ΟΙ ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΠΑΛΙ.

Οι συνταξιούχοι πάλι στους δρόμους.
Οι μαθητές επίσης
Οι φοιτητές επίσης.

Με τον ενεργό πληθυσμό τι γίνεται βρε παιδιά? Εκτός από το ανέκδοτο μια φορά το χρόνο που ονομάζεται "σήμερα απεργεί ο ιδιωτικός τομέας" Το γνωρίζετε αυτό το ανέκδοτο έτσι?
Απεργία στον ιδιωτικο τομέα στην Ελλάδα είναι εκείνη η μέρη που τα συνδικάτα μας ενημερώνουν ότι έχουμε απεργία, το οποίο σημαίνει ότι ΟΛΟΙ θα πάμε μεν στη δουλειά μας αλλά με δυσκολία γιατί αυτοί που θα απεργήσουν εκείνη την ημέρα είναι τα μέσα μαζικής μεταφοράς, άντε και τα ταξί.

Είδατε εσείς καμμιά μαζική κινητοποίηση των εργαζομένων? Μήπως συνέβη και δεν το αντιλήφθηκα.
Εγώ τη τελευταία φορά θυμάμαι ότι πηγα με τη ψυχή στο στόμα στο γραφείο μη τυχόν και αργήσω και σκεφτουν ότι ήμουν κανένα επαναναστατικό στοιχείο και βρεθώ την άλλη μέρα να περνάω στο λογιστήριο και σπίτι μου.

Κάποτε θυμάμαι στην Ιταλία ήμουν τότε, όταν λέγανε γενική απεργία έτσι και κάποιος πήγαινε στη δουλειά τον κοιτάζανε παράξενα μήπως δε πήγαινε κάτι καλά στο μυαλο του.
Δεν συζητάμε στις απολύσεις εργαζομένων. Ντε φάκτο έκλεινε όλο το εργοστάσιο και όλος ο ιδιωτικός τομέας για συμπαράσταση.

Τώρα εδώ απλά μας δουλεύουν όλοι. Οταν ακούω εκείνη την ανακοίνωση σήμερα έχουμε κινητοποιήσεις με πιάνουν τα διαόλια μου.

Φαντάζομαι τη κοπελίτσα στο σουπερ μάρκετ, τα παιδιά στη βιοτεχνία, τους υπαλληλίσκους στις μεγαλοεταιρίες, κλπ κλπ να κλείνουν το μαγαζί και να απεργούν. Πλακα μας κάνετε?
Με την υποστήριξη ποιών θα ξεκινήσουν αγώνα?
Με τους χαρτογιακάδες μπλαμπλάδες που μόνο λένε λένε πίνοντας φραπόγαλα κα τσιγαράκι ? Οι δημόσιοι υπάλληλοι του συνδικαλισμού?

Στην Ελλάδα κατεβαίνουν στο δρόμο μονο οι συνταξιούχοι και οι φοιτητές.
Οι πρώτοι γιατί πιο χαμηγλά δεν μπορούν να φτάσουν στη ζωή τους από εκεί που τους κατάντησαν και οι δεύτεροι γιατί οραματίζονται πόσο χαμηλά θα πέσουν στο μέλλον!

Οι υπόλοιποι είμαστε χεσμενοι και φτυσμένοι απ΄ολους και κρατάμε το μεροκάματα με τα δόντια και χαζεύομε που και που τους δημοσίους υπαλλήλους που έχουν ΚΑΙ αυτή τη πολυτέλεια να κλείνουν το μαγαζί όποτε γουστάρουν.
Εμείς είμαστε οι Ι.Χ άνθρωποι που βγάζουμε το σκασμό και ταχουμε φορτώσει όλα στα παιδιά και τους γέρους!

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΚΘΕΣΗ PROASYL ΓΙΑ ΒΑΣΑΝΙΣΜΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

http://www.proasyl.de/en/index.html

ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΠΟΤΕ...

Στο φόβο στηρίζονται όλα. Γεννιέμαι και πεθαίνω προσπαθώντας να ηρεμήσω τους φόβους. Αυριο τι θα γίνει?
Το τοπίο στο μυαλό μου μόνιμα θολό. Δεν ξέρω. Αγνοώ τη συνέχειά μου. Φοβάμαι.
Πρέπει να εξασφαλίσω από σήμερα αυτό που αύριο δεν ξέρω. Δεν εμπιστεύομαι τη ζωή μου, δεν την ελέγχω, δεν την γνωρίζω καν...
Πρέπει να μάθω τι χρειάζομαι, τι θ’αποφύγω, να προσέξω ποιοί θα με βλάψουν, να προσπεράσω γρήγορα εκείνους που θα βλάψω εγώ.

Κι αν μείνω χωρίς σπίτι?
Χωρίς φαγητό?
Αν κάνω κάτι και με κλείσουν μέσα?
Αν αρρωστήσω και δεν έχω κανένα να με φροντίσει?
Αν μείνω άνεργος ? Χωρίς λεφτά?
Αν με αφήσει ο άνθρωπος που αγαπάω?
Αν πάθει κάτι το παιδί μου?
Αν δεν προλάβω?
Αν πεθάνω?

Αυτό που θέλουμε είναι να ξύπνήσουμε μια μέρα χωρίς φόβο. Ελεύθεροι. Το νοιώθουμε καλά ότι ούτε μια στιγμή δεν πετάξαμε. Το βάρος από το κόλλημα σε τούτο εδώ το χώμα μερικές φορές είναι ειλικρινά δυσβάστακτο. Ομως δεν πετάμε είμαστε ένα ασουλούπωτο βαρύδι στην άκρη ενός νήματος που η άγνοια του προκαλεί δέος..

Αυτό που συμβαίνει είναι να προσπαθήσω αυτά που τρέμω να μη συμβούν. Να συμβούν αργά, καθόλου, μακριά, σε άλλους.
Κι αυτό που προσπαθούν αυτοί που νομίζουν ότι εξουσιάζουν είναι να φροντίσουν να μου συμβούν κι άλλα τόσα για να σβήσουν τα ίχνη της αντοχής μου.

Γιατί να μην μπορέσω ποτέ να αποφασίσω αυτό που έχω αληθινά ανάγκη κι αυτό που δεν έχω.
Γιατί αυτό είναι το τέλος του κέρδους, της απάτης και της ασυδοσίας.

Ποιός θα μπορούσε ποτέ να κερδίσει από κάποιον που δεν φοβάται να χάσει τίποτα?
Ποιός θα μπορούσε να εκβιάσει κάποιον που μπορεί ν’αντέξει δυναμικά ένα οποιοδήποτε αύριο? Εκείνον που γνωρίζει ότι τίποτα παραπάνω δεν μπορεί να του κάνει κανείς από αυτό που μπορεί ν’αντέξει. Εκείνον που μπορεί να αγνοήσει κάθε παγίδα?
Ποιός θα μπορούσε να πουλήσει γυαλιά ηλίου σε κάποιον που κοιτάει τον ήλιο κατάματα αδιαφορώντας αν θα κάψει τα μάτια του?

Αυτό το σακί γεμάτο σάρκα, κόκκαλα και υγρά γεννιέται φοβισμένο και φεύγει έτσι.
Κι όλη του η ύπαρξη καταναλώνεται να φυλάει με νύχια και με δόντια αυτή τη σάρκα μη του πάθει κάτι. Μη δεν έχει να τη προχωρήσει πιο εκεί.

Εξουσία είναι να φτάσεις σε ένα σημείο ώστε να μπορείς να επιλέγεις τι θα φοβάσαι.
Υπήκοος είσαι όταν αφήνεις να ελέγξει η εξουσία ποιούς φόβους θα σου δώσει.
Ελεύθερος μπορείς να γίνεις μόνο όταν αντιμετωπίσεις και τους δυο.
Την εξουσία έξω από σένα και το δούλο που έχεις μέσα σου.

Στο μετρό καθόταν απέναντί μου μια κοπελίτσα. Πρέπει ναχε φάει το ξύλο της ζωής της. Η μύτη της έτρεχε συνέχεια, τα μάτια της πρησμένα, κοιτούσε συνέχεια κάτω. Σαν αγρίμι.... Εγκλωβισμένη σ’ενα τρένο που δεν μπορούσε να ελέγξει πότε θα σταματήσει και που.
Ηθελα να την αρπάξω να της βγάλω το κεφάλι έξω από το παράθυρο καθώς το μετρό έτρεχε δαιμονικά και να την τρομάξω αληθινά. Να προβάλει αντίσταση για να ζήσει.

Εφτασα στη στάση. Κατέβηκα.
Συνέχισε.

ΤΑ ΠΟΣΟΣΤΑ ΤΗΣ ΝΤΡΟΠΗΣ

3 στα 20 παιδιά έχουν κακοποιηθεί σεξουαλικά
Ενα ακόμα ποσοστό. Η μαγεία των αποτελεσμάτων της στατιστικής.
Ανώνυμα. Είναι τρία στα εικοσι.
Είμαστε ήσυχοι. Εμείς ανήκουμε στο δεκαεπτα.
Και το τρία είναι ένα νουμερο. Ανάμεσα σε όλα τ΄αλλα.
Και το 21% κατω από το όριο της φτώχιας νούμερο είναι πάλι. Εμείς είμαστε στο 79.
Και το τόσο της εκατό των ναρκομανών
Και το τόσο της εκατό της εγκληματικότητας
Και το τοσο της εκατό των αυτοκτονιών.
Αριθμοί, πινακες, διαγράμματα. Ειδήσεις στη τηλεόραση. Ενα άρθρο στη πρώτη σελιδα της εφημερίδας. Το πιπεράτο θέμα σε ένα στρογγυλό τραπέζι. Η ιδέα για ένα καινούργιο βιβλίο. Οι σκηνές από μια τηλεοπτική ταινία.
Κάποιο ποσοστό σε άγνωστη διεύθυνση, χωρίς όνομα, χωρίς λεπτομέρειες.
Η ανωνυμία που ευτυχώς είναι μακριά από εμάς.
Κι εκείνη η φωνή μες τη νύχτα από το διπλανό σπίτι. Εκείνο το συνεχόμενο κλάμα.
Δεν είναι δική μας δουλειά.
Κλείνω το παράθυρο, ανοίγω την ένταση στη τηλεόραση προχωρώ στην επόμενη είδηση.
Νυστάζω, κοιμάμαι.

ΜΕΤΡΗΜΕΝΑ ΚΟΥΚΙΑ.

Διάβαζα σήμερα σε μια εφημερίδα ένα άρθρο για τις αυξήσεις στα διάφορα προϊοντα και φέρνει ένα απλο παράδειγμα.
Ενα λίτρο γάλα + 1 κιλο ψωμί σήμερα κοστίζουν 3 ευρώ.
Το οποίο σημαίνει σε τριάντα μέρες 90 ευρώ.
Βάλε κι ένα εισιτήριο πήγαινε έλα με λεωφορείο (όχι μετρό) μας κάνουν άλλα 30 ευρώ.
Κοινώς 1 λιτρο γάλα + 1 κιλό ψωμί + 2 εισιτήρια λεωφορείου 120 ευρώ.
Δηλαδή σε ένα μισθό των 600-700 ευρώ ξεκινάς υπολογίζοντας όταν αν πίνεις γαλατάκι τρως και ψωμάκι και πηγαινοέρχεσαι στη δουλειά σου σαρδελοποιημένος θέλεις 120 ευρώ.
Μ ια χαρά σε βρίσκω.
Και δερματάκι θα κάνεις με τόσο γάλα και ψωμάκι του θεού και στη δουλίτσα σου θα φτάσεις.

Γιατί αν τυχόν η μοίρα (αυτή ξερουμε εμείς σαν Υπουργό Οικονομίας) σ'εχει ρίξει να πληρώνεις νοίκι έστω και σε μια γκαρσονιέρα (δηλ. 250 ευρώ σε δ κατηγορία σπίτι) και υπολογίσεις το ηλεκτρικό, το νερό και με πολύ αισιοδοξία και θράσος να βάλεις και θέρμανση τελειώσανε.

Αυτή είναι η εικονα ενός εργαζόμενου χαμηλόμισθου που με τόσο κόπο και μόχθο κατόρθωσαν να φτιάξουν οι πολυσπουδαγμένοι και έμπειροι πολιτικοί μας.

Κι όσο ακόμα ζουν οι γέροι και τσοντάρουν,
όσο ακόμα μπορείς να κάνεις και δεύτερη δουλειά,
όσο ακόμα μπορείς να τα συμμαζεύεις από δω κι από εκεί, κάτι δανεικά, κάτι φέσια, κάτι είχα και πούλησα μπορείς να κρατάς λιγάκι την αξιοπρέπειά σου.
Και με τη προυπόθεση ότι θα έχεις κι εκείνο το μισθό των 600-700 ευρώ.

Πες όμως ότι οι γέροι αποδήμησαν
το κάτι τις το πούλησες
τα δανεικά κλείσανε
και έμεινες και άνεργος
τότε δεν θα φας ούτε παπάρα ψωμάκι μέσα στο γαλατάκι. Πιθανότατα θα φας παπάρια.

Κι εκεί αρχίζει η μηχανογραφία της καθημερινότητας.
Η ζεις ή πεθαίνεις.
Οπότε θα αρχίσεις να σκέφτεσαι σοβαρά ποιόν να κοροιδέψεις, ποιόν να καπελώσεις, ποιόν να γλύψεις, ποιόν να εκμεταλλευτείς, ποιόν να κλέψεις έτσι ώστε να έχεις τα προς το ζειν.
Κι ανάλογα με το που θα μπορείς να "τρυπώσεις" θα κάνεις και τ'ανάλογα.
Αν είσαι υπαλληλάκος θα γίνεις καρφί
Αν είσαι σε καμμιά θεσούλα στο δημόσιο θα κοιτάς πως να βγάλεις κάνα "έξτρα"
Αν ψάχνεις για γκόμενα θα περνάς πρώτα από το υποθηκοφυλάκιο να δεις αν κρατιέται ο μπαμπάς για να της τη πέσεις
Αν δεν σε έχεις και πολλούς ηθικούς περιορισμούς θα γίνεις και βαποράκι και κλεφτρόνι και πουτανάκι, και κολομπαράς και ζιγκολίκι και όλα τα χαριτωμένα επαγγέλματα.

Απλά μετρημένα κουκιά είναι.
Τιμημένο νιάτο,
τιμημένε συνταξιούχε,
τιμημένε έλληνα.

Τουλάχιστον όμως μέσα σ΄ολα αυτά θα έχεις ένα πνευματικό πλούτο που θα λαμβάνεις καθημερινά από τις εξαιρετικές εκπομπές στη τηλεόραση.

Φυσικά υπάρχει και το άλλο σενάριο.
2 άνθρωποι από 1000 ευρώ ο καθένας , 2 χιλιάρικα το μήνα σπίτι δικό τους και άλλο ένα που πέρνουν τα νοίκια. Δεν το αμφισβητώ.

Ομως υπομονή παιδιά γεννιούνται, όλα αυξάνονται, οι μισθοί δεν θα πάνε παραπάνω από τόσο τα σπίτια δεν θα αυγατίσουν για να φτάσουν και για τους νεογέννητους και οι νεογέννητοι δεν είναι απαραίτητο ότι θα βρουν δουλειά... και τότε τα λεμε.

Ακόμα τώρα τα δραματικα σενάρια κάνουν πολλούς να κουνάνε το κεφάλι τους μ'εκείνο το γνωστό απαξιωτικό ύφος. Τς τς τς, υπερβολές και λαικισμοί. Αν κάνεις το κουμάντο σου και είσαι σωστός όλα θα γίνουν. Η γνωστή ιδεολογία που επικρατεί ακόμα όταν έχεις καμμιά δεκαριά αποκουμπιδια γύρω και έχεις βρει κι άλλα τόσα ετοιματζίδικα. ΚΑΙ ΕΧΕΙΣ ΔΟΥΛΕΙΑ.

Στη δουλειά μου φθάνουν καθημερινά με φαξ, μειλ, με το ταχυδρόμο ότι γουστάρετε από βιογραφικά ανέργων πτυχιούχων και μη κι ακούω την ίδια φιλοσοφία κάθε φορά. Αν θέλει να δουλέψει ο άνθρωπος μπορεί. Να πάει σ'ενα ντελιβεράδικο, σε μια οικοδομή, να καθαρισει καμμιά σκάλα και βγάζει λεφτά μέχρι να βρει δουλειά άλλη , λένε εκείνοι που όπως είπε κι ο Βασίλης στο Η ΤΑΝ Η ΕΠΙ ΤΑΣ, το πολύ πολύ που έχουν πάθει είναι τραυματισμό με συραπτικό.

Το να έχεις πτυχίο και να δουλέψεις ντελιβεράδικο είναι ένδειξη επαγγελματικού προγραμματισμού. Εγώ προσωπικά θα συμβούλευα και σε καλίγραμες απόφοιτες να μάθουν και χορό της κοιλιάς και σε καλίγραμα αγόρια να γίνουν και συνοδοί κυριων. Οι άσχημοι ντελιβεράδικο και πολύ σας είναι.
Μη φοβάστε όμως στο μέλλον δεν θα υπάρχει αυτός ο προβληματισμός γιατί σε εταιρεία και μάλιστα πολυεθνική (άλλωστε σε λίγα χρόνια πέντε πολυεθνικές θα είναι όλες κι όλες που θα έχουν όλα τα άλλα) δεν θα προσλαμβάνεται ούτε για καλαμπούρι απόφοιτος κρατικού πανεπιστημίου.

Αδέλφια σαν λείψουν τα πιπέρια να δω τα μαγειριά μας.

Ξέρετε αυτό που με πληγώνει περισσότερο για τους νέους ειναι αυτή η έμφυτη χαιρεκακία που βγάζουμε λες και θέλουμε να τα τσακίσουμε, σα κωλόγριες γεροντοκόρες που κοιτάνε με μίσος τις όμορφες κοπέλες. Ολα παιδιά μας είναι ρε γαμώτο κι αυτό που τους ετοιμάζουμε είναι ένα καθαρό σενάριο φρίκης. Το μέλλον είναι η εικονα αυτού που προηγήθηκε κι αν θα είναι σκατά είναι γιατί σκατιάρηδες ήμασταν εμείς.

ΘΥΜΑΜΑΙ..

Να ξεχάσω να φάω μεσημεριανό είναι κατανοητό
Επίσης μπορώ να ξεχάσω το κινητό μου στη ταβέρνα
Τον αναπτήρα μου στο σπίτι της Μαίρης
Το ψητό πάνω στο μάτι και να γίνει κάρβουνο...

Να ξεχάσω όμως τι γίνεται γύρω μου, τι έγινε στο παρελθόν, τι έχει συμβεί γενικώτερα σε τουτο το τσαρδάκι το ταλαιπωρημένο γιατί?

Να μην αναμοχλεύουμε τα πάθη..
Να μην αναμοχλεύουμε τα πάθη γενικά ή τα πάθη τα δικά μου? Αποφασίστε.

Γιατί σ’αυτό εδώ το τόπο κυβερνήσεις και κυβερνήσεις επέζησαν κι επιζούν πάνω στα πάθη του κάθε κακομοίρη. Τον παθιάσανε, τον παίξανε, τον φανατίσανε και αφού τον χρησιμοποίησαν σαν μαριονέτα του ρίξανε κι ένα υπνωτικό στη μούρη και του είπαν όταν ξυπνήσεις με το 1,2,3 που θα πω θαχεις ξεχάσει...

Η ιστορία υπάρχει και δεν μπορεί να τη σβήσει κανείς.
Το ψητό που κάηκε θα το ξαναφτιάξω.
Το κακό που σπείρανε σ’αυτό το τόπο και το ποτίσανε και το αυγατίσανε πως θα το ξεχάσουμε? Αναπτήρας είναι?

Οταν κάποιος φωνάζει συνέχεια μην αναμοχλεύετε τα περασμένα δύο λόγοι υπάρχουν.
Η έχει τη φωλιά του χεσμένη ή...
Έχει τη φωλιά του χεσμένη!!

Ε οχι λοιπον δεν θα ξεχάσουμε τίποτα.

Δεν μπορείτε κύριοι να έχετε σαν καραμέλα χρόνια τώρα τη φράση
«και μη ξεχνάς...»
Και τώρα να θέλετε να το παίξετε όλοι παρθένες.

Θυμόμαστε και πως πηδιόσασταν
Και πως μας πηδήξατε!!!!

Δεν είναι ότι δεν ξέρουμε ότι μας δουλεύετε, απλά δεν έχουμε που να πάμε, δεν ξέρουμε τι να κάνουμε, δεν ξέρουμε που να στηριχτούμε και σε ποιόν να απαιτήσουμε. Καταστράφηκαν όνειρα, ιδέες, ελπίδες στο χορό της ασυδοσίας, της μάσας, του ψυθιρίσματος, της απάτης.

Το ξέρετε καλά τι έχετε φτιάξει.

Οπου και να γυρίσω σπάω τα μούτρα μου. Η εμπιστοσύνη σε οτιδήποτε , είναι μια μακρινή φίλη που εδώ και χρόνια δε μιλάμε πια. Οπότε κάθομαι στη θέση μου και απλά γκρινιάζω ανούσια. Οπως όλοι. Αλλος τα λέει καλύτερα κι άλλος πιο απλά. Ομως το νόημα είναι ένα..

Γαμώτο...

ΗΤΑΝ 28 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1944, 1945 κλπ...

Σχετικά με τους εορτασμούς της 28ης Οκτωβρίου πηγαίνετε αν δεν βαριέστε στο παρακάτω λινκ,

http://www.nlg.gr/digitalnewspapers/ns/main.html

και ξεφυλίστε λιγάκι

π.χ. το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ της 29/10/1944

και το πρωτοσέλιδο του ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ της 28/10/1945.....

ΗΤΑΝ 28 ΟΚΤΩΒΡΗ ΤΟΥ 1940...

Το παρακάτω κείμενο δεν είναι δικό μου όπως θα δείτε. Είναι αυτά που είπε ο πατέρας μου στα εγγόνια του για κείνη τη μέρα. Εγώ την ώρα που ταλεγε ταξίδευα κάπου εκεί στο ορεινό χωριό αλλά δεν μπορούσα όσο κι αν προσπάθησα να διανοηθώ τι σήμαιναν εκείνες οι στιγμές. Εμείς δεν έχουμε ζήσει πόλεμο και μόνο ελάχιστα μπορουμε να φανταστούμε εκείνο το ρίγος...

"Ηταν 28 Οκτώβρη. Ο πατέρας μου είχε ξυπνήσει πολύ πρωί γιατί ήταν ο μήνας της σποράς. Ολο το χωριό ήταν στο πόδι έτοιμη να πάνε στα χωράφια. Η μεγάλη μου αδελφή δε θα πήγαινει εκείνη τη μέρα στο σχολείο για να βοηθήσει το ίδιο κι ο μεγάλος μου αδελφός. Εγώ με τις δυό μικρές αδελφές ετοιμαζόμασταν για το σχολειό.

Η γιαγιά είχε φτιάξει το τραχανά και τον είχε σερβίρει να κρυώνει όσο ετοιμαζόμασταν. Φάγαμε κι εγώ πήρα τη σάκα μου κι ένα ξύλο. Η σάκα μου ήταν φτιαγμένη από τη μάνα μου στον αργαλειό και το ξύλο ήταν να το πάω στο σχολείο. Κάθε παιδί θα πήγαινε ένα ξύλο να τοχουμε για το χειμώνα όταν θα ανάβαμε τη φωτιά.

Εφυγα τρέχοντας να φτάσω στο σχολείο πρώτος για να πιάσω το χαρακωμένο καλόγερο το αγαπημένο μου παιχνίδι. Οποιος έφτανε πρώτος τον διεκδικούσε.
Οταν έφτασα βλεπω το δάσκαλό μου ναναι στη πόρτα και να κρατάει μια στίβα από χαρτιά. Τα μάτια του ήταν κλαμένα. Σκέφτηκα ότι κάποιος δικός του πέθανε. Τον ρώτησα "τι πάθατε κύριε?".

Αργύρη πρόσεξε πολύ καλά τι θα σου πω , μου είπε. Θα πάρεις αυτά τα χαρτιά και θα πας να τα κολλήσεις στη πόρτα του καφενείου, και μετά θα τρέξεις γρήγορα να χτυπήσεις τη καμπάνα του χωριού και θα φωνάζεις ΠΟΛΕΜΟΣ, ΠΟΛΕΜΟΣ ΓΕΝΙΚΗ ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΣΗ...
Να μαζέψεις και ταλλα παιδιά να τρέξετε στα χωράφια που είναι οι πατεράδες σας και σπέρνουν να γυρίσουν αμέσως στο χωριό

Μ' αγκάλιασε σφιχτά πρώτη φορά, έκλαιγε και μετά μου πε φύγε όσο πιο γρήγορα μπορείς.
Μάζεψα τα παιδιά πήγαμε πρώτα στο καφενείο βάλαμε τα χαρτιά στη πόρτα και μετά στην εκλησιά κι αρχίσαμε να χτυπάμε τη καμπάνα φωνάζοντας πόλεμος.
Οι γυναίκες αρχίσαν να βγαίνουν απ τα σπίτια. Μια αρχισε να μας φωνάζει "τι χτυπάτε τις καμπάνες βρε αχρόνιαγα δε ντρέπεστε?" ΠΟΛΕΜΟΣ φωνάξαμε εμείς και φύγαμε για τα χωράφια.

Ο κόσμος πίσω μας άρχισε να μαζεύεται στη πλατεία και μια φωνή άρχισε να φωνάζει από ένα χωνί " η Ιταλία μας κύρηξε το πόλεμο" Ολοι στα σπίτια είχαμε ένα χωνί που το χρειαζόμαστε στο μούστο και στο κρασί.
Τρέξαμε και πήραμε τα χωνιά από τα σπίτια κι αρχίσαμε να φωνάζουμε στα χωράφια στους πατεράδες. Γυρίστε στο χωριό ΠΟΛΕΜΟΣ. ΟΙ ΙΤΑΛΟΙ ΜΑΣ ΚΥΡΗΞΑΝ ΤΟ ΠΟΛΕΜΟ.
Για πρώτη φορά είδα όλους τους άντρες να αφήνουν στα χωράφια τα μουλάρια ζεμένα και να φεύγουν.

Οι σκηνές που έβλεπα μπροστά μου δεν μπορουν να περιγραφούν. Ο Γιάννης που χε παντρεφτεί ένα μήνα έφευγε κι η γυναίκα του είχε κρεμαστεί από το σακάκι. Κι εκείνος τράβηξε τα χέρια με δύναμη κι εκείνη έμεινε κάτω στο χώμα με το σακάκι αγκαλιά.
Ο Κώστας άλλαζε γρήγορα παπούτσια με το πατέρα του γιατί το πατέρα του ήταν παλιά και σκισμένα και τουλεγε πάρτα πατέρα εγώ θα βρω άρβυλα μη φοβάσαι.

Με μιας το χωριό έμεινε μισό. Μείναν πίσω μονο οι γερόντοι οι γυναίκες κι εμείς τα παιδιά.
Πήγαμε στα χωράφια να μαζέψουμε τ' αλέτρια και να φέρουμε τα μουλάρια πίσω στο χωριό. Το βράδυ ήρθε στο χωριό ένας χωροφύλακας και είπε πως όλα τα μουλάρια πρέπει να πάνε στο κεφαλοχώρι απέναντι εκεί είχε και ραδιόφωνο και θακουγαμε τα νέα.

Οταν φτάσαμε δείξαν ένα χάρτη πως θα φτάσουμε στο τρένο. Επρεπε να πάμε όλοι τα μουλάρια μας στο τρένο. Γιατί έπρεπε να τα στείλουμε όλα στο μέτωπο.
Εκεί άκουσα για πρώτη φορά στη ζωή μου τη λέξη μέτωπο...."

Σ'ΑΛΛΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ ΘΑ ΓΕΛΑΣΟΥΜΕ.

Υπάρχουν καιροί για γέλιο και καιροί για θλίψη. Η αισιοδοξία δεν μπορεί να είναι κάτι ξεκάρφωτο που έτσι σουρχεται για να ξεχωρίσεις από το γκριζάρισμα γύρω σου.

Ναι είμαστε αισιόδοξοι. Γιατί? Για να μην φορτώνουμε με αρνητική ενέργεια το αιθερικό μας σώμα.
Ναι αυτό το τελευταίο το έχω ακούσει δεν το λέω έτσι. Μίλαγα μια φορά ώρα με έναν πολύ πνευματικό άνρθωπο, για διάφορα προβλήματα που ταλανίζουν την πραγματικότητα και με συμβούλεψε να μην τα σκέφτομαι γιατί βρωμίζω το αιθερικό μου πεδίο!!!!

Από εκεί και μετά αποφασίζεις αυτόματα να είσαι με τους απαισιόδοξους και μ'ενα αιθερικό πεδίο σκέτο κατακάθι.
Στην άλλη μου ζωή υπόσχομαι ν'ανέβω βαθμίδα και να είμαι κάτι μεταξύ απαλού φτερού στον άνεμο και τυχαίας σκέψης.

Τώρα στα δικά μας πάλι.

Με τη κατηφορα που έχουμε πάρει μήπως η αισιοδοξία φέρνει λίγο στο χαζοχαρούμενο?
Εγώ δεν έχω καμμιά αντίρρηση , επειδή δεν έχω και τίποτα να χάσω ούτε να φυλάξω εκτός από κάτι ψιλά στη τσέπη θα μπορούσα και να το γυρίσω στο "χαμογελάτε είναι μεταδοτικό"... Ετσι ανέμελα κι ανώδυνα.

Φαντάζεστε ένα κόσμο που πάει από το κακό στο χειρότερο και οι άνθρωποι γελούν ανάλαφρα , έτσι όπως οι κυρίες που έχουν κάνει το εκατοστό λίφτινγκ και μοιάζουν με το σιδηρούν προσωπείο?

Επειδή ακόμα ζούμε εδώ και νοιώθουμε ότι υπάρχουμε και βασανιζόμαστε μαζί με τους υπόλοιπους κατοίκους του καζανιού, είμαστε απαισιόδοξοι.
Το μόνο που επιτρέπεται σ'αυτό το δρόμο του χαμού είναι το χιούμορ το μπλακ το κατάμαυρο για να μην ακούγεται η φωνή μας παράφωνη μέσα στην μαζική κατάντια.

Υπάρχει βέβαια και η λύση του να ασχοληθεί κανείς με τον άλλο κόσμο που θα πας και να ξεφύγει εντελώς από το τώρα, το εδώ αλλά αυτό είναι άλλη συζήτηση που δεν θα εμπλακώ γιατί θα χρειαστεί να πω άσχημα πράγματα εκτός από απαισιόδοξα.

Ενας φίλος λοιπόν που μου έγραψε φοβούμενος ότι δεν μπορώ να αντλήσω αισιοδοξία από τίποτα του λέω ότι νοιώθω ότι επιβάλλεται έτσι να κάνω τώρα . Ακόμα κι αυτοί που μπορούν να ξεφύγουν τώρα περισσότερο από ποτέ είναι απαραίτητο να μείνουν. Εδώ παρόντες. Με τη καρδιά τους και τη δύναμή τους.

Γιατί υπάρχουν καταστάσεις που μπορεί να το διασκεδάσεις και άλλες που το να το διασκεδάσεις δείχνει απλά αναισθησία.
Και τώρα είναι καιροί ευαισθησίας και πένθους. Εποχές που πρέπει να βρεθούν λύσεις. Χειροπιαστές και άμεσες.

Μήπως και καταφέρουμε αργότερα και γελάσουμε σωστά....

Η ΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΑΝΤΙΑΝΘΡΩΠΟΥ.

2-3 ειδήσεις. Οι ίδιες ξανά και ξανά. 2-3 θέματα εναλάσσονται, τα μαθαίνουμε καλά, με κάθε λεπτομέρεια..άχρηστη. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο.

Τα προβλήματα στριμωγμένα σε μερικά λεπτά, οι λύσεις ανύπαρκτες, οι προοπτικές άνγωστη λέξη, κι η τέχνη, ο πολιτισμός, οι επιστημονικές εξελίξεις, κάτι βρε αδελφε, κάτι άλλο εκτός από τα δύο τρία άχρηστα, δεν υπάρχει. Ούτε καν σαν μελλοντική επιθυμία.

Ακινητη ειδησεογραφία, κολλημένη στο βάλτο του ελάχιστου, έτσι απλά για να μιλάει, να λέει λόγια αναμασημένα, ανούσια, ανιαρά, τόσο μέχρι να προκαλέσει ασφυξία.
Ασφυξία στις μέρες, στη ζωή, στην επιθυμία, στη φαντασία.

Οπως τα τερατουργήματα που απλώνονται κάτω από τον αιώνιο βράχο, ξεκάρφωτα, άχαρα, χωρίς χρόνο, ιστορία, μνήμες, χωρίς λόγο, έτσι απλώνεται η ανούσια πολυλογία των άοσμων ανθρώπων.

Κάθονται σε μια άκρη το παρελθόν και το μέλλον μαζί κουρασμένα να κυνηγούν ένα ανελέητο "τώρα".

Σταματήστε τους άμεσα. Χωρίς ενοχές. Χωρίς δεύτερη σκέψη.

Υπάρχει κίνδυνος σοβαρός να σκάσει το μυαλό μας απο το σαπισμένο αέρα. Χωρίς να το αντιληφθούμε οδεύουμε σταθερά και γοργά στην έλευση όχι του αντίχριστου, αλλά του αντιανθρώπου.

Αντιάνθρωπος , ο άνθρωπος χωρίς καμπύλες και τεθλασμένες γραμμές, εκείνος που προσπερναει πέρα από τα όνειρα και τις ιδέες πέρα από τη φαντασία και τη δημιουργία και μετατρέπεται σ'ενα ακίνητο είδωλο. Χωρίς κερί να λυώνει με χάρη, σκέτος τετράγωνος διακόπτης.

Φοβάμαι ότι το μεγαλύτερο κομματί μας έχει μείνει πίσω ήδη και περπατάνε κάτι χλωμά απομεινάρια σκουντουφλώντας στο τσιμέντο και τη μόλυνση.

Απαισιόδοξα λόγια? Και πολύ λίγα είναι...

Καμμιά καλή ιδέα?
Υπάρχει κανείς έξω από το θάλαμο?

ΑΠΟΔΕΙΞΗ ΖΩΗΣ.

Μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση διάβασα στον aerosol. ΠΡΟΣΕΥΧΗ, ο τίτλος.
Και τη χάρηκα τη συζήτηση, γιατί πολύ έχουμε ξεφύγει τώρα τελευταία με τους διαβόλους και τους τριβόλους.

Θεός, ζωή, αγάπη.
Η παρεξηγημένη τριάδα.
Αν την πεις έτσι κι όχι πατήρ, υιός και άγιο πνεύμα είσαι αιρετικός?
Πιστός ή άπιστος?
Μου επιτρέπετε ν’αλλάξω κατηγορία?

Υπάρχει κάτι πιο πέρα που δεν ενδιαφέρεται να ζήσει στην ασφάλεια μιας διαβεβαίωσης.
Αν αύριο το πρωί κάποιος μου έκανε δώρο όλες τις απαντήσεις,
Μου αποδείκνυαν ότι το μυαλό μου επιθυμούσε. Για θεούς, δαίμονες, παράδεισο, κόλαση, ζωή πριν, ζωή μετά, τι ακριβώς θα κέρδιζα σ’αυτή τη ζωή?

Τι θα μπορούσα να διορθώσω στη ζωή μου περισσότερο, απ΄οτι μπορώ τώρα αν το θελήσω να διορθώσω έστω και μες την άγνοια μου ?

Το αιώνιο αστείο στην ανρθώπινη ζωή.
Η απειλή ενός θεού τιμωρού για να γίνεις καλύτερος
Και η συγχώρεση του ίδιου θεού σε περίπτωση που δεν γίνεις...

Μια μάνα φροντίζει το παιδί της γιατί κάποιος θα την τιμωρήσει? Οχι..
Το φροντίζει γιατί το αγαπάει πάνω από όλους και όλα.

Αν η ζωή μπορούσε να αγαπηθεί τόσο αυθόρμητα όπως μια μάνα αγαπάει το παιδί της , οι θεοί θα μπορούσαν επιτέλους να ξεκουραστούν, κι εμείς επι τέλους να ζήσουμε...

ΤΗ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΕΡΑ ΠΡΙΝ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ...

.... τι να κάνω?
Τι άχτι έχω και θα το βγάλω?
Εχω προβληματιστεί και μου έρχονται τόσα πολλά στο μυαλό δεν ξέρω τι να πρωτοδιαλέξω!!!

Το πρώτο και καλύτερο, το όνειρο ενός δαρμένου υπαληλίσκου σαν την αφεντιά μου.
Μόλις μου πει το αφεντικό άργησες τρία λεπτά θα του πω, κάνοντας τη χαρακτηριστική κίνηση
Και τρία αυτά έξι!!!!
Επι τέλους η εξέγερση του σκλάβου!

Τι άλλο τι άλλο....

Αδέλφια ρίξτε καμμιά καλή ιδέα.

Τζόνυ επειδή εγώ είμαι σκράπας σ'αυτά δε κατεβάζεις καμμιά καλή ψηφοφορία για το τέλος του κόσμου? Π.χ. ποια μορφή νομίζουμε ότι θα έχει ο αντίχριστος:)

Ε-Ε--Ε-ΕΡΧΕΤΑΙ!

Εξι χρόνια! Οποιος πρόλαβε πρόλαβε μέχρι το 2013.
Μετά έρχεται...
Κι εσείς κατηγορείτε τη κυβέρνηση και τα μέτρα που παίρνει στο ασφαλιστικό. Αφού πάνε να μας το φέρουν λάου λάου μη πάθουμε και κανένα σοκ!
Σαν το ανέκδοτο.
Οσοι βγαίνουν σε σύνταξη το 2014 να κάνουν ένα βήμα μπροστά!
Που πας εσύ Καραμίχαλε!!
Εγώ λέω να την αράξουμε από τώρα. Ούτε δουλειά, ούτε απαιτήσεις, τίποτα. Μετάνοια και προσευχή για όλες τις αμαρτίες που έχουμε κάνει.
Αλήθεια αφού ΕΚΕΙΝΟΣ δεν είναι εδώ ποιός μας παρέσυρε κι έχουμε τόσο πολύ χεσμένη τη φωλιά μας?
Κι εκείνοι που τον επικαλούνται με τα ποτηράκια η δευτεράτζα τελικά τους έρχεται?
Δηλαδή όλο αυτό το χάλι το καταφέραμε με τη βοήθεια από τις εφεδρείες?
Ω ρε μάνα καυμένη τι έχει να γίνει στο κυρίως πιάτο.
Εδώ κολλάει κοτσάνι το γνωστό σύνθημα.

ΑΥΡΙΟ ΕΡΧΕΤΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
ΠΟΡΕΙΑ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΤΡΙΤΗ!!!

ΣΚΗΝΕΣ ΑΠΟ ΜΙΑ ΣΥΝΗΘΙΣΜΕΝΗ ΜΕΡΑ.

Μετρό. Ουρά για εισιτήρια. Η κυρία φθάνει από το πλάι και μπαίνει μπροστά απ΄όλους. Αφού αρχίζει το κράξιμο απ΄ολη την ουρά λέει με γλυκό σα σορόπι τρόπο, καλέ μια ερώτηση θέλω να κάνω. Την αφήνουν. Γυρίζει ρωτάει , "πόσο είναι το εισιτήριο από εκεί..μέχρι εκεί.. 80 λέει η κοπέλα στο γκισέ. Ωραία δώστε μου 10... Τα πήρε κι έφυγε. Δε πα να κράξανε οι υπόλοιποι. Πέρασε μπροστά από 50 άτομα ουρά, εξυπηρετήθηκε αμέσως και γεια χαρά νταν!

Μετρό μέσα. Οι σαρδέλλες, συγνώμη οι επιβάτες ήθελα να πω μπουκάρουν με το που ανοίγουν οι πόρτες ως συνήθως. Η μάχη για την άδεια θέση μόλις άρχισε. Σπρωξιές ευγενέστατες, τσαλαπάτημα, σαν το παιχνιδάκι ποιός θα βρει τη τελευταία άδεια καρέκλα το θυμάστε? Τελεύταίο κάθισμα κι ένας γεράκος σέρνοντας το βήμα με μια μαγκούρα και ματάκια που λάμπανε από ελπίδα ετοιμάζεται να καθήσει. Του περνάει στη κυριολεξία από κάτω ένας τυπάκος με τ'ακουστικά στα αυτιά, το μαλλί καρφάκι, και την απαραίτητη τσίχλα, κάθεται και κάνει πως δεν είδε τίποτα. Σηκώνεται μια κυρία λιγώτερο ηλικιωμένη από δίπλα προσφέρει τη θέση στο γεράκο ο τυπάκος αραχτός στη θεσούλα του σε ρυθμό μπιτάκι και τσίχλας.

Μεσημέρι στη δουλειά. Διακοπή για σάντουιτς και καφέ και η συζήτηση ανάβει για την ακρίβεια. (Στο συγκεκριμένο γραφείο, την ακρίβεια μπορούν να τη γνωρίζουν εγώ κι ένα άλλο άτομο, οι υπόλοιποι πιστέψτε με δεν γνωρίζουν ακριβώς την έννοια της λέξης). Πάνω λοιπόν στο σχολιασμό του πόσο ακρίβηνε το ένα πόσο το άλλο, λέει κάποιος βρε παιδιά και το ψωμί ακόμα στα ύψη. Οπότε πετιέται η κυρία του τσαντάκι 400 ευρώ και λέει "τόση φασαρία για το ψωμί πια.. ευκαιρία να πέσει και κανένα κιλό που βλέπεις κάτι χοντρομπαλάδες σκέτη αηδία..." Η συζήτηση συνέχισε μετά σε στυλ αντε βρε που παραπονιούνται με τα τζιπ που κυκλοφορούν, τα σκυλάδικα, τις γεμάτες ταβέρνες, ο έλληνας βρε έχει πολλά λεφτά αλλά όλο κλαίγεται μη πιστεύετε τίποτα. Εγώ ο έλληνας που βεβαιωμένα δεν έχω λεφτά , αποσύρθηκα να συνεχίσω τη δουλειά μου.

Επιστροφή στο σπίτι. Περνάω στη γωνία πριν το σπίτι και περιμένει ένα ζευγαράκι ηλικιωμένων να περάσει απέναντι. Περνάει ένα αμάξι τέρμα γκάζι, τέρμα τα στερεοφωνικά πατάει με όση δύναμη μπορούσε στη λακούβα μπροστά τους τους κάνει λούτσα από πάνω μέχρι κάτω και συνεχίζει "γαμάτα" τη κούρσα κι οποιον πάρει ο χάρος.

ΗΘΙΚΟ ΔΙΔΑΓΜΑ ΤΗΣ ΣΗΜΕΡΙΝΗΣ ΜΕΡΑΣ.
Δεν είναι μαλακες αυτοί οι χαριτωμένοι συνάνθρωποί μου.
Είμαι εγώ που δεν έπιασα την πονηρή κυριά από το μαλλί να τη βάλω στην ουρά, το νεαρό από το γιακά να τον σηκώσω από το κάθισμα, που δεν έριξα μια χαστούκα στη συνάδελφο για να καταλάβει ότι δεν είναι η Μαρία Αντουανέτα και που επίσης δεν πέταξα μια κοτρώνα στο παρμπριζ του μαλάκα που έκανε λούτσα τα γεροντάκια.
Εγώ είμαι ηλίθια. Εκείνοι απλά ζουν όπως γουστάρουν, λένε ότι γουστάρουν και θα πετύχουν ότι γουστάρουν είμαι βέβαιη.
Ντροπή δική μου, όχι δική τους.

ΚΑΤ'ΕΙΚΟΝΑ ΚΑΙ ΟΜΟΙΩΣΗ..

Του είπαν ότι είναι το αγαπημένο πλάσμα εκείνου που δημιούργησε τα πάντα.
Οτι όλα του ανήκουν.
Η γη, η θάλασσα, ο αέρας, η φωτιά και όλα τα ζωντανά είναι κτήμα του.
Του είπαν ότι είναι ο μόνος που έχει ψυχή.
Ψυχή που είναι πνοή Θεού.
Του είπαν ότι μπορεί να κάνει τα πάντα.
Κι αν αυτά που κάνει είναι θλιβερά, τρομακτικά, εγκλήματικά θα μπορεί να ζητήσει συγνώμη και να κερδίσει τον παράδεισο του πίσω όπου κι εκεί το εκλεκτό ον ήταν.
Επί πλέον δεν του δώσανε οδηγίες χρήσης ώστε να υπάρχουν συγκεκριμένες προδιαγραφές σε ότι κάνει. Μπορεί να κάνει ότι του περάσει από το νου. Νους είναι και για να υπάρχει, μόνο σ΄αυτόν, όλα τα άλλα πλάσματα είναι υποδεέστερα, μπορεί να τον χρησιμοποιεί κατά βούληση.
Και έκανε τα πάντα. Ανακάλυψε ότι αυτή η λέξη "τα πάντα" όντως δεν έχει όρια. Μπορεί να πετάξει, έστω και με βοηθήματα, μπορεί να κατακτήσει τις θάλασσες, να δαμάσει τα στοιχεία της φύσης. Να σκοτώσει, να κάψει, να βασανίσει, να κατακτήσει με μια απίστευτη ηδονή που μόνο ένας Θεός μπορεί να νοιώσει.
Εφτασε στο σημείο να αμφισβητήσει τα πάντα. Μπορεί να βρίζει τους ίδιους τους θεούς, μπορεί να αρνείται ότι υπάρχουν, είναι εκείνος ο ένας και εκλεκτός.
Η ΚΟΡΩΝΙΔΑ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ.
Φανταστείτε σ'αυτό τον νάρκισσο θεό μπροστά τι είναι κάτι που αισθάνεται κατώτερο.
Ενα ψωρόσκυλο ας πούμε..
Ενα χαλί να πατάει τα πόδια του τίποτα παραπάνω κι αυτό παίζεται!
Οι ουρανοί είναι δικοί μας αδέλφια!
Δεν αισθάνεστε έτσι?
Πρέπει τότε να εξετάσετε σοβαρά τι σας συμβαίνει.
Υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο να μην είστε άνθρωποι οπότε πάλι δικαιώνονται οι υποστηρικτές των εξωγήινων πολιτισμών.
Ευτυχώς.

ΑΣΧΕΤΟ ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ.
Μήτσο μήπως πρέπει επι τέλους να σου αποκαλύψουν ότι δεν υπάρχει ο Αι Βασίλης? Κάποιος πρέπει να στο ξεφουρνίσει για να πάψεις να κοιτάς σαν χάνος εκει πάνω πότε θα σου φέρουν τ' αρκουδάκι με το κόκκινο φιογκάκι στο λαιμό!

ΠΕΡΙ ΖΩΟΦΙΛΩΝ ΚΑΙ ΜΗ..

Η ιστορία του «πως κάνουν έτσι για τα ζώα» εδώ ο κόσμος καίγεται κι η άλλη παθαίνει μια υστερία για το σκυλάκι της είναι μια παλιά πονεμένη ιστορία.

Δεν έχω καμμιά ειδικότητα ψυχολόγου για να αναλύσω τι πρόβλημα μπορεί να έχει ο κάθε ηλίθιος που βασανίζει ένα ζωάκι, μπορώ όμως να κάνω μερικές σκέψεις απλές προσωπικές που άλλοι θα συμφωνήσουν και άλλοι όχι.

Εμπειρικά λοιπόν έχω δει ότι όλα τα πιτσιρίκια που κρεμάγανε τα τενεκεδάκια στις ουρές της γάτας για να κάνουν χαβαλέ, που τσουρούφλιζαν με καυτό νερό το οποιο ζωντανό έβρισκαν εύκαιρο, που τρύπαγαν με μια καρφίτσα το κεφάλι από ένα πουλάκι για να κάνουν επίσης χαβαλέ με τη φρίκη, μεγαλώνοντας εξελίχθηκαν στους κλασικούς μαλάκες που ζουν ανάμεσά μας και μας ενοχλούν.

Δεν ξέρω αν ο φανατικός ζωόφιλος ή εκείνος που έχει γραφτεί σε τρακόσιες οργανώσεις για τη προστασία των ζώων είναι αναμφισβήτητα καλός άνθρωπος μόνο και μόνο γιατί κάνει κάτι τέτοιο. Μπορεί να είναι ένας επίσης μεγάλος μαλάκας μπορεί όμως να είναι κι ένας πολύ ευαίσθητος άνθρωπος.

Αυτό όμως που έχω για σίγουρο είναι ότι ο πρώτος (εκείνος δηλαδή που τσουρουφλίζει ή βασανίζει γενικώτερα τα ζώα) καλός άνθρωπος δεν πρόκειται να υπάρξει ποτέ.

Οποιοσδήποτε μπορεί να νοιώσει ηδονή, ή μια σαδιστική ευχαρίστηση βλέποντας ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ πλάσμα του θεού να υποφέρει, να πονάει , να μαρτυράει είναι ένας ανώμαλος μαλάκας που σίγουρα θα δείξει την ανωμαλία του σε διάφορες φάσεις στη ζωή και όχι μόνο στα ζώα.

Δείχνοντας με το δάχτυλο και καταδικάζοντας έναν ηλίθιο που χασκογελάει την ώρα που ζεματάει ένα ζώο δεν καταδικάζεις τη πράξη γιατί είναι ζώο. Το ίδιο κάνουμε και σ’εκείνους που θα βασανίσουν έναν άνθρωπο, εκείνους που χτυπάνε ένα παιδάκι , εκείνους που τη βρίσκουν να βαράνε τη γυναίκα τους , εκείνους που βαράνε τα παιδιά τους, εκείνους γενικώτερα που μετατρέπουν το συνάνθρωπό τους σε δοχείο για ν’αδειάζουν τη σαπίλα και τη διαστροφή που έχουν μέσα τους.

Το να ασχολείσαι λοιπόν μόνο με μια κατηγορία ανωμαλανθρώπων δεν είναι αρκετό. Οπότε εγώ προσωπικά δεν έχω τίποτα να πω με εκείνους που διαχωρίζουν τα πλάσματα της φύσης σε εκείνα που έχουν δικαίωμα να τα σεβόμαστε και σε εκείνα που μπορούμε να κάνουμε πλάκα με το μαρτύριό τους.

Αν ένας ζωόφιλος και μαχόμενος υπερασπιστής της φύσης είναι ένα κάθαρμα π.χ. με την οικογένειά του για μένα είναι το ίδιο με ένα βλαμένο που βασανίζει ένα ζωάκι.
Το ίδιο κι ένας καθως πρέπει κύριος που ρίχνει ένα κομμάτι φαι γεμάτο γυαλιά σ’ενα ζωάκι και το βλέπει να χτυπιέται μες το αίμα είναι επίσης κάθαρμα.

Αυτά τα ολίγα για όσους χωρίζουν τη φύση σε στρατόπεδα κατά τας ορέξεις τους.

Για μένα προσωπικά σαν Βασιλική υπάρχει και ένα άλλο πρόβλημα. Δεν μπορώ να λέγομαι άνθρωπος και εγώ και αυτός ο τύπος ανθρώπου . Κάποιος από τους δυό μας πρέπει να αλλάξει ράτσα.
Αν θέλει να κρατήσει το τίτλο περήφανα κανένα πρόβλημα. Δηλώνω ότι εγώ δεν είμαι και είμαστε ωραία και καλά.

ΚΑΤΑΖΗΤΕΙΤΑΙ ΑΠΟ BLOGISTAS

παιδια σορυ που διακοπτω τα υπεροχα κειμενα της Βασιλικης, αλλά υπάρχει μια επικήρυξη "ΜΑΓΚΑ" ΦΟΙΤΗΤΗ ΠΟΥ ΒΑΣΑΝΙΖΕΙ ΣΚΥΛΟ (σε βιντεο παρακαλω) ΓΙΑ ΠΛΑΚΑ, και θελω να σας ενημερωσω.
ΚΑΤΑΖΗΤΕΙΤΑΙ.
ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΑΝ ΘΕΛΕΤΕ ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟ.

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ. Η ΧΑΜΕΝΗ ΒΙΒΛΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ.

Οι ρίζες του δέντρου της ζωής ενός λαού είναι η ιστορία του. Πάνω σ'αυτές τις ρίζες αναπτύσσεται, φουντώνει, ανθίζει η συνέχειά του.
Ενας λαός για να μπορέσει να κατανοήσει πως έφτασε ως εδώ που είναι τώρα, πρέπει να γνωρίζει την ιστορία του.
Τη συνολική ιστορία. Με τις λαμπρές και σκοτεινές της σελίδες. Οχι μια τυχαία περίληψη. Οχι μερικά αποσπάσματα τυπικά επιλεγμένα από τη διαδρομή αιώνων. Πρέπει να γνωρίζει όλους τους αιώνες.

Ο σύγχρονος έλληνας, σε σχεση με την ιστορία του ειναι σαν ένα οικογενειάρχη που μπαίνει σε δυο τρία επιλεγμένα σημεία στο σπίτι, βιώνει μερικές απαραίτητες καθημερινές συνήθειες και πέφτει για ύπνο σε μια γωνιά μέχρι να σηκωθεί την επόμενη μέρα και να ξανακάνει ακριβώς τα ίδια.
Στο σπίτι αυτό αγνοεί τα υπόλοιπα. Αγνοεί όλα εκείνα που δεν είναι απαραίτητα σ΄εκείνες ακριβώς τις καθημερινές συνήθειες.

Η ιστορία ενός λαού δεν είναι ούτε η παρουσία στις εθνικές παρελάσεις με το σημαιάκι στο χέρι, ούτε δύο τρία ποιηματάκια στις σχολικές γιορτές.
Οι Θερμοπύλες, η άλωση της Κωνσταντινούπολης, η επανάσταση του 1821 (η πρώτη μέρα), το 1940 (η πρώτη μέρα επίσης) και η πτώση της δικτατορίας, δεν ειναι η περίληψη της ιστορίας που αρκεί να ξέρουμε. Πριν και μετά από αυτά τα γεγονότα υπάρχει ιστορία και αυτά τα γεγονότα ήταν ακριβώς απόρροια της ιστορίας που προηγηθηκε.

Ιστορία που έχει να κάνει με ντόπια και διεθνή γεγονότα. Ιστορία που έχει γίνει μέσα από μια ροή που δεν διακόπτεται πουθενά και που έχει συγκεκριμένη εξήγηση για τα γεγονότα που συνέβησαν. Γιατί έγιναν, με ποιό τρόπο έγιναν και ποιό ήταν το αποτέλεσμα.
Η γνώση της ιστορίας σ'ενα λαό είναι η σπουδαιότερη γνώση που μπορεί να έχει για να μπορέσει να προχωρήσει μπροστά.

Ο οικογενειάρχης που αγνοεί τι έχει συμβεί στο σπίτι του βρίσκεται συνεχώς μπροστά σε γεγονότα τα οποια δεν μπορεί να εξηγήσει και για τα οποία προσπαθεί μάταια να βρει το λόγο που συνέβησαν.

Ετσι ακριβώς είναι ο έλληνας.
Αγνοεί τι έχει συμβεί σ΄αυτό το τόπο. Και η άγνοια δεν είναι μόνο για τα τελευταία χρόνια. Η άγνοια πηγαίνει αιώνες πίσω.
Μπορεί να αναλύσει κάλλιστα τις δολοπλοκίες που συμβαίνουν στα υπόλοιπα κράτη του κόσμου, να μιλάει για τους δυτικούς και τους ανατολικούς, έχει δει όλες τις ταινίες για το βιετνάμ, έχει δει άλλες τόσες για τη γαλλική επανάσταση, για τους ινδιανους, για τους κινέζους, για τους κατοίκους των νήσων μπόρα μπόρα, μπορεί να κλείνει πονηρά το ματάκι σε κάθε είδηση που ακούει λέγοντας, άσε ρε σε ποιον τα πουλάνε αυτά οι αμερικάνοι, ξέρουμε τι καπνό φουμάρουν, μπορεί να αγανακτεί σε κάθε διεθνή συνομοσιολογία που αντιλαμβάνεται, μπορεί να γνωρίζει ακόμα και λεπτομέρειες για διάφορα αστέρια της διεθνούς σκηνής, αλλά εδώ αγνοεί σχεδόν τα πάντα.

Τι συνέβει από τους 300 του Λεωνίδα μέχρι τους 300 της σημερινής Βουλής αγνοεί. Γνωρίζει μόνο μερικές χονδροειδείς περιλήψεις και αναφορές που έμαθε είτε από το μισονυσταγμένο μάθημα στο σχολείο είτε από κανένα ντοκυμαντέρ που κατα τύχη είδε στη τηλεόραση.

Από εθνικός σε χριστιανός βρέθηκε να είναι έτσι χωρίς να ξέρει.
Από βαλκάνιος ευρωπαίος βρέθηκε να είναι με κάποια γεγονότα που μισοξέρει ή αγνοεί.
Εμεινε 400 χρόνια σκλαβωμένος και δεν έχει καταλάβει γιατί ακριβώς ήταν τόσα χρόνια. Μοιάζει σαν στη πορεία της ιστορίας του να έπεφτε σε χειμερία νάρκη, κάποιοι άλλοι κατά τη διάρκεια αυτής της νάρκης ρύθμιζαν τη τύχη του και ξαφνικά τον ξυπνάγανε κι εκείνος ανταποκρινόταν στη νέα πραγματικότητα που έβλεπε μπροστά του.

Πως γίναν τα περάσματα από τη μια εποχή στην άλλη.
Ποιοί είναι υπεύθυνοι για το καλό ή το κακό ξέρει περίπου.
Η συνάρτηση της ιστορίας του με τη διεθνή σκηνή, ξέρει περίπου ή καθόλου.

Μέσα σ'αυτή την άγνοια και όσο θα υπάρχει ακόμα είμαστε αβοήθητοι. Ερμαια στις πληροφορίες που θα μας πασάρει ο καθένας ανάλογα με το τι τον συμφέρει.
Δεν θελήσαμε να μάθουμε παραπάνω. Παρόλο τον ηρωισμό που είμαστε κάθε φορά διατεθειμένοι να δείξουμε όταν τα δύσκολα φτάνουν, παρόλο το αίμα που απλόχερα ποτίσαμε αυτό το τόπο, δεν θέλουμε να ξέρουμε περισσότερα.

Κι αυτοί που έχουν κάθε φορά τα ηνία της εξουσίας στα χέρια τους, βασίζονται σ'αυτό το μεγάλο πλεονέκτημα.
Εξουσιάζουν ένα λαό που αρνείται να ρωτήσει και να μάθει. Ενα λαό που δεν πατάει το πόδι γερά κάτω να φωνάξει έστω και τώρα, κύριοι ποιοί είστε και πως φτάσαμε μέχρι εδώ.

Ισως τώρα περισσότερο από κάθε άλλη φορά, τώρα που ακριβώς τα πράγματα δείχνουν να είναι κολλημένα σ'ενα μόνιμο τέλμα χωρίς χρώμα, χωρίς εναλλαγές, χωρίς ελπίδα διαφυγής επιβάλλεται να ξεφυλίσσουμε τις σελίδες της ιστορίας και να δούμε μέσα από τις γραμμές, να δούμε επι τέλους τον έλληνα σε συνάρτηση με τα γεγονότα που τρέχουν. Κι ίσως τότε να βγούμε από τη νέα αυτή χειμερία νάρκη πριν ξυπνήσουμε σ'ενα τοπίο γεμάτο πολύ δυσάρεστες εκπλήξεις.

Η ΑΣΧΕΤΗ ΕΡΩΤΗΣΗ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ.

Τι έγιναν οι αποζημιώσεις που πηρε το ελληνικό κράτος μετά το πόλεμο?
Και κάποια νύχτα που πολύ παλιά που έγινε η υποτίμηση της δραχμής ( ο Μαρκεζίνης ήταν τότε? ) τι ακριβώς έγινε?
Συγχωρείστε μου τις παλαιολιθικές μου ερωτήσεις, αλλά o aerosol φταεί που μου βάζει ιδέες!

ΥΣ. Φαντάζεσαι να είχα κανένα κομπόδεμα κάτω από το στρώμα με δραχμές τότε και να το ήξερα από τη προηγούμενη ότι θα γίνει τέτοιο θάμα, και να το είχα μετατρέψει το κομπόδεμα? Και υπηρετριούλα να ήμουν της μεγάλης κυράς θα καλοπαντρευόμουν καλέ!

ΟΙ ΚΑΛΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

Οταν μέσα στη γενική μιζέρια κάτι μπορεί να διαψεύσει τη διάθεσή μου για γκρίνια και μουρμούρα, νοιώθω αληθινή χαρά.

Σήμερα έτρεχα από το πρωί με ένα δικό μου άνθρωπο για κάποιο πρόβλημα που παρουσιάστηκε στην υγεία του. (ευτυχώς όλα πήγαν καλά). Αρα πήρα μια βαθειά ανάσα έτοιμη να αντιμετωπίσω το γολγοθά του να έχεις την ανάγκη του οποιουδήποτε δημόσιου νοσοκομείου ή κλινική ΙΚΑ κλπ.

Στη μικρή μου αυτή περιήγηση βρέθηκα αντιμέτωπη με μερικά πρωτόγνωρα πράγματα.

Στη γραμματεία του νοσοκομείου (ναι στη γνωστή γραμματεία που υπάρχει πάντα ένα σκυθρωπό πρόσωπο που απαντάει μονολεκτικά και σου πασάρει ένα χαρτί) ήταν ένας κύριος που όση ώρα μείναμε εκεί κάθησα και τον χάζευα.

Για κάθε άνθρωπο που περνούσε ήταν έτοιμος και πρόθυμος να βοηθήσει με κάθε τρόπο. Μιλούσε, εξηγούσε, είπε ένα σωρό αστεία σε μια γιαγιά που ήταν τρομαγμένη, σήκωνε κάθε δυο λεπτά ένα τηλέφωνο που χτυπούσε και απάνταγε με ευγένεια, εμάς μας εξήγησε με κάθε λεπτομέρεια τι να κάνουμε έτσι ώστε να εξυπηρετηθούμε σύντομα και σωστά.

Το πρόσωπο αυτου του ανθρώπου ήταν γεμάτο καλωσύνη και χαμόγελο... Κάθε λεπτό υπήρχε κάποιος που ήθελε κάτι να μάθει, να ρωτήσει, να ζητήσει κι εκείνος απαντούσε σε όλους με ένα ήρεμο και υπομονετικό τρόπο σαν να ήταν όλοι φίλοι... Η προθυμία του στη δουλειά του και στην επαφή του με το κόσμο ήταν μοναδική! Λάτρευε αυτό που έκανε...

Στη συνέχεια έπρεπε να φύγουμε από το συγκεκριμένο νοσοκομείο και να πάμε στα ιατρεία του ΙΚΑ. Στο δρόμο πηγαίνοντας συζητούσαμε για αυτό τον άνθρωπο και είπαμε ότι ήταν κάτι που μπορεί να σου τύχει σπάνια στα νοσοκομεία μέσα και μάλιστα όταν γύρω γίνεται χάος!

Φτάσαμε στο ΙΚΑ κι εκεί βρεθήκαμε σε δεύτερη έκπληξη. Ξέραμε ότι δεν είχαμε ραντεβού και πιθανότατα δεν θα βρίσκαμε το δίκιο μας, ομως ένας ευγενικός γιατρός μας δέχτηκε αμέσως αδιαμαρτύρητα, μας άκουσε πρόθυμα και έγραψε αμέσως να κάνουμε μια εξέταση που χρειαζόταν, μάλιστα μας είπε μόλις τελειώσετε φέρτε την ακτινογραφία να τη δούμε δεν πειράζει αν δεν έχετε ραντεβού.

Σε ένα τέταρτο είχε τελειώσει η διαδικασία της ακτινογραφίας (...) πήγαμε στο γιατρό ξανά, συζήτησε με άνεση μαζί μας και μας έδωσε διάφορες συμβουλές για το πρόβλημα, έγραψε τα φάρμακα, μας είπε κι ένα αστείο για τη περίπτωση κι εμείς χάσκοντας σαν ...χάνοι φύγαμε.

Σε όλη αυτή τη διαδικασία μεσολάβησε κι ένας ταξιτζής που μας πήγε από το ένα μέρος στο άλλο και πιάσαμε κουβεντολόι για γιατρούς νοσοκομεία κλπ είπε τα καλαμπούρια του και διάφορες ιστορίες παρόλο το χάος κίνησης γύρω το οποίο χάος αντιμετώπιζε σφυρίζοντας ένα τραγουδάκι!

Και μετά στο μπαράκι για καφέ για να συμπληρωθεί το "παράξενο" πρωινό μας έφτιαξε καφεδάκι μια κοπελίτσα γλύκα που μας σύστησε ένα γλυκό μούρλια και σιγοτραγουδούσε πίσω από το πάγκο ανέμελα.

Κάποια στιγμή αισθάνθηκα πολύ περίεργα. Σαν να είναι κάπου άλλου. Σε κάποια άλλη γη.

Ηταν ένα πρωινό γεμάτο ανησυχία για να πάνε όλα καλά, όμως γεμάτο καλωσυνάτους ανθρώπους που για τον άλφα ή βήτα λόγο μίλησα μαζί τους.
Και μ'εκαναν να νοιώσω καλά. Χωρίς να τους ξέρω χωρίς να μάθω ίσως ποτέ το όνομά τους. Ηταν απλά εκεί παρόντες όταν τους μίλαγες, οικείοι, με όρεξη για αυτό που έκαναν.

Παραδόθηκα σε μια εσωτερική ηρεμία, που σπάνια νοιώθω τα τσιτωμένα πρωινά.
Και σκέφτηκα να γράψω αυτές τις λίγες γραμμές. Ετσι σαν ένα ευχαριστώ στους καλούς ανώνυμους που συναντώ στο δρόμο μου και που ελάχιστες γραμμές τους έχω αφιερώσει... Ανθρωπους που τους ξεχνάμε γιατί είμαστε σίγουροι ότι είναι εκεί παρόντες, θα τους βρούμε πάντα εκεί να πετάνε ένα αυθόρμητο χαμόγελο κι ένα σφίξιμο στο χέρι.

Σ'αυτό το πόλεμο. Που ο εχθρός είναι παντού. Μένουν αφανείς οι νοσοκόμοι στα χαρακώματα. Κι όμως είναι εκεί να ξεχωρίζουν ανάμεσα στις πληγωμένες από την απανθρωπιά ψυχές.

Ενα αεράκι που όταν περνάει δίπλα μας, γαληνεύουμε και ξέρουμε ότι γύρω μας, δυό βήματα από μας εκτός από την αθλιότητα υπάρχει κι η καλωσύνη, που όπως πάντα όταν είναι αληθινή δεν μπορεί να επηρεαστεί απ'οση βρωμιά κι αν περιβάλλεται.

Σας ευχαριστώ.

Βγήκα γεμάτη φόβους σήμερα το πρωί και πριν φτάσει μεσημέρι κατάλαβα ότι απλά ότι έγινε έγινε για να θυμηθώ να μην ξεχάσω.

ΠΡΟΣ ΚΩΣΤΑΚΗ ΚΑΙ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΣΥΝΑΦΕΙΣ: αστε τις μαλακιες με το ασφαλιστικο!

χοντροκωληδες χορτασμενοι ματσοι που μας κυβερνατε, το κρατος που εσεις διευθυνετε, χρωσταει στο ΙΚΑ δισεκατομμυρια ευρω και οι πλουσιοι άλλα τοσα.

ΕΠΙΣΤΡΕΨΤΕ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΠΟΥ ΧΡΩΣΤΑΤΕ ΚΑΙ ΔΗΜΕΥΣΤΕ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ ΟΣΩΝ ΒΙΟΜΗΧΑΝΩΝ ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ.

ΚΑΙ ΕΠΕΙΔΗ ΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΕΣΕΙΣ ΕΥΘΥΝΕΣΤΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΚΟΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ (ΔΗΛΑΔΗ ΤΟΥ ΔΙΚΟΥ ΜΑΣ), ΒΑΛΤΕ ΣΤΗΝ ΦΥΛΑΚΗ ΚΑΝΑ ΚΛΕΦΤΗ Ή ΚΑΚΟΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΗ ΚΑΙ ΔΗΜΕΥΣΤΕ ΤΟΥΣ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ!!!

ΠΟΘΕΝ ΕΣΧΕΣ ΡΕ ΠΡΩΗΝ ΞΕΒΡΑΚΩΤΕ?

ΘΑ ΜΟΥ ΠΕΙΤΕ ΜΕ ΠΑΣΑ ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ, ΚΟΡΑΚΑΣ ΚΟΡΑΚΟΥ ΜΑΤΙ ΒΓΑΖΕΙ?

ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΟΜΩΣ ΦΤΑΣΑΜΕ ΣΤΑ ΑΚΡΑ.
ΠΕΡΑΝ ΤΗΣ ΑΜΦΙΒΟΛΙΑΣ ΤΟΥ ΑΝ ΘΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΣΥΝΤΑΞΗ ΕΝΩ ΤΑ ΣΚΑΜΕ ΧΟΝΤΡΑ ΚΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ, ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΜΑΛΑΚΕΣ ΜΟΥ.

ΔΕΝ ΘΑ ΑΝΕΧΤΟΥΜΕ ΝΑ ΖΗΣΟΥΝ ΠΙΟ ΔΥΣΚΟΛΑ ΑΠΟ ΕΜΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΧΟΝΤΡΑΙΝΟΥΝ ΟΙ ΞΕΚΟΥΡΑΣΤΟΙ ΚΩΛΟΙ ΣΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΑΥΞΑΝΕΙ Η ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ ΣΑΣ.

ΑΜΑ ΚΑΝΕΙΣ ΜΑΛΑΚΙΑ ΚΩΣΤΑ ΜΟΥ, ΒΛΕΠΩ ΤΗΝ ΠΑΠΑΡΗΓΑ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ ΜΕ ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗ ΤΟΝ ΚΑΡΑΤΖΑΦΕΡΗ.

ΚΑΙ ΘΑ ΤΟ ΧΑΡΩ Ο ΠΟΥΣΤΗΣ, ΔΕΝ ΣΑΣ ΤΟ ΚΡΥΒΩ!


ΡΙΞΤΕ ΦΟΛΑ ΣΤΟΝ ΓΚΑΡΓΚΑΝΑ!

Γιαννης Τριανταφυλλης

ΡΙΧΤΕ ΦΟΛΑ ΣΤΟΝ ΓΚΑΡΓΚΑΝΑ

Ή ΡΙΧΤΕ ΤΟΝ ΣΤΟΥΣ ΑΣΤΕΓΟΥΣ ΝΑ ΤΟΝ ΦΑΝΕ (αν και δεν τρωγεται με τιποτα το μπαμπακοκωλο σιχαμα).

Γιαννης Τριανταφυλλης

ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΠΙΑΣΑΝ 21 ΣΤΟ ΚΑΖΙΝΟ ΤΗΣ ΜΙΖΕΡΙΑΣ ΜΕΡΟΣ 2ον

-Τι θες να μας πεις ? Οτι οποιος πλούτισε στην Ελλάδα είναι νταβατζής, κλέφτης ή πουτάνα? Ελα ρε.. αυτά τα λες γιατί έμεινες φτωχομπινές και προσπαθείς να βρεις δικαιολογίες. Εγώ ξέρω ένα σωρό καθως πρέπει οικογένειες που με το κόπο τους πλούτισαν.
-Ενταξει ρε φίλε δεν αμφιβάλω. Να το συζητήσουμε το θέμα. Για φέρε κανένα παράδειγμα γιατί με τα παραδείγματα συγκεντρώνομαι καλύτερα!
- Εκείνη η οικογένεια του βουλευτή που ψηφίζουμε πάντα. Αρχοντες. Και ούτε κιχ δεν έχει ακουστεί.
- Καλά, εγώ βλέπω ότι δε δουλεύουν. Ολο σε κάτι δεξιώσεις, εκθέσεις, φιλανθρωπικά γκαλά. Πως ζουν?
-Ελα ρε, οι άνθρωποι έχουν 200 ακίνητα που νοικιάζουν. Πεντακόσιες χιλιάδες ευρώ μαζεύουν κάθε μήνα.
.........................................................................................................................................

Ας κάνουμε τη πρώτη στάση εδώ. Και πως έχουν τόσα ακίνητα? Τα βρήκαν από το πατέρα τους δε τα κλέψανε. Και που τα βρήκε ο πατέρας? Από το παππού. Εννοείς το κυρ Μήτσο που ήρθε μετά το πόλεμο μ’ενα σκισμένο βρακί ? Ωχου τώρα λες και δε ξέρεις. Τότε στην Αθήνα έριχνες μια πέτρα και όπου έφτανε το κανες δικό σου.
Ας έριχνε και ο δικός σου παπούς.

Κάτσε ρε φίλε 100? 200? χιλιάδες παππούδες ήρθαν ? Αν ρίχναν όλοι από μια πέτρα και «φράζανε» 10, 20 οικοδομικά τετράγωνα ο καθένας θαπρεπε ναχει φτάσει η Αθήνα στα σύνορα!

Το οικόπεδο η αντιπαροχή και η οικοδομή. Το φετιχ της μεταπολεμικής Ελλάδας.
Ο μπαρμπα Μητσος δεν ίδρωσε να φτάσει στη Κηφισιά μετά από τους κόπους μιας ζωής . Τουφτασε η Κηφισιά στα πόδια του. Κι όλη η υπόλοιπη Αθήνα. Η πόλη τέρας πως έγινε τέρας καμάρια μου? Πόσες κυβερνήσεις έχουν βγει από την ιστορία σπίτι μου σπιτάκι μου και φτωχοκαλυβάκι μου.

Είναι λέει εισοδηματίας ο άλλος. Σε ένα κράτος που μετά το πόλεμο οι μισοί ήταν στις φυλακές και οι άλλοι μισοί πεινασμένοι και άφραγκοι βρέθηκαν , πόσοι άραγε είναι?, «ΕΙΣΟΔΗΜΑΤΙΕΣ».
Και τα παιδιά τους που διέπρεψαν σε διαφόρους τομείς σημερα κάνουν ότι κι ο πατέρας. Κάθε πρώτη του μηνός περνάνε και εισπράττουν. Πόσοι είναι αυτοί αγαπητοί κυβερνώντες και πως έφτασαν να έχουν ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα στη κατοχή τους. Με το μεροκάματο από τη φάμπρικα?

Ξέρετε ποιό είναι το κακό σήμερα και γιατί τόσοι πολλοί φιλόδοξοι νεοέλληνες μένουν σαν χάνοι να κοιτάνε τη ζωή τους που πηγαίνει όλο και χειρότερα ενώ κάνοντας τα ίδια πράγματα ο παππούς έγινε αυτό που έγινε?

Τότε τις παλιές καλές εποχές θράφηκαν πληθυσμοί και πληθυσμοί ανυποψίαστοι από το αγαπημένο μας κράτος. Είχε να θρέψει ότι βαστάει η ψυχή σου. Από χαφιέδες και τσιράκια, μέχρι οτι μπορεί να βάλει ο νους σου .
Αν πήγαινες στο Δημαρχείο είχαν ντελάλη. Δυο τενεκέδες λάδι ένα πιστοποιητικό.
Το σκουπιδιάρικο να πάρεις που είχε το τομέα Κολωνάκι δέκα μπαρμπάδες έπρεπε να λαδώσεις.

Λάδωσαν και φτιάχτηκαν. Λαδώθηκαν και κυβέρνησαν.

Και πάει κι ο σημερινός ελπιδοφόρος νεοέλληνας ανοίγει ένα μαγαζί κι αντί να αυγατίσει και να γίνει αλυσίδα μαγαζιών , όπως τους παλιούς καλούς καιρούς το κλείνει.
Αγοράζει ένα σπιτάκι ο τίμιος οικογενειάρχης και λέει δε μπορεί οι πιο εκεί εκατό κάνανε εγώ ένα δε μπορώ? Και σε πέντε χρόνια του το παίρνει η Τράπεζα.

Γιατί η εποχή του ψιλολαδώματος πέρασε φιλαράκια μου.
Η εποχή της αδειούλας για ταξί, για καντίνα στο νοσοκομείο, για καφενείο στο κέντρο, για να πάρεις τη δουλειά με τα κρέατα, για να πάρεις τη δουλειά με τα χαλασμένα της αγοράς, πέρασε. Οτι εδόθη εδόθη. Δεν φτιάξαμε άλλα μαγαζάκια. Δεν χρειάζονται "αδειούλες"

Δεν είναι ψιλικατζής πια το κράτος. Δώσαμε φτιαχτήκαμε τέλος. Τώρα όσα απέμειναν από τα τσουνάμια της ασυδοσίας τόσα χρόνια, απέμειναν για λίγους ελάχιστους και εκλεκτούς. Και πρέπει ναναι ΠΟΟΟΟΟΛΥ μεγάλη η υποχρέωση για να σου ρίξουν βλέμμα ή νάναι "πολύ-εθνική" η χάρη που θα κάνουν. Δεν φτάνει και για το τυχάρπαστο εμποράκο της γειτονιάς. Ενώ τότε που ούτε η μάνα τους δεν τους ήξερε έπρεπε να γίνουν γνωστοί και γίναν γνωστοί από το ανρθωπάκι που έφερνε το τενεκέ το λάδι και τη φρέσκια τη φέτα για να βάλει το γιόκα στο δημόσιο. Για να πάρει την αδειούλα για το περίπτερο, για να πάρει την αδειούλα για το σκουπιδιάρικο....

Αυτό όλο το ονόμασαν κράτος. Αυτό την εμποροπανήγυρη την ονόμασαν κρατική διοίκηση.

Βλέπετε δεν χρειάζεται να φτάσει κανείς στα μεγάλα κεφάλαια στους μεγαλοκαρχαρίες. Η αντίληψη της μιζέριας της αρπαχτής και του προσωπικού βολέματος ξεκίνησε πολύ χαμηλά και πολλές δεκαετίες πριν. Εκεί δημιουργήθηκε το μοντέλλο του ανθρωπάκου που ακόμα οι απόγονοι του, ρίχνουν τη ψήφο παραδοσιακά. Τότε δημιουργήθηκε η ιδεολογία της ρεμούλας και της αρπαχτής.

Μέσα σ'αυτό το αλισβερίσι κανείς δεν ενδιαφέρθηκε ούτε για μια στιγμή τι χανόταν από δίπλα μας. Χανόταν η αξιοπρέπεια, η μόρφωση, ο πολιτισμός, η πνευματική ανάπτυξη. Χανόταν η ευκαιρία να δημιουργήσουμε ένα μέλλον υγιέστερο για τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας.

Η Ελλάδα ολόκληρη κατάντησε να μετράει το ανάστημά της από το πόσα πεντοχίλια στριγμωνόντουσαν στη λαδωμένη τσέπη. Κι οι λαδωμένες τσέπες γέμισαν πεντοχίλιαρα, από τους εισοδηματίες, τους μεγαλογιατρούς, τους μεγαλοδικηγόρους, τους μεγαλοεφοριακούς, αυτούς που πασάρανε σάπια διοίκηση, σάπια υγεία και σάπια κρέατα. Η Ελλάδα έδειχνε τα πολιτιστικά της βήματα κυκλοφορόντας ανάμεσα στα γραφεία των χαργογιακάδων το πρωί με τους ντελάληδες και στα σκυλάδικα της νύχτας όπου οι άρχοντες της κρεαταγοράς σπάγαν τα πιάτα στις πίστες.

Η σημερινή κοινωνία είναι η εικόνα εκείνης της εμποροπανήγυρης και όσοι είναι έξω από αυτό γιατί ο παππούς δεν ήταν καλός στη πετροβολία, απορούν...

Τι έχει γίνει ρε παιδιά?

Επανερχόμαι με άλλες εκλεκτές κατηγορίες πλούτου. Και προσέξτε μιλάω για πλούτο . Γιατί κοντά σ'ολη αυτή τη ρεμούλα υπήρξε ο τίμιος μεροκαματιάρης, κι ο τίμιος εργαζόμενος, κι ο τίμιος εμποράκος που πραγματικά αγωνίστηκε και ίδρωσε για να κάνει ένα σπιτάκι και να σπουδάσει ένα παιδί. Αυτό όμως δεν χρειάζεται να το πω γιατί αν πονάμε σήμερα γι αυτούς πονάμε όχι για τα υπόλοιπα ρεμάλια του κερατά.

ΜΕΓΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ! ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΧΤΥΠΗΣΑΝ 21 ΣΤΟ ΚΑΖΙΝΟ ΤΗΣ ΜΙΖΕΡΙΑΣ!

21% των ελλήνων στα όρια της φτώχιας
60% των ελλήνων φοβάται ότι θα φτάσει στα όρια της φτώχιας
Βόμβα στο ασφαλιστικό
Βόμφα στο ΦΠΑ
150.000 ακίνητα παραμένουν απούλητα
Σε 10 χρόνια το ΙΚΑ θα κατεβάσει ρολά
Οι τιμές στα τιμολογια των ΔΕΚΟ πετάνε στα ύψη
Οι τιμές στα αγαθά πετάνε στα ύψη
Τα χρήματα των ταμείων πετάξανε επίσης
Ο κλέψας του κλέψαντος εναντίον ψωρομισθωτού, ψωροσυνταξιούχου, ψωροάνεργου.

Μήπως χρειάζεται σχολιασμό?
Η μήπως θα μας πείτε ότι είναι η ιδέα μας. Οι κακιές γλωσσες που λένε τέτοια ψέματα.
Ρε ηλίθιοι ολόκληρη σύσκεψη κάνουμε στο σπίτι τι θα κάνουμε με τη θέρμανση φέτος.
Εχουμε γίνει λογιστές για να μπορούμε να ρυθμίσουμε το πόσο περιθώριο έχουμε για να ψωνίζουμε στο σουπερ μάρκετ και τι. Εχουμε γίνει εξπέρ στις τιμές των προιόντων μη βρεθουμε σαν τους μαλάκες μπροστά στο ταμείο κι αναγκαστούμε ν'αφαιρούμε πράγματα.
Που παίρνεις ρουχα σε στόκ που παίρνεις παπούτσια σε στοκ.
Κάνουμε δυο δουλειές και δε μας παίρνει το εικοσιτετράωρο αλλοιώς θα κάναμε κι άλλη.
Εχουμε να σηκώσουμε τηλέφωνο με απόκρυψη εδώ και κάτι χρόνια μη τυχόν και είναι εκείνα τα σκυλιά που ξαμολάει η τράπεζα για ν'απειλούν.
Μας λέει το αφεντικό είσαι μαλάκας και λέμε μάλιστα τοχα καταλάβει κι εγώ.

Κι ο καθένας από μας κοιτάζει δίπλα και απορεί. Πως κυκλοφορούν τέτοια αυτοκίνητα? Ποιοί γεμίζουν τα τσιφτετελάδικα? Ποιές κότες γεμίζουν τα ιστιτούτα αδυνατίσματος, ποιός γεμίζει τα χλιδάτα νησιά το καλοκαίρι? Ποιός χτίζει εκείνες τις χολυγουντιανές μεζονέτες στα βόρεια? Ποιοί αγοράζουν παπουτσάκια με 400 ευρώ? Ποιοί κάθονται στα εστιατόρια των 80 ευρώ και πάνω το άτομο? ΠΟΙΟΙ?

Γιατί εγώ τα ξαδέλφια μου, οι γείτονες, οι συνάδελφοι, τα ξαδέλφια των φίλων, των συναδέλφων και τα ξαδέλφια των ξαδελφιών τους δεν είμαστε το έχω τσεκάρει.
Ποιά επαγγέλματα δίνουν αυτή τη χλιδή που μας κάνει να αισθανόμαστε τόσο μαλάκες?

Εκτός από το να είσαι βουλευτής ή πολιτικός γενικώτερα, η διευθυντής ταμείων, ή βιομήχανος ή εφοπλιστής?
Πόσο είναι το ποσοστό των νταβατζήδων που χειρίζονται τα κοπάδια από τα ανατολικά μέρη?
Πόσο είναι το ποσοστό των εμπόρων ναρκωτικών?
Πόσο είναι το ποσοστό των παιδεραστών?
Πόσο είναι το ποσοστών των κλεφτών, των απατεώνων, των τοκογλύφων?
Πόσο είναι το ποσοστό των γιατρών, δικηγόρων, και λοιπών επιστημών που τα αρπάζουν από παντού?
Πόσα ανήκουν στην εκκλησία?

Το ότι φάρδυναν οι κώλοι των παραπάνω κατηγοριών εννοείτε επιτυχία αξιότιμοι κυβερνώντες?

Μου δείχνεις την αμαξάρα του νταβατζή, τη γούνα της πουτάνας, τη βίλα του μεγαλογιατρού, το εξοχικό του αρχικλέφταρου και νομίζεις ότι ευημερώ?

Αντε να μου χαθείτε ξεδιάντροποι ψευταράδες.

Προχωρείστε ακομα, κάντε κι άλλα γιατί εσείς καλά κάνετε. Εμείς οι ψωριάρηδες τι κάνουμε δεν ξέρω.
Εμείς οι ψωριάρηδες που βλέπουμε τη σύνταξη όνειρο μακρινό και μια δουλειά για τα παιδιά μας όνειρο απατηλο. Εκτός κι αν τους μάθουμε να γίνουν νταβατζήδες, βαποράκια, πουτάνες, γλύφτες ή τοκογλύφους!

ΑΙ ΧΑΣΟΥ!!!

ΜΠΛΟΓΚ ΜΟΥ ΜΠΛΟΓΚΑΚΙ ΜΟΥ ΚΑΙ ΦΤΩΧΟΚΑΛΥΒΑΚΙ ΜΟΥ!

Το κείμενο που ακολουθεί είναι απλές σκέψεις. Δεν φιλοδοξεί ούτε να πάρει το νόμπελ ούτε να ξεκινήσει το τρίτο παγκόσμιο, νεαρέ μου φίλε. Ναι σε σένα μιλάω που μέσα στην επαναστατικότητα και στο απόλυτο της σκέψης σου έχεις σηκώσει το ένα και μοναδικό λάβαρο να υπερασπίσεις τη μία και μοναδική αλήθεια που τόσο νωρίς κατανόησες. Μπορείς λοιπον μέσα σ'αυτή την απολυτότητα και τον νεανικό τσαμπουκά να το ονομάσεις ένα ακόμα κουτό κείμενο χωρίς καμμιά ιδιαίτερη σημασία.

Οταν κάποιος γερνάει του συμβαίνουν διάφορα δυσάρεστα και άβολα πράγματα ως γνωστόν. Κάτι η πίεση, κάτι τα δοντάκια που χρειάζονται πιο συχνά να αντιμετωπίσουν τη φρίκη του οδοντιατρείου, κάτι το δέρμα που κατσιάζει και τι να σου κάνει κι όλο το πρώτο όροφο του Χοντος ν'αγοράσεις, κάτι τα μαλλάκια που πέφτουν και δε πα να βάλεις και το νέκταρ των θεών σε αμπούλες πάλι θα πέφτουν, όλα αυτά σε κάνουν να γίνεσαι αναγκαστικά γκρινιάρης και να κοιτάς τη νεολαία σαν τους γέρους στα μαπετ κουνόντας το κεφάλι πέρα δώθε σαν εκρεμμές.

Εκτός όμως από όλα αυτά τα χαριτωμένα, συμβαίνει και κάτι άλλο σπουδαίο και εντελώς ξενέρωτο. Οπως έλεγε κι ένας σοφός, που το ονομά του μου διαφεύγει , καταλαβαίνεις ότι γερνάς όταν όποιον βλέπεις γύρω σου νομίζεις ότι είναι γνωστός σου. Και οι καταστάσεις της ζωής το ίδιο. Ολες κάτι σου θυμίζουν. Το άχαρο λοιπόν της ωριμότητας εκτός από το δέρμα που σταφιδιάζει, είναι ότι κάθε μέρα ξυπνάς με τη λαχτάρα να σε εκπλήξει κάτι και... μπα!

Μέσα σ'αυτή την εντύπωση οικειότητας που αποκτάς με ότι είναι γύρω σου, καταλαβαίνεις πιο καθαρά, ότι οι άνθρωποι τελικά χωρίζονται σε μερικές πολύ συγκεκριμένες κατηγορίες, και όλα τα άλλα είναι υποκατηγορίες που απορρέουν από αυτές.

Κι ερχόμαστε στο ζουμί!!

Ολα αυτά σου συμβαίνουν εκτός κι αν αποφασίσεις να μπεις στα .... μπλογκ!!

Τι μπορεί τελικά να δώσει ένα μπλογκ περισσότερο απ΄ότι ξέρουμε τη συγκεκριμένη στιγμή της ζωής μας που βρεθήκαμε να τριγυρνάμε εδώ μέσα?

Μπορείς να δεις αυτό ακριβώς που συνεπαρμένος από τις απόλυτες ιδέες σου, το μικρόκοσμό σου, τα ινδάλματα που έχεις δημιουργήσει, το φανατισμό που σε συνεπαίρνει, ξέχασες να δεις στη ζωή σου "εξω απο δω".

Βλέπεις επι τέλους σκέψεις, θυμούς, χιούμορ, ταλέντα, άλλες οπτικές γωνιές, εμπειρίες, ιδέες που είναι τόσο ίδιες ή τόσο διαφορετικές από τις δικές σου αλήθειες.

Εδώ λοιπόν συμβαίνει η μαγεία του απόλυτου τρελλάδικου με όλη την αναρχία και τη σοφία μαζί που αυτό συνεπάγεται.

Ο Γιώργος φωνάζει "α ρε μάνα δε με κατάλαβες ποτέ "
Η Ελένη που κάθε μέρα αναγκάζεται να πάει με το γκόμενο υποχρεωτικά στη καφετέρια "το γαλάζιο αλεξίπτωτο" μπαίνει και φωνάζει μάπα είναι μη πάτε ποτέ ο καφές είναι μάπα!
Ο Δημήτρης που είναι οργανωμένος φαντάρος στο κόμμα του και δεν κάνει κιχ ανοίγει ένα μπλογκάκι και φωνάζει επι τέλους "Μπέργκμαν και πάλι Μπέργκμαν"!

Κι ακόμα χειρότερα.

Η Αλίκη μπορεί να ομολογήσει ότι πιστεύει τελικά στον ασπροκούνελο.
Η κοκκινοσκουφίτσα ότι ερωτεύτηκε το λύκο
Κι η Χιονάτη ότι ο πρίγκηπας ήταν τελικά μπαγάσας και ξενέρωτος!

Οσοι λοιπόν επιμένουν εδώ μέσα τυφλά, με παρωπίδες, κολλημένοι με κόλλα διαρκείας στα ινδάλματα , εκείνα που τους αποκάλυψαν τη μοναδική αλήθεια που οι υπόλοιποι κουτοί δεν έχουν την ικανότητα να καταλάβουν, όσοι πετάνε ότι θα μπορούσαν έστω και για λίγο ν'αγγίξουν κι ας το απορρίψουν μετά τους λέω ΔΕΝ ΞΕΡΕΤΕ ΤΙ ΧΑΝΕΤΕ.

Τριγυρίστε σ'αυτά που αγνοείτε. Ακούστε αυτόν που σας τσαντίζει, διαβαστε δεύτερη φορά εκείνον που τη πρώτη απορρίψατε εύκολα χρωματίζοντάς τον με τα χρώματα που ξέρετε.
Το αλάτι της ζωής είναι να υπερασπιζόμαστε αυτό που αγαπάμε αυτό που πιστεύουμε αυτό που νοιώθουμε, αλλά είναι και σ'εκείνα που μπορούν να μας εκπλήξουν, να μας κάνουν να νοιώσουμε λάθος πολλές φορές, σ'εκείνα που κονταροχτυπιούνται μαζί μας για κάποιο λόγο που πρέπει να τον μάθουμε πριν τον διαγράψουμε, σ'εκείνα που μας λένε λάθος είσαι κι όχι σ΄εκείνα που μας κανακεύουν λέγοντας είσαι ο σωστός.

Πολλές φορές για να φτάσεις στην αλήθεια χρειάζεται ακόμα και να πατήσεις τους όρκους σου.

Μπλογκάρετε αληθινά.

Κι όσοι έχετε τόσο ταλέντο, και είναι πολλοί ρε γαμώτο, μη αφήσετε να γίνεται φερέφωνα εκείνον που λιγουρεύονται το χάρισμά σας.

Αγαπητέ φιλε το διαδίκτυο καλώς ή κακώς είναι κάτι που μπόρεσε να με εκπλήξει βλέποντας ποσό πολλά αγνοούσα. Με τρόμαξε με την ανωμαλία που κουβαλάνε οι άνρθωποι, με γοήτευσε με το πόσοι άλλοι είναι πραγματικά ιδιαίτερα χαρισματικοί.Θα μπορούσα να το κάνω διαβάζοντας και το κάνω, όμως εδώ δεν υπάρχει κάτι σπουδαιότερο από την εξομολόγηση και τις εμπειρίες ζωής, ενός ταλαντούχου νομπελίστα.

Υπάρχει η εξομολόγηση και η εμπειρία του Δημήτρη και της Ελένης της διπλανής πόρτας. Και εγώ προσωπικά αυτά ξεψαχνίζω τα μπλογκ που είναι μικρά επαναστατημένα διαμάντια χαμένα στον ωκεανό της υπερπληροφόρησης και παραπληροφόρησης.

ΑΝ ΜΟΝΟ....

Οι δυό ελάχιστες λέξεις της οδυνηρής ύπαρξής μας. Οι λέξεις που έρχονται, ύστερα. Τα νοήματα που αποκαλύπτονται όταν είναι μη αναστρέψιμα.

Αν μόνο δεν ήμουν πιωμένος εκείνο το βράδυ και είχα "κρατήσει" το αμάξι εκείνο το παιδί θα ζούσε.
Αν μόνο είχα προλάβει να της πω ένα συγνώμη, θα ήταν εδώ ακόμα μαζί μου.
Αν μόνο είχα αφήσει εκείνο το καταραμένο ραντεβού, θα προλάβαινα να δω το γέρο μου ζωντανό.
Αν μόνο είχα λίγη περισσότερη υπομονή, μπορεί να ήταν ακόμα μαζί όλη η οικογένεια.
Αν μόνο είχα ξεκινήσει πέντε λεπτά νωρίτερα, μπορεί να πρόφταινα το τρένο...

Σε ένα "αν μόνο " δεν υπάρχει άγνοια και τυχαιότητα. Υπάρχει η απόδειξη εκείνων που ήξερες πως μπορείς να αποφύγεις κι άφησες έτσι να γίνουν, ώστε να σκύβεις το κεφάλι μετανοιωμένος.
Στο αν μόνο κρύβεται η μαζοχιστική επιθυμία του ανθρώπου να κάνει λάθος και να πονέσει.
Κρύβονται οι αλήθειες που βλέπει, που τις πατάει εγωιστικά και περιμένει υπομονετικά να βιώσει τη τιμωρία του.

Είναι πιο οικείο, πιο εύκολο να ζητήσεις συγνώμη για αυτό που έπρεπε να κάνεις και δεν έκανες, παρά να κοπιάσεις για να κατακτήσεις αυτό που ήξερες πως έπρεπε να γίνει.
Ανάμεσα στο θολό βουητό της ύπαρξής μας θα μπορούσαμε ακόμα και να ζήσουμε αληθινά αν μόνο..

Το σαδιστικό πείσμα του να επιθυμείς το λάθος , το δικό σου, το λάθος των άλλων, το λάθος σε όλα, γνωρίζοντας ακριβώς ποιό είναι το σωστό, και μη μου πείτε ότι υπερβάλλω, η εποχή της αθωότητας της ανθρωπότητας , αν ποτέ υπήρξε, έχει περάσει προ πολλού, μας φέρνει σιγά σιγά στην εποχή του θανάτου "των ανθρώπων".

Κάποιος είπε, η φύση θα ζήσει με τη μία ή άλλη μορφή της, εμείς θα χαθούμε. Φυσικό είναι. Θα είναι η καλύτερη ευκαιρία στον τελευταίο άνθρωπο να ψυθιρίσει τις λέξεις άλλη μια φορά.

Ο κόσμος θα ήταν ομορφότερος, τα παιδιά θα είχαν μεγαλώσει καλύτερα, οι γέροι θα πέθαιναν με αξιοπρέπεια, οι θάλασσες θαταν ακόμα μια γιορτή από σμαραγδένιες λάμψεις, τα δέντρα θα στάζαν ακομα τη δροσιά τους, στον ουρανό θα βλέπαμε ακόμα σεντόνια από άστρα, ο αέρας θα μας άνοιγε τη μύτη από μοσχοβόλιες , τα φρούτα θα ήταν όλα ένα ξεχωριστό άρωμα, τα παιδιά θα κοιμόντουσαν ακόμα με παραμύθια, οι νέοι θα ξύπναγαν με ένα καινούργιο όνειρο κάθε μέρα, κι οι ερωτευμένοι θα μαγευόντουσαν ακόμα τις νύχτες κι όλα αυτά,
ΑΝ ΜΟΝΟ...

ας μην φρικαρουμε. ας προβληματιστουμε...

αλλοι πεθαινουν απο πεινα και αλλοι πεθαινουν απο το πολυ φαϊ.
παντα, καπου αλλου...



ΥΓ. τις φωτογραφιες δεν τις ανεβασα ουτε εγω.
θα το κανω αν το θελησεις.

ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΜΕ ΤΟ ΜΟΣΧΕΥΜΑ?

Δηλαδή τι σημαίνει το μόσχευμα δεν το πήρε ο αρχιεπίσκοπος το πήρε ένας εβραίος. Αυτή τη διευκρίνηση πρώτη φορά την ακούω. Δηλαδή σαν να παρακολουθούσαμε την περιπέτεια της υγείας ενός πασοκτζή ας πούμε και ξαφνικά να μας έλεγαν δεν παίρνει αυτός το μόσχευμα το παίρνει ένας νεοδημοκράτης!!
Υπάρχει κάποια αύρα μεταφυσικής σημειολογίας δηλαδή? Για να το καταλάβουμε κι εμείς οι φτωχοί.
Δηλαδή ο καλός χριστιανός που γονυπετής προσεύχεται μέρες και μέρες τώρα ανάβοντας καντήλια και κάνοντας ευχέλαια για τον αρχηγό, τι πρέπει να κάνει τώρα?
Να γίνει συνδρομητής στο περιοδικο "η μεγάλη θεική συνομωσία", ή να κλονιστεί και να αρχίσει ν'αναρωτιέται με τίνος θεού το μέρος να είμαι άραγε?
Πόσο μ'αρέσουν αυτά τα αφελή, παιδιάστικα χαμογελα στη τουβου όταν πετάνε την εξυπνάδα τους.
Να μας πουν και λεπτομέρειες αν δηλαδή κάθισε και κανα περιστέρι μέσα στο χειρουργείο και παρακολούθησε αν όλα πήγαν καλά.
Αν ο τυφλός ζητιάνος έξω από το νοσοκομείο ξαφνικά είδε.
Αν τα ντόνατς που πουλάει ο έγχρωμος στο πάγκο λιγο πιο πέρα άρχισαν να πολαπλασιάζονται.
Τι έτσι θα μείνουμε απλά στο ότι ήταν εβραίος ο τυχερός?
Θέλουμε λεπτομέρειες.
Φαντάσου τώρα κανένας έξυπνος να βάλει στο μυαλό ανθρώπων δυστυχισμένων που πάσχουν από κάτι ότι τόσο καιρό δε βρίσκουν λύση γιατί κοιτάνε λάθος μεριά.
Θα γίνει της κακομοίρας σε βαφτίσια!
Θέλω επίσης διευκρινήσεις αν παίζει ρόλο και τι ψηφίζεις. Για να ξέρουμε την επόμενη τετραετία να πιάσει συμπαντικο τόπο η ψήφος!

Η ΚΟΛΑΣΗ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ ΠΑΡΑΔΙΠΛΑ ΑΚΟΜΑ ΚΙ ΑΝ ΤΗΝ ΑΓΝΟΕΙΣ..

Μια φίλη μου έστειλε ένα μειλ. Γεμάτο φωτογραφίες από διαφορα μέρη του τρίτου κόσμου. Μερικές από αυτές είχαν και μια λεζάντα από κάτω. Βραβείο φωτογραφίας τάδε.. Μου είπε να τις βάλω στο μπλογκ.
Μπα.. Γράφω τώρα εδώ χωρίς να ξέρω τι.. Δεν ξέρω πως να περιγράψω τη φρίκη. Τον απόλυτο ανθρώπινο πόνο. Είναι παντού. Είναι γύρω μας. Εχει εκατοντάδες μορφές. Εκφράζεται με κάθε τρόπο. Προχωράμε ανάμεσα του και πιάνουμε που και που με το βλέμμα μερικές εικόνες, κάποια είδηση, ένα σχόλιο στη τηλεόραση, κάποιο αρθρο.. Δεν σε τσιμπάει, δεν τον νοιώθεις στο πετσί σου, δεν πεθαίνεις μαζί του, απλά τον υποπτεύεσαι ότι γυρνάει βόλτες στα κορμιά και στις ψυχές των ανθρώπων.
Ομως όταν βλέπεις ένα παιδί είναι αλλοιώς. Είναι τόσο μικροσκοπικό, με κάτι τεράστια μάτια που κοιτάνε τρομαγμένα. Με τα χεράκια που σκεπάζουν το προσωπάκι για να φυλαχτεί από κάτι. Κάτι τρομακτικό που το πλησιάζει.
Η εικόνα μιας μάνας που σαπίζει πεταμένη σ'ενα σωρό,
Το σκουπίδι που κάποιος άλλος πρόλαβε ν'αρπάξει,
Δυό σταγόνες νερό σαν σε όνειρο...
Πάνω σ'αυτή τη γη που πατάμε όλοι, εδώ ακριβώς στα πόδια μας δίπλα η κόλαση απλώνεται σε όλο της το μεγαλείο. Ανενόχλητη, παντοδύναμη, φριχτή.
Δίπλα στην μοσχοβολιά ενός λουλουδιού υπάρχει η φρίκη από ένα σώμα που σβήνει στη πείνα.
Δίπλα σε μια θάλασσα πανέμορφη υπάρχει χώμα ξερό που μικροσκοπικά πλασματάκια σκάβουν να φάνε κανένα σκουλικι.
Δίπλα στη δροσιά ενός δάσους υπάρχει το κάψιμο απ τη σφαίρα στ'αντερα
Δίπλα σε δυό ερωτευμένους που κοιτιούνται στα μάτια υπάρχει ένα κτήνος που ξεσκίζει ένα παιδάκι.
Δεν μπορούσα ούτε να κοιτάξω. Οχι να το ζήσω, να το καταλάβω, να το νοιώσω, ούτε καν να κοιτάξω δε μπορουσα...
Τραγούδια, συναυλίες, έρανοι, πολυλογίες, ανταγωνισμός ποιός θα δείξει πιο σοκαριστικά τη φρίκη.
Κι εκείνο κοιτάει ρε παιδιά. Αναμεσα στα κοκκαλα που αρχίζουν και σκίζουν τη σάρκα και τις πληγές που τρέχουν, κοιτάζει.
Πόσο πολύ ανώμαλη πρέπει να είμαι για να το κοιτάξω και εγώ χωρίς να βγάλω τα μάτια μου?
Συγχωρήστε με, αλλα αυτό δεν ήταν ένα κείμενο για να αποδείξω κάποια αλήθεια. Ηταν έτσι γιατί μ'επιασε ένα παράπονο γι'αυτό που είμαστε.
Οχι φίλη μου δεν θα αναρτήσω τις φωτογραφίες.
Γιατί δεν ξέρω ποιός θα τις δει. Φαντάσου να τις κοιτάζει κάποιος και ν'αρχίσει να τη παίζει βογγώντας από ευχαρίστηση. Γιατί κι αυτό παίζει φίλη μου κι αυτό.

ΠΟΥ ΠΗΓΑΝ ΟΛΟΙ?

Διάβασα σήμερα στο Η ΤΑΝ Η ΕΠΙ ΤΑΣ το ΜΑ ΠΟΥ ΠΗΓΑΝ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ
Διαβάστε το οπωσδήποτε και γυναίκες μην αγανακτήσετε έτσι με τη μια. Γιατί όσο και να αγανακτήσει κάποιος για την αλήθεια , η αλήθεια εκεί θα είναι να τον κοιτάζει απαθέστατη!!!

Βασίλη μου θύμησες κάτι από τα νιάτα μου. Μια παλιά ιστορία που δεν ξέρω κατά πόσο σημάδεψε τη ψυχοσύνθεσή μου ή κατά πόσο με έκανε να αποκτήσω χιούμορ!

Πριν τόσα χρόνια λοιπόν πριν , ήμουν περίπου 17 χρονών ήμασταν μια μεγάλη τσακαλοπαρέα που όποια πέτρα κι αν σήκωνες από κάτω θα μας εύρισκες.
Οι κολλητοί μου? Ολοι αγόρια. Τα κορίτσια της παρέας ήταν εκείνα που κάποιο από τα φιλαράκια μου τα είχε φτιάξει μαζί τους.

Εμφανισιακά παρατηρούσα ότι ήμουν καλύτερα από όποιαν πλάκωνε στη παρέα. Το ήξερα το έβλεπα. Οχι γιατί ήμουν κάτι το σπουδαίο απλά σε σύγκριση με ότι έβλεπα ήμουν καλύτερη.
Διέφερα μόνο σε σχέση με τις άψογες κοπέλλες που οι φίλοι μου καψουρευόντουσαν ότι εγώ ήμουν ο απόλυτος λέτσος! (έτσι νόμιζα τότε)

Ηταν λογικό. Γιατί με το να τριγυρίζω σε κάτι άκαιρες κινηματογραφικές αίθουσες να βλεπω τρι μουβι ταινίες, σε φεστιβάλ παλαβά, σε ολονυκτίες με όλο τα πιο γειά σου άτομα που κυκλοφορούσαν σ’αυτό το κόσμο, ούτε είχα σκεφτεί ποτέ να βαφτώ ή να φορέσω ένα ρούχο της προκοπής.

Οτι ώρα όμως είχα ανάγκη, υπήρεχε ένας φίλος να τρέξει κοντά μου. Μου είχαν εξομολογηθεί τα πάντα και τους έλεγα κι εγώ ότι πέρναγε μέσα από το μυαλουδάκι μου.

Ξενύχταγα με τα φιλαράκια κουβεντιάζοντας, καπνίζοντας, λέγοντας ότι παλαβομάρα έβαζε το μυαλό μας, ακούγοντας ολου του κόσμου τις μουσικές διαβάζοντας ότι βιβλία έπεφταν στα χέρια μας, βλέποντας ότι ταινία κυκλοφορούσε.

Κάποια στιγμή ήρθε ένας νέος φίλος στη παρέα.
Αφού μας γνώρισε λιγάκι φαίνεται παρατήρησε ότι εγώ με κανένα δεν είχα τίποτα και κανείς δεν είχε καμμιά απολύτως όρεξη να έχει κάτι μαζί μου.

Αυτό το τελευταίο είχε αρχίσει να με απασχολεί έντονα μπορώ να πω. Σκεφτόμουν ότι αν συνέχιζε έτσι η ιστορία θα γινόμουν αναγκαστικά μια εντελώς κομπλεξική γκόμενα που θα έβλεπε στο μέλλον μπροστά της τον εφιάλτη του αραχνιασμένου ραφιου, και θα ζούσα μόνο με τις γάτες και τα σκυλιά μου....

Ρώτησε λοιπόν ο νέος αφελέστατα έναν από τα φιλαράκια. Καλά η Βασιλική είναι με κάποιον από σας ή όχι?
Και έλαβε την απάντηση που έμενε να σημαδέψει τον τρυφερό παιδικό μου κόσμο.
Φίλε καλός και άγιος αλλά μην αρχίσεις τις μαλακίες. Η Βασιλική δεν είναι εδώ για να τη πηδήξουμε είναι το απόλυτο φιλαράκι, η αδελφή μας. Και μη κάνεις καμμιά μαλακία και της τη πέσεις γιατί θα φας σουτ πριν το καταλάβεις από που ήρθες.....

Τη συζήτηση μου τη μετέφεραν περήφανα για να βεβαιωθώ πως με έβλεπαν σωστά.
Θα απόρησαν γιατί δεν γέλασα, γιατί έμεινα τόσο σκεπτική.

Ομως από εκεί και ύστερα μου δημιουργήθηκε το μέγαλο ερώτημα.... Πως πρέπει να γίνω για να με δουν αλλοιώς? Τι δε πήγαινε καλά? Γιατί όλες οι άλλες ήταν μέσα στη καλή χαρά κι εγώ σαν τη ψωριάρα?
Εκανα υπομονή και δεν άλλαξα...

Και πήρα τις απαντήσεις στη ζωή μου σιγά σιγά.

Ομως πίστεψε με Βασίλη δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι υπομονή. Υπομονή να μείνουν ότι είναι, ακόμα κι αν το τίμημα είναι να μείνουν ολομόναχοι, δεν έχουν όλοι.

Οι άνθρωποι φοβούνται. Φοβούνται την απόρριψη. Το προσπέρασμα. Τη μοναξιά. Φοβούνται να μείνουν μόνοι τους γιατί δεν θαχουν τίποτα να πουν με τον ευαυτό τους. Κι εκεί ξεκινάνε όλα.

Εκεί ξεκινάει το τσίρκο του να γίνεις κάποιος και να σε γουστάρουν οι άλλοι.
Εκεί οι κοπελίτσες παλεύουν από κρεβάτι σε κρεβάτι να νοιώσουν ότι κάτι είναι, κάτι παραπάνω από το τίποτα.

Και η μεριά δεν είναι μία. Δύο είναι, γιατί δύο πηδιούνται σ’ενα κρεββάτι.

Εχω δει κοριτσάκια από αυτά που περιγράφεις να πέρνουν τα χάπια με τις χούφτες μετά στο σπίτι για να κλείσουν μάτι.
Εχω δει άλλες να θέλουν να κόψουν τα ψωμάκια με το μαχαίρι για να μη τα βλέπουν πια να προεξέχουν από τα παντελόνια.
Κι αυτά τα κοριτσάκια έξω έδειχναν ότι ήταν οι απόλυτα σίγουρες για τον ευατό τους τσιφτετελούδες που αναφέρεις.
Αυτή είναι δυστυχία. Είναι το πιο χαμηλό σκαλί όπου μπορείς να πετάξεις την αξιοπρέπειά σου. Να ζεις να ανασαίνεις με τρόπο τέτοιο ώστε να γίνεσαι αρεστός στους άλλους.

Εχω δει πολλά....

Και τώρα ακόμα βλέπω γιατί λόγω των παιδιών μου είμαι τριγυρισμένη συνέχεια από νεολαία και σκέπτομαι πολλά.. Και με πληγώνουν αυτά που βλέπω, γιατί είναι πολύ πιο πολύπολοκο το θέμα. Πολύ.

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΜΕΡΑ ΨΥΧΙΚΗΣ ΥΓΕΙΑΣ?

Πριν από αρκετά χρόνια πέρναγα το κατώφλι μιας σχολής (κάπου στο εξωτερικό) μιας σχολής που ήθελα πάντα. Θα γινόμουν μια περήφανη, γεμάτη φιλοδοξίες και ιδέες ψυχολόγος. Δεν είχα ποτέ αμφιβολία οτί αυτή ήταν η σχολή που έκανε για μένα. Ο κόσμος που με ενδιέφερε να ανακαλύψω.
Ενα χρόνο μετά εγκατέλειψα χωρίς να το σκεφτώ ούτε δεύτερη φορά και έφυγα τρέχοντας.
Το γιατί? Ας το αφήσουμε. Μια άλλη φορά ίσως.

ΤΟ ΚΑΛΟ ΜΠΑΙΝΕΙ ΑΠΟ ΠΑΝΤΟΥ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΕΡΟΣ 2ον

Θεωρώ υποχρέωση να συμπληρώσω για να αποφεύγουμε ευθιξίες και παρεξηγήσεις ότι όταν χρησιμοποιώ μια έκφραση όπως ΚΑΚΟΣ, δεν το κάνω ούτε από εντυπωσιασμό ούτε χωρίς σκέψη βέβαια.

Υπάρχει λοιπόν ένας φίλος που μου έγραψε λέγοντας ότι όλους τους καθωσπρέπει ανθρώπους τους έβαλα στο ίδιο τσουβάλι.
Απαντώ. Ναι. Τους έβαλα.

Οφείλω όμως να εξηγήσω, τι θεωρώ κακό. Και γιατί εμένα το καθως πρέπει δεν μου λέει απολύτως τίποτα.
Αν κάποιος φαντάζεται το κακό σαν το σατανά με μια ακολουθία από διαβολάκια με ουρίτσες και κερατάκια και τις απαραίτητες τρίαινες τότε λογικό είναι να με παρεξηγήσει.
Για μένα η έννοια του κακού είναι πολύ σοβαρότερη από κάτι τέτοιο.

Θεωρώ αρχικά ότι όλοι έχουμε μέσα μας ένα κομμάτι αρκετά ισχυρό μάλιστα κακού.
Αυτό το κομμάτι το οποίο έχει μια μεγάλη γκάμα επιθυμιών και κανόνων είναι αυτό που σχηματίζει αυτό που βλέπουμε γύρω μας.

Οι άνθρωποι είναι διαβολικοί αγαπητέ φίλε. Οι άνθρωποι. Ας ασχοληθούμε πρώτα με την άπειρη διαστροφή του ανθρώπινου νου, τα αρνητικά του συναισθήματα που κατατρώνε τη ζωή του και μετά φτάνουμε στους σατανάδες του άλλου κόσμου να παίξουμε όσο θέλετε.

Αντικειμενικά κακός λοιπόν είναι ένας δολοφόνος
Κακός όμως είναι κι ένας καθωσπρέπει οικογενειάρχης που ξυλοφορτώνει τα παιδιά του.
Κακός είναι ένας κλέφτης
Κλέφτης όμως είναι κι ένας προικοθήρας
Κακιά είναι μια πόρνη
Εξαιρετικά κακός όμως είναι κι ένας διευθυντάκος που θα πληρώσει για να τη δείρη μέρχρι σκασμού καθώς τη πηδάει
Κακό είναι ένα λυσασμένο ζώο που έφαγε ένα παιδάκι
Λυσασμένη όμως είναι μια θεοφοβούμενη υστερικιά που κοιτάζει με μίσος μια κοπελίτσα που φοράει ένα μίνι.

Ο φθόνος, η απληστία, η ζήλεια, η βία, η υπονόμευση, η πονηριά, η ματαιοδοξία, ο ναρκισισμός, ο σαδισμός, , η ταπείνωση, το ξεφτίλισμα, ο αγοραίος έρωτας, η παιδεραστία, το κάρφωμα, το γλύψιμο, το προσκύνημα, η δουλεία, η απαξίωση, η σιχασιά, οι φοβίες, η λαιμαργία, το ψέμμα, η κοροιδία, και δεκαπέντε χιλιάδες ακόμα εξαιρετικά επικίνδυνες ορέξεις, είναι εκφράσεις του κακού μέσα μας. Του κακού που είμαστε εμείς.

Αν λοιπόν κάποιος δεν έχει τίποτα απ΄ολα αυτά. Αλήθεια τίποτα όχι στα λόγια. Αν δεν μπορεί να νοιώσει τίποτα από τα παραπάνω τότε δεν μπαίνει στο κατάλογο της υποκρισίας που ανέφερα.
Δώσε μου και το τηλέφωνό του όταν τον βρεις γιατί θέλω πραγματικά να τον γνωρίσω.

Η ΚΑΛΩΣΥΝΗ ΜΠΑΙΝΕΙ ΑΠΟ ΠΑΝΤΟΥ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ

Μερικές σκέψεις ακόμα φίλοι μου,

Συγχωρήστε μου τη πολυλογία των ημερών αλλά σκέψεις είναι. Δεν γράφουμε ιστορία. Σε ένα μπλογκάκι κουβεντιάζουμε:)

Υπάρχουν τέσσερις χαρακτηρισμοί που μου προκαλούσαν πάντα φόβο, καλός οικογενειάρχης, καλός χριστιανός, καλός πολίτης, καλός εργαζόμενος. Φόβο για όλα αυτά που θα χρειαζόταν κανείς να κάνει στο κόσμο αυτόν έτσι όπως είναι δομημένος, για να καταφέρει να είναι κάτι από αυτά ή ακόμα χειρότερα και τα τέσσερα αυτά μαζί.

Σε μια δίκη ασκεί πάντα μια γοητεία, η απολογία ενός κατηγορούμενου. Σπανίως εκπλήσσει το πόρισμα των ενόρκων.
Η κοινωνία είναι γεμάτη, ήταν ανέκαθεν, αδέκαστους ενόρκους που έχουν πείσει τον ευατό τους ότι πρεσβεύουν την τάξη.
Τάξη σε ένα κόσμο όπου το περίσευμα αδικίας και εκμετάλλευσης του ανθρώπου από τον άνθρωπο, είναι χαώδες.

Για να μπορέσεις λοιπόν να παραστήσεις ότι είσαι τα παραπάνω πρέπει κατ’αρχήν να αποδεκτείς ότι ανήκεις σε μια κοινωνία έτσι δομημένη και άρα επιθυμείς να νοιώθεις αποδεκτός από αυτήν.
Τη στιγμή που αποδέχεσαι αυτό που βλέπεις γύρω σου και όχι μόνο, ζητάς την επιβράβευση του είσαι ντε φάκτο ΚΑΚΟΣ.
Υπουλα κακός.

Δεν αμφισβητώ ότι μονάδες καλού, περιορισμένες και σπάνιες θυσιάζονται στο κοινό καλό αγνοόντας όλα τα παραπάνω, εμπνεόμενες από μια εσωτερική καλωσύνη , μια εσωτερική επιθυμία φιλανθρωπίας, αλλά αυτά είναι τα ελάχιστα παραδείγματα που δεν είναι απαραίτητο ότι η κοινωνία τους αποδέχτηκε και σαν «τους άριστους».

Η πλειοψηφία όμως κατασκευάζει ανά περίπτωση τη μάσκα της καλωσύνης την οποία φροντίζει να εκμεταλλεύεται δεόντως για να αποκομίσει εντελώς προσωπικά οφέλη που δεν έχουν καμμιά σχέση με το κοινό καλό.

Η ζωή δεν είναι μια αφηρημένη έννοια που την προσαμόζεις κατά βούληση προσθέτοντας αυτά που συμφέρουν και αφαιρόντας όσα είναι ενοχλητικά στην αισθητική σου.
Η ζωή είναι μια σκληρή πραγματικότητα που δεν επιβραβεύει μοιράζοντας τίτλους ευγενείας.

Ζωή είναι να γεννήσεις
Να πονέσεις
Να αγαπήσεις
Να ξενυχτίσεις δίπλα σ’ενα πεθαμένο
Να σκοντάψεις και να ξανασηκωθείς
Να αμαρτήσεις και να μετανοιώσεις
Να νοιώσεις τις ανάσες των ανθρώπων και ν’αφήσεις τη δική σου.

Σας χαρίζω την αδέκαστη ετυμηγορία σας κύριοι ένορκοι.
Είμαι και θα παραμείνω στη λάθος μεριά.
Νοιώθετε ήσυχοι να το ονομάσετε κακό? Ουδέν πρόβλημα!
Μια ερώτηση μόνο.

Τις στιγμές που νοιώθετε καλοζωισμένοι και ασφαλείς στην απόλυτη τάξη σας δεν νοιώθετε ποτέ ότι κάτι λείπει από τη ζωή σας? Τη στιγμή που ένα ολόκληρο σύμπαν βρίσκεται σ’ενα συνεχή ανελέητο οργασμό πως αντέχετε τόσο ανοργασμικές ημέρες?

ΚΑΙ ΟΜΩΣ ΣΥΝΥΠΑΡΧΟΥΜΕ...

Ο Χ. Τον βλέπω κάθε μέρα. Αψογο. Το κουστούμι κολλαριστό. Τα αξεσουάρ από δέρμα, παπούτσια, ζώνη φιρμάτα. Ενα ακριβό αλλά ελαφρύ άρωμα σηματοδοτεί το πέρασμά του ανάμεσα στους υπόλοιπους , με τους οποίους ανταλάσσει δυό τρεις απαραίτητες εκφράσεις. Καλημέρα, καληνύχτα, θα σε βάλω cc στο τάδε mail.

Ερχεται το πρωί στις 9 στο γραφείο. Κάνει κάθε μέρα τις ίδιες κινήσεις.

Ανοιγει το λαπ τοπ να δει τι mail υπάρχουν από χθες το βράδυ.

Πηγαίνει στη κουζίνα. Φτιάχνει ένα εσπρεσάκο με ένα φακελάκι ασπαρτάμη.

Μετά κάθεται στο γραφείο. Βγάζει από τη τσάντα το εταιρικό τηλέφωνο και καλωδιώ νεται. Ετσι θα μείνει καλωδιομένος όλη μέρα.

Θα μιλάει ασταμάτητα καθώς πίνακες εξελ θα έρχονται και θα φεύγουν κάτω από το αυστηρό βλέμμα του.

Το μεσημέρι στη διακοπή για φαγητό θα πάρει ένα σάντουιτς με μαύρο ψωμί, άπαχο τυρί και δυο φύλλα μαρούλι(χωρίς μαγιονέζα)

Θα κλείσει ένα ραντεβού για το σέρβις στο αυτοκίνητο. Στο οποίο αυτοκίνητο πρέπει να τοποθετήσει το νεο μπλουτουθ.

Θα διαβάσει τις οικονομικές εφημερίδες και θα ρίξει τη ματιά του στο χρηματιστήριο.

Θα εκθέσει αριθμούς και διαγράμματα στο τρίωρο σταφ μιτινγκ στην άψογη παρουσίαση του που έφτιαχνε τις τελευταίες δέκα μέρες της ζωής του σε ppt κάνοντας πρόβες το βράδυ στο σπίτι για το ποζάρισμα που θα πάρει ώστε να εμπνευσει δυναμικότητα και ευρηματικότητα στους καλεσμένους που έχουν έρθει από την μητρική του εξωτερικού.

Μετά το μίτινγκ θα προσπαθήσει να πλησιάσει το αφεντικό ιδιαιτέρως να του εκθέσει μια λαμπρή του ιδέα που αν γίναι αποδεκτή και αν πετύχει και αν δώσει μια ώθηση στην αγορά, θα νοιώσει περήφανος που υπάρχει, και θα αυξήσει σημαντικά το πριμ των Χριστουγέννων.

Ολη του η ζωή άλλωστε είναι σε συνάρτηση με την αύξηση των πωλήσεων. Με τους πίνακες απόδοσης, με τα μερίδια αγοράς, τα προμο και τις κινήσεις του ανταγωνισμού.

Δουλεύει αδιάκοπα γι’αυτό. Θεωρεί ντροπή να φύγει από το γραφείο πριν βραδιάσει για τα καλά. Θεωρεί υποανάπτυκτους και ασήμαντους τους υπαλλήλους που αναλίσκονται ακόμα στο να απαιτούν υπερωρίες και επιδόματα αδείας.

Εκείνος είναι συνειδητοποιημένα «τέκνο» της πολυεθνικής που έχει τη τιμή να ανήκει. Δεν είναι εργαζόμενος είναι στέλεχος. Ανάμεσα στον εργαζόμενο και το στέλεχος υπάρχει μια λαβκραφτική άβυσσος απόστασης που σκοπεύει να την κάνει ακόμα μεγαλύτερη.

Η καθημερινή του απόλαυση μετά από μια γεμάτη μέρα στο γραφείο ολοκληρώνεται με μια γερή επίσκεψη στο μοδάτο γυμναστήριο. Πάντα αργά το βράδυ στο τμήμα όπου μπορεί να γνωρίσει άλλα στελέχη , όπου στα πλαίσια του υγειούς ανταγωνισμού θα ανταλλάξουν μετά το ντουζ "απόψεις" πίνοντας ένα δροσερό χυμό ανάμικτων τροπικών φρούτων με ένα ίχνος βότκας που είναι και η μικρή αμαρτία της ημέρας.

Η ζωή του είναι προαποφασιμένη να οριστεί μέσω συγκεκριμένων αποκτημάτων.

Οταν τα αποκτήσει θα σημαίνει ότι έζησε σωστά.

Μέχρι να τα αποκτήσει θα εύχεται απλά να είναι καλά για να μπορέσει να το καταφέρει. Για να το καταφέρει θα κάνει ότιδήποτε χωρίς ενοχές, χωρίς ενδοιασμούς αγνοόντας κανόνες, ηθική και ταπεινά συνειδησιακά προβλήματα.

Μια όμορφη μεζονέτα κάπου στα βόρεια , ένα όμορφο αμάξι, μια όμορφη γυναίκα λεπτή, με περιουσία, θα είναι ιδιαίτερη ευτυχία αν ο πατέρας της είναι ένα γνωστό όνομα στο χώρο του, ένα όμορφο εξοχικό κοσμοπολίτικο για τις διακοπές, αν ποτέ χρειαστεί να πάρει διακοπές, ένα όμορφο υπολογιστή μικρό με όλα τα υπερσύγχρονα εξαρτήματα για να μπορεί να μην του λείπει ποτέ, στο πλοίο , στο αεροπάνο, στο κρεβάτι του , ένα όμορφο σύστημα χομ-σινεμα για μια διαφορετική πνευματική βραδυά με τους καλεσμένους που θα απολαμβάνουν μεζεδάκια από το κινέζικο καθώς θα παρακολουθούν την τελευταία χολυγουντιανή μαλακία, ένα δορυφορικό σύστημα για να ενημερώνεται ευρωπαϊκά, μια ντουλάπα με άψογα φιρμάτα ρούχα κατάλληλα για κάθε περίσταση, τη δυνατότητα να τρώει σε ιν εστιατόρια και τη δυνατότητα να συναναστρέφεται πάντα με ιν ανθρώπους.

Γύρω από αυτά τα αξιόλογα πράγματα υπάρχει ένας κόσμος που δεν τον αφορά.

Δεν είναι δική του υποχρέωση.

Δεν είναι δική του ευθύνη.

Αν ήταν έξυπνοι θα γινόντουσαν σαν κι αυτόν. Η δυστυχία στο κόσμο είναι μια απαραίτητη παράμετρος για να μπορείς να μετρήσεις τα μεγέθη της επιτυχίας που σου αναλογεί.

Η μόνη ουσιαστική σχέση που μπορεί αναγκαστικά να έχει με το πλήθος είναι αφού τους χωρίσει σε ταργκετ γκρουπ να κατανοήσει τις καταναλωτικές τους ανάγκες έτσι ώστε να τους περάσει επιτυχώς τα μπιχλιμπιδάκια που κατασκευάζει η μητέρα εταιρεία του.

Η ευθύνη του σ’αυτό το κόσμο αρχίζει και σταματά στη θετική ή αρνητική απόδοση στο καλά κλιματιζόμενο γραφείο.

Ισως δεν φτάσει ποτέ να γίνει η εξουσία που υπηρετεί, σίγουρα όμως θα έχει κάνει το καθήκον του ως άψογος πολίτης να αποφύγει τη μιζέρια που σιχαίνεται.

Θα είναι ο καλοδεχούμενος υπηρέτης μιας ασφαλούς κοινωνίας, εν μέσω καλοβαλμένων υπαλλήλων με θετικές σκέψεις και αποστασιοποίηση από τα γραφικά δρώμενα του λαουτζίκου.

Το μόνο θετικό όσο πληθαίνουν αυτού του είδους οι άνθρωποι είναι ότι νοιώθω να επιβεβαιώνεται η άποψή μου ότι υπάρχουν κάτοικοι και σε άλλους πλανήτες, γιατί είναι σαφές ότι από τον ίδιο αποκλείεται να καταγόμαστε οι δυό μας. Οπότε ω του θαύματος κυρίες και κύριοι μόλις σας έφερα στο πιάτο την απάντηση που βασανίζει το ανθρώπινο γένος. Ναι υπάρχουν ΟΥΦΟ! Το ποιός από τους δυό μας είναι, είστε ελεύθεροι να το αποφασίσετε!

ΣΙΧΑΙΝΟΜΑΙ ΤΗΝ ΑΘΛΙΟΤΗΤΑ ΣΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΣΑΣ.

Δεν ξέρω αν πιό πολύ στη ζωή μου έχω σιχαθεί εκείνον που πατάει τη σκανδάλη ή εκείνον που κοιτάζει από την άλλη προσποιούμενος ότι δεν άκουσε τίποτα. Ηταν κάπου αλλού.
Αν σιχαίνομαι πιο πολύ οποίον προσπάθησε να πατήσει στο λαιμό την ελευθερία σε κάθε έκφρασή της ή εκείνο το ανθρωπάκι το σκυμμένο που ένοιωθε αυτή τη λέξη σαν μια αμαρτία που ήταν "διαβόλου πράγμα" και τη ξόρκιζε επιλέγοντας να συνεχίσει μες την αθλιότητα αμέτοχος στη ζωή που του αναλογούσε.
Βαρέθηκα τα ευχολόγια και τις επαιτείους σας κλαιουσες χήρες της ασφαλούς θέσης.
Ηρωες της δεκάρας κρυμμένοι πίσω από τα φουστάνια της επιφανειακής επαναστατικότητάς σας.
Μαζί κι εγώ μ'εσας ένα γομάρι , δειλό, που κουτσοπορεύει τη μιζέρια του.
Βγείτε όλοι σήμερα να πείτε για τον Τσε και κάθε Τσε.
Λες και θασαστε εκεί όταν ένα Τσε ακόμα θα δολοφονούν.
Λες και θα στοιχηματίσετε τη ζωή σας κάποια μέρα για να ελπίσουν για ζωή οι άλλοι.
Λες και θα βγείτε στην επιφάνεια κάποια μέρα και θα ορθώσετε ανάστημα.
Κουράζομαι μόνο που σκέφτομαι πόσο υποκριτές είμαστε.
Πόσο σκουληκάκια.
Αλλη μια επανάληψη από Μπρεχτ για να το εμπεδώσουμε καλά.
Κάθε Τσε δεν κατασπαράζεται από καρχαρίες
ΟΙ ΚΟΡΙΟΙ ΤΟΝ ΦΑΓΑΝΕ.
Το πιο σιχαμερό πράγμα σ'ενα πόλεμο δεν είναι οι κατακτητές. Είναι οι δοσίλογοι και οι συνεργάτες.
Το πιο σιχαμερό πράγμα στη ζωή μας δεν είναι αυτή που την πατάνε κάτω. Είμαστε εμείς που την κοιτάμε να λυώνει.

ΤΣΕ..

Σου γράφω προς τιμή της μορφής σου που κρέμεται ακόμα στους τοίχους των παιδιών. Θλίψη φίλε, θλίψη παντού. Κι ότι ελάχιστο είχε γίνει μας το παίρνουν πίσω διπλά. Κι εμείς εδώ με τα χέρια δεμένα και τα μυαλά τρύπια, ούτε τραγούδια έχουμε πια να πούμε, ούτε φωνές να ουρλιάξουμε.

Ζούμε απλά ανάμεσα σε ευχέλαια για τον Αρχιεπίσκοπο, ζούμε με ευχέλαια για τη μιζέρια που μας έχει τυλίξει από παντού.

Δεν είναι καιρός πια για επαναστάσεις. Είναι καιρός υποσχέσεων. Η δημοκρατία υπάρχει παντού, τόσο δυνατή τόσο απόλυτη ώστε να μπορείς να βλέπεις κάποιον να σωριάζεται δίπλα σου χωρίς τύψεις.
Ξέρεις μπορούμε να μιλάμε για ότιδήποτε. Ελεύθερα. Χωρίς κυνηγητά, χωρίς αίμα, έτσι κι αλλοιώς κανείς δεν μας ακούει.

Το ακατόρθωτο έγινε. Δεν χρειάζεται πια κανείς βία και αιματοχυσίες για να κυβερνήσει. Μπορεί να περιφρονεί όσο θέλει έναν ολόκληρο λαό, μπορεί να παίρνει ότι αντιλαϊκά μέτρα θέλει, μπορεί να βλέπεις τους γέρους να σέρνονται γύρω από τα καφάσια με τις ντομάτες για πέταμα στη λαική μετά τις 2 για ναναι φτηνές, τα νιάτα να στήνουν κώλο για να βρουν μια θέση της πείνας, τους αρρώστους να στριγμόνονται στα ράτζα αβοήθητοι ή στη χειρότερη περίπτωση να γείνονται αθλια πειραματόζωοα, μπορείς να βλέπεις ακόμα τη παιδεία ν’ασελγεί πάνω στα μυαλά των νιάτων, και τους χοντρομπαλάδες διεφθαρμένους νταβατζήδες της ζωής ν’ασελγουν πάνω σε κάθε μορφή της, κι όμως σιωπή.

Κάτι δημοσιογράφοι βγαίνουν κάθε τόσο και βρίζουν τάχατες στη τηλεόραση, χτυπαν τα χέρια χαρούμενα τ’ανθρωπάκια που τους ακούν, νοιώθουν δικαιωμένοι μεταξύ μιας μερίδας από γύρο και μιας μπύρας καθηλωμένοι στο χαζοκούτι μπροστά, κι ύστερα τίποτα.

Να φανταστείς ολο και περισσότεροι γυρίσαν και κάνουν ευχέλαια πάλι, κεριά και λιβάνια. Σκυμένοι με τη μούρη στο πάτωμα, περιμένουν , πάλι, το τέλος του κόσμου, το τέλος της μιζέριας τους.

Ολα αυτά όμως δεν φαίνονται έτσι όπως στα λέω. Οχι θαταν πολύ εύκολο τότε. Οχι είναι αλλοιώς. Ο κόσμος ανάμεσα στα ξερατά και τα αίματα είναι γεμάτος μπιχλιμπίδια. Ανάμεσα στη σφαγή της ζωής μας και το θάνατο του μυαλού μας , μας δωρίζουν λαμπερά καθρεφτάκια, θυμάσαι? Όπως οι αποικιοκράτες στη νέα γη. Εκεί λίγο πριν ξεκοιλιάσουν τα γυναικόπαιδα τα τράβαγαν κοντά μ’ενα κουτί που λαμπύριζε.

Ετσι κι εδώ αν προσέξεις, βλέπεις από τη γειτονιά που είσαι άραγε? Θα δεις αρώματα και κορδέλλες να κυματίζουν ανάμεσα στη δυστυχία και την εγκατάλειψη. Λαμπερά φώτα, σταρ που έχουν βγει μέσα από την ανθρώπινη αθλιότητα και καλοπληρόνονται όσο πιο συγκλονιστικά τη προβάλλουν...

Οι άνθρωποι δεν πολεμούν πια για να πάρουν πίσω τη χαμένη τους αξιοπρέπεια πολεμούν για τη χειρότερη ιδεολογία που γέννησε ποτέ ανθρωπων νους. ΤΟ ΤΙΠΟΤΑ.

Ενα τίποτα χρωματισμένο για να μοιάζει με κάτι.

Η αφίσα σου ακόμα κρέμεται στα δωμάτια των παιδιών. Να θυμίζει ότι ο θάνατος που ξορκίζουμε κάθε μέρα λες και είναι η μόνη δυστυχία που μπορεί νας μας βρει, μοιάζει με ένα ελάχιστο κάτι μεγαλοπρεπές, μπροστά στο θάνατο της μιζέριας, της ταπείνωσης, που καταδικάσαμε τη ζωή μας να υπομένει.

Θα τα πούμε παλι Τσε,

Ετσι κι αλλοιώς και τότε πάλι αυτοί που κάνανε ευχέλαια και ξόρκια πνιγμένοι μέσα στις δυσειδαιμονίες και τη φοβία να ζήσουν με μεγαλοπρέπεια, τη φοβία να ονειρευτούν, να ελπίσουν και να νοιώσουν έστω και για δευτερόλεπτα ότι σ'αυτό το κόσμο απαίτησαν να σηκώσουν το κεφάλι ψηλά χωρίς ο ήλιος να τους κάψει τα μάτια, εσένα ξορκίζανε σαν το διάολο, οπότε γιατί να σε θυμηθούνε τώρα?

Δεν υπήρξες ποτέ ούτε θα υπάρξεις παρά μόνο στις αφίσες τις κρεμασμένες στα δωμάτια των παιδιών.

ΕΝΑ ΜΑΤΣΑΚΙ ΦΡΕΣΚΟΣ ΔΥΟΣΜΟΣ...

Τόση χειροπιαστή ήταν η ευτυχία που νοιώθω τύψεις για όσους δεν την ένοιωσαν.

Ημουν η μικρή βασίλισσα σ'ενα ονειρεμένο κόσμο. Το βασίλειό μου ήταν μια μικρή συνοικία γεμάτη αυλές σε μια Αθήνα που μοσχοβόλαγε γιασεμί και φρέσκο δυόσμο στα κεφτεδάκια τις Κυριακές..

Αυτά τα κεφτεδάκια της κυρα Ξένης της γειτόνισσας. Με σκονισμένα και γρατζουνισμένα τα γόνατα από το κυνηγητό και το κρυφτό, μόλις μύριζα το δυόσμο που ψηνόταν περίμενα πονηρά τη φωνή της " Βασούλα έλα απ'δω μια στιγμή" Κι έφτανε η στιγμή μου. Ετρεχα στην αυλή της γελώντας και βουταγα δυό κεφτέδες που ακόμα σήμερα δεν κατάφερα ποτέ να ξαναπετύχω τόσο άρωμα μαζί ανακατεμένο με τη χαρά θεού της κυριακής.

Και ναταν μόνο αυτό? Ηταν ο κυρ Λεωνίδας που είχε ένα κρασοπωλείο. Μερικά τραπεζάκια γεμάτα χρώματα από τα καρώ τραπεζομάντηλα , τρεις μεζέδες όλους κι όλους και βαρέλια που μύριζαν κρασί και με ζάλιζαν. Ολα τα πιτσιρίκια περνάγαμε απο κει να δώσουμε το παρόν. Γιατί απ το Λεωνίδα οι μανάδες μας αγόραζαν τ'αυγά που έφερνε κάθε βδομάδα απ το χωριό. Δεν ξέρω αν ήμουν πολύ τοσοδούλα και τ'αυγα φάνταζαν τόσο τεράστια στα μάτια μου τόσο λαμπερά ή αν τώρα πια έχουν θαμπώσει...

Ηταν ένα βασίλειο που ησύχαζε όλους τους φόβους μου. Πως να φοβηθώ αφού ήξερα ότι μόλις η μάνα μου ξεχναγε να πάρει ζάχαρη αναλάμβανα τη πολύ σοβαρή αποστολή να πάρω από τη κυρία Πόπη δίπλα μερικές μερίδες μέσα στο βαζάκι, έτσι για ναχουμε μέχρι τη δευτέρα που θ'ανοιγε πάλι το μπακάλικο. Η κυρα Πόπη μου δινε τη ζάχαρη και μια χούφτα καραμέλες έξτρα κι εγώ της παρέδινα περήφανα ένα κομμάτι παστίτσιο εκ μέρους της μεγάλης βασίλισσας της μάνας μου.

Ηταν όλες οι πόρτες ανοιχτές να μπαινοβγαίνω ελεύθερα σε κάθε σπίτι, να κάνω σκανδαλιές, ν'ακούω ιστορίες, να γεύομαι μεζεδάκια και ζαχαρωτά.
Πόσο πολύς κόσμος ήταν γύρω μου. Ηξερα τ'ονομά τους, τριγύριζα στις γιορτές του, κρυβόμουν πίσω από τους τοίχους κι άκουγα τους τσακωμούς τους...

Ηξερα πότε χαιρόντουσαν και πότε πονάγανε. Πότε γεννιόντουσαν και πότε πέθαιναν. Η φαντασία μου έφτιαχνε τρελλές ιστορίες για το καθένα. Κι οι εικόνες τους γέμιζαν τις πρώτες μουτζουρωμένες ζωγραφίες μου.

Ερχομαι από μια εποχή που ο έρωτας, η αρώστεια , ο θάνατος ήταν βιώματα όχι ανακοινώσεις. Τότε δεν τοχα καταλάβει. Πολύ αργότερα όταν βρέθηκαν σ'ενα μικρό διαμερισματάκι, μακριά από τους δικούς μου στο ισόγειο μιας απρόσωπης πολυκατοικίας, ένα βράδυ θυμήθηκα... Ηταν ένα βράδυ που νόμιζα ότι θα πέθαινα από μοναξιά. Κι άφησα ανοιχτή τη πόρτα του διαμερίσματος το βράδυ, μήπως και συμβεί να βρει κάποιος το σώμα μου να μη μείνω έτσι να σαπίζω ασήμαντη κι αγνοημένη.

Οταν με ρωτούν σε τι επάνω κράτησα έτσι πεισματικά τη ζωή μου ναχει ακόμα τόσο συναίσθημα τους απαντώ απλά, "σ'ενα ματσάκι φρέσκου δυόσμου".

ΜΩΡΟ ΜΟΥ ΣΟΥ ΣΥΡΙΚΝΩΣΑ ΤΑ ΜΠΑΛΑΚΙΑ!!!

Κάθισαν στο διπλανό τραπεζάκι στο συνοικιακό καφέ όπου μέχρι τότε το είχα σαν στέκι για χαλάρωση. Ηλικία 18? 20? Θα σας γελάσω... Απλωσαν με χάρη πάνω στο έρημο το τραπεζάκι από δύο κινητά η καθε μία, τσιγάρα λεπτά με λουλουδάκια, χαντςφρεε, μπλουτουθ,μπ3, ένα πακετάκι από αρωματικές τσίχλες, ένα τεύχος γνωστού περιοδικού που συνήθως το κεντρικό του θέμα είναι "πως να του το κάνετε με 100 τρόπους" και επίσης με περίσσια χάρη παράγγειλαν δυο φρέντο με ζαχαρίνη.

Αφού άναψαν το τσιγαράκι και ρούφηξαν με προσοχή τη πρώτη γουλιά φρέντο για να μη φύγει το διακριτικότατο λιπ γκλος που στοιχημάτιζα το καρουλοκινητό μου, ότι θα είχε γεύση ανανά ή βατόμουρου με σος σοκολάτα, άρχισαν την πρώτη σοβαρή συζήτηση. Συγκλονισμένη έμαθα όλα τα μυστικά αποτρίχωσης γάμπας και μπικίνι, και θλιμένη κατανόησα ότι η ελειπής μου γνώση στο σοβαρότατο αυτό γυναικείο ζήτημα (δεν το είχα αποτριχώσει με μελοκερο ανακατεμένο με άνθη χαμομιλιού και ελαφριά οσμή λεβάντας, το ομολογώ ταπεινά), ήταν ίσως η αιτία που σήμερα είμαι ψωρουπαλληλος και όχι αστέρας της τουβου.

Ομως αυτές οι γνώσεις ήταν ευτελείς , ταπεινές, συγκρινόμενες με το θησαυρό γνώσεων που ακολούθησαν. Η συζήτηση συγκεντρώθηκε σε ένα συγκεκριμένο άτομο που έφερε το γοητευτικό όνομα Αλέξης (λέτε να είναι εκείνος ο γνωστός που κρυβόταν πίσω από τις λέξεις?..) για τον οποίο Αλέξη το επόμενο μισάωρο έμαθα ΤΑ ΠΑΝΤΑ. Η μία δεν τον γνώριζε κι έτσι είχα την ευτυχία να μάθω τι φοράει, πως το φοράει, μέσα κι έξω, πως το κάνει, πόσες φορές το κάνει, τι γουστάρει και τρελαίνεται και.... φυσικά πόσο τον έχει. Η αναφορά των πόντων ήταν τόσο ακριβής που με απορία προσπάθησα να μαντέψω. Η ο Αλέξης δεν είχε κανένα πρόβλημα να του τον μετράνε με το χαρακάκι ή η περιγράφουσα νεονίσκη μπορούσε να το μετρήσει με το έτσι που λένε!!!

Αφού πέρασε το μισάωρο του τρόμου όπου έμαθα επίσης ότι ο Αλέξης είναι και πολύ μαλάκας αλλά αυτή θα τον στείλει στο τάφο μέχρι να πει ήμαρτον, και ότι και οι φίλοι του Αλέξη είναι όλοι μαλάκες (πιθανά και όλο του το σόι απ'οτι φαντάζομαι), αφού έμαθα επίσης ότι το σπουδαίο είναι ότι το φυσάει το χρήμα όμως και γι'αυτό η τιμωρία του (για κάποιο στήσιμο που της είχε κάνει) ότι θα τη παέι μπουζούκια και άνω και με δώρο... και αφού ένοιωσα ότι αν ήμουν ο Αλέξης τα μ παλάκια μου θα είχαν συρικνωθεί σε σημείο να θυμίζουν μαυρομάτικα φασολάκια, τα πράγματα ηρέμισαν και οι κοπέλες πήραν μια ανάσα.

Ωιμέ.. καλύτερα να μην είχαν σταματήσει γιατί στην διακοπή από την τριχοαλεξοκουβέντα λέει η μία στην άλλη. Ρε μαλάκα βγηκαν τα αποτελέσματα στη σχολή? Το πήρες το τάδε μάθημα. Ναι ρε μαλάκα απαντάει η άλλη με 8... Οπότε μόλις συνειδητοποίησα ότι μπροστά μου δεν έχω μια τυχαία αυριανή παρουσιάστρια πρωινάδικου, έχω δυστυχώς παρουσιάστρια τουλάχιστον δελτίου ειδήσεων και βάλε. Τότε επίσης συνειδητοποίησα ότι ο Αλέξης δεν ήταν ο νεαρούλης με το χαριτωμένο ινδιάνικο βραχιολάκη και το τρύπιο τζινάκι αλλά πιθανότατα θα ήταν κάτι σαν τον κύριο Κώστα. Ο κύριος Κώστας ήταν ένα παλιό μου αφεντικό 53 ετών που απέλυσε τρία άτομα στο γραφείο γιατί είχαν μιλήσει άσχημα στην Ζωίτσα των 21 Μαίων που ήταν το μωρό του και χόρευε και απίθανο τσιφτετέλι ...

Και φαντάσου ότι η Ζωίτσα ήταν απόφοιτος γυμνασίου. Φαντάσου τι θα απολύσει μεθαύριο η εν λόγω που θα έχει και πτυχίο 8, και προφισιενσι και κινιτό με μπλουτουθ!!!! Πριν προλάβω να σκεφτώ όλα αυτά σταμάτησε ένα αυτοκίνητο πάτησε μια κόρνα και η μικρή πετάχτηκε επάνω μ'ενα χαμόγελο μέχρι τ'αυτιά φωνάζοντας σαν φίλαθλος που μόλις σκόραρε η ομάδα "Μωρό μου ήρθες? Αγάπη μου"....

Σ'αυτό το σημείο μάζεψα την εφημερίδα μου και σηκώθηκα. Δεν ήθελα να δω τη συνέχεια γιατί έτσι κι άλλοιώς δεν θα έλυνα την απορία που με τριγύριζε. Τι ψήφισαν ρε πούστη μου στις εκογές? Τι?
Και τελικά μήπως είχα την ευτυχία μόλις να γνωρίσω ένα μελλοντικό αστέρι που θα φωτιζει με το πνεύμα της ακόμα και τα πολιτικά πάνελ πριν τις εκλογές? Γιατί όχι? Είχε όλα όσα χρειάζεται να έχεις. 100 τρόπους για να συρικνώνεις το μυαλό τόσο όσο χρειάζεται για να σε αποδεχτούν οι ήδη υπόλοιποι συρικνωμένοι.

"Ηταν ένα απόσπασμα από το βιβλίο που κάποτε μπορεί να γραφτεί και ίσως με τίτλο -Ενας κόσμος γεμάτος τριχες -!!

ΝΑ ΠΑΜΕ ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ ΚΙ ΑΠΟ ΕΔΩ?

Από ένα mail που μου ήρθε οδηγήθηκα σ'αυτό το μπλογκοχώρο SKEPSEIS & PHOTOS . Για να τον ερευνήσουμε να δούμε γιατί εκεί υπάρχουν πολλά να δούμε. Για να μην ξεχνάμε την άλλη τέχνη!!!

ο πλανητης βρισκεται στα χερια τρελων

ή εξωγηινων, ή εσωγηινων (ολα τα πιστευω πια).

δεν γινεται να ειναι στο χερι σου η μειωση της ρυπανσης του περιβαλλοντος την στιγμη που βρισκομαστε στο σημειο χωρις επιστροφη και να μην σε ενδιαφερει πως και αν θα ζησουν οι απογονοι σου.

δεν μιλαω για ενδιαφερον για τους αλλους, μιλαω για το βασικο ενστικτο προστασιας της οικογενειας τους.

γιατι παραλληρω?

γιατι ακουσα στις ειδησεις οτι μετα απο 25 χρονια η αμερικη αποφασισε να επικυρωσει ευσπευσμενα καποια συμφωνια για την διαχειριση του θαλασσιου περιβαλλοντος, γιατι λιωνουν οι παγοι στην αρκτικη και θελουν να προλαβουν να αποκτησουν πρωτοι την προσβαση στα υποθαλασσια κοιτασματα πετρελαιου.

μπροστα στο χρημα τι ειναι το περιβαλλον?
τιποτα.

μπροστα στο χρημα τι ειναι το μελλον?
τιποτα.

μα τοσο μαλακες?
εκτος κι αν ειναι εξωγηινοι ρε παιδια...

ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ Α.Ε.

Δημιουργούμε με προοπτική να... Βοήθηστε με να καταλάβω κάτι... Τι ακριβώς εννοούμε με τον όρο «προοπτική»? Σχεδιάζουμε το μέλλον του λαού με προοπτική να...
Μπορείτε να μου εξηγήσετε σας παρακαλώ τι ακριβώς είναι αυτή η προοπτική? Γιατί την ομώνυμη εταιρεία διανομής ταινιών τη ξέρω τη δική σας τη προοπτική είμαι λιγάκι πτωχή τω πνεύματι για να πιάσω τη τεράστια άπλα της.
Καλέ κύριοι σε ποιόν ακριβώς πρέπει να απευθυνθούμε για να απαιτήσουμε κάτι καλύτερο για το μέλλον? Μήπως μπορείτε να μου δώσετε κανένα ονοματεπώνυμο? Κανένα τηλέφωνο?

Παρακαλώ μην υποτιμάτε πλέον τη νοημοσύνη μας. Μην υποτιμάτε το γεγονός ότι μερικοί από εμάς ειλικρινά υποφέρουν, όχι από φτώχια, όχι από βάσανα ή ζόρια, υποφέρουν από ένα έντονο συναίσθημα σιχασιάς.

Αν μπορείτε κάντε έναν διαχωρισμό όταν μιλάτε από τα μπαλκόνια σας. Πείτε τώρα ο λόγος μου απευθύνεται σε όσους θέλουν να ζουν με παραμύθια και να χτυπάνε τα δυό τους χέρια χαρωπά, στη συνέχεια σε μια κλειστή συγκέντρωση σε κάποιο κλαμπάκι μπορούν να έρθουν δυο τρεις φίλοι να πούμε και την αλήθεια.

Ποια σχέδια μωρέ? Ποιά προοπτική?

Που μ’εχετε δεμένη χειροπόδαρα χωρίς να μπορώ να βρω φως πουθενά. Γιατί αν ήσουν ένας τύραννος, ένας κατακτητής, ένας αιμοσταγής δικτάτορας, ένας κάποιος που μ’εχει κολλήσει σ’ενα τοίχο και με χτυπάει αλύπητα, ένας που ξέρω το πρόσωπό του και τη σκατοψυχή του θα με είχες κάνει αγρίμι και θα σου βγαζα τα μάτια.

Τώρα μωρέ τι να παλαίψω?

Τη ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ Α.Ε. με τους σχεδιασμούς της μάρκετινγκ για τα media plan της των επόμενων 50 χρόνων?
Τι να πολεμήσω? Τους ανθρώπους που δεν πρεσβεύουν ούτε πατρίδα, ούτε γλώσσα, ούτε συνείδηση, ούτε τους νοιάζει που ανήκουν και με ποιόν αρκεί να είναι ανοδικοί οι πίνακες των πωλήσεων σε παγκόσμιο επίπεδο?

Η γη των ζωντανών νεκρών γύρω γύρω και το νησί του παραδείσου μες τη μέση που έχετε στρώσει τη κωλάρα σας.
Πέντε ψίχουλα στο σκύλο για να κουνάει την ουρά του και η προοπτική του να γίνουν τα ψίχουλα από πέντε ...επτά!!

Περιφέρετε τη δημοκρατία σας βόλτα με το καροτσάκι στη λαική του τίποτα για να ρίξετε μες το καλαθάκι δυο ελπιδούλες, μια υποσχεσούλα, ένα ονειρούλι, μια ψιλομιζερίτσα, ένα λιγουλάκι από το ελάχιστο και να το ονομάσετε ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΖΩΗ.

Α ρε μπαγάσες ανώνυμοι και απρόσωποι. Φτιάξατε τη καλύτερη κάστα ανθρώπων που θα μπορούσατε να φανταστείτε για τα μέτρα σας.
ΤΟΥΣ ΥΠΑΛΛΗΛΟΥΣ.
Φτιάξε έναν υπάλληλο κι ύστερα θα κάθεσαι.... δεν έχει σημασία τι ακριβώς επάγγελμα θα κάνει, έτσι κι αλλοιώς υπάλληλος της ΖΩΗΣ Α.Ε. θα είναι.