Η ΡΙΖΑ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ.

Θυμάμαι από τη παιδική μου ηλικία κάτι ανέντιμο. Ηταν στο μάθημα των θρησκευτικών που είχε ξεσπάσει μια συζήτηση (πολύ προχωρημένη τότε για τα ελληνικά δεδομένα) περί Μαρξ. Η καθηγήτρια που μας έκανε θρησκευτικά ήταν μια φανατική ελληνίδα ορθόδοξη, γραμμένη σε πέντε - εξι σωματεία χριστιανών κορασίδων κλπ. Εγινε λοιπόν χαμός και τελικά τα δυό παιδιά που ήταν "προχωρημένα" αποβλήθηκαν για διατάραξη της τάξης..

Εγώ δεν χαμπάριαζα και πολλά πράγματα(τότε, χωρίς να σημαίνει αυτό ότι τώρα χαμπαριάζω περισσότερα) και σκέφθηκα να κάνω κάτι πονηρό. Να βγάλω έξω τον μίζερο ευαυτό που όλοι κουβαλάμε και να χτυπήσω ένα 20ρι στα θρησκευτικά.. Γιατί όχι άλλωστε? Ετσι κι αλλοιώς δε διάβαζα ποτέ.

Στο διάλειμα λοιπόν πλησίασα με αθώο ύφος τη καθηγήτρια και τη ρώτησα..
-Επειδή νοιώθω ξένη ανάμεσα στα παιδιά που μιλάγανε πείτε μου..τι είναι ο Μαρξ???
Η καθηγήτρια ένοιωσε μια ηδονική αγαλλίαση.
-Δεν έχεις ακούσει ποτέ παιδί μου? είπε..
-Καλύτερα να μην μάθεις ποτέ και να μείνεις μια αγνή ψυχή.
Και φυσικά την επόμενη χρονιά με μηδέν διάβασμα είχε τουλάχιστον ένα 20αρι μόνιμα στα θρησκευτικά και τη καλή κουβέντα για μένα στο διευθυντή ο οποίος τύχαινε να είναι και ο μαθηματικός μου κι έτσι βάρεσα και καλούς βαθμούς στα μαθηματικά ενώ ήμουν σκράπας!

Πέρασαν πολλά χρόνια από εκείνη τη "γουρουνιά". Κι άλλαξαν πολλά, και σήμερα καθώς βλέπω τους συνανθρώπους που μοιραζόμαστε την ίδια μιζέρια, την ίδια κατάντια, τα ίδια βάσανα να παλεύουν να πάρουν ένα καλό βαθμό από όσους τους κατάντησαν έτσι.... θυμήθηκα εκείνη τη παλιά ιστορία.
Και μου τη θύμισε κι ο Βασίλης εδώ.

Τώρα που σερνόμαστε χωρίς να ξέρουμε ούτε που πάμε ούτε που θα καταλήξουμε, εμείς και πολύ περισσότερο τα παιδιά μας, γιατί δεν μιλήσαμε ποτέ, δεν είπαμε ένα όχι, δεν φωνάξαμε ένα ΦΤΑΝΕΙ, στη πορεία μας που είναι γεμάτη από 20αρια στα δευτερεύοντα μαθήματα και μεγάλα μηδενικά στην αληθινή ζωή...

Εγώ ντράπηκα.

Αλλοι δεν έχουν αντιληφθεί καν ότι εκείνοι οι ίδιοι είναι η ρίζα του κακού... και συνεχίζουν παρακολουθώντας τη ζωή να κυλάει όπως ναναι, ερήμην τους..
Η πονηριά, ο εγωισμός, το συμφέρον, η αδιαφορία και η δειλία έχουν γίνει από χρόνια τα πρωτεύοντα μαθήματα στη ζωή μας, και το παράδειγμα που δίνουμε στα παιδιά μας...

Αν γύριζα πίσω δεν ξέρω αν θα έκανα επανάσταση στη τάξη, ξέρω όμως σίγουρα ότι τουλάχιστον θα το βούλωνα σαν ελάχιστη πράξη αξιοπρέπειας.

ΥΠΕΡΑΝΩ ΥΠΟΨΙΑΣ...

Οι παιδόφιλοι «άτομα υπεράνω υποψίας»
Η αγαπημένη μου έκφραση. Υπεράνω υποψίας..
Τι είναι άραγε υπεράνω υποψίας? Τι καθορίζει εκείνο το γλυκό εφησυχασμό έναντι κάποιου.

Αγαπημένοι μου συνάνθρωποι χαίρομαι ειλικρινά όταν βλέπω να τρώτε στη μούρη εκείνο που έχετε ορίσει «καθωσπρέπει», εκείνο που περνάει από δίπλα σας και είναι «στα πλαίσια». Κι επειδή είμαι πολύ κακιά θα χαρώ ιδιαίτερα να γίνεται εσείς οι ίδιοι κάποια μέρα πρωταγωνιστές στις διεστραμένες φαντασιώσεις ενός υποκειμένου.

Ολα τα δάχτυλα από τότε που θυμάμαι τον ευαυτό μου, μου έδειχναν ένα φωτεινό παράδειγμα. Μου στρίβαν το κεφάλι επίμονα σε συγκεκριμένες κατευθύνσεις να μου χώσουν βαθειά μέσα στο κέντρο της σκέψης μου αυτό που θα πρεπε να θεωρώ «εντάξει».

Το παιδάκι που δεν έκλαιγε ποτέ, το παιδάκι που χλαπάκιαζε όλο το φαί και δεν καταντούσε υστερική τη μανουλα, το παιδάκι που δεν έκανε σκανδαλιές στο σχολείο, το κοριτσάκι που δεν κοιτούσε «δεξιά κι αριστερά», το αγοράκι που ήθελε να γίνει γιατρός, τη κοπέλα που φύλαγε τη παρθενιά της, το νεαρό που έβρισκε μια καλή προίκα, το κανακάρη που μπήκε στο δημόσιο, τη κανακάρισα που ήταν δούλα και κυρά, εκείνη που τις έτρωγε αλλά έμενε, εκείνο που τις έριχνε αλλά δεν τον έπιανε κανείς...

Το τσιγγούναρο το μπαρμπα Σταύρο που έπινε το μεδούλι των άλλων και τοκανε κομπόδεμα άκουσα να τον λένε «προνοητικό και συμαζεμένο»
Τη καριόλα τη Καίτη που μέσα της αντί για αίμα είχε φαρμάκι ακουσα να τη λένε «σπουδαία νοικοκυρά»
Το χαφιέ του γραφείου τον Γιωργάκη, ονόμασαν «δουλευταρά...»
Κάτω από αυτά τα όρια του γελοίου καθωσπρεπισμού σας κρυβόταν πάντα όλη η σαπίλα αυτού του κόσμου ντυμένη σαν νύφη...

Κάθε δειλός, κάθε γλοιώδης, κάθε πλάσμα που στερούταν φαντασίας, έμπνευσης, που δεν είχε τίποτα το ουσιώδες να πει και καμμιά διάθεση να δώσει χρώμα στη μιζέρια του, κάθε πιόνακι των «αρμοδίων» έβρισκε καταφύγιο κάτω από τα φτερά «του καθως πρέπει».

Πήγαινε στη καθως πρέπει δουλίτσα αλλά μπορούσε να ξυλοφορτώνει τα παιδιά του.
Μπορεί να ήταν μια γυναίκα ύπουλη, πονηρή, συμφεροντολόγα αλλά ήταν καλή νοικοκυρά.
Μπορεί να εκμεταλλευόταν τους δύστυχους υπαλλήλους στη δουλειά αλλά άναβε κεριά στην εκκλησία.
Μπορεί να παντρεύτηκε μια γυναίκα που σιχαινόταν να τη βλέπει για τη προίκα της αλλά τα αυγάτισε κι έγινε πρώτος.
Μπορεί ναχε πετάξει τους γονείς του σ΄ενα γηροκομείο του κερατά, αλλά ήταν αξιοσέβαστος επιστήμονας.

Πίσω από τον άνθρωπο υπεράνω υποψίας κρύβεται η υποκρισία αυτού του κόσμου. Κι εκείνος το ξέρει.
Γιατί στο υπεράνω υποψίας που του δίνεται έτσι απλόχερα από μια κοινωνία υπερφίαλη, άχρωμη, στενοκέφαλη και το σπουδαιότερο, διεφθαρμένη, εκείνος βρίσκει το άλλοθί του. Βρίσκει το τρόπο να κερδίσει χρόνο για τις βρωμοδουλειές του.

Ηταν το καλύτερο παιδί λέει η γειτόνισσα στα κανάλια, (εκείνη η γνωστή γειτόνισσα που κρέμεται από τα παράθυρα τα βράδυα ν΄ακούσει τι λένε οι διπλανοί, αν τσακώνονται πάλι....), με ένα περίλυπο ύφος .
Πως είχε κρίνει ότι ήταν το καλύτερο παιδί?
Φόραγε κουστούμι?
Είχε αυτοκίνητο?
Βοήθαγε τη γυναίκα του στα ψώνια το σάβατο?
Πήγαινε στην εκλησία?
Δούλευε σ΄ενα αξιόλογο γραφείο?
Εκανε ησυχία τα μεσημέρια?
Δεν έφερνε γκόμενες στο σπίτι?

Το κάθε παιδόφιλο το κάθε κάθαρμα σ΄αυτό το κόσμο το φτιάχνει ένα σύνολο διεφθαρμένο που του δίνει άλλοθι. Γεννιούνται σ΄ενα κόσμο που επιτρέπει τόση πολύ σαπίλα, που επιτρέπει τόσο μεγάλη διαφθορά, γιατί λοιπόν να μην αποδεχτεί άλλο ένα βίτσιο?...

Τους δίνει άλλοθι γιατί αυτό που κάνουν το βλέπουν εντελώς φυσιολογικό όπως φυσιολογικό βλέπει ο νταβατζής να κλειδώνει ένα κοριτσάκι στο δωμάτιο και να το περνάνε πενήντα την ημέρα, όπως βλέπει ο έμπορος στη γωνία το παιδάκι που σέρνεται μισοπεθαμένο και του δίνει ακόμα μια δόση, όπως βλέπει ο άντρας ο μάγκας ο καραμπουζουκλής την οικογένεια που ξυλοφορτώνει και βρίζει χυδαία από το πρωί ως το βράδυ (ενίοτε πηδάει και τη κόρη εντελώς φυσιολογικά), όπως φυσιολογικό είναι εκατομύρια παιδιά να σέρνονται στη γη ψαχουλεύοντας ένα σκουλήκι να φάνε για να μη πεθάνουν, κι άλλα να σκάνε γεμάτα χοληστερόλη και τριγλυκερίδια από τα 10 τους, όπως φυσιολογικό είναι να τ΄ακουμπάς και να παίρνεις το νεφρό πριν από το φτωχομπινέ που ήταν πριν από σένα, όπως φυσιολογικό είναι να εκβιάζεις δυό γονιούς να στα ακουμπήσουν αλλοιώς το παιδί δεν εγχειρίζεται....

Κι επειδή ο κατάλογος είναι τόσο μεγάλος που θα χρειαζόταν να γράψω σελίδες ατελείωτες.....

Οπως φυσιολογικό είναι να ζεις σε ένα κράτος που αν ζεις ή αν πεθαίνεις δεν ενδιαφέρθηκε ούτε θα ενδιαφερθεί ποτέ. Εκείνο το ίδιο το κράτος που βγάζει χρήμα από τα βάσανά σου, που σε στέλνει να σκοτωθείς στους πολέμους που κατασκευάζει, που σου πασάρει σκατοτρόφιμα , σκατονερά και σκατοαέρα σε τιμή χρυσου....

Κι αυτοί λοιπόν να είστε βέβαιοι ότι σας κοιτάζουν απορημένοι?
Μα τι κάναμε τόσο φοβερό....
Αφού πληρώνουμε τους φόρους και ψηφίζουμε....
Αφού κατά τ΄αλλα είμαστε υπεράνω υποψίας.....

ΣΚΑΤΟΨΥΧΟΙ ΟΛΟΙ....

Είναι τόσο οδυνηρό να βλέπεις, να κατανοείς κι να μην έχεις καμμιά δύναμη να τα κάνεις όλα στάχτη και μπούρμπερη. Να πρέπει ντε και καλά να έχεις το ίδιο όνομα με όλο αυτό το συρφετό. Ανθρωπος τη στιγμή που το εργοστάσιο που κατασκεύαζε ΚΑΙ ανθρώπους έχει κλείσει προ πολλού.

Τι κάνουμε εδώ φίλε μου... Τι?

ΤΙ ΟΝΕΙΡΕΥΟΝΤΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ?

Σκεφτείτε μια πιθανή μέρα του παιδιού σας. Ξυπνάει σ΄ενα σπίτι με το κεφάλι ψιλοζαλισμένο από κινητά, ασύρματα δίκτυα, τηλεοράσεις, ασύρματα τηλέφωνα....η ηλεκτρονική αγκαλιά που το τυλίγει όμορφα...
Στη συνέχεια πίνει ένα αμφιβόλου ποιότητας γάλα (δεν ξέρεις καν αν είναι αυτό που γράφει το κουτί απ΄έξω... απλά ελπίζεις να είναι έτσι).
Το ντύνεις του δίνεις και την όμορφή του σάκα και το πας σχολείο. Φυσικά μόλις βγει από το σπίτι αρχίζει να παίρνει βαθειές ανάσες από μια σαπισμένη ατμόσφαιρα που κι εκείνη με τη σειρά της το καλωσορίζει μ΄ενα πονηρό δηλητηριασμένο χαμόγελο.

Φτάνει στο σχολείο του, εκεί που θα «καλλιεργήσει» το πνεύμα του.... και εύχεσαι ο τάδε δάσκαλος που το έχει αναλάβει να μην είναι ένας από εκείνους τους ξαναμένους ανώμαλους που τόσες μέρες δείχνουν οι ειδήσεις...
Αφού φυσικά το έχεις δασκαλέψει να μην πλησιάσει στα κάγκελα αν δει κανέναν γραφικό τύπο με καμπαρντίνα, ή κανέναν άλλο που μοιράζει καραμελίτσες.... (αλήθεια καραμελίτσες τις περιγράφουμε ακόμα?)
Επίσης εύχεσαι στο διάλλειμα να ακούσει τις συμβουλές σου και να μην αγοράσει εκείνα τα γαριδάκια ντούρμπο ντίζελ... ή τα πατατάκια που καίνε αμόλυβδη...
Αφού σχολάσει θα γυρίσει σε μια γιαγιά ή σε κάποια αλλοδαπή νταντά γιατί πιθανότατα εσύ θα το ξαναδείς το βράδυ όταν γυρίσεις από τη πρώτη ή δεύτερη δουλειά...

Τότε που θα έχεις και τα νεύρα λίγο τεντωμένα και θα εύχεσαι να το έχουν ταίσει, διαβάσει, πλύνει και βάλει στο κρεββάτι ώστε να μπορέσεις να κάνεις ένα μπανιο να ησυχάσει το κεφάλι, να κάνεις ένα καλό τσακωμό με το έτερον ήμισυ για εκείνο το πακέτο λογαριασμούς που υπάρχουν πάνω στο τραπέζι.... ή να τσακωθείς με τον ευαυτό σου γιατί , τίποτα πιο συνηθισμένο πλέον, πιθανά το έτερον ήμισυ είναι παρελθόν και μιλάς μια φορά το μήνα μαζί του όταν έχεις να κανονίσεις τα περί διατροφής (να δώσεις ή να πάρεις....)

Φυσικά η μέρα μπορεί να έχει «κάτσει» καλά οπότε να βρει το μικρό μια μικρή έκπληξη διάθεσης συντροφιάς κοντά σου...
Ετσι στα γρήγορα ότι προλάβουμε...
Και μετά θα ξαπλώσει γεμάτο μολύβι, καπνό και ρινίσματα ενός κόσμου που τίποτα δεν του υπόσχεται πια, και μόνο του ζητάει ν΄αντέξει...

Ανατρίχιασαν οι δημοσιογράφοι στη φρίκη του συλλόγου απανταχού παιδεραστών...
Δηλαδή η παιδεραστές είναι χρήσιμοι σ΄αυτή τη κοινωνία μια και μόνο όταν τα παιδιά της φτάσουν, στη κυριολεξία, στο σημείο να βιάζονται κάποιος ανατριχιάζει.
Το δέρμα αντιδρά πλεον στην απόλυτη φρίκη.
Στη χολυγουντιανή φρίκη. Στην απόλυτη διαστροφή.
Μάλιστα σύντομα θα βγουν κι ένα σωρό συγκινητικές ταινίες με αυτό το θέμα.

Εν τω μεταξύ εμάς ευτυχώς δεν μας έχει συμβεί κάτι τέτοιο.
Το παιδί μας είναι απλά δηλητηριασμένο, με τα μυαλά καβουρντισμένα, το στομάχι του γεμάτο σκατά, τις ώρες του γεμάτες ερημιά... αλλά ευτυχώς βιασμένο δεν είναι (ακόμα).

Το σπουδαιότερο σ΄ολη αυτή τη διαδικασία είναι η αντίδραση μας.
Μια φράση μόνο.
-Πω πω τι γίνεται σ΄αυτό το κόσμο... Κρέμασμα θέλουν ρε γαμώτο... Γιάννη φέρνεις και μια μπύρα όπως θάρχεσαι?

(Κάντε μια χάρη στον ευαυτό σας. Εκτός από τα τελευταία γεγονότα ανατριχιάστε και για τα παιδιά που βρίσκονται – σε άλλες χώρες μακρινές – χωρίς μάτια, χωρίς όργανα πεταμένα, ή για εκείνα που είναι στημένα έξω από τα φτηνιάρικα μπουρδέλα κάποιας εξωτικής χώρας, ή για εκείνα που σκαλίζουν τη λάσπη να βρουν κανένα σκουλικάκι να φάνε, ή για εκείνα τα διπλανά σας που περιμένουν κάθε βράδυ τρέμοντας την επίσκεψη του πατερούλη τους και τα άγρια χαδάκια του, η για εκείνα που με το κόψιμο του ομφάλιου λώρου βρέθηκαν σ΄ενα σκουπιδοντενεκέ να μετράνε κονσέρβες πεταμένες, ή και για εκείνα τα σωστά τα δικά σας, τα καθως πρέπει που μεγαλώνουν απλά για να μάθουν πως να αντέχουν αυτή τη φρίκη μασουλώντας ήρεμα τα μολυσμένα πατατάκια τους.... Ανατριχιάστε, κι εγώ μαζί σας μια «ηττημένη» κάτοικος αυτου του πλανήτη όπως όλοι μας...)

Ζητώ ένα συγνώμη από τις υπόλοιπες εκατοντάδες κατηγορίες δυστυχισμένων παιδιών που παρέλειψα να αναφέρω.

ΤΟ ΑΝΩΤΕΡΟ ΥΠΗΡΕΤΙΚΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ!

Λένε ότι η βία προκαλεί βία. Δεν αντιλέγω. Ενας άλλος όμως σημαντικός παράγοντας για να ζωντανέψει ο δικός μου βίαιος ευαυτός (ως τώρα τον θεωρούσα ανύπαρκτο), είναι οι μικρές καθημερινές σκηνές που επαναλαμβάνονται μπροστά στα μάτια μου.
Μη φανταστείτε κάτι πολύ χτυπητό, κάτι που αξίζει να αναφερθεί στα κανάλια (μια και αυτά πλέον έχουν τη μεζούρα για να μετράνε τη σπουδαιότητα ή όχι των γεγονότων της ζωής μας).
Κάθε άλλο... μιλάω για εκείνες τις ασήμαντες σκηνές που επαναλαμβανόμενες μπορούν να φτάσουν έναν άνθρωπο στα όρια του... και πιο πέρα ακόμα!

Πρώτη αγαπημένη σκηνή?

Η κοπέλα πίσω από το γκισέ των εισιτηρίων στο μετρό. Εκείνη η συγκεκριμένη κοπέλα που εγώ βλέπω κάθε μέρα.
Αφράτη, ροδοκόκινη, γεμάτη μπιχλιμπιδάκια, ένα χτυπητό κατακόκινο κραγιόν κι ένα μπλε μολύβι στα μάτια , με ένα ακουστικό τηλεφώνου ΜΟΝΙΜΑ κολλημένο με χάρη μεταξύ της κάτω δεξιάς σιαγόνας και του ανυψωμένου για να το βολέψει δεξιού ώμου.
Η ουρά μπορεί να είναι μέχρι την είσοδο στις κυλιόμενες σκάλες, αλλά εκείνη ανυποχώρητη. Προσπαθεί κρατώντας αυτή την ισορροπία να ξεκολλήσει με τα χίλια ζόρια το εισιτήριο που της ζητάς από το πακετάκι και μετά από πολλές προσπάθειες το καταφέρνει χωρίς να έχει στιγμή σταματήσει να μιλάει στο τηλέφωνο....
Αν στη διάρκεια αυτής της προσπάθειας τολμήσεις να κάνεις μια παρατήρηση, του είδους «σας παρακαλώ βιαζόμαστε» μπορεί και να σε ισοπεδώσει με το αγανακτισμένο για την αγένειά σου βλέμμα της!

Σήμερα είχα φτάσει πλέον στο όριο της αντοχής μου.

Καθώς προσπαθούσε να ξεκολλήσει το εισιτήριο ισορροπόντας με το ζόρι το ακουστικό, καθώς έλεγε για χιλιοστή φορά τη λέξη μωρό μου ψιθυρίζοντας λάγνα, καθώς το εισιτήριο δεν ξεκόλλαγε το άτιμο, ..... με ονειρεύτηκα με τη δερμάτινη μάσκα στο πρόσωπο και το ηλεκτρικό πριόνι στο χέρι...
Τρόμαξα με την ηδονή που ένοιωσα στις φριχτές σκηνές που πέρναγαν από το μυαλό μου...

Οσο σκεφτόμουν τι θα μου έκαναν εμένα στη δουλειά έτσι και χάζευα όχι μια ώρα αλλά ένα λεπτό στο τηλέφωνο, τόσο τράβαγα δυνατά το σκοινάκι από το πριόνι...
Οσο σκεφτόμουν πόσο ανασφαλής, μίζερος, με μισθό ψίχουλα και ένα αφεντικό που βρίζει με το παραμικρό είναι ο εργασιακός μου χώρος, τόσο ξεκίναγα το κυνήγι μέσα στο δάσος με όρεξη....
Οσο σκεφτόμουν εκείνο το φίλο μου, λαμπρό μαθηματικό κεφάλι, που φτύνει ιδρώτα σε τόνους λάτζα σ΄εκεινο το κωλοντελιβεράδικο, τόσο γέλαγα σαδιστικά μήπως και τρομάξει το θύμα.....

Και καλά θα μου πείτε όλα αυτά για ένα ηλίθιο εισιτήριο, για μια αναίσθητη κοπελίτσα, ρε Βασιλική?

Δεν είναι ένας. Δεν είναι η συγκεκριμένη κοπέλα. Είναι που αυτή μου έφερε στο μυαλό εκείνο το τμήμα του πληθυσμού, πόσο είναι? πάνω από εκατομύριο που «ζουν ανάμεσά μας»....
Χοντρόπετσοι, αναίσθητοι, χαρτογιακάδες, μισοκοιμισμένοι με την εφημερίδα στο χέρι πίσω από κάποιο γραφείο, με τα μανό για τα νύχια κρυμμένα μέσα στα συρτάρια, με το «πέταγμα» μέχρι το διπλανό μαγαζί γιατί κάτι ξέχασα ν΄αγοράσω την ώρα της δουλειάς, με τα πακετάκια από στοίχημα, τζόκερ και λόττο απλωμένα πάνω στο γραφείο, με το ύφος εκατό καρατίων λες και το αραλίκι που έχουν εξασφαλίσει ισοδυναμεί με το νόμπελ αστροφυσικής, με τα ημερολόγια ανοιγμένα για να οργανωθεί το επόμενο τριήμερο, η επόμενη αργία.... χαραμοφάηδες, τεμπέληδες, βολεμένοι

... με μια φιλοδοξία.

Να τη βγάλουν καθαροί χωρίς πολύ κόπο. Να λουφάρουν στη ζωή, να μαζέψουν μερικά επιδόματα, να κοροιδέψουν λιγάκι τους γύρω τους και να χωθούν κάπου όπου δεν θα ξαναβγούν ποτέ πια μέχρι τη σύνταξη...

Δε θα με πείραζε αυτό. Αν αντέχουν να ζήσουν έτσι πρόβλημά τους.
Το ζήτημα είναι ότι αυτή τη θέση την έχουν εξασφαλίσει γλύφωντας εκεί που οι υπόλοιποι φτύνουμε κι έτσι δεν πιάνει τόπο το σάλιο μας....
Αυτό είναι το πρόβλημα....

Αν αυτός εδώ ο τόπος είναι ένα σπίτι που το κατέχει μια οικογένεια χρόνια τώρα, εμείς είμαστε οι αγρότες εκεί έξω που φτύνουν αίμα κάτω από τον ήλιο κι εκείνοι είναι οι μπάτλερ δυό και τριών και τεσσάρων αφεντάδων.
Δεν έχουμε δει ποτέ το αφεντικό στη μούρη εμείς οι άσχετοι.
Τη μούρη του μπάτλερ βλέπουμε κάθε που ψάχνουμε να βρούμε μια λύση...
Ενος μπάτλερ που την έχει βολέψει τόσο κάλα που έχει ξεχάσει ότι απλά κι αυτός ένας υπηρέτης είναι και έχει ανακυρήξει τον ευαυτό του αφέντη των υπόλοιπων...

-Εμπρός! Μ'ακούς? Σε σένα μιλάω. Κάνε λίγη υπομονή και σε λίγο καιρό θα γευτείς κι εσύ όλο αυτό που βοήθησες να γίνει (έστω κι αν δεν κατάλαβες ακριβώς τι ήταν λόγω περιορισμένης αντίληψης!!!!)

(Οποιαδήποτε ομοιότητα με ανθρώπους και καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική! )

MIΑ ΤΣΑΝΤΑ ΣΥΝΤΑΞΗ...

Οι δυό κυρίες συζητούσαν ανέμελα...
-Είναι θαύμα πάντως αυτή η τσάντα. Πανέμορφη!
-Και δεν είναι τόσο ακριβή. Ηταν σε καλή τιμή. 420 ευρώ...

Το ακούω συνέχεια. Εχει πάψει από καιρό να μου γυρίζει τ΄αντερα. Ομως αυτή τη φορά ξεκίνησαν οι συνειρμοί από τον συγκεκριμένο αριθμό..
420 ευρώ είναι ακριβώς η σύνταξη που παίρνει η μητέρα μου.
Η μητέρα μου παίρνει για σύνταξη μια πανέμορφη τσάντα και όχι ιδιαίτερα ακριβή.

Σκέφτηκα να γράψω σχετικά.
Μετά πάλι συνειδητοποίησα ότι είναι τόσο πολύ ανιαρό να επαναλάβει κάποιος ακόμα μια φορά για την άνιση κατανομή του πλούτου, που δεν θα είχε καμμιά απολύτως σημασία να το επαναλάβω κι εγώ, που στο κάτω κάτω ούτε διάσημος συνδικαλιστής είμαι, ούτε επαναστατικά εμβατήρια έχω γράψει, ούτε έχω το παράσημο του αγωνιστή κολλημένο στη πλάτη να το περιφέρω.

Η αγανάκτηση στα κοινά ανθρωπάκια, έχει κι αυτή πια τους κανόνες της. Λειτουργεί με συγκεκριμένο τρόπο, τόπο, χρόνο. Δεν μπορεί να αγανακτεί κανείς έτσι χύμα. Ποιός ο λόγος. Δεν υπάρχει ξεσηκωμός για την αδικία. Δεν υπάρχει εμπρος να αλλάξουμε το κόσμο. Υπάρχει ένα καταθλιπτικό «αχ τι θα απογίνουμε», ένα γενικόλογο «φταίω εγώ που τους ψήφισα», κι ένα προφητικό αλλά παντελώς άσχετο «έχει ο καιρός γυρίσματα....»

Θα μπορούσα βέβαια να κινητοποιήσω το ενδιαφέρον μερικών ομάδων πληθυσμού, προσθέτωντας κάτι διαφορετικό από το γεγονός το ίδιο.

Αν έλεγα και μια ψευτιά ότι η εν λόγω κυρία, υπάρχουν σοβαρές υποψίες ότι έιναι μπλεγμένη σ΄ενα μεγάλο σκάνδαλο που ξεκινάει μέσα από τους κύκλους του τάδε υπουργείου ? Θα μπορούσα να γαργαλήσω έτσι τους καρχαριοδημοσιογράφους και να την εκθέσω φταίει δε φταίει , έστω παίρνοντας μια ταπεινή εκδίκηση μ΄αυτό το τρόπο... Δεν θα χτύπαγα μ’αυτό το τρόπο τη πλουτοκρατία, αλλά τουλάχιστον θα ικανοποιούσα κάποια ταπεινά μου ένστικτα....

Θα μπορούσα να έλεγα κάτι πιο μοντέρνο και πιασάρικο, ότι η ίδια πάντα κυρία, είχε ένα εξώγαμο με ένα γνωστό πολιτικό. Δεν θα γινόταν συζήτηση για τη τσάντα και το κόστος της αλλά τουλάχιστον θα γινόταν κάποιος θόρυβος να μην τη βγάλει καθαρή και να γίνει λίγο ρόμπα. Θα αποδείκνυα έτσι ότι είναι μεν πλούσια αλλά η μητέρα μου είναι πλην τίμια...

Ισως σ΄αυτό το σημείο να πεταγόταν και ο παπάς της ενορίας μου και να μουλεγε μη φοβάσαι τέκνο μου η μητέρα σου θα πάει στο παράδεισο... (διαχρονική ελπίδα δεν αποδεικνύεται, αλλά είναι άκρως ελκυστική....)

Το γεγονός όμως είναι ότι η τσάντα της αντιστοιχεί στη σύνταξη που παίρνει η μητέρα μου (χρόνια εργάτρια...) και είναι και σε «καλή τιμή».

Ομως αυτό το γεγονός, δηλαδή η άθλια σύνταξη, από μόνο του δεν προκαλεί παρά μια συνιθησμένη συζήτηση στα καφενεία. Είναι το σύνθημα που αναμασάνε οι κάθε είδους «αναμασητές», είναι το πολύ πολύ ένα ακόμα πιασάρικο θέμα στις ειδήσεις ...

Δυό πράγματα προκαλούν αυτή τη στιγμή συγκίνηση στον ελληνικό λαό.
Οι συνταξιούχοι όταν μαζεύουν τα σκουπίδια στο κλείσιμο της λαικής,
Και το έχεις πακέτο....

Η ουσία, το ζητούμενο, δηλ. η προκλητική διαφορά στις ζωές των ανθρώπων είναι απλά «έτσι είναι τι να κάνουμε».
Οπως σε μια οικογένεια. Ο ένας αδελφός είναι έξυπνος κι ο άλλος λίγο τούβλο...
Η κυρία με τη τσάντα μπορεί να είναι το άξιο παιδί της μεγάλης οικογένειας, κι η μητέρα μου το ανάξιο..
«Ετσι είναι τι να κάνουμε».

Κι υπάρχει κάτι πιο βαθύ που έχει αναδειχτεί πια σε όλο του το μεγαλείο. Το ζητούμενο δεν είναι να επικρατήσει μια κοινωνική δικαιοσύνη για όλους, το ζητούμενο είναι να μην είμαι ΕΓΩ σ΄αυτούς που αδικούνται κοινωνικά. Να τα καταφέρω να είμαι με τους άλλους.

Κι αυτό να το πετύχω χρησιμοποιώντας ακόμα και τους αγώνες, τις ελπίδες των ανθρώπων για τη πάρτη μου...
Είναι η αθλιότητα του να εκμεταλλεύεσαι την ανθρώπινη ζωή για να χορταίνεις τη κοιλάρα, κι η ακόμα μεγαλύτερη αθλιότητα του να εκμεταλλεύσαι τους αγώνες εκείνων που πίστεψαν σε ένα καλύτερο αύριο για να κρατάς ζεστή τη καρέκλα σου.

Οπότε μέσα σ΄ολο αυτό το παιχνίδι η μητέρα μου είναι απλά το θύμα των μεν και ο λόγος ύπαρξης των δε, που όμως στην ουσία ούτε οι μεν ούτε οι δε ξέρουν καν το όνομα της, δεν ξέρουν καν ότι υπήρξε.

Το πρόβλημα είναι ότι στα σχέδια τους έτσι ανύπαρκτα υπολογίζουν ότι θα είναι και τα εγγόνια της.. κι αυτό μπορεί και προκαλεί τη χύμα, μη κατευθυνόμενη αγανάκτησή μου ...

ΝΟΗΜΑΤΑ... ΧΩΡΙΣ ΒΑΡΥΤΗΤΑ.

Σ’αυτά τα σπουδαία γραφεία οι ειδήσεις έχουν άλλο νόημα…
Οπως σε κάθε τι που αυτοθεωρείται σπουδαίο, ολα έχουν άλλη βαρύτητα.
Τη βαρύτητα του πλανήτη «θα πετύχω το στόχο ο κόσμος να χαλάσει »...
Το αυτοθεωρούμενο σημαντικό βλέπει άνευ σημασίας τη δική μας πατροπαράδοτη βαρύτητα.

Μας κοιτάζει από απέναντι κοιτάζοντας βιαστικά το ρολόι, προσπαθώντας να πιάσει το νόημα γιατί δεν έχουμε πιάσει το νόημα...
Τα νοήματα της ζωής στριγμώνονται σε οικονομική συσκευασία,
σε μπάλες τυλιγμένες με προστατευτικά καλύματα για το ψήσιμο και ασημιά χαρτιά για το πάγο…

Κοιτώ τους αυτοματοποιημένους συνεργάτες..
Τους ανθρώπους – τικ-τακ…
Τους ανθρώπους – θαυμάσια είναι ….
Τους dealάνθρωπους….

Ναι δεν είναι ζωή αυτό που αποφάσισαν… Είναι απλά ένα καλό deal..
Μερικές φορές σας ομολογώ πως δειλιάζω Μήπως εγώ τα έχω δει όλα λάθος....
Μήπως αυτό που έχω να αντιπαραθέσω δεν είναι τίποτα περισσότερο, από τη χάρη που ζητάει ένα παιδί σ΄ενα ενήλικα που του απαγορεύει να σουλατσάρει στη γειτονιά γιατί βράδιασε…

Πρέπει να φέρω αντιμέτωπες τις ελάχιστες μου απαιτήσεις με τα μεγαλεπήβολα σχέδια του αύριο..
Επιμένω πεισματικά να ανήκω στους ανθρώπους που επιθυμούν ακόμα να έχουν απορίες…
Εχω απέναντι εκείνους που θεωρούν σπατάλη τις ερωτήσεις….

Τις Παρασκευές τα στελέχη των πολυεθνικών καθιέρωσαν να ντύνονται casual, φορούν ακόμα και σπορτέξ…νοιώθουν ανάλαφροι, λες και τα καλώδια μπορούν να γιορτάσουν τη παγκόσμια μέρα τους…
Λέω τις Κυριακές να φορέσω ένα στενό, άβολο κουστούμι στο κήπο μου για να νοιώσω την σπουδαιότητα των λουλουδιών μου απ΄την αρχή…

Ανθρωποι της συμφωνίας…
Θα μ΄αναγκάσετε ν’ αφαιρέσω τα σύμφωνα ακόμα κι απ τις λέξεις..

Οι τελευταίες μας χαρές είναι τα μικρά στέκια στις γωνίες της ζωής μας που ξαποσταίνουμε μασουλώντας λουκούμι τριαντάφυλλο και μαστίχα…
Εκείνα τα μικρά καφενεδάκια που σε σερβίρουν με το μολύβι πίσω απ΄τ΄αυτί και κάνουν τις παραγγελιές σε μπλε 100φυλλο τετράδιο…

Θυμάμαι κάπου είχα δει μια ιστορία. Στο μιλένιουμ νομίζω…
Ενας πατέρας κακοποιούσε τη κόρη και την είχε μάθει να στέκεται στη μεσαία γραμμή του δρόμου…
Να στέκεσαι εκεί της έλεγε.
Πάντα στη μεσαία γραμμή του δρόμου…

Εκεί στέκεστε καθώς βιάζουν τη ζωή σας, γιατί βλέπω τα βράδυα κουκίδες ασήμαντες πάνω σε μια μεγάλη λευκή ευθεία, αλλά δεν είχα υποπτευθεί ότι είστε εσείς…
Παλιότερα σας νόμιζα μεγαλύτερους…

Δεν έχω ειδήσεις σπουδαίες να πω, αν η σπουδαιότητα είναι ο θόρυβος. Και οι χαμηλές φωνές έχουν τις δικές τους φυλλάδες, μη νομίζετε. Απλά δεν έχουν καλούς σπόνσορες, γιατί δεν ξέρουν σε τι θα χρησίμευαν...

(Την καλησπέρα μου στους φίλους που ασφυκτιούν μαζί μου,
Και σ΄εκείνους που χαμογελούν με συγκατάβαση στη όσα προσπαθώ να πω και πάντα τα μπερδεύω….)

ΔΟΥΛΕΥΤΕ ΜΕ ΑΜΟΛΥΒΔΗ?

Στα πόσα χιλιόμετρα αλλάζουμε λάδια? Προσέξτε το λαμπάκι σας γιατί μπορεί να κάψετε μηχανή. Οσοι δεν τους έχει ανάψει ακομα, έχουν πρόβλημα σοβαρό..
Οι υπόλοιποι πρέπει να σκεφτούμε σοβαρά ν΄αλλάξουμε συνεργείο επι τέλους γιατί ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ.
Δουλεύετε με αμόλυβδη?
Εκλησιά μολυβδοτή, μολυβδοκοντοπελεκητή..Ποιός σε μολυβδοκοντοπελέκησε???

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΩΝ ΚΟΣΜΩΝ.

Σκεφθείτε, ποσές φορές στη ζωή σας ήρθατε αντιμέτωποι με μια τίγρη π.χ. και σας ενόχλησε? Η έναν ελέφαντα... ή κάποιο καρχαρία... Υποθέτω πως ποτέ. Εκτός κι αν είστε από εκείνους τους «ριψοκίνδυνους» εξερευνητές της άγριας ζούγκλας που εξοπλισμένοι με τα κοντά χακί παντελονάκια και τις καταπληκτικές μηχανές λήψης πάνε με τα τελευταίου τύπου τζιπ να κάνουν το ετήσιο σαφάρι τους...

Τώρα σκεφθείτε πόσες φορές στη ζωή σας ήρθατε αντιμέτωποι με ένα κουνουπι, κάποιο κοριό, μια κατσαρίδα, μια ακρίδα, σαύρες, ίσως και κάποιο φίδι....

Υποθέτω ότι δεν είναι δυνατόν καν να τις μετρήσετε. Αρκεί ν΄ανοίξετε λίγο τη πόρτα, το παράθυρο, αρκεί να βρεθείτε σε ένα χώρο «έξω από τη φωλιά σας» και είναι όλα εκεί.

Να ρουφήξουν το αίμα, να ρίξουν λίγο δηλητήριο, να χωθούν ύπουλα κάτω από το δέρμα, να μπλεχτούν στα μαλλιά προκαλώντας σκηνές υστερίας και πρωτόγονου τρόμου...

Προχωρώντας σε λίγο πιο μεγαλύτερα ζώα, πρέπει αμέσως να ανατρέξουμε στους υποχθόνιους φόβους μας, σ΄εκείνους που κρύβονται κάτω από μας, βαθειά σε μέρη που δεν θέλουμε να πλησιάσουμε, σε μέρη που προτιμούμε να σκεφτόμαστε ότι δεν υπάρχουν καν, (τούνελ, υπόνομοι, χαντάκια....)

Η επαφή μας λοιπόν με τη φύση και ο πόλεμος μεταξύ ημών και «εκείνων» έχει περιοριστεί ξεκάθαρα σε μια κατά μέτωπο μάχη ανθρώπων, εντόμων και τρωκτικών.

Ανθρωποι, κουνουπια, μύγες, κατσαρίδες ποντίκια στη τελική μάχη...

Αυτά μας ξέρουν καλά. Μας μυρίζουν, μας προκαλούν φόβο. Είναι τα τελευταία ζωντανά που προηγούνται από μας. Ανυπότακτα γιατί κατανόησαν τις αδυναμίες μας. Μύρισαν το φόβο μας. Γιατί αναπαράγονται σε ταχύτητες ανάλογες με την ταχύτητα που καταστρέφουμε το πλανήτη.

Για κάθε τίγρη που γδέρνουμε δεκάδες κουνούπια τρυπάνε σαδιστικά τη σάρκα μας.

Για κάθε ελέφαντα που ξεδοντιάζουμε κάποιο φίδι χώνει τα δόντια του ηδονικά στη σάρκα μας.

Για κάθε δάσος που κάνουμε στάχτη μερικές ορδές από ακρίδες χώνονται στα καλοχτενισμένα μαλιά και μυρίζουν την αποστροφή μας χαμογελώντας...

Για κάθε δηλητηριασμένο ζωντανό μέσα στις δηλητηριασμένες θάλασσες, υπάρχει ένας αρουραίος που αναλογεί στο καθένα μας και που κάποια στιγμή θα αποφασίσει να ροκανίσει τ΄αυτάκι μας την ώρα που έχουμε τον ύπνο του δικαίου...

Μας ξέρουν γιατί είναι ο φόβος που δεν μπορέσαμε να υποτάξουμε με οποιαδήποτε βόμβα. Γιατί μπορούν να μας αποδεικνύουν με θράσος ότι στην ουσία δεν μπορούμε να τα βάλουμε ούτε με ένα κουνούπι χωρίς τα σιδερικά μας...

Και στη καθημερινότητά μας ακόμα, ότι μας πληγώνει ότι σιχαινόμαστε πιο πολύ μάθαμε να το φανταζόμαστε σαν κάτι τέτοιο...

Οι άνθρωποι έντομα ρουφάνε το αίμα μας,

Οι άνθρωποι κατσαρίδες, μπλέκονται στα φαγητό που έχουμε φυλαγμένο στο ντουλάπι,

Οι άνθρωποι φίδια περιμένουν το κατάλληλο σημείο για το δάγκωμα,

Οι άνθρωποι ποντικοί, ροκανίζουν τις τύχες μας....

Οταν όλα θα έχουν γίνει στάχτη σε κάποιους μελλοντικούς καιρούς, η εικόνα θα είναι ίδια κι απαράλλαχτη στην ουσία της,

Ενα φοβισμένο γυμνό από τρίχωμα παράξενο πλάσμα θαναι κρυμένο σε κάποια τρύπα και θα παλεύει με τα έντομα των φόβων του...

Θα έχει τινάξει στον αέρα το πλανήτη για να αποδείξει ότι ήταν ο πιο δυνατός, ότι ήταν το εκλεκτό πλάσμα της δημιουργίας, ο θεός της γης, και θα συνειδητοποιήσει τι ακριβώς είναι από το βλέμμα μιας ελάχιστης κατσαρίδας που θα τον ατενίζει σιωπηλά με υπομονή όπως πάντα, ολοζώντανη, παρούσα μέσα του κι έξω του...

(Να με συγχωρήσουν τα αγαπητά έντομα και τρωκτικά αλλά μου ήρθαν διάφορες σκηνές στο μυαλό χτες, καθώς είδα μια χλιδάτη νταρντά χτες που στις καλές της στιγμές δεν θα έριχνε ούτε βλέμμα στους γύρω της, να έχει πάθει μια κρίση υστερίας και ναχει χάσει όλη τη μαγκιά της μπροστά σε ένα τοσοδουλικο ποντικάκι.....)

ΑΚΡΙΒΟ ΜΟΥ ΔΙΘΕΣΙΟ....

Κάποιο πρωί πριν μερικά χρόνια, αναγκάστηκα να πουλήσω το αυτοκινητάκι μου. Σήμερα μερικά χρόνια μετά, σκέφτομαι ότι κάθε εμπόδιο μπορεί να είναι για καλό όντως. Αναγκάστηκα να κάνω κάτι που τότε μου φαινόταν εντελώς θλιβερό και που στη συνέχεια με απάλλαξε από ένα σωρό περιττά πράγματα...

Εμαθα να περπατάω. Στη καθημερινή μου διαδρομή ανακάλυψα πράγματα που αγνοούσα ότι υπάρχουν γύρω μου. Εμάθα να «στριγμώνομαι» ανάμεσα στο κόσμο, να παρατηρώ πρόσωπα, ν΄ακουω χιλιάδες ψιθύρους, να ονειρεύομαι καταστάσεις, να μαντεύω αντιδράσεις, κινήσεις...

Βρήκα μικρά δικά μου στέκια στη πόλη,

π.χ. κάποιο καφέ μικρό και ήσυχο όταν έφτανα στη στάση νωρίτερα και είχα καιρό για το λεωφορείο, ένας ήσυχος πρωινός καφές πριν τη τρέλλα της δουλειάς..

Εμαθα να κατεβαίνω δυό στάσεις νωρίτερα για να περνάω μέσα από ένα πολύ όμορφο παρκάκι που πριν αγνοούσα. Μερικές φορές έμαθα να σταματάω σ΄ενα παγκάκι και να δίνω στο χρόνο το ρυθμό που ήθελα εγώ...

Ναι αυτό το τελευταίο είναι το πιο μαγικό. Ανακάλυψα το ρυθμό μου ανάμεσα σ΄εκεινον χιλιάδων άλλων.

Δεν μπορούσα τελικά να φανταστώ ότι το «ακριβό μου διθέσιο» (λέμε τώρα κάτι για να γελάσουμε...) ήταν εκείνο που εξασφάλιζε ώστε να συνεχίζω να είμαι «σε κάγκελα» και όταν βγαίνω από τη δουλειά, και όταν βγαίνω από το σπίτι....

Γιατι να μην πιάσει μια ξαφνική σχιζοφρένεια το ανθρώπινο είδος, να ξυπνήσουν όλοι μαζί ένα πρωί και να πουν αυτοκίνητο τέλος. Οχι όμως για λίγο. Οριστικά. Με το έτσι θέλω. Γουστάρουμε να ταλαιπωριώμαστε να πηγαίνουμε με τα πόδια. Το θέλουμε. Ολοι. Εκατομύρια ξαφνικές αποφάσεις στο πλανήτη την ίδια στιγμή..

Μπορώ κιόλας να νοιώσω τη μυρουδιά από το κάτουρο του φόβου και της ανασφάλειας ανάμεσα στα πόδια μερικών....

Στριμωχτείτε στα βενζινάδικα. Κάντε υπομονή. Γυαλίστε τα παλιοσίδερα καλά να φεγγοβολούν μέσα στη μιζέρια των ημερών σας. Απαγορέψτε σε κάθε ανεπιθύμητο να μπαίνει στο σιδερένιο βασίλειό σας και να το λερώνει. Πληρώστε ατέλειωτα ευρώπουλα σε βενζίνες, ασφάλειες, συντήρηση, επισκευές, στολισμούς.....

Νοίωθω καλά την αξιοθρήνητη σκέψη σας...

Κι εγώ νόμιζα ότι δεν έχω πια πόδια κάποτε.

Αν και ποτέ δεν τόλμησα να ξυλοκοπήσω το παιδί μου γιατί έριξε λίγο παγωτό στο κάθισμα....

Εν τω μεταξύ εκτός απ΄ολα τ΄αλλα καλά αναπνεύστε τις «μυρουδιές» από τις «αφοδεύσεις» του σιδερικού σας.

Το αυτοκινητάκι μας ένα ακόμα μέσο να αποδεικνύουμε πόσο αδύναμοι είμαστε σ΄ενα πλανήτη που τον εκδικούμαστε συνεχώς με μίσος, γιατί είναι τόσο δυνατός, αρχαίος , πανέμορφος κι εμείς δεν του μοιάσαμε ούτε στο τόσο....

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ...

Aerosol μου έδωσες μια καλή ευκαιρία να γράψω πάνω σ΄ενα φάκελλο.. Δεν είχα ποτέ αλληλογραφία. Η γιατί όλοι έμεναν εδώ γύρω, η γιατί ένοιωθα αμηχανία να γράψω σε κάποιον που έφυγε μακριά .. Αλλες φορές πάλι που είχα τόσα να πω δεν έβρισκα τη διεύθυνση :)

Για το : http://autographcollectors.blogspot.com/