τα φάμε όλα και τα τρώνε πριν προλάβουμε....
Σας έχω πει τη πρώτη τρομάρα που πήρα στη ζωή μου ποιά ήταν?
Πρέπει να πήγαινα στη πρώτη ή Δευτέρα τάξη του δημοτικού. Ετοιμαζόμουν το βράδυ να κοιμηθώ στο ωραίο μου κρεβατάκι αλλά δυστυχώς εκείνη τη μέρα είχε περάσει μια γειτόνισα «καλοπροαίρετη» απ΄το σπίτι. Η οποία είδε που κοιμόμουν κοίταξε με ύφος Σέρλοκ γύρω γύρω και μετά αναφώνησε σαν είκοσι μοιρολογήστρες μαζί!
Τι είναι αυτό????
Το αυτό ήταν ένας καθρέφτης που η μανούλα μου είχε βάλει στο τοίχο του δωματίου.
Και πριν προλάβει κανείς ν΄απαντήσει η κυρά Λενίτσα παίρνει ένα σεντόνι και σκεπάζει το καθρέφτη.
Τι ζώνη του λυκόφωτος μου λέτε.... εγώ να δείτε πως ένοιωσα.
Πιθανότατα πρέπει να φρίκαρα γιατί είδα τη μαμά να μ΄αγκαλιάζει και να λέει
Κυρά Λενίτσα τι κάνεις εκεί?
Και τότε ήρθε η απάντηση που μούριξε τη χαριστική βολή.
Κι αν το κορίτσι κοιταχτεί νύχτα στο καθρέφτη θες να το δει ο διάολος???
Τι μου λέτε εσείς τώρα για θρίλερ και κουραφέξαλα....
Η κυρά Λενίτσα έφυγε λίγο μετά χωρίς τύψεις, άντε όμως μετά εμένα να μου εξηγούσε η μαμά μου τα παρακάτω :
Τι συμβαίνει στο καθρέφτη το βράδυ,
Τι σκεπάσε με το σεντόνι, και το κυριώτερο
Τι στο διάολο είναι ο διάολος!!!
Η μαμά θεώρησε καλό να μου πει απλά τη λέξη «κουταμάρες» εμένα όμως μου είχε κάτσει ότι κάποιο μεγάλο μυστικό μου κρύβουν.
Πρέπει να ήταν η πρώτη φορά δε που άκουσα τη λέξη διάολος.
Συνεπώς, η πρώτη εντύπωση που αποκόμισα γι΄αυτόν, θα ήταν πιθανά ότι, τρυπώνει σε καθρέφτες, μπορεί να τρυπώσει στο δικό μου καθρέφτη, βράδυ, και αμα κοιτάχτω θα με δει.
Οπως καταλαβαίνετε από εκείνη τη νύχτα τρία πράγματα ήταν σίγουρο ότι θα πήγαιναν στραβά στη ζωή μου
Οι καθρέφτες
Το κοίταγμα σ΄αυτούς
Και η νύχτα
Προσέξτε πόσο απλό είναι να χαλάσεις τη γαλήνη ενός παιδιού χωρίς να κάνεις τίποτα το παράνομο. Πως μπορείς δηλαδή στη ζούλα να πετάξεις ένα σεντόνι στην εικόνα κάποιου και να του σπείρεις το συναίσθημα του φόβου.
Συνήθως κάπου σ΄αυτή τη φάση ακολουθεί «η λύση»
Γιατί η μεν μαμά μου που δεν πίστευε τίποτα απο αυτά δεν ξαναμίλησε για το θέμα. Εμένα όμως που μ΄ετρωγε κατέφυγα στις εφεδρείες. Δηλαδή τη γιαγιά μου (έμοιαζε άλλωστε λίγο με τη κυρα Λενίτσα)
Κι εκεί ήρθε η λύση.
Μη φοβάσαι Βασούλα, θα βάλουμε μια εικόνα του χριστούλη και θα σε φυλάει,. Δεν θα πάθεις τίποτα.
Κάπως έτσι στους περισσότερους ανθρώπους έγινε η πρώτη κατήχηση. Ετσι αυθόρμητα. Χωρίς ερωτήσεις, χωρίς προκαταρκτικά. Με μια βεβαιότητα να βγαίνει σαν να μην υπήρχε τίποτα στο κόσμο που να μπορούσε να αμφισβητήσει τα «λεγόμενα»
Ο διάβολος είναι εκεί. Ο καθρέφτης τη νύχτα είναι κακός. Ο χριστούλης θα σε σώσει.
Ο φόβος, το μέσον, ο σωτήρας.
Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε.
Τώρα μπορείτε να φανταστείτε κάτι? όσα πράγματα κι αν ξεπέρασα, όσα βιβλία κι αν διάβασα, όσο αλλοιώς κι αν είδα τα πράγματα το βράδυ, αν χρειαστεί να «κοιταχτώ» βαθειά μέσα μου έχω κι ένα ψιλοφόβο ακόμα......
Είναι τόσο βαθειά η δυσειδαιμονία για τη ζωή, τόσο έντεχνα πλασαρισμένα τα μέσα εκφοβισμού και τόσο επίσης έντεχνα πλασαρισμένοι οι σωτήρες που ότι και να κάνεις στο βάθος του μυαλού ένα σεντονάκι το φυλάς καλού κακού.
Κάποια φορά μιλώντας με τα παιδιά μου τους αποκάλυψα ένα ψυχαναγκασμό που είχα όταν περπάταγα στα πεζοδρόμια. Λες και κάτι σήμαινε, προσπαθούσα πάντα να μην πατάω τις γραμμές που χώριζαν τα πλακάκια.
Το σοκαριστικό όμως δεν ήταν αυτό που είπα.Ηταν η απάντηση που έλαβα. Με κοίταξαν και τα δύο γεμάτα έκπληξη και μου είπαν...
«Κι εμείς το ίδιο κάνουμε!!!!!»
Απαιχτος ο άνθρωπος....
Οπως άπαιχτοι είναι εκείνοι που τόσο νωρίς και τόσο βαθειά κατόρθωσαν να ανιχνεύσουν το τρόπο για να τον κάνουν να μοιάζει μια μαριονέτα επαναλαμβανόμενοι.
Ξεσκεπάστε αυτους που φωλιάζουν το φόβο μέσα σας....
Ξεφτιλίστε όποιον τόσο ανέμελα σας τρομάζει....
Στείλτε αλήθεια στο διάολο εκείνους που έτσι χωρίς καμμιά ενοχή σας πεθαίνουν....
Μια ταινία που συμβουλεύω να δείτε. Κυκλοφορεί σε dvd. Μια αλλοιώτικη ταινία επιστημονικής φαντασίας που δίνει τροφή για όμορφη μπόλικη συζήτηση και σκέψεις..
Από τον συγγραφέα του «Star Trek» και «Της ζώνης του λυκόφωτος».
Οταν την είδα δεν αισθάνθηκα ότι έβλεπα ταινία. Είχα μια αίσθηση ότι βρίσκομαι στο ίδιο δωμάτιο με τους πρωταγωνιστές κι έχω κι εγώ το δικό μου συγκεκριμένο ρόλο.
Η ταινία ήταν μια πρόσκληση-πρόκληση στην προσωπική μας εσωτερική αναζήτηση.
Η υπόθεση πολύ σύντομα γιατί δεν είναι από τις ταινίες που πρέπει να είσαι προετοιμασμένος. Είναι καλύτερα να βρεθείς εκεί χωρίς να ξέρεις τι θα συμβεί, όπως ακριβώς και οι πρωταγωνιστές. Πρέπει να βιώσεις την έκπληξη σιγά-σιγά και δύσπιστα.
Μια ομάδα από επιστήμονες συγκεντρώνονται στο σπίτι ενός φίλου επιστήμονα που ετοιμάζεται να τους αποχαιρετήσει και να φύγει σε άγνωστη κατεύθυνση. Πριν φύγει αποφασίζει να τους κάνει μια αποκάλυψη. Είναι ένας άνθρωπος «Cro-Magnon»...
Φίλοι με έχουν ρωτήσει αρκετές φορές πως ξεκίνησε η ενασχόλησή μου με τη λογοτεχνία του φανταστικού (της οποίας είμαι λάτρης από πολύ παλιά). Σκέφτηκα λοιπόν σήμερα να γράψω την άποψή μου γι΄αυτό που ονομάζουμε «κόσμο του φανταστικού»
Πως θα ήταν δυνατόν να μην μου αρέσει η επιστημονική (και μη ) φαντασία εφόσον έτσι μ΄εμαθαν να ζω?
Ολη τη ζωή όπως μου την εξήγησαν, οι απαντήσεις που μου έδωσαν στα πιο μεγάλα ερωτήματα, ανήκαν στη σφαίρα της φαντασίας. Κι αυτό όχι τυχαίοι άνθρωποι. Οι δάσκαλοί μου , η θρησκεία μου, οι συγγενείς, η πολιτεία η ίδια...
Στα τρία μεγάλα ερωτήματα της ύπαρξης κάθε απάντηση που μου δόθηκε ξεκίναγε από τη κλασική παραμυθένια φράση «μια φορά κι ένα καιρό»
Φράση που αυτόματα μ΄εβαζε στη θέση ότι θ΄ακούσω μια ιστορία
«μακρινή», «που έζησαν άλλοι», «που μεταφέρθηκε στους αιώνες από στόμα σε στόμα», «που δεν έχει γιατί και πως» αλλά που εγώ έπρεπε να τη πιστέψω. Γιατί αλλοιώς τι?... (σ΄αυτό το τι παίχτηκε όλο το παιχνίδι)
Η διαφορά μεταξύ των κλασσικών παραμυθιών και αυτής της ιστορίας είναι ότι τα μεν παραμύθια είχαν πάρει πιστοποιητικό ότι δεν είναι αληθή, ενώ η άλλη ιστορία ενώ είχε όλες τις προυποθέσεις να είναι ένα ακόμα καλό παραμύθι πήρε πιστοποίηση ότι είναι η απάντηση στα «πάντα». Ηταν ένα παραμύθι αγνώστου συγγραφέα που ο καθένας μπορούσε άνετα να βάλει όποια υπογραφή το βόλευε καλύτερα.
Μια φορά κι ένα καιρό λοιπόν η κοκινοσκουφίτσα πήγε στο δάσος....
Μια φορά κι ένα καιρό όμως ένας ασπρομάλης γέροντας πήρε λάσπη και νερό κι έφτιαξε ....το πατέρα μου και από το πλευρό του τη μάνα μου!
Στη πρώτη ιστορία ευτυχώς ήμουν αμέτοχη. Ούτε το λύκο γνώριζα, ούτε τη κοκινοσκουφίτσα.
Στη δεύτερη ιστορία όμως τα πράγματα ήταν πιο σοβαρά. Γεννήθηκα , μεγάλωσα, οριοθετήθηκε όλη η ύπαρξή μου, στα όρια αυτής της ιστορίας.
Στην ιστορία αυτή ο Θεός αφού έφτιαξε τους γονείς μου, τους έβαλε σ΄ενα κήπο, τους έδωσε όλα τα καλά του κόσμου και τους είπε μόνο να μη φάνε ένα μήλο.
Εκείνοι δεν ξέρω για ποιό λόγο είχαν τέτοιο κόλλημα με το μήλο, απ΄οτι ξέρω μεσολάβησε κι ένα φίδι που τους έπεισε, φάγανε το μήλο κι αυτό ήταν το πρώτο αμάρτημα στην ιστορία.
Ο δημιουργός τους λοιπόν τους πέταξε έξω από το κήπο, καταράστηκε και τους δυο στους αιώνες των αιώνων και στη μητέρα μου είπε ότι θα με γεννήσει με πόνο στο δε πατέρα μου ότι θα φτύσει αίμα μέχρι να με μεγαλώσει.
Καθώς το θρίλερ (συγνώμη η ιστορία ήθελα να πω) προχωράει προστίθενται κι άλλα πολλά. Φόνοι, αιμομιξίες, σφαγές παιδιών, κατακλυσμοί, σεισμοί, λιμοί, αρρώστειες, γριές που γεννάνε, γέροι παιδόφιλοι, κι ότι βάζει ο νους του ανθρώπου.
Και δε σταματάει ούτε εκεί. Αφού η ζωή είχε προκαθοριστεί ότι θα είναι ένα τέτοιο μπουρδέλο, ούτε στο θάνατο δεν θα βρίσκε κανείς λύτρωση αφου αν στη ζωή δεν είχε υπακούσει σε συγκεκριμένες εντολές θα πέρναγε σ΄ενα τόπο που λέγεται κόλαση και θα τσουρουφλιζόταν στους αιώνες των αιώνων αμήν.
Αλλά ούτε κι εδώ σταματάει. Γιατί θαρχόταν μια μέρα που ζωντανοί και νεκροι (όπως ήταν εκείνη τη στιγμή, με μισές σάρκες, ή μόνο σκελετοί, η φρέσκοι σκουληκιασμένοι) θα ενωνόντουσαν με τους ζωντανούς κι εκεί θα έπεφτε το τελικό τσεκούρι.
Φυσικά στο ενδιάμεσο απ΄ολα αυτά υπήρχε η σωτηρία. Είχε σταλεί ο υιός του δημιουργού στη γη ο οποίος μας προειδοποίησε για όλα αυτά κι έτσι αμαρτία ουκ έχει κανείς πια, εκτός από τους αμετανόητους που θα συνεχίσουν να είναι ξεδιάντροπα βλάσφημοι έναντι του αρχικού σχεδίου.
Στους ξεδιάντροπα βλάσφημους έμαθα ότι ανήκουν όλοι εκείνοι που δεν πιστεύουν τα παραπάνω.
Ασχετα αν στη ζωή μου θα ήμου το πιο καλό παιδάκι του κόσμου, άσχετα αν δεν θα πείραζα μυρμήγκι, αν δεν πίστευα όλα τα παραπάνω, αν δεν τελούσα ορισμένα τελετουργικά, θα ψηνόμου αιώνια στη κόλαση.
Το φοβερώτερο απ΄ολα όμως ήταν ότι ολόκληρο το σύμπαν θα τσέκαρα αν πάσα στιγμή με διάφορους απεσταλμένους αν τηρούσα τις εντολές ή όχι.
Εκεί είναι που άρχισα να παθαίνω τη πρώτη κρίση πανικού.
Γιατί συνειδητοποίησα ότι δεν υπήρχε μέρος να κρυφτώ.
Δεν έφτανε που γεννήθηκα αμαρτωλή, χωρίς να έχω καταλάβει το γιατί, δεν φτάνει που από τα εκατό πράγματα που ένοιωθα να γεννιούνται μέσα μου, τα 99,9% είχαν χαρακτηριστεί από σιχαμερά έως ύψιστα αμαρτήματα, το χειρότερο απ΄ολα ήταν ότι δεν μπορούσα να κρυφτώ πουθενά!
Ακόμα και στη πιο μικρή γωνιά του σπιτιού με έβλεπε ... κάποιος (που εγώ δεν έβλεπα). Ακόμα και στην πιο ασήμαντη πράξη έπαιρνα βαθμολογία......
Οπως καταλαβαίνετε αυτό αυτόματα δημιουργεί, χωρίς δεύτερη κουβέντα, το λεγόμενο σύνδρομο καταδίωξης. Και με το δίκιο μου βέβαια.
Αφού δεν είχα τόπο να σταθώ χωρίς να υπάρχει από πάνω μου μια ανελέητη ράβδος που οποιαδήποτε στιγμή θα μου έλυωνε το κεφάλι, πως να μη φοβάμαι?
Φόβος λοιπόν το πρώτο δώρο που μου έκαναν σ΄αυτή τη ζωή.
Και πως θα μπορούσα να απαλύνω το μαρτύριο? Υπήρχε τρόπος. Ζητώντας συνέχεια συγνώμη....
Σύνδομο ενοχικό λοιπόν το δεύτερο δώρο.
Και πως ήταν ο καλύτερος τρόπος να ζητάω συγνώμη? Γονατιστή ψιθυρίζοντας ακατάπαυστα συγνώμη για το κάθε τι, με τη μούρη να κοιτάει το πάτωμα.
Ταπείνωση λοιπόν το τρίτο δώρο.
Η ιστορία όμως είχε μια πολύ περίεργη παράμετρο. Αυτά τα πράγματα ήμασταν υποχρεωμένοι όλοι να τα κάνουμε. Δηλαδή συγνωμη ζήταγα εγώ, συγνώμη κι σχιζοφρενής δολοφόνος της διπλανής μου πόρτας που είχε καθαρίσει καμμιά εκατοστή για τη πλάκα του. Και οι δύο ίδιοι στα μάτια του δημιουργού! Αλλά ήταν τόσο φιλευσπλαχνος που αν ζητούσε κι ο σήριαλ συγνώμη, συγχωρεμένος θα ήταν.
Οπότε πολύς κόσμος το πήρε αυτό γραμμή κι έτσι έκανε το αυτονόητο. Λήστευε, σκότωνε, αδικούσε, αμάρτανε όλη τη ζωή κι όταν έπερνε πρέφα ότι φτάνει το τέλος έλεγε...... sorry….δεν θα το ξανακάνω κι όλα καλά!
Αφού κατέληξαλοιπόν να τρώω και να σκέφτομαι μήπως κάποιο από τα φαγιά που έφαγα με βάζει στη μαύρη λίστα, αφού διασκέδαζα και σκεφτόμουν μήπως είναι πολύ ξεδιάντροπο αυτό που κάνω?, αφού έκανα έρωτα (συγνώμη αυτό δεν έπρεπε ούτε να το πω) κι έλεγα τώρα έχω φάει όλα τα μαρτύρια της κολάσεως στη μούρη......
Δεν άντεχα άλλο αυτό το πράγμα.
Ρώταγα με αγωνία όποιον έβρισκα μπροστά μου. Ρε παιδιά μήπως κάποιος κάνει λάθος? Μήπως μας έχουν δώσει λάθος πληροφορίες και παιδευόμαστε έτσι άδικα? Εχουμε τσεκάρει που είναι πρώτη πηγή? Εχει δει κανείς κάτι που να αποδεικνύει όλα αυτά που λέμε?
Με το που έλεγα τη λέξη «αποδεικνύει» πεταγόταν κάποιος από απέναντι και με βαθυστόχαστο ύφος μου έλεγε «πίστευε και μη ερεύνα»
Και τότε μου ήρθε στο μυαλο το εύλογο ερώτημα.
Ρε μπας κι η κοκινοσκουφίτσα είχε πάει όντως στο δάσος, μπας κι ο λύκος είχε ντυθεί γιαγιά και μπας και την έφαγε???
Και τότε πήρα τη μεγάλη απόφαση. Επειδή σαν άνθρωπος όντως μέσα μου πίστευα ότι υπάρχουν πολλά πράγματα που δεν είμαι «ικανή» να δω από μόνη μου και μόνο μερικοί εκλεκτοί μπορουσαν, κι εγώ ήμουν υποχρεωμένη απλά να πιστεύω......
Αποφάσισα να τα πιστεύω ΟΛΑ!!!!!
Αδαμ και Εύα? Ναι!
Βουδας Ναι! Κούδας ναι!
Εξωγήινοι, δαίμονες, τριβόλοι, σκιές, τέρατα, δρακονιανοί, άντρες με τα μαύρα, άντρες με τα κίτρινα, άντρες με τα κόκκινα ΣΕ ΟΛΑ ΝΑΙ!!!!!!!!
Και μπήκα σ΄αυτό που ονομάζουμε χάος.....
Τότε με μανία άρχισα ν΄αγοράζω παντός είδους βιβλία αρκεί να υπήρχε ένας γαργαλιστικός τίτλος
Αν μέσα στο τίτλο υπήρχε κάτι σαν
Απόκρυφο
Μυστήριο
Κρυμμένο
Σκεπασμένο
Μουλωχτό
Κάτι ξέρεις κάτι ξέρεις εσύ
Τότε βρισκόταν αμέσως στη βιβλιοθήκη μου.
Κι άρχισαν οι μεγάλες μάχες με τους πιστούς.
Μωυσή εσύ? Valis εγώ!
Σατανά εσύ? Κθούλου εγώ!
Αγγέλους εσύ? Λοιγκορ εγώ!
Σόδομα και γόμορα εσύ? Ελλάδα, Αθηνα, οδός Τρελαμενοπούλου εγώ.....
Και σ΄αυτό ακριβώς το σημείο υπάρχει η στροφή 180 μοιρών που κάποιο πρωινό ήρθε έτσι ξαφνικά, απρόσμενα στη ζωή μου.
Μέσα σ΄ολα αυτά τα άρρωστα, ένοιωσα την ανάγκη η ψυχή μου, το πνεύμα μου να εισπνεύσουν ΥΓΕΙΑ.....
Να σκαλίσω μέσα σ΄ολο αυτό το σκουπιδαριό και να βρω πότε, πως, που ο άνθρωπος δεν έπασχε από μανία καταδιώξεως, δεν προσκύναγε από το πρωί ως το βράδυ, δεν έλεγε εκατό φορές συγνώμη, δεν ήταν κατ΄ανάγκη αμαρτωλός , που ο άνθρωπος ζούσε με αρμονία με τη φύση του, με τη φύση γύρω του , με το σύμπαν, που κατοικούσε ο δικός μου Θεός...
Γιατί μέσα μου πίστευα σε πολλά
Που δεν ήταν βρώμικα, δεν ήταν τόσο μαύρα, τόσο θλιμένα....
Υπήρχε μια χαρά, ένας σεβασμός για τη ζωή, επιθυμίες που δεν ένοιωσε ποτέ ότι είναι αμαρτίες, πράξεις που δεν αδικούσαν κανέναν, τρόποι συμπεριφοράς που δεν πρόσβαλαν κανέναν άνθρωπο, μια δικαιοσύνη έμφυτη που με οδηγούσε στο να σέβομαι τους γύρω μου, να κατανοώ τα προβλήματά τους και να εκφράζω τα δικά μου σ΄εκείνους σαν συνάνθρωποι, σαν πλάσματα αγαπημένα ενός αγαπημένου θεού.
Δεν μπορούσα να ανεχτώ ότι τόσοι πολλοί διεφθαρμένοι είχαν το θράσος να δείχνουν με το δάχτυλο εμένα και να μου ζητάνε να τους προσκυνήσω κιόλας.
Τόση πολλή αδικία που μου μάτωνε τη ψυχή, αρκούσε να λες ένα συγνώμη σ΄ενα αόρατο τοίχο και να τη γλύτωνες έτσι φτηνά.
Ηθελα ένα κόσμο που εδώ και τώρα να ρυθμίζεται η αδικία. Εδώ και τώρα να υπάρχει συνείδηση του πολίτη για το δίκαιο και το άδικο, για το όμορφο και το άσχημο, για το αμαρτωλό ή όχι, και το δρόμο της αρετής να επιζητά κανείς εδώ για να τιμήσει αυτή τη ζωή κι οχι για να πάρει συγχωροχάρτι για κάποια άλλη που ακόμα δεν έχει γνωρίσει, δεν ξέρει καν αν υπάρχει...
Ηθελα εδώ τώρα οι άνθρωποι να φτιάξουν το δικό τους παράδεισο και να τρώνε όσα μήλα θέλουν. Γιατί στο κόσμο αυτό η γνώση του «περισσότερου» θα ήταν τιμή και όχι αμαρτία....
Κι έτσι τώρα, διαβάζω μανιωδώς ΜΟΝΟ επιστημονική φαντασία. Γιατί το χαίρομαι. Τη νοιώθω πιο ειλικρηνή από κάθε άλλο πονηρό βιβλιαράκι που περνιέται για θεόπνευστο.
Φυσικά τώρα πια διαβάζω και άλλα πολλά, και βαδίζω σε νέους δρόμους (και αρκετά παλιούς συγχρόνως) όμως δεν είναι ούτε ο τόπος ούτε ο χρόνος να το αναλύσω...
Εσείς απλά σκεφτείτε?
Μήπως πρέπει επι τέλους να δικαιωθεί και η κοκινοσκουφίτσα?
«Κι όπως είπε και κάποιος , η επιστημονική φαντασία ξεκίνησε από τότε που κάποιος γύρισε στο σπίτι του μετά από τρεις μέρες, κι όταν η γυναίκα του έξαλη τον ρώτησε που γύρναγες, εκείνος της είπε, συγνώμη μ΄είχε καταπιεί ένα ψάρι!!!!!»
ΥΣ 1. Ξέρω ότι αυτό το κείμενο από τους συνήθεις κολλημένους θα θερωρηθεί ένα ακόμα βλάσφημο κείμενο. Από δε τους άλλους τους πιο πονηρούς θα θεωρηθεί ένα ταπεινό περιορισμένης αντίληψης κείμενο. Γιατί ξέχασα να σας πω το κόλπο.
Αν δεν πιστεύεις σε όλα αυτά για τους ταπεινους και το ιερατείο βέβαια είσαι αμαρτωλός.
Για τους φιλοσοφημένους και ανεβασμένους πνευματικά που όμως κι εκείνοι στα ίδια μονοπάτια γυρνάνε συνέχει δεν έχεις καταλάβει ότι όλα αυτά ήταν συμβολικά κι άλλα ήθελαν να πουν.
Επειδή τυγχαίνει εγώ να είμαι βλάκας λέω να συνεχίσω να είμαι κι ο θεός ας με συγχωρέσει... αμήν.
ΥΣ.2. Η αγαπημένη μου φράση είναι «ερεύνα ότι πίστευες»
δεν γραφω συχνα εδω, αν και μου εχει δοθει η προσβαση (κατι που με τιμα), γιατι δεν θελω να διακοπτω την απολαυστικη ροη του Βασιλισκου. σημερα θα το κανω, γιατι νομιζω οτι ο συλλογισμος μου κολλαει περισσοτερο στους Ανενταχτους, παρα στους Μαλακες.
αν θεωρεις τους αλλους φιλους σου, περιμενεις απο αυτους να σου συμπεριφερθουν σαν φιλοι. αυτο ειναι εγωιστικο. γιατι περιμενεις απο τους φιλους σου να σου συμπεριφερονται σαν φιλοι, να σε ακουνε, να σε υπομενουν, να σε συνδραμουν.
αν ομως θεωρεις τον εαυτο σου φιλο καποιου, δεν περιμενεις τιποτα απο αυτον, αλλά αντιθετως, εσυ πρεπει να του προσφερεις σαν φιλος του.
αν εισαι φιλος ολων, αλλά δεν απαιτεις απο κανεναν να ειναι φιλος σου, τοτε δεν περιμενεις τιποτα απο κανεναν, αρα κανενος η συμπεριφορα δεν μπορει να σε επηρεασει αρνητικα. αν καποιοι απο αυτους που θεωρεις φιλους σε θεωρησουν φιλο τους, εσυ δεν εχεις τιποτα να χασεις. αν παραμεινουν φιλοι σου, εχουν κι αυτοι να σου δωσουν, αρα κερδιζεις. αν φυγουν, δεν εχασες τιποτα, αφου ο,τι εδωσες, θα το εδινες ουτως ή αλλως στους φιλους σου.
που θελω να καταληξω? φιλος του οποιουδηποτε εισαι γιατι το γουσταρεις εσυ, και οχι εκεινος. εκεινος μπορει και να σε απεχθανεται. η φιλια ειναι τροπος ζωης και οχι επιλογη ανθρωπων.
Τα "δεκεμβριανά" πέρασαν Τα σκάνδαλα πέρασαν Η αγανάκτηση για τη Γάζα πέρασε
Οπως περνάνε γρήγορα όλα σ΄αυτόν εδώ τον τόπο. Η ενασχόληση των πολιτών διαρκεί τόσο όσο τα δελτία ειδήσεων. Δεν είναι παράξενο. Ούτε χρειάζονται πολυπλοκες εξηγήσεις του φαινομένου. Γενιές οι προηγούμενες και οι τωρινές που μεγάλωσαν απλά με την ιδεολογία "του οπαδού". Οι νεοέλληνες έμαθαν από το παππού τους, το πατέρα τους, να υποστηρίζουν κάποια "ομάδα". Οι σκέψη τους ολόκληρη διαμορφώθηκε σ΄ενα αυθόρμητο χουλιγκανισμο.
Κάθε ένας που πέρασε στη πρόσφατη ιστορία μας, λειτούργησε ακριβώς όπως ο "πολύς και τρανός" που αγοράζει μια ομάδα για το κέφι του. Ιδεολογία του "το όποιο συμφέρον" είτε ήταν κυβέρνηση είτε αντιπολίτευση. Ερχοταν, έρχεται για να κανονίζει τις μεταγραφές του. Και το χειρότερο χωρίς να ξέρουμε καν από "που" έρχεται. Γιατί οι "ιεροί σκοποί του" αποδείχτηκαν κούφια λόγια. Στη πράξη όλοι πρόδωσαν με το τρόπο τους τα ιδανικά που ο κάθε οπαδός τους τους εμπιστεύτηκε. Ετσι δεν γίνεται στο γήπεδο?
Η παιδεία του νεοέλληνα φτωχή, πρόχειρη σχεδόν ανύπαρκτη. Τα όνειρά του συγκεκριμένα, κατευθυνόμενα, έτσι ώστε να βολεύουν την διατήρηση της άγνοιάς του, να του αναμοχλεύουν κατά βούληση τα πάθη, να τον έχουν συνεχώς μοιρασμένο σε στρατόπεδα "οπαδών".
Δεν υπάρχει κριτικη σκέψη. Δεν υπάρχει θέληση για μάθηση. Μισό από κάθε τι έγινε. Μισοτσαντίλας, μισόμαγκας, μισοεπαναστάτης, και τις περισσότερες φορές χωρίς καν να έχει καταλάβει τι πολεμάει. Ποιός είναι ο εχθρός. Ο εχρθός των μισών ελλήνων ήταν ο φίλος των άλλλων μισών και το αντίστροφο. Η τέλεια παγίδα...
Και μιλάμε για ένα λαό που έδωσε το αίμα του απλόχερα όποτε του ζητήθηκε. Αυθόρμητα χωρίς δεύτερη σκέψη ο έλληνας έτοιμος να κάνει θυσίες. Ετοιμος να πεθάνει για τη πατρίδα του. Ολοι όσοι πέθαναν σ΄αυτά εδώ τα χώματα θεωρουσαν ότι τοκαναν για το καλό της πατρίδας. Κι όμως ακόμα και οι νεκροί σ΄αυτό εδώ το τόπο δε βρήκαν το σεβασμό που τους άξιζε....
Κι έτσι φτάσαμε ήσυχα κι απλά να είμαστε σαν τα μεταλλαγμένα κρέατα. Με μπόλικες τοξίνες στο μυαλό μας, να μολύνουμε ο ένας τον άλλον, αντί για αγορά των πολιτών, δημιουργήθηκε "η αγορά της κουτσομπόλας".
Συγκεντρωμένοι οι πολίτες, αντικρίζοντας τη πατρίδα τους να βυθίζεται όλο και πιο πολύ στο τέλμα "κουτσομπολεύουν" κι όταν η συζήτηση ανάψει βγάζουν τα σημαιάκια από τις ομάδες κι ορμάνε στο γήπεδο, μέχρι ο διαιτητής να σφυρίξει τη λήξη. Τότε πάλι τα κεφάλια μέσα.
Αλλωστε για να απαιτήσεις να πάρεις κάτι πρέπει νάχεις μάθει ότι υπάρχει. Μπορείς να απαιτήσεις να διεκδηκίσεις να πολεμήσεις για ότι για σένα είναι ανύπαρκτο? Μπορείς να παλαίψεις να ξαναβρεις την αξιοπρέπεια σου αν αυτή σουχει γίνει μια άγνωστη λέξη?
Φυσικά όπως σε όλα τα πράγματα υπάρχουν ανάμεσα οι εξαιρέσεις. Και δεν είναι λίγοι οι άνθρωποι - εξαίρεση σ΄αυτό το τόπο. Είναι πολλοί...
Και τώρα τι παίζει? Οι ίδιοι που κάναν ένα κράτος γήπεδο, έχουν βάλει τα δυνατά τους να μπουζουριάσουν και τις εξαιρέσεις σε άλλου είδους ομάδες. Γιατί αυτοί δεν έχουν πρόβλημα να φορέσουν όποια μάσκα χρειαστεί.
Σήμερα μπορεί ναναι χριστιανοί κι αύριο άθεοι. Σήμερα δεξιοί κι αύριο αριστεροί. Μπορούνε νάναι μπλε, κίτρινοι, κόκκινοι, πράσινοι όπως οι κόκκοι του απορυπαντικού που ξεπλένει τα πάντα και τα σαρώνει...
Τι πρέπει να κάνουμε? Να πάψουμε να είμαστε μονόχρωμοι. Αλλοιώς πως θα δούμε φως?
Λυπάμαι που θα στεναχωρήσω τους φίλους μου που έχουν τόσες σιγουριές για το τι πιστεύουν αλλά το ξέρετε το ελάττωμά μου. Πάντα φοβόμουν τη σιγουριά που δεν έχει καμμιά αμφισβήτηση. Τις απόλυτες απαντήσεις χωρίς καν να τεθεί το ερώτημα.....
Νοιώθω περισσότερο από ποτέ ότι πρέπει να κάνουμε ένα μεγάλο άλμα σκέψης. Ενα πολύ θαρραλέο άλμα που ίσως χρειαστεί να διαγράψουμε πάρα πολλά απ΄οσα μέχρι σήμερα πιστεύαμε. Και θα επιμείνω σ΄αυτό ακόμα κι αν μοιάσω γραφική σε μερικούς. Δεν με πειράζει. Αρκεί να νοιώσουν οικεία τα λόγια μου αυτοί που το ίδιο αισθάνονται. Τότε δεν θα πάνε άσκοπα....
Βάζεις τη μάσκα σαν να είναι τάχα μια εντελώς τυχαία επιλογή Ενω ξέρεις ολη τη χρονιά αυτό ακριβώς που θέλεις να είσαι και δεν τολμάς Εμφάνιση έκπληξη χωρίς έκπληξη Το γεγονός ότι παριστάνεις κάτι άλλο τον υπόλοιπο χρόνο, δε σημαίνει ότι δε βλέπουν τι ακριβώς είναι η κρυφή σου αμαρτωλή σκέψη Θα περιφέρεσαι ανέμελα χορευοντας με το ποτό στο χέρι προσπαθώντας τάχα να είσαι πιστός στο ρόλο σου και θα το κάνεις με τόση φυσικότητα που θα βάζει μάτι ότι είναι ο ρόλος ΣΟΥ Αποκριες η μόνη γιορτή που κρατάει μια ζωή Μ΄αρέσει Μ'αρέσει να στοιχηματίζω τι στολή θα φορέσεις, Μ'αρέσει να βλέπω να νομίζεις οτι έχεις απλά ντυθεί για τις απόκριες, Μ'αρέσει να παραδέχεσαι αυτό που ονομάζεις απαράδεκτο Εκείνο το συνοθύλευμα από δράκουλες, ανθρώπους νυκτερίδες, ανθρώπους αράχνες, πόρνες πολυτελείας και της δεκάρας, παπάδες με πονηρά υπονοούμενα, σταφιδιασμένες μπεμπουλες με το μπιμπερό κρεμασμένο πονηρά και τη πιπίλα προκλητικώτερη από ποτέ, μάσκες διασήμων σήριαλ κιλλερς-ινδάλματα, κοντέσες και κόντηδες, βασιλιάδες και ζητιάνοι... Ω.. ναι μ'αρέσουν οι απόκριες ακόμα κι αν δεν μοιάζουν πια σε τίποτα με τη γιορτή που κάποτε υπήρξαν. Τώρα είναι στάνταρ το μασκάρεμα.Με ποσοστά. Με target group. Οπως τις υπόλοιπες μέρες. Φέτος τι φοριέται? Πετρούλα? Εφραιμ? Ζορό και κοκινοσκουφίτσα διαχρονικοί.. Μασκαράς το αναδυόμενο φετίχ μας
Αυτό το πρωί κυρά και το βράδυ πόρνη μας έχει καταστρέψει... Μήπως ήρθε ο καιρός πια ναμαστε το πρωι πουτάνες και το βράδυ κυράδες ? Ετσι για να βρουν η ζωή και το καρναβάλι τη σωστή τους διάσταση βρε αδερφέ!
Πολλοι φίλοι με ρωτούν πως μιλάω συνέχεια για την αρχαία Ελλάδα, και δεν προτείνω βιβλία σχετικά ή συνδέσμους ή οτιδήποτε έχει να κάνει με την αρχαία ελληνική γραμματεία.
Σ΄αυτό το μπλογκ προσπάθησα να είμαι πάντα ειλικρινής κι ακόμα μια φορά αυτό θα κάνω. Κι η πιο ειλικρινής απάντηση πάντα είναι μια μικρή εξομολόγηση. Ακόμα κι αν σας κουράσω λέω να εξομολογηθώ κάποια πράγματα. Είναι μια καλή ευκαιρία το μπλογκ μια και στην εκλησία δεν πηγαίνω συχνά (πηγαίνω καμμιά φορά βράδυ οταν δεν υπάρχει κανείς γιατί με βοηθάει να σκέφτομαι καλύτερα).
Δεν προτείνω λοιπόν, απλά γιατί δεν έχω τις απαραίτητες γνώσεις για να κάνω κάτι τέτοιο. Τα διαβάσματά μου σ΄αυτό το τομέα είναι περιστασιακά και κατόπιν επιλογής εντελώς αυθόρμητης.
Γιατί είναι δύσκολα. Γιατί είναι ο δύσκολος δρόμος. Ακόμα και για τους ανθρώπους σαν και μένα (και πολλοί άλλοι) που νοιώθουν με το ένστικτο πως εκεί πρέπει να βαδίσουν, είναι πολύ δύσκολο να βρουν το δρόμο.
Δεν αρκεί να θαυμάζεις κάτι. Να βλέπεις ότι είναι σημαντικό. Πρέπει να βρεις το δρόμο για να φτάσεις κοντά του.
Για να φτάσει λοιπόν κανείς να κατανοήσει και να αισθανθεί μέσα στη ψυχή του μια κοσμοαντίληψη τόσο διαφορετική από αυτήν που έχει γαλουχηθεί κι αυτός κι οι πατεράδες του και οι παπούδες του, πρέπει κατ΄αρχήν να έχει τη θέληση και το θάρρος ναγυρίσει το «μέσα – έξω».
Ο τελικός σκοπός δεν ειναι να μάθεις απ΄εξω κείμενα, να τα αποστηθίσεις σαν παπαγάλος, ν΄αρχίσεις να κυκλοφορείς σε εκδηλώσεις γιορτές και πανηγύρια κι αυτό να είναι η αλλαγή σου.
Ο τελικός σκοπός πρέπει να είναι να φτιάξεις καινούργιο συκώτι, καινούργια πνευμόνια, καινούργια καρδιά, καινούργιο σώμα, καινούργιο τρόπο αντίληψης.
Να επανεκτιμήσεις από την αρχή κάθε τι που έχεις μάθει και να δίωξεις κάθε ψέμα που σου έχουν φορτώσει ή που κι εσύ ο ίδιος έχεις φορτώσει στον ευαυτό σου.
Κι εγώ είμαι μακριά ακομα από κάτι τέτοιο ακόμα.
Κουβαλάω τις φοβίες μου, τους ενδοιασμους, δεν έχω σιγουριές, ουτε έτοιμες απαντήσεις. Βαδίζω στα τυφλά νοιώθοντας ότι ο δρόμος που μου σερβίρισαν μέχρι τώρα δεν μ΄αρέσει. Αντίθετα στη λιγοστή επαφή μου με εκείνη την άλλη μακρινή χαμένη κάποιους αιώνες πριν πατρίδα, νοιώθω μια μαγεία, ένα ενθουσιασμό σαν να ανακαλύπτω τα πάντα από την αρχή.
Νοιώθω μια γαλήνη πρωτόγνωρη πλησιάζοντας όλο και πιο πολύ. Κι είναι πάρα πολύ δύσκολο να μάθεις ν΄αγαπάς τη γαλήνη. Γιατι μας έχουν μάθει να ειμαστε συνέχεια ερμαια ενός απαίσιου πνευματικού θορύβου.
Νομίζουμε ότι είμαστε σπουδαίοι όταν κάνουμε θόρυβο.
Η μη συχνή αναφορά μου λοιπόν στην αρχαιοελληνική γραμματεία είναι απλά θέμα σεβασμού. Οπως ένας μικρός μαθητης έχει απέναντι στο δάσκαλο.Σ΄ενα δάσκαλο που έχει καταφέρει να του εμπνεύσει σεβασμό.
Δεν ξερει ακόμα ο μαθητής πόσα θα μάθει, τι όνειρα λίγο λίγο θα δημιουργούνται από μέσα του, πόσα ταξίδια ψυχής θα κάνει ακολουθώντας τους γλυκούς μονολόγους του δασκάλου, ξέρει όμως ότι πρέπει ν΄ακούσει γιατί «το νοιώθει».
Τώρα αν με ρωτήσετε βέβαια πως και ξεκίνησαν όλα αυτά, εδώ θάναι δύσκολο ν΄απαντήσω. Πάει πολύ πίσω στο χρόνο. Ισως από το γεγονος ότι προέρχομαι από μια γη που η φαντασία, οι αισθήσεις οργιάζουν.Την Αρκαδία. Ισως γιατί ο πατέρας μου είχε ξεχάσει να με κοινωνήσει όπως όλοι οι καθως πρέπει πατεράδες, αλλά δεν είχε ξεχάσει να μου μιλήσει για τους μυθους και τους θρύλους της μάνας γης.
Κάπως έτσι πρέπει να μπήκε ο διάολος μέσα μου:)
Ομως εκεί που αληθινά ξεκίνησαν όλα ήταν λίγο μετά.
Ημουν στο εξωτερικό. Πήγαινα σ΄ενα σχολείο γαλλικό. Περίπου 14 χρονών τότε. Κατά περίεργο τρόπο ο καθηγητής μου της λογοτεχενείαςμε είχε στα όπα-όπα. Δεν μπορούσα να καταλάβω το γιατί, δεδομένου ότι ήμουν η χειρότερη στα γαλλικά γιατί οι περισσότεροι είχαν για μητρική γλώσσα τα γαλλικά ενώ εγώ τα μίλαγα όπως αυτά που ξέρουν τα ελληνόπουλα όταν τελειώνουν ένα φροντηστήριο.
Μια μέρα λοιπόν τον ρώτησα ευθέως :
-Κύριε καθηγητά, τι έχω κάνει κι έχω την εκτίμησή σας, γιατί εγώ νοιώθω ότι είμαι η τελευταία των τελευταίων μέσα στη τάξη....
-Εκείνος χαμογελώντας μου απάντησε : «θελει και ρώτημα? Είσαι ελληνίδα κι αυτό μου αρκεί. Και σύντομα να δεις που θα είσαι από τις πρώτες στη τάξη κι ας ξεκίνησαν πολύ πριν από σένα.» Κι έτσι έγινε...
Ισως τότε να ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που σκέφτηκα ότι το να είμαι ελληνίδα σήμαινε κάτι σπουδαίο. Κι επειδή τα δεδομένα γύρω μου, οι εικόνες που έβλεπα στη σύγχρονη Ελλάδα σε τίποτα δεν συνηγορούσαν με μια τέτοια άποψη, ξεκίνησα να ψάχνω να βρω που κατοικεί η σπουδαιότητα που έβλεπε στο πρόσωπό μου ο καθηγητής μου.
Στο δρόμο μου ήρθα πολλές φορές σε πειρασμό να παρατήσω αυτή την αναρώτηση και να γυρίσω στα «εύκολα». Στην κονσερβοποιημένη αντίληψη που μασαγαν οι περισσότεροι γύρω μου. Στο ετοιματζίδικο φαγητό που κατάπιναν άνετα χωρίς καμμιά τύψη για το στομάχι τους. Σ΄εκείνη την ασφάλεια που νοιώθεις όταν συμφωνεις με τη μάζα. Στην ασφάλεια του να μην είσαι «αλλοιώτικος» Κι είχα μια ιδιαίτερη ανάγκη να νοιώσω «οχι αλλοιώτικη» γιατί είχα το ελάττωμα ή προτέρημα να γεννηθώ αλαφροίσκιωτη όπως θαλεγε η γιαγιά μου.
Αυτό μ΄εσπρωχνε να ψάχνω. Ηθελα να μάθω για να ξεπεράσω τους φόβους μου για τόσα πράγματα που μου συνεβαίναν και δεν ήξερα να τα εξηγήσω.
Είναι λογικό κατά καιρούς έγερνα από τη μια μεριά ή την άλλη.
Μ΄ενα έντονο θρησκευτικό συναίσθημα μέσα μου, μια έλξη για το άγνωστο και μια δίψα όπως αυτή του μικρού εξερευνητή, μπλέχτηκα σε πολλά μονοπάτια σκέψης.
Βρέθηκαν πολλοί άνθρωποι γύρω μου που με ώθησαν να πιστεψω αυτό ή εκείνο.
Ομως εγώ προτιμούσα πάντα την μοναχική αναζήτηση . Είχα μια φυσική αντιπάθεια για τις κονσέρβες! Οποιες κι αν ήταν αυτές. Ακόμα κι αν με «βόλευαν» ή μ΄εκαναν να αισθάνομαι δυνατώτερη ή εξασφαλισμένη δεν τις ήθελα τις έρημες τις κονσέρβες.....
Η κεντρική μου ιδέα παρέμενε η αγάπη για τη ζωή και τον άνθρωπο. Για τη φύση, για το συμπαν. Για όλο το θαύμα της δημιουργίας. Κι αυτό με βοηθούσε να αποβάλλω σαν ξένο σώμα ότι έσπερνε μίσος, κακία, υστεροβουλία, εκμετάλλευση, πονηριά. Κι όχι μόνο. Κρατώντας σταθερή μια αξία τόσο μεγάλη όπως η αγάπη εύκολα αναγνωρίζεις την ασχήμια. Κι αυτή στο τέλος αρχιζει να σε αποφευγει..
Αλλωστε ενοιωθα μια υποχρέωση να δώσω κάποτε μια απάντηση σ΄εκείνο το σεβασμό που μου είχε δείξει ο δάσκαλος μου.
Κι έπειτα δεν πήγαινε στο πετσί μου ο ρόλος της φοβισμένης θρησκόληπτης κορασίδας, που τρέμει κολάσεις και διαβόλους, και νοιώθει συνεχώς μίσος, ενοχή ή μετάνοια για κάτι. Δε μου πήγαινε να περιορίζω το μυαλό μου τη ψυχή μου στα πέντε έξι πράγματα που μου είχαν πει γρήγορα και βιαστικά χωρίς να μπουν στο κόπο ούτε καν μια ικανοποιητική εξήγηση να μου δώσουν. Ακου. Σώπα. Λυπάμαι δεν επιθήμησα ποτέ ναμαι ο «ακουσώπας».
Κι η άρνησή μου αυτή να δεχτώ τα δεδομένα δεν έγινε ούτε κατάθλιψη, ούτε απομόνωση ακριβώς γιατί δεν πίστεψα ποτέ ότι αυτή εδώ ήταν η αληθεια και δεν υπήρχε ελπίδα για κάτι καλύτερο.
Ενοιωθα ότι αυτά όλα είναι ψεύτικα κομμένα και ραμμένα στα μέτρα κοντόφθαλμων ανθρώπων που βλέπαν τη ζωή, τον άνθρωπο, τη φύση, τα συναισθήματα σαν τιμωρία? Σαν ανωμαλία? Σαν καταναγκαστικά έργα? Σαν άσκοπη κούραση? Τι να πω.... Αβυσσος...
Ενοιωθα μέσα μου ότι αντίθετα απ΄ολο το ρευμα που οδηγουταν σε μια μαζική αυτοκτονία πνεύματος,έπρεπε να ψάξω καθαρές και γενναίες απαντήσεις.. Οπουδήποτε. Σε οποιές σελίδες, σε οποιές λέξεις, σε οποιά βλέμματα κρυβόντουσαν. Κι όλα οδήγησαν αυθόρμητα σ΄αυτό που σήμερα ακόμα κοιτώ με δέος. Αλλάζοντας λίγο τη φράση του ποιητή θάλεγα...
«Κράτησα τη ζωή μου περπατώντας πάνω σε πέτρινα φύλλα....»
Για να μείνει μέσα σε ορισμένες ψυχες αυτή η γαλήνη, αυτός ο καθάριος αέρας, αυτή η λαχτάρα αγάπης για τη ζωή, τον άνθρωπο, το σύμπαν, για να υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που ονειρεύονται τα ίδια πράγματα που ονειρεύτηκαν κι άλλοι αιώνες πριν, για να υπάρχουν άνθρωποι που συγκινούνται αγγίζοντας τις φλέβες που χτυπάνε ολοζώντανες ακομα στα ξεχασμένα αγάλματα, για να υπάρχουν άνθρωποι ακομα που δεν αγγίχτηκαν από όλο το σάπισμα που ξεχυλίζει γύρω μας, σημαίνει ότι υπάρχει λόγος σοβαρός .
Υπάρχει λόγος σοβαρός και πρέπει πολύ προσεκτικά να τον ψάξουμε.
ΥΣ. Πρόταση βιβλίου ?Ενα απο τα αγαπημένα μου ..«Ονειροπολήσεις ενός μυστικιστή ειδωλολάτρη» , Λουι Μενάρ. Διαβάστε το..
Ο Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας είπε τι χρειάζεται για να πάμε μπροστά. Να σφίξουν τα ζωνάρια κι αλλο οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι. Δεν τον κατηγορώ. Μια χαρά τα είπε από τη μεριά του. Μια χαρά τα είπε βάση της ιδεολογίας του, των αντιλήψεών του, τον τρόπο που βλέπει την πρόοδο, τον άνθρωπο, τη ζωή γενικώτερα. Τα έχει όμορφα, κατασταλαγμένα μέσα του. Εχει επιλέξει ποιους θέλει να υποστηρίξει και ποιους να θάψει. Εχει επιλέξει τι σύστημα πρέπει να ακολουθεί τυφλά, πιθανά γιατί ζει όμορφα, στο περιβάλλον που επιθυμεί, οπως επιθυμεί, όπως και όλα τα goldenboys, girlsκαι λοιπές κατηγορίες.
Υπάρχει ένα τμήμα του πληθυσμού που δεν έχει να κάνει τίποτα με τη δική μας ζωή. Το ξέρουμε όλοι. Το βλέπουμε μπροστά μας άλλωστε καθημερινά. Είναι μια ατελείωτη σπατάλη χρήματος που τη βλέπεις όπου και να γυρίσεις. Κυρίες και κύριοι ντυμένοι με φορεσιές που κοστίζουν το λιγώτερο όσο είναι το ετήσιο εισόδημά μου, εισόδημά σου. Αυτοκίνητα αξίας μεγαλύτερης από το χαμόσπιτό σου. Ταξίδια, δεξιώσεις, κοσμήματα, γούνες, μεζονέτες με πισίνες και αίθουσες σολάριουμ για απαλό μαύρισμα χειμώνα, καλοκαίρι. Κλαμπ, σύλλογοι, σωματεία, λέσχες, στοές και γεφύρια «πριβέ»για να μην είμαστε ανακατεμένοι με το πλήθος.
Τρώμε, ντυνόμαστε, διασκεδάζουμε, μορφωνόμαστε «πριβε» Υπάρχουμε για να τη περνάμε όλο και καλύτερα. Για να μπορούμε να φτάσουμε σε τέτοιο σημείο πλούτου που τελικά να γίνει βαρετός και να το ρίχουμε στη φιλοσοφία και στη ψυχολογία των μαζών....
Και κολλημένοι μαζί μ΄αυτούς τους «χρυσούς» ανθρώπους οι οποίοι δεν εναι απαραίτητο να είναι όλοι, ούτε ιδιαίτερα έξυπνοι, ούτε χαρισματικοί, ούτε μορφωμένοι, (πολλοί από αυτούς και αυτές είναι εντελώς γελοία ανθρωπάκια, ανώμαλα, ψυχαναγκαστικά και αστοιχείωτα ) κοντά σ΄αυτά λοιπόν, η πνευματική ελιτ της πατρίδας μας.
Η οποία επίσης τη καταβρίσκει να τριγυρνάει από δεξίωση σε δεξίωση από ελιτίστικο πανηγύρι σε ελιτίστικο τσίρκο (κατά το όπου γάμος και χαρά η βασίλω πρώτη).
Αυτή η πνευματική ελίτ που προσκυνάει μόνιμα ότι βρεθεί μπροστά της, αρκεί να είναι «σικ». Κι αν δεν είναι πολύ «σικ», αρκεί να είναι πολύ φραγκάτο. Αλλωστε ένας ρόλος της επι πλέον είναι να «μορφώνει» τα ζωντοβολα ώστε να μην μας κάνουν εντελώς ρεζίλι όταν τους ξαμολάμε στο εξωτερικό.
Οπότε δεν βλέπω γιατί να εκνευρίζονται οι διάφοροι με τις δηλώσεις του Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας.Τι έπρεπε να πει δηλαδή ο άνθρωπος? Με ενδιαφέρει περισσότερο η κυρα Κουλα από την Μαντάμ Νταπαντάμ?
Ολοι αυτοί οι άνθρωποι είναι συγγενείς. Παντρεύονται μεταξύ τους. Κουμπαριάζουν. Βαφτίζουν. Τρώνε μαζί. Κάνουν μαζί μπάρμπεκιου. Βούτανε μαζί στη πισίνα. Εχουν δίπλα δίπλα τις μεζονέτες τους. Ντύνονται με ίδιο τρόπο. Χτενίζονται με ίδιο τρόπο. Εχουν τους ίδιους «μετρ...» και τις ίδιες «μετρέσες» και τους ίδους νταβατζήδες επίσης.
Αυτό που ποτέ δεν κατάλαβα είναι το φτωχομπινέ που τους κοιτάζει σαν χάνος και γελάει σαν ηλίθιος στη σκέψη και μόνο ότι κάποτε των καπότων το δισέγγονό του ίσως προσληφθεί καθαρίστρια στην κουμπάρα της ξαδέλφης του μπατζανάκη του «μιστερ» και αφήνει βογγητά ηδονής και μόνο στη σκέψη....
Αυτός ο ίδιος φτωχομπινές που δεν είδε ποτέ πως σκουπίζει το χέρι του με οινόπνευμα ο «μιστερ» μετά τις προεκλογικές πορείες και πως σχολιάζει τη βρώμα που έχουν αυτοί οι παλιοχωριάτες αλλά τι να κάνουμε....
Αυτός ο ίδιος φτωχομπινές που δεν κατάλαβε ποτέ ότι όλα όσα απαγορεύονται σε εκείνον (συμπεριλαμβανομένης της παρθενιάς της κόρης του που τόσα χρόνια ο παπας του δινε ευχή και κατάρα να τη φυλάξει) στο «μίστερ» φαίνονται τόσο γελοία που ψοφάει από το γέλιο! (σε καλό μας....)
Θα μπορούσα να γράψω ένα βιβλίο με παραλειπόμενα συζητήσεων από τα μεγάλα σαλόνια, που θα αναδύκνειαν περίτρανα το τρόπο σιχασιάς, συγνώμη σκέψης ήθελα να πω, αλλά ειλικρινά με πιάνει αναγούλα. Εχω γνωρίσει τόσο καλά το «γκόλντεν» κόσμο και από τόσο κοντά , όπως επίσης και το φτωχομπινέ που λέγαμε, (τελικά είναι ωραίο να έχεις ζήσει δυο ζωές) που ξέρω με βεβαιότητα ότι και ολόκληρη επεξηγηματική εγκυκλοπαίδεια να έφτιαχαν και να τους τη διάβαζα λέξη λέξη για να καταλάβουν δεν θα μπορούσαν να το συλλάβουν γιατί δεν το είχουν «δει» και γιατί ο άνθρωπάκος χάρη σ΄ενα ζωτικό ψέμα ζει αλλοιώς θα έσβηνε....
Δεν θα μπορούσε ποτέ να πιστέψει ότι η σχέση στοργής μεταξύ εκείνου και εκείνων που ψηφίζει είναι απλά μια αναγκαστική προεκλογική χειραψία η οποία απολυμένεται άμεσα για να μην κολλήσουν τον ιό της μιζέριας....
Αλλωστε έχουν δώσει τη ζωή τους, έχουν θυσιαστεί, κάποια εκατομύρια άνθρωποι, σε διάφορες εποχές,για να δώσουν στο συγκεκριμένο φτωχομπινέ, να καταλάβει τις πραγματικά συμβαίνει, κι εκείνος ουτε που τους έριξε ματιά να δει έστω ΓΙΑΤΙ πέθαναν, οπότε ο δικός μου μικρός λόγος μοιάζει τουλάχιστον αστείος.
Και ξέρετε γιατί?
Γιατί ο φτωχομπινές, ο μίζερος άθλιος τιποτένιος ανθρωπάκος, αυτός που για εκείνους είναι απλά ένα αναγκαστικό μικρόβιο, νομίζει ότι κάποτε, κάπου, ίσως, θα πάρει κι αυτός τα 15 λεπτά ευτυχίας σ΄αυτή τη ζωή.
Και γι΄αυτό γίνεται και τρομερώτερο σκουλίκι από τους «μιστερ». Γιατί αυτός ο φτωχομπινές είναι που θα φορέσει τη κουκούλα και θα δώσει στεγνά το συμπατριώτη του, αυτός ο ίδιος είναι που θα καρφώσει το συνάδελφο, θα λαδώσει , θα γλύψει, θα παρακαλέσει, θα προσκυνήσει, θα προδώσει, θα χτυπήσει, θα βασανίσει ακόμα και θα σκοτώσει αν χρειαστεί τον άλλο φτωχομπινέ που στην ουσία τίποτα δεν είχε να μοιράσει μαζί του....
Γι΄αυτό κι εγώ δεν ενοχλούμαι καθόλου από τις «γκόλντεν δηλώσεις» Μάλιστα τις βρίσκω και πολύ «ελαστικές» Νομίζω ότι κι ένα μαστίγωμα θα ήταν καλό να ξεκινήσει σιγά σιγά γιατί πολύ αέρα έχουμε πάρει.
Αντε...
ΥΣ. Ευλογο είναι να αναρωτηθεί κάποιος που θα διαβάσει το κείμενο. Καλά εσύ που κατατάσσεις τον ευαυτό σου μια και μας λες ότι γνωρίζεις και τους μεν και τους δε.
Θα απαντήσω με ειλικρίνεια και όποιος καταλάβει κατάλαβε.
Πέρασα ένα μέρος της ζωή μου εκεί που θεωρούν οι φτωχομπινέδες ότι είναι «ψηλά» αλλά που δεν έχεις ειλικρινά να διαλέξεις τίποτα.
Βρέθηκα στη συνέχεια για πολλούς και διάφρους λόγους, εκεί που θεωρούν οιάλλοι ότι είναι τα «χαμηλά». Κι εκεί βρήκα πολλά πράγματα αναπάντεχα όμορφα.
Και στο τέλος επέλεξα να είμαι ένας ανένταχτος φτωχομπινές περικυκλωμένος J
Το σπίτι ομορφαίνει όσο πιο λίγωτερες σαβούρες του φορτώσεις. Εχετε δει κάτι σπίτια που έχουν ένα μαξιλάρι στο πάτωμα , ένα – δυο ανοιγμένα βιβλία, ένα κερί, κι ένα ξυλάκι με όμορφο άρωμα να καίει? Τόσα χρειάζονται για να είσαι πλούσιος. Τιποτα παραπάνω.. (άντε κι ένα καλό κρασάκι μ΄ενα μεζεδάκι και μια αγκαλιά για να είμαστε κομπλε !)
Ολα τα παραπάνω αναγκαστικά κάποια στιγμή θα σε μετατρέψουν ή σε τύραννο ή σε δούλο....
Οι συζητήσεις πληθαίνουν. Δεν μιλάω για τις συζητήσεις εδώ μέσα στο δίκτυο. Μιλάω για εκείνες στη πραγματική ζωή. Αυτές που ακούμε δίπλα μας. Στη δουλειά, στο σπίτι, στο δρόμο, στο λεωφορείο. Παρακολουθώ κάθε λέξη. Προσπαθώ να πιάσω το παλμό της σκέψης του κόσμου. Εκείνον που βγαίνει αυθόρμητα. Εκείνου του κόσμου που περπατάει μαζί με μενα στο δρόμο. Δεν μ΄ενδιαφέρει η στημένη άποψη στα παράθυρα της τηλεόρασης. Ούτε η μελετημένη ανάλυση η"πιασάρικη".
Πάμε από το κακό στο χειρότερο, σ΄αυτό συμφωνούν όλοι. Τι κάνουμε? Κανείς δεν έχει μια απάντηση. Γιατί ο κόσμος είναι συνηθισμένος να εναποθέτεις τις ελπίδες σε κάποιον. Θέλει κάποιον να του βρίσκει τη λύση. Είναι συνηθισμένος να αναπαύεται στα λόγια στις ελπίδες κάποιου που θεωρεί τον από μηχανής θεό.
Μια ιδεολογία, ένας ηγέτης, ένας μεσίας. Αυτή ήταν και είναι πάντα η κρυφή του ελπίδα. Τώρα νοιώθει ότι ανήκει σ΄ενα ακέφαλο πλήθος. Χωρίς συγκεκριμένη κατεύθυνση. Χωρις σχέδιο. Νοιώθει ότι τα πάντα κατευθύνονται αλλά δεν ξέρει καν από ποιον. Δεν μπορεί να διακρίνει τον εχθρό, τις προθέσεις του, κι από την άλλη δεν "βλέπει" τον σύμμαχο. Μοιάζουν ολα σαν να είναι φορτωμένα σ΄ενα πρόγραμμα κι αυτό λειτουργεί ερήμην όλων.
Το πρόγραμμα εκπαίδευση, Το πρόγραμμα υγεία, Το πρόγραμμα ασφάλεια, Το πρόγραμμα εργασία, Το πρόγραμμα ψυχαγωγίας, Το πρόγραμμα φόρων, Το πρόγραμμα ζωή με τα Χ δεδομένα...
Προχωράει ότι κι αν συμβαίνει. Δεν υπάρχουν καταχωρημένα συναισθήματα σ΄αυτό. Μπορεί να προσπερνάει διαμαρτυρίες, φωνές, αντιδράσεις ακόμα και πολέμους διαγράφοντας τους σαν ιους. Στο πρόγραμμα συμπεριλαμβάνονται συγκεκριμένες πολιτικές, συγκεκριμένες τακτικές, ομοιόμορφοι εκπρόσωποι που απλά έχουν διαφορετική εθνικότητα, γλώσσα ή θρήσκευμα, όμως ο στόχος μοιάζει ίδιος. Αυτό που όλοι ζούμε.
Αν ρωτήσεις οποιονδήποτε θα σου πει ότι δεν πάμε καλά. Αν τον ρωτήσεις τι πιστεύει ότι πρέπει να γινει θα σου πει δε ξέρω. Κι αν τον ρωτήσεις ποιος πιστεύει αλήθεια ότι θα μπορουσε να αλλάξει ρότα σε όλα αυτά, θα πει κανένας.
Κι όμως σε λίγο καιρό θα πάει να ψηφίσει. Στις ουρές μπροστά στις κάλπες θα υπάρχει μέσα μας η ίδια σκέψη. Κάνω κάτι που είναι ΑΧΡΗΣΤΟ. Ξέρω ότι δεν θα αλλάξει ΤΙΠΟΤΑ. Ξέρω ότι αύριο θα αντιμετωπίσω τα ίδια και χειρότερα. Απλά το να ψηφίσω είναι ένα ακόμα καθήκον. Ξέρω ότι έτσι γίνεται στη δημοκρατία. Ακόμα κι αν αυτό που ζούμε λέγεται ασυδοσία και οχι δημοκρατία μέσα στο πρόγραμμά του έχει τις εκλογές. Λειτουργούν κι αυτές σαν μια απαραίτητη παράμετρος. Τίποτα περισσότερο.
Κι η επιθυμία για ΚΑΠΟΙΟΝ που θα πάρει από εμάς το ποτήρι τούτο αυξάνεται. Σιγά σιγά οι άνθρωποι οδηγούνται στο να αποδεχτούν τα πάντα. Εχω ακούσει αυτές τις μέρες πολλά παράξενα πρωτόγνωρα. Από ανθρώπους που επιθυμούν να γίνουν στάχτη και μπούρμπερη ο κόσμος όλος, μέχρι εκείνους που προσδοκούν εδώ και τώρα τη δευτέρα παρουσία.
Κι όλη αυτή η μάζα των απελπισμένων δίπλα σ΄εκείνη την άλλη μάζα των αδιάφορων, εκείνων που μέχρι τελευταία στιγμή εχουν μια ακράτεια ενστίκτων. Να φάνε, να πηδήξουν, να χορέψουν τσιφτετέλια, να βρουν γκομενάκια, να πάρουν αμάξι, να ντυθούν με φίρμες, να πανε γυμναστήρια, να γίνουν σταρ, να αλλαζουν το μαλλί δεκα φορές το χρόνο, να βυθιζονται σε μια ζωή που μοιάζει με τσόντα....
Πολλές φορές η ανθρωπότητα έφτασε σ΄αυτό το σημείο. Ομως είναι η πρώτη φορά που όλα κυλούν βάσει ενός αυστηρού απρόσωπου προγράμματος. Κανένας βασιλιάς δε διεκδικεί το θρόνο του, καμμιά γκιλοτίνα δεν ακονίζεται, κανένας μεσίας δε τριγυρίζει ξυπόλητος να δίνει ελπίδες.....
Είμαστε μόνοι μας. Πέρα από θρησκείες, ιδεολογίες , φυλές, είμαστε αδύναμοι μπροστά σ' ενα εχθρό χωρίς στέμμα. Εναν βασιλιά που δημιουργήθηκε, χτίστηκε από τις επιθυμίες μας. Κι αυτός ο άρχοντας που νομίζαμε ότι μπορούμε να ελέγξουμε και να κατευθύνουμε κατά βούληση, μεγάλωσε , τον θρέψαμε, και πήγε πέρα από εμάς. Λειτουργεί αυτόνομα, ακόμα και οι εξουσιαστές είναι απλοί υπηρέτες του.
Ολη αυτή η σαπιλα είναι το αποτέλεσμα των επιθυμιών μας. Είναι η πραγματοποίηση των ταπεινών και άθλιων ονείρων του εγώ μας. Οσα έχουμε τώρα είναι αυτά που επιλέξαμε. Και όλα όσα χάσαμε είναι αυτά που αφήσαμε να φύγουν.
Ισως για πρώτη φορά οι άνθρωποι δείχνουν πόσο πολύ ίδιοι είναι. Πόσο κοινές και άθλιες ήταν οι επιθυμίες τους. Πόσο περιορισμένη αντίληψη εχουν. Αυτό το χάλι που βλέπουμε είμαστε εμείς. Κι η διαμαρτυρία μας σ΄αυτό προέρχεται από ένα άλλο κομμάτι μας , μακρινο, ξεχασμένο που δε θυμόμαστε ούτε τι θέλει ούτε πως να το αποκτήσει. Εκείνο το κρυμμένο κομμάτι με τις άγνωστες λέξεις. Πεφηφάνεια, αξιοπρέπεια, τιμιότητα, φιλανθρωπία, αγάπη, σεβασμός, δικαιοσύνη, ελευθερία..... Η ανέμελη περιφρόνηση σ΄αυτά τα ιδανικά, η δευτερεύουσα σημασία τους μπροστά στο ενα και μοναδικό ιδανικό ΤΟ ΚΕΡΔΟΣ, αυτή η περιφρόνηση έχτισε σιγά σιγά και ύπουλα τις δικές μας γκιλοτίνες. Δεν μπορεί να είναι ελεύθερος κάποιος που απαίτησε να έχει τόσα πολλά αγαθά. Ο πλούτος είναι αντιθετος με την ελευθερία, αλλά αυτά ψιλά γράμματα. Αν ο διάβολος έχει όντως ένα συμβόλαιο είμαι περιέργη να δω πόσοι ελάχιστοι δεν το έχουν υπογράψει....
Κι έτσι στο τι θα γίνει, που πάμε , ξέρουμε το βλέπουμε, προχωραμε προς τα εκεί. Το πως θα το αλλάξουμε όμως δεν έχουμε ιδέα γιατί τις φορές που μας δόθηκε η ευκαιρία να αλλάξουμε τις προσπεράσαμε. Γιατι τις φωνές που μας προειδοποίησαν τις αγνοήσαμε. Γιατί ζήσαμε χρόνια στη ψευδαίσθηση ότι κάποιος θα μας λυπηθεί όταν ερθει η ώρα, κι εν τω μεταξύ μπορούσαμε να τρώμε και να μπεκροπίνουμε ανενόχλητοι.
Τώρα? Τι αναδύεται μέσα μας? Τι καινούργια απαίτηση έχουμε? Κι εδώ έρχεται ο κίνδυνος. Ο ΚΑΛΟΣ ΒΟΣΚΟΣ. Κι είναι στημένοι στην ουρά οι υποψήφιοι για το ρόλο.
Είστε έτοιμοι να διαλέξετε το καταληλότερο για ηγέτη του κοπαδιού? Μόλις θα είσαστε είμαι βέβαιη ότι θα ξεφυτρώσει από το πουθενά και θα είναι έτοιμος ακόμα μια φορά να μας ησυχάσει. Προσέξτε μόνο γιατί αυτή τη φορά ο βοσκός μπορεί να είναι πολύ πιο στυγνός και να έχει και κάτι που από καιρό χρειάζεται η ανθρωπότητα. Το τελικό σχέδιο.
Ο κλοιός σφίγγει γρήγορα. Πολύ πιο γρήγορα από όσο ίσως φανταζόμασταν. Φαντάζομαι πόσοι άνθρωποι μερικα μόλις χρόνια πριν νόμιζαν ότι ο κόσμος όλος είναι δικός τους. Και πως τόσο σύντομα, νοιώθουν ότι όλα αυτά ήταν τελικά ένα τυράκι στην άκρη της φάκας.
Το αρνητικό της υπόθεσης είναι ότι είμαστε ποντικάκια πιασμένα στη φάκα. Το θετικό είναι ότι αρχίζουμε επι τέλους να το βλέπουμε. Τουλάχιστον ένα μεγάλο μέρος από τα ποντίκια βλέπει τη φάκα, βλέπει το τυράκι, έστω κι αν δε μπορεί να γυρίσει πίσω.
Βέβαια δεν ειναι ότι καλύτερο να συνειδητοποιείς ότι βρίσκεσαι σε μια τέτοια θέση. Αλλά η αλήθεια δεν ήταν ποτέ όπως στα παραμύθια. Τις περισσότερες φορές σε θρίλερ φέρνει. Αυτό που με κάνει ακόμα να βλέπω μπροστά είναι το γεγονός ότι βρισκόμαστε σ΄αυτό εδώ το τόπο.
Ενα τόπο συνηθισμένο να περνάει μεγάλα ζόρια.
Για σκεφθείτε τι ακριβώς είναι ο άνθρωπος. Ενα πλάσμα που γεννιέται γνωρίζοντας ότι το επόμενο λεπτό μπορεί να πεθάνει. Γνωρίζει τη ματαιότητά του. Αγνοεί πότε θα είναι αυτό το τέλος κι όμως λειτουργεί σαν να είναι αιώνιος. Γνωρίζει ότι είναι ένας κόκκος χαμένος στο άγνωστο κι όμως θεωρεί ότι είναι η κορωνίδα της δημιουργίας. Κι αυτό είναι το αιώνιο μυστικό του. Αυτό είναι η απόλυτη δύναμη του. Γνωρίζει ότι είναι ένα ποντίκι πιασμένο σε μια φάκα αγνώστου προελεύσεως, χαμένος από χέρι κι όμως ζει.
Βάλτε όλο αυτό το σκηνικό τώρα σε ελληνικό επίπεδο. Γνωρίζει ο έλληνας ότι είναι μια μικρή κουκίδα στο χάρτη. Οτι είναι σ΄ολη του την ιστορία τριγυρισμένος από θηρία. Θηρία που δεν έχουν κανένα έλεος. Κι όμως επιβιώνει. Σε πείσμα όλων. Στους αιώνες....
Ισως γι΄αυτό τελικά....
Τόσο καιρό πάνε να μας πείσουν ότι το να είσαι έλληνας και να το λες ακόμα είναι παλιομοδίτικο. Οι παρελάσεις γίναν ντεμοντέ. Η ιστορία μας έγινε ντεμοντέ. Βλέπουμε σαν ηλίθιοι τα νεαρούδια κάθε φορά που είναι μια επαίτειος ή στις 28 οκτωβρίου ή στις 25 μαρτίου να τα ρωτάνε μ΄ενα μικρόφωνο τι γιορτάζουμε και να λένε άλλα για άλλα. Και γελάμε σα χάνοι. Η ιστορια μας έχει γίνει απλά η συζήτηση των γερόντων στα καφενεία. Οι νέοι ούτε ξέρουν ούτε πρέπει να μάθουν. Ο πατριωτισμός μοιάζει να είναι κάτι βρώμικο. Υποπτο...
Κι αν δεν είμαστε έλληνες τι είμαστε? Ευρωπαίοι έτσι? Οι κατώτεροι ευρωπαίοι. Οι άτακτοι και ασύμφοροι. Οι κυβερνήσεις μας πλέον δεν είναι αντιπροσωπεια της χώρας μας είναι ο κακός μαθητής που θα του της βρέξει η δασκάλα. Στην Επιτροπή δε μιλάνε περήφανοι έλληνες, μιλάνε ντροπιασμένοι ευρωπαίοι....
Είμαστε τόσο προβλέψιμοι λοιπόν? Γίναμε τόσο προβλέψιμοι?
Ηθελα ναξερα τα πιστεύουν που τα λένε? "Δεν θα αγγίξουν όσα έχουν κατακτήσει οι εργαζόμενοι. Δεν θα τους αφήσουμε." είπαν και ελάλησαν οι εργατοπατέρες μας.
Δηλαδή τι εννοούν ακριβώς? Με ποιο τρόπο δεν θα τους αφήσουμε. Είμαι πρόθυμη ν΄ακουσω, γιατί μπορεί να συμβαίνει κάτι ελπιδοφόρο που να μην το έχω αντιληφθεί. Μπορεί να είμαι απαισιοδοξη και κατσούφα αδίκως, ενώ υπάρχουν όλες οι καλές προοπτικές να τρίξω τα δόντια του εργοδότη μου, αλλά να μην το έχω καταλάβει.
Να νευριάσω? Να γελάσω? Να μη δώσω σημασία σ΄ολες αυτές τις αηδίες που ακούω?....
Στον ιδιωτικό τομέα με το πιστόλι στο κρόταφο κάθε εργαζόμενος (εντάξει προς το παρόν είναι μεταφορικά το πιστόλι, αλλά στο μέλλον δεν είμαι και σίγουρη....) κάνεις ότι ακριβώς σου ζητήσουν, όπως θα στο ζητήσουν λες συνέχεια yes man και κάνεις και πρόβες στο καθρέφτη για να είσαι σίγουρος ότι το λές καλά το yes man, εχεις προ πολλού ξεχάσει ωράρια, καθηκοντολόγιο, μισθό της προκοπής (καλά αυτό ουτε το συζητάμε), είσαι το πρωί νοικοκυρά και το βράδυ πόρνη, δηλ το πρωί σε κανα γραφείο και το βράδυ σε κανα ντελίβερυ να κρατάς παραγγελίες, ή άλλοι τέτοιοι χαριτωμένοι συνδυασμοί, αλλά ο εργατοπατέρας είπε ότι "δεν θα τους αφήσουμε"
Για να το λες αυτό κάτι θα ξέρεις. Για πες μου και μένα. Γίνεται απεργία και όλοι οι "ιδιωτικο-δούλοι" πάνε και πιο νωρίς εκείνη τη μέρα στη δουλειά μην γίνει καμμιά καθυστέρηση και παρεξηγηθούν άδικα. Προτείνεται το "θα ήταν πολύ χρήσιμο να καθήσεις λίγο παραπάνω γιατί έχουμε πολλή δουλειά" και καταλήγεις να βαράς 12ωρα συνέχεια. Μήπως μπορείς να πάρεις αυτήν την εργασία σπίτι να μου τη παραδώσεις τη δευτέρα? Και καταλήγεις να δουλεύεις και σαβατοκύριακα. Και οι πιο προχωρημένοι έχουν ήδη περάσει στις "κυκλικές υποχρεωτικές άδειες" σήμερα εσύ, αύριο ο Μήτσος, μεθαύριο η Μαιρούλα όλοι θα καθήσουμε ένας ένα παιδιά με τη σειρά μας..... Χερια πόδια στην αυλή κι ολοι κάθονται στη γη!
Απλά όλα αυτά γίνονται στα μουλωχτά ( ο κόσμος τοχει τούμπανο κι εσύ κρυφό καμάρι) και τώρα είπαμε να γίνει πιο "ευρωπαϊκό" το θέμα και να πάρει κι ένα θάρρος ο εργοδότης. Να μπορεί να λέει δε φταίω εγώ η Ευρωπαική Ενωση μου το είπε! Πως εσύ λοιπόν δεν τα ξέρεις όλα αυτά? Πως εσύ που χεις φάει με το κουτάλι τις συνδικαλιστικές καρέκλες μας τσαμπουνάς ότι υπάρχει φόβος να γίνουν στο μέλλον?
Η πιο ξάστερη συνενόηση πλέον είναι αυτή που γίνεται μεταξύ εργοδότη και εργαζόμενου. Χωρίς γλύκες, χωρίς παραμύθια, χωρίς περιττά λόγια. Μια ντομπροσύνη βρε παιδί μου που σε κάνει να φουσκώνεις από περηφάνεια!
"Φίλε θέλω αυτό. Αν δεν το κάνεις υπάρχει ένα συρτάρι με βιογραφικά, από απόφοιτους του δημοτικού μέχρι αστροφυσικούς που έχουν πιάσει ουρά για τη θεσούλα σου." Απλά τα πράγματα.
Και αν υποθέσουμε ότι σε πιάνει το επαναστατικό , εκείνος ο τσε που βγαίνει αυθόρμητα, μόλις πας σπίτι ανοίγεις το κουτί με τα χαρούμενα χαρτάκια, νοίκι, ηλεκτρικό, νερό, τηλέφωνο, φροντιστήρια, δόση στη τράπεζα, δόση για τα έπιπλα, δόση για ηλεκτρικά, λίστα για το σουπερ μάρκετ, γιατροί, φάρμακα, παπούτσια, ρούχα, χαρτζηλίκι των παιδιών κλπ κλπ κλπ κλπ και σου φεύγει η μαγκια στο δευτερόλεπτο.
Μετά ανοίγεις και τη τηλεόραση ακούς ότι ετοιμάζονται εκατό χιλιάδες απολύσεις, και το επόμενο πρωί πας στο αφεντικό και λες χαλαρά "αν θέλεις να με βγάλεις σε άδεια μη διστάσεις, εδώ είμαι εγώ παλικάρι μου για σένα, μια χαρά θαμαι σπίτι έχω και κάτι βαψίματα να κάνω στο σπίτι και θα μουθρει κουτί!!!"
Αχ τι θα ακούσουμε ακόμα....
Ρε παιδιά μήπως οι φίλοι μου, οι συγγενείς, οι γνωστοί μου όλοι είναι ηλίθιοι και δειλοί (γιατί όλοι όσους γνωρίζω έτσι κάνουν , εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις, οι οποίες ειναι στάνταρ, ελεύθεροι χωρίς υποχρεώσεις, χωρίς οικογένεια με κάποιο εισόδημα από κανα νοίκι και τη τσέπη του μπαμπα) και μου φαίνεται ότι είναι έτσι? Μήπως οι υπόλοιποι που ξέρετε εσεις, αντιστέκονται σθεναρά και δεν το βλέπω? Για πειτε να με φωτίσετε και μένα!
Μια ακόμα συζήτηση του παραλόγου σήμερα το πρωί στα κανάλια. Δεν θα σταθώ στο ποιος είπε και τι γιατί θα εκνευριστώ ακόμα περισσότερο. Ας πούμε ότι η περίληψη εστιάζεται σε μια λέξη. ΕΡΓΑΣΙΑ. Με αφορμή sms απόλυσης. Δηλ. Με sms σας ανακοινουμε ότι απολυθήκατε. Περάστε από το ταμείο για την αποζημίωση. Κι απο εκεί ξεκινάει μια συζήτηση όπου μπαίνουν σε αμφισβήτηση όλα όσα έχουν κερδίσει οι εργαζόμενοι εδώ και δεκαετίες.
Δηλαδή τι ακβριβώς θέλετε? Να αρχίσουμε διαπραγματεύσεις με τους εργοδότες για το αν δεχόμαστε κι εμείς να δουλεύουμε με 9-10 ευρώ την ώρα , ανασφάλιστοι, ωρομίσθιοι, όπως και όταν γουστάρετε και να βάλουμε και το ταμπελάκι στο κούτελο «εγχώριοι μετανάστες?»
Εσύ εκει πάνω που κάθεσαι και με κοιτάς πίνοντας το ουισκάκυ σου και σχεδιάζοντας το «αύριο» θα ήθελα ευγενώς να σε ενημερώσω ότι,
Δεν είμαι μετανάστης σ΄αυτή τη χώρα. Είναι η πατρίδα μου. Γεννάω αγόρια και τα καλείς για φαντάρους, τα ετοιμάζεις να υπερασπιστουν τη πατρίδα , αυτή τη πατρίδα που σου δίνει να χλαπακιάζεις, και να στρώνεις το πισινό σου κάτω από τον όμορφο ήλιο της.
Ετοιμάζω παιδιά που θα είναι Οι επιστήμονες σου Οι εργάτες σου. Οι αγρότες σου Οι καλλιτέχνες σου Οι συγγραφείς σου Οι αθλητές σου ΟΙ ΦΑΝΤΑΡΟΙ ΣΟΥ
Ούτε χάρη μου κάνεις να μου δώσεις δουλειά γιατί εγώ σε πληρώνω. Γιατί εγώ σε κάνω να υπάρχεις. Γιατι εγώ, (πανάθεμα το κεφάλι μου) σου έχω ΕΠΙΤΡΕΨΕΙ να κυκλοφορείς στη πατρίδα μου. Με τη ψήφο μου, με την ανοχή μου το χειρότερο δε με την έγκριση μου. Κι αυτό όχι γιατί δεν ξέρω τι είσαι αλλά γιατί είχαμε κάνει κάποιους συμβιβασμούς για να βοηθήσουμε το τόπο να πάει μπροστά. Να δουμε μια άσπρη μέρα έστω και στο μακρυνό μέλλον. Μόνο που αρχίζεις και το παρακάνεις. Με βλέπεις σαν το υπέρτατο κορόιδο κι αυτό αρχίζει και μου τη δίνει έντονα. Δε μου ζητάς πια απλά να θυσιαστώ. Μου ζητάς να μεταλλαχτώ. Να εξαφανίσω ότι αξιοπρέπεια έχει μείνει σ΄αυτό το τόπο. Να γίνω συνένοχος στο θάνατο της πατρίδας μου. Πάνε αιώνες που κατοικώ σ΄αυτό το τόπο. Δεν είμαι ξέρεις κανένας χτεσινός. Απο οσο θυμάμαι οι παπούδες και οι παπούδες των παπούδων μου εδώ μέναν. Για σένα δεν είμαι τόσο σίγουρη από που κρατάει η σκούφια σου. Εχεις πατρίδα? Εχεις ιδεολογία? Εχεις θεό? Εχεις κάτι για να σε συγκρίνω? Η θα πρέπει να σε συγκρίνω με το ΤΙΠΟΤΑ?
Οταν ξεκίνησα τη πορεία μου σ΄αυτό το κόσμο ο πατέρας μου μια συμβουλή μουχε δώσει. Μην αφήσεις κανέναν σ΄αυτή τη ζωή να σ΄εκβιάσει. Οσο ζόρι κι αν τραβήξεις, όσο δύσκολα και να φαίνονται τα πράγματα μπροστά σου, όσο αδύναμη κι αν νοιώσεις, ΜΗΝ ΑΦΗΣΕΙΣ ΝΑ ΣΕ ΕΚΒΙΑΣΟΥΝ.
Σ’ αυτήν εδώ τη χώρα λοιπόν, υπάρχουν ακομα άνθρωποι , που δεν είναι διατεθειμένοι να υποκύψουν σε οποιουδήποτε είδους εκβιασμό. Ούτε πολιτικό, ούτε κοινωνικό, ούτε οικονομικό, ούτε θρησκευτικό, ούτε προσωπικό!
Το μεροκάματατο είναι 30? 40? Ευρώ. Συζητάω το πιο πάνω. Το πιο κάτω πήγαινε φέρε με τα σαπιοκάραβα σου μια μάζα από απόκληρους αυτού του κόσμου και βάλτους να δουλέψουν στη θέση μου με 5 και 10 ευρώ. Μην τους πληρώσεις και καθόλου. Στίβαξε και φτιάξε πόλεις γεμάτες από νεοδούλους δυσυτυχισμένους και τρομαγμένους. Βάλτους να καθίσουν στο σπίτι που θα μου πάρει η τράπεζά σου. Χαρισέ τους και το αύριο που ετοιμάζεις για μένα γιατί εγώ δεν θα πάρω. Εχω άλλα σχέδια. Με γεια σας και χαρά σας. Να γίνω το ίδιο μόνο μην ονειρευτείς. Θα πεινάσω, κι αμα πεινάσω πολύ μπορεί να σου φάω και κανένα κομμάτι αν σε βρω σε καμμιά γωνιά, λύκος θα γίνω ναι, έστω και πεινασμένος, αλλά πεινασμένο και τρομαγμένο αρνάκι ποτέ! Αν το όνειρο σου είναι να δεις ένα τόπο γεμάτο έλληνες ζητιάνους λάθος πόρτα χτύπησες.
Κι αν όλα αυτά δεν σε ανησυχούν, δεν σε τρομάζουν, δεν σε ενδιαφέρουν, τότε μόνο μια εξήγηση υπάρχει. Δεν είσαι έλληνας. Δεν αγαπάς αυτά τα χώματα Και κατά βάθος κάνεις τα πάντα για να εξαφανιστεί αυτή η πατρίδα. Δεν κάνεις τιποτα τυχαίο. Ουτε κουτός είσαι, ούτε αφελής. Είναι εσκεμμένη η κάθε σου κίνηση. Δεν είσαι καν ο καρχαριας του κεφάλαιου που μας τσαμπουνάνε. Εκείνος ο παλιός κλασσικός καρχαρίας... Είσαι κάτι χειρότερο και πιο ύπουλο. Το σιχαίνεσαι αυτό το τόπο έτσι? Μεταξύ μας μπορείς να μου το αποκαλύψεις δεν μας ακούει κανένας. Οτι μυρίζει Ελλάδα και κάθε ιδανικό που αυτό συνεπάγεται το σιχαίνεσαι ε? Εχεις μάθει να τριγυρίζεις στο Λονδίνο, στη Ζυρίχη, στη Ν.Υόρκη κι αν μπορούσε το Παρθενώνα θα τον μετέτρεπες σε πολυκατάστημα με ρουφ γκάρντεν για να βλέπεις από ψηλά και να μοιάζουν τα σπίτια με κουκλόσπιτα...
Σε έχουν βάλει εκει πάνω να φτιάξεις στρατιές από ανθέλληνες. Σ΄εχουν βάλει να μεγαλώσεις στείρες γυναίκες και δειλους άντρες. Πολίτες που να ξέρουν τη ιστορία τους διαστευρλωμένη. Πολίτες χωρίς μνήμη, χωρίς παρελθόν, χωρίς παρόν, μόνο μ΄ενα μέλλον προσχεδιασμένο από σένα. Σ΄εχουν βάλει να καταντήσεις την Ελλάδα ανήμπορη να ανταπεξέλθει σε οποιοδήποτε χτύπημα ε? Πες μου μόνο τι εθνικότητας είσαι να μου λυθεί η απορία ρε γαμώτο... Πες μου τι είσαι?
ΣΗΜΕΙΩΣΗ –
Η μια φάτσα μια ράτσα που κυκλοφορει στους δρόμους, εκείνη η μάζα των ζόμπι “yes man” που η ιδεολογία τους φτάνει από το πόσα κοψίδια θα φάω μέχρι το ποιά θα πηδήξω αντε και τι αμάξι θα πάρω του χρόνου, η δε μορφωσή τους είναι ακριβώς όσα τα κουμπάκια του τηλεκοντρόλ, είναι η πλειοψηφία. Το γνωρίζω πολύ καλά και το βιώνω κάθε μέρα. Είναι το μεγάλο ποσοστό της μάζας που περπατάει εδώ γύρω.
Μα γι΄αυτό θλίβομαι όταν βλέπω η Ελλάδα κατοικείται πλέον από ακατοίκητους, αλλοδαπούς, περαστικούς τουρίστες και ουφο. Και δεν πρόκειται να νοιώσω ποτέ ίδια μ΄αυτούς. Δεν πρόκειται καν ουτε να τους συμπαθήσω, ούτε να τους κατανοήσω μόνο και μόνο επειδή μας έχετε βγάλει κοινή ταυτότητα.
Βγάζω ένα κάτι... ας πουμε ψιλοεθνικιστικό ε? Πάει κι εγώ χάλασα. Και που είσαστε ακόμα. Μόλις η αρχή είναι. Μήπως πρέπει να ζητήσω και συγνώμη? Αυτο κι αν θα ήταν απαίτηση.
Ξεκίνησα με τις πιο αγαθές προθέσεις. Μπήκα στο πρώτο μετρό (γιατί είχα αλλη μια γραμμή κι ενα λεωφορείο ν΄αλλάξω), ευτυχώς ήταν άδειο, πρωτοφανές αλλά δε με χάλασε καθόλου, κάθησα σε μια θέση τυχαία κι άνοιξα το βιβλιαράκι μου που ήθελα καμμια δεκαριά σελίδες να το τελειώσω και ήμουν μες την αγωνία να δω πως το κλείνει ο συγγραφέας.
Λίγα δευτερόλεπτα πριν κλείσει τις πόρτες το μετρο, νοιώθω ότι αυτή η μέρα θα έπαιρνε μια εντελώς διαφορετική τροπή απ΄οτι είχα ονειρευτεί....
Και νατη... Μια παρέα τριών ατόμων, γύρω στα 40-45, με καμπαρντίνες, λαπ τοπ και τελευταίου τύπου κινητά, δύο άντρες, μια γυναίκα, το πρώτυπο του consultingservices, έρχονται και κάθονται στις τρεις άδειες θέσεις γύρω μου κάνοντας θόρυβο.
Ναι αυτή ήταν η λέξη κλειδί.
Για τις επόμενες 7 στάσεις, γιατί ήμουν βέβαιη ότι μαζί θα κατεβαίναμε, θα υπήρχε ενοχλητικός θόρυβος. Γιατί το αμέσως χειρότερο από το να πέτύχεις 7.30το πρωί στο μετρό, δυο φιλιπινέζες που έχουν καιρό να τα πούνε, είναι να πετύχεις εκείνο το συγκεκριμένο στυλ «ελληνικό» οπου κάποιος μιλάει όχι για να τον ακούσει ο συνομιλητής του αλλά όλο το βαγόνι. Και δεν μιλάει απλώς. Εκτοξεύει ασταμάτητα βόμβες από κρυανάλατες εξυπνάδες μετατρέποντας το φιλήσυχο πρωινό σου σε b-movie…
Εχωσα το βιβλίο μες τη τσάντα και όσο πιο γρήγορα μπορούσα έβαλα τα ακουστικά στα αυτιά μου με τη μουσική στο τέρμα. Μοναδική έξοδος το ξεκούφαμα. Και εντελώς σαδιστικά έψάξα να βρω μεσα στο mp3 μου thecallofdagon – therion, οχι γιατί κόβω τις φλέβες μου για το τραγούδι, αλλά...... αν υπήρχαν όντως ελπίδες να είναι επίκληση προς τους μεγάλους παλαιούς? Κι αν κάποιος από αυτούς ερχόταν ξαφνικά και αρπαζε όλο το consultingteam μαζί... δεν θα ήταν κάτι εντελώς χρήσιμο?
Κατεβήκαμε στην ίδια στάση. Ευτυχώς έφυγαν κι εγώ κατευθύνθηκα στη δεύτερη γραμμή.
Το χάος. Τέσσερις σειρές σαρδέλλες έτοιμοι να μπουκάρουν στο μετρό που μόλις κατεύθανε και το οποίο ήταν ήδη γεμάτο μέσα.
Περιμένω σεμνά στην άκρη να κατέβουν όσοι είναι μέσα, όμως ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ δεν περιμένουν καθόλου. Σπρώχνουν όπως μπορουν ποδοπατώντας εκείνους που έβγαιναν. Κι επειδή εκείνοι που έβγαιναν μόνο εμένα είδαν διαθέσιμη να κάθομαι στη γωνίτσα και να μη μπαίνω μου έριξαν ομαδικά ότι μπινελίκι του κατέβηκε στη κεφάλα. Και όχι μονο αυτό όσοι έσπρωξαν ήδη ξεκίναγαν, εγώ έμεινα έξω...
Παίρνω τον επόμενο συρμό. Μπήκα κι επειδή είχε λιγώτερο κοσμο είχε κι άδεια καθίσματα!!!! Δεν πίστευα στα μάτια μου. Ακριβώς μπροστά μου ένα πανέμορφο κάθισμα. Παω να καθίσω και νοιώθω κάτω από το πισινό μου κάτι πιο μαλακό από κάθισμα (δε θέλω να σκέφτεσται αηδίες!!!)Μια κυρία είχε προλάβει και είχε περάσει από κάτω μου,σχεδόν με ικανότητες μοναχου βουδιστή κάνοντας το σώμα της ικανό να μετατρέπεται σε χαλκομανία, και κάθισε κοιτώντας αδιάφορα έξω από το παράθυρο, σαν να μην συναίβει τίποτα...
Το κατάπια κι αυτό. Βγαίνω από το μετρό και κατευθύνομαι προς το ασανσέρ ΓΙΑΤΙ ΜΕ ΠΟΝΑΓΕ ΤΟ ΓΟΝΑΤΟ και δεν μπορούσα να ανέβω τις σκάλες. Είπα ας κάνω κι εγώ τη παρανομία να πάρω ασανσέρ. Μπροστά στη πόρτα του ασανσέρ 7-8 κοριτσόπουλα έτοιμα να ορμήξουν και οι τρεις ποοοοοοολυ ευτραφείς, κι ένας γεράκος με μια μαγκούρα τελευταίος και καταιδρωμένος να ζει ένα δράμα «θα προλάβω να μπω? Δε θα προλάβω?»
Και τότε τα πήρα. Ναι η όλη κατάσταση άρχισε να λειτουργεί σανένεση αδρεναλίνης επάνω μου.
Μόλις φτάνει το ασανσέρ παραμερίζω ότι βρισκόταν γύρω μου, χέρια, πόδια τσάντες και κάνω χώρο στο γεράκο να μπει ΠΡΩΤΟΣ, αδιαφορώντας αν οι κοπελιές άρχισαν να διαμαρτύρονται έντονα γις τις σπρωξιές. Μπαίνω κι εγώ πατάω κουμπί κι όποιος πρόλαβε πρόλαβε.
Βγαίνω στο δρόμο και κατευθύνομαι προς τη στάση.
Στη στάση βλέπω το μπουλούκι έτοιμο να ορμήξει. Συνήθως παίρνω το 2 ή 3 λεοφωρείο γιατί δε χωράω να μπω. Τώρα όμως ήταν αλλοιώς.
Με το που φτάνει το λεοφωρείο σπρώχνω, ποδοπατάω και μπαινω πρώτη. Κοιτάζω σαν το αγρίμι αριστερά δεξιά και κοζάρω μια θέση άδεια όπου ετοιμαζόντουσαν 4 να τη βουτήξουν. Κάνω ένα σάλτο κι αδιαφορώντας ποιο βάρεσα και που στρογγυλοκάθομαι.
Από την άνοδό μου στο λεωφορείο μέχρι το εντυπωσιακό κάθισμα έχω ακούσει μια ποικιλλία από μπινελίκια, έχω δει κάτι κεφάλια να κουνιουνται με απόλυτη απογοήτευση. Εχω ακούσει κάτι ψιθύρους του είδους«τι κόσμος...»
Κοιτάζω έξω από παράθυρο αδιάφορα.
Νοιώθω μια πρωτόγνωρη ηδονή.
Είμαι κάφρος.
Είμαι απολίτιστη.
Είμαι ο θάνατος σου η ζωή μου
Είμαι ο καθημερινός σου αρμαγεδών
Είμαι ΕΓΩ και τελεία.
Αυριο δε θα περιμένω να κάνω πειράματα. Δεν θα περιμένω ποιός θα με ενοχλήσει για να τον ενοχλήσω. Θα τον ενοχλήσω, τον οποιοδήποτε προκαταβολικά, γιατί γουστάρω. Γιατί τη βρίσκω.
Γιατί τελικά έχει φάση να λειτουργείς σαν όλα να έχουν γίνει για να σε εξυπηρετουν.
Γιατί οι αρχαίοι έλληνες μπορεί να είχαν στις φλέβες τους ιχωρ αλλά οι νεώτεροι έχουν «καφρώρ» κι αν εσύ μείνεις μόνο με τον ιχωρ τη πάτησες.
Καφρωρ λοιπόν και βουρ για τις ξεχωριστές μας μέρες!
Η Barbie κλεινει φέτος 50 χρόνια.. Για φαντάσου. Είμαι μόλις 2 χρονια μικρότερή της, δηλαδή συνομίληκες. Ο εφιαλτης μου κι εγώ βαδίσαμε μαζί όλη τη ζωή τελικά. Και μη ρωτήσετε ποιός εφιάλτης. Κάθε σωστή και μερακλού παρανοική σαν και μένα που σέβεται τον εαυτό της μ΄ενα συγκεκριμένο κόλλημα ξεκινάει. Η μαζεύει κούκλες ή παθαίνει φρίκη μονο που τις βλέπει.
Εγώ ήμουν στη δεύτερη κατηγορία. Οι φίλοι κι οι γνωστοι των γονιών τα πρώτα τρία χρόνια της ζωής μου έκαναν φιλότιμες προσπάθειες να με πείσουν ότι τα κοριτσάκια παίζουν με κούκλες και τ΄αγοράκια με στρατιωτάκια. Το αποτέλεσμα ήταν φρικτό. Η αυλή του διπλανού ήταν γεμάτη από κομμάτια από κούκλες και εγώ ήμουν μόνιμα με μελανιασμένα πόδια από τις κλωτσιές που έτρωγα από το ξαδελφό μου για να μην του πειράζω τα στρατιωτάκια.
Πρέπει να ήταν η πρώτη μου αντικοινωνική συμπεριφορά εκείνη η απέχθεια για τις πανέμορφες κουκλίτσες που έτσι σαδιστικά μου κουβάλαγαν μεσα στο σπίτι. Είχα μια τρομερή υποψία. Η μητέρα μου δεν ονειρεύτηκε ποτέ να είμαι έτσι. Εγώ από εμφάνιση δεν έμοιαζα με τίποτα στη Μπάρμπι, αντίθετα με το ξάδελφό μου που με μια στολή παραλλαγής τις απόκριες μεταμορφωνόταν φτυστός ο Ράμπο! Τότε γιατί αυτά τα γελοία κουκλάκια με το μόνιμο χαμόγελο (πολύ αργότερα κατάλαβα ότι απλά ήταν κάτι σαν τηλεπαρουσιάστριες) έπρεπε να μπαίνουν στη σειρά στο καναπέ απέναντι από το κρεβάτι μου?
Δύο πρέπει να ήταν οι λόγοι. Η για να τις βλέπω και να προσπαθήσω να γίνω έτσι ή για να προσπαθήσω να μην γίνω. Φυσικά οι κουκλίτσες αυτές δεν ήταν έτσι τυχαίες. Κουβαλούσαν μαζί τους ένα σωρό χρήσιμα αντικείμενα. Κατσαρολικά, σκούπες φαράσια, καλλυντικά, χτένες χτενάκια, μανό για τα νύχια, φιογκάκια για τα μαλλιά, είδη κομωτηρίου, και γενικώτερα ότι χρησιμώτερο για να κατανοήσω καλύτερα τη φύση μου.
Πολύ αργότερα ήρθαν οι επαναστατικές καινοτομίες! Η μπάρμπι γιατρός, η μπάρμπι ιππασία, η μπάρμπι τενίστρια κλπ....Τότε στην αρχή η κουκλίτσα ήταν δύο πράγματα. Νοικοκυρά και όμορφη. Και πλήρως εξοπλισμένη με ότι χρειάζεται μια μαγείρισα, μια καθαρίστρια, μια κομώτρια και μια μοδίστρα. Αν ήταν δε όλα μαζί τότε ήταν η μπάρμπι η προκομένη!
Οι παλιές καλές εποχές. Οι γυναίκες οι προκομένες. Τις οποίες φυσικά και θαυμάζω καθότι εγώ δεν είμαι και τόσο, γιατι πετυχα περισσότερο την εικόνα του ράμπο παρά της νεράιδας, αλλά επίσης εκείνες οι γυναίκες ήταν και αποκομένες, και πετσοκομένες .... Ισως γι΄αυτό κάποια στιγμή απαίτησαν τη μπάρμπι γιατρό και τη μπάρμπι στο στρατό.
Ομως όπως κάθε φιλότιμη προσπάθεια σ΄αυτή τη ζωή που γίνεται από αυτό το παράξενο ον που λέγεται άνθρωπος έτσι και οι μπάρμπι προκειμένου να διεκδικήσουν κάτι σπουδαιότερο από τις κατσαρόλες και τη σκούπα, έπαθαν μια ακράτεια επιθυμιών και μεταμορφώθηκαν σε ένα παράξενο πλάσμα που θα μπορουσε να χαρακτηριστεί κάπως έτσι "δεν ξέρω τι ακριβώς είμαι τι ακριβώς θέλω τι ακριβώς θα να γίνω και πως τελικά είμαι πιο σέξυ " Θέλω να είμαι και έτσι κι αλλοιώς. Κι όταν βρίσκομαι μπροστά στον αιώνιο εχθρό το αρσενικό τελικά τι θέλω? Να τον κερδίσω ή να τον κοροιδέψω? Να σταθώ ίση ή να το παίξω κάπως? Να είμαι έξυπνη ή όμορφη? Να είμαι στην επίθεση ή στην άμυνα? Να έχω τα λεφτά τα δικά μου ή να έχω τα λεφτά τα δικά μου και τα δικά του?
Και η σεξουαλική μου επανάσταση? Πως διαμορφώθηκε τελικά. Τώρα κάθε άντρας που με βλέπει έχει αυτόματα ένα σεβασμό για μένα κυρίως όταν με βλέπει να έχω κατεβάσει καμμιά εικοσαριά σφηνάκια, να την έχω πέσει σε καμμιά δεκαριά στο μπαράκι, και να τον ονομάζω μαλάκα από το πρωί ως το βράδυ. Ω ναι, έτσι σίγουρα έχω γίνει αξιοσέβαστη και σοβαρή...
Επίσης έχω κερδίσει απόλυτα το σεβασμό όταν με το καλημέρα αρχίζω τα μπινελίκια για να δείξω ότι είμαι κάτι άγριο, άπιαστο. (Προσέξτε κορίτσια γιατί το πολύ άπιαστο γίνεται σχεδόν αόρατο....) Και τελικά άλλαξα γιατί πραγματικά κατάλαβα τι ακριβώς ήθελα, κατάλαβα τα όνειρά μου τη φύση μου τα ταλέντα μου ή απλά έμαθα να κάνω έτσι τα πράγματα ώστε να κάνω το το κομμάτι μου?
Κι έτσι στα 50 της χρονια η μπάρμπι έχει μετατραπεί σε κάτι αλλοκοτο. Από το να μαγειρεύει συνέχεια πέρασε στο ντελίβερυ. Από το να απαιτήσει μια ζωή ισότιμη, δυναμική και παραγωγική, έμαθε στο ετοιματζίδικο....
Ετσι επ΄ευκαιρία της σημαντικής επαιτείου, ανακαλύπτω ότι τελικά πάλι αντικοινωνική είμαι γιατί ούτε η μπάρμπι του τότε είμαι ούτε η μπάρμπι του τώρα. Ούτε εκείνο μου άρεσε ούτε αυτό που βλέπω σήμερα.
Ισως στα εκατό χρόνια η μπάρμπι να βρίσκεται μόνη της τελικά και να έχει δικαιωθει πλήρως. Γιατί αν συνεχίσει έτσι, υποθετω ότι τα ράμπο θα μετατραπούν όλα σε μπάρμπι κι αυτοί, και τότε όλες σαν καλές φιλενάδες θα ζούν σ΄ενα κόσμο φτιαγμένο από υπέροχα στρατιωτάκια που θα φοράνε φουστίτσες και υπέροχα κοριτσάκια που θα χαμογελούν ευτυχισμένα γιατί κατάφεραν το πιο δύσκολο. Αντί να αναδείξουν το όργανό τους σε ισότιμο μέλος με το αντίπαλο στρατόπεδο το ευνουχισαν κι έτσι είναι.... πάτσι!
Και τώρα βέβαια θα ακούσω διάφορα κραξίματα και από τους μεν και από τους δε αλλά δεν πειράζει. Τουλάχιστον εγώ πρόλαβα και έζησα σε μια εποχή που γινόταν "η προσπάθεια" κι αν ήξερα ότι τα πράγματα θα καταλήξουν τόσο γελοία όσο είναι σήμερα μάλλον θα συναρμολογουσα τις κούκλες μου από την αρχή και θα είχα φορέσει φουστίτσα. Ισως και να είχα σταματήσει να παρενοχλώ το ξάδελφο. Γιατί αν τα είχα κάνει όλα αυτά μπορεί σήμερα τουλάχιστον τα παιδάκια να τρώγανε φαγάκι σπιτικό , οι μαμάδες δεν θα θεωρουσαν έξυπνο το να γυρίζουν σαν γελοίες με το κώλο έξω και να έχουν μια υστερία για το πως θα είναι μέχρι το θάνατο αντικείμενα. Γιατί στο τέλος ανακαλύπτουμε ότι ενώ όλα άλλαξαν κι ενώ κάναμε τόση φασαρία.... πάλι οι κώλοι και τα βιζιά είναι το εισιτήριο "για το βόλεμα " Βήμα δε καναμε πιο πέρα. Το μονο που άλλαξε είναι ότι τώρα παρουσιάζεις και κώλο και πτυχίο.
Συγνώμη για τα γαλλικά αλλά βαρέθηκα ν΄ακουω παραμύθια... Γιατί και σήμερα όπως και τότε οι γυναίκες που δεν είναι όλα αυτά αυτές που προσπάθησαν να ζήσουν με αξιοπρέπεια, να παλαίψουν την αδικία, να διεκδικήσουν με ντομπροσύνη τη ζωή τους, πάλι ζόρι τραβάνε, πάλι τελευταίες και καταιδρωμένες είναι παντού, πάλι αντιμέτωπες με τις μπάρμπυ έρχονται μόνο που τώρα είναι ακόμα πιο δύσκολα γιατί η μπάρμπυ έχει γίνει και γιατρός..
Ενα τραγούδι από τα παλιά, αφιερωμένο σ΄ολη τη παρέα για να ισορροπήσουμε...
I'll be damned Here comes your ghost again But that's not unusual It's just that the moon is full And you happened to call And here I sit Hand on the telephone Hearing a voice I'd known A couple of light years ago Heading straight for a fall
As I remember your eyes Were bluer than robin's eggs My poetry was lousy you said Where are you calling from? A booth in the midwest Ten years ago I bought you some cufflinks You brought me something We both know what memories can bring They bring diamonds and rust
Well you burst on the scene Already a legend The unwashed phenomenon The original vagabond You strayed into my arms And there you stayed Temporarily lost at sea The Madonna was yours for free Yes the girl on the half-shell Would keep you unharmed
Now I see you standing With brown leaves falling around And snow in your hair Now you're smiling out the window Of that crummy hotel Over Washington Square Our breath comes out white clouds Mingles and hangs in the air Speaking strictly for me We both could have died then and there
Now you're telling me You're not nostalgic Then give me another word for it You who are so good with words And at keeping things vague Because I need some of that vagueness now It's all come back too clearly Yes I loved you dearly And if you're offering me diamonds and rust I've already paid
"Υπάρχουν χειρότερα πράγματα που μπορείς να κάνεις στους ανθρώπους που αγαπάς από το να τους σκοτώσεις. Το πιο συνηθισμένο είναι να κάτσεις να δεις τον κόσμο να το κάνει. Εσύ άραξε και διάβασε την εφημερίδα σου..."
.jpg){kind=small}
