Τετάρτη 29 Αυγούστου 2007

ΜΙΑ ΠΛΑΤΕΙΑ ΓΕΜΑΤΗ ΝΙΑΤΑ

Πήγα στο Σύνταγμα. Κάθησα σ'ενα παγκάκι. Κι άρχισα να κοιτάζω. Ομορφα κορίτσια κι αγόρια που έχουμε.. Που ήταν κρυμένα όλα μαζί και δεν τα βλέπαμε?

Με τα μαύρα τους ρούχα ένα μίγμα πένθους και ζωής που γεννιέται απ'αυτό. Ηταν εκεί με τα παλαβά μαλλιά τους τα παράξενα δαχτυλίδια τους, μικρά τατουάζ φαντασίας σε μια γέρικη πλατεία.

Προσπάθησα νάκολουθήσω τη ματία τους μήπως και καταλάβω που κοιτάζουν... Τι βλέπουν από όσα εγώ δεν έχω δει ή απ'οσα έχω ξεχάσει.

Τα νιάτα πάντα αντιμετώπαν ζηλιάρηδες γέροντες και απομονωμένους ενήλικες. Καταδικασμένα να ζουν σ'ενα κόσμο που φτιάχνουν εκείνοι που ξέχασαν πως είναι όταν ακόμα ονειρεύεσαι, λαχταράς κι ελπίζεις. Πως είναι ο κόσμος όταν είσαι γεμάτος οργή, ασυμβίβαστος, πολεμιστής.

Ενα κόσμο που όταν παραμείνεις ονειροπόλος, οργισμένος επαναστάτης κι όταν τα μαλλιά σου έχουν γκριζάρει σε κοιτάζει απαξιωτικά λέγοντας "δεν έχεις μεγαλώσει καθόλου" λες και μεγάλωμα σημαίνει απαραίτητα υποταγή, συμβιβασμός, συμφέρον, κέρδος και δάμασμα κάθε ευαισθησίας.

Κοίταζα και σκέφτηκα ότι σ'ενα τόπο που τα παιδιά μεγαλώνουν τόσο γρήγορα, οι μεγάλοι πρέπει να μικρύνουν γοργά..
Για να συναντηθούν κάπου στο δρόμο απ'την αρχή.

Σε τόσα κάγκελα που έχουν υψωθεί γύρω μας οι νέοι δεν αντέχουν άλλους δεσμοφύλακες πια.

Θέλουν αλήθειες. Κακές στραβές ανάποδες αρκεί να είναι αλήθειες. Οχι άλλα ψέμματα στη πλάτη τους. Οχι άλλα παραμύθια. Ενηλικιώθηκαν γρήγορα και άγρια και θέλους να τους χαρίσουμε ζωή κι όχι άλλα νανουρίσματα.

Θέλουν ζωή ας πάψουμε να τους δίνουμε μόνο θάνατο...

Είδα γονείς που ήρθαν κουβαλόντας τα παιδιά στους ώμους. Ναι αυτή η γραφική εικόνα κάθε συγκέντρωσης είναι ομορφιά κι ελπίδα.

Πήγα σήμερα εκεί γιατί δεν θέλω πια να παριστάνω το στριμμένο γέροντα των μαπετ στο μπαλκόνι που απαξιώνει κάθε φαντασία που ξεπηδάει αυθόρμητα, λάθος ή σωστή. Αλλωστε η φαντασία σπάνια είναι λάθος.

Αυτά τα παιδιά δεν είναι οι "νεοέλληνες". Είναι οι άλλοι έλληνες. Που δεν τους ξέρουμε ακόμα. Τους γνωρίζουμε τώρα και προσπαθούν να μας γνωρίσουν.

Μέσα στην ονειροπόληση και στην ευαισθησία που ένοιωθα σ'εκείνο το γέρικο παγκάκι, ένας θόρυβος τάραξε την ατμόσφαιρα. Τρόμαξα δεν ήξερα τι ήταν, όπως κι άλλοι που ήταν γύρω μου. Μετά κατάλαβα.

Κάποιοι σκέφτηκαν να θυμίσουν ότι υπάρχουν για να μην παραπάρουμε αέρα κι ονειρευτούμε πολύ. Εγφυγα μετά . Ελπίζω όλα να τελείωσαν ήσυχα. Θα διαβάσω τα νέα στα μπλογκ των παιδιών για να μάθω τι έγινε και πιθανά να ρωτήσω κι εγώ μαζί τους. ΓΙΑΤΙ?

ΓΙΑΤΙ Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΔΕΝ ΑΓΑΠΑΕΙ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΜΕΡΟΣ 3.

Στην Ελλάδα δεν πρέπει να πεθάνει ο οποιοσδήποτε δικοματισμός ή οποιοδήποτε κόμμα.
Στην Ελλάδα πρέπει να πεθάνει "ο παλιού τύπου έλληνας"

Ο Ελληνας ο φοβισμένος, ο ανασφαλής, ο γεμάτος μίσος και εφιάλτες από τις διηγήσεις του παππού, ο έλληνας που όπως και ο πιστός, αισθάνεται αμαρτωλός και τιμωρημένος για κάτι.

Εκείνο το μοντέλλο ανθρώπου που ψιλομορφώθηκε, ψιλοκατάλαβε, ψιλοαπαίτησε και κάθε φορά σε κάθε βήμα νοιώθει ότι πρέπει να ντρέπεται για κάτι.

Που αναθεματίζει την ώρα και τη στιγμή που υποχρεώθηκε στο κουμπάρο για εκείνο το δάνειο και δεν μπορεί να πει λέξη τώρα που ο κουμπάρος του πηδάει τη γυναίκα.

Που κοιτάζει από μακριά ένα πολιτισμό που όλοι οι ξένοι γνωρίζουν αλλά εκείνος ο ίδιος κάτι ψιλά ξέρει και δεν θέλει να μάθει και παραπάνω γιατί είναι βαρειά πράγματα.

Πρέπει ν'αλλάξει το μοντέλλο του σκυθρωπου, κυρτού, με την χείρα απλωμένη.
Ενας λαός ζητιάνος δεν μπορεί να οικοδομήσει το σπίτι του.

Ενας λαός που μονίμως ξεχνάει ότι θα μπορούσε να του ξαναδώσει τη περηφάνια του και θυμάται μόνο σε ποιόν χρωστάει δεν μπορεί να νοιώσει ελεύθερος.

Σε ποιούς χρωστάμε, ποιούς φοβόμαστε ή τι ακριβώς φοβόμαστε? Δηλαδή τι το τόσο σπουδαίο έγινε στη πατρίδα μας με όλες αυτές τις προφυλάξεις ώστε να προσέχουμε μην μας το πάρουν.
Το μόνο που έχουμε να δώσουμε αυτή τη στιγμή είναι η μιζέρια μας και είμαι βέβαιη ότι κανείς δεν έχει όρεξη να μας την πάρει.

Αλλωστε την κρατάμε σαν πολύτιμο φυλαχτό ποιός να μας την ξεκολλήσει?

Συνεχίζεται?

ΓΙΑΤΙ Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΔΕΝ ΑΓΑΠΑΕΙ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΜΕΡΟΣ 2.

Κι επειδή γνωρίζω ότι με την αναφορά μου παρακάτω (περί φασιστών, κουμουνιστών, αναρχικών, τρομοκρατών κλπ) η σκέψη θα περιοριστεί σ'αυτό γιατί βολεύει για σαματά και μπινελίκι διευκρινίζω τα παρακάτω.

Δεν θέλω να τα μπλέξω όλα μαζί, δεν κάνω κάποια "πονηρή" αναφορά για να παίξω κάποιο παιχνιδάκι πέρνοντας ένα αθώο υφάκι.

Σκεφτείτε μόνο ότι κουβαλάω την απορία ενός απλού ανθρώπου που μιλάει για μια πατρίδα όπου για πολλά χρόνια κουβαλάει πληγές πάνω σ'ενα λαό που απλά "ακουσε" δεν "έμαθε" ουσιαστικά ποτέ τι του έχει συμβεί. Που πέρασαν γενιές και γενιές ψηφοφόρων μπροστά από τις κάλπες με το ψηφοδέλτιο έτοιμο μέσα στο τσεπάκι, που η ψήφος έγινε δείγμα μίσους και εκδίκησης , που η ψήφος χρησιμοποιήθηκε για να διώχνουμε μόνιμα κάποιον εχθρό από τον οποίον κινδυνεύαμε.

Μια ψήφος που λειτούργησε σαν πιστοποιητικό για μια αδειούλα για περίπτερο ,για καντίνα, για μετάθεση σ'ενα καλύτερο πόστο, για μια αδειούλα για κάτι.

Ενας λαός που μεταπολεμικά πάλεψε όχι στην πάλη των τάξεων όπως βλακωδώς ο καθένας έβγαινε κι έλεγε. Στην Ελλάδα η μόνη τάξη που πάλαιψε και μίσησε η μια μεριά την άλλη είναι η φτωχολογιά τη μούρη της.

Ενας μεταπολεμικός λαός που έζησε, μεγάλωσε και ονειρεύτηκε ανάμεσα σε δύο πόλους.
Ενα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι , και μια θεσούλα στο δημόσιο.

Ανάμεσα σ'αυτά τα δύο όνειρα, σβήστηκαν όλα τα άλλα και η Ελλάδα μαζί.

Ο ψηφοφόρος στην Ελλάδα πάντα ανήκε σε μία και μόνη ιδεολογία.

ΨΗΦΙΖΕ ΚΑΙ ΨΗΦΙΖΕΙ ΟΧΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΑΛΛΑ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΑ ΤΟΝ ΠΡΟΣΤΑΤΕΨΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑ ΜΗΝ ΕΡΘΕΙ "ΤΟ ΑΛΛΟ" ΠΟΥ ΦΟΒΑΤΑΙ.

Συνεχίζεται... (και όχι απαραίτητα)

ΓΑΤΙ ΕΝΑΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΔΕΝ ΑΓΑΠΑΕΙ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ?

ΕΡΩΤΗΣΗ..
Γιατί ένας έλληνας όχι απλά δεν αγαπά την Ελλάδα αλλά θέλει να την βλάψει?

Επειδή αυτό το ερώτημα με βασανίζει εντόνως και όχι μόνο τώρα αλλά όσο θυμάμαι σ'αυτή τη ζωή προσπαθώ να κάνω μια ανάλυση εντελώς απλοική, θα έλεγα πιο απλοική δεν γίνεται, ελπίζοντας ότι ίσως με απλές σκέψεις θα μπορέσω να "συμμαζέψω" κάτι που δεν χωράει στο πτωχό μου μυαλό.

Αποκλείοντας εκ των προτέρων την σκυλαδοαντίληψη που απορρέει από την κεντρική ιδέα των ασμάτων που ακούγονται στα τσιφτετελάδικα των εθνικών οδών, δηλ. "σ'αγαπάω αλλά γουστάρω να σε βαράω", δεδομένου ότι τυγχάνω μιας διαφορετικής αντίληψης περί αγάπης σκέφτομαι τα κάτωθι

1. Είμαι έλληνας αλλά δεν αγαπάω την ελλάδα, γιατί δεν ξέρω ν'αγαπώ τίποτα γενικώτερα.
2. Είμαι έλληνας αλλά επειδή αγαπάω πάνω απ'ολα τον εαυτό μου και την καλοπέρασή μου αν κάποια βλάβη στην Ελλάδα είναι επικερδής για μένα, θα το κάνω.
3.Είμαι έλληνας αλλά υπολελειμένος το νου έτσι δεν μπορώ να καταλάβ τι βλάπτει την Ελλάδα ή όχι.
4.Είμαι έλληνας αλλά ποτέ μου δεν χάλασα τη ζαχαρένια μου να καταλάβω αν κατι βλάπτει την Ελλάδα ή όχι, γιατί ώχου τώρα σε κουβέντα θα βρισκόμαστε.
5.Δεν είμαι Ελληνας.

Ξέχασα κάτι μήπως?...

Εκτός βέβαια από την περίπτωση που λέγαμε του σκυλάδικου που την απέκλεισα γιατί προσπαθώ να σκεφτώ κάτι για τον έλληνα και όχι τον ελληνάρα..

Θυμάμαι ένα παλιό αλλά διαχρονικό τραγούδι του Μούτση, και σκέφτομαι ότι υπάρχει μια φιγούρα που κυκλοφορεί ευρέως... "Ζόρικος κρεμανταλάς, ο καιρός που κουβαλάς..."

Ας σκεφτούμε λιγάκι. Σ'αυτό τον αγώνα της καθημερινότητας όπου συμβαίνει ενώ πατάμε αυτό που ονομάζεται πατρίδα, που εμείς ειδικά στους αινώνες έχουμε απλώσει ποταμούς αίματος για να τον διατηρήσουμε ζωντανό, για να μπορούμε να λέμε ακόμα είμαστε έλληνες, είναι δυνατόν να επιτρέψουμε να κυκλοφορούν ελεύθεροι και ανεξέλεγτοι οι κάθε είδους εφιάλτες?

Είναι δυνατόν να έχει αλλοιωθεί τόσο πολύ η έννοια του αγαπώ τη πατρίδα μου. Τόσο πολύ που κάποιος που πραγματικά πονάει και οργίζεται, να φθάνει στο σημείο ακόμα και να ντρέπεται ή να φοβάται να το φωνάξει γιατί ή φασίστας θα είναι ή κουμουνιστής, ή αναρχικός ή τρομοκράτης ή δεν ξέρω εγώ τι....

Κι αυτή η άοσμη, άχρωμη, κωματώδης υποταγή τι κόμμα ψηφίζει?

Τρίτη 28 Αυγούστου 2007

στην αναμπουμπουλα, ο λυκος χαιρεται...

μετα απο ενα μηνα απομονωσης απο καθε ειδους ειδησεις και απο ηλεκτρισμο γενικα, προχτες με ενα σου μηνυμα με εκανες να ανεβω στο χωριο και να δω τηλεοραση.
επεσα πανω στην Ηλεια που καιγοταν μαζι με 52 ανθρωπους.
σημερα επεστρεψα αναγκαστικα στο μεγαλο χωριο.
ξεπηδησαν τοσα πολλα να πω μολις ανοιξα τον υπολογιστη, που φοβηθηκα μηπως καψω καμια συναψη απο υπερφορτιση και δεν γραψω τιποτα.
αλλά μπα, απο μαυρο λυκο και κακο του πατερα του καϋμο, μην περιμενεις να το βουλωσει.
ουτε απο κακο σκυλι να ψοφησει.
να δαγκωσει ειναι το πιθανοτερο και προσωπικα γρυλιζω απο τα μεσα ιουλιου.

για την ωρα θα πω ενα γεια σε ολους, ενα χαιρομαι που ειμαστε ακομα ζωντανοι και ενα μην αφησετε τους δηθεν να σας παρασυρουν με τον υποκριτικο τους λογο.
περναμε μια δυσκολη περιοδο και ειναι μονο η αρχη.
μην ξεχναμε το γιατι.
ναστε καλα!

ΥΓ. στην αναμπουμπουλα ο λυκος χαιρεται, ειπα πριν φυγω...

ΥΓ. το στελνω πριν καει η συναψη και το μετανιωσω, κλεινω τον υπολογιστη και μπαινω στον θαλαμο αποσυμπιεσης να εισπνευσω σκετο ΟΥΜΠΙΚ.

ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ, ΚΡΙΝΩ, ΑΠΟΦΑΣΙΖΩ.

Αυτές τις μέρες μέσα σ'ολα έχουμε και τις εκλογές.
Και το ερώτημα απλό προς όλους εμάς που γράφουμε, διαμαρτυρόμαστε, φωνάζουμε, βρίζουμε.
Εκείνη τι στιγμή τι θα κάνουμε.

Είναι πολύ σοβαρότερο το ερώτημα απ'οτι αφήνεται να φαίνεται τώρα τελευταία..
Η απαξίωση του δικαιώματος της ψήφου είναι ένα ακόμα θλιβερό σκαλοπάτι προς τα κάτω.
Τι σημαίνει άραγε μαυρίστε τους όλους μην ψηφίσετε κανέναν. Ολοι την ίδια μούρη έχουν.
Ας πούμε ότι συμφωνούμε σ'αυτό.

Πως θα ήταν εφικτό κάτι τέτοιο? Να το λέμε, να το εννούμε πραγματικά και να το πράξουμε.
Οπότε δεν ψηφίζουμε ΚΑΝΕΝΑΣ - ΚΑΝΕΝΑΝ και δείχνουμε την αγανάκτησή μας.

Ομως στις εκογές που έρχονται το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού λαού θα ψηφίσει. Και θα ψηφίσει κάποιον συγκεκριμένα από τα κόμματα που συμμετέχουν.
Αν μερικοί (λίγοι) απέχουν ή άν κάποιοι άλλοι βάλουν ένα καμμένο ξυλάκι μέσα αντί για ψήφο και η ψήφος τους ακυρωθεί απλά θα καταμετρηθούν μερικά άκυρα ψηφοδέλτια και μερικές αποχές.

Την επόμενη μέρα όμως θα έχει βγει μια κυβέρνηση που θα έχει αποφασίσει η πλειοψηφία του ελληνικού λαού.

Το ζητούμενο λοιπόν δεν είναι ούτε οι αυθόρμητες εκδηλώσεις του "αι σιχτήρ" ούτε οι κραυγές τύπου μαύρο σε όλους για να τους δείξουμε, ούτε εγώ θα κάτσω σπίτι μου και δε πα να κάνετε ότι θέλετε οι υπόλοιποι.

Η επόμενη μέρα μας αφορά όλους θέλουμε δε θέλουμε. Εκτός κι αν κάποιος δηλώνει ερημήτης που κατοικεί σε κάποιο σπήλαιο, δεν δουλεύει δεν έχει υποχρεώσεις δεν έρχεται σε καμμία επαφή με την πραγματικότητα και θρέφεται με κανένα χορταράκι και ψάρια που πιάνει στο ποτάμι με το ινδιάνικο καμάκι του.

Οι υπόλοιποι θα έχουμε μια κυβέρνηση η οποία θα καθορίζει τον τρόπου που ζούμε, που ανασαίνουμε, που πεθαίνουμε. Αυτή είναι η μόνη άμεση αλήθεια.

Ναι υπάρχει και η αλήθεια των εξωγήινων, της κούφιας γης, της δευτέρας παρουσίας, του μεγάλου Κθούλου, των αγγέλλων και των εκπτωτων, της συνομωσίας των δρακονιανών κλπ κλπ, αλλά τώρα στις 16 στη γη, στην Ευρώπη, στην Ελλάδα, στην Αθήνα, στην οδό τάδε αγαπητέ τάδε το μόνο που σου ζητούν να κάνεις είναι να ρίξεις ένα χαρτάκι σε ένα κουτάκι.

Και να αποφασίσεις την επόμενη μέρα όχι αν η ζωή σου θα γίνει καλύτερη γιατί αυτό είναι ένα όνειρο τρελλό όνειρο απατηλό, αλλά να αποφασίσεις τουλάχιστον πόσο μπορείς να αντέξεις ακόμα να σε δουλεύουν.

Τι μπορούμε να κάνουμε όσοι αναρωτιόμαστε και δεν είμαστε τυλιγμένοι σε κάποια σημαία στα μάτια και στο μυαλό μας?
Να κινητοποιήσουμε ένα μουχλιασμένο μηχανισμό που ονομάζεται σκέφτομαι, κρίνω, αποφασίζω.

Κι αν αποφασίσω μετά από σκέψη όμως να ρίξω και το ξυλάκι, σεβαστό.
Αν αποφασίσω μετά από σκέψη να απέχω κι αυτό σεβαστό.
Αν αποφασίσω να τους μαυρίσω όλους ή να επιλέξω κάποιον ΠΑΝΤΑ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΣΚΕΨΗ, σεβαστό.

Αρκεί να μην αφήσω να μου κάνουν ότι μου κάνουν πάντα. Να με σύρουν σαν τ'αρνιά που κάηκαν στην Ηλεία, όπου, ΕΚΕΙΝΟΙ ΣΚΕΦΤΗΚΑΝ.

ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΣΥΓΝΩΜΗ ΣΤΗ ΜΑΝΑ ΜΟΥ.

Εψαχνα να βρω διάφορα πράγματα για την Ολυμπία. Και έπεσα σε μια είδηση από της σελίδα της ΕΡΑ δύο χρόνων πριν....


"Υπό έλεγχο η φωτιά στην Ολυμπία

11/8/2005 8:56:00 πμ

Σε ύφεση, χωρίς ενεργά μέτωπα, βρίσκεται από τα ξημερώματα η φωτιά που εκδηλώθηκε την Τετάρτη σε πευκόφυτη περιοχή κοντά στην Αρχαία Ολυμπία. Η φωτιά, που είχε τρία μέτωπα, εκδηλώθηκε νωρίς το απόγευμα. Αμέσως στην περιοχή έσπευσαν δυνάμεις της Πυροσβεστικής για να αποτρέψουν την επέκταση της φωτιάς στο χωριό Αλφειούσα. Υπό έλεγχο έθεσαν τη φωτιά 90 άνδρες της Πυροσβεστικής με 30 οχήματα, επτά αεροπλάνα και τρία ελικόπτερα."

Δύο χρόνια μετά ήταν αλλοιώς...

Μουρθαν στο μυαλό κάποιες αναμνήσεις.

Η εκδρομή μας στην Ολυμπία είχε πάντα ορισμένα στανταρ που είχαν γίνει κάτι σαν ευαγγέλιο.

Το ξεκίνημα πρωί όταν η μέρα φαινόταν λιόλουστη. Φτάναμε πρώτα ένα καφεδάκι σε κάποιο από τα καφε. Οπου τύχει. Ετσι κι αλλοιώς όπου και να καθόσουν το πράσινο σ'επνιγε κι ο ηλιος χόρευε τρελλά σε κάθε στενό σε κάθε πέτρα.

Μετά η βόλτα στο στάδιο. Ενα περπάτημα ανάμεσα στις αγαπημένες πέτρες. Σε κάποια στιγμή ξαπλώναμε σε μια γωνιά στο γρασίδι κι ανασαίναμε. Με μια ανάσα που δεν περιγράφεται η δροσιά της. Κι η γαλήνη, η χαρά που γέμιζε η ψυχή, απερίγραπτη κι αυτή.

Η βόλτα συνεχιζόταν στο μουσείο. Να χαζέψουμε ακόμα μια φορά. Να θαυμάσουμε. Να νοιώσουμε περήφανοι. Να νοιώσουμε αλλοιώς...

Κι όταν η βόλτα τέλειωνε είχε φθάσει μεσημέρι. Και τότε το στομάχι γουργούριζε για να αράξουμε στη Λιναριά. Να φάμε το χωριάτικο κοτόπουλο που εκεί έμοιαζε με τέχνη. Το αεράκι να φυσάει τραγουδώντας και τα ποτήρια με το ντόπιο κρασάκι τσουγκρίζανε μέσα σε μια χαρά μιας αλλοιώτικης λάμψης.

Ημασταν στην Ολυμπία. Δε φοβόμαστε τίποτα και δε μπορούσαμε να νοιώσουμε μιζέρια. Ηταν όλα αρχοντικά, ξεχωριστά. Οι πέτρες που βαδίζαμε επάνω τους μας τιμούσαν που δεχόντουσαν τα πατήματά μας....

Ντρέπομαι τόσο πολύ.

Είναι σαν να προδόσαμε τη μάνα μας.

Ντρέπομαι.


ΩΡΕΣ ΥΠΟΝΟΟΥΜΕΝΩΝ.

Καήκαμε φωνάζουν
Χαθήκαμε φωνάζουν
Τι θα απογίνουμε φωνάζουν

Η επίσημη απάντηση όλων των αρμοδίων και μη?
Υπονοούμενα.

Εχω κάποιες υπόνοιες γιατί κάηκες αλλά δε μπορώ να σου πω ακριβώς τι είναι
Είμαστε μια παρέα και ο "έτσι" της παρέας πετάει ξαφνικά.
"Ασε μην ανοίξω το στόμα μου..."
Ανοιξετο ρε φίλε τι έχεις να πεις να το μάθουμε γιατί εδώ μπήκε μπουρλότο και ούτε οι ταυτότητες δε μας μείνανε να ξέρουμε ποιοι είμαστε!
Τι ακριβώς πρέπει να προσέξουμε? Ποιόν? Ποιούς?

Δηλαδή η φωτιές που κάψανε τη μισή Ελλάδα έχουν ένα πλάνο δράσης που φθάνει από τη γριούλα που άναψε το φούρνο μέχρι πιθανή εισβολή εξωγήινων....

Εμείς στις κάλπες ως τι θα παμε? Ως έλληνες ή ως εξωγήινοι?

Η εκλογική αναμέτρηση λοιπόν καθορίστηκε. Είναι η πολιτική του υπονοούμενου.
Είτε ξέρω και δε λέω είτε επειδή δε ξέρω τι μου γίνεται πετάω κάτι μήπως και πέσω μέσα.
Και το μεν δεύτερο είναι κατανοητό σε ένα κύκλο ανθρώπων που προσπαθών να συμμαζέψουν τα ασυμάζευτα και να μην γίνουν ρόμπα.

Αλλά το πρώτο, δηλ.ξέρω αλλά δεν λέω είναι πολύ σοβαρό για να πετιέται έτσι και να πλανιέται στα κανάλια σαν "ειδησούλα".

Και ακόμα πιο σοβαρό είναι το γιατί να το πετάμε έτσι ανέμελα?
Τι προκαλεί αυτό το υπονοούμενο σε ένα τόσο ταλαίπωρο λαό άραγε?

Εν τω μεταξύ η απόσταση μεταξύ των τηλεθεατών που νοιώθουν χαμένοι μ'αυτά που βλέπουν και κοιτάνε λες και παρακολουθούν κάποια χολυγουντιανή ταινία και τους "νεοπρόσφυγες" που τους τραβολογάνε δεξιά κι αριστερά για να βρουν έστω ένα καρεκλάκι να ξαποστάσουν, είναι τεράστια.

Ομως και οι μεν και οι δε είναι έλληνες και εντός ολίγων ημερών ψηφοφόροι.

Ποιοί θα κρίνουν το αποτέλεσμα αυτών των εκλογών. Οι πρώτοι οι δεύτεροι η μια κοινή σύμπραξη μεταξύ τους που θα είναι αποτέλεσμα της ίδιας σκέψης. ΟΡΓΗ!

Μπα.. το αποτέλεσμα των εκογών θα είναι πάλι ένα αποτέλσμα όπως όλα τα άλλα.
Δε βαριέσαι .. λες και ορίζω τίποτα.
Οτι γίνει. Θα δούμε... μετά.

Η όχι? Ποιός ξέρει. Θα δείξει.

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ. Παρακαλώ άμεσα εντατικά σεμινάρια για το τι αντιπροσωπεύει η Αρχαία Ολυμπία, γιατί παρακολουθώντας τα όσα έγιναν υπάρχουν σοβαρές ελλείψεις ιστορικών γνώσεων και όχι βέβαια από τους απλούς ανθρώπους που και ΄ηξεραν και πόνεσαν, από τους άλλους εννοώ..

Δευτέρα 27 Αυγούστου 2007

ΩΡΕΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΟΔΥΝΗΣ ΚΑΙ ΦΟΒΟΥ...

Θαθελα να γράψω τις σκέψεις μου, ή μάλλον θαθελα να βρίσω αλλά δεν μπορώ ακόμα.
Ο νομός Ηλείας δεν είναι ο τόπος καταγωγής μου αλλά έζησα εκεί κάποια χρόνια. Εκεί μεγάλωσαν τα παιδιά μου κι από εκεί είναι όλοι οι φίλοι τους.
Συνεπώς εδώ και τρεις μέρες μαθαίνουμε λεπτομέρειες για τη τραγωδία που δεν μπορούν να περιγραφούν.

Ο τάδε που κάηκε ήταν θείος του τάδε. Ο τάδε φίλος μας είναι άστεγος πλέον. Ο τάδε έχει χάσει τη μισή του οικογένεια. Ο τάδε έχει μείνει χωρίς ζωή πια..
Επί πλέον έχω τις εικόνες στα μάτια μου γιατί στο Καιάφα θυμάμαι στιγμές, γιατί στα Κρέστενα θυμάμαι εκδρομές, γιατί στην Αρχαία Ολυμπία ήταν το καταφύγιο που γαλήνευα τη ψυχή μου. Γιατί σε όλα τα μέρη που κάηκαν έχω περπατήσει και έχω γεμίσει από την ομορφιά της φύσης.

Επι πλέον δεν μ πορώ να μιλήσω ακόμα γιατί από την άλλη μεριά στη μεριά του Πάρνωνα που δεν έχει ΑΚΟΜΑ καεί είναι τα δικά μου μέρη, οι συγγενείς μου, ο τόπος που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν όλοι οι πρόγονοί μου.
Και δεν ξέρω αν οφείλεται σε κάποιο θαύμα που δεν καήκαμε ακόμα ή απλά πρέπει να περιμένουμε τη σειρά μας....

Περιμένω με φόβο μήπως ακούσω για κάποιο κοντινό χωριό που θα ξεσπάσει η φωτιά κι έτσι θα είμαι σίγουρη ότι σε λίγο θα φθάσει και πιο ψηλά σε εμάς γνωρίζοντας ότι αν τυχόν πιάσει φωτιά σ'εκείνη τη ζούγκλα της Αρκαδίας θα φθάνει ο καπνός μέχρι εδώ στο τσιμεντένιο σπίτι στην Αθήνα.

Αυριο τίποτα δεν θαναι ίδιο.
Ναι, μπορουν να γίνουν πολλά, αλλά θα είναι άλλα, μια νέα ιστορία μια νέα ζωή. Οπως συνεχίζεις αναγκαστικά όταν χάσεις κάποιον δικό σου και πρέπει να το αποδεχτείς να κάνεις τη καρδιά πέτρα και να συνεχίσεις. Μια άλλη ζωή.

Σάββατο 25 Αυγούστου 2007

ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΤΟΥΣ!

Δεν μπορώ να το πιστέψω. Δεν είναι μόνο γιατί καίγονται μέρη που βρίσκονται συγγενείς μου, φίλοι, μέρη που αγαπώ, που έχω μνήμες , ζωή , (όλη τη νύχτα παρακολουθώ και με το τηλέφωνο στο χέρι κι εγώ και τα παιδιά μου προσπαθούμε να μάθουμε που βρίσκονται οι φωτιές σε σχέση με τους δικούς μας ανθρώπους),
είναι που
κάθε πέντε λεπτά ανάβει μια νέα φωτιά..
σ'ολη την Ελλάδα
Μοιάζει το τραγικό αποκορύφωμα ενός δράματος που ξεκίνησε χρόνια πριν και τώρα παίρνει τη μέγιστη λυσασμένη μορφή
Ναι έχουμε να κάνουμε με λυσασμένα σκυλιά που θέλουν να τα κάψουν όλα μια και καλή να μη μείνει τίποτα..
ΓΙΑΤΙ?...
ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ?..
ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΤΟΥΣ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΕΡΔΟΣ ΣΕ ΜΙΑ ΠΑΤΡΙΔΑ ΚΑΜΜΕΝΗ ΑΝ ΤΟ ΚΕΡΔΟΣ ΛΑΧΤΑΡΑΤΕ ΚΑΙ ΟΝΕΙΡΕΥΕΣΤΕ .
Σ'ΕΝΑ ΤΟΠΟ ΣΤΑΧΤΗ. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΥΡΙΟ ΣΤ'ΑΠΟΚΑΙΔΙΑ...
ΕΛΕΟΣ!

Παρασκευή 24 Αυγούστου 2007

ΑΙΣΧΟΣ.

Α Ι Σ Χ Ο Σ

ΜΙΑ ΑΠΟΡΙΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΦΩΤΙΕΣ ΑΠΟ ΕΝΑΝ "ΠΑΛΙΟ"..

Πριν λίγο μιλούσα με το πατέρα μου στο τηλέφωνο που βρίσκεται σε ένα από τα χωριά στο Πάρνωνα. Βλέπει τους καπνούς από το Ταύγετο και μου είπε ακριβώς τα παρακάτω.

Είμαι 78 χρονών. Ολη μου τη ζωή δε θυμάμαι να είχε πιάσει ποτέ τέτοια φωτιά.
Πέρασε ολόκληρη η λαίλαπα του πολέμου και δεν κάηκε τίποτα.

Οι Γερμανοί γέμιζαν το τόπο με φωτοβολίδες. Μάχες, εκρήξεις, ανατινάξεις όλα μείνα όπως ήταν πριν.

Και οι ίδιοι οι κάτοικοι όλα τα χρόνια κάναν τις ίδιες δουλειές. Και τις μικροφωτιές που έβαζαν οι χωρικοί για διάφορες συνηθισμένες δουλειές. Και άνεμοι φύσαγαν. Η φύση προχώραγε πάντα σε συνδυασμό με τους κατοίκους.

Το ίδιο σίγουρα συνέβαινε και στην υπόλοιπη Ελλάδα.

Δηλαδή έτσι τυχαία το 2007 μέσα σε δυο μήνες βρέθηκε να καίγεται όλη η Ελλάδα? Επειδή λέει κάποιος πέταξε ένα τσιγάρο ή μια γριούλα έκαψε μερικά φύλλα στην αυλή???
Σοβαρολούμε?

Φαίνεται το 2007 τα πράγματα γίνονται αλλοιώς από ότι στη διάρκεια αιώνων.
Γιατί όταν λένε ότι κινδυνεύουν κτίσματα στη Μάνη που είναι από το 1700 τι σημαίνει ότι από το 1700 μέχρι σήμερα όπου ΠΟΤΕ δεν είχαν καεί έτυχε φέτος να γίνει?

Δηλαδή πανέμορφα μέρη που μένουν πανέμορφα αιώνες τώρα, όπως και στην Αθήνα τα υπέροχα βουνά που γίνα στάχτη όλα αυτά έτυχε να ατυχήσουν τη τελευταία εικοσαετία?
Τέλος συζήτησης.

Δεν υπάρχουν λόγια.

Κάθε Ελληνας που αγαπάει το τόπο του αληθινά, φέτος πρέπει να κυκλοφορεί με πένθος κι όχι δεν είναι λαικισμός. Δεν πενθεί κάποιος δηλαδή όταν καίγεται το σπίτι του? Δεν είναι σπίτι μας ο τόπος μας? Τοτε τι θα έπρεπε άραγε να πενθούμε?

Αν το σκυλάκι της τάδε χαμένης ηλίθιας ζεσταίνεται το καλοκαίρι και πρέπει να πάει σ'ενα καλό κομμωτήριο για κούρεμα?
Μήπως πρέπει να ανησυχουμε αν η τάδε παλαβή έβαλε καινούργιο στήθος ή καινούργιους κώλους?
Μήπως η έννοια μας είναι αν ο τάδε ξενέρωτος έκανε κι άλλο χρυσό δίσκο πουλώντας τη σαβούρα του?
Η μήπως θα έπρεπε να μας ανησυχεί ποιός πηδήχτηκε με ποιόν και πόση διατροφή ζήτησε η κερατωμένη του κερατωμένου?

Καίγεται η γή, τα ταμεία, οι τσέπες μας, τα παιδιά μας, οι γέροι μας και τα μυαλά μας.... αυτά μάλλον έχουν καεί από καιρό τώρα.

ΑΙΝΤΕ ΘΥΜΑ ΑΙΝΤΕ ΨΩΝΙΟ.. Κι εγώ που τα γράφω αιντε κι εγώ και η αναισθησία μου που έχει βγάλει μούχλα στη καρέκλα μου και στο μυαλό μου.

ΚΑΙΓΟΝΤΑΙ ΤΑ ΜΕΡΗ ΜΟΥ...

Που είναι ο φίλος που μόλις πριν λίγες μέρες λέγαμε.. εμείς πως τη γλυτώσαμε?
Είδες φίλε μου. Κανείς δεν θα γλυτώσει. Ολη η Ελλάδα στάχτη.
Πως θαναι άραγε η φωτογραφία που θα αναρτήσω την επόμενη χρονιά.. Θα μοιαζει με τούτη δω εδώ κάτω?

Τετάρτη 22 Αυγούστου 2007

ΔΙΑΚΟΠΕΣ..

Πως μπορεί κάποιος να μιλάει για διακοπές αν δεν διέκοψε τίποτα? Καθόντουσαν εκεί στο διπλανό μπαλκόνι της πανσιόν. Ιδιοι, μια μικρή μετατόπιση της εργαλειοθήκης τους λίγο παρα πέρα από το στριμωγμένο διαμέρισμα των αθηνών. Ηταν όλα εκεί πάνω στο τραπέζι τους τα γκατζετάκια τους που έχουν γίνει δεύτερη φύση.

Ανάμεσα σε ενα ατέλειωτο γαλάζιο πάνω κάτω εκείνοι ήταν το μελανό σημείο που διεκοπτε την ομορφιά της ρεμπελιάς. Λαπ τοπ, κινητά, mp3, κάμερες, μηχανές, προγραμματάκια, περιοδικά ανάλογα τα είχαν φέρει όλα μαζί, αντάμα με μια ακατάσχετη πολυλογία που τάραζε τη γαλήνη του φεγγαριού, μιλώντας για δουλειές και πάλι δουλειές, αυτοκίνητα και πάλι αυτοκίνητα, υπολογιστές και πάλι υπολογιστές.

Οι πιο φανατικοί είχαν γυρίσει τη πλάτη εντελώς θρασύτατα στη μεγάλη άρκτο που κόντευε να πέσει πάνω στα κεφάλια μας νευριασμένη, και δεν μπήκαν καν στο κόπο να συνειδητοποιήσουν έστω και ελάχιστα ότι έπρεπε για μερικές έστω ώρες να διακοπολογήσουν..

Η μέλισσα πάνω στο μπουκάλι της πορτοκαλάδας μου είχε αρχίσει να διαμαρτύρεται έντονα, η νυχτερίδα που φώλιαζε στη γωνία του πίσω μπαλκονιού το ίδιο. Το αλάτι πάνω μου μόλις που το συγκρατούσαν μη γίνει θύελλα και τους σκεπάσει με το μαρτύριο της λύσσας...

Ηταν εκεί φρέσκοι, αψεγάδιαστοι, οι κοπέλλες μακιγιαρισμένες, γεμάτες μπιχλιμπίδια, κρέμες και αρώματα που κάναν την ατμόσφαιρα να μοιάζει με πολυκατάστημα. Τα αγόρια ονειρευόντουσαν ένα γαμάτο νέο μηχάνημα που λες και η ιδέα τους προέκυπτε από το σκάσιμο που έκανε το κύμμα...

Ενοιωσα μια υπέροχη αλήτισα, τσαπατσούλισα, με πόδια γεμάτα άμμο, και βλέμμα σκεπασμένο από ένα πυκνό ουρανό.

Εκλεισα τ'αυτιά μου στις μηχανικές σειρήνες και κοίταξα ίσια επάνω το μυστικό διάδρομο. Μ'ενα σάλτο έφτασα στην άκρη του εκεί που τα πληκτολόγια είχαν χάσει πια τη σημασία τους και οι ρόδες γυρίζανε μάταια.

Διέκοψα.
Επέστρεψα σαν κλέφτης στο τόπο μου, κι ήταν ίδιος απαράλλαχτος όπως πάντα. Πέταξα μέσα ένα μπουκάλι μπύρας μ'ενα χαρτάκι από τσιγάρο που έγραφε την ΄ιδια φράση όπως πάντα. Είμαι εδώ. Παρούσα. Εχω χαράξει τις ολόιδιες μέρες μ'ενα λέπι και τις έχω διακόψει.. Για λίγο έστω. Η επιστροφή θα μοιάζει μ'ενα τσίμπημα από αχινό. Για να θυμάμαι το θαλασσί που αγνόησαν.

Κυριακή 19 Αυγούστου 2007

ΚΑΙ Η ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ ΣΤΑΣΗ ΣΤΟ ΓΥΡΙΣΜΟ..

ΕΠΕΣΤΡΕΦΕ..

Τρίτη 7 Αυγούστου 2007

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙ ΑΚΟΜΑ ΚΙ ΑΝ ΔΕΝ ΤΗ ΠΙΣΤΕΨΕΙ ΚΑΝΕΙΣ.

Γιατί άραγε η λογική έκανε τόσο δρόμο για να συμφιλιωθεί τελικά με τη πίστη
που πάντα εκεί ήταν, παρούσα? Δεν ήταν ποτέ εχθροί. Συνυπάρχουν αρμονικά.
Αυτή η αρμονία υπάρχει ακόμα κι αν αρνηθείς να τη δεις. Ακόμα κι αν παλαίψεις να τη διαψεύσεις.
Ισως έτσι να γίνεται πάντα. Πρέπει να διανύσεις ένα αρκετά μεγάλο δρόμο για να βρεις από που ξεκίνησες. Η μάλλον να παραδεχτείς αυτό που ήξερες και να συμφιλιωθείς..
Ενας απλός μονόλογος είναι χωρίς μεγάλες απαιτήσεις, χωρίς
φιλοδοξίες. Απλές καλοκαιρινές σκέψεις που φέρνει το θαλασσινό αεράκι
και σκορπίζουν ανέμελα..