Τρίτη 30 Δεκεμβρίου 2008

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΓΕΜΑΤΗ ΑΠΟ ΟΣΑ ΞΕΧΑΣΑΜΕ ΚΑΙ ΑΠΑΛΛΑΓΜΕΝΗ ΑΠ΄ΟΣΑ ΜΑΣ ΕΞΑΝΑΓΚΑΣΑΜΕ..

Δεν ήθελα να γράψω ευχές. Γιατί μέσα στο χάος που επικρατεί γύρω μας, σε τόσο πόνο, τόσο θάνατο, οι ευχές μου φαίνονται παρηγοριά στον άρρωστο... Ομως πέρα απ΄ολα αυτά υπάρχουμε εμείς καθισμένοι στο τελευταίο σκαλί του χρόνου που περνά, κοιτώντας χωρίς να ξέρουμε που πάμε το νεαρό χρόνο που καταφθάνει χωρίς να μας ενημερώσει για τις προθέσεις του... Γι αυτό το φίλο λοιπόν που κάθεται σ΄εκεινο το σκαλάκι σαν χαμένος θάθελα να στείλω τις ευχές μου και τις προτάσεις μου... (κακό συνήθειο όταν γερνάς οι συμβουλές γι αυτό τις λέω προτάσεις...)

Στέλνοντας αυτές τις ευχές δε θέλω να γράψω κάτι πολύπλοκο, απλά μερικές οδηγίες για το καινούργιο χρόνο. Οχι προτάσεις που διάβασα κάπου και μου φάνηκαν ενδιαφέρουσες. Είναι προσωπικές επιλογές που μ΄εκαναν πριν πολύ καιρό να ξεφορτωθώ αρκετά σκουπίδια από πάνω μου. Αν κάποιος λοιπόν περνάει από αυτό το μπλογκάκι ίσως υιοθετήσει κάποια από τις προτάσεις μου και που ξέρετε μπορεί όντως να νοιώσετε «ελαφρύτεροι»

Πριν από 4 χρόνια περίπου απαλάχτηκα από το θέμα «αυτοκίνητο». Τότε το πούλησα για λόγους ανάγκης και νόμιζα ότι η ζωή μου θα γίνει γολγοθάς. Σήμερα ακόμα κι αν είχα πάρα πολλά λεφτά το μόνο πράγμα που δε θα μπαινα στο κόπο ν΄αγοράσω θα ήταν ένα αυτοκίνητο. Εμαθα πάλι να περπατάω. Αρχισε να λειτουργεί το μυαλό μου ανάμεσα στο κόσμο με περισσότερη φαντασία. Εγινε αγαπημένη μου συνήθεια να παρατηρώ πρόσωπα, ν΄ακούω ομιλίες, να φαντάζομαι ιστορίες μέσα σε λεωφορεία, μετρό, τραίνα. Εμαθα ν΄αλλάζω προορισμούς έτσι αναπάντεχα χωρίς κανένα πρόγραμμα. Βρήκα την ευκαιρία να κατεβαίνω σε λάθος στάσεις και να βρίσκω έτσι το σωστό προορισμό....


Πολλά χρόνια πριν από αυτό είχα απαλλάξει τη ζωή μου από κάτι ακόμα χειρότερο. Τη τηλεόραση. Οχι απαλλάξει εντελώς γιατί όπου να πάω και μέσα στο σπίτι μου, στο διπλανό δωμάτιο κάποια τηλεόραση είναι ανοικτή. Απλά απαλάχτηκα στο δικό μου δωμάτιο. Στο χώρο μου. Τη μετέτρεψα απλά σε μόνιτορ. Μόνιτορ για να βλέπω ταινίες. Σε εξαιρετικής σημασίας γεγονότα ακούω ένα σύντομο δελτίο για να βεβαιώνομαι κάθε φορά ότι έκανα τη σωστή κίνηση και τους φώναξα σκάστε! Εννοείται ότι αφού έκλεισε η τηλεόραση η μανία μου για το κινηματογράφο βρήκε ακόμα μεγαλύτερη θέση στη ζωή μου και βρήκε και στη ζωή των παιδιών μου γιατί ω του θαύματος δεν έχουν καμμιά σχέση με τα τηλεοπτικά δρώμενα. Είναι «εκτός» γιατί αυτό το χαζοκούτι τελικά υπάρχει μόνο και μόνο γιατί το ανοίγουμε. Αν το κλείσουμε είναι σαν να μην υπήρξε ποτέ...

Ενα ψυχαναγκασμό έχω επιτρέψει εδώ και πολλά πολλά χρόνια στον ευαυτό μου. Κι όταν λέω πολλά εννοώ από την ηλικία .... του δημοτικού. Τη μυρωδιά του χαρτιού στα ράφια των βιβλιοπωλείων και στη βιβλιοθήκη στο σπίτι μου. Δεν μπορώ να φανταστώ πως μπορεί ένας άνθρωπος να νοιώθει αν δεν έχει γνωρίσει ποτέ εκείνη την έκσταση του ψαξίματος μέσα στα παλιά τα ράφια. Εκείνη τη μαγεία του να ξεψαχνίζεις τα εξώφυλλα και κλεφτά τις μέσα σελίδες μέχρι να δεις το μελάνι να γράφει «διάβασε με, με βρήκες...» Εδώ η συμβουλη μου είναι απλά, διάβασε. Διάβασε πολύ, όσο πιο πολύ γίνεται. Μάθε να διαβάζεις ακόμα και στα όρθια στριμωγμένος σαν σαλάμι μέσα στο μετρό. Είναι εκπληκτικό να μπορείς κάποια στιγμή να δαμάζεις όλες τις αισθήσεις σου, τόσο σαν να μην υπάρχουν και να γίνεσαι όλος μια σκέψη.....

Η επόμενη αλλαγή που επίσης έγινε για λόγους ανάγκης , (τελικά το να μένεις κάποια στιγμή χωρίς φράγκα στη ζωή σου μπορεί να σε πετάξει στο γκρεμό αλλά μπορεί απλά να είναι και το πρώτο σκαλί για τον ουρανό σου), ήταν να μην με απασχολεί τι θα πει μόδα. Σε ολες της τις διαστάσεις. Οταν λέμε όλες – όλες. Ξεκινώντας από το κομμωτήριο που δεν έχω πατήσει πόδι περίπου 10 χρόνια τώρα κι έτσι έσωσα τα μαλλιά μου - Οσοι με ξέρουν καταλαβαίνουν τι εννοώ :) - μέχρι τα ρουχα , τα παπούτσια, τα καλλυντικά, τα μπχλιμπίδια, τη κάθε είδους μαλακία που ξεφουρνίζουν για να μαζεύουν φράγκα. Στα γρήγορα σαν να είναι τα ψώνια ένα γρήγορο αναγκαίο πήδημα..... τα αναγκαία ρούχα , τα αναγκαία παπούτσια, και καθαριότητα που είναι το πιο όμορφο ντύσιμο μας τελικά. Απλά πράγματα. Σε 365 μέρες καταναλώνω για αγορές – τραβηγμένες από τα μαλλιά μπορώ να πω – 10 ώρες....

Και περνάμε στο θέμα διασκέδαση. Εδώ είναι μια τεράστια συζήτηση που εγώ απλά θα προτείνω το εξής. Μια κι έχω κάνει ότι μούρλα περνάει από το μυαλό του ανθρώπου κατέληξα σε κάτι συγκεκριμένο. Λίγος κόσμος, ελάχιστος τόσος που να μποορείς να «επικονωνήσεις» κι όχι να «παπαγαλίσεις». Μέρη επίσης ελάχιστα, τόσο μικρά που να αγγίζουν τα χέρια σου τους τοίχους γύρω σαν νάναι σπίτι σου. Τόποι που οι άνθρωποι συναντιούνται αληθινά. Μπορεί ναναι ένα στέκι, μπορεί ναναι το μοίρασμα της ομπρέλας με το διπλανό στη στάση... Στους τόπους διασκέδασης που εννοώ δεν υπάρχει ανάγκη καν να γνωρίζεις τον διπλανό σου. Είσαι εκεί ακριβώς γι αυτό το λόγο. Για να τον μάθεις.... Ισως να βοηθήσει απλά να πω ότι να πηγαίνεις κάπου χωρίς πρόγραμμα, χωρίς κανόνες , χωρίς όφελος ή υποχρέωση αλλά μόνο γιατί ένοιωσες μια ζέστη νάρχεται ή γιατί εσύ έχεις περίσευμα ζέστη και θέλεις να ζεστάνεις ένα χώρο... Μερικές φορές σ΄ενα δωμάτιο με δυό άτομα να μοιράζονται ενα καφεδάκι κι ένα τσιγάρο, νοιώθεις ότι γίνεται αληθινή διαδήλωση ταχυδακτυλουργών, μάγων , αγγέλων και δαιμονων μαζί σαν ναναι τα γενέθλια της ζωής εκεί μπροστά σου για σένα .... Οποιος δεν μπορεί να το ζήσει συχνά αυτό, ναι.. είναι αληθινά φτωχός και καταχρεωμένος στον αφέντη.


Θα μπορούσα να συνεχίσω περνόντας στις πιο σοβαρές προτάσεις. Εκείνες πια που μπαίνουν σε άλλες σφαίρες σκέψης. Πολύ πέρα από όλα. Ομως είναι αδύνατον να περάσεις πιο κει αν δεν κάνεις τα προηγούμενα. Μετά δεν υπάρχει λόγος να σε συμβουλέψει κανένας, οι απαντήσεις θα έρθουν μόνες τους για πολλά πράγματα, γιατί απλά ελαφρυτερος θα έχεις μάθει να κάνεις τις σωστές ερωτήσεις....


Εύχομαι μια χρονιά γεμάτη «ψυχή». Γιατί αν έχεις αυτήν σε επικοινωνία με το υπόλοιπο κορμί σου, αν τη νοιώθεις να σε γεμίζει και ναναι ζωντανή, παρούσα σε κάθε σου βήμα, τότε μπορείς στη κυριολεξία να πετάξεις χωρίς να υπάρχει καμμιά φυλακή ικανή να σε κρατήσει μέσα.

Τετάρτη 24 Δεκεμβρίου 2008

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΜΟΝΟ ΣΤΙΣ ΖΕΣΤΕΣ ΨΥΧΕΣ..

Γιατι τα Χριστούγεννα είναι γιορτή ζεστασιάς και αγάπης κι οχι η παγκόσμια μέρα του Χριστού. Κι επειδή όπως υπάρχει η παγκόσμια μέρα του κάθε τι, για να θυμόμαστε ότι αυτό το κάτι τον υπόλοιπο χρόνο το έχουμε χεσμένο και υπάρχει και μια μέρα για να το θυμόμαστε, έτσι και τα Χριστούγεννα υπάρχουν ακόμα για να θυμόμαστε ότι δεν αγαπάμε.
Να θυμόμαστε ότι οι ψυχές μας είναι κοιμισμένες, παγωμένες, θαμένες μέσα σ΄ενα παραφουσκωμένο σακί.

Δεν υπάρχουν σκατόψυχοι που ξαφνικά θ΄αγαπήσουν το διπλανό τους σήμερα το βράδυ. Ετσι ανιδιοτελώς, χωρίς κανένα αντάλλαγμα, έτσι γιατί αυθόρμητα ξύπνησαν από το λήθαργο.
Ισως μόνο εκείνοι που για τον άλφα ή βήτα λόγω νοιώθουν ότι είναι κοντά στο θάνατο μετανοιώνουν, έτσι για να κρατήσουν μια πισινή για το χάρο μπας κι είναι αλήθεια και υπάρχει...

Κι όσο η δυστυχία είναι πιο μεγάλη, τόσο πιο πολύ φαίνονται σαν τσίρκο όλα αυτά τα δήθεν ξαφνικά μονιάσματα. Το στρώσιμο ενός τραπεζιου με φροντίδα και χαρούμενες μυρουδιές στα σπίτια που τον υπόλοιπο χρόνο οι άνθρωποι δε συναντιούνται παρά για ένα ύπνο...
Τα δώρα εξιλέωσης...

Τα φωτάκια τα πολύχρωμα και τα δεντράκια τα στολισμένα χτυπητή αντίθεση με τη σκοτεινιά της καθημερινότητας. Την αληθινή. Εκείνη που στέκεται παραδίπλα σιωπηλή και περιμένει να περάσει το διήμερο αφήνοντας στο ψευτοανθρωπάκο να κάνει την επίδειξή του, να κάνει το "κομμάτι" του για να νοιώσει ότι συμβάλει στη "γέννηση" ακόμα...

Σ΄ενα κόσμο που έχει ξεχάσει προ πολλού τι σημαίνει το θαύμα της αγάπης. Τι σημαίνει ΓΕΝΝΗΣΗ. Σ΄ενα κόσμο που έχει συνιθήσει πια να ζει με το θάνατο. Το θάνατο της σάρκας, το θάνατο του πνεύματος. Ενα κόσμο που έχει βάλει στο ρελαντί τα συναισθήματα και τα βάζει μπρος ανά περίσταση σε κάθε παγκόσμια ημέρα που του προκύπτει από κάποιο ημερολόγιο...

Και φυσικά καταθλιπτικοί, αντιδραστικοί, μόνιμα γκρινιάρηδες μοιάζουν εκείνοι που δε μπορούν να γίνουν ξαφνικά ανέμελοι. Ολοι εμείς που νοιώθουμε τη ψυχή μας να δακρύζει καθημερινά και δεν γουστάρουμε να κάνουμε ανακωχή κανένα 48ωρο του έτους, έτσι γιατί κάποιοι γουστάρουν να μας πλασάρουν χαρούμενες καρτούλες και τραγούδια αγάπης.

Γινόμαστε δυσάρεστοι γιατί επειμένουμε να θυμόμαστε κι όταν οι υπόλοιποι θέλουν να παραστήσουν ότι "το ξεπέρασαν" και θα ρίξουν κι ένα τσιφτετέλι πάνω από τα "πτώματα". Η ζωή που ξοδεύεται τόσο άδικα τις υπόλοιπες μέρες δεν ανασταίνεται για λίγο να τσουγκρίσει το ποτήρι μαζί μας όσο και να παριστάνουμε ότι έτσι είναι.

Η γέννηση γιορτάζεται κάθε μέρα στις ζεστές ψυχές. Μαζί με όλα τα άλλα συναισθήματα που στέκουν απόμακρα σ΄οσους έχουν μάθει να περιμένουν το ημερολόγιο για να τα εκφράσουν. Συμπόνια, φιλανθρωπία, καλωσύνη, φιλότιμο. Ενας άνγωστος κόσμος κρυμμένος βαθειά στο λαβύρινθο της ανθρώπινης ύπαρξης που αρχίζω να πιστεύω ότι είναι κι αυτά γονίδια. Η ταχεις ή δεν ταχεις ότι και να γίνεται γύρω σου....

Καλά χριστούγεννα λοιπόν σ΄ολους εκείνους που δεν γιορτάζουν απ΄εξω τους για να φυλάξουν μέσα τους αυτό που κανείς δεν μπορεί να τους αρπάξει. Στους δυσάρεστους γκρινιάριδες που δεν θ΄ανάψουν τα λαμπάκια. Εκείνους που θα γιορτάσουν στο σκοτάδι αγκαλιασμένοι με εκείνη την αγάπη που δεν έχει ανάγκη τα φώτα για να λάμπει...

Τετάρτη 17 Δεκεμβρίου 2008

ΟΙ ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΤΩΝ 11


Προτείνω ένα βιβλίο σε όποιον δε το έχει διαβάσει. Οι ειδήσεις των 11. Νόρμαν Σπίνραντ. Σχετικά με το βιβλίο υπάρχει μια εκτενής αναφορά εδώ

Μου ήρθε στο μυαλό καθώς έβλεπα χτες Λαζόπουλο. Η εκπομπή και όσαν ειπώθηκαν ήταν αναμενόμενα.
Ο Λάκης μίλησε για "τελείες" και "κόμματα"

Πως μπορεί κανείς όμως να μιλάει για τελείες και κόμματα στη τηλεόραση? Οταν όλη η ιδεολογία της τηλεόρασης στηρίζεται ακριβώς στο ότι δεν πρέπει να υπάρχουν τελείες...

Η ιδεολογία της μηχανής του κιμά.
Μέσα στο μηχάνημα μαζί σαν μια τραγανιστή πίτα, ο θάνατος, το σπάσιμο ενός ποδιού, το άνοιγμα μιας μύτης, το κλέψιμο μιας τσάντας, το διαζύγιο μιας στάρ και το νέου τύπου δάνειο από τη τάδε τράπεζα.

Τα παιδιά που μπήκαν στη ΝΕΤ ευτυχώς κάθησαν λίγο και τους έδιωξαν. Ευτυχώς.
Γιατί αν μέναν λίγο παραπάνω, χωρίς καν να το καταλάβουν θα είχαν γίνει ριάλιτυ. Θα διακόπταν τις κουβέντες τους για διαφημήσεις. Θα υπήρχε από κάτω ένα κινητό με ψηφοφορία για τον πιο εισβολέα προτιμούμε και στο τέλος θα ήταν όμηροι της πιο ύπουλης μορφής υποταγής.

Οπως όμηροι είναι οι πατεράδες και οι μανάδες τους. Οπως όμηροι είναι όλοι εκείνοι που αυτές τις μέρες κουνάνε το κεφάλι χωρίς τελείες ανάμεσα. Οπως πάντα μόνο με κόματα...

Δυστυχώς αυτές τις μέρες υπήρχε η ευκαιρία να σπάσουμε κάτι πολύ φοβερό αλλά δεν το κάναμε. Τις οθόνες. Αν σήμερα σπάγαμε όλοι τις οθόνες μας, αύριο θα ξυπνάγαμε σ΄ενα αλλοιώτικο κόσμο. Δεν ξέρω αν θα ήταν καλύτερος ή χειρότερος. Ξέρω όμως σίγουρα ότι θα ήταν δικός μας. Θα σχηματιζόταν από αυτά που βλέπουμε με τα μάτια μας, που ακούμε με τα αυτιά μας που αγγίζουμε με τα χέρια μας.

Τώρα, σήμερα, είναι όπως και χτες. Οπως και αύριο. Είμαστε όμηροι. Ενός κουτιού. Που το πολυ πολύ που θα μπορούσε να χρησιμεύσει θα ήταν να βάλει κανείς ένα βάζο επάνω.

Διαβάστε το βιβλίο. Είναι πολύ ιδιαίτερο όπως άλλωστε όλα τα βιβλία του Σπινραντ. Με αποκορύφωμα, κατά τη δική μου άποψη, τους "Πράκτορες του Χάους" το οποίο κάλιστα μπορείτε να διαβάσετε μαζί. Ετσι σαν μια μικρή προσωπική επανάσταση στη μονότονη απραξία του μυαλού μας.

Σάββατο 13 Δεκεμβρίου 2008

Η ΠΟΝΗΡΟΚΡΑΤΙΑ.

Κάποιοι θέλουν να βλάψουν τη Δημοκρατία.
Τι ακριβώς είναι κύριοι οι Δημοκρατία? Μήπως πρέπει να ξεσκονίσετε τα λεξικά?
Δημοκρατία δεν είναι ζητώ τη ψήφο του λαού και αφού τη πάρω γράφω το λαό στα παλιά μου παπούτσια. Αυτό δεν είναι δημοκρατία είναι πονηροκρατία.

Δεν είστε δημοκράτες. Είστε προικοθήρες. Ακριβώς όπως ο πονηρός νεανίσκος λιγουρεύεται τη προίκα της αφελούς και με όρκους αγάπης τη παντρεύεται και της τα τρώει όλα έτσι ακριβώς είναι και η δημοκρατία σας.

Τι ακριβώς πρέπει να κάνει ένας πολίτης για να είναι δημοκράτης? Πρέπει κατά την απόψή σας να ψηφίσει και μετά αν ο εκλεγμένος του αποφασίσει να τον εκτελέσει εκείνος να συμφωνήσει?

Νομιζα ότι η ψήφος μας αντιστοιχει σε εντολή εκτέλεσης πολιτικής η οποία θα πηγάζει από το λαό για το λαό. Δεν ήξερα ότι ήταν εντολή εκτέλεσης μαφιόζικου τύπου.

Ισως λοιπόν είναι λίγο ξεδιάντροπο να μιλάμε για το ποιός επιβουλεύεται τη δημοκρατία.
Τη δημοκρατία την επιβουλεύεται κάθε ένας ο οποίος λειτουργεί με τέτοιο τρόπο ώστε να προκαλέσει την αγανάκτηση του λαικου συναισθήματος είτε γιατί αδιαφορεί πλήρως αν οι πολίτες ζουν ή πεθαίνουν, είτε γιατί εξυπηρετεί "απώτερους" σκοπους.

Δημοκρατία δεν είναι πολίτες που στενάζουν και υποφέρουν για να μπορέσουν να επιβιώσουν. Δεν είναι πολίτες που προσπαθούν να μιλήσουν και δεν τους δίνει κανείς σημασία. Δεν είναι κλέψιμο του δημοσίου χρήματος ούτε κατάχρηση της λαικής ετυμηγορίας προς επίτευξη σκοπών που σε τίποτα δεν ωφελούν τη καλυτέρευση της ζωής του απλού πολίτη.

Σε ένα κράτος που κυριαρχούν πέντε έξι οικογένειες, οι οποίες καμμιά σχέση δεν έχουν με την πραγματικότητα του ελληνικού λαού και οι οποίες θεωρούν δικαίωμά τους να ξοδέψουν τη ζωή των πολιτών τους όπως ακριβώς επιθυμούν, δεν υπάρχει δημοκρατία οπότε μη φοβάστε κανείς δεν πρόκειται να καταλύσει κάτι ανυπαρκτο.

Πέμπτη 11 Δεκεμβρίου 2008

Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ.

Σήμερα, την επόμενη μέρα δεν πρέπει να μιλήσουμε για όλα αυτά που έγιναν αλλά για όλα αυτά που ΔΕΝ έγιναν.
Τώρα που οι λάμιες αρχίζουν και χαλαρώνουν, που στα παράθυρά τους αρχίζουν κι αφήνουν το περίλυπο ύφος και λένε και καλαμπουράκια, πρέπει να σκεφτούμε τι συνέβη και όλα μοιάζουν να έμειναν ήδη πίσω...

Η περίληψη των γεγονότων που αφήνει να εννοηθεί ο κάθε είδους παπάρας που έχει άποψη αυτές τις μέρες μέσα από το καλοραμένο κουστούμι κοιτώντας τη μεγάλη του φιλενάδα τη κάμερα, είναι ότι ένα παιδί έφαγε μια σφαίρα, οι συμαθητές του βγήκαν να διαμαρτυρηθούν , μπήκαν στη μέση και κάτι λαμόγια τακαναν όλα γυαλιά καρφιά και σήμερα έχουμε ένα σωρό καταστηματάρχες να κλαίνε που πηραν φωτιά τα μαγαζάκια τους.

Ναι έτσι έγινε. Γιατί τα παιδιά ΜΕΙΝΑΝ ΜΟΝΑ ΤΟΥΣ.

Ολη αυτή η νεολαία που ξεχύθηκε στους δρόμους, σε όλη την Ελλάδα επιθυμώντας να φωνάξει, να διαμαρτυρηθεί να ακουστεί έμεινε μόνη.
Που ήταν οι γονείς , οι συγγενείς, οι φίλοι, οι γειτόνοι όλων αυτών των παιδιών?
Στο καναπέ να βλέπουν τα γεγονότα.
Πανικόβλητοι στα τηλέφωνα μήπως το παιδί είχε πάει «κάτω»...

Που ήταν σε όλο αυτό το μπάχαλο που έγινε
Οι απολυμένοι
Οι εργαζόμενοι της καρπαζιάς
Οι χωρίς ασφάλεια και σύνταξη
Οι νοικοκυρές που στενάζουν στο μπακάλη
Οι συγγενείς των αρρώστων που σαπίζουν σε κάποιο ράτζο αβοήθητοι
Οι άντρες και οι γυναίκες με τα κουρασμένα πόδια και τα ζαρωμένα χέρια
Οι γονείς που τα παιδιά τους σαπίζουν από τη πρέζα
Οι μανάδες που στραγγίζουν το πορτοφόλι για να βρουν ψίχουλα να φάει η οικογένεια
Οι ωρομίσθιοι
Οι δανεικοί δούλοι των πολυεθνικών
Οι ξεσπιτωμένοι από τις τράπεζες
Οι άνεργοι επιστήμονες
Οι ουρές του ταμείου ανεργίας
Οι θαλασοδαρμένοι
Οι αγρότες
Οι εργάτες...
Οι χαμάληδες της ζωής όλοι....

Που ήταν?

Δεν είχαμε κινητά να συννενοηθούμε με sms μεταξύ μας. Αυτό ήταν.

Μια ολόκληρη κοινωνία που στενάζει κι έχει βγάλει το καρκίνο από μιζέρια μιας άδικης, υποβαθμισμένης και στυγνής πραγματικότητας, παρακολουθούσε τα νιάτα να παίζουν πετροπόλεμο, ψιλοβρίζοντας, ψιλοαγανακτώντας, λέγοντας μαλακίες.

Με τη μπότα πατημένη στο λαιμό, κοιτάζαν το τακούνι χάσκοντας σα χάνοι.

Γύρω από αυτά τα παιδιά υπήρχαν τουλάχιστον δύο εκατομύρια άνθρωποι που θα είχαν κάθε απόλυτη δικαιολογία να βρίσκονται εκεί. Πιο πολύ κι από τα ίδια τα παιδιά. Γιατί αυτά τουλάχιστον τα περισσότερα ακόμα είναι καλοζωισμένα. Ντυμένα από τα ρούχα που εσύ προσπαθείς ν΄αγοράσεις δανεικά με κάρτες. Με το κινητό τους που εσύ εξασφαλίζεις μετρώντας τα φραγκοδίφραγκα. Με το θάρρος των νιάτων που εσύ έχεις θάψει εδώ και κάτι δεκαετίες.

ΕΣΥ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΗΣΟΥΝ ΕΚΕΙ.

Εσύ που γεννήθηκες και θα πεθάνεις στη μιζέρια.

Τα περισσότερα από τα παιδιά δεν έχουν καν ψηφίσει ακόμα. ΕΣΥ ΨΗΦΙΖΕΙΣ!

Αν γύρω από τους δρόμους , τα μαγαζιά ξαφνικά βρισκόντουσαν χιλιάδες κόσμου σαν ασπίδα να βροντοφωνάζουν κανένας δε θά έκαιγε τίποτα.

Δεν θα βρισκόταν κανένας ηλίθιος να λέει τις μαλακίες του στο χαζοκούτι.

Αν στη πλατεία συντάγματος αυτή τη στιγμή και σε κάθε μεγάλη πλατεία σ΄ολη τη χώρα βρίσκονταν καθισμένοι σε διαμαρτυρία διαρκεία οι χιλιάδες γονείς αντί για τα χιλιάδες παιδιά σήμερα δεν θα ήταν η επόμενη μέρα....

Την ώρα που τα παιδιά σου γυρνάγανε στους δρόμου εσύ, εγώ όλοι μας σκεφτόμασταν τι θα ψωνίσουμε στο σουπερ μάρκετ, βλέπαμε το λοριασμό της ΔΕΗ που λήγει, το δάνειο που έχει κάτι μήνες να πληρωθεί, το εξώδικο, τις τελευταίες απολύσεις που γίναν στη δουλειά τη θέση μας που κρέμεται από μια κλωστή για να μη πάρουμε πόρτα.

Χθες πήρα ένα σωρό φίλους στο τηλέφωνο, το πρωί να δω ποιός δεν θα πήγαινε στη δουλειά. ΟΛΟΙ ΠΗΓΑΝ. Γιατί όλοι είχαν το ίδιο συναίσθημα. Οτι δεν έχουν από που να κρατηθούν και το μόνο που πρέπει να κάνουν είναι να το βουλώσουν και να συνεχίσουν ήσυχα να «επιβιώνουν».

ΕΜΕΙΣ ΟΛΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΙ ΚΟΥΚΟΥΛΟΦΟΡΟΙ. Μη ψάχνεται συνομωσίες και γαργαλιστικές λεπτομέρειες. Εμείς όλοι είμαστε. Οχι ένας και δυο αλλά χιλιάδες.

Ο μικρός σκοτώθηκε αυθόρμητα. Εμείς πεθαίνουμε συνειδητά.

Τελικά αυτές τις μέρες δυό μερίδες πληθυσμού κάναν τη δουλειά τους , όπως τουλάχιστον νόμιζαν ο καθένας από την οπτική του. Δυο μερίδες πληθυσμο ειπαν ΠΑΡΩΝ! Οι μαθητές και οι μπάτσοι.

Και πιστέψτε με δεν είμαι διατεθειμένη να πω κακό λόγο ούτε για τους μεν ούτε για τους δε. Γιατί δεν έχω άποψη. Εγώ απλά κοίταζα τηλεόραση.

ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΣΑΣ.


Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2008

ΣΥΓΝΩΜΗ.

Sorry για τα τραγουδάκια αλλά ξεψάχνιζα κάτι παλιά cd και μια και τα θυμήθηκα είπα να τα αναρτήσω. Είχα σκεφτεί να κάνω μια βαθυστόχαστη πολιτική ανάλυση αλλά δε μου βγαίνει. Εμένα συγχωρήστε με αλλά είμαι από εκείνη τη παλιά γενιά που νόμιζε, έλπιζε, και σκατά τάκανε και η εκδίκηση της ζωής βέβαια είναι ότι ενώ εμείς τη σκαπουλάραμε, περίπου, κυλίσαμε, έχουμε καθήσει στη καρεκλα μας και το φιλοσοφούμε , παίρνουμε κι εκείνο το ύφος του φωτεινού παντογνώστη αφού καλώς ή κακώς και φάγαμε και ήπιαμε και βολευτήκαμε κλπ κλπ

το αποτέλεσμα στη πιο σκληρή μορφή του θα το λουστούν τα παιδιά μας. Ω ναι, γιατί όλοι το βλέπουμε ότι τα χειρότερα δεν έχουν καν ξεκινήσει ακόμα. Αλλά έρχονται ολοταχώς...

Ειλικρινά ένα μεγάλο συγνώμη στους νέους και ναι ξέρω το συγνώμη ανακαλύφθηκε από τότε που χάθηκε το φιλότιμο.

NEW DARK AGES

Χωρίς "παρεξήγηση" ε?

GUNS OF BRIXTON

Χωρίς "παρεξήγηση" ε?


Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2008

ΑΙΣΧΟΣ.

Ας παρουμε μια μικρή ιστορία. Σε κάποια γειτονιά υπάρχει ένας τύραννος που ταλαιπωρεί το κοσμάκη. Κάθονται όλοι σαν μουρόχαυλοι, φοβισμένοι, μη ξέροντας τι να κάνουν ενώ μέσα τους βράζουν. Και σε εκείνο ακριβώς το σημείο ο τύραννος αρχίζει και κάνει τραγικά λάθη. Μέχρι που κάνει το μοιραίο λάθος.

Και τότε οι μουρόχαυλοι τα παίρνουν στο κρανίο κανονικά κι αποφασίζουν να πουν φτάνει μέχρι εδώ. Αποφασίζουν να αλλάξουν ρότα και να πάρουν το δίκιο στα χέρια τους. Βγαίνουν σιγά σιγά από το καβούκι κι αρχίζουν να μη συγχωρούν, να μην το βουλώνουν, να μη φοβούνται. Γιατί έτσι κι αλλοιώς έχουν φτάσει σε σημείο εξαθλίωσης και δεν έχουν τίποτα να χάσουν.

Και ξεκινάνε με αφορμή το μοιραίο λάθος να κάνουν μια συζήτηση εφ΄ολης της ύλης και να πάρουν σοβαρές αποφάσεις για το τι θα γίνει από δω και πέρα.

Και τότε γίνεται η συνήθης κίνηση. Καταφθάνουν μια ομάδα από επαγγελματίες του είδους με ένα και μοναδικό σκοπό. Να γαμήσουν τη συζήτηση. Να τη γαμήσουν τόσο πολύ που να χάσει την αρχική της έννοια. Εκεί που ο στόχος ήταν να ξεφτιλιστεί ο τύραννος, πάνε και πιάνουν π.χ. το μαγαζί του γείτονα το κάνουν σμπαράλια κλέβουν και όλα του τα υπάρχοντα.... οπότε τι να πεις αναγκαστικά ανατριχιάζεις, τα χάνεις, αρχίζεις και φοβάσαι πάλι και χειρότερα, μένεις σα μαλάκας άλλη μια φορά και να πρέπει να «απολογείσαι» Ρε παιδιά δεν είμαι κρεφτρόνι, για το δίκιο μου θέλω να παλαίψω. Αλλά όλοι σε κοιτούν ύποπτα.

Βρίσκεσαι στην απίστευτη θέση ενώ πας να πολεμήσεις τα κλεφτρόνια που λυμαίνονται τη ζωή σου, να φανείς κλεφτρόνι εσύ!!!!!

Ετσι πολύ απλά και με μαεστρία...

Χθες μας γάμησαν τη σοβαρή κουβέντα φίλοι μου. Κι εμείς όλοι πρέπει αυτή τη στιγμή να το κατανοήσουμε και να μην μείνουμε να χάσκουμε σαν χάνοι.

Βγάλτε από τη κουβέντα τους μαλάκες και συνεχίστε από εκεί που είχαμε μείνει.

Τώρα αν θάβγαινε και καμμιά «προβιά» για να δούμε επι τέλους τι κρύβεται από κάτω θαταν ακόμα καλύτερα, αλλά αυτά είναι όνειρα χειμερινής νύχτας....

Εγώ το βλέπω έτσι. Μπορεί να κάνω και λάθος. Δεν είμαι καμμιά σοφή.Οπότε σ΄αυτή τη περίπτωση παρακαλώ πείτε μου εσείς.

ΤΙ ΣΤΟ ΚΕΡΑΤΟ ΓΙΝΕΤΑΙ?
Εμένα πάντως λιβάνι μου μυρίζει....

Ξέρετε τι νοιώθω αλήθεια σήμερα? Θλίψη απέραντη και οργή που δυσκολεύομαι να συγκρατήσω. Νοιώθω σαν κάποιον να με θεωρεί για ποοοοοοοοοοοολύ μεγάλο μαλάκα κι αρχίζω ν΄αναρωτιέμαι πόσο αλήθεια είμαι....

Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου 2008

ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ...

Πριν πολλά χρόνια, ήμουν τότε 16-17 χρονών, βρισκόμουν στη Ρώμη. Είχα πάει σε μια γιορτή με άλλα παιδιά κι ένας μεγαλύτερος που είχε ενα σαραβαλάκι σκαραβαίο προσφέρθηκε να μας γυρίσει σπίτι. Τρελόπαιδα, γεμάτα κέφι στριμωχτήκαμε 6 άτομα στο σαράβαλο ξελιγωμένοι στα γέλια ότι κάναμε ένα μεγάλο κατόρθωμα κι αρχίσαμε να κυκλοφορούμε στους δρόμους της Ρώμης. 11 η ώρα τη νύχτα.
Υπήρχε όμως ένα πρόβλημα που εμείς φυσικά δεν είχαμε δώσει καμμιά σημασία. Τότε στην Ιταλία υπήρχε το λεγόμενο coprifuoco μετά τις 7 το βράδυ. Δηλ.απαγόρευση κυκλοφορίας. Ηταν η εποχή που οι ερυθρές ταξιαρχίες είχαν πιάσει το Μόρο και η αστυνομία χτένιζε πιθαμή προς πιθαμή να βρει. Η εποχή που σε κάθε συλαλητήριο γινότανε της κακομοίρας. Την εποχή που υπήρχαν όχι ένας και δύο αλλά πολλοί νεκροί...

Μας σταματάνε σ΄ενα δρομάκι σκοτεινό ενα περιπολικό. Καθώς γονάτισα με τα χέρια πίσω από το κεφάλι μαζί με τους υπόλοιπους φίλους μου κι ενα αυτόματο καρφωμένο στο αυχένα, ήταν η πρώτη φορά που συνειδητοποίησα ότι σ΄εκείνο το στενό αν με κομματιάζανε, με τρώγανε και πετάγανε τα υπολοίματα σ΄ενα υπόνομο δε θαπαιρνε χαμπάρι κανένας. Οτι εγώ απέναντι σ΄ενα αυτόματο καρφωμένο στο λαιμό, και με κάποιον που θα θεωρούσε ότι είμαι «σκουλίκι» κι όχι άνθρωπος, ήμουν χαμένη από χέρι. Σταθήκαμε τυχεροί. Οι πολιτσιότι κάναν τη δουλειά τους, ζητήσαν ταυτότητες, κάνανε εξακρίβωση και πήγαμε σπίτια μας. Θα μπορούσε όμως να ήταν τελείως διαφορετικά κι εγώ τώρα να μη γράφω εδώ.

Δεν υπάρχουν καλοί και κακοί μπάτσοι. Δεν υπάρχουν καλοί και κακοί άνθρωποι. Υπάρχουν διαμορφωμένες συνειδήσεις. Ζούμε σ΄ενα κράτος που ακόμα μετράει τις πληγές του, απ΄αυτό που ονομάζουμε «φανατισμός». Κάθε σπίτι μετράει νεκρούς από τη μια και την άλλη μεριά. Γαλουχήθηκαν γενιές ολοκληρες θεωρώντας τους συμπατριώτες, μιάσματα, κουμούνια, φασίστες, πουλημένους ή απούλητους....
Κάθε σπίτι έχει να πει μια ιστορία για ένα παπού, για ενα πατέρα, για ένα αδελφό που έχασε τη ζωή του από τον «απάνεντι γείτονα».

Είδαμε κεφάλια να γυρίζουν καρφωμένα σε πασάλους, πολιτικές δολοφονίες να διαδέχονται η μια την άλλη, νησιά γεμάτα με χιλιάδες κόσμο, ξύλο να πέφτει σε κάθε γωνιά με κάθε ευκαιρία. Οι περισσότεροι από εμάς έχουν διαμορφώσει μια συνείδηση από τους προηγούμενους. Εχουμε μάθει ν΄αγαπάμε και να μισούμε σε συγκεκριμένη κατεύθυνση. Εχουμε μάθει ότι το τάδε είναι καλό και το τάδε κακό. Οπως οι φανατισμένοι θρησκόληπτοι που απ΄τη μια προσεύχονται κι απ την άλλη μπορούν να κάψουν ζωντανό κάθε αντίχρηστο.

Το χέρι που οπλίζει και βαράει δεν είναι απαραίτητα το χέρι ενός ανώμαλου σαδιστή. Μπορεί να είναι απλά το χέρι μιας συνείδησης διαμορφωμένης μ΄ενα συγκεκριμένο τρόπο. «Αυτά εκεί μπροστά σου είναι μια μάζα από κωλόπαιδα, αναρχοκουμούνια κι αύριο θα σκοτώσουν το δικό σου παιδί αν δεν προλάβεις». Η κι ακόμα περισσότερο είναι ένα τίποτα που μπορούμε να γλεντήσουμε επάνω μας. Κι η άλλη μεριά , η αντίπλη που βλέπει αυτό το οπλισμένο χέρι σαν ένα εγκληματία, σε κάποια άλλη στιγμή μπορεί να οπλίσει εκείνη τη σκανδάλη. Στα σπίτια τους αυτοί οι άνθρωποι, αγαπούν, ερωτεύονται, έχουν παιδιά, φίλους, πίνουν το κρασάκι λέγοντας κανα παλιό ρεμπέτικο, γελάνε με το τελευταίο ανέκοδοτο. Με τους «δικούς τους» Εκείνους που θεωρούν ότι είναι άνθρωποι. Οι άλλοι δεν είναι. Είναι απλά χαμούρια...

Οπως μια άλλη μερίδα που θρηνεί για το χαμένο παιδί, δεν θα θρηνούσε αν ήταν αλβανάκι, ή τσιγγανάκι, ή πακιστανάκι...Αυτοί που σήμερα κλαίνε σε μια άλλη περίπτωση που πάλι θα υπήρχε μια ζωή χαμένη θα τρίβαν τα χέρια με ευχαρίστηση. Αρκεί να ήταν από τους «αλλους». Κι όπως το πακιστανάκι γι΄αυτό ακριβώς το λογο μεθαύριο θα οπλιστεί με μια βόμβα στο στήθος και θα κάνει σμπαράλι την άλλη μεριά που τόσα χρόναι του πατάει στο λαιμό τη μπότα της. Οπως κι ο παρακάτω θα πάρει ένα κουμπούρι και θα πάει να κομματιάσει τον «τάδε» που θα του φάει τη πατρίδα. Ολα θέμα διαμορφωμένης πολιτικής συνείδησης. Κι εδώ είμαστε μια χώρα γεμάτη πάθη. Πάθη που μπόρεσαν να τα εκμεταλευτούν δεκαετίες τώρα οι κάθε είδους κυβρνήσεις για να κάνουν το παιχνίδι τους.

Είμαστε ένας λαός που αγαπάει πολύ και μισεί πολύ. Που είναι πολύ σκυλάς ή πολύ ροκάς. Που μπορεί ναχει δεκα ζώα μέσα στο σπίτι να τα ταίζει ή να ρίχνει λάδι και να ξεροψήνει τα ζωντανά. Που ανακαλύπτει το κινητό και αγοράζει δέκα μοντέλα μαζί. Που λέει θα φάω ένα μεζεδάκι και κατεβάζει μισό αρνί. Που κόβει τις φλέβες για μια γυναίκα και την άλλη στιγμή της βάζει βενζίκη και τη καίει ζωντανή γιατί «του την είπε».... Που μπορεί με τον ίδιο τρόπο να δώσει τη ζωή του για τη πατρίδα ή να αφαιρέση τη ζωή κάποιου άλλου για μια «παραγγελιά».

Χιλιάδες «μπατσόπουλα» έχουν γαλουχηθεί από πατεράδες, παπούδες που τους έμαθαν ότι ότι αντιστέκεται, ότι φωνάζει στην εξουσία, ότι διαμαρτύρεται είναι εχθρός της πατρίδας. Είναι παλιοκουμούνια, αντίχρηστα και προδότες. Οπως χιλιάδες «ανταρτόπουλα» μάθανε ότι όπου υπάρχει στολή υπάρχει ένα κάθαρμα, υπάρχει ένας εχθρός, ένας φασίστας που πρέπει να μην υπάρχει...

Το λαό μας δεν τον αφησε κανείς να πάει μπροστά. Να μορφωθεί, να απελευθερωθεί από τα αιώνια μίση, να ξεφύγει από το επίπεδο της βεντέτας και να προσπαθήσει να δει με υγειή μάτια τη πραγματικότητα. Να χτίσει απ΄την αρχή το τόπο του και να σκεφτεί ότι πάνω απ΄ολα είμαστε ΕΛΛΗΝΕΣ. Γιατί αυτοί που κυβερνούσαν μόνο έλληνες δεν ήταν. Δεν δώσαμε ιδανικά αγάπης και προόδου στα παιδιά μας. Δώσαμε τα «απωθημένα» μας που κι αυτά μας τα είχαν δώσει με τη σειρά τους οι πατεράδες μας.

Κι όμως η νεολαία αυτή η νεολαία εδώ επιθυμεί να ξεφύγει. Δε ξέρει τίποτα για αυτά τα εγκληματα. Αυτή η τελευταία νεολαία που πέτυχε ευτυχώς γι΄αυτήν, γενιά γονιών που είχαν κι αυτοί με τη σειρά τους σιχαθεί τα πάντα... Κι ασχολήθηκαν με άλλα, ξέχασαν, κοιμήθηκαν, γίναν ρουτινιάρηδες μεροκαματιάρηδες ή κυνηγοί δραχμοφονιάδες και δεν ασχολήθηκαν με γαλουχήσεις. Τα παιδιά αυτά είναι παιδιά γονιών «σε χειμερία νάρκη». Ευτυχώς.. Κι εδώ είναι το πρόβλημα. Αυτοί οι νέοι δεν συμορφώνονται με συγκεκριμένο τρόπο. Δεν ξέρεις από που να τους «πιάσεις». Κι έχουν ρίξει όλα τα απόβλητα επάνω τους για να τους «τρέξουν» από τη μια μεριά ή από την άλλη. Για να τους κρατήσουν αμόρφωτους. Για να τους γαργαλάνε τα κατώτερα ένστικτα, κι έτσι τη κατάλληλη στιγμή να μπορούν να τους οπλίζουν το χέρι κατά βούληση.

Δεν επιθυμούν μορφωμένους φοιτητές ή απαιτητικούς εργαζόμενους.Συνειδητοποιημένους πολίτες με αρχές και δικαιώματα.
Επιθυμούν αμόρφωτους καυλωμένους προς τυχαία κατεύθυνση. Αρκει να κάνουν ζημιά...

Η να τους καταντήσουν κάπως ώστε να μην μπορούν να σκέφτονται καθόλου. Πρεζάκηδες, ή τελειωμένους γιάπηδες, ή αποχαυνωμένους τηλεορασόπληκτους. Δύσκολο όμως. Εύχομαι να είναι ακατόρθωτο. Εύχομαι το πάθος, το μυαλό, η ευφυία σ΄αυτό το τόπο να ζωντανέψουν ξανά κι αυτή τη φορά προς τη σωστή κατεύθυνση. Είναι μεγάλος ο αγώνας γιατί η σαπίλα, η δυστυχία, οι κίνδυνοι είναι τόσοι πολλοί που μπορούν να σου ρίξουν στα πόδια σου ότι δόλωμα γουστάρουν....

Εσύ νεαρέ, νεαρή, σταμάτα τους απλά. Μην οπλίσεις πριν σκεφτείς. Οσοι και να σουχουν κάψει το μυαλό μην αφήσεις να στο κάψουν άλλο. Χέστους.

Κυριακή 7 Δεκεμβρίου 2008

ΣΥΝΕΝΟΧΟΙ.

Είμαι ένας από τους κατοίκους αυτης της πόλης που δεν ήταν εκεί. Που ξύπνησα σήμερα το πρωί, έβαλα τη τηλεόραση και βλέπω τι συνέβη. Μια ανθρώπινη ζωή και η καταστροφή σε καταστήματα και αυτοκίνητα...

Το γνωστό μπέρδεμα που μας αφήνει σα μαλάκες μπροστά σε τόσο θράσος.
Ενας αχταρμάς. Μόλις σε πιάνει αγανάκτηση για το ότι χάθηκε ένα νεαρό παιδί και προσπαθείς να καταλάβεις πως και γιατί, σου πετάνε στη μούρη μια γυναίκα που καταστράφηκε το μαγαζί και θα μείνει η οικογένειά της στο δρόμο.

Και καπάκι θα βγει ο τάδε χαρτογιακάς υπουργός, δημοσιογραφίσκος, ειδήμων του κώλου, ψυχολόγοι, δικηγόροι, αστρολόγοι, σταρ των μπουζουκιών, που θα εκφέρουν άποψη, για λογαριασμό μας πάντα, και θα πουν ότι λυπούνται και για τα δυό και συμπαρίστανται και στη μάνα του παιδιού και στη κατασταματαρχίνα, και πρέπει να τιμωρηθούν παραδειγματικά η υπεύθυνοι. Το υπεύθυνοι είναι κάτι άλλωστε που φτιάχεται κατά βούληση.

Αλλά εκείνοι οι ίδιοι δεν θα φταίνε για τίποτα.
Δεν ξέρει κανείς τίποτα για όλα αυτά. Μένουμε έκπληκτοι. Ολοι μένουν έκπληκτοι.
Για όλα αυτά που συμβαίνουν κι έχουν καταντήσει τη ζωή μας μπουρδέλο (και κάτι χειρότερο γιατί και το μπουρδέλο έχει κάποια τάξη) για όλα αυτά λοιπόν δεν ξέρουν τίποτα.
Δεν ξέρουν για τις κλεψιές, τις μίζες, το λαό που στενάζει, την αδικία, την ασυδοσία. Το κράτος όπου μπαινοβγαίνουν ελεύθερα τα κάθε είδους κλεφτρόνια. Οι κάθε είδους απατεώνες.

Θα ακούσουμε τη λέξη "φαινόμενα" εκατοντάδες φορές σήμερα, θα δούμε ξεδιάντροπους που θα βρίσκοναι σε "μεγάλη οδύνη" για ότι συνέβη και στο τέλος θα μας ανακοινώσουν ότι για όλα αυτά έφταιγε... ο μήτσος, ο βαγγέλης, η κυρα κατίνα , ο περιπτεράς της γειτονίας μου, ο λαχειοπωλης της γωνίας και η μάνα του κίτσου....
Ξου από δω.
Ξου.

Τουλάχιστον μόνο για σήμερα, για λίγες ώρες έστω μπορείτε να σκάσετε και να μας αφήσετε να βγάλουμε τα δικά μας συμπεράσματα?

Είμαστε αδύναμοι, μας έχέτε χεσμένους κανονικά, δεν ενδιαφέρεται κανείς όχι ένα παιδί αλλά εκατό αν πεθάνουν. Οπως καρφί δε καίγεται σε κανέναν αν θα μείνει μια κατασταματαρχίνα στο δρόμο ή εκατό. Οπως δεν νοιάζεται κανείς αν οι νέοι θα βρουν δουλειά ή θα πέσουν στη πρέζα, αν τα γερόντια θα πεθάνουν αξιοπρεπώς ή θα πεθάνουν μαζεύοντας τα υπολείματα στη λαική, αν οι άρρωστοι θα κοιμούνται σε κρεββάτι ή στο πάτωμα, αν το φαί που τρώμε έχει ουσίες ή δηλητήριο, αν ο αέρας που αναπνέουμε είναι οξυγόνο ή θάλαμος αερίων, όπως γι όλα αυτά ή χιλιάδες άλλα δεν υπάρχει έλεος, έτσι δεν υπάρχει ούτε η παραμικρή συγκίνηση για το παιδί ή για τους ανθρώπους που καταστράφηκαν.

Πολύ ακραίο αυτό που λέω? Ναι σωστά. Σ΄ενα τόπο που δίνει καθημερινά παραδείγματα για το τι σημαίνει δικαιοσύνη, ανθρωπιά, φροντίδα, αγάπη του ανθρώπου για τον άνθρωπο, ε εγώ ας είναι ακραία.

Να δεις που σήμερα ο ελληνικός λαός σε ένδειξη διαμαρτυρίας θα βάλει μια κουταλιά λιγώτερη στο φραπόγαλο.... Η δε εξουσία σε ένδειξη διαμαρτυρίας θα φορέσει κουστούμι ένα τόνο σκουρώτερο...

Τι αλήθεια αισθάνεται ο περισσότερος κόσμος? Δε ξέρει. Αυτή είναι η αλήθεια. Δεν ξέρουμε ούτε που πάμε, ούτε τι θέλουμε, ούτε πως μπορούμε να το διεκδικήσουμε. Μέχρι να μάθουμε θα ξυπνάμε παρακολουθώντας εγκληματα διάσπαρτα και περιστασιακές διαμαρτυρίες "στημένες" Μέχρι να μάθουμε θα κρατάει η αγανάκτησή μας μέχρι το επόμενο επεισόδιο. Και στο ενδιαμεσο θα είμαστε αυτό που έχουμε εδώ και καιρό καταντήσει.

Συνένοχοι.

Κι η τηλεόραση στο βασικό της ρόλο. Να πιάνει μια είδηση που είναι συγκλονιστική και να τη τεμαχίζει σε εκατοντάδες κομμάτια, με τόση πολυλογία, με τόσες ανιαρές λεπτομέρειες. Η αιώνια τέχνη. Να βλέπεις το αίμα και να ασχολείσαι τι ομάδας ήταν. Να βλέπεις τη ζωή να χάνεται και να αναλύεις από τι ξύλο θάναι φτιαγμένο το φέρετρο. Θα μας τραβολογήσουν από το νεκροτομείο στη γκρεμισμένη βιτρίνα. Απο τη γκρεμισμένη βιτρίνα στο νεκροτομείο. Μέχρι να μείνουμε μπερδεμένοι μες τη μέση σα το σκύλο που τουχουν ρίξει δυο κόκκαλα και δε ξέρει ποιό να βουτήξει. Θα είμαστε πάλι στη μέση λες κι ολα αυτά γίνονται δεξιά΄κι αριστερά μας κι όχι πάνω στη πλάτη μας. Λες και όλα αυτά αφορούν μια κυριακή πρωί κι όχι δεκαετίες.

Ελεος? Κανένα.

Και στο τέλος θα παραμείνει το μεγάλο ερώτημα που μας ταλαιπωρεί εδώ και τόσο καιρό. Αυτοί που τα σπάνε γενικώς κατάφεραν τελικά να σπάσουν τη συνοχή στη σκέψη μας? Κι αυτοί που πυροβολούν στον αέρα και σκοτώνουν κατά λάθος κατάφεραν τελικά να βέπουμε το σωστό λάθος και το λάθος για σωστό? Η θα συνεχιστεί επ΄απειρον αυτό το τσίρκο?

Παρασκευή 5 Δεκεμβρίου 2008

NICK CAVE - INTO MY ARMS

Ενα τραγουδάκι για όλη τη παρέα :)




"Into My Arms"

I don't believe in an interventionist God
But I know, darling, that you do
But if I did I would kneel down and ask Him
Not to intervene when it came to you
Not to touch a hair on your head
To leave you as you are
And if He felt He had to direct you
Then direct you into my arms

Into my arms, O Lord
Into my arms, O Lord
Into my arms, O Lord
Into my arms

And I don't believe in the existence of angels
But looking at you I wonder if that's true
But if I did I would summon them together
And ask them to watch over you
To each burn a candle for you
To make bright and clear your path
And to walk, like Christ, in grace and love
And guide you into my arms

Into my arms, O Lord
Into my arms, O Lord
Into my arms, O Lord
Into my arms

And I believe in Love
And I know that you do too
And I believe in some kind of path
That we can walk down, me and you
So keep your candlew burning
And make her journey bright and pure
That she will keep returning
Always and evermore

Into my arms, O Lord
Into my arms, O Lord
Into my arms, O Lord
Into my arms

Τετάρτη 3 Δεκεμβρίου 2008

ΕΛΕΓΕ ΑΛΗΘΕΙΑ.

Πίναμε το καφεδάκι μας. Κάτι μεταξύ μιας γερής γουλιάς καπουτσίνο και μιας ρουφιξιάς τσιγάρου, τον είδα να στέκεται όρθιος δίπλα μου με το χέρι απλωμένο. Θα έκανα πως δεν βλέπω όπως σε τόσες άλλες περιπτώσεις απλωμένων χεριών... όμως ήταν εκείνη η φωνή που μου έριξε μια μαχαιριά.

Δεν είπε είμαι άρρωστος, δεν είπε πεινάω, δεν είπε μαζεύω χρήματα γιατί πρέπει να εγχειρήσω το παιδί μου, δεν είπε καν μόλις αποφυλακίστηκα ή μόλις κάνω αποτοξίνωση....

Είπε,
"Είμαι μόνος..." Με μια φωνή που ήταν ακριβώς η ηχογράφηση της ερημιάς.
Η φωνή συνέχισε.
"Είμαι μόνος μακριά από τη πατρίδα μου και δεν έχω τίποτα εδώ"

Τον κοίταξα.
Τριμμένα ρούχα, στραπατσαρισμένο πρόσωπο, και δυό μάτια που έλεγαν αλήθεια.
Ελεγε αλήθεια.
Δεν ξέρω από που ερχόταν. Που θα μπορούσε να φτάσει. Τι τον έφερε από την άλλη άκρη του κόσμου εδώ στην Αθήνα να με κοιτάζει έτσι καθώς ο καπουτσίνο γινόταν μια θρασύτατη πολυτέλεια....

Ελεγε αλήθεια. Το ήξερα. Μέσα από τα μάτια του είδα τη κάτι που δεν μπορούσα να φανταστώ ότι υπάρχει. Είδα μια φρίκη σε όλο της το μεγαλείο. Του έδωσα μηχανικά χρήματα λέγοντας του πάρε κάτι φίλε να φας. Ηθελα να ξεμπερδεύω γρήγορα μάλλον.

Ομως εκείνος πήρε τα χρήματα αλλά δεν έφυγε.
"Στ΄αλήθεια στο λέω στη πατρίδα μου τους σκότωσαν όλους. Την οικογένειά μου τους φίλους μου. Ολους...."
Κι άρχισαν δάκρυα να τρέχουν στα μάτια του. Δάκρυα αυθόρμητα, αληθινά. Δάκρυα που θέλαν να φωνάξουν. Είχε ξεπεράσει το στάδιο του θέλω μερικά χρήματα κι είχε περάσει σε κάτι πιο δύσκολο.
"Θέλω σε κάποιον να μιλήσω.."
Μου ζητούσε να τον ακούσω. Να νοιώσω.

Εγώ όμως δεν ήξερα τι να πω. Δεν μπορούσα να κάνω τίποτα γι΄αυτόν. Δεν είχα καιρό και θάρρος ουτε λίγο από το χρόνο μου να ξοδέψω....Ψιθύρισα μόνο. Κάνε υπομονή. Κάνε κουράγιο. Με κοίταξε δακρυσμένος κι έτρεμε.

Σκέφτηκα ότι κάπου παρακάτω σε κάποια γωνιά ίσως το βράδυ, κάποια άλλη παρέα που θάχε πιεί τα ποτά της και θάθελε να κάνει πλάκα αυτό το ίδιο ερείπιο της μοίρας μπορεί να το φούσκωνε στις κλωτσιές και να τον σακάτευαν.. Κάποιοι άλλοι.

Οταν έφυγε θυμήθηκα πολλά. Θυμήθηκα ότι σε κάθε γωνιά που θα αντιστοιχεί μια τσάντα γεμάτη φιογκάκια και φρου - φρου θα υπάρχει κι ένα δάκρυ από κάποιον ανθρώπινο πόνο. Ναι τα θυμήθηκα μέσα μου. Γιατί στα λόγια τα θυμόμαστε πάντα. Αλλά δεν μπαίνουν μέσα μας. Δε μας γρατζουνάνε. Εμένα αυτός ο άνθρωπος με γρατζούνισε....

Δεν μισώ τις γιορτές τις αγαπώ. Δεν παθαίνω κατάθλιψη λόγω εορτών ούτε μ΄ενδιαφέρει αν έχω φράγκο στη τσέπη η αν θα τη βγάλω βλέποντας dvd και τρώγοντας κανα τοστάκι.

Μισώ το γεγονός όμως ότι "είναι τόσοι πολλοί"
Τόσοι πολλοί που "ειναι μόνοι στο κόσμο"
Τόσοι πολλοί που δεν έχουν κανένα χέρι να σφίξουν.
Τόσοι πολλοί, χωρίς πατρίδα, χωρίς οικογένεια, χωρίς φράγκο, χωρίς ελπίδα...
Νοιώθω αυτή τη καταραμένη αδυναμία της τσιγγούνικης κοινωνίας.
Αυτο το τείχος που υπάρχει γύρω από το περίγραμά μας.

Και σ΄αυτές τις γιορτές τις αγάπης αυτές οι ερημιές , είναι ότι είναι και όλο τον υπόλοιπο χρόνο για τον κόσμο που θέλει να μη ταραχτούν τα νερά του,

Απλά βάρος...

Δευτέρα 1 Δεκεμβρίου 2008

ολη η ζωη ειναι υποθεσις χαμογελο...

αφιερωμενο συντροφισα!



Όλη η ζωή είναι υπόθεσις χαμόγελο
Είναι ένα γεια σου σ' έναν άγνωστο στον δρόμο
Να σπλαχνιστείς τον κουρασμένο ταχυδρόμο
Ένα νεράκι να προσφέρεις με χαμόγελο
Και δεν θα νοιώθει το φορτίο του στον ώμο

Να πεις στον πόλεμο δεν πάω
Αλλά με χαμόγελο
Να πεις σε κάποιον χτύπα με
Αλλά δεν σε χτυπάω
Να πεις σ'αυτόν που σε μισεί μίσησέ με εσύ
Αλλά εγώ πολύ πολύ σε αγαπάω

Όλη η ζωή είναι υπόθεσις χαμόγελο
Είναι ένα γεια σου σ' ένα άγνωστο στον δρόμο
Να σπλαχνιστείς τον κουρασμένο ταξιδιώτη
Να τον ρωτήσεις τι συμβαίνει με χαμόγελο
Να δεις τι εύκολοι κι απλοί που ν' οι ανθρώποι

Να ημερέψεις την ζωή που αγριεύτηκε
Να δεις που όλοι και κανένας μας δεν φταίει
Αν πεις σε κάποιον στην ουρά
πάρ'την δική μου τη σειρά
Να δεις που όλοι τους θα πάνε τελευταίοι

Εύκολη θα'ναι η ζωή μ΄ένα χαμόγελο
Μια καλημέρα στον ανήξερο διαβάτη
Είμαστε όλοι μας φτωχοί
Γυμνοί γεννιόμαστε γυμνοί
Και δεν υπάρχει άλλο ρούχο απ' την αγάπη