ΝΑ ΓΕΛΑΣΩ Η ΝΑ ΘΡΗΝΗΣΩ?

Τη πρώτη και τελευταία φορά που θυμάμαι να με «λαδώσανε» στη ζωή μου, ήταν τα βαφτίσια. Θυμάμαι τρόπος του λέγειν... Μερικές φωτογραφίες έχουν σωθεί, που δείχνουν ένα μωρό σκασμένο στο κλάμα, γύρω γύρω άνθρωποι που γελάνε ευτυχισμένοι κοιτάζοντας το ( η πρώτη μου επαφή με τον «δικαιολογημένο» σαδισμό) , να έχει γίνει μπλε μαρέν από τις στριγγλιές, και να λένε «μπράβο, μπράβο....» κι ένας γενιοφόρος να έχει σηκώσει την αγιαστούρα και να ξορκίζει το σατανά που όπως με πληροφόρησαν αργότερα κατοικούσε μέσα μου. Εγώ πάλι δεν τον είχα καταλάβει καθόλου. Σας το ορκίζομαι!

Εκτοτε λάδωμα γιοκ. Ποτέ! Οι λόγοι πολλοί και διαφορετικοί, αλλά ποτέ!

Και σήμερα που κοιτάζω όλους αυτούς του λαδοπόντικες να περιφέρουν τις χοντροκοιλιές τους , τη χοντρόπετσά τους, και το χοντροκέφαλό τους, περήφανα στους διαδρόμους της εξουσίας και του χρήματος, αναρωτιέμαι αν πρέπει να με ονομάσω τίμια ή μαλάκω...

Μεγάλο το δίλημα. Χρειάζονται τουλάχιστον εκατό αποδείξεις πνευματιστικού-μεταφυσικού-κοινωνικού-ψυχολογικού χαρακτήρα για να ανακουφίσουν το κόμπλεξ που αρχίζει να με κυριεύει. Εκείνη τη ντροπή που με πιάνει του «όλοι αντάμα κι ο ψωριάρης χώρια...» Εκείνη η ειρωνία της θειάς μου, ίδια ο πατέρας σου βλάκας, με την αγιαστούρα στο χέρι.

Να φανταστείς στην Ελλάδα ελλήνων χριστιανών, ανακαλύπτω ότι εγώ και δυό τρεις άλλοι (που δεν είμαστε χριστιανοί υποτίθεται αλλά αντίχρηστοι, ύποπτοι και προδότες) περιφερόμαστε τόσα χρόνια με την αγιαστούρα. Απόλυτα σχιζοφρενικό. Μια μάζα από χριστιανόπουλα καθώς είχαν πέσει με τα μούτρα στο μεζέ τη ξαπόστειλαν και ξέμεινε σε μας να φυλάξουμε τα ήθη λέει και τα έθιμα...

Μα τόσο κοθώνι ήμουν δηλαδή? Τόσο χάνος? Δηλαδή ωραία μείναμε εγώ η τιμιότητα και η αξιοπρέπεια και παίζουμε μπιρίμπα κανα βράδυ έτσι για να περνάει η ώρα, πίνουμε κανένα καφεδάκι της παρηγοριάς και δεν φτάνει μόνο αυτό. Κινδινεύουμε και ανα πάσα στιγμή να μας κλείσουν μέσα!!!! Οχι δε κάνω πλάκα. Τώρα τελευταία το φοβάμαι πάρα πολύ....

Γιατί σ΄ενα κράτος που όλοι οι ένοχοι μένουν έξω από τα κάγκελα και περιφέρονται θρασύτατα, κάποιος πρέπει να πάει μέσα διάολε. Ενα θύμα, ένας βλάκας, ένας απρόσεκτος κάποιος. Ερημο θα μείνει το ρημάδι το κάγκελο? Τι το χτίσαμε τότε...

Κι επειδή είμαι ο απλός απροσταύτετος πολίτης, του ψωρομισθού, άνευ περιουσιακών στοιχείων, με κανένα μέσον, ιδιωτικού δικαίου, χωρίς ακρες και μέσες, χωρίς κομπόδεμα στην άκρη και με ασφάλιση μετά συγχωρήσεως στο ΙΚΑ, να δεις που δυό είναι αυτά που μπορεί να συμβαίνουν.

Η είμαι όντως ο τελευταίος μαλάκας και θα βρεθώ χειροπόδαρα με μια γελοία κατηγορία να τρώω σουπίτσες με κατσαριδάκια,
Ή..
Θα είμαι ο τελευταίος ευτυχισμένος άνθρωπος σε τούτο δω το βόθρο που θα μυρίζω ακόμα άνθρωπος όταν οι άλλοι θαναι τίγκα στο σκατό...
Ελπίδες, όνειρα, Τι να κάνουμε. Το φαί του τίμιου βλάκα ήταν πάντα αόρατο σ΄αυτό το κόσμο...

ΕΖΗΣΑ ΕΡΗΜΟΣ ΚΑΙ ΙΣΧΥΡΟΣ, ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ.

Οι βλάσφημοι θύμισαν από Λιαντίνη...

Να συμπληρώσω κάτι κι εγώ από το "έζησα έρημος και ισχυρός", Λιαντινης.

"Καημένα παιδιά. Οσα είσαστε ακόμα ζωντανά. Τι σας μέλλεται να ζήσετε. Σε τούτο τον "αιώνα του σιδήρου", έτσι όπως τον ετοιμάσαμε εμείς οι ενήλικοι, που φοράμε το στέμμα της αφροσύνης. Τα νιάτα σας, τη δροσιά, την ευαισθησία σας τα φυσάει και τα μαραίνει άγριος ο λίβας. Είναι η δική μας απαιδευσιά, η ημιμάθεια, ο εγωισμός, η ακηδία, η τύφλωση. Κοιτάζω στα μάτια τα δρώμενα και τα πεπραγμένα μας και ώρες συχνές και επίμονες με σπρώχνουν να πάρω τα όρη.."

ΔΕΙΛΟΙ, ΚΟΥΡΑΣΜΕΝΟΙ, ΤΡΟΜΑΓΜΕΝΟΙ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ ΕΝΑ ΘΑΥΜΑ...

Ηρθα για πρώτη φορά σε επαφή με τη «θρησκευτική παράδοση» μέσω ενός φόβου που ακόμα κουβαλάω. Πρέπει να ήμουν 3-4 χρονών όταν η γιαγιά μου αποφάσισε να μου εξηγήσει την έννοια καθρέφτης και σατανάς. Μέχρι εκείνη τη στιγμή το δωμάτιό μου και κάθε αντικείμενο που υπήρχε μέσα σ΄αυτό ήταν ο προσωπικός μου παράδεισος. Μέχρι που είδα ένα σεντόνι να σκεπάζει το καθρέφτη απέναντι από το κρεββάτι μου. Και όχι μόνο το σεντόνι. Κι εκείνη η έκφραση η τρομαγμένη της γιαγιάς «μη κοιτάζεσαι στο καθρέφτη τη νύχτα....δε κάνει...»

Από εκείνη τη πρώτη στιγμή, τα πράγματα άρχισαν να παίρνουν το δρόμο τους. Αρχισα σιγά σιγά να συνειδητοποιώ, ότι η ζωή μου εδώ κάτω ήταν καθορισμένο να ζει μέσα σ΄ενα ύποποτο σκοτάδι που με παραφύλαγε. Σε κάποια αδιευκρίνιστη τρομακτική μορφή που καιροφυλακτούσε στα βήματά μου.
Η πρώτη μου επαφή με τη ζωή που θα ονομαζόταν εφεξής «ύπουλη» μου πήρε τη χαρά που απλόχερα κοιμόταν μέσα μου.

Οι επόμενες «διδασκαλίες» χειροτέρευαν συνεχώς τη κατάσταση. Με μια στάμπα αμαρτωλής (δεν ξέρω γιατί...) και μια απειλητική υπόσχεση για την αιωνιότητα θα έπρεπε να μάθω να κοροιδεύω τον ευαυτό μου και τους άλλους και μετά να ζητώ συγνώμη από την αορατότητα....
Κι αν συνέχιζα και δεν έβαζα ένα φρένο, αν άφηνα να με παρασύρουν στο μονοπάτι της ευλογημένης παράνοιας, θα είχα σήμερα «καταντήσει» να έχω γίνει τουλάχιστον «νεκρολάγνος» ή «μισάνθρωπος» ή θα έπρεπε να περιμένω κάτι τρομακτικό να μου συμβεί αν ... αν.... αν.... χιλιάδες αν σε μια ύπαρξη σκλαβωμένη μόνιμα.

Ενας κόσμος προληπτικός, σκοτεινός, γεμάτος απειλές και εκφοβισμούς.
Μη κάνεις αυτό θα σου κοπεί το χέρι.
Μη κάνεις εκείνο θα σου βγει το μάτι.
Πρόσεχε κάποιος σ΄ακούει και θα σε τιμωρήσει.
Οι «διδαχές του εκβιασμού».

Ονομάζουμε πολιτική της κλειδαρότρυπας τα όσα συμβαίνουν λες και είναι παράξενο να υπάρχει, εφόσον υπάρχει θρησκεία της κλειδαρότρυπας.
Ενας κόσμος που έχει ισοφαρίσει την ομορφιά της δημιουργίας με την ασχήμια της άθλιας ύπαρξής του και με θράσος έχει ονομάσει πίστη την απατηλή του ματαιοδοξία.
Πως να ελπίσεις για φως σ΄ενα καθρέφτη σκεπασμένο μ΄ενα σεντόνι για να μην ....κοιταχτείς. Ενα απαγορευτικό στο να σε δεις αληθινά, να δεις αληθινά το σύμπαν με τα μάτια καρφωμένα πάνω στον ήλιο, θαρραλέα , εσύ άνθρωπε που όλα τα ζήτησες και τίποτα δεν ήθελες να προσφέρεις...

Θεοί τιμωροί και διάβολοι στις κουρασμένες πλάτες μιας ανθρωπότητας που πεθαίνει σιγά σιγά από γάγραινα στο νου..
Η απάτη ντυμένη με τη μάσκα μιας αθωότητας που δεν πρέπει να ρωτάει. Που δεν πρέπει να ζητά τίποτα παραπάνω απ΄οτι δόθηκε.
Μια θρησκεία άπληστη. Μπορεί να υπάρξει μεγαλύτερη οδύνη στον άνθρωπο από μια πίστη άπληστη? Μια πίστη που να μοιάζει στον κακό ευαυτό του?
Οι σκεπασμένοι καθρέφτες και το συνεχές σταυροκόπημα δεν μπορούν να ανακουφίσουν τη τρομαγμένη ψυχή.
Γιατί αυτή η ψυχή εδώ και αιώνες τώρα ζει σ΄ενα βασανιστικό σκοτάδι χαμένη, σκεπασμένη, σιωπηλή...

Κι όλα αυτά στο όνομα μιας αγάπης που δεν έγινε ποτέ πραγματικότητα. Πως επιτρέψαμε χείλη τόσο μιασμένα να προφέρουν μια τόσο ιερή λέξη.

Αυτή είναι η αμαρτία που θα μας τρομάζει τις νύχτες, η αμαρτία που θα στοιχειώνει τις μέρες μας και τη ζωή μας.
Ο δρόμος της αρετής που παρακάμψαμε γιατί ημίθεοι δεν ήμασταν.

Ζωή υπό απειλή.

Είναι τόσο βαθειά η αλλοίωση των συνειδήσεων, που αν τη δεις απ΄έξω βλέπεις όλη τη κόλαση μαζεμένη μαζί. Μπροστά σου. Με τη μορφή οποιουδήποτε δυστυχισμένου που θα γεννηθεί, θα ζήσει και θα πεθάνει χωρίς να νοιώσει τη χαρά της ομορφιάς που του στέρησαν. Της ομορφιάς που παρέδωσε χωρίς ούτε ένα αντάλλαγμα της προκοπής.

Κατ΄είκονα και ομοίωση ο πολιτισμός τους, η θρησκεία τους, τα ήθη και τα έθιμά τους, τα σχολεία τους, οι εκλησίες τους, οι άνθρωποί τους.

Κατ΄εικόνα και ομοίωση ενός εγκλήματος που παραμένει ατιμώρητο...ακόμα...

ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΤΟ ΘΕΟ ΤΟΥΣ.

Σήμερα το πρωί ανοίγοντας τη τηλεόραση, παρόλο που δεν έχω καμμιά σχέση με τον κόσμο που εκπροσωπούσε ο Χριστόδουλος, είμαι πολύ μακριά από ότι εκπροσωπεί, είπα απο μέσα μου ένα αντίο, ένα καλό ταξίδι, γιατί η γέννηση, ο θάνατος και κάθε στιγμή της ζωής είναι για μένα ένα ιερό μυστήριο. Και έτσι το αντιμετωπίζω στον εχθρό και στο φίλο. Στο σύντροφο και στον αντίπαλο. Στη κάθε ψυχή που φεύγει, που έρχεται. Γιατί όλα είναι μια έκφραση της αιώνιας φύσης.

Οταν πολεμάς ότι ταπείνωσε την ουσία της ύπαρξης, όταν πολεμάς όλες εκείνες τις στρατιές που αφόρισαν, ύβρισαν, εξευτέλησαν, και ταπείνωσαν το μυστήριο της ζωής, την ουσία της θρησκευτικόητας, την ουσία της αλήθειας, πως μπορείς να γίνεις κάτι ίδιο και να βγάλεις το μίζερο και τιποτένιο ευατό σου και σύ ? Σημαίνει τότε ότι βήμα δεν έκανες παραπέρα από εκείνους.

Θεωρώ ότι πιο ταπεινό να βγάζει κανείς τη μαγκιά του, το κυνισμό του και τη τάχα επανάστασή του, στο πρόσωπο οποιουδήποτε εκπροσώπου οποιασδήποτε νοοτροπίας, ιδεολογίας, συστήματος ή θρησκείας την ώρα του θανάτου, ενώ όλο τον υπόλοιπο καιρό, όπως και αυτόν που θα ακολουθήσει δεν θα κάνει τίποτα ώστε να πολεμήσει σθεναρά και με θυσίες αν χρειαστεί αυτό που «τον ενοχλεί». Οι βρισιές και οι κατάρες δεν αποτελούν «επανάσταση». Είναι απλά η εικόνα δυό σκυλιών που μαλώνουν τραβώντας δεξιά κι αριστερά ένα κομμάτι κρέας....

Αυτή είναι η μία όψη του νομίσματος. Από την άλλη μεριά γιατί δεν μπορώ να το παραλείψω, όταν αντίκρυσα τα μάτια εκείνου του συγκεκριμένου δημοσιογράφου που μου προκαλεί αναγούλα κάθε φορά που τον βλέπω, και δεν χρειάζεται καν να πω ποιός είναι, δεν έχει σημασία, είδα ότι πιο πολύ σιχαίνομαι. Εκεινη τη μιζέρια, το καμπουριασμένο ύφος, το δουλικό....θυμήθηκα τι ακριβώς πολεμώ. Και αυτό δεν είναι απλά ένας εκπρόσωπος οποιασδήποτε θρησκείας. Είναι δυστυχώς κατί πολύ μεγαλύτερο και ισχυρότερο, κι εγώ ένας ελάχιστος νάνος άοπλος....

Θα κλείσω πάλι τη τηλεόραση. Οπως και με το ζαχόπουλο όπως και με κάθε είδηση που τη μετατρέπουν σε καραγκιοζιλίκι. Σ΄ενα κόσμο που ιερό έχει ξεχάσει από χρόνια πια, τι σημαίνει και που έφτασε τις γέννες, τους θανάτους και τις μέρες του να τις μετράει ανάλογα με το μηχάνημα της τηλεθέασης...

ΤΑ ΚΟΡΑΚΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΚΟΥΚΟΥΒΑΓΙΕΣ.

Ο Μπλέηκ είχε πει στις παροιμίες της κόλασης, "Το κοράκι θάθελε να τα βλέπει όλα μαύρα, κι η κουκουβάγια όλα άσπρα".
Κι ένα τρίτο, τέταρτο χ πλάσμα θαθελε να τα βλέπει όλα κάπως αλλοιώς.
Αναρωτιέμαι σε ποιόν ακριβώς φωνάζουμε έτσι οργισμένα... Ποιόν θεωρούμε ένοχο και ποιόν απαλάσσουμε. Και με τι γνώμονα...
Είναι ευθύνη να γράφεις. Εκτός κι αν τους γράφεις όλους.
Γράφουμε λοιπόν για να γράφουμε?
Γράφουμε γράφοντας τους υπόλοιπους?
Γράφουμε γνωρίζοντας τι είμαστε εμείς και τι οι υπόλοιποι?
Η γράφουμε απλά γιατί βρήκαμε ένα πληκτρολόγιο εύκαιρο, ένα στιλό, κάτι...
Πόσο σοβαρό μπορεί να είναι ένα κείμενο όπου ένας ελέφαντας ουρλιάζει στο αυτί ενός μυρμηγκιού? Ενα κείμενο όπου ένα πρόβατο προσπαθεί να φτιάξει χαρακτήρα σ΄ένα λύκο. Μια αγελάδα που βελάζει ακαταλαβίστικα λόγια σ΄ενα απορημένο κοτοπουλάκι....

Είμαστε μια μάζα που αποτελείται από κατηγορίες, κατηγορίες που αποτελούνται από ομάδες, ομάδες που αποτελούνται από άτομα, με κοινή συνισταμένη ότι πρέπει να ζήσουμε εδώ κι εδώ να πεθάνουμε, προσπαθώντας να αφομοιώσουμε και ν΄αντέξουμε τις χιλιάδες εικόνες που θα εκτοξεύουν οι άλλοι και το εγώ μας όσο διαρκέσει η πορεία.

Είναι δύσκολο, μοιάζει ανέφικτο.
Η θρησκεία, η πολιτική, προσπαθούν να συμαζέψουν το ασυμάζευτο. Να ηρεμίσουν, να κατατάξουν τους ομίλους.
Κι εμείς προσπαθούμε να βρούμε τη λύση μη μπορώντας φυσικά να αγνοήσουμε τους νόμους τους, γιατί είμαστε εγκλωβισμένοι, περικυκλωμένοι από κανόνες. Δεν μελετάμε προτάσεις, υπακούμε εντολές.

Υπάρχεις εσύ, οι άμεσα δικοί σου, η οικογένεια, οι φίλοι, οι συγγενείς κλπ, γύρω από αυτούς υπάρχουν οι συμπολίτες, γύρω απ΄αυτούς η πατρίδα σου γύρω από τη πατρίδα σου οι άλλες πατρίδες, γύρω απ΄αυτές ένας πλανήτης και γύρω απ αυτόν το σύμπαν...
Σαν ελάχιστη μονάδα σ΄ενα χάος με ένα μέσο όρο ζωής μερικές δεκαετίες, πρέπει να προλάβεις να προσδιορίσεις τη θέση σου ανάμεσα σε όλα αυτά.
Αλλοι σταματούν σ΄ενα συγκεκριμένο σημείο κι αλλοι τρελλαίνονται στο άπειρο.

Μικρές σκέψεις λοιπόν για να εκφράσεις μεγάλα πράγματα?
Μεγάλες σκέψεις για να τις περιορίσεις στο μικρό?
Η χύμα κι ότι βγει?

Θα ήταν σπουδαίο βήμα ν΄αρχιζε κανείς να μιλάει τελικά, για αυτό που γνωρίζει. Ο ίδιος. Οπως το αντιλαμβάνεται. Με τις αποδείξεις που έχει. Μέχρι εκεί. Να αρχίσουμε να κάνουμε μια συλλογή από μικρές αλήθειες κι όχι από μεγάλα ψέματα.
Το υπερεκτιμημένο εγώ ζει σε μια περιφρονημένη ατομικότητα. Παράλογο σχήμα όξύμορο.... Μέχρι εκεί έχει φτάσει η παράνοια μας.

Είναι ευθύνη να γράφεις έστω και σ΄ενα απλό μπλογκάκι αν εσύ ο ίδιος δεν έχεις προσδιορίσει τι ακριβώς είσαι, γιατί μπορεί να ξεκουφάνεις κανένα μυρμήγκι ή να υπνωτίσεις κανένα κοτόπουλο, ή ακόμα χειρότερα να νομίσεις ότι είσαι κανένας νέος μεσσίας...
Και πολύ φοβάμαι ότι μετά από τις πιο "ακίνητες" "στείρες" εποχές, αρχίζουν και εμφανίζονται "σωτήρες".
Μέσα στη πλήρη αβεβαιότητα μας εκτοξεύουν πάντα τα πιο μεγάλα ψέματα. Γιατί είμαστε απροστάτευτοι και θέλουμε να πιστέψουμε γρήγορα.
Ερχονται εποχές πολύ πονηρές ας προσέξουμε.

Νομίζω ότι ειναι καιρός ν' αφήσουμε τα πρωτοσέλιδα και ν΄αρχίσουμε να σκαλίζουμε λιγάκι τις μικρές αγγελίες. Κάποια μπορεί ναναι και για μας...

Ο ΣΥΝΔΡΟΜΗΤΗΣ ΠΟΥ ΚΑΛΕΣΑΤΕ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΠΙΘΑΝΑ ΕΚΤΟΣ ΔΙΚΤΥΟΥ...

Το dvd story κρατάει γερά. Η κάθοδος προς το πάτο κρατάει καλά.
Γύρω από τη γαργαλιστική ιστορία και τα άλλα συναφή σαβουροθεάματα που ετοιμάζονται να μας πλασάρουν, το πρόγραμμα κυλάει ρολόι. Εργασιακό, συνταξιοδοτικό, ασφαλιστικό, υγεία, παιδεία, πολιτισμός, δημόσια έργα, χρηματοδοτήσεις, νόμοι, διατάξεις και όλα τα καλά του θεού...

και η ζωή η δική μας, συνεχίζεται σαν μήνυμα-πρότυπο στο κινητό.
Πάρε αργότερα..
Είμαι σε σύσκεψη..
Καθυστέρησα θα είμαι εκεί...... όταν όλα θα έχουν γίνει ερήμην μου....

ΠΑΤΕΡΑ ΚΟΥΒΕΝΤΕΣ...

Θυμάμαι μια κουβέντα που ο πατέρας μου είπε όταν ήμουν πολύ μικρή ακόμα, στα πρώτα χρόνια της εφηβείας. Οταν μου μίλησε έτσι, απόρησα γιατί δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί μου είπε πολύ συγκεκριμένα ,
«Στη ζωή σου ένα πράγμα πρόσεξε μόνο, όλα τ΄αλλα δε με νοιάζουν. Μην αφήσεις ποτέ κανέναν να σ΄εκβιάσει όποια και να είναι η απειλή..»
Θυμάμαι σκέφτηκα τότε, απ΄ολα τα πρόσεχε που μπορουσε να μου πει ο πατέρας, σκέφτηκε αυτό σε μένα που ήμουν ακόμα τόσο μικρή?
Λόγω αδυναμίας και πίστης όμως σ΄αυτό τον υπέροχο άνθρωπο, που ακόμα σήμερα με κάνει να απορώ για διάφορα, το ακολούθησα πιστά.
Σαν ευαγγέλιο.
Ο φάρος στο δρόμο μου έγινε η ενδέκατη εντολή μου.
«Μην αφήσεις τον πλησίον σου να σ’εκβιάσει»
Ποτέ δεν είχα φανταστεί τι εύρος δραστηριοτήτων, ανθρώπινων σχέσεων, συναλλαγών καλύπτει αυτή η εντολή.
Πίστευα ότι ο εκβιασμός ήταν κάτι σαν κι αυτό που βλέπαμε σε κάτι μαφιόζικες ταινίες, ή σε μικρότερο βαθμό η κουβέντα που πέταγε ο σπασίκλας στο διπλανό θρανίο «θα το πω στη κυρία....»
Πέρασε καιρός να καταλάβω ότι το να μην υποκύπτεις σε οποιοδήποτε εκβιασμό ήταν το εισιτήριο για την πραγματική μου ελευθερία.
Και κατάλαβα επίσης ότι ο εκβιασμός δεν είναι κάτι που κάπου απο κάποιον θα συναντήσω.
Εκβιασμός ήταν η δομή της κοινωνίας που ζούσα.
Κάθε βήμα που προχώραγα αναγνώριζα «έναν εκβιαστάκο». Σε κάθε ανθρώπινη ταπείνωση, σε κάθε ανθρώπιν αγωνία κρυβόταν από πίσω «ο εκβιασμός του πλησίον».
Από τη κοπελιά που έμενε έγγυος και πήγαινε σ΄ενα κομπογιανίτη στα κρυφά τον πλήρωνε όσο όσο με μόνο γνώμονα όχι την υγεία της αλλά τον πατέρα της «που αν το μάθαινε κάηκε...», μέχρι τα μεγάλα πολιτικά σκάνδαλα, από πίσω κρυβόταν ο κύριος Εκβιασμός.
Ο μηχανισμός του εκβιασμού είναι τόσο πολύπλοκος όσο και ολόκληρη η δομή μιας κοινωνίας που βασίζεται σ΄αυτόν.
Απόρροια μιας πολιτικής εκβιασμου των πολιτών κι ενός Θεού που εκβιάζει επίσης.
Απέναντι το ανθρωπάκι δούλος φοβισμένος της ΑΠΩΛΕΙΑΣ.
Αν γίνει αυτό θα χάσω εκείνο.
Αν γίνει αυτό θα μου κάνουν εκείνο.
Η απώλεια χρημάτων, οικογένειας ή αξιοπρέπειας βασίζεται στο φόβο κάποιου που σ΄εκβιάζει ότι έχει βρει το τρόπο να στα αφαιρέσει.
Σήμερα περισσότερο παρά ποτέ αναλογίζομαι εκείνη του κουβέντα με το γέροντα. Και καταλαβαίνω πιά γιατί τόσο νωρίς μου τοπε...
Νασαι καλά πατέρα.

Η ΕΛΛΑΔΑ ΜΠΛΟΓΚΑΡΕΙ!

Και οι σειρήνες άρχισαν να θολώνουν το τοπίο.
Μπλογκ? Επανάσταση? Μπλογκερ καθορίζουν το παιχνίδι? Ποιό παιχνίδι?
Καινούργιο κοσκινάκι μου και που να σε ξαμολύσω...

Η έκφραση ιδέων χύμα χωρίς περιορισμούς είναι σίγουρα
«επαναστατικά γοητευτική»
Αλλά δεν είναι «επαναστατικά ανατρεπτική»

Τα μπλογκ ακολουθούν τον ρυθμό της εποχής. Μεταξύ των υπόλοιπων φιλόδοξων σχεδίων που μπορεί να έχει ένας μπλογκερ υπάρχει και η...
Πρόκληση. Για καλό ή κακό. Πρόκληση = έλξη του απέναντι σε μένα.
Ελξη για ν’αγαπηθούμε ή για να καυγαδίσουμε. Να με προσέξει ότι είμαι.

Ο σχολιασμός των ήδη υπαρχόντων με τις ήδη υπάρχουσες ιδέες και με το αλατοπίπερό μου να αφήσω ένα στίγμα έξω από την ανωνυμία των ημερών μου.
Η πρόκληση δεν είναι «εφεύρεση»...
Δεν ανακαλύπτουμε το τροχό εδώ μέσα. Σχολιάζουμε στο ηλεκτρονικό καφενείο το τροχό που βλέπουμε να κυλάει ήδη,
Μερικοί κάνουν τα πάντα για να στραφεί επάνω τους και να χαμογελάσουν στο δεκαπεντάλεπτο της δημοσιότητας, μερικοί απλά εκτονώνονται κι άλλοι προσπαθούν κάτι να μεταδώσουν. Αυθόρμητα, φιλικά ή κι εχθρικά. Να συμβουλέψουν, να απειλήσουν, να διδάξουν, να ενημερώσουν ή απλά να πουν.

Κι επειδή ανάμεσα σε χίλια ψέμματα κρύβεται πάντα η μία και ταπεινή αλήθεια, οι σειρήνες αποφάσισαν να κάνουν αυτό που κάνουν πάντα.
Γίνονται οι σπόνσορες του «θορύβου». Της ησυχίας εννοείται ποτέ.
Κι όπου θόρυβος δεν σημαίνει απαραίτητα «κάτι συγκλονιστικό»
Μπορεί να είναι απλά κούφιος κρότος.
Κι όπου ησυχία δεν σημαίνει απαραίτητα «μη συμμετοχή»
Μπορεί να είναι «η γαλήνη της ουσίας».

Οι μεγαλοδημοσιογράφοι των ΜΜΕ ασχολούνται με τα μπλογκ.
Δηλαδή κάτι άρχισε να βρωμάει έντονα.
Ο Λαζόπουλος , ο μπλογκερ της τηλεόρασης, όπως χαριτωμένα ονομάσθηκε και οι λαζόπουλοι των μπλογκ αγαπημένοι των ΜΜΕ?
Γιατί άραγε?
Ο Λάκης με κάνει και διασκεδάζω κι ο μπλογκερ με κάνει να τον διαβάζω με ενδιαφέρον.
Διαμορφωτής πολιτικής δεν είναι κανένας από τους δύο.
Τα μπλογκ είναι μια περιγραφή στιγμών ζωής, ή ιδεών, αντιλήψεων, εμπειριών, ΑΤΟΜΩΝ.
Είναι το ηλεκτρονικό καφενείο όπου ο καθένας ανταλλάσει εκθέτει τι πιστεύει ακόμα κι αν είναι απόλυτος μονόλογος.

Δεν γίνεται κάποιος δημοσιογράφος στα μπλογκ, ούτε συγγραφέας, ούτε γιατρός, ούτε δικηγόρος, ούτε καλλιτέχνης, ούτε υδραυλικός, ούτε ηλεκτρολόγος.
Ο δημοσιογράφος, συγγραφέας, γιατρός, δικηγόρος, καλλιτέχνης, υδραυλικός ή ηλεκτρολόγος που ΗΔΗ είναι, μπορεί να ανοίξει κι ένα μπλογκάκι για το γούστο του.
Η κι εκείνος που δεν είναι ΤΙΠΟΤΑ εκτός δικτύου εδώ μπορεί να γίνει ΕΣΤΩ μπλογκερ.

Αυτή είναι η αλήθεια. Και τη χαιρόμαστε. Γιατί ίσως ποτέ άλλοτε δεν είχαμε την ευκαιρία να δούμε μαζεμένες μπροστά στα μάτια μας τόσες πολλές ανθρώπινες σκέψεις, γνώμες, εμπειρίες, βάσανα και χαρές.

Αυτό όμως που μου βρωμάει και πιστεύω ότι σε πολλούς από εμάς αρχίζει και βρωμάει είναι κάτι άλλο που υποπτευόμασταν ότι θα συμβεί.
Το φυσικό επακόλουθο κάθε νέας ιδέας.
Η πονηρή εκμετάλλευσή της, και ο διασυρμός της αν παραστεί ανάγκη.

Είμαι σκεπτική λοιπόν, στην υπόθεση μπλογκ, γιατί φοβάμαι ότι, μέσα από τυμπανοκρουσίες, πανηγυρισμους και αφορισμούς, και στο χώρο αυτό θα επιβιώσει το ίδιο είδος που επιβιώνει και εκτός αυτών.

Οι καλοί πλασιέ...

Αν ήσασταν «προφάιλερ» ενός οποιουδήποτε εξουσιαστικού κέντρου και βάζατε «θαθμό επικινδυνότητας» σε διάφορα μπλογκ, για σκεφθείτε... ποιά θα θεωρούσατε «επικίνδυνα»?
Σκεφτείτε το καλά και δώστε την απάντηση στον ευαυτό σας. Αυτό είναι ήδη ένα καλό βήμα. Να είστε σίγουροι ότι εσείς που «βλέπετε» κι εκείνοι που «βλέπουν» θα είχατε ακριβώς την ίδια γνώμη. Ισως να ήταν και η μοναδική περίπτωση που θα μπορούσατε να συμφωνήσετε σε κάτι.

Οι υπόλοιποι ας απολαύσουν τη μέθη τους. Δεν θα τους ενοχλήσει κανείς...

ΤΙ ΝΕΑ ΠΑΛΗΚΑΡΙΑ?

Φωνάζεις, φωνάζουμε πολύ εδώ μέσα. Σκίζουμε τα ιμάτια. Εχουμε αγανακτήσει αλήθεια?

Ησουν πάντα ο ίδιος. Αυτός που ζητούσε κάτι περισσότερο από αυτό που είχε.

Στη σπηλιά ή στη πολυόροφη πολυκατοικία είσαι απλά ο άνθρωπος.

Στόχος σου το «θέλω»

Δεν λες θέλω αυτό ....γιατί... και το έχεις αιτιολογήσει ήδη μέσα σου.

Λες θέλω γιατί θέλεις πάντα κάτι περισσότερο από αυτό που ήδη έχεις. Δεν έχει σημασία αν υπάρχει λόγος σοβαρός ή όχι. Το θέλεις.

Περισσότερα ρούχα, περισσότερο φαί, μεγαλύτερο σπίτι, πολλά κινητά, πολλές τηλεοράσεις, πολλά αντικείμενα να γεμίζουν τους χώρους που κατοικείς. Πολλά περισσότερα από όσα σου χρειάζονται αν θα ρώταγες τελικά. Γιατί θέλω? Και ακόμα καλύτερα. Τι χρειάζομαι αληθεια?

Σ΄αυτή την απληστία σου σε κρατάνε στο χέρι.

Αυτό είναι η σάρκα σου. Οι αισθήσεις σου που θέλεις συνεχώς να ικανοποιείς.

Η ευτυχία σου, η ηδονή σου, η διαστροφή σου και το έγκλημά σου.

Υπάρχει άραγε αληθινός εγκηματίας. Κάποιος που να έχει περισσότερες ευθύνες από τους υπόλοιπους. Υπάρχει κάποιος που είναι εγκληματίας αυτοδίδακτος, χωρίς προηγούμενο, ανεπηρέαστος από όλους τους άλλους, και δημιουργός μιας δικής του ιδεολογίας, ετσι ώστε να είμαστε σίγουροι ότι είναι κάτι διαφορετικό από μας?

Τον κάθε εγκληματία, τον δημιουργούν οι υπόλοιποι κι αυτούς με τη σειρά τους οι υπόλοιποι...

Είναι οι ρωσικές μπαμπουσκες.

Βλέπεις τη μεγάλη απάτη και είναι το σκάνδαλο που ξέσπασε. Κάποιο μεγάλος στέλεχος της κυβέρνησης , της οποιας κυβέρνησης, βούτηξε εκατομύρια.

Ανοίγεις την επόμενη κούκλα και βλέπεις ένα κόσμο που τον τριγύριζε και τον ωθουσε να φάει τα εκατομύρια για να του τα βουτήξει με τη σειρά του με άλλους τρόπους. Η γυναίκα, τα παιδιά, οι γκόμενες, ο κάθε ένας που του είχε ψιθυρίσει ότι για να είσαι κάποιος βούτα τα.

Ανοίγεις την επόμενη κούκλα και βλέπεις ότι οι ψιθυριστές ταχαν μάθει από κάποιους άλλους.

Κι επόμενη άλλοι.

Κι η προτελευταία δυό γονείς ίσως που τουλεγαν μην είσαι μαλάκας ή το αντίθετο είσαι πολύ μαλάκας.

Κι η τελευταία πάντα η ίδια. Απληστία. Με όλες τις αδελφές και ξαδέλφες παρείτσα....

Δεν υπάρχει αυτός ο κόσμος για όσους πέταξαν έξω από τη πόρτα τους τη πόρνη. Δεν μπορεί κανείς να σου πασάρει σκατά όταν έχεις δει ότι είναι σκατά κι όχι κολώνια.

Ομως για να κλείσεις τη πόρτα δεν πρέπει να αφήσεις τίποτα μέσα. Είναι τόσο καλοφτιαγμένη η παγίδα που πρέπει ή να έχεις τρελλαθεί ή να είσαι παιδί για να αγνοήσεις τα καλέσματα.

Το κακό είναι ότι η ελάχιστη συμμετοχή στις συνήθειες του «πολιτισμού» μας αποτελεί συμμετοχή στο έγκλημα.

Αρχίζω να παρακολουθώ φίλους μου που αποφάσισαν να μην κάνουν καν οικογένεια με ιδιαίτερη προσοχή. Τουλάχιστον δεν φιλοδοξούν να παίξουν με κάτι άλλο εκτός από την αφεντιά τους.

Τι να διδάξεις σ΄ενα παιδί ώστε να ξεφύγει από το βόθρο. Αφού αν ήθελες να του μάθεις να πολεμήσει με το δίκαιο σ΄αυτή τη μάχη, θαπρεπε να του πεις να γίνει λιποτάκτης. Να το σκάσει κι όπου φύγει φύγει. Χωρίς να κοιτάξει πίσω. Για να είσαι "εντάξει" θα πρέπε να γεννήσει ένα παιδί σ΄αυτή τη γη έχοντας το τρόπο να το στείλεις σε άλλο πλανήτη, μήπως...

Οταν είναι όλα συγκεντρωμένα γύρω από ένα απρόσωπο κέρδος και το αθώο κινητό που θα του πάρεις είναι στο παιχνίδι. Και το σχολείο που θα το στείλεις είναι στο παιχνίδι. Και για να βρει δουλειά θα πρέπει να μπει στο παιχνίδι. Και τη τηλεόραση που θα του δείξεις του δείχνεις το παιχνίδι. Κι εσύ ο ίδιος σαν κωλοεξάρτημα τι ακριβώς θα του μάθεις. Πως να είναι ξυπνιο εξάρτημα? Θα το μάθεις πως να πολεμήσει εσένα?

Μπορείς να πας σε ένα μέρος έρημο και να μεγαλώσεις ένα παιδί μαθαίνοντάς το να βρίσκει την απαραίτητη τροφή να ζήσει, να φοράει ένα απαραίτητο ρούχο για να μη κρυώνει, να ζει με το φως της μέρας και της νύχτας μόνο, να πίνει νερό από το ποτάμι, να πλένεται χωρίς θερμοσίφωνα, να κοιμάται με τ΄αγρια θηρία δίπλα και να επικοινωνεί με τους ήχους της φύσης και της ψυχής του? Οχι. Γιατί ακόμα κι αν γύριζες να γίνεις άνθρωπος των σπηλαίων, δεν μπορείς να βρεις γη αγνή, νερό αμόλυντο, ήλιο αβλαβή.. τώρα πιά.

Τι πρέπει λοιπόν να αποδεχτούμε?

Να παραδώσουμε τα όπλα και να περιμένουμε το τέλος?

Οχι. Απλά θα πρέπει (όσοι από μας πραγματικά επιθυμουμε) να βάλουμε πρώτα τα πράγματα σε μια τάξη μέσα μας.

Να συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε σ΄ενα γρανάζι που γυρίζει ερήμην μας, δεν μας έχει ανάγκη για να λειτουργήσει, θρέφεται από μας χωρίς να μας δίνει τίποτα παραπάνω από μπιχλιμπίδια άχρηστα και φούσκες και να δούμε εμάς.

Μέσα μας.

Να αναλογιστούμε αν μπορουμε να έχουμε ένα σκοπό δικό μας, κάτι σημαντικό που να μην είναι κατάκτηση ενός ακόμα αγαθού, αλλά γνώση νέα. Νέα αντίληψη.

Εκείνα που μας γοήτευσαν όταν ήμασταν πολυ μικροι. Εκείνα που μας δημιουργούσαν απορία πριν προλάβουν οι υπόλοιποι να μας πουν «να σου πήρα αυτό και σου ταιριάζει»

Ο πόλεμος είναι ατομικός.

Ανελέτητος και με αμφίβολη έκβαση.

Μπορείς να καθίσουμε γύρω από ένα τραπέζι και να μιλάμε ώρες ατελείωτες για το πόσο σάπια είναι οι κοινωνία, οι άλλοι, οι γύρω. Να παραμυθιαζόμαστε ότι εμείς είματε κάτι ξεχωριστό. Κι αυτό θα συνεχίζεται αιώνια χωρίς αποτέλεσμα.

Το γρανάζι θα δουλεύει πάντα ερήμην μας.

Μπορουμε όμως να φρενάρουμε και να δούμε πόσο πολύ μπασμένοι στο παιχνίδι είμαστε εμείς οι ίδιοι και αφού αποφασίσουμε αν είμαστε με αυτους ή με τους άλλους τότε τουλάχιστον να είμαστε ειλικρινείς εγκληματίες.

Ερχονται αλλοιώτικες εποχές μπροστά μας.

Εποχές που όσα ξέραμε θα είναι γραφικά και ανούσια. Οι εξελίξεις γίνονται σε παγκόσμιο επίπεδο και εμείς δεν έχουμε βγει καν λίγο παραέξω απ΄το χωριό.

Κι αυτοί που ζητούν τη ψήφο μας εδώ στη μικρή και φτωχή Ελλαδίτσα δε νομίζω, οι περισσότεροι τουλάχιστον ότι έχουν πάει «παραέξω» Είναι ακριβώς αυτό που είμαστε κι εμείς. «Καθυστερημένοι στα γρανάζια»

Ζουν με το μικρόκοσμό τους, τη τύφλα τους, τις μικροκακίες και τις διαστροφές τους. Είναι στενόμυαλοι και εγωιστές, αμόρφωτοι πνευματικά και ψευταρούληδες.

Κοιτάχτε τι σας προτείνει ο καθένας. Κυβερνώντες και μη. Διαπλεκόμενοι και τάχα μου επαναστάτες.

Τι σας προτείνει αλήθεια?

Τι διαφέρει η αυριανή πρόταση του ενός από τον άλλο? Υπάρχει ένας έστω που να σας έχει κατεβάσει δέκα προτάσεις συγκεκριμένες, εφτικτές, ουσιαστικές που να ανατρέψουν ότι υπάρχει γύρω και να το κάνουν σκόνη? Οχι μεταποιήσεις, αληθινές τρανταχτές αλλαγές...

Τι βήματα έχουν κάνει για να προασπίσουν τους πολίτες τους από το παγκόσμιο κτήνος?

Θέλετε να δείτε τη συνέχεια?

Οι άνθρωποι που θαχουν ανησυχίες θα σπρώχνονται σε ύποπτα και αδιευκρίνηστα πράγματα. Αλλους θα τους κάνουν συνομοσιολόγους, άλλοι θα περιμένουν τη Δευτέρα παρουσία, άλλοι θα περιφέρονται με την αποκάλυψη στο χέρι όπως κάνει κάθε αξιοπρεπής κατα συρροήν εγκληματίας, άλλοι θα περιμένουν τους εξωγήινους να τους σώσουν, κι άλλοι θα περιμένουν ότι θαρθει ο επαναστάτης τύπου δύο αιώνες πριν που θα πάρει τα όπλα και θα στήσει τις τις κρεμάλες και θα τραγουδάμε όλοι επαναστατικά άσματα σαν νέοι τσε.

Αλλοι πάλι όλο και περισσότεροι θα μιλάνε με το θεό μέσα στη πρέζα και θα βλέπουν αγγελάκια κι άλλοι θα αρχίσουν να νοιώθουν σαν τον μπλειντ και θα βγαίνουν με τα δερμάτινα στο δρόμο για να φοβήσουν τους μισονυσταγμένους αρουραίους των υπονόμων.

Και οι περισσότεροι που ακόμα καμμιά μεταφυσική ή επαναστατική ανησυχία δεν θαχουν, θαναι τα πειραματόζωα κάθε λογής.

Πανω τους θα δοκιμάζονται τα μεταλαγμένα, τα φάρμακα, οι γονιδιακές θεραπείες, η ακτινοβολία, η μόλυνση, και η αντοχή στην αθλιότητα της καθημερινόητας.

Καταστροφολογος?

Μάλλον.

Εδώ και πολύ καιρό δεν βλέπω στα όνειρα μου παραδείσους που παίζουν ευτυχισμένα αγγελάκια και κοκκινοσκουφίτσες που έχουν γλυτώσει τη γιαγιά τους ούτε σταχτοπουτες που βρήκαν και τ΄αλλο γοβάκι.

Ισως είναι καλό τελικά να ασχολήσει κολλημένος με μια ιδέα σαν να είναι η ζωή συλλογή γραμματοσήμων.

Να κολλάς κοντά σε μια ομάδα και να συμφωνείς με ενθουσιασμό ότι πετάει ο γάιδαρος.

Ισως τελικά αυτοί που είναι δυστυχείς σ΄αυτό το κόσμο να μην είναι αυτοι που φανταζόμαστε.

Η θεία η Μαρικα στο χωριό, γεννήθηκε κι έζησε με μια πίστη. Κάνοντας το σταυρό δέκα φορές την ημέρα και φτύνοντας το κόρφο κάθε φορά που προσπαθούσε κάποιος να τη ξυπνήσει..

Για ξυπνήσεις ένα νεκρό από τον γαληνιο ύπνο του πρέπει να έχεις σοβαρό λόγο.

Εχετε?

ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΜΑΣΤΟΥΡΑ!

Τα ‘φτιαξε ο Μηνάς με την Ανέτα Που τα ‘χε με το Δήμο τον τρελό Χώρισε ο Χρηστάκης με την Τέτα Και τα ‘φτιαξε ξανά με την Ζωζώ Και τα’ φτιαξε….

Φτιάξε μου τη μέρα, είπε ο επιθεωρητής Κάλαχαν...

Με φτιάχνεις μωρό μου, είπε ο Μητσάρας στη Μαρίτσα την όμορφη...

Εχω κάνει ένα φτιάξιμο, είπε ο Μένης ο πρεζάκιας καθώς την άραζε...

Πως φτιάχνονται τα παιδιά, ρώτησε η μικρή Αννούλα στη μαμάκα της...

Φτιάχνει καινούργια εκπομπή ο Λάκης, φωνάζει με λαχτάρα ο νεοέλληνας...

Φτιάξε ένα πολλά βαρύ και όχι, διατάζει ο Βρασίδας ο λεβέντης...

Σ’εφτιαξα άνθρωπο κι εσύ με φτύνεις έτσι , ουρλιάζει ζοχαδιασμένος ο Νικολάκης στη Καιτούλα που φεύγει...

Και ο Θεός έφτιαξε τον άνθρωπο, ψέλνει ο Πατερ Αγάθιος...

Κι εσείς, κι εμείς? Φτιαχνόμαστε όλοι ομαδικά με τις φωτογραφίες και τα βιντεάκια ε?

Κι εκείνοι φτιάχνονται όταν βλέπουν πόσο πολύ φτιαγμένοι είμαστε.... τόσο «φτιαγμένοι» που ενώ οι σεξουαλίάρηδες , διαστροφικοί , δημαγωγοί, δημοσιοκαρχαρίες και καθίκια κάθε είδους θα τραβάνε τη προσοχή μας,

Θα περνάνε κάτι νομοσχέδια, κάτι αποφάσεις, κάτι ρυθμίσεις για το μέλλον.... σκέτο φτιάξιμο αδερφέ μου!!!

Πρόταση άρχοντες!!

Αν μας ξεπουλήσετε αυτή τη στιγμή σε καλή και συμφέρουσα τιμή προς οποιονδήποτε, διαλέχτε στη τύχη, όπου γουστάρετε, δεν θα πάρουμε χαμπάρι τίποτα. Μόνο κάντε μας μια χάρη. Σ’εκείνους που θα μας πουλήσετε, συμφωνείστε τουλάχιστον να μας αφήσουν να βλέπουμε τη συνέχεια της Ζαχαροπουλιαδας στη τηλεόραση. Μη μας το κόψουν στο καλύτερο.

ΕΝΑΣ ΜΥΣΤΙΚΙΣΤΗΣ ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΗΣ

Σήμερα είναι μια ξεχωριστή μέρα για μένα. Για να τη γιορτάσω λοιπόν θα ήθελα να κάνω μια μικρή εξομολόγηση, αυθόρμητη έτσι για να μοιραστώ μαζί σας μερικές σκέψεις .

Διαβάζω ένα βιβλίο, πολύ όμορφο που έχει κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Ανοιχτή Πόλη , «Ονειροπολήσεις ενός μυστικιστού ειδωλολάτρου» του Louis Menard.
Στο βιβλίο λοιπόν αυτό μεταξύ άλλων υπάρχει κι ένας «φανταστικός» διάλογος του Σωκράτη με τον Μίνωα και τις Ευμενίδες, όπου ο Σωκράτης έχει τη δυνατόητα να δει όλα αυτά που θα συμβούν (που συνέβησαν) στο μέλλον.
Ικετεύει τις Ευμενίδες να τον απαλλάξουν από αυτό το μαρτύριο. Το μαρτύριο που είδε τη συνέχεια της ιστορίας στην Ελλάδα και το κόσμο μετά το θάνατό του...

Καθώς διάβαζα το βιβλίο σταμάτησα και άρχισα να σκέφτομαι αυτό το μαρτύριο.

Μετά αναρωτήθηκα τι μένει αλήθεια σ’αυτό το τόπο. Που μπορεί ένας άνθρωπος που νοιώθει αυτό το μαρτύριο, να στραφεί, να βρει ένα αποκούμπι, μια πηγή ζωής, ένα φως μέσα στο απέραντο σκοτάδι.

Η απάντηση βγήκε αυθόρμητη χωρίς καμμιά αμφιβολία.
Σε όλα αυτά που θάψανε. Που σκότωσαν. Που αλλοίωσαν. Ναι το έχουν πει πολλοί.
Το φωνάζουν. Ομως οι φωνές τους δεν μπορούν να ακουστούν. Δεν θα το επιτρέψει κανείς να γίνει. Κι εγώ νοιώθω την ανάγκη να είμαι ένας ακόμα έλληνας που θέλει να το φωνάξει.

Γιατί η επαφή με τον πολιτισμό μας, με την αρχαία γνώση που αγνοήσαμε, με όλα εκείνο το ανθρώπινο θαύμα, αυτή η επαφή αρκεί ελάχιστα να γίνει και ξετυλίγεται μπροστά σου ένα ποτάμι, που κανείς δεν μπορεί να το σταματήσει, ούτε θα επιθυμήσεις να γυρίσεις ποτέ πίσω.

Για αυτό οι γνωρίζοντες ξέρουν ότι δεν πρέπει να υπάρξει «ούτε ελάχιστη επαφή μ’εκείνο το φως». Τα ξόρκια κρατούν καλά και δυνατά ακόμα.
Αν υπάρχει σήμερα ελεύθερη η αρχαία ελληνικη γραμματεία και κυκλοφορεί είναι γιατί οι σκοταδιστές έχουν βεβαιωθεί ότι οι άνθρωποι έχουν τόσο πολύ αλλοιωθεί, τυφλωθεί οριστικά που δεν υπάρχει πλέον φόβος για το κυνήγι των μαγισσών.

Πρέπει να είναι σκέτη ηδονή για όλους αυτούς τους απανθρώπους-υπανθρώπους, τους φονιάδες του ανθρώπινου πνεύματος, τους πολέμιους της ελευθερίας του ανθρώπου από τα δεσμά της μίζερης και άθλιας ζωής που του υπέδειξαν, να βλέπουν τα βιβλία να κυκλοφορούν έτσι χύμα παντού, να είναι γεμάτος ο τόπος και να έχουν πετύχει τόσο πολύ το έργο τους ώστε, αδιάφορα νεκρά μάτια να τα κοιτάνε χωρίς την ελάχιστη περιέργεια.

Πρέπει να είναι ηδονή γι΄αυτούς να βλέπουν έλληνες να χαρακτηρίζουν «γραφικούς και πεθαμένους» τους προγόνους τους.

Να βλέπουν ανθρωπάκια που πάνε κάθε μέρα στις εκκλήσίες και κάνουν μετάνοιες με τη μούρη στο πάτωμα να μην έχουν ανέβει πότε στον Παρθενώνα και το σπουδαιότερο να μην το επιθυμούν καν.

Πρέπει να είναι η απόλυτη ηδονή να βλέπουν τους κατοίκους αυτών των ιερών χωμάτων, ταπεινούς, δούλους, αποχαυνωμένους σε ένα συνεχές άσκοπο του βίου τους και σε μια συνεχή υπόκλιση προς τους τυράνους τους.

Να περιμένουν οι δυστυχισμένοι κάτοικοι χωρίς μνήμη, να γυριστεί σε ταινία ένα κόμικ που μιλάει για τους "τριακόσιους" για να αισθανθούν λιγάκι «ράμπο...»


2008. Καθόμαστε σε μια καφετέρια. Γύρω όλοι κουβεντιάζουν παθιασμένα για κάποιο Ζαχόπουλο.... Και κάποιους άλλους σε -οπουλος και μη. Σηκώνομαι, φεύγω. Θέλω να πάρω αέρα. Η χώρα μου βγάζει μπόχα. Υποφέρω. Θέλω να μπορούσα να κάνω τα παιδιά να συλλάβουν το ασύληπτο. Να ονειρευτουν μαζί μου. Ισως τότε να ξεβρωμίσει ο τόπος. Κάποια μέρα. .

ΠΩΣ ΤΟ ΚΟΒΕΤΕ ΤΟ ΘΕΜΑ?

Μια και η wikipedia φτιάχνει κάτι χρήσιμα καταλογάκια για να δούμε μια περίληψη,

ΟΙ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ ΠΕΦΤΟΥΝΕ ΜΑ Η ΑΓΑΠΗ ΜΕΝΕΙ!!

Κυβέρνηση Νικολάου Πλαστήρα 1945. Διορισθείσα από τον Αντιβασιλέα.
Κυβέρνηση Πέτρου Βούλγαρη 1945. Διορισθείσα από τον Αντιβασιλέα
Κυβέρνηση Πέτρου Βούλγαρη 1945 (Αύγουστος). Διορισθείσα από τον Αντιβασιλέα
Κυβέρνηση Δαμασκηνού 1945. Τη σχημάτισε ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος-Αντιβασιλέας.
Κυβέρνηση Παναγιώτη Κανελλόπουλου 1945 την διορισθείσα από τον Αντιβασιλέα Δαμασκηνό
Κυβέρνηση Θεμιστοκλή Σοφούλη 1945 και ελληνιοκές βουλευτικές εκλογές 1946. Διορισθείσα από τον Αντιβασιλέα
Κυβέρνηση Παναγιώτη Πουλίτσα 1946. Προσωρινή κυβέρνηση μέχρι το κόμμα που νίκησε στις εκλογές (Λαϊκό κόμμα) εκλέξει αρχηγό
Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Τσαλδάρη 1946. Διορισθείσα από τον Αντιβασιλέα Δαμασκηνό
Κυβέρνηση Δημητρίου Μαξίμου 1947
Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Τσαλδάρη 1947
Κυβέρνηση Θεμιστοκλή Σοφούλη 1947
Κυβέρνηση Θεμιστοκλή Σοφούλη 1948
Κυβέρνηση Θεμιστοκλή Σοφούλη 1949
Κυβέρνηση Θεμιστοκλή Σοφούλη 1949 (Απρίλιος). Το διάστημα 24-30 Ιουνίου, μετά τον θάνατο του Σοφούλη, ασκεί καθήκοντα πρωθυπουργού ο Αντιπρόεδρος Α. Διομήδης
Κυβέρνηση Αλέξανδρου Διομήδη 1949
Υπηρεσιακή κυβέρνηση Ιωάννη Θεοτόκη 1950 και βουλευτικές εκλογές 1950
Κυβέρνηση Σοφοκλή Βενιζέλου 1950
Κυβέρνηση Νικολάου Πλαστήρα 1950
Κυβέρνηση Σοφοκλή Βενιζέλου 1950
Κυβέρνηση Σοφοκλή Βενιζέλου 1950 (Σεπτέμβριος)
Κυβέρνηση Σοφοκλή Βενιζέλου 1950 (Νοέμβριος) και βουλευτικές εκλογές 1951
Κυβέρνηση Νικολάου Πλαστήρα 1951 και βουλευτικές εκλογές 1951
Υπηρεσιακή κυβέρνηση Δημητρίου Κιουσόπουλου 1952
Κυβέρνηση Αλέξανδρου Παπάγου 1952 και και βουλετικές εκλογές 1952
Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Καραμανλή 1955
Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Γ. Καραμανλή 1956 και βουλευτικές εκλογές 1956
Υπηρεσιακή κυβέρνηση Κωνσταντίνου Γεωργακόπουλου 1958
Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Γ. Καραμανλή 1958 και βουλευτικές εκογές 1958
Υπηρεσιακή Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Δόβα 1961
Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Γ. Καραμανλή 1961 και βουλευτικές εκλογές 1961
Κυβέρνηση Παναγιώτη Πιπινέλη 1963
Υπηρεσιακή Κυβέρνηση Στυλιανού Μαυρομιχάλη 1963
Κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου 1963
Υπηρεσιακή Κυβέρνηση Ιωάννη Παρασκευόπουλου 1963
Κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου 1964 και βουλευτικές εκλογές 1964
Κυβέρνηση Γεωργίου Αθανασιάδη Νόβα 1965
Κυβέρνηση Ηλία Τσιριμώκου 1965
Κυβέρνηση Στέφανου Στεφανόπουλου 1965
Υπηρεσιακή Κυβέρνηση Ιωάννη Παρασκευόπουλου 1966
Κυβέρνηση Παναγιώτη Κανελόπουλου 1967

ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ 1967-1974


Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας 1974 και Δημοψήφισμα 1974
Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Γ. Καραμανλή 1974 και βουλετικές εκλογές 1974
Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Γ. Καραμανλή 1977
Κυβέρνηση Γεωργίου Ράλλη 1980
Κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου 1981 και βουλευτικές εκλογές 1981
Κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου 1985 και βουλετικές εκλογές 1985
Κυβέρνηση Τζανή Τζαννετάκη 1989 και βουλευτικές εκλογές Ιουνίου 1989
Υπηρεσιακή Κυβέρνηση Ιωάννη Γρίβα 1989
Οικουμενική κυβέρνηση Ξενοφώντα Ζολώτα 1989 και βουλευτικές εκλογές Νοεμβρίου 1989
Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Μητσοτάκη 1990 και βουλευτικές εκλογές 1990
Κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου 1993
Εκλογή από την Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑ.ΣΟ.Κ. μετά την παραίτηση του Ανδρέα Παπανδρέου. Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Σημίτη 1996 (Ιανουάριος)
Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Σημίτη 1996 (Σεπτέμβριος) και και βουλευτικές εκλογές 1996
Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Σημίτη 2000 και βουλευτικές εκλογές 2000
Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Α. Καραμανλή 2004 και βουλευτικές εκλογές 2004
Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Α. Καραμανλή 2007 και βουλευτικές εκλογές 2007


Ετσι όπως το κόβετε και δεδομένου όπως λένε ότι παντου και σε όλα τα πράγματα υπάρχει μια αρμονία, τι λέτε από τη παραπάνω ποικιλλία να έχουμε στην επόμενη φάση?

Κυβέρνηση Γραμμής Καραμανλή? Παπανδρέου? Συνασπισμού? Υπηρεσιακή? Δικτατορία? Οικουμενική?
Πάντως διαβάζοντας το κατάλογο προσπαθούσα να σκεφτώ ένας που γεννήθηκε π.χ. το 1900 και έζησε μέχρι το 1990 ας πούμε, πόσες φορές ψήφισε???? Και το σπουδαιότερο σε τι χρησίμευσε ακριβώς η συλλογή από βιβλιάρια που είχε μαζέψει?......
Α ρε πατρίδα Πηνελόπη με τους μνηστήρες σου....

ΟΙ ΜΟΙΡΑΙΟΙ

Θυμήθηκα τα λόγια του ποιητή
Εκείνα τα παλιά...

Οι Μοιραίοι

Mες την υπόγεια την ταβέρνα,
μες σε καπνούς και σε βρισές
(απάνω στρίγγλιζε η λατέρνα)
όλ' η παρέα πίναμ' εψές·
εψές, σαν όλα τα βραδάκια,
να πάνε κάτου τα φαρμάκια.

Σφιγγόταν ένας πλάι στον άλλο
και κάπου εφτυούσε καταγής.
Ω! πόσο βάσανο μεγάλο
το βάσανο είναι της ζωής!
Όσο κι ο νους να τυραννιέται,
άσπρην ημέρα δε θυμιέται.

Ήλιε και θάλασσα γαλάζα
και βάθος τ' άσωτ' ουρανού!
Ω! της αβγής κροκάτη γάζα,
γαρούφαλα του δειλινού,
λάμπετε, σβήνετε μακριά μας,
χωρίς να μπείτε στην καρδιά μας!

Tου ενού ο πατέρας χρόνια δέκα
παράλυτος, ίδιο στοιχειό·
τ' άλλου κοντόημερ' η γυναίκα
στο σπίτι λυώνει από χτικιό·
στο Παλαμήδι ο γιος του Mάζη
κ' η κόρη του Γιαβή στο Γκάζι.

― Φταίει το ζαβό το ριζικό μας!
― Φταίει ο Θεός που μας μισεί!
― Φταίει το κεφάλι το κακό μας!
― Φταίει πρώτ' απ' όλα το κρασί!
Ποιος φταίει; ποιος φταίει; Kανένα στόμα
δεν τό βρε και δεν τό πε ακόμα.

Έτσι στη σκότεινη ταβέρνα
πίνουμε πάντα μας σκυφτοί.
Σαν τα σκουλήκια, κάθε φτέρνα
όπου μας έβρει μας πατεί.
Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα,
προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!

ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ.


Κάπου πρέπει να στηριχτούμε για να μη κατρακυλήσουμε όλοι. Κάποιοι πρέπει να επιμείνουν ακόμα, με πείσμα μήπως και βρουν τελικά τι φταίει, στ΄αλήθεια..
Δεν είναι η αλήθεια μας αυτό που ζούμε.

Είναι η αρρωστημένη σκέψη των αχυρανθρώπων. Είναι μια φάρσα στις μέρες μας. Ενα κακόγουστο αστείο. Είναι ο σκοπός εκείνων που βασιλεύουν χωρίς σκοπό. Οι άσκοποι..

Κακομαθημένοι και αμόρφωτοι. Οχι η αμορφωσιά εκείνη η απλοϊκή του μπάρμπα που κοίταζε μακριά στους τόπους που του στέρησε η ζωή, όχι η αμορφωσιά της κουρασμένης γερόντισας που μέτραγε τις φλόγες στο τζάκι το βράδυ, όχι αυτή είναι άλλη αμορφωσιά. Εχει όνειρα, μεράκι, μελαγχολία στο ξημέρωμα και τη δύση, έχει προσδοκίες και φιλότιμο να ζήσει.

Αυτή η αμορφωσιά τους,
Είναι χυδαία, κουφια, όπως οι ζωές που σκηνοθετούν.

Λυπάμαι για εκείνους, τους νέους που θα πιστέψουν στο τέλος ότι αυτό είναι ζωή..
Λυπάμαι και για εκείνους που θα φύγουν απογοητευμένοι ότι κάτι άλλο δε γίνεται να γίνει..
Λυπάμαι και για εμάς που όσο κι αν φωνάζουμε δεν χρησιμεύουμε παρά στους βραδυνούς μονόλογους πίσω απ΄τους τοίχους.

Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα,
προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!

ΣΟΥΧΩ ΝΕΑ ΨΕΥΤΑΡΑΚΟ!

Η αιώνια υποκρισία των μίζερων ανθρώπων. Των φανατισμένων κάθε είδους των σίγουρων για κάτι. Εκείνοι που είναι έτοιμοι να καταδικάσουν τον απέναντι και να σκεπάσουν τα σκατά τα δικά τους.
Τους βλέπεις γύρω σου παντού. Τσιγκούνικα ανθρωπάκια, στενόμυαλα, κολλημένα στο μικρόκοσμό τους, στους τέσσερις τοίχους του εγώ τους, που κρατάνε τρέμωντας τα κεκτημένα τους και τα χαιδεύουν ηδονικά, ρίχνουν ένα κέρμα μίζερο στο παγκάρι της όποιας εκκλησιάς και νομίζουν ότι καθάρισαν με τον όποιο θεό πιστεύουν.

Τόσο καιρό που γράφω για αδικία, για τον ανθρώπινο πόνο, για τη φτώχεια, για την ανισότητα, κλπ δεν εμφανίστηκες πουθενά!
Μόλις ανάρτησα το βίντεο των Ραμστάιν έλαβα μέιλ που έλεγε «θάρθει κι ώρα μου...» Εμένα της αντίχρηστης.

Βρε τενεκέ ξεγάνωτε που καραδοκείς στα μπλογκ να δεις που θα πεις την ανοησία σου, ξέρεις από ανθρωπάκια σαν και σένα τι λεφτά θα μπορούσα να βγάλω?
Ξέρεις πόσες ιστορίες μπορώ να σκαρφιστώ μέσα σ’ενα λεπτό που να πουλάνε σε τούβλα σαν και σένα?

Ο Αντίχρηστος γεννήθηκε το 1983?
Ωραία εγώ το ξέρω καλύτερα απ΄ολους γιατί είμαι η μάνα του!!!! (αυτό κρατήστε το γιατί θαχει και συνέχεια).

Δεν θα σου αποκαλύψω όμως άλλα μυστικά για να αισθάνεσαι ανασφαλής, ότι κάτι σοβαρό σου κρύβουν.
Να αυξήσεις τι μετάνοιες.
Να εντείνεις τα παρακάλια.
Ξέρεις εσύ. Θα κάνεις ότι βρωμιά περνάει από το μυαλό σου θα συνεχίσεις να ζεις γεμάτος αδιαφορία ή και μίσος για το συνάνθρωπό σου αλλά θα νομίζεις ότι μ’ενα τάμα, ένα κερί πατσίζεις . Εχεις φέρει τα ιερά και τα όσια στα μέτρα σου.

Το χειρότερο όμως που βλέπω μέσα στα μάτια σου είναι ότι στο βάθος δεν πιστεύεις ούτε εσύ , αυτά που λες ότι πιστεύειες. Δουλεύεις και τον ευαυτό σου.
Ποτέ δεν απόκτησες τη γαλήνη, τη γλυκύτητα, το χαμόγελο όποιου έχει σπάσει τα δεσμά του ανθρώπινου εγωισμού.

Ακούς δεξιά κι αριστερά, προσπαθείς να μαντέψεις, να κολλήσεις σα βδέλλα σ΄οποια ιδέα σου φαίνεται ότι θα σώσει το τομάρι σου, αλλά επειδή δεν μπορείς να συλλάβεις καν τα νοήματα παπαγαλίζεις ύβρεις και φοβέρες μη τυχόν και σ’ακούσει το σωστό αυτί και σου πει μπράβο.
Σου χω νέα. Ο θεός δεν ασχολείται με το τι κάνεις..Οπότε μη κουράζεσαι.

Let me see you in hell :)

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΓΙΑ ΟΛΑ ΤΑ ΚΑΛΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΤΟ ΑΓΙΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΩΝ ΗΜΕΡΩΝ ΜΑΣ!

ΟΛΟΙ ΓΙΑ ΤΟ ΧΟΡΟ ΤΟΥ ΖΑΛΟΓΓΟΥ!!

Mια θερμή παράκληση στους αγαπημένους εκπροσώπους του τύπου. Ηλεκτρονικού και μη. Σταματήστε βρε παιδιά τις αποκαλύψεις, έστω τα υπονοουμενα γιατί υπάρχει κίνδυνος σοβαρός να πηδήξουμε όλοι από το μπαλκόνι. Κι όχι από αγανάκτηση ή ντροπή ή γιατί έχει ο κουμπάρος βιντεοκασέτα με τα βίτσια μας, αλλά για κάτι πιο απλό.

Πείτε μου πως αισθάνεται ο απλοικός πολίτης που έχει φτάσει σε μια ηλικία (που δεν αντέχουν και τόσο τα νεύρα του) και κάθεται και συλλογίζεται ότι είναι από τους ελάχιστους που δεν τ'αρπαξαν με τον οποιοδήποτε τόπο. Συνειδητοποιεί επι τέλους ότι για δεκαετίες ζούσε και ζει σε ένα κράτος μπάτε σκύλοι αλέστε, όπου ο κάθε τυχάρπαστος μπόρεσε και τα πήρε χοντρά ή ψιλά, όπου σε όλα τη μήκη και πλάτη της χώρας σε κάθε επάγγελμα, θέση, κατάσταση, μπορούσες άνετα να βρεις ένα τρόπο να γίνεις κομπιναδόρος, άνετα να βουτάς χωρίς να τιμωρηθείς ποτέ, κι εκείνος ο έρμος αγωνίζεται ακόμα να κερδίσει τον επιούσιο.

Καταλαβαίνετε πόσο ΜΑΛΑΚΑΣ αισθάνεται?

Και αυτός ο βασάνης, ενώ οι άλλοι έχουν πάθει πρήξιμο από πάνω μέχρι κάτω από τη πολλή βούτα-μάσα και βασιλεύουν επί της γης, έχει σαν εναλλακτική λύση τη βασιλεία των ουρανών!!!!

Μη του λέτε άλλα ρε παιδιά. Θα μετατράψετε τα τελευταία μπαλκόνια των φτωχών μεροκαματιάρηδων, των αθώων αμνών, εκείνων των αμνών που πιστεύουν ακόμα στην αξιοπρέπεια και το φιλότιμο, σε Ζάλογγο.

Γιατί να κάνεις σφάλματα στη ζωή, φυσιολογικά, π.χ. γαμώτο έπρεπε να βάλω περισσότερη μαγιά στη πίτα, έπρεπε ναχα παρκάρει καλύτερα, πήρα δυό τρία κιλά τελευταία, γαμώτο μίλησα άσχημα στο φίλο μου, κλπ κλπ τα αντέχεις λέμε.

Αλλά το να σε κοιτάνε γύρω γύρω μερικά εκατοντάδες χιλιάδες αρπακτικά, νταβατζήδες, πουτάνες, έμποροι ναρκωτικών, πουλημένοι λειτουργοί, απατεώνες κάθε λογής, σφετεριστές της ζωής σου και των παιδιών σου, να ξελιγώνονται στα γέλια με τη κατάστασή σου, και να σου ζητάνε να πληρώσεις φόρους , να απαιτούν να είσαι καλός πολίτης, και να σε απειλούν στο καπάκι έτσι και κάνεις το παραμικρό σφάλμα σε οτιδήποτε, δε μπορεί ένα Ζάλογγο θα τον χορέψεις αργά ή γρήγορα.

Υπάρχει βέβαια και η εναλλακτική λύση. Αντί να πέσεις εσύ μαλάκα μου να μην τους αφήσεις σε χλωρό κλαρί πουθενά. Μπορείς?
Μπορείς να τους φτύσεις κατάμουτρα όπως σε φτύνουν?

Μπορείς όταν ξαναέρθει ο βλαχοδήμαρχος ενόψει εκλογών να σου πει "ρε φιλάρα βάλε ένα κρασί να πιουμε να τα πούμε λιγάκι" να του πεις απλά,
Αντε και γαμήσου ξεφτίλα. Εξω κλέφτη απ΄το σπίτι μου! ΟΞΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ!

Δε τη χάνεις την αιώνια βασιλεία. Μη φοβάσαι. Δεν υπάρχει εντολή "ου βρίσεις το ξεφτίλα"
Θα σε πάρουν έτσι κι αλλοιώς στο παράδεισο. Η κόλαση είναι κομπλέ. Δε χωράει κουνούπι!

Τώρα στα σοβαρά ρε παιδιά. Υπάρχει έστω και ένας φυσιολογικός έντιμος άνθρωπος που να μη βλέπει ΑΠΟΛΥΤΑ τι έχει γίνει? Και τι γίνεται τώρα αυτή τη στιγμή, κάθε στιγμή?

Αν υπάρχει, χρειάζεται ψυχίατρο άμεσα!

ΣΟΔΟΜΑ ΚΑΙ ΓΟΜΟΡΑ!!!!

Τι μου θυμίζει όλη αυτή η κατάσταση,
Τι μου θυμίζει....

Αν στη θέση της φάτσας του Χ μεγαλοδημοσιογράφου βάλεις τη θειά την Κανέλλω με δυό βελόνες πλεξίματος κάτω από τη μασχάλη, ένα κομμάτι πλεκτό να κρέμεται και σφίξεις τα χείλια σε στυλ μμμμμμμμμμμμ

Και απέναντι βάλεις τη γειτόνισσα τη Καλλιοπάρα πουναι ο φόβος κι τρόμος κάθε νιας μη τη πιάσει στο στόμα της με το κέντημα και το μαντήλι στη τσέπη να φυσάει τις μύξες,

Να δεις που θα φτιάξεις ένα διάλογο φτυστό δελτίο ειδήσεων!!!!!

Π.χ.

-Την ήξερα τι παστρικιά ήταν η γυναίκα του δασκάλου αλλά τη να πω? Θα μελεγαν κακιά!!!
-Αχ Κανέλλω μου σε μένα τα λές που έβλεπα στο χωράφι να κυλιέται με το Μήτσο της Πετρούλας και έλεγα «Θέε μου φωτιά θα πέσει να μας κάψει!!!!»

Τα υπόλοιπα τα αφήνω στη φαντασία σας (με τι ποιόν ανθρώπων έχουμε να κάνουμε, τι πνευματικό επίπεδο, τι γούστο, τι στόχους ζωής και τι όνειρα...)

Το κακό είναι ότι το «απέραντο φρενοκομείο» το αντέξαμε
Με το «απέραντο μπουρδέλο» να δούμε τι θα γίνει...

ΕΛΕΟΣ!!!!

http://whispering-planet.blogspot.com/2008/01/blog-post_09.html

ΣΥΛΛΕΚΤΕΣ ΟΝΕΙΡΩΝ.

Ξεκινάς μάλλον από ένα «ελλάτωμα» αισθήσεων.
Ακούς μια λέξη πίσω από ένα βλέμμα,
Βλέπεις μια εικόνα πίσω από μια λέξη,
Μυρίζεις μια γεύση που έχει ξεχαστεί,
Αγγίζεις ένα άρωμα,
Γεύεσαι ένα άγγιγμα.
Στην αρχή είναι μικρή ασήμαντη η συλλογή.
Κάτι που αποθηκεύεται σε ένα άγνωστο σημείο του μυαλού
και μαζεύεται σιγά σιγά. Δημιουργεί ένα βιβλίο που εκεί θα
συλλέγεις όσα κυκλοφορούν ανάμεσα στις γραμμές.

Δεν υπάρχουν ώρες, τόποι, συγκεκριμένες τακτικές για να βρεις
τα κομμάτια της συλλογής σου.
Υπάρχουν σε όλα αυτά που παραβλέπονται. Σε ότι προσπερνιέται βιαστικά.
Σ΄εκείνα που δεν ειπώθηκαν. Στα αναπάντητα ερωτηματικά.

Οταν περάσεις στο κόσμο των συλλεκτών δεν υπάρχει τρόπος να γυρίσεις πίσω.
Γιατί δεν θέλεις. Σε κάθε κίνηση συνιθισμένη που αντιστοιχεί σε μια ασήμαντη στιγμή στις ζωές των «μη συλλεκτών» εσύ συλλαμβάνεις το τυχερό συνδυασμό.
Κι αρχίζουν και πέφτουν απ΄το μηχάνημα όλα τα κέρματα που έχασαν οι άλλοι.
Ανυποψίαστα, απρόβλεπτα, γεμάτα ζωή που παράβλεψαν.

Πίσω από τη ζωή που συμβαίνει, υπάρχει η ζωή των συλλεκτών.
Στο τέλος μπορείς να μαζεύεις ακόμα κι απ΄το αεράκι που φυσάει ξαφνικά
Ένα απόγευμα.
Αργά, ήρεμα, χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια μπαίνεις στη μετάφραση.

Μια αίσθηση νεογέννητη, κανείς δε μπορεί να τη περιγράψει, ελευθερίας.
Να συλλαμβάνεις τη χαρά, το πόνο, τη γενναιότητα, το ταλέντο, τους ήχους, τον αθέατο κόσμο, έξω από σένα κι ένα με σένα.
Ετσι φίλε μου δεν χρειάζεται να πεις τη λέξη «πόνος» γιατί αυτή έχει το άρωμά της.
Και ένας συλλέκτης την έχει κιόλας μαζέψει και μπορεί να σ’αγκαλιάσει πριν καν
το ζητήσεις.
Δεν χρειάζεται να πεις τη λέξη «χαρά» υπάρχουν ήδη οι συλλέκτες που είναι μεθυσμένοι μαζί σου.

Οταν περάσεις στην άλλη μεριά φαίνεσαι αλλόκοτος. Χαλάς την υπέροχη τάξη των δεδομένων. Εκείνα που υπάρχουν στη γη. Στη γη που πρέπει να είσαι κολλημένος.
Δεν θα σου συγχωρέσει κανείς ότι πετάς. Πως πετάς? Γιατί? Γιατί δεν μπορουν να
σ’αντιγράψουν θα προσπαθήσουν απλά να σε μειώσουν. Να γίνεις λίγος.

Ομως δεν υπάρχει συλλέκτης λίγος. Δεν υπάρχει λίγο σε τόση αφθονία αντίληψης.
Για αυτό και οι καλύτεροι συλλέκτες αφήνονται να φαίνονται ελάχιστοι, ασήμαντοι, περνούν χωρίς κανείς να δώσει σημασία. Γιατί θέλει ησυχία για ν’ακούσεις.
Κι όταν είσαι αναγνωρίσιμος από τους άλλους στο χειροκρότημά τους υπάρχει τόσος θόρυβος που τινάζονται μακριά τρομαγμένα τα όνειρα.

Ο συλλέκτης ονείρων είναι ο πιο απλός άνθρωπος που θα συναντήσεις.

ΛΕΞΕΙΣ ΚΑΘΡΕΦΤΕΣ..

Πολλές λέξεις χαρακτηρίζουν την εποχή μας. Τα έχουμε πει ξανά και ξανά. Αδιαφορία, αποξένωση, εκμετάλλευση, αδικία , ανισότητα κλπ κλπ.
Τις παραπάνω λέξεις με την όποια τους μορφή όλοι λίγο πολλοί θα τις νοιώσουν. Θα τις βιώσουν. Ασχετα με οικονομικό ή κοινωνικό status.

Υπάρχει όμως και μια λέξη-καθρέφτης που σε λυγίζει. Δεν την αντέχεις. Τσακίζει τις ευαισθησίες σου, τις όποιες ελπίδες μπορείς να έχεις ακόμα για το μέλλον.

Στυγνότητα.

Η πιο αδίστακτη λέξη που σε κοντράρει στις πιο οδυνηρές στιγμές.

Είναι το ίδιο ίσως και χειρότερα, απροσπέλαστη όπως ο θάνατος. Και λέω χειρότερα γιατί ο άρχοντας του σκότους, που έρχεται στο μυαλό μας με το μαύρο μανδύα και το δρεπάνι υψωμένο είναι άρχοντας ενός άλλου κόσμου, μακρινού, το ξέρουμε, το δεχόμαστε θέλουμε και μη.

Η στυγνότητα όμως ζωγραφίζεται στα μάτια ενός .. ανθρώπου. Με σάρκα και οστά, που κάθεται απέναντί σου ακίνητος αντίπαλος χωρίς έλεος.

Είναι τα μάτια ενός γιατρού που σου εξηγεί ότι αν δεν έχεις λεφτά θα πεθάνεις,
Είναι η σοβαρή φυσιογνωμία ένος άψογου κουστουμιού που σου λέει ότι από αύριο θα είσαι άνεργος,
Είναι η εντολή στα χέρια ενός κλητήρα που σε πετάει έξω από το σπίτι,
Είναι το αγέλαστο αντίο κάποιου που μέχρι χτες έλεγε ότι δεν μπορεί να ζήσει χωρίς εσένα,
Είναι η μπότα που χτυπάει έναν άστεγο στη γωνιά του δρόμου,
Η χυδαιότητα ενός ανοιγμένου παντελονιού πάνω από ένα παιδάκι,
Τα χαχανητά μιας μεθυσμένης παρέας καθώς ξεσκίζουν στο πάρκο τη μαθήτρια που ξέμεινε αργά έξω...
Είναι το βλέμμα περιφρόνησης ενός ιερωμένου στην αμαρτία σου,
Η πρώτη πέτρα που πετάει σ’ενα δύστυχο πλάσμα ο θεωρών τον ευατόν αναμάρτητο...
Στυγνό είναι ένα έγκλημα και στυγνή η απόφαση.

Σ'ενα κόσμο που ο δολοφόνος συναγωνίζεται σε ψύχραιμη αντιμετώπιση με το σοβαρό γηραιό νομοθέτη, της έχουμε δώσει πολλές ονομασίες για να μειώνουν την οδύνη της στιγμής. Βία, μανία, θρησκοληψία, φανατισμός, ρατσισμός, νόμος, κράτος...
Κι όμως είναι όλες μια ρίζα, μαύρη, δηλητηριασμένη, που πάνω της φυτρώνει η μεγάλυτερη φρίκη.

Η απονιά του ανθρώπου στον άνθρωπο.

Εχει πάντα μια δικαιολογία. Ετσι κάνουν οι άλλοι, έτσι επιβάλλει ο νόμος, λυπούμαστε δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα άλλο, λυπάμαι, λυπάμαι, λυπάμαι... Η στυγνότητα ονομάστηκε ακόμα και συμόρφωση..

Ενα τελειωτικό λυπάμαι σε μια πόρτα που κλείνει, εκεί κρύβεται όλη η απόγνωση.
Ξέρεις ότι ζεις σε μια σκληρή κοινωνία, ξέρεις ότι είναι δύσκολο να βρεις το δίκιο σου, ξέρεις ότι σε εκμεταλλεύονται, νοιώθεις μόνος, αβοήθητος πολλές φορές, νοιώθεις ότι παλεύεις συνέχεια ασταμάτητα χωρίς να έχεις ξεκαθαρίσει καν το γιατί...

Ομως η τελική αναμέτρηση της αντοχής σου έρχεται εκείνη τη στιγμή που πονάς.
Εκείνη τη στιγμή που πρέπει να παρκαλέσεις οίκτο. Εκείνη τη στιγμή που πρέπει να πεις , σας παρακαλώ, έχω ανάγκη να δείξετε συμπόνια,

Και απέναντι υπάρχουν απλά δυό νεκρά μάτια τριγυρισμένα από ένα ανθρώπινο κρανίο.
Κι ένα χωρίς ενοχές στόμα που λέει ξερά.

Λυπάμαι....

Και το χειρότερο απ΄ολα είναι ότι κι εσύ που πονάς τόσο, που χτυπιέσαι δεξιά κι αριστερά σε ένα κόσμο που δεν δίνει δεκάρα αν ζεις ή αν πεθαίνεις, κάποια στιγμή θα είσαι υπηρέτης της με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο.

Ξέρεις με μαθηματική ακρίβεια ότι γυρίζοντας αργά το κεφάλι κοιτάς εκείνο εκεί το ερείπιο μπροστά σου και λες
Λυπάμαι δεν μπορώ να κάνω τίποτα...

Οταν η ψυχή σου λαχταράει να ζευγαρώσει μαζί σου και να γεννήσει, φοράς το προφυλακτικό σου και την αντιμετωπίζεις σαν πονηρή γυναίκα που πάει να σε τυλίξει.
Στα χρησιμοποιημένα προφυλακτικά των συναισθημάτων σου, χτίζονται οι γολγοθάδες αυτου του κόσμου...

Η ΧΩΡΑ ΤΟΥ "ΕΚΕΙΝΟ"

Η ερώτησή μου απλή.
«Τι έγινε ρε παιδιά με το Πασχάλη?»
Γύρισαν και με κοίταξαν σαν να είχε αρχίσει να σκάει ένα άλιεν από μέσα μου!

«Καλά που ζεις εσύ παιδάκι μου?»

Σωστά. Που ζώ?
Πάντα νοιώθω ότι κάτι μου ξεφεύγει από τα σημαντικά που όλοι συζητούν γύρω μου.

Αλλά αυτή η τελευταία παράλειψη πρέπει να είναι ασυγχώρητη..
Ολη η χώρα πάλλεται από γαργαλιστικές ειδήσεις από αυτοκτονικούς ταρζανισμούς,
Σε κάθε γωνιά περιμένουν δυό πράγματα.
Η σε κλέβουνε ή σε πηδάνε.

Κι εγώ να αγνοώ τα βασικά. Να αγνοώ το άλας των ημερών.
Νομίζω ακόμα ότι στρίβωντας τη γωνία θα συναντήσω τη παλιά παρέα να πάμε να παίξουμε στην αλάνα.
Νομίζω ότι θα μυρίσω ένα αεράκι από μπαχαρικά απ΄το ανοιχτό παράθυρο.

Που?
Σ’αυτή τη χώρα του ετοιμοπαράδοτου.
Φαγητού.
Ερωτα.
Φιλίας
Ανθρώπων.
Στη χώρα του «ώχου κι εσύ»

Σ’αυτή τη χώρα της προτηγανισμένης σκέψης, γαρνιρισμένης με λαχταριστές ανωμαλίτσες και χαζοχαρούμενα γελάκια από κουτοπόνηρους πολίτες.

«Καλά εσύ που ζεις παιδάκι μου?»

Θυμάμαι σε μια παλιά επιθεώρηση. Κάποιος έλεγε μ’ενα τρόπο εξαιρετικό.
«Αν όλοι εσείς είστε από δω
Ε τότε εγώ είμαι απο κει»

Ζούμε σε μια χώρα που για να τα κονομήσεις να περάσεις καλά και να δουλέψειςτους πάντες δεν χρειάζεσαι ούτε ταλέντο, ούτε μόρφωση, ούτε ιδιαίτερες ικανότητες. Χρειάζεται απλά να είσαι ξεφτύλας!

Θυμάστε το ΙΤ του Στεφεν Κινγκ?
Εγώ το θυμάμαι κάθε μέρα Μόλις ανοίγω τη τηλέοραση-υπόνομο και μου ξεπετάγονται από μέσα τ’αρπαχτικά... Ιδια με τη βλαμένη που με κοίταξε με συμπόνια μόλις αντιλήφθηκε ότι δεν ήξερα
Ποιός γαμιέται με ποιόν....

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!!

ΤΖΟΝΥ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!!!

ΣΠΙΤΙ ΔΙΧΩΣ ΓΙΑΝΝΗ ΠΡΟΚΟΠΗ ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ :)

ΜΗΝΥΜΑ ΠΡΟΣ ΑΠΟΧΑΥΝΩΜΕΝΟΥΣ!

Φώτα και σεισμός. Φοβερός συνδυασμός. Ευτυχώς χωρίς τρομακτικές συνέπειες (αυτή τη φορά..)
Είναι σαν κάποιος με μπλακ χιούμορ να διευκρίνησε (από άνωθεν),

"Εγώ να σας φωτίσω μεν, εσείς θα κουνηθείτε από τη θέση σας επιτέλους ή κι αυτή τη παλιοδουλειά πάλι εγώ πρέπει να τη κάνω?"

Θα είχα συγκινηθεί από το "σημαδιακό" αν δεν είχα την υποψία πως ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού πλέον, έχει χωθει τόσο βαθειά στην απόλυτη μιζέρια που μπορεί ενδόμυχα να εύχεται κάποια μεγάλη καταστροφή μπας και νοιώσουν ότι υπάρχουν!

Ναι ξέρω ότι ακούγεται κακό, διεστραμμένο αλλά δεν βλέπω και πολλά περιθώρια βελτίωσης με άλλο τρόπο.

Μάλιστα τώρα που οι καταστροφικές ταινίες (το τέλος του κόσμου κλπ) είναι τόσο στη μόδα, αν παρατηρήσεις τις κουβέντες γύρω θα ακούσεις διάφορα χαριτωμένα.
"Κρίμα σώθηκε και κάποιος. Το καλό θα ήταν να μην μείνει κανένας!"

Δεν συζητώ βέβαια για τους χιλιάδες οπαδούς ανά το κόσμο που έχουν πέσει σε έκσταση μόνο και μόνο σκεπτόμενοι το τέλος του κόσμου και τον όποιο σωτήρα θα επιλέξει τους λίγους και εκλεκτούς να συνεχίσουν. (αυτή η μόνιμη ευχή του κάθε μικροσκοπικού πιθήκου ότι είναι ο ένας και εκλεκτός!)

Δυστυχώς η φώτιση απ'οτι φαίνεται θα πρέπει (όπως πάντα) να έρθει με το ζόρι. Γιατί ο άνθρωπος ήταν είναι και θα είναι το κακομαθημένο μωρό του σύμπαντος.

Για σκεφτείτε καλύτερα τις αντιδράσεις, τις απαιτήσεις και την επιμονή ενός κακομαθημένου πιτσιρίκου.
Βλέπετε κάτι διαφορετικό σε παγκόσμιο επίπεδο?
Θέλω κι άλλο, το θέλω τώρα και το θέλω όλο δικό μου.

Και το πιο ωραίο, αυτό το σαδομαζοχιστικό μωράκι, τη καταβρίσκει όταν ξέρει ότι ήρθε η ώρα να πληρώσει για τις σκανταλιές.
Αλλά κι εκείνη την ύστατη ώρα εύχεται το ίδιο πάντα με τον αλτρουισμό που τον διακρίνει.
"Να πνιγουν τα πάντα και ναμαι ο Νώε!!"

Σήμερα τα Φώτα κι ο Φωτισμός
και καπάκι ήρθε κι ένας σεισμός!

Τέσσερα χρόνια μένουν μέχρι το 2012, δέκα χρόνια μένουν μέχρι το 2018 και η παράνοια αρχίζει και κάνει πάρτυ με νταούλια και βιολιά.

Δεν είμαι συνομοσιολόγος αλλά έχω την υποψία ότι σύντομα, πολύ σύντομα θα ξεπεταχτεί κάποιος παγκόσμιος αυτόκλητος σωτήρας και το χειρότερο θα θελήσει να μας το αποδείξει. Γουστάρετε ?:)

ΓΕΝΝΗΘΗΚΕΣ ΓΙΑ ΤΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ.

Είναι ένα από τα πιο επικίνδυνα είδη που κυκλοφορούν. Πρώτον γιατί είναι εξακριβωμένο ότι όλοι κάποτε θα τον/την συναντήσουν. Δεύτερον γιατί όταν θα συναντηθείς μαζί του θα πάρεις χαμπάρι πολύ αργά το τι είναι. Τρίτον γιατί ποτέ δεν θα έχεις την ευκαιρία να τον/την καταδικάσεις, για ότι είναι,ε γιατί θα έχεις πείσει τον ευατό σου ότι κάτι εσύ δεν έκανες σωστά...

Είναι ο άνθρωπος ΘΥΜΑ.

Εχει γεννηθεί και υπάρχει σ'αυτό το κόσμο με ένα ιδιαίτερο στόχο. Να μολύνει όποιον πέσει στο δρόμο του με εκείνο που ποιητικά θα ονόμαζα (ίσως και ειρωνικά) ΑΝΤΙ-ΖΩΗ.

Μπορείς να τον συναντήσεις σε οποιαδήποτε φάση. Στη καφετέρια καθώς πίνεις ανέμελα το καφέ σου ένα ανέμελο απόγευμα. Στο σινεμά στο διπλανό κάθισμα. Στο σχολείο στο διπλανό θρανείο. Στους φίλους που στον κουβαλήσανε ένα βράδυ απρόσκλητο κι εκείνοι με τον ίδιο σκοπό που θα τον κουβαλήσεις κι εσύ αργότερα. Να τον ανακουφίσουν από τον πόνο που του έχει προκαλέσει αυτός ο κόσμος.

Μην ανησυχείς. Δεν θα πάθει τίποτα. Είναι ο άνθρωπος που έρχεται πρώτος σε εικονικές απόπειρες αυτοκτονίας, σε εικονικές μάχες με αδίστακτους εχθρούς, σε εικονικά τραγικά πράγματα που μόνο σ΄αυτόν έχουν συμβεί. Είναι ο άνθρωπος που ότι βάσανο προσπαθήσεις να διηγηθείς έχεις φθάσει ήδη "αργά", γιατί σ'εκείνον έχει τύχει κάτι χειρότερο που δεν μπορείς να διανοηθείς.

Μη βιάζεσαι. Θα στο διηγηθεί εκείνος. Αν δεν ένοιωσες ποτέ μίσος για ότι κακό σου έχουν κάνει θα το νοιώσεις αναδρομικά για ότι κακό έχουν κάνει σ΄εκείνον. Στη συνέχεια θα φορτωθείς όλο το απαράιτητο σετάκι τύψεις-ενοχές για όλες τις στιγμές που δυστυχώς δεν τον καταλαβαίνεις.

Είναι εκείνο το συγκεκριμένο (ομολογείστε το) τόσο οικείο άτομο, που παραφυλάει σαν το λύκο μόλις ξεχαστείς και γελάσεις να σου αποδείξει πόσο υπερφίαλος είσαι που γελάς ενώ ο κόσμος καίγεται. Εκείνος ο συγκεκριμένος τύπος που για να γαμήσει θα σε πείσει ότι έχει έξι μήνες ζωής ακόμα και θέλει να τις ζήσει μόνο μαζί σου. Και που φυσικά δεν θα καταλάβεις ποτέ ότι τους επόμενους έξι μήνες έχει ήδη βρει ποιό θα είναι το επόμενο ζωντόβολο.

Προσέξτε δεν το κάνει επίτηδες. Είναι απόλυτα βέβαιος ότι φέρει τον σταυρό αυτού του κόσμου στον ώμο του... Και κουβαλάει όντως ένα μεγάλο σταυρό. Τη δειλία του και το ψέμμα που έχει ονομάσει ζωή. Κουβαλάει τον αρνητικό ευαυτό του που δεν θα αντιμετωπίσει ποτέ κατά πρόσωπο κι έτσι θα τον πετάει όπου βρει αρκεί να μην τον ανέχεται.

Το ύπουλο είναι ότι αλλάζει μορφές σαν χαμαιλέοντας. Ανάλογα με τη μόρφωση, το χρήμα, την εμφάνιση που κουβαλάει ανάλογα είναι και τα θύματα. Μπορεί ναναι ο φτωχομπινές που διπλαρώνει μια προίκα παριστάνοντας το πονεμένο παλικάρι που ο μελλοντικός πεθερός είναι καθίκι και τον μισεί χωρίς λόγο. Μπορεί να είναι ο θλιμένος καλλιτέχνης που θα σε πείσει να πέσεις μαζί του από το παράθυρο της σοφίτας αλλά αυτός βέβαια τη τελευταία στιγμή θα σου αφήσει το χέρι. Μπορεί ναναι ο ασυγκράτητος επαναστάτης που θα σε βγάλει από τη μιζέρια της άχρηστης ζωής σου και μόλις βγεις εκείνος θα έχει αλλάξει γνώμη γιατί ήταν όλα ένα ψέμα. Μπορεί ναναι ο μεθύστακας ,που έγινε μεθύστακας γιατί έτσι ήταν κι ο πατέρας του και σε βαράει επειδή τον βάραγαν κι αυτόν και να τις τρως και να του ζητάς και συγνώμη.

Η στην πιο απλή μορφή του είναι εκείνος ο γοητευτικός κυκλοθυμικός/κυκλοθυμική που έχεις καψουρευτεί για τα θλιμένα μάτια και την ευαίσθητη ψυχή που καταντάς να του/της λες συγνώμη εκατό φορές της μέρας χωρίς να καταλαβαίνεις ούτε τι έφταιξες ούτε τι στραβό είπες. Η αγαπημένη έκφραση στο συγκεκριμένο είδος θύματος είναι "άσε με θέλω να μείνω για λίγο μόνος/μόνη είμαι χάλια και δεν θέλω να βλέπω κανέναν ούτε και σένα. Η συνηθισμένη αντίδραση σου βέβαια είναι να σκεφτείς πως να γίνεις Δον Κιχώτης του για να παλαίψεις να τον σώσεις από τους δράκους του.

Είναι το πιο έντεχνο σύστημα του να τη κάνεις αλλά γαλλικά χωρίς να δίνει λογαριασμό για τις πράξεις σου. Γιατί έχει ετοιμάσει τον απέναντι να κάνει κάτι που αυτός δεν θα κατορθώσει ποτέ. Να αγαπήσει, να νοιώσει κάτι έξω από τον ευαυτό του. Γιατί το συγκεικριμένο άτομο ένα πράγμα είναι σίγουρο ότι ποτέ δε κατόρθωσε να ασχοληθεί με τίποτα άλλο εκτός από τον ευαυτό του. Η μαγκιά του όμως είναι ότι αντίθετα με άλλους εγωιστές, ατομιστές καθίκια και λοιπό συναπάντημα, αυτός θα δείχνει ότι ασχολείται με όλα τα άλλα εκτός από αυτό.

Είναι πολύ έξυπνο άτομο. Μη το υποτιμήσεις ποτέ αυτό το παράγοντα. Είναι πανέξυπνος άνθρωπος. Για αυτό ακριβώς έχει την ικανότητα να κάνει κάτι πολύ ιδιαιέτερο. Πρώτον να αναγνωρίζει ποιοί είναι τα "αληθινά θύματα" και δεύτερον πως να ΜΙΜΕΙΤΑΙ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ που έχει πιάσει καλά το νόημα πότε και πως χρησιμεύουν.

Πρέπει τελικά να τον αποφύγουμε, να τον διορθώσουμε, να τον πλακώσουμε στο μπουνίδι? Τίποτα απ΄ολα αυτά νομίζω. Υπάρχει κάτι απλό. Τον παίρνεις στην άκρη και του ψιθυρίζεις απλά στο αυτί.

"Φίλε σταμάτα τη παράσταση. Μη κουράζεσαι, δε μας βλέπει κανένας"

Εξαιρετικά αφιερωμένο σε όλους τους κομπάρσους του εαυτού τους.

ΕΝΑ ΧΑΡΤΙ, ΕΝΑ ΣΤΥΛΟ ΚΙ ΕΝΑ ΠΟΤΑΜΙ..

Ενας φίλος μου είπε κάποια στιγμή. Δεν μπορώ να καταλάβω πως από μια απλή συνηθισμένη εικόνα κατεβάζεις στο μπλογκ ένα... σεντόνι!! Δεν υπάρχει κάποιο σπουδαίο μυστικό. Ολα είναι ζήτημα χαρτογράφησης του μυαλού. Με τα χρόνια συνηθίζεις να έχεις μια εικόνα του μυαλού σου που με μοιάζει με κάτι από τη φύση. Ηλιος, δέντρο, θάλασσα, βράχος, ένα λουλούδι, ένα ζώο ή ένας άνθρωπος που θάθελες, που είσαι, που φαντάζέσαι.

Στη δική μου περίπτωση έχω σχηματίσει ένα ποτάμι.

Οχι γιατί θεωρώ το μυαλό μου κάτι το ρομαντικό, γοητευτικό, μυστηριώδες, ελεύθερο ή ότι άλλο ονειρικό και μοναχικό όπως ένας ποταμός, απλά γιατί ένα ποτάμι μπορεί να περιέχει τόσο διαφορετικά πράγματα. Και φοβάμαι τόσο τα μονόχνωτα μυαλά....

Μπορεί να μοιάζει πεντακάθαρο και να ξεβγάλει ξαφνικά στα πόδια σου σκουπίδια.
Να σε φιλοξενήσει γαλήνια ή να σε πετάξει πάνω σε κοφτερά βράχια.
Μπορεί να διώξει τους φόβους στις όχθες του μια ηλιόλουστη μέρα ή να σε γεμίσει με φόβους μια νύχτα γεμάτη σκοτεινούς ήχους.

Μια εικόνα στο δρόμο, απλή καθημερινή, κάνει βουτιά σ’αυτό το ποτάμι. Τι κατάληξη θα έχει? Απρόβλεπτη όπως κάποιος που χωρίς να κοιτάξει κάτω δίνει μια μεγάλη βουτιά κι όπου βγει.
Μπορεί να χτυπήσει σ’ενα κοφτερό βράχο και το μέχρι πριν λίγο καθαρό νερό να ματώσει.
Μπορεί να πέσει σ’ενα ήρεμο κύλισμα και να κάνει απλά μια μεγάλη βουτιά γεμάτη δροσιά με ακίνδυνο τέλος.
Μπορεί να πέσεις σε μια σανίδα σωτηρίας που βρέθηκε έτσι εκεί από το πουθενά , χωρίς εξήγηση και να σε οδηγήσει σε κάποιο άγνωστο δρόμο.
Μπορεί απλά να σκαλώσεις σ’ενα δέντρο πέφτοντας και να μη φτάσεις στο ποτάμι ποτέ.

Κάπως έτσι (στη δική μου φαντασία) γεννιούνται οι σκέψεις που λαχταράνε να αποτυπωθούν σ’ενα κομμάτι χαρτί. Στη περίπτωσή μας , εδώ μέσα, στην οθόνη μιας μηχανής...

Κάποιος άλλος θ’ακολουθήσει τη διαδρομή ενός λουλουδιού που ανοίγει.
Η το ξύπνημα ενός θηρίου στο δάσος.
Μπορεί να είναι ένας άνεμος που βαράει τα τζάμια σ’ενα μοναχικό σπίτι.
Η δυνατή μουσική από ένα υπερσύγχρονο σύστημα ήχου σε μια νεόχτιστη πολυκατοικία.
Το τρίξιμο στις σκάλες ενός ερειπωμένου παλιού αρχοντικού.
Ο μονόλογος ενός μεθυσμένου ξαπλωμένου στο παγκάκι της μικρής πλατείτσας.....

Ολα αυτά είναι εικόνα, που γίνεται λέξη, κι η λέξη θέλει να μείνει κάπου χαραγμένη.
Πάντα αναρωτιώμουν για κάτι, που τελικά δεν έχω αποφασίσει ακόμα για την απάντηση.
Γράφει κάποιος γιατί θέλει να πει κάτι σε κάποιον, ή απλά γράφει για να μην ξεχάσει μια εικόνα, μια σκέψη, ένα φόβο, μια αγάπη...

Οι άνθρωποι που έχουν όλες τις απαντήσεις έτοιμες μπορούν να γράψουν?

Εκείνοι που έχουν ξεπεράσει κάθε φόβο, ενοχή, τύψη, επιθυμία, λάθη, δειλία, το εγώ... γενικώτερα, μπορούν να γράψουν?

Αν ήσουν θεός τι θα μπορούσες να γράψεις στο σημείωμα πριν το πετάξεις στη θάλασσα?
Τίποτα... ή το πολύ πολύ να έγραφες... "μου ανήκει"..

Σαν άνθρωπος μπορείς απλά να ρωτήσεις.
Είναι κάποιος εκεί έξω? Μ’ακούς?

Και μ’αυτή την απλή ερωτησούλα, ξεκινάς να μαζεύεις σ’ενα χαρτί όσα θέλεις να προλάβεις να πεις στον άγνωστο ή ίσως και ανύπαρκτο ακροατή.

Ενα ποτάμι η σκέψη φίλε μου,

κι η ζωή?

Για μένα?

Ενας φάρος... Κρίμα που έχουν μείνει τόσο λίγοι..

ΑΠ'ΑΛΛΟΥ ΚΑΖΑΜΙΑΣ!!!!

Εξαιρετικό :) ΕΜΟ ΚΑΖΑΜΙΑΣ