ΠΕΡΠΑΤΑ, ΜΗ ΤΡΕΧΕΙΣ.

Οταν πέφτεις κρατιέσαι πάντα από κάτι μικρό. Ενα κλαδί στην άκρη του γκρεμού, ενα καρφί που προεξέχει από το τοίχο, η άκρη από το μανίκι του περαστικού δίπλα σου, ένα γέλιο, ένα βλέμμα, ένας ψίθυρος.

Μέρα μουντή, συνηθισμένη. Βιαστική και προκαθορισμένη. Το κουρδιστίρι στη πλάτη και τρέξιμο. Μετρό, περπάτημα, γραφείο, διακοπή μεσημεριανή, συνέχιση δουλειάς, σχόλασμα, μετρό, σπίτι, συγίρισμα, μαγείρεμα, φαγητό, τηλεόραση υπολογιστής ή dvd, τσιγάρο, καφές, κουβέντες κουρασμένες με τους γύρω, νύστα, ύπνος.

Αυτή τη συγκεκριμένη μέρα έσπασε από ένα ελάχιστο κράτημα. Ηταν εκεί μπροστά στο τυροπιτάδικο κοντά στο μετρό. Πρωινιάτικη. Πλησιάζε τους περαστικούς. Κάτι τους έλεγε. Την έβλεπα από μακριά. Ενα μικροσκοπικό κοριτσάκι σταματημένο ανάμεσα σ΄ενα πλήθος που δε σταμάταγε μπροστά σε τίποτα.

Πλησίασα. Με είδε. Μ΄ενα βλέμμα από δυό ματάκια κάρβουνο, με ενα πονηρό χαμόγελο μου λέει παραπονιάρικα. Θα μου πάρεις μια τυρόπιτα?
Μηχανικά της χαμογέλασα και τη προσπέρασα. Γιατί κι εγώ βιαζόμουν. Ετσι έπρεπε να βιάζομαι. Να προλάβω την ώρα. Το καταμερισμό της μέρας. Να χωρέσουν τα σημαντικά χωρίς ασήμαντους σταματημούς.

Φρέναρα. Γύρισα πίσω. Συνέχιζε να με κοιτάζει. Με τα κουρελιάρικα ρούχα φορεμένα με τόση χάρη, τύφλα ναχαν τα καλοπληρωμένα ξερακιανά μοντέλα που τρώμε στη μάπα απ΄το πρωί ως το βράδυ.
Να δεις που αν δε της πάρω τυρόπιτα θα γίνω στήλη άλατος σκέφτηκα, μ΄ενα ξαφνικό πρωινιάτικο κέφι να με τρυγιρίζει απροειδοποίητα.

Γύρισα πίσω. Η μικρή έτρεξε αμέσως κοντά μου σίγουρη για την επιτυχία της. Ελα, έλα εδώ είναι η τυρόπιτες!
Μια τεράστια τυρόπιτα για τη πριγκίπησα λέω στη φουρνάρισα. Με κοιτάζέι γελώντας και μου λέει πιο μεγάλη απ΄αυτή δεν υπάρχει.
Της τη δίνω. Αρχίζει να δαγκώνει με μανία. Δε μου είπε ευχαριστώ καν, και μαγκιά της. Γιατί η τυρόπιτα ήταν περήφανη που τη μασουλάγε αυτό το απίθανο χαμόγελο. Τιμή μας που τη κεράσαμε!

Εφυγε και σήκωσε το χέρι από μακριά. Μου κλεισε το μάτι. Αυτό το μικρό κλαδάκι που ήταν δεν ήταν 6-7 χρονών είχε από την αρχή στοιχηματίσει σε μένα. Οτι μπορώ να φρενάρω. Ν΄αλλάξω. Να ξεφύγω από το πλάνο έστω και βαστώντας ένα ετοιμόρροπο καρφί στο τοίχο.

Υπάρχει κόσμος έξω. Ακόμα. Που κλείνει το μάτι και σε παρασύρει. Υπάρχουν στις γωνιές του δρόμου εκεί που μαζεύεται το νερό όταν βρέχει, μπόλικοι τρόποι να λερώσεις τα παπούτσια σου, υπάρχουν πεδία δράσης ανάμεσα στο χτύπημα του εισιτηρίου και της κάρτας...

Ενας ολόκληρος κόσμος από ασήμαντα κλαδιά είναι εκεί έξω έτοιμα να επιζήσουν μόλις οι αυτοκρατορίες γκρεμιστούν. Η μικρή πριγκίπησα, το αδέσποτο που πέφτει ανάσκελα έτοιμο να το χαιδέψεις, το λουλούδι που γυρίζει μόλις τ΄αγγίξεις σαν νασαι ήλιος, είναι οι μικρές αυτοκρατορίες έξω απ΄το λαβύρινθο.

Σιχαίνομαι ότι υπάρχει γύρω μου, γιατι μου κόβει τη θέα απ΄αυτό που υπάρχει μέσα μου. Πάντα τις δύσκολες ώρες, ένα μοναδικό κόλπο διαφυγής. Τρέχετε, φρενάρω. Ετσι υπάρχει ελπίδα να με προσπεράσετε κι εγώ να μείνω στο πάτο του φλυτζανιού με το κατακάθι. Εκεί που τελικά κρύβεται η γεύση...

Και ξέρετε κάτι? Πάντα πετυχαίνει. Και μετά κρατάς όλη τη μέρα μέσα σου αυτό το μικροσκοπικό μυστικό, να σε φυλάει μη γίνεις ίδιος μ΄εκείνους και χαθείς.

Φυλάξου. Περπάτα αργά. Περπάτα πάντα σαν να μην έχεις πουθενά συγκεκριμένα να πας. Μόνο τότε βλέπεις ότι τελικά μπροστά δεν υπήρχε ένα μονοπάτι αλλά χίλια...

ΙΧΝΟΣ ΤΣΙΠΑΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΜΕΙΝΕΙ ΠΙΑ?

Θα κοπεί η πίστωση στα φάρμακα?
Σοβαρολογείτε???
Δηλαδή ο πατέρας μου ο οποίος μόνο συμμετοχή πληρώνει 120 ευρώ το μήνα θα πρέπει να κόψει το λαιμό του να βρίσκει 500 ευρώ το μήνα (τόσο κοστίζουν, μη πω και παραπάνω) καθότι με χρόνια σοβαρή πνευμονοπάθια και τρία μπαι πας, και θα πηγαίνει να στήνεται στην ουρά με τα πόδια του τούμπανα πρησμένα, για να πάρει τα λεφτά του που ήδη έχει πληρώσει από 35 χρόνια δουλειάς???

Και όχι δεν θα τα βάλω με τους φαρμακοποιούς. Γελιέστε. Θα τα βάλω με το κανονικό σχέδιο εξόντωσης του πληθυσμου που έχετε ξεκινήσει.Θα τα βάλω με εκείνους που εισπάττουν χρόνια δισεκατομύρια από τους εργαζόμενους και δεν έχουν να πληρώσουν λέει τα φαρμακεία για να εξασφαλίσουν τη περίθαλψή τους. Δεν έχουν λεφτά να πληρώσουν τα φάρμακα κι έχουν λεφτά να πληρώσουν τις τράπεζες!!!!!

Ελπίζω να μην είσαστε προληπτικοί, γιατί σας ενημερώνω ότι μόνο τις κατάρες που έχετε εισπράξει από σήμερα το πρωί από τα γερόντια και από όλους τους ανθρώπους που υποφέρουν χρόνια και βασανίζονται από κάθε λογής αρρώστειες, (και οι οικογένειές τους) μόνο από αυτές τις κατάρες την έχετε βάψει!

ΑΙΣΧΟΣ!!!!

Αυτό ήταν το κείμενό μου για τον εορτασμό της 17 Νοέμβρη. Αυτό σε ένα κράτος που έχει ξεπεράσει προ πολλού κάθε όριο αξιοπρέπειας κάθε όριο απανθρωπιάς.

BAD RELIGION, AMERICAN JESUS

Κάπου το άκουσα το θυμήθηκα κι είπα να πω μια καλημέρα μετά μουσικής!

ΠΟΛΙΤΕΣ ΣΕ ΕΝΕΧΥΡΟ...

Να μεταφέρω κι εγώ ένα διάλογο μια και φαντασία διαθέτω και προικισμένη με άπειρη υπομονή είμαι ? Ενας διάλογος που θα έμοιαζε με μια απίθανη σχέση «αγάπης» προς τον πλησίον. Βέβαια αυτά συμβαίνουν γιατί διαθέτω πολύ φαντασία όπως σας είπα. Οπότε απλά απολαύστε το.

-Καλημέρα σας, τη κυρία τάδε παρακαλώ.
-Μάλιστα η ίδια
-Τηλεφωνώ σχετικά με μια οφειλή στη τράπεζα τάδε.
-Μάλιστα, παρακαλώ τι συμβαίνει?
-Τι συμβαίνει? Μας κοροιδεύετε? Εχουμε το φάκελο ΣΟΥ . Χρωστάς ......... ευρώ
Και δεν έχεις βάλει τίποτα. Μέχρι τη Δευτέρα πρέπει να ΒΑΛΕΙΣ ολο το ποσό που χρωστάς αλλοιώς πάμε δικαστικά.
-Συγνώμη ποιά είστε?
-Ειμαι η κυρία τάδε εκ μέρους της ......... τράπεζας.
-Μου τηλεφωνείτε από τη τράπεζα στις 8.00 η ώρα το βράδυ????
-Αφησε τα αυτά που ξέρεις τα έξυπνα. Ειμαστε απο δικηγορικό γραφείο και έχουμε εντολή να προχωρήσουμε σε δικαστικά μέτρα σε περίπτωση που μέχρι τη Δευτέρα δεν έχεις ξοφλήσει όλο το ποσό.
-Δεν υπάρχει η δυνατότητα να εξοφλήσω όλο το ποσόν αλλοιώς θα το είχα ήδη κάνει κυρία μου, και θα ήθελα παρακαλώ ότι έχετε να μου πείτε να μου το πείτε γραπτώς. Δεν ξέρω με ποιόν μιλάω αυτή τη στιγμή.

ΚΑΙ ΑΡΧΙΖΟΥΜΕ ΤΟ ΠΑΝΗΓΥΡΙ....

-Οταν έπαιρνες τα λεφτά από τη τράπεζα ωραία ήταν ε? Απο ότι βλέπω είσαι και μάννα (!!!) Τι παράδειγμα δίνεις στα παιδιά σου με το να είσαι αναξιοπρεπής απέναντι στις υποχρεώσεις σου. Δε ντρέπεσαι?
-Συγνώμη σε μένα μιλάτε έτσι? Γνωριζόμαστε?
-Ναι σε σένα και να ξέρεις ότι αν δε συμορφωθείς ούτε κρεβάτι δε θα σου αφήσουμε στο σπίτι να κοιμάσαι. Και μπορούμε ακόμα και τα παιδιά σου να κυνηγήσουμε στη ζωή τους να μας τα ξοφλήσουν εκείνα κι οποιον άλλο συγγενή έχεις.
Μάθατε όλοι να τα «παίρνετε» και να μη δίνετε.
-Ξέρετε τι θα κάνω τώρα? Θα σας κλείσω το τηλέφωνο και αν συνεχίσετε να με ενοχλείτε θα πάω εγώ στα δικαστήρια να είστε βέβαιη και πιστέψτε με δεν το θέλετε.
-Οπως νομίζεις. Για τελευταία φορά σου λέω αν δεν πληρώσεις θα έχεις άσχημα ξεμπερδέματα κι εσύ και η οικογένειά σου.
-Να συμπληρώσω κι εγώ κάτι. Τι ακριβώς θα μου κάνετε αν δεν συμορφωθώ?
-Κατ΄αρχήν θα κινδυνέψεις να χάσεις το σπίτι σου.
-Δεν ξέρω αν το έχετε ψάξει καλά το θέμα αλλά δεν έχω σπίτι με νοίκι είμαι....
-Με νοίκι? Θα έχεις όμως αυτοκίνητο, άλλα κινητά πράγματα αξίας.
-Δεν έχω αυτοκίνητο και το μόνο που μπορείς να πεις αξίας σπίτι μου είναι μια τηλεόραση 10 χρόνων και ένας υπολογιστής 8 χρονών. Και φυσικά μερικά έπιπλα, κάτι κουτάλια κάτι φλυτζάνια και κάτι κατσαρολικά της πλάκας. Σας κάνουν?
-Με κοροιδεύεις? Αφού έχεις πάρει ........ ευρώ δάνειο και έχεις και μια κάρτα
................ευρώ. Θα γίνει παρακράτηση από το μισθό σου ή θα ψάξουμε τον εγγυητή σου.
-Ξέρετε όταν μου δώσανε το δάνειο και τη κάρτα δήλωσα απλά ένα εισόδημα 8.000 ευρώ ετησιο, (του περασμένου χρόνου , γιατί τη χρονιά που μου έδωσαν το δάνειο ήμουν άνεργη.....) δεν μου ζήτησαν εγγυητή, και δεν είχα κανένα περιουσιακό στοιχείο....
-Ε??
-Ναι...
-...μα πως....
-Συνέβη... Λοιπόν τι μου λέγατε τι ακριβώς θα κάνετε. Τι θα μου συμβεί?
(Κλείσιμο τηλεφώνου απότομα, χωρίς γλυκές καληνύχτες....)

( Από μια φανταστική ιστορία. Οποιαδήποτε ομοιότητα με καταστάσεις υπαρκτές είναι εντελώς συμπτωματική!)

Και τώρα ας σοβαρευτούμε.

Αυτό που συμβαίνει αυτές τις μέρες, (ο έλληνας μόλις ανακάλυψε το τροχό για ακόμα μια φορά) είναι κάτι που βιώνουν διακόσιες χιλιάδες οικογένειες (και παραπάνω θάλεγα) εδώ και κάτι χρόνια. Σε όλο το ντόρο που θα γίνει θα βγουν τ΄απλυτα στη φόρα ναι. Αλλά θα υπάρξουν και πονηριές. Μια από αυτές θα είναι ακόμα μια φορά το διαίρει και βασίλευε μεταξύ των απλών πολιτών.

Ακούω συχνά τη φράση από «εντίμους» πολίτες. Αν δεν είχε κάποιος ας μην έπαιρνε. Καλά του κάνουν και του παίρνουν το σπίτι για να συμορφωθεί. Εγώ δε χρωστάω σε κανέναν και δε ξεφτιλίζομαι έτσι. Είναι ακριβώς έτσι που λειτουργούν και οι βασάνηδες υπάλληλοι των εισπρακτικών (γιατί βασάνηδες είναι κι αυτοί....) Νοικιασμένοι δούλοι.

Δεν έχω αντίρρηση ότι ο έλληνας ξανοίχτηκε και δεν είχε ιδέα πως πάει να μπλέξει. Και ξανοίχτηκε για να πάρει το χλιδάτο αυτοκίνητο, για να πάει Μαλδίβες για διακοπές, για να πάρει γούνα η κυρά, για να πάρει φιρμάτα ρούχα ο κανακάρης. Χωρίς να υπολογίσει τι θα γίνει αύριο. Χωρίς να υπολογίσει τίποτα. Ομως, δεν είναι μόνο αυτός ο έλληνας.

Υπάρχει πληθώρα περιπτώσεων που μερικές από αυτές ξεπερνούν κάθε όριο φαντασίας.

Υπάρχουν εκείνοι οι οποίοι δανείστηκαν γιατί δεν είχαν άλλο τρόπο να επιβιώσουν για χίλιες δυό αιτίες. Αρρώστεια, ανεργία, μισθοί πείνας, οικογενειακά δράματα που ποικίλλουν όσο και οι ζωές των ανθρώπων. Κι εκεί ακριβώς έγινε το έγκλημα. Δοθήκαν δάνεια και κάρτες σε ανθρώπους που πραγματικά τα είχαν ανάγκη που όμως εκ των πραγμάτων δεν θα έπρεπε να τους έχει δοθεί ούτε δεκάρα.

Είναι εκείνες οι περιπτώσεις ανθρώπων που απευθύνθηκαν στις τραπεζες γιατί κανένας άλλος σ΄αυτό το τόπο δεν είχε καμμιά διάθεση να αφουγκραστεί το τι ζούσαν. Υπάρχουν γονείς που δανείστηκαν για να βγάλουν τα έξοδα ενός άρρωστου παιδιού, οικογένειες που τη βγάλαν όπως όπως με 2-3 κάρτες για να ψωνίζουν στο μπακάλη και να πληρώνουν το νοίκι που αλλοιώς δεν θα είχαν, άνεργοι που με 5-6 χιλιάδες ευρώ βγάλαν το χρόνο. Χωρισμένες γυναίκες με ανήλικα που ένα δανειάκι και μια καρτούλα έγινε η διατροφή που δεν πήραν ποτέ, έγιναν μια μικρή βοήθεια στο παιδί που παντρευόταν και με 400 ευρώ σύνταξη δεν υπήρχε η δυνατότητα να το βοηθήσουν αλλοιώς...

Βγάλτε τα στοιχεία στη φόρα να τα δει ο κόσμος.
Πόσοι πήραν κάρτες και δάνεια χωρίς εγγυητή, χωρίς περιουσία, χωρίς εισόδημα επαρκές?
Πόσοι πήραν δάνεια και κάρτες ακόμα και πάνω από το ηλικιακό όριο που επιτρέπει ο νόμος?
Πόσοι πήραν κάρτες και δάνεια ενώ ήταν αποδεδειγμένο ότι δεν είχαν να πληρώσουν ούτε τους λογαρισμούς στο σπίτι?
Πόσοι πήραν κάρτες και δάνειο με εκαθαριστικό που ήταν 6-7- ή 9 χιλιάδες ευρώ ετήσιο?
Στην αγαπημένη σας Ελβετία αν ένας τραπεζικός δώσει δάνειο σε ένα πολίτη που δεν τηρεί τις προυποθέσεις πάει μέσα ο τραπεζικός όχι ο πολίτης.

Οι τράπεζες για ένα μεγάλο διάστημα αντικατέστησαν το ρευστό που δεν είχε ο έλληνας. Αντικατέστησαν τον ανύπαρκτο μισθό, τη γελοία σύνταξη, την ακάλυπτη αρρώστεις, τη τρισάθλια πρόνοια, τα έξοδα σπουδών, τα έξοδα γάμου, τα έξοδα κηδείας....

Και σε μια άλλη ομάδα αντικατέστησαν τα όνειρα του φτωχομπινέ που χωρίς αυτές δεν θα γινόνταν ποτέ πραγματικότητα. Ενα ταξιδάκι το καλοκαίρι, ένα αυτοκινητάκι, ένα ρολόι, ένα στερεωφονικό, ένα καλό ψυγείο, και φυσικά στις περισσότερες περιπτώσεις το ύψιστο όνειρο – ΕΝΑ ΣΠΙΤΙ -.

Αν δεν είχε πάρει ο κόσμος από τις τράπεζες μόνο τότε θα μπορούσαμε να δούμε τη πραγματική αθλιότητα που επικρατεί σ΄αυτό το κράτος. Πόσοι θα είχαν σπίτι από το μισθό τους ? Πόσοι θα είχαν αυτοκίνητο? Πόσοι θα μπορούσαν να στείλουν τα παιδιά στα φροντιστήρια? Πόσοι θα πλήρωναν τους γιατρούς άμα αρρώσταιναν? Πόσοι θα βαζαν πετρέλαιο το χειμώνα? Πόσοι θα ψώνιζαν στο σουπερ μάρκετ...

Οι τράπεζες για ένα διάστημα κύριοι κουκούλωσαν την αθλιότητα. Κουκούλωσαν το αληθινό πρόσωπο του έλληνα. Ο απόλυτος φτωχομπινές της ευρώπης. Ο πολίτης που ταπεινώθηκε και ταπεινώνεται καθημερινά. Ο πολίτης που δεν έμαθε ποτέ ούτε να απαιτεί όσα δικαιούται ούτε να εκπληρώνει όσα υποχεούται για να φτιάξει μια κοινωνία έστω ελάχιστα ανθρώπινη...

Και τώρα οι τράπεζες θέλουν τα δανεικά πίσω. Λογικό. Και για να ζητήσει τα δανεικά το αφεντικό δε πάει ο ίδιος. Βάζει τους υπηρέτες να γυρνάνε τις γειτονιές και ν΄απειλούν. Οπως βλέπουμε στις μαφιόζικες ταινίες. Τα λεφτά σου ή τη ζωή σου. Οπως κάθε τοκογλύφος που σέβεται τον ευαυτό το ήξερε πάντα να κάνει.

Οι έλληνες έχουν μπει σε ενέχυρο.

Και το κράτος δεν έχει τίποτα άλλο να τους πάρει πάρει μια τελευταία λίβρα κρέας που τους έχει απομείνει.
Εκείνοι που είχαν λεφτά από πάντα, εκείνοι που είχαν πιάσει τα πόστα και τη καλή δεν κινδύνεψαν ποτέ από καμμιά τράπεζα. Δικές τους είναι άλλωστε.

Μην τα βάλουμε ο ένας με τον άλλο λοιπόν. Γιατί σε εμας τους κάτω τους ξεχασμένους στην «κατανομή των κερδών» ισχύει το εκεί που είσαι ήμουνα κι εκεί που είμαι ίσως έρθεις. Ας μη το ξεχνάμε ποτέ.

ΤΟΚΟΓΛΥΦΙΑ - ΠΟΙΝΙΚΟΣ ΚΩΔΙΚΑΣ

Αρθρο 404
Τοκογλυφία

Όποιος σε δικαιοπραξία για την παροχή οποιασδήποτε πίστωσης, ανανέωσή της ή παράταση της προθεσμίας πληρωμής εκμεταλλεύεται την ανάγκη, την πνευματική αδυναμία, την κουφότητα την απειρία ή την ψυχική έξαψη εκείνου που παίρνει την πίστωση, συνομολογώντας ή παίρνοντας για τον εαυτό του ή για τρίτον περιουσιακά ωφελήματα, που ανάλογα με τις ειδικές περιστάσεις είναι προφανώς δυσανάλογα προς την παροχή του υπαιτίου, τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι δύο ετών και με χρηματική ποινή.

Με τις ίδιες ποινές τιμωρείται και: α) όποιος ανεξάρτητα απ τους πιο πάνω όρους, κατά την παροχή ή την παράταση της προθεσμίας πληρωμής, κατά την ανανέωση ή την προεξόφληση δανείου, συνομολογεί ή παίρνει για τον εαυτό του ή για τρίτο περιουσιακά ωφελήματα που υπερβαίνουν το κατά το νόμο θεμιτό ποσοστό του τόκου. β) όποιος απαλλοτριώνει παραπέρα ή δίνει ως ενέχυρο κάποια απαίτηση που απέκτησε και που είναι του είδους που αναφέρεται στην παρ.1 ή στην παρ.2 στοιχ. α ή επιδιώκει την εκπλήρωση τοκογλυφικών ωφελημάτων που πηγάζουν από αυτήν την απαίτηση.

Αν ο υπαίτιος επιχειρεί κατ επάγγελμα ή κατά συνήθεια τοκογλυφικές πράξεις του είδους των παρ.1 και 2 τιμωρείται με φυλάκιση τουλάχιστον έξι μηνών και χρηματική ποινή.
Αν οι πράξεις των πιο πάνω παραγράφων τελούνται από νομικά πρόσωπα ποινική ευθύνη υπέχουν οι διοικητές και οι διευθυντές τους.

Η ποινική δίωξη των πράξεων των παρ.1, 2 ασκείται μόνο ύστερα από έγκληση.
Τ αξιόποινο των ανωτέρω πράξεων εξαλείφεται αν ο δράστης με δική του θέληση και πριν ακόμη εξετασθεί με οποιονδήποτε τρόπο από την αρμόδια αρχή για την πράξη του εξουδετερώσει την παράνομη κατάσταση και αποδώσει στον οφειλέτη, ό,τι πήρε πάνω από το νόμιμο μέτρο μαζί με τους νόμιμους τόκους από την ημέρα που το πήρε."

fyi (προς ενημέρωση..)

ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΟΝΑΕΙ, ΠΟΥ ΝΑ ΞΕΡΩ, ΤΙ ΝΑ ΘΥΜΑΜΑΙ , ΤΙ ΝΑ ΠΩ...

Τυχαία πριν λίγες μέρες σε μια συζήτηση έμαθα για ένα γνωστό μου μια παλιά ιστορία, μια φρίκη που είχε βιώσει, την οποία δεν μπορούσα καν να φανταστώ να συμβαίνει ούτε σε μένα ούτε σε κανέναν άλλο. Μπλόκαρα.

Σκέφτηκα ότι το συγκεκριμένο άτομο, που ήταν πάντα δυναμικό, γενναίο έτοιμο να μας εμψυχώσει όλους, έτοιμο κάθε μέρα να δημιουργήσει τη δική του επανάσταση και να παρασύρει σ΄αυτήν όποιον έβρισκε μπροστά του, είχε περάσει πολλά. Πάρα πολλά που στη δική μου τη ζωή ήταν άγνωστες λέξεις....

Σκέφτηκα για μια ακόμα φορά ότι – μέχρι τώρα - η σοβαρότερη «φρίκη» που μ΄εχει βάλει ο δημιουργός να περάσω είναι η.... καμμία.

Ναι, δοκιμασίες υπάρχουν πάντα, αλλά καμμία από αυτές – μέρχρι τώρα – δεν με άφησε χωρίς φαι, χωρίς ένα κρεβάτι να κοιμάμαι, χωρίς νερό, χωρίς ρούχα....

Οτι και να συνέβαινε κοιμόμουν κάπου ζεστά, έτρωγα, έπινα νεράκι και φόραγα ένα ρούχο πάνω μου.

Το ελάχιστο λέω γιατί πέρα από αυτό, είχα πάντα μια τηλεόραση, ένα ραδιόφωνο, αργότερα ένα στερεοφωνικό, αργότερα υπολογιστή, και dvd και βιβλία να διαβάζω και ταινίες να βλέπω....

Δηλαδή για τους αληθινά δυστυχισμένους αυτής της ζωής ήμουν, είμαι ένας «τυχερός άνθρωπος». Κι αν μιλήσω για όλα τα ζόρια που θεώρησα ότι πέρασα, πάλι δε πιάνει γιατί τα πέρασαν κι αυτοί συν τα άλλα, εκείνα που εγώ βλέπω σαν είδηση στη τηλεόραση, εκείνα που υποπτεύομαι ότι πρέπει να πονάνε...

Μεταξύ αληθινού πόνου και υποψίας του υπάρχει άβυσσος.

Κι όμως γέμισα ατέλειωτες ώρες της μέρας μου και της νύχτας μου με γκρίνια. Ατέλειωτες ώρες γεμάτες πανικόβλητα συναισθήματα για επερχόμενες καταστροφές.

Εκείνη η φριχτή ενασχόληση με το άτομό μου. Τι θα απογίνω?

Εκείνη η μονότονη ναρκισιστική διάθεση του να γυριζω γύρω γύρω από μένα και να με συμπονάω να με συμπάσχω για το πόσο πολλά τραβάω και πόσο δυνατή είμαι τελικά.

Μαλακίες! Δυο βήματα πιο εκεί έκανε τρελλές βόλτες ο αλήθινός τρόμος.

Δυο βήματα πιο κει από τα δικά μου κάγκελα τα φτιαγμένα από μαλακό βαμβακερό για να μη κάνω καρούμπαλα όταν χτυπάω το κεφάλι, υπήρχαν τα κάγκελα τα φτιαγμένα από ξυράφι και απόγνωση..

Πιο πάνω από μένα εκείνοι που εξουσιάζουν κι έτσι κι αλλοιώς δε νοιάζονται αν ζει και αν πεθαίνει κανένας, πιο κάτω εκείνοι που πεθαίνουν, εκείνοι που δεν τους κοίταξα ποτέ στα μάτια, που δεν τους άγγιξα, δεν ξενύχτισα μαζί τους, δε ρώτησα ποτέ αν ζουν ή αν πεθαίνουν σαν ναμουν εξουσιαστής κι εγώ.... στη μέση εγώ ο γκρινιάρης κλόουν που παλεύει τους μεν και αγνοεί τους δε και απαιτεί κι από τους δυό να τον προσέξουν, απεγνωσμένα...

Θυμόμουν πάντα πόσο κακό μου έχουν κάνει αλλά ξέχναγα επιμελώς αν έκανα κακό εγώ..

Θυμόμουν πάντα ότι είμαι αδικημένη αλλά δεν θυμόμουν ποτέ πόση συμμετοχή είχα στην αδικία.

Εβλεπα το ταψί αλλά όχι το άδειο πιατο.

Το καναπέ αλλά όχι το τρύπιο ράτζο.

Είμαι ο μέσος άνθρωπος. Εκείνος που νοιώθει ότι όλοι του χρωστάνε αλλά αυτός δεν χρωστάει ούτε τ΄αγγέλου του.

Είμαι ο επαναστάτης που αντιμετωπίζει το σοβαρότατο κίνδυνο να τραματιστεί την ώρα που κάνει πεντικιουρ με το ψαλιδάκι.

Είμαι εκείνος που στηρίζεται δυναμικά στα πόδια του πάντα αφού οι υπόλοιποι φροντίζουν να του έχουν λυμμένα τα χέρια....

Εκείνος που ψηφίζει μόνιμα τον ίδιο για να τον βρίζει μετά. Που αγοράζει αυτοκίνητο γκρινιάζει για τη ρύπανση και ονειρεύεται την ίδια στιγμή πότε θάχει φράγκα να πάρει ένα καλύτερο...

Εκείνος που μόλις του λένε ότι ένας γνωστός έχει καρκίνο φτύνει το κόρφο του και λέει έξ΄απο δω αυτή η λέξη....

Εκείνος που πολεμάει τη γραφειοκρατεία καθισμένος σ΄ενα γραφείο κάποιας υπηρεσίας του δημοσίου...

Εκείνος που νομίζει ότι δυστυχία είναι το γεγονός ότι υπάρχουν και καλύτεροι.

Ξεχνά πάντα όμως επιμελώς τι είναι ευτυχία.

Και το χειρότερο απ΄ολα είναι ότι για αυτή την αμνησία έχει βρει στάνταρ δικαιολογία ότι δεν τον αφήνει η ευαισθησία του να είναι ευτυχισμένος με τόση δυστυχία που υπάρχει. (το ακούμε συνεχώς τώρα τελευταία, τόσο που η υποκρισία έχει αρχίσει και βρωμάει πια σα σάπιο πτώμα...)

Η αλήθεια είναι ότι κατά βάθος δεν έχει νοιώσει ποτέ ούτε το ένα ούτε το άλλο.

Οταν άκουσα την ιστορία , και μου ήρθαν στο μυαλό πολλές άλλες, χειρότερες ή όχι, σκέφτηκα λοιπόν ότι ,

Αληθινή δυστυχία είναι να μην είσαι δυστυχισμένος αλλά έτσι να νοιώθεις. Αληθινή δυστυχία είναι να μη μπορείς να μοιραστείς αληθινά με τους άλλους ούτε το καλό, ούτε το άσχημο.

Αληθινή δυστυχία είναι να μην έχεις ανακαλύψει τελικά με ποιούς να μείνεις και ποιους να αφήσεις. Να μην έχεις καταλάβει πόσα λάθος πράγματα παπαγαλίζεις και πόσα σωστά αγνοείς....

Μικρέ αχάριστε ανθρωπάκο, μικρέ κρυφο-νάρκισσε....είσαι τόσο αδιάφορος κατά βάθος και τόσο καλά προφυλαγμένος ...ακόμα.... που μπορείς να αυτοικανοποιείσαι όταν κυλάνε τα κροκοδείλια δάκρυα, μπορείς συνέχεια να ζητάς να σου ζητάει συγνώμη η ζωή σαν ναχει εγκληματίσει επάνω σου, ενώ κατά βάθος δεν γεννήθηκες καν ακόμα....

Είσαι ο κλάψας...

(Το κείμενο αυτό το έγραψα έτσι ασυνάρτητα όπως μουρθε σαν ένα συγνώμη σε όλες τις στιγμές που υπήρξα, «νομίζοντας» και για άλλες τόσες που είπα πολύ ωραία λόγια για τη δυστυχία, την αδικία, τη φτώχεια, το πόνο, το μαρτύριο μια και είμαι καλά διαβασμένη κι εχω ακουστά πως κάπου υπάρχουν στ΄αλήθεια .....)

δεν εχουμε σημαιες απο πανι

οι σημαιες μας ειναι η καρδια μας, η ψυχη μας.
εκει που κρυβεται η υπο διωγμον Ελλαδα.


οσο μας μαυριζετε την καρδια και την ψυχη, οι σημαιες μας βαφονται μαυρες.
το κοκκινο θα το παρουμε απο εσας.