ΠΕΡΙ ΚΑΝΙΒΑΛΙΣΜΟΥ ΣΥΝΕΧΕΙΑ..

Πάνε αρκετά χρόνια τώρα που στην Ελλάδα είχαμε βίωσει αρκετά σοκ (σαν κοινή γνώμη) κάποια Χριστούγεννα. Οι παλαιώτεροι θα τα θυμούνται ακριβώς όπως εγώ, οι νεώτεροι ίσως σαν μια παιδική ανάμνηση. Τότε, ενώ ήμασταν όλοι σε κλίμα γιορταστικό, τρεις απανωτές ιστορίες συγκλόνιζαν το πανελλήνιο όπως θα έλεγαν οι δημοσιογράφοι.

Ενας πατέρας βίασε και σκότωσε το παιδί του με φριχτό τρόπο.
Μια ομάδα νεαρών παιδιών εγκλημάτισε στο όνομα του σατανά.
Μια απελπισμένη γυναίκα ζήτησε από έναν απλοικό άνθρωπο να την σκοτώσει γιατί δεν είχε δύναμη να γίνει αυτόχειρας.

Οι τηλεοράσεις, τα ραδιόφωνα, ο τύπος μήνες ασχολήθηκαν με τις τρεις αυτές υποθέσεις.
Εγώ προσωπικά θυμάμαι πως πρέπει να έπαθα τη πρώτη σοβαρή κρίση κατάθλιψης στη ζωή μου. Θυμάμαι ότι το μυαλό μου, η ψυχή μου δεν μπορούσαν να χωρέσουν αυτά που άκουγα. Είχα πάθει μια φρίκη και μόλις κάποιος άνοιγε τη τηλεόραση εγώ κρυβόμουν σε κάποιο άλλο δωμάτιο. Δεν άντεχα ν'ακούσω άλλες λεπτομέρεις, συνεντεύξεις, σχόλια, δεν μπορούσα να φέρνω τις εικόνες στο μυαλό μου και να το αντέχω.

Από εκείνες τις μέρες μέχρι σήμερα συνειδητοποιώ πόσο δρόμο έχουμε κάνει στην ανοχή της εγκληματικής διαστροφής...
Επεισόδια όπως εκείνα και άλλα χειρότερα άρχισαν να κατακλύζουν τις ειδήσεις καθημερινά. Από όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου. Η τηλεόραση έγινε ο άρχοντας της τρομολαγνείας σιγά σιγά και οι τηλεθεατές τα άντεξαν και τα αντέχουν όλα.
Με πολύ λιγώτερα σχόλια από τότε, χωρίς κρίσεις κατάθλιψης, χωρίς ενοχές, χωρίς να χάνουν τον ύπνο τους το βράδυ.

Κάθε έγκλημα έγινε μια απλή είδηση. Αλλοτε μεγαλύτερης άλλοτε μικρότερης διάρκειας. Κάθε αισχρότητα, παρανομία, αδικία, απανθρωπιά έγινε κάτι που συμβαίνει σ'ενα κόσμο ηλεκτρονικό κάπου εκεί έξω μακριά από εμάς.
Η έναταση που δημιουργεί η αγανάκτηση , η φρίκη μετατράπηκε σε "ευτυχώς δεν συνέβη σε μένα".

Πολλοί μάλιστα (ίσως οι περισσότεροι δεν ξέρω) πήραν τη συνήθεια να γευματίζουν με μια μπυρίτσα ανάμεσα σε αίματα, σε σκηνές βίας, σε ειδήσεις για παιδεραστές, για εμπόριο οργάνων, για δολοφονίες μικρών παιδιών, για εγκλήματα πολέμου, για κάθε λογής έγκλημα που διαπράττεται από τον άνθρωπο για τον άνθρωπο.
Τσιμπούσι, σχόλιο, κούνημα του κεφαλιού, η συνήθης έκφραση "πω πω τι αίσχος βρε παιδί μου"...

Ολη η ανθρωπιά που ίσως κάπου μέσα μας κρύβουμε και ασφυκτιά στριμωγμένη στο σώμα ενός μισοκοιμησμένου και αδιάφορου πολίτη, συγκεντρώθηκε σε ένα τηλεχειριστήριο.
Και η τηλεόραση διαμαρτύρεται εντόνως για όλα. Παράθυρα δεξιά αριστερά γεμάτα φωνακλάδες που διαμαρτύρονται για όλα αγανακτισμένοι.
Από τη στιγμή που ανακάλυψαν ότι μπορούν να δείχνουν τα πάντα και να λαμβάνουν ως μόνη αντίδραση τα αποτελέσματα της τηλεθέασης, τα λένε όλα, δεν έχω παράπονο.

Η τουλάχιστον τα λένε με τρόπο ώστε να νομίζουμε ότι τα λένε όλα.
Είναι η ίδια ιδεολογία της αμερικανιάς του Χόλυγουντ.
Παίρνεις μια ταινία που ξεκινάει μ'ενα τεράστιο θέμα παγκόσμιας σημασίας και καταλήγει η ταινία στον ματσο μαν τον μπαρουτοκαπνισμένο από τις μάχες που έδωσε που φιλάει με πάθος την ηρωική γκόμενα που τ'αντεξε όλα μαζί του. Και όλοι χαρούμενοι βγαίνουν από τις αίθουσες γιατί όλα τελικά είναι δυνατά...

Γιατί το μεγάλο κοινό θεωρεί ξενέρωτες τις ευρωπαικές ταινίες τις κουλτουριάρικες όπως λένε?
Γιατί πλησιάζουν αυτό που δεν μπορούμε να ανεχτούμε. Την ασχήμια της αλήθειας που στο τέλος δεν θα δώσει μια ανακουφιστική λύση μέσα στον οχετό, ο ήρωας πεθαίνει στα σκατά όπως κάθε αληθινός ήρωας της ζωής.

Η αμερικανιά λοιπόν της φρίκης, μας οδηγεί τώρα και σ'εκείνο το ριάλιτυ που λέγαμε.
Ομως θα επανέλθω για το θέμα χωρίς τις υπόλοιπες σάλτσες.

Το μυαλό μου παίζει συχνά συνομοσιολογικά παιχνίδια το ομολογώ, όμως δυστυχώς σ'αυτή τη περίπτωση, δηλ. ο οραματισμός ενός μέλλοντος που θα πουλάω μισοτιμής το νεφρό μου για να ξεχρεώσω τις τράπεζες, ή που αντιθέτως θα έχω κάρτα μέλους στο κλαμπ πριβε"οι καλύτερες μεταμοσχεύσεις είναι εδώ" , ή ο καιρός που θα μου λένε αν κάνεις μπροστά στη κάμερα λάιβ τη μαιμου και θα σου πετάμε μια μπανάνα να τη τρως στον αέρα και μετά θα σε βάλουμε στη λίστα για να βρεις ματάκια... αυτή η εποχή είναι ήδη εδώ.

Θα ήμουν ευτυχής αν όλα αυτά ήταν απλά ένα σενάριο του άρρωστου μυαλού μου.

ΤΗΛΕΚΑΝΙΒΑΛΛΟΙ...

Μόλις τώρα άκουγα την είδηση στη τηλεόραση. Στην Ολλανδία λοιπόν ένα τηλεπαζάρι τύπου ριάλιτυ με έπαθλο ένα νεφρό, και παίκτες τρεις νεφροπαθείς. Ο νικητής θα κερδίσει το πολυπόθητο έπαθλο...

Τηλεκανιβαλισμό το ονόμασαν και δεν βρήκα καλύτερο τίτλο..
Δεν υπάρχουν λόγια πια στερεύουν για να περιγράψει κανείς αυτό που ζούμε γύρω μας. Αυτή τη κτηνωδία που με διάφορες μορφές βασιλεύει, κυριαρχεί πάνω από τις ζωές μας, πάνω σε κάθε στιγμή της υπάρξή μας πια..

Λένε ότι η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Ομως όλοι αυτοί που παίζουν με τις ζωές μας και το σιχαμερό τους κέρδος μας έχουν σκοτώσει τις ελπίδες προ πολλού.
Τι μένει λοιπόν να πεθάνει τελευταίο?

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΒΑ ΡΕΕΕΕΕ!!!!!!!

Αυτό που πάντα με φόβιζε στους κάθε λογής γυρολόγους απατεώνες που περιφέρουν τις βρώμικες σκέψεις και πράξεις τους στην ήδη βεβαρυμένη τρισάθλια καθημερινότητά μας, δεν είναι ότι υπάρχουν ή ότι κάποιος έντεχνα και σχεδιασμένα τους έχει τοποθετήσει να μας ρίχνουν τον οχετό από τα σκατολογήματά τους πάνω μας, είναι ότι για να επιζούν και να συνεχίζουν, ΕΜΕΙΣ είμαστε υπεύθυνοι.

Και όταν λέω εμείς δεν έχει σημασία αν απ΄ αυτή τη λεξούλα ξεφεύγει εσύ ή κάποιοι άλλοι. Οι πολλοί είναι το εμείς.
Μια συνεχής ακατάπαυστη γκρίνια για αυτό που βλέπουμε.

Τηλεοπτικά σκουπίδια, σωτήρες νέων διαστάσεων που λένε μπουρδολογίες ολημερίς, σκουπιδοβιβλία που σέρνονται με γυαλιστερά εξώφυλλα στα ράφια «προχωρημένων» βιβλιοπωλέιων, ρεμούλα, μίζα, απατεωνιά, γλύψιμο, αδιαφορία, ανθρωπάκια μιάς χρήσεως που γίνανε μόνιμοι!!!!!. Και κάτω απ’ολα αυτά άνθρωποι χάνοι που κοιτάζουν με μάτια μισομαστουρωμένα και δίνουν ευκαιρία στο τσίρκο να συνεχίζει.

Πως βγαίνει μια κυβέρνηση? Ψηφίζουμε.
Πως κρίνεται επιτυχημένη μια τηλεοπτική εκπομπή? Τη βλέπουμε.
Πως συνεχίζει να γράφει κάποιος? Αγοράζουμε τα βιβλία του.
Πως συνεχίζει να εκδίδεται μια εφημερίδα? Τη διαβάζουμε
Πως κρίνεται το κασέ ενός τραγουδιστή? Από τον όχλο που τραβάει από κάτω
Πως γίνεται αστέρι κάποιος στη τηλεόραση? Τον συζητάνε και τον παρακολουθούν οι πολλοί.

Αυτοί όλοι είναι οι πρώτη σκάλα των ενόχων.
Παρα δίπλα από όλους αυτούς τι υπάρχει?
Οι υπόλοιποι που αδιαφορούν για τη συνέχεια. Η δεύτεροι κατηγορία των ενόχων.
Εχουμε λοιπόν τους ΧΑΝΟΥΣ και τους ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΤΕΜΠΕΛΗΔΕΣ.

Και το αποτέλεσμα?
Οι πρώτοι διαιωνίζουν την επιβίωση της χαβουζας και οι δεύτεροι σφυρίζουν ψιλοαδιάφοροι λες και όλα αυτά είναι ΠΡΟΒΑ!

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΒΑ ΡΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ!
Αυτό είναι το έργο. Δεν έχει άλλο.

Οσο για εμάς όλους τους καλωδιωμένους εδω μέσα τη βλέπουμε τη δουλειά.
Σε κάποια στιγμή στο μέλλον για να μπορούμε να μπαίνουμε εδώ και να τριγυρνάμε
Θα καταθέτουμε μέχρι και φορολογική ενημερότητα........
Εδω που τα λέμε το παρακάναμε βρε παιδιά. Μας δώσανε ένα βήμα και αρχίσαμε να λέμε. Τι έτσι θα τελείωνε το έργο? Ελεύθερο διαδίκτυο? Μπα γιατί παρακαλώ από το ελπίζαμε αυτό?

Για να μείνει ελεύθερο το διαδίκτυο μόνο μια λύση υπάρχει. Να μαζευτούν καμμιά εκατοστή μεγαλοκαθηγητάδες ψυχίατροι και να βγάλουν λέει μια νέα θεωρία που να λέει «αποδεικνύεται μετά από εκτενή πειράματα ότι άνθρωποι οι οποίοι καταθέτουν τις σκέψεις τους διαδικτυακώς πάσχουν από μανία καταδιώξεως, ιδεοληψίες, εμμονές, και σχιζοφρενικά οράματα και ως εκ τούτου είναι ψυχοπαθολογικές προσωπικότητες που ζουν και εκφράζουν πράγματα που δεν ισχύουν.»
Μετά από αυτό θα μας έλεγαν «λαλημένους γραφικούς» και ουδείς θα ξανασχολιόταν μαζί μας.

Φέρτε μου την επιτροπή τώρα!

ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ, ΜΙΑ ΑΝΑΜΝΗΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΧΙΟΥΜΟΡ...

Κάποτε όταν πήγα για πρώτη φορά στη Ρώμη, καθόμουν σ'ενα μικρό καφέ. Καθώς χάζευα γύρω τα μάτια μου έπεσαν σε ένα κτίριο απέναντι. Εγραφε Τράπεζα του Αγίου Πνεύματος. Αν θυμάμαι καλά, μάλλον στη σκέψη μου φάνηκε σαν μια από τις καυστικές ατάκες του Οσκαρ Ουάιλντ..

Υπάρχει τελικά ένα χιούμορ διάσπαρτο γύρω μας. Ενας σαρκασμός που γίνεται μια απολαυστική συνήθεια. Δεν ξέρω βέβαια πόσο αυτή η συνήθεια είναι ωφέλιμη ή όχι. Το να βλέπει όπως λένε κάποιος τ'αντερά του έξω και να γελάει, είναι ωφέλιμο από την άποψη ότι εκείνη τη τραγική στιγμή αποφεύγει μια άσκοπη και επιβλαβή κρίση πανικού, όμως από την άλλη αν συνεχίσει να γελάει χωρίς να κάνει τίποτα πιθανά θα επέλθει το μοιραίο.

Πρέπει λοιπόν, επιβάλλεται να έχουμε μια ικανή αίσθηση χιούμορ στην εποχή μας. Γιατί σίγουρα δεν θ'αντέχαμε να βλέπουμε το χάλι που υπάρχει γύρω μας ανώδυνα, όμως κάποια στιγμή ίσως χρειαζόταν να περνάμε στην μέθοδο του σκωτσέζικου ντουζ. Δηλαδή γελάμε, σχολιάζουμε, λέμε εμπνευσμένα αστειάκια, αλλά ξαφνικά πατάμε πόδι, σοβαρεύουμε και αγριεύουμε με τρόπο αποφασιστικό.

Μερικά παραδείγματα. Οι μισθοί μας όπως έχουν διαμορφωθεί σήμερα είναι σίγουρα ένα επαναλαμβανόμενο καλαμπούρι, οι δηλώσεις και υποσχέσεις των πολιτικών συνδυασμένες με τα παράθυρα στις τηλεοράσεις είναι σκάλες ανώτερες σαφώς από το Μάπετ σόου, η εικόνα στα νοσοκομεία έχουν το καλτ χρώμα ταινιών όπως το "απ'το σούρουπο ως την αυγή", η παιδεία μοιάζει σίγουρα με το "μόνος στο σπίτι", οι δημόσιες υπηρεσίες παραπέμπουν "στους υπάλληλους", όμως εμείς σίγουρα κάποια στιγμή πρέπει να χάσουμε το χιούμορ μας γιατί έχουμε αρχίσει και μοιάζουμε έντονα,

με τον καραφλούλη καρπαζοεισπράκτορα του Μπένι Χιλ...

ΚΑΙ ΜΙΑ ΔΙΕΥΚΡΙΝΗΣΗ

Δεν θέλω να ισοπεδώσω τα πάντα. Δεν υπάρχει τίποτα πιο επικίνδυνο από τα να ισοπεδώνει κανείς τα πάντα. Οι απορίες που εκφράζω κατά καιρούς για τον χώρο του εσωτερισμού είναι πολύ συγκεκριμένες και προέρχονται από όσα έχω παρατηρήσει βαδίζοντας στη ζωή χρόνια τώρα.

Θάθελα όπως και πολλοί άλλοι φίλοι, να σταματήσει η εκμετάλευση. Σ'αυτούς τους χώρους και το γνωρίζουμε όλοι υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να κάνουν οποιαδήποτε πονηριά και κομπίνα πίσω από τη μάσκα του πνευματικά εξελιγμένου ανθρώπου. Δεν με νοιάζει εμένα αν η φυσιογνωμία τους και οι γνώσεις τους διαφέρουν από την Μαρίκα τη καφετζού της γειτονιάς μου. Η εκμετάλλευση είναι που έχει σημασία. Απλών, αγαθών ανθρώπων που τους πείθουν ότι κάτι ιδιαίτερο είναι και τους ρουφάνε χρήμα και ζωή.

Η ενασχόληση με τον εσωτερισμό έτσι κι αλλοιώς ήταν πάντα ένα σπορ πολυτελείας στον δυτικό πολιτισμό (τονίζω δυτικό γιατί έχει ιδιαίτερη σημασία).
Και κοινωνικός εσωτερισμός δεν υπήρξε ποτέ γιατί φύσικά είναι σχήμα οξύμορο.

Το να λέμε σήμερα ότι ο άνθρωπος πρέπει επιτέλους να περάσει σε ένα άλλο επίπεδο, πέρα από την απληστία του, τα δεινά της σάρκας του, τον υλικό πλούτο, και τα κατώτερα του ένστικτα είναι δηλαδή καινοτομία? Πρώτη φορά το ακούμε?

Και πως ακριβώς θα εξασφαλίσει ένας φτωχός άνθρωπος το πλησιάσμα σ'αυτό τον ανώτερο εαυτό. Αντί να ψάχνει για ένα κομμάτι ψωμί και μια δουλειά για να ζήσει θα αρχίσει να αγοράζει αποκρυφιστικά βιβλία, χαλαρωτικά cd και κρυστάλλους ευεργετικούς να ρίχνει στο αφρόλουτρό του?

Πάντα το ίδιο πρόβλημα ήταν και θα είναι. Ο μοναδικός τρόπος να ξεφύγει ένας απλός άνθρωπος και να προχωρήσει πιο πέρα είναι να πάψει να φοβάται. Να γίνει περήφανος για τον ευατό του και να δαμάσει τις αγωνίες του. Να συνειδητοποιήσει όλο αυτό το παιχνίδι που έχει γίνει εις βάρος του.

Κι αυτό τον απλό ανθρωπάκο δεν τον πλησιάζει κανένας μεγαλοεσωτεριστής ποτέ. Δεν ξέρει καν που μένει. Σε ποια ταπεινή συνοικία παλεύει για την επιβίωσή του.
Η δύναμη της εκκλησίας (και η εξυπνάδα της) είναι ότι έχει ανοιχτή τη πόρτα (δεν χρειάζεται και καμμιά ιδιαίτερη προσπάθεια γι'αυτό) σε όλους.
Το ίδιο συμβαίνει και με τα κόμματα και τα λαικίστικα συνθήματά τους . Φωνάζουν στ'αυτιά του αδικημένου του περιφρονημένου και του υπόσχονται στέγη.

Μέσα σ'αυτό τον αχταρμά υπάρχουν αληθινά σπουδαίοι πνευματικοί άνθρωποι. Αθόρυβοι, φιλάνθρωποι, ταπεινοί. Λίγοι αλλά υπάρχουν. Και υπήρξαν πάντα.
Οταν βλέπω λοιπόν τον κάθε ψεύτη να μιλάει για ανώτερα πνευματικά επίπεδα και να έχει και καλό κέρδος από το κάθε κακομοίρη λυπάμαι...

Είμαστε έλληνες. Κι έχουμε πολύ υλικό δικό μας, ντόπιο να μελετάμε δέκα ζωές και δεν θα μας φτάσει ο χρόνος. Να ανακαλύψουμε πάλι από την αρχή ένα πολιτισμό που δεν βασίστηκε ποτέ ούτε πάνω σε ανούσιες άσκοπες πολυλογίες, ούτε σε πονηρά τεχνάσματα, ούτε σε απειλές και εκβιασμούς.

Εχουμε ανάγκη απο καθαριότητα. Αμεση. Επιβάλλεται.

ΚΑΤΙ ΑΠΟ ΤΟ ΕΣΩΤΕΡΙΚΑ..

Διαβάζοντας στο εσωτέρικα το θέμα "Η τραγική μοίρα των πνευματικά εξελιγμένων ανθρώπων" (ελπίζω να θυμάμαι σωστά το τίτλο) είδα σε μια τελευταία απάντηση, ότι "οι αληθινά εξελιγμένοι πνευματικά άνθρωποι ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ να μεταδώσουν τη γνώση τους γιατί αλλοιώς θα σταματήσει η εξέλιξή τους.."

Αυτή η φράση πιστεύω, είναι εντελώς ξεκάθαρη για ένα είδος αντίληψης και απλά ας σταματήσουμε λίγο να την σκεφτούμε για να αντλήσει ο καθένας, εξαρτάται με το πόσο εξελιγμένος είναι ο καθένας βέβαια, τα δικά του συμπεράσματα.

Εμένα προσωπικά μου δημιουργήθηκαν ωρισμένα ερωτηματικά, ίσως και να μην κατάλαβα καλά, αλλά έτσι κι αλλοιώς αυτό το έχω ακούσει πολλές φορές μέχρι τώρα, σε πολλούς κύκλους οπότε είναι μια καλή ευκαιρία να εκφράσω ωρισμένες απορίες μου.

Εφόσον η γνώση δεν επιτρέπεται να μεταδίδεται, άρα μέχρι τώρα μεταδώθηκε σε όποιον την έχει με ένα είδος επιφοίτησης αγίου πνεύματος. Γιατί αν οι προηγούμενοι που την κατείχαν απαγορευόταν να την μεταδώσουν οι επόμενοι είναι αυτονόητο ότι την πήραν μόνοι τους από κάπου αλλού.. (φωτισμένοι άνθρωποι όπως συχνά ακούμε πλέον και φυσικά εκλεκτοί έτσι?) Η φύση λοιπόν η ο θεός ή οι συμπαντικοί παράγοντες, διαλέγετε και παίρνετε ότι σας αρέσει, κανένα πρόβλημα, έχουν εκλεκτούς και μη.

Και γιατί δεν επιτρέπεται? Γιατί μόλις γυρίσουν το βλέμμα σε κάποιον κατώτερο πνευματικά θα σταματήσει η εξέλιξη τους. Δηλαδή η φώτιση είναι για μένα και για κάνεναν άλλο και μάλλον απ'ότι καταλαβαίνει το πτωχό μυαλό μου όταν "φωτιστώ" ουδώλως με απασχολεί πλεον η έννοια άνθρωπος (οι γύρω μου εννοώ, οι απλοί άνθρωποι, η λεγόμενη κοινωνία δηλαδή ) παρα μόνο σε ότι αφορά την δική μου προσωπική εξέλιξη στα ανώτερα πεδία. Υποθέτω γιατί σε εκείνα τα ανώτερα πεδία πλέον έχω μπει μέσα μου έχω ανακαλύψει τον θεό που είμαι εγώ ο ίδιος και έχω γίνει ένα με το σύμπαν οπότε τι άλλο να ζητήσω απ τη ζωή?

Οπότε οι λεγόμενοι σοφοί, που είχαν τις σχολές τους και γύρω γύρω δεκάδες άτομα που τους άκουγαν, τους ακολουθούσαν, μάθαιναν, στην ουσία δεν πρέπει να ήταν αληθινά εξελιγμένοι πνευματικά γιατί τότε θα είχε σταματήσει η εξέλιξή τους.

Και ας πούμε ότι κάτι τέτοιο ισχύει. Δεν μπορεί να γίνει αλλοιώς και έτσι είναι το σωστό. Εμείς οι κατώτεροι πνευματικά που το ξέρουμε ότι γίνεται έτσι? Γιατί αν είμαστε ανώτεροι φυσικά δεν θα είμαστε μπροστά σ'εναν υπολογιστή να γράφουμε και να πιάνουμε ψιλή κουβέντα στα φόρουμ. Θα ήμασταν ήδη στην απομόνωση του προσωπικού μας σύμπαντος σε πλήρη ταύτιστη με το θεό. Σε άλλο γαλαξία για να χαριτολογήσω και φυσικά ούτε θα γυρίζαμε να κοιτάξουμε κάποιον που είναι άσχετος γιατί κινδύνευε να θολώσει το χψζω πεδιό μας..

Οπότε έχω μπερδευτεί κάπως. Οποιος είναι δεν μπορεί να ασχολείται μαζί μας, όποιος ασχολείται μαζί μας πιθανά δεν είναι, οπότε μάλλον όποιος από μας και να μιλήσει δεν έχει ιδέα γιατί ακριβώς μιλάει. Λογικό δεν είναι? Ούτε την τραγικώτητα ούτε την ευδαιμονία ενός τέτοιου πλάσματος δεν μπορούμε να γνωρίζουμε στο ελάχιστο γιατί να το έχουμε διαβάσει στα βιβλία αποκλείεται μια και ένα τέτοιο άτομο , λογικό συμπέρασμα, δεν έχει γράψει ποτέ κανένα βιβλίο αφού απαγορεύεται να μεταδώσει αυτό που ξέρει.

Μάλιστα..ωραία όλα λύθηκαν ειρηνικά και όμορφα στη ροή σκέψεων. Θέλω να ζητήσω συγνώμη βέβαια για την απλοικότητα των συμπερασμάτων μου αλλά τι να κάνουμε? Εχω την ευτυχία να βρίσκομαι σε εκείνο το μίζερο επίπεδο όπου δεν απαγορεύεται να λέω τίποτα απ΄ότι γνωρίζω και επι πλέον επειδή δεν ξέρω το πόσο υπέροχα είναι να είσαι θεός δεν φοβάμαι μη σταματήσω την εξελιξή μου για να γίνω!!!

Αγαπητέ φίλε, που άνοιξες το θέμα, όντως υπάρχει μια τραγικότητα στους ανθρώπους που νομίζουν ότι είναι πνευματικά εξελιγμένοι. Ισως και μεγαλύτερη από αυτή που φανταζόμαστε.. Εχει μπερδευτεί τόσο πλέον το θέμα του τι ακριβώς είναι η πνευματική εξέλιξη όπου εγώ προσωπικά, περιμένω με άπειρη υπομονή, να δω που ακριβώς το πάνε το θέμα. Πιστεύω ότι θα έχει πολύ ενδιαφέρον η συνέχεια.

Τώρα κάποια κόκκαλα που έχουν αρχίσει και τρίζουν εντόνως, δεν είναι τίποτα, από την υγρασία πιθανά που έχει η ατμόσφαιρα είναι..

ΟΛΟΙ ΟΙ ΚΑΙΡΟΙ ΙΔΙΟΙ ΚΑΙΡΟΙ...

Μια αγαπημένη μου ασχολία στο δίκτυο είναι να διαβάζω φύλλα από πολύ παλιές εφημερίδες. Είναι απίθανο! Το συμβουλεύω ανεπιφύλακτα. Είναι ένας ολόκληρος κόσμος που μένει εκεί ζωντανός όπως την ημέρα που πήρε το μερίδιο δημοσιότητάς του. Σε μια πολύ όμορφη σελίδα της εθνικής βιβλιοθήκης ,

http://www.nlg.gr/digitalnewspapers/ns/main.html

στην εφημερίδα ΕΜΠΡΟΣ της 25/5/1907 κοιτάτε τι διαβάζω...

Από ημερών κατηγγέλθει εις την εισαγγελία ότι εις υπάλληλος της Διεθνούς Οικονομικής Επιτροπής ελέγχου εξηφανίσθη καταχρασθείς 12 ομολογίας των διαφόρων εθνικών δανείων αξίας 12 χιλιάδων δραχμών Αι ομολογίαι ούται εδόθησαν εις τον εξαφανισθέντα υπάλληλο όπως τας αποστείλει εις το Λονδίνο προς απόσβεσιν του ποσού της αξίας αυτών. Ούτως όμως παίζων φαίνεται εις το χρηματιστήριον.....

All time classic…..

Ο ΑΡΧΗΓΟΣ!

Σήμερα γένησε (επιτέλους) η γάτα μου. Τέσσερα γατάκια τα οποία είναι ακριβώς κλωνοποίησή της. Ολοιδια μεταξύ τους ολόιδια με τη μαμά τους!! Μόλις λίγων ωρών και νασου ο αρχηγός! Προσπαθούν όλα να φάνε και τα κουβαριάζει σε μια γωνιά και τρώει μόνο του. Κοιμούνται κουβαριασμένα κι αυτό κοιμάται επάνω τους! Γενικώς έχει ήδη πάρει την ηγεσία και το ότι είναι πιο μεγαλοσωμο από τα άλλα το βοηθάει ήδη να κάνει τα δικά του. Δεν ξέρω αν είναι αρσενικό ή θυληκό αλλά σίγουρα γεννήθηκε με την αυτοπεποίθηση ζωγραφισμένη στο κούτελο.

Αντίθετα ένα άλλο είναι το μαύρο πρόβατο στο μαντρί. Κάθε λεπτό πρέπει να το ξαναβάζουμε κοντά στη μάνα του γιατί μονίμως προσπαθεί να φύγει μακριά από την οικογένεια. Σέρνεται και φεύγει!! Ούτε φαι το νοιάζει ούτε ύπνος απλά προσπαθεί να φύγει! Τα άλλα δύο είναι η ισορροπία στην οικογένεια. Τρώνε λίγο, κοιμούνται ήσυχα και δεν ενοχλούν κανέναν!

Είναι πάντως πανέμορφα και η γάτα μου (πρώτη φορά γεννάει) έχει μετατραπεί αμέσως σε μια μάνα που δεν αφήνει κανέναν ούτε να τα πλησιάσει ούτε αστεία τίποτα. Κέρβερος!
Η φύση. Χωρίς πολυλογίες και υστερικές απορίες, χωρίς πολύπλοκες αναρωτήσεις κάνει πάντα το καθήκον της και γνωρίζει (πιθανά με το παλιό καλό τρόπο όλα αυτά που εμείς έχουμε ανάγει σε ψύχωση!).

Δεν είναι τυχαίο που όταν θέλουμε να περιγράψουμε ότι κάποιος κάνει κάτι αυθόρμητα, ακολουθώντας την επιθυμία του και το ένστικτό του λέμε, φέρεται σαν ζώο. Αντίθετα όταν το πιο απλό πράγμα καταφέρνει να το κάνει δύσκολο, πολύπλοκο, βασανιστικό είμαστε περήφανοι γιατί το κάνει σαν άνθρωπος!

Δεν θέλω να υποβιβάσω "το μεγαλείο" της σκέψης μας αλλά βλέποντας τη γατούλα μου πόσο ήσυχα, όμορφα και απλά γέννησε μόνη , σκέφθηκα διάφορα...
Σκέφθηκα πόσο άδικο είναι όταν λέμε υποτιμητικά "σαν ζώο"...

Τι τα λεω όμως τώρα αυτά. Γραφικότητες και απλοικότητες είναι. Ετσι κι αλλοιώς τις αποφάσεις μας σαν άνθρωποι τις έχουμε πάρει προ πολλού για όλα!! Και είμαστε και περήφανοι και κυριάρχοι και σπουδαίοι. Η κορωνίδα της δημιουργίας! Η ο πάτος τ'ουρανού όπως έλεγε ο σοφός??

ΜΕΤΡΟ ΣΥΝΕΧΕΙΑ....

Σας το έχω ξαναπεί. Ο προβληματισμός μου για διάφορα θέματα άρχισε να γίνεται πιο έντονος, όχι από τα βιβλία που έχω διαβάσει ή τα προσωπικά μου βιώματα, αλλά από όταν χρειάσθηκε να ταξιδεύω καθημερινά πρωί απόγευμα (λόγω δουλειάς) με το μετρό, και μάλιστα με δύο γραμμές...

Επειδή οι εικόνες όμως αξίζουν όσες χίλιες λέξεις θα προσπαθήσω να σας περιγράψω με λέξεις που να αποδίδουν τις εικόνες αυτά που παρατηρούσα σήμερα το απόγευμα γυρίζοντας σπίτι.
Συνήθως έχω κάποιο βιβλίο και διαβάζω, σημερα λόγω κούρασης σκέφθηκα, μια και βρήκα θέση μέσα στο μετρό παρόλο που ο ένας ήταν σφιχταγκαλισμένος με τον άλλο, να χαζεύω γύρω μου αφηρημένα.

Το χάζεμα ξεκίνησε από τον κύριο που καθόταν μπροστά μου. Κουστούμι χλιδάτο (ωραίο λινό) τσάντα λαπ τοπ, φόραγε τα ακουστικά του. Ο κόσμος δεν υπήρχε γύρω του γιατί ο εν λόγω κύριος είχε βάλει τον ήχο στο τέρμα (ακούγαμε όλοι) χτύπαγε ρυθμικά χέρια και πόδια και σε λίγο χόρευε με κλειστά τα μάτια σαν να ήταν στο δωμάτιο του σε στιγμή έκστασης.
Λεω οκ.. ελεύθερος ο καθένας να κάνει ότι θέλει. Πριν προλάβω να κάνω διάφορες σκέψεις ακούω πιο εκεί μια άλλη μουσική αυτή τη φορά όχι από κάποιο mp3 αλλά από ένα φορητό μικρό cd όπου ακουγόταν δυνατά τσιριχτά ένα καψουροτράγουδο (τι je t'aime και πράσινα άλογα αυτό ν'ακούγατε), ο κάτοχος ένας νεαρός με μακρύ μαύρο μαλλί, γεμάτος τατουάζ και χαιμαλιά με ένα τσιγάρο (σβηστό βέβαια) ο οποίος φύσαγε ξεφύσαγε και κοίταζε γύρω τις κοπέλες με ύφος "α ρε χαμούρες όλες"....

Σε κάποια στιγμή άρχισα να κοιτάζω γύρω γύρω γρήγορα και συνειδητοποιώ ότι μάλλον πρέπει να είχα μπει σε κάποιο ιδιαίτερο βαγόνι, γιατί όλοι ήταν παιγμένοι μα εντελώς!!! Πρόσωπα κουρασμένα, θεόχαζα, στη κοσμάρα τους, κάτι κοπελίτσες φόραγαν κάτι παντελόνια κρεμασμένα τόσο χαμηλά να βλέπουμε αν το χουν περιποιημένο η όχι, κάτι γυναίκες μεγάλης ηλικίας ντυμένες σας σαχλοκούδουνα... ένας γέρος που κοίταζε το στήθος και τους πισινούς από τα κοριτσάκια..κάτι καλόγεροι που διάβαζαν κάτι φυλλάδες..

Μια αρρώστια γύρω... παντού.. Ανθρωποι που μοιάζαν να υπάρχουν απλά.. έτσι σ'ενα μονότονο ταξίδι ζωής, αδιάφοροι και κουρασμένοι για όλα.. Ανθρωποι του μετρό της ζωής με τις προκαθορισμένες στάσεις, ωράρια, εισιτήριο. Ανθρωποι απλά με μια κάρτα διαρκείας αορίστου χρόνου με το μόνο σίγουρο μια κάποια ημερομηνία λήξης.. κάποτε.

ΤΟ ΚΑΡΜΑ ΣΟΥΤΡΑ

Βρε παιδιά με κρατάτε στο σκοτάδι.. Τόσα ενδιαφέροντα πράγματα γίνονται στο κόσμο κι εγώ δεν παίρνω χαμπάρι. Εχει κυκλοφορήσει στην Αμερική το ΚΑΡΜΑ ΣΟΥΤΡΑ. Είναι ένα βιβλιαράκι που κάνει 15 δολλάρια και εξηγεί όλες τις στάσεις που μπορείς να πάρεις στο σεξ μέσα σ'ενα αυτοκίνητο, ακόμα και τι στάσεις ανάλογα με το μοντέλλο, τους κινδύνους κλπ κλπ.

Εγώ κάθομαι κι ασχλολούμαι με το κάρμα και τη σούτρα και οι άλλοι έχουν φτάσει στο διάστημα!

Κι εμείς εδώ στην Ελλάδα τίποτα? Και σ'αυτό καμμιά πρόταση να τους αφήσει όλους με το στόμα ανοιχτό σαν χάνους??? Δεν το πιστεύω..

Ούτε το ΣΟΥΡΤΑ ΦΕΡΤΑ δεν καταφέραμε να κάνουμε βιβλίο ούτε ΤΟ ΛΑΔΩΣΕ ΚΙ ΑΡΠΑΧΤΑ, ούτε το ΓΛΥΨΕ ΚΙ ΑΝΕΒΑ, ούτε το ΒΟΥΛΩΣΤΟ ΚΑΙ ΨΗΦΙΖΕ, ούτε καν ΤΟ ΣΚΥΨΕ ΚΑΙ ΣΚΑΣΕ!!!
Με στεναχωρείτε πολύ με στεναχωρείτε!!

Η ΕΝΑΡΞΗ ΤΩΝ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΝ ΚΑΙ.... Η ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΑ

Εναρξη λοιπόν χθες στις πανελλήνιες με νεοελληνικά. Στο θέμα που επιλέχθηκε υπήρχαν πολύ σπουδαία πράγματα. Ανθρωπισμός, η κοινωνία του ατομικισμού, η φιλανθρωπία, ο άνθρωπος συνάνθρωπος.

Ζητήθηκε από τα παιδιά να βαδίσουν ανάμεσα σ'αυτές τις έννοιες και να συλλάβουν το νόημα της φιλανθρωπίας.
Οι στιγμές που έζησα χθες με έβαλαν σε διάφορες σκέψεις. Αλλά ότι και να σκέφθηκα αυτό που θαθελα πραγματικά να ήμουν χθες, είναι να μπορούσα να γίνω ο μοναδικός διορθωτής των γραπτών ώστε να τα διαβάσω όλα γιατί ειλικρινά θάθελα να δω τι έγραψαν και πως το έκφρασαν..

Φυσικά το πρώτο σκοτείνιασμα μου ήρθε όταν άκουσα την παρέα των παιδών να λένε, "εύκολο θέμα το είχαμε κάνει και στο σχολείο". Αυτό το "ευκολο θέμα" με πάγωσε λιγάκι. Εύκολο γιατί το είχαν αναλύσει διεξοδικά στο σχολείο και είχαν κατανοήσει τη σημασία του και απλά δεν θα κουραζόντουσαν να εφεύρουν αναλύσεις ή εύκολο απλά γιατί έχω το έχω μάθει απέξω και δεν χρειάζεται καν να σκεφτώ?

Στη συνέχεια το συνέφιασμά μου αυξήθηκε όταν κατάλαβα ότι οι γνώσεις π.χ. περί Ντοστογιέφσκι των παιδιών περιοριζόντουσαν ακριβώς σ'εκείνη τη μονδαδική φράση που αναφερόταν και στο κείμενο. Οπως επίσης έμαθα ότι ο ευρωπαϊκός διαφωτισμός, κλπ κλπ ήταν ένα πληκτικό πέρασμα στο μάθημα της ιστορίας που επείδη ήταν sos το ξέρανε παπαγαλία και το θυμόντουσαν.

Εμαθα ακόμα ότι σημασία δεν είχε τι γράφανε αρκεί να τηρόντουσαν μερικοί απαραίτητοι κανόνες , αυτό το κατάλαβα όταν κάποιος είπε δεν πιστεύω ρε βλάκα να ξεπέρασες τις 500 λέξεις? Και το παιδί απάντησε γαμώτο δεν προλάβαινα να τις μετρήσω.

Σκέφτηκα λοιπόν την εικόνα.
Ενας νέος είναι μπροστά σε μια κόλλα χαρτί έχει 3 ώρες, του δίνουν να γράψει για ένα ύψιστης σημασίας θέμα, και σκέφτεται δύο πράγματα εναγωνίως. Πρώτον να θυμηθεί τι έλεγε το φροντηστήριο όταν είχαν "πετύχει" το θέμα και δύο να να μην περάσει τις 500 λέξεις γιατί δεν πρέπει!

Το αμέσως επόμενο που άκουσα ήταν το σχόλιο προς ένα συμμαθητή τους ο οποίος φαινόταν να είναι "ο επαναστάτης" της παρέας. Του λένε δεν πιστεύουμε να έκανες πάλι τη βλακεία και να γράψεις "τα αρνητικά" . Ρώτησα γιατί του το λένε και μου εξήγησαν ότι στο δεύτερο μέρος έπρεπε να τονισθεί ο θετικός ρόλος της παιδείας στην ανάπτυξη του πνεύματος της φιλανθρωπίας και το συγκεκριμένο παιδί περίμενε πως και πως "για να τα χώσει" στο σύστημα της παιδείας οπότε οι φίλοι του φοβόντουσαν μην το κάνει....

Τέλος προσπάθησα ακόμα μια φορά να καταλάβω τι ζητούν ακριβώς από τα παιδιά.
Το θέμα αυτό απευθυνόταν τελικά σε μια νεολαία που σκέφτεται ή σε μια νεολαία καλά προετοιμασμένη από τα φροντιστήρια στο να μην ξεπεράσει τις 500 λέξεις?

Σε μια κοινωνία σπατάλης ασύδοτης μαθαίνουμε την οικονομία της σκέψης, για να μην έχουμε πρόβλημα που να τη χωρέσουμε και μείνουμε απροσάρμοτοι.

Θαθελα να διαβάσω τα γραπτά σας παιδιά. Να καταλάβω κάτι παραπάνω από εσάς. Προς το παρόν είμαι ήσυχη για τις πανελλήνιες γιατί το παιδί μου είχε κάνει στο σχολείο το θέμα και "το θυμόταν" , δεν ξεπέρασε τις 500 λέξεις και σας διαβεβαιώνω ότι Ντοστογιέφσκι δεν έχει διαβάσει ποτέ αλλά έχει τουλάχιστον εμπαιδώσει ότι δεν είναι μπασκεμπολίστας!!

Ξέρω ότι θα με "μαλώσουν" φίλοι καθηγητές ότι κόλλησα στο θέμα 500 λέξεις. Γνωρίζω με πιο σκεπτικό γίνται η αξιολόγηση μιας έκθεσης. Δεν είναι εκεί το πρόβλημά μου. Εγώ θα πήγαινα ακόμα πιο πέρα. Θα πρότεινα η έκθεση να αναλύεται σε δέκα λέξεις αρκεί να μπορούσε να είναι αυτές οι δέκα λέξεις κατάθεση γνώσεων σκέψης και συναισθημάτων και όχι βαθμοθηρία.

Στο χώρο της εργασίας μου υπάρχει ένα νέο παιδί που το προσλάβανε γιατί ήταν αριστούχος στη σχολή που τελείωσε. Το λυπάμαι για το δούλεμα που τρώει από δυό παλαιότερους συναδέλφους (ετών 50 και άνω...) γιατί ειλικρινά το παιδί είναι εντελώς αμόρφωτο σε σημείο που τρομάζεις. Εγώ λυπάμαι οι άλλοι κοροιδεύουν κι εκείνο αγνοεί παντελώς (και αδιαφορεί) για τη κατάστασή του. Ηδη σκέφτεται μια καριέρα με καλά μπόνους, ένα ωραίο αμάξι, μια βιλίτσα στα βόρεια προάστεια, κι ένα φιρμάτο ντύσιμο. Και την γρήγορη άνοδο στην ιεραρχεία της πολυεθνικής που του προέκυψε. Φεύγει από το γραφείο "οικειοθελώς" στις 10 το βράδυ για να κάνει καλή εντύπωση και η πρώτη του ευτυχισμένη στιγμή είναι το λάπ τοπ που του παραχώρησε η εταιρεία!

Αυτό το παιδί είμαι σίγουρη ότι θα είχε γράψει "τέλεια" το χθεσινό θέμα. Γιατί δεν θα είχε αφήσει απέξω ούτε ένα από τα SOS που του υπέδειξε το φροντιστήριο. Εχει μάθει πολύ νωρίς ότι σημασία δεν έχει να σκέφτεσαι σημασία έχει να αποδίδεις αυτό που σου ζητάνε όπως ακριβώς στο ζητάνε. Με απλά λόγια να "μην βγαίνεις ποτέ έξω από τα πλάνα της επιχείρησης" όπου επιχείρηση είναι ακόμα και η ίδια η ζωή...

ΠΟΥ ΕΒΑΛΑ ΤΑ ΧΑΡΤΑΚΙΑ?

Στην ερώτηση κρίσης να θυμάμαι ή να ξεχάσω,
Ο φόβος που μου προέκυπτε πάντα ήταν οχι γιατί δεν μπορώ να ξεχάσω, αλλά γιατί δεν θυμάμαι τίποτα...

Σαν να λέμε ο βασιλισκο-μεμέντο.
Αλήθεια θυμάστε πως συνόψισε το πρόβλημά του ο αγαπητός Μεμέντο?
«Δεν μπορώ να θυμηθώ να σε ξεχάσω» αναφώνησε!!

Εγώ πάλι δεν θυμάμαι που έχω βάλει τα χαρτάκια με τις σημειώσεις που λένε να μην ξεχάσω αυτά που πρέπει να θυμάμαι...
Ατιμο πράγμα η μνήμη.

Οι σοφοί άνθρωποι λένε ότι όλα είναι στον εγκέφαλό μας αλλά πρέπει να βρούμε
Το κουμπί για ν’ανοίξουμε τις πόρτες της μνήμης.
Φαντάσου γέλιο να βρεις τελικά το κουμπί να πατήσεις και να μην έχει τίποτα μέσα περισσότερο από αυτά που ήδη ξέρεις!

Φαντάσου κάποιον που όλη του τη ζωή νηστεύει έχει στερηθεί τις αμαρτωλές απολαύσεις για να φτάσει το Πάσχα και ξαφνικά του ανακοινώνουν ότι το Πάσχα καταργήθηκε αλλά ξεχάσαμε να στο πούμε!

Συνεφιάζει. Ευτυχώς ... ο οφθαλμίατρος μου έχει πει ότι έχω μια εκ γενετής κηλιδα (σαν νησάκι) στο βυθό του ματιού και ο δυνατός ήλιος με ενοχλεί. Δεν πρέπει να κοιτάζω ποτέ τον ηλιο χωρίς προστασία και ούτε τα φλας των μηχανών.
Γι’αυτούς τους δύο λόγους αποφάσισα να μην ασχοληθώ με το «π» και να μην γίνω μοντέλλο...

ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΑΙ ΤΩΡΑ..

Γιατί όσα παραμύθια γνωρίζω τελειώνουν με τη φράση
«Και ζήσαμε εμείς καλά κι αυτοί καλύτερα?»

Τώρα βέβαια υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο να μην έχω
αντιληφθεί , ακόμα, τι ακριβώς είναι το καλά
ή να μου έχουν δώσει εσφαλμένες πληροφορίες σχετικά
με το πως ζήσαν αυτοί...

Πάντως η ιστορία είναι πληκτικά επαναλαμβανόμενη
Οσό πιο δυνατά και θαρραλέα παλαίψεις με τους δράκους
στο τέλος αντικρύζεις την ίδια σκηνή.
Οι τεμπέληδες που παίζαν πρέφα στα μετώπισθεν
πιάνουν πρώτη θέση στο κάστρο, ασε που καμμιά φορά,
πριν τη τελική μάχη καταφέρνουν και καμμιά συμφωνία της τελευταίας
στιγμής με το δράκο ερήμην σου πάντα...

Οπότε εκεί γίνεται το θεικό να γυρίσουν να σου πουν
«χαλάρωσε λίγο.. πολύ βαρειά το πήρες το καθήκον σου..άραξε»
Θα μου πειτε τώρα τι σ’επιασε και μιλάς για παραμύθια, δράκους ,κάστρα και τεμπέληδες?

Απλά σκέφτομαι, όπως έχει πει κι ο καλλιτέχνης....,καταλαβαίνεις ότι μεγαλώσες
όταν όλα όσα βλέπεις γύρω (συμπεριλαμβανομένης της μελλοντικής κατάληξης) σου φαίνονται γνωστά.

my concept..

One concept..

ΣΤΗΝ ΑΛΛΗ ΖΩΗ ΝΑ ΖΗΤΕΙΣΕΤΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΕΓΑΛΟ ΕΚΕΙ ΠΑΝΩ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΤΕ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ.. ΤΩΡΑ ΕΔΩ ΠΩΣ ΤΟ ΒΛΕΠΕΤΕ?

Γιατί φωνάζω?
Είναι πολλά πράγματα μαζί αλλά θα προσπαθήσω να τα απλοποιήσω για να σας τα πω.

Ονειρεύομαι ένα κόσμο όπου τα παιδιά θα ερωτεύονται την αλήθεια πίσω από τα ψέμματα. Ενα κόσμο που θα ερωτευτεί ξανά τη ζωή απ΄την αρχή.
Θα θελήσει να πάρει το χαμένο έδαφος πίσω.

Γκρινιάζω γιατί δεν μπορώ να πολεμήσω αυτή τη θλίψη που ξεδιάντροπα ονομάσανε ζωή λεκιάζοντας την αλήθεια μια σπουδαίας σύλληψης.
Γκρινιάζω γι’αυτούς που σχεδιάζουν ένα κόσμο γεμάτο ανθρώπινα αντίγραφα,
Γκρινιάζω και μ’αυτούς που ονειρεύονται ένα κόσμο γεμάτο άυλες οντότητες.

Εδώ υπάρχουν άνθρωποι.
Το θυμάστε?
Ανθρωπος.

Ξέρω είναι δύσκολο να υποταχτείς σ’εναν έρωτα που έχει σίγουρη ημερομηνία λήξης. Η ιδέα ξεκάνει τις πιο σθεναρές αντοχές σου σε τσακίζει, βαδίζει μαζί σου
Από το πρώτο λεπτό της ανάσας σου...

Ομως διάβολε κάποιος λόγος υπάρχει που είσαι ανθρωπος.
Κάποιος λόγος υπάρχει που ξέρεις ότι αυτό είναι ζωή και αυτό είναι θάνατος.

Πριν να φτιάξεις αντίγραφα,
Πριν να ψάξεις να γίνεις κάτι πέρα από αυτόν,
Αναγκαστικά θες δε θες πρέπει να μάθεις τι στο κόρακα είσαι.

Φτιάχοντας μια καρικατούρα για ν’ανακουφίσεις από τη μία τη ματαιοδοξία σου και από την άλλη τη φρίκη της ματαιότητας της ύπαρξής σου, δεν λύνεις τίποτα.
Θαθελα ναμαι θεός αλλά είμαι άνθρωπος...

Και υπάρχει λόγος γι’αυτό, ακόμα κι αν ο λόγος είναι μια εντελώς αστεία σύμπτωση, το ανέκδοτο που διηγήθηκε ένας θεός για να περάσει την ώρα του !!!

Δεν είναι απαραίτητο να είσαι τα πάντα για να αποδεχτείς ότι είσαι. Η αλήθεια μπορεί να είναι ανώτερη ή κατώτερη από αυτό που φαντάζεσαι μπορεί να μην είναι τίποτα από αυτά που ελπίζεις ή και όλα μαζί αλλά προς το παρόν...

το μόνο πράγμα που σου έμαθαν καλά είναι να αυτομαστιγώνεις την ύπαρξη σου και να ταλαιπωρείς την ύπαρξη των άλλων
Τι φοβάσαι? Μην αγαπήσεις αυτό που δεν μπορείς ν’αντέξεις?

Ολη σου η πορεία θυμίζει εκείνον που δεν ερωτεύεται ποτέ μήπως και στο τέλος πληγωθεί.

Κάποιο βράδυ, έχω ξεχάσει πόσος καιρός πάει από τότε, πέρασα το τείχος της ομίχλης.
Οταν γύρισα είχα φορτωθεί μ’ενα νέο καθήκον. Να αποδεχτώ ότι είμαι άνθρωπος..

Ονειρεύομαι ενα κόσμο που θα μετακομίσει στην άλλη μεριά του εαυτού του.
Που θα μπορεί να βαδίσει επιτέλους θαραλλέα υπάρχοντας και συνυπάρχοντας πέρα από τα τείχη του καθημερινού θανάτου του.

Και γκρινιάζω ακόμα πιο πολύ γιατί βλέπω ότι υπάρχουν παντού «ξυπνήματα» αλλά και μια νέα μορφή πιο στυγνής από κάθε άλλη φορά, παραπληροφόρησης, για να σκεπάσει άλλη μια φορά... το αυτονόητο....

Σίγουρα είναι λογικό κάποιος να πει. Σιγα ρε κι εσύ κατάλαβες ποιό είναι το αυτονόητο τι λε ρε παιδί μου? Μα δεν είναι τίποτα το σπουδαίο. Τίποτα το φοβερό και το απόκρυφο όπως σου έχουν κάνει πλύση εγκεφάλου ότι είναι...

Ανάμεσα στις σαχλαμάρες, στις πονηριές, στην εκμετάλλευση και στη παράνοια... κυκλοφορεί το αυτονόητο. Για ψάξου καλύτερα.

ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΙΑΦΟΡΑ...

Είναι άλλο πράγμα να φαντάζεσαι χίλια δυο πράγματα μέσα στην έκσταση μιας ηδονής, να θέλεις να εκφράσεις με όλους τους τρόπους αυτό που νοιώθεις,
και είναι άλλο θα αγωνίζεσαι να βρεις χίλιους τρόπους για να μπορέσεις να νοιώσεις μια έκσταση που απλά υποπτεύεσαι ότι μπορεί να υπάρχει..
Πως να βρεις τον έρωτα όμως σ'ενα περιβάλλον που προσπαθούν να σου αποδείξουν ότι είναι ή μάταιος, ή άχρηστος, ή επιζήμιος ή ακόμα και ξεπερασμένη γραφικότητα?

ΠΟΥ ΠΗΓΕ ΟΛΟΣ Ο ΕΡΩΤΑΣ?

Πόσα χρόνια πάνε από τότε που το σεξ άρχισε να γίνεται "επιτρεπτό"? Δεν είναι τόσα πολλά αν συγκρίνει κανείς το πόσο καιρό δεν ήταν.. Λίγες γενιές πριν υπήρχε ακόμα η παρθενιά σημαία. Λίγες γενιές μετά αυτή τη μικρή λεξουλα "σεξ" δεν ξέρει κανείς πως να τη χρησιμοποιήσει.

Τα κερδίσαμε όλα. Η σεξουαλική επανάσταση έγινε πραγματικότητα και τώρα τι?
Στην εποχή του ασύστολου καταναλωτισμού το σεξ μπήκε κι αυτό στη τελική ευθεία. Τα κάναμε όλα, τα είδαμε όλα, τα απαιτήσαμε όλα.. ωραία. Χορτάσαμε.

Τι θα εφεύρουμε τώρα για να ξεπεράσουμε τον "αυτοευνουχισμό" μας? Η κοινωνία έγινε ένα απέραντο μπουρδέλο στη κυριολεξία. Και τώρα πρέπει να βρούμε τρόπο να συμμαζέψουμε το ψυχικό μας νταβατζιλίκι. Κομματάκι δύσκολο ε?

Πρέπει να επαναφέρουμε τα παιδιά σ'εκεινο το λεπτό σημείο του ονειρεύομαι-επιθυμώ-λειτουργώ γιατί η κατάσταση λειτουργεί ως τη βρίσκω-κάνω ένα στα πεταχτά-βαρυέμαι.

Κάποιος που έχει αποκτήσει ένα πακτωλό χρημάτων και έχει ικανοποιήσει όλα του τα βίτσια κάθεται σκεφτικός και λέει τι στο διαολο να κάνω για να βγω από τη πλήξη μου.
Μια γενιά που την μετέτρεψαν σε φιλόδοξη πουτάνα που της πασάρανε τη ψυχανωμαλία για εξέλιξη, που τη βιάζουν από παντου σε καθημερινή βάση, που θα βρει το δρόμο να ερωτευτει ξανά τη ζωή και τον έρωτα?

Κορίτσια ανοίγουν τα πόδια γενικώς και αγόρια προσπαθουν να εισέλθουν στους βαριεστημένους κόλπους επίσης γενικώς. Το βιντεάκι του ανηψιού είναι η live προέκταση της αυνανιζόμενης φαντασίας...

Σεξ ε και?

κατι δεν παει καλα με τις σεξουαλικες σχεσεις των νεων, ή κανω λαθος?

ολοι γνωριζουμε τα βιντεακια απο κινητα τηλεφωνα που κυκλοφορουν στα χερια των πιτσιρικαδων.
θεωρουσα το φαινομενο περιορισμενο σε καποιους απο την νεολαια, που τα ΜΜΕ ειχαν μεγαλοποιησει.
χτες ομως ο εικοσαχρονος γιος ξαδελφης μου, μου ειπε "θειε εχω βιντεακι την γκομενα μου να μου παιρνει πιπα" λες και θα μου εδειχνε τα κατορθωματα τους σε καποιο αθλημα.

και απορησα με το πως βλεπουν το σεξ οι νεοι σημερα.
θυμαμαι οτι στην εποχη της δικης μου νεοτητας, η σεξουαλικη επαφη ηταν προσωπικη υποθεση των εμπλεκομενων.
οτι την ωρα της πιπας ή του πηδηματος, το μυαλο μας (αντρων και γυναικων) ηταν στην πιπα και στο πηδημα, και οχι στο πως θα το βιντεοσκοπισουμε και στο τι εντυπωση θα κανει στους φιλους μας.

πως σκατα απολαμβανεις μια πιπα οταν την βιντεοσκοπεις?
μπορω να το κατανοησω ως πιπερατο βιτσιο απο χορτασμενους στο σεξ ανθρωπους, που το κανουν για δικη τους χρηση, αλλά δεν το κατανοω να γινεται στην ηλικια των 20 (και παρακατω) και να δημοσιοποιειται.

δεν ειναι χορτατοι οι πιτσιρικαδες, ειναι αποπροσανατολισμενοι και μπουχτισμενοι, τοσο που να υποκαθιστουν την σεξουαλικη απολαυση με την επιδειξη...
παιδια, δεν πατε καθολου καλα νομιζω...

ΓΙΑ ΤΟΝ JOHNNIE!!!! Ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΩΡΑ ΔΙΚΑΙΩΝΕΤΑΙ:)

ΕΛΕΟΣ? ΠΟΙΟ ΕΛΕΟΣ? ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΕΟΣ ΚΑΝΕΝΑ!!!

Προχτές στο γραφείο μου βλέπω το εξής μειλ το οποίο μου έστειλε μια συνάδελφος από το πιο εκεί γραφείο.... «σε παρακαλώ μπορείς να κλείσεις ένα ταξί για τις 16.30 που πρέπει να φύγω»?.....

Το διανοείστε ε? Η κυρία αυτή είναι ακριβώς το δίπλα γραφείο από μένα.
Υπήρχαν οι εξής λύσεις :
Καθώς θα πήγαινε προς μπάνιο μεριά να μου το πει
Να σηκώσει το εσωτερικό τηλέφωνο και να μου το πει
Μια και τα γραφεία χωρίζονται από ένα ξύλινο χώρισμα να ρίξει ένα χτύπο σαν τους φυλακισμένους και να μου το πει
Μπορούσε να βάλει μια φωνή και να πάω από εκεί
Να γράψει ένα χαρτάκι να το βάλει σε ένα μπουκάλι και να μου το φέρει η θάλασσα!!!!
Και όμως έγραψε ένα ΜΕΙΛ!!!!!!

Κάθισα σκεφτική και λίγο αγχωμένη... Κάτι μου έχει διαφύγει και δεν το έχω καταλάβει. Δε υπάρχει άλλη εξήγηση. Πρέπει να έχει δημιουργηθεί κάποιο καινούργιο είδος πειραματόζωου στα εργαστήρια το αμόλησαν ελεύθερο για να παρακολουθήσουν τις κινήσεις του κι εγώ νομίζω ότι είναι άνθρωποι! Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση. Να δεις που αυτή η νέα φυλή πρέπει να έχει κάποιο συγκεκριμένο σημάδι πάνω της αλλά εγώ δεν έχω διαβάσει αρκετά και δεν έχω μάθει!

Τι να έχει? Τι να έχει?.... Κινητό έχουμε όλοι, mp3 επίσης, dvd δεν το συζητάμε, ψηστιέρα από χρόνια τώρα, καφετιέρα για το γαλλικό επίσης.... πιστωτική έχουμε, δάνειο έχουμε, αυτοκίνητο με leasing έχουμε.... μπα κάτι άλλο πρέπει να έχουν αυτοί πολύ πιο σπουδαίο...

Κι από ποιό εργαστήριο ξεκίνησε το πείραμα? Αλλη σπουδαία απορία μου. Τι τους έλεγαν βρε παιδί μου εκεί που θα φόραγαν εκείο το μηχάνημα σα κομμένο πεπόνι με καλωδιάκια στο πάνω μέρος του κεφαλιού. Κάτι σπουδαίο θαγινε εκεί πιο σπουδαίο από υπνωτισμούς και τέτοιες κουταμάρες.

Θα πρέπει να συνδυάστηκαν διάφορες εγκεφαλικές λειτουργίες με αντιδράσεις που εγώ αγνοώ... π.χ. μόλις σούρχεται η όρεξη να μιλήσεις αντί να μιλάει η γλώσσα και ν’ανοιγοκλείνει το στόμα θαχει γίνει καποια μυστική ένωση με τα χέρια να κολλάνε στο πληκτολόγιο και να γράφουν!!! Νατο αυτό είναι!!! Τα χέρια έχουν αντικατασήσει το στόμα! Αντί να εκφράζεσαι με το λόγο κρατάς ένα μηχάνημα. Τις πιο πολλές φορές είναι ένας υπολογιστής ή ένα κινητό....

Α γι’αυτό βλέπω εκείνες τις παρέες από 6-7 άτομα που όση ώρα κάθονται στο μπαράκι αντί να μιλάνε κοιτάνε όλοι ένα κινητό και βαράνε πλήκτρα.... Μιλάνε βρε απλά εγώ δεν το καταλάβαινα. Εκφράζονται με τα χέρια.

Τώρα το κατάλαβα ο λόγος πια δεν ειναι ήχος που βγαίνει από το στόμα είναι προέκταση της γνωστής παλιάς κίνησης που στους παλιούς καιρούς ονομάζαμε μαλακία!!!!
Συγνώμη δεν το λέω με κακία... απλά τώρα μουρθε η λάμψη και τα κατάλαβα όλα.

Πρέπει να πάρω έναν υπολογιστή στη μάνα μου επειγόντως γιατί τώρα τελευταία δεν πολυκουβεντιάζουμε και δεν είχα καταλάβει το γιατί. Κι ένα κινητό και ένα ipod να κάνουμε κάτι γλέντια τρελλά!!!

Από αύριο στο γραφείο νέα αντιμετώπιση.
Προς : καφετζή
Από : 3ο γραφείο δεξιά
Θέμα : Ενα φραπέ γλυκό με γάλα
Παρακαλώ το καλαμάκι ζιπαρισμένο για να το ξαμολήσω απότομα και να μου βγει το μάτι που έτσι κι αλλοιώς έχει γκαβωθεί από την ομορφιά που βλέπει !!!!!!!

ΜΙΑ ΑΛΛΟΙΩΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ...

Στη σημερινή απεργία δυό πράγματα ήταν δύσκολο να κάνω. Να βρω τα χρήματα και να τα επιστρέψω στα ταμεία και να μην πάω στη δουλειά μου. Το πρώτο είναι κατανοητό νομίζω. Το δεύτερο επίσης κατανοητό μια και δεν είμαι στο δημόσιο.

Οι απεργίες πλέον είναι κάτι σαν σκασιαρχείο των δημοσίων υπηρεσιών, των μέσων μεταφοράς και των ίδιων των συνδικαλιστών. Φυσικά πάντα υπάρχει η ανακοίνωση μετά οτι η απεργία είχε μεγάλη επιτυχία...(?) Θα πει βέβαια ο ξαναμένος ενθουσιώδης ιδεολόγος, "να κάτι σαν και σένα θα μείνουν αιώνιοι σκλάβοι" γιατί ο συγκεκριμένος ενθουσιώδης διδάσκει πάντα πως να κάνουν θυσίες... "οι άλλοι"!!!

Καθότι η οποιαδήποτε θυσία είναι ευκολότερο να υποδεικνύεται παρά να εφαρμόζεται. Κι επειδή στην εποχή μας δεν βλέπω και πολλούς οι οποίοι ¨"θυσιάζονται" για το κοινό καλό, (εκτός κι αν θεωρούμε αγώνα το να κάθεσαι σ'ενα γραφείο με φραπέδες και ψιλοκουβέντα και αναλύεις το πως ο κόσμος θα ήταν καλύτερος), εγώ βρήκα ευκαιρία να κάνω το μικρό μου σκασιαρχείο από την καθημερινή σκλαβιά.

Ενημέρωσα ότι λόγω απεργίας θα αργούσα να πάω και άργησα λίγο παραπάνω. Πήρα ένα καφέ στο χέρι κάθησα σ'ενα παγκάκι στο κέντρο της Αθήνας κι ένα κλασσικό κουλούρι, και αποφάσισα να δω το κόσμο για λίγο 9-10 το πρωί..

Λίγο νομίζετε ότι είναι? Η ζωή ενός καθημερινού απλού ανθρώπου μοιάζει με επανάσταση αν βρει καιρό καθημερινή 9-10 να είναι κάπου έξω οπουδήποτε εκτός από τους τοίχους του αγαπημένου του γραφείου!

Αλήθεια τι είναι επαναστατικό σήμερα?
Μια σειρά από απίστευτα κατορθώματα.
Επανάσταση είναι να κλείσεις τη τηλεόραση.
Να μην έχεις πιστωτική
Να μην ψωνίσεις μια και τα περυσινά ρούχα μια χαρά σου κάνουν
Να πιάσεις μια ωραία κουβέντα με τους δικούς σου στο σπίτι
Να την αράξεις σ'ενα παγκάκι
Ν'αφήσεις το αυτοκίνητο και να κυκλοφορείς με τα πόδια ή με το λεωφορείο
Να μη βάψεις τα μαλλιά μόλις βγουν οι πρώτες άσπρες τρίχες

Και ακόμα βαρύτερα παραπτώματα
Να φας επειδή πεινάς πριν τις 12 στην ανάσταση ας πούμε ή να μην σου κάνει εντύπωση αν άλλαξε ο χρόνος γιατί εσένα δεν σου αρέσει η 1η γενάρη αλλά προτιμάς τη 1η του Απρίλη και τη γιορτάζεις έτσι επειδή σου αρέσει.

Επανάσταση σήμερα δεν είναι οι εικόνες από μπαρουτοκαπνισμένους εργάτες και αιματοβαμμένα πεζοδρόμια. Είναι η ελάχιστη ανάσα έξω από τα κάγκελα που τολμά να πάρει ένας συνιθισμένος απλοικός ανθρωπάκος.

Είναι οτιδήποτε μπορείς να κάνεις έξω από αυτά που κάνουμε όλοι.. γιατί στη μορφή που έχει πάρει πια η ζωή μας είναι κατόρθωμα ακόμα και να δεις τον ήλιο σε μια πλατεία 9-10 μια καθημερινή μέρα...

Απλοικό ε? Μη φοβάστε υπάρχουν και χειρότερα.. Οι υπόλοιποι στο γραφείο είχαν ξεκινήσει 2 ώρες νωρίτερα σήμερα (κατά τις 6.00) για να είναι σίγουροι ότι πάση θυσία θα φθάσουν στην ώρα τους. Μόνο εγώ άργησα τελικά...

Επανάσταση είναι ακόμα κι αυτός ο χώρος που λέμε τα αστεία μας και τα σοβαρά μας γράφοντας πάνω σ'ενα πληκτρολόγιο κι ελπίζω να μη βρουμε καμμιά μέρα ξαφνικά κι απότομα τους υπολογιστές κλειδωμένους και τα πληκτολόγια χαλασμένα :)

Σχετικά με cradle of forest συνέχεια...

Μια και ένας φίλος με ρώτησε να κάνω μερικές διευκρινήσεις για το cradle of forest.
Μπορείτε να βρείτε βιντεάκια σχετικά, που αλλου? στο you tube πατώντας στην αναζήτηση cradle of forest ή και Joe Romersa. Δεν βρήκα βιντεο για το κομμάτι τύπου συναυλία ή κάτι σχετικό. Απλά επειδή είναι ένα από τα θέματα του silent hill τα βιντεάκια σχετίζονται με το παιχνίδι ή είναι φαν που έχουν πάρει μια κιθάρα ή ένα πιάνο και τραγουδάνε μόνοι τους. Κάποιος έχει φτιάξει κι ένα κολαζ από σκηνές silent hill με μουσική υπόκρουση το κομμάτι. Αυτό το βιντεάκι θα ευχαριστήσει τους άρρωστους σαιλεντοχιλόπληκτους !!!!:)

198κάτι ήταν που ο ασπροκούνελος σ’εκλεισε μέσα στο απόρθητο κάστρο. Ηταν η πρώτη μέρα από το υπόλοιπο της ζωής σου....

Κάπου εκεί είναι που πρέπει να πήρες την απόφαση να συνεχίσεις κάνοντας γύρους στο ίδιο σημείο άσχετα με το που θα πήγαιναν οι υπόλοιποι.
Βρισκόσουν ανάμεσα στο η επανάσταση τελικά δεν έγινε και στο η επανάσταση αύριο μπορεί να ξεκινήσει.

Η ζωή ανυπομονούσε στιμωγένη ανάμεσα σε ανιαρά επαναλαμβανόμενα πανεπιστημιακά φυλλάδια, μια δουλειά το πρωϊ οτιδήποτε για να βγαίνει το χαρτζηλίκι και το κλασσικό μπαράκι το βράδυ να ουρλιάζουν τα γκοθάδικα με σταυρουδάκια και κατάμαυρα ρούχα να σε οδηγούν στις χώρες των θαυμάτων.

Κι αμέσως μετά στο ρεμπετάδικο στην ιπποκράτους με κονιακάκι και λουκούμι ροζάτο σαν να μην σε νοιάζει ποια πατρίδα έχει η τρέλλα.

Ηξερες ν’ανακαλύπτεις τη ροκιά που βάραγε μέσα σου στο Θανάση που φώναζε καλέ μου άνθρωπε, στη ποικιλία με το ουζάκι, στη κέλτικη συλλογή που σου δώρισαν στα γενέθλια, στα ταξίδια του κυρ νίκου από μαραμπού και πούσι, στη θεατρική ομάδα των παιδιών που επεμεναν ότι κάποια μέρα θα βρουν ένα θεατράκι, στον απίστευτο κόσμο του φιλιπ ντικ, στη παρτίδα με το θάνατο του μπέργκμαν, στα κεφτεδάκια με φρέσκο δυόσμο της γιαγιας της κυριακές όλα ήταν καλτ γιατί εσύ τα ένοιωθες έτσι.

Ολα είχαν ευρεθεί μόλις χτες και τα υπόλοιπα θα τα βρίσκαμε αύριο. Εκείνη η δεδομένη στιγμή ήταν απλά μια ασταμάτητη ένταση που δεν ήξερες που να κατευθύνεις.

Τα πιστεύω και οι συνήθειες ήταν ξαμολυμένες ελεύθερες η ποτοαπαγόρευση είχε τελειώσει προ πολλού και τα ολισθήματα της σκέψης μάλλον δεν φαινόντουσαν πια να απασχολούνε κανένα.

Ενα συναίσθημα αχρησιμοποίητης ελευθερίας πλανιόταν παντού.

Οι πράξεις τα συναισθήματα οι ιδέες ήταν υπερβολικά μπόλικες. Μπορούσες άνετα να αγαπήσεις να μισήσεις να ονειρευτείς ότι σου καθόταν στο μυαλό και το ίδιο εύκολα να το διαγράφεις και να ξαμολιέσαι στο επόμενο δευτερόλεπτο σαν να ήταν αποκλειστικά δικό σου δικαίωμα να ορίζεις χωρο και το χρόνο.

Η τρέλλα ήταν ανεξέλεγκτη και γοητευτική. Η μουσική αυτή η μουσική με το ξέσπασμα της, τα περιοδικά, τα βιβλία που θέλαν να προλάβουν να μιλήσουν για όλα ήταν στιβαγμένα στο τραπέζι ανάμεσα σε μαγκιόρικα τσιγάρα, ζιπο αναπτήρες, και τράπουλες ταρο.

Στο ξενυχταδικο το πρωι ανάβανε οι φασμπιντεριανές συζητήσεις και για όλα έφταιγε το γκαζόν του αλμοδοβάρ. Τα ρεπλικαντ στο μπλειντ ρανερ αφήναν τα περιστέρια να πετάξουν μακριά στον ωρίωνα και οι μισονυσταγμένοι θαμώνες μπλεκόντουσαν με το πρωινό άνοιγμα της αγοράς. Το γουντστοκ δεν έφτανε πια είχε χαθεί ανάμεσα στις βαθείες τζούρες και ο μαης του 68 είχε πιάσει δουλειά στα καλογυαλισμένα γραφεία. Το τείχος θα γκρεμιζόταν με τους σκόρπιονς να σολάρουν και οι άνθρωποι με τα μαύρα μόλις είχαν αρχίσει να ράβουν τα κουστούμια τους.

Η ανίτα εκμπεργκ είχε πετάξει τις γόβες της μαμάς στη φοντάνα ντι τρεβι πριν κάτι δεκαετίες και η νέα εποχή ήθελε είκοσι χρόνια ακόμα να πάρει μπρος.

Υπηρχε ο καιρός να τρελλαθείς και ν’αγαπήσεις, να χωθείς μέσα στο ακατανόμαστο και να γίνεις ο ήρωας που θα περάσει πέρα από το λόφο των ονείρων

Χρόνια μετά αυτή η φλόγα φωλιάζει κρυμμένη καλά μέσα σου να μην την υποπτεύονται πια οι άλλοι , ακούς στη ζούλα τις ίδιες ροκιές, θυμάσαι εικόνες που παρεμβάλονται ανάμεσα σε αυτά που τελικά δεν έκανες και βλέπεις σπόρους να φυτρώνουν στη ξεραμένη γη και να ψάχνουν τα μυστικά που άφησες στη μέση....

Αναρωτιέσαι άραγε ποιό να ήταν το τελευταίο χαρτί που δεν ξεσκέπασες?

Αφιερωμένο στους παλιόφιλους που εκτός από τη μάνα τους κανείς δεν τους θυμάται σε εκείνο το τρομακτικό ταξίδι του χαμού.

Η ΓΙΟΥΡΟΒΙΖΟΥ!

Τι έγινε ρε παιδιά? Τελείωσε η γιουροβιζιον και δεν τον πήρα χαμπάρι!!!! Αλήθεια σας το λέω. Δεν το είχα πάρει χαμπάρι ότι ήταν χθες βραδυ. Τ'ορκίζομαι στη Παναγιά την αριστεροκρατούσα, τον Αι Σταθη του Πάνω Κάμπου, την Αγιά Σουλτάνα την Παρθενοφυλάχτισα!!!
Χθες βράδυ γυρίζοντας απο τη σαβατιάτικη βόλτα ανάβω τη τηλεόραση (να ακόμα εδώ έχω τα σημάδια στο χέρι από το τηλεκοντρολ) να δω καμμια νυχτερινή είδηση. Και πέφτω πάνω στα τελικά αποτελέσματα της γιουροβίζιον.
Με πιάνει μια κατάθλιψη ένας πανικός δεν μπορώ να σας το περιγράψω. Γαμώτο λέω πάλι όλοι αντάμα κι ο χωριάτης χώρια... Που ήμουνα εγώ όταν ολο το συμπαν χτυπαγε στο ρυθμό της Ευρώπης. Που ήμουν εγώ η βάρβαρη η απολίτιστη απροσάρμοστη παλαιοημερολογίτισσα???
Τι να προλάβαινα να πρωτοδώ για να μπω κάπως στο κλίμα. Και πως να μπω στο κλίμα αφού δεν ήξερα τιποτα. Τι θα καταλάβαινα από τα τελικά αποτελέσματα αφου ούτε ποιοί σχεδίασαν τα μοντελάκια που φόραγαν τα αγόρια τα κορίτσια και οι άλλοι δεν ήξερα, ούτε ποια τους έκανε πιστολάκι, ούτε ποιό σπαμ τους φρόντισε, ούτε τι χρώμα βρακί φόραγαν ήξερα, ούτε καν το αποσμητικό τους δεν ήξερα βρε παιδιά...
Αφου δεν ήξερα αυτά πως θα καταλάβαινα τη τελική αγωνία??? Θα κερδίσει το φουστάκι του Ντε λα Ζουλου, το παντελονάκι του Ντε λα βλαμένου, η κουπ του Ζαν Του Φουχτό, τίποτα τοχασα...
Τις επόμενες 40 μέρες (τόσο κρατάνε τα σχόλια μέχρι να σαραντήσει το πάμε πάντα), δεν θα μπορώ να συμμετέχω σε καμμιά αξιοπρεπή συζήτηση ούτε να καταλαβαίνω το νόημα που θα απορρέει από τους βαθιούς στοχασμούς των μεσημεριανών εκπομπών...
Είμαι ένα θλιμένο παιδάκι που νοιώθει ότι έχασε ένα πολύ σπουδαίο τρένο κι έχω μείνει στην άκρη του σταθμού να κοιτάζω το τσίρκο να φεύγει για άλλη πόλη..

CRADLE OF FOREST

Μια παρεμβολή στίχων ενός τραγουδιού.. Ετσι γιατί αυτή την εποχή τριγυρνάω ακούγοντάς το...

CRADLE OF FOREST - AKIRA YAMAOKA
JOE ROMERSA

There deep, deep in forest night children dance the waltz
They laugh whispering hand in hand, just like children like to do
Their eyes, what are they looking for, white dress flutters the beat
Their song starting to make some sense, but only if you're listening

Dance, dance like butterflies, shadows appeal right before my eyes
Sound echo the obsurd, hard to explain something that I heard

Now, hear the forest talking insects and birds
Does the scent of soil and beast bring the life in to the animal you hide
It's a great illusion one never knows
When you think you're really alone, feel the eyes of someone looking in on you

Again see how the children play, red moon colours the trees
Their feet, innocense rustling sounds, oh, playful dream-like fantasy

Dance, dance like butterflies, yeah yeah, shadows appeal right before my eyes
Sound echo the obsurd, yeah, hard to explain something that I heard...

Η ΠΑΛΗ ΜΕ ΤΟ ΤΕΡΑΣ!

Προσπάθησα να σκεφτώ τι όμορφο θέμα να έγραφα σήμερα στους ανένταχτους..
ΚΕΝΟ... Προσπάθησα να δημιουργήσω κάποια συναισθήματα-ερεθίσματα για να ξεκινήσω τη πολυλογία μου. ΚΕΝΟ... Η αιτία?

Οπως κάθε οικογένεια που έχει κάποιο παιδί μεταξύ 17-18 βρίσκομαι στο στόμα του μυθολογικού τέρατος που ονομάζεται ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΕΣ.

Προσπαθώ να βρω το ανάλογό του στην μυθολογία μας να του δώσω ένα ονοματάκι έτσι για να μπορώ να έχω ένα διάλογο μαζί του!!
Να το ονομάσω Χείμαιρα ας πούμε?

Μια φΟρά κι ένα καιρό ο φοβερός και τρομερός ΝΕΟΕΛΛΗΝΟΑΝΕΓΚΕΦΑΛΙΣΜΟΣ ενώθηκε με την τρομερή επίσης αλλοπρόσαλλη μορφή που φέρει το ονομα ΝΕΟΠΡΟΧΕΙΡΟΠΑΙΔΕΙΑ και γέννησαν τα τρία φοβερότερα ανοσιουργήματα που γνώρισε ποτέ ο άνθρωπος.

ΤΗΝ ΠΡΟΧΕΙΡΟΜΑΘΗΣΗ η οποία άπλωσε τα γλοιώδη πλοκάμια της σε όλα τα μήκη και πλάτη της ελληνικής κοινωνίας,
ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΑΙΔΕΙΑΣ το οποίο έγινε ο φύλακας με τα τρία κεφάλια του τόπου των νεονεκρών ελλήνων μην τυχόν και το σκάσει κανένας από την αιώνια καταδίκη του

ΚΑΙ ΤΗΝ ΧΙΜΑΙΡΑ ή αλλοιώς ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΕΣ

Η Χίμαιρα λοιπόν των Πανελληνίων είναι ένας εκπληκτικός συνδυασμός τέρατος με κεφάλι αγελάδας αποχαυνωμένης στη λιακάδα, και ένα κεφάλι κουνιστού παγωνιού που κοιτάζεται κάθε μέρα να δει πόσο πανέμορφο είναι. Διαθέτει δε και ένα τρίτο κεφάλι που όμως αγνοούμε την ύπαρξή του ακόμα και ονομάζεται ΣΩΣΤΟΣ ΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΟΣ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΠΡΟΟΠΤΙΚΕΣ ΠΟΥ ΑΝΟΙΓΟΝΤΑΙ ΜΕΤΑ ΤΙΣ ΣΠΟΥΔΕΣ.

Το σώμα του τέρατος φοράει φουστανάκι πλουμιστό με μεγάλα λουλουδάκια και κρατάει τσαντάκι λουιβιτον.

Εμείς βέβαια έκθαμβοι μπροστά στην ομορφιά και τη χάρη της έχουμε μείνει ακίνητοι να θαυμάζουμε αυτό το ανοσιούργημα. Η μόνη συμμετοχή μας πλέον σαν γονείς είναι να πληρώνουμε κάθε μήνα τα φροντηστήρια για να το θρέψουμε γιατί θέλει πολλά πολλά ευρώ για να χορτάσει το φαγανιάρικο!!!!!

Και μετά κάθε Μαη (μέρα Μαγιού μου μίσεψες που λέει και το τραγούδι) ντύνουμε τους γυιούς και τις κόρες στα κατάλευκα τα χτενίζουμε και τα στέλνουμε να συναντήσουν τη μοίρα τους .... συγνώμη το τέρας τους ήθελα να πω.

Σ’αυτή τη συνάντηση θα κριθεί αν στο μέλλον σ’αυτή την ονειρεμένη κοινωνία θα ονομαστείς επιφανής πολίτης ή ρεμπεσκές!!!

Κι όσοι από σας έχουν φιλοδοξίες ότι το τέρας το έχουν καθυποτάξει μέσα στο σπίτι στη τελική να κι αν θα περάσει να κι αν δεν περάσει το παιδί , δεν μας νοιάζει, θα ζήσει... λάθος πρέπει να εξηγήσετε στο ίδιο το παιδί τότε γιατί έκανε φροντιστήριο τα τελευταία 6 χρόνια με ιδιαίτερη έμφαση στα μαθηματικά όταν γνωρίζατε ότι το ανώτερο που μπορεί να φθάσει στα μαθηματικά είνα 6? 8? Άντε 10?

Το τέρας αυτό δεν είναι έτσι τυχαίο. Εισχωρεί μέσα σου. Ανασαίνει από τον αέρα σου. Ρουφάει την ουσία σου και την φτύνει στη κατεύθυνση που εκείνο έχει ορίσει.

Κι εγώ λοιπόν κάθομαι και σκέφτομαι μετά από 17 χρόνια όπου έχω συζητήσει με το παιδί μου από το πρώτο παραμυθάκι μέχρι το που έγινε η τελευταία θέαση από εξωγήινους (να χαριτολογήσουμε κιόλας...) αναρωτιέμαι γιατί αυτό το φοβερό παιδί γεμάτο χιούμορ, σάτιρα, έμπνευση, φαντασία χθες το βράδυ μου είπε με ένα βλέμμα
Που με πάγωσε.... «Αν δεν περάσω.... τι θ’απογίνω?»......

Μήπως θα έπρεπε να του εξηγήσω να μην ανησυχεί γιατί έτσι κι αλλοιώς και να μπει στο τέρας, στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, αυτά που θα ονειρευτεί να κάνει με ένα ενδεχόμενο πτυχίο , χίμαιρες θαναι???

ΑΓΑΠΑΤΕ ΝΑ ΒΛΕΠΕΤΕ ΚΑΜΜΙΑ ΤΑΙΝΙΟΥΛΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ?

Μου έστειλαν το παρακάτω mail :

Subject: Συλλογή υπογραφων για ενσωμάτωση ελληνικών υποτίτλων στα νέα Format DVD & Blu Ray Discs

Αγαπητοί φίλοι

Όπως ίσως θα γνωρίζετε, ήδη το γνωστό μας DVD βαδίζει προς την Δύση του και να νέου τύπου DVDs είναι πιά εδώ για να πάρουν τη θέση του. Οι κινηματογραφικές εταιρείες αποφάσισαν να μην συμπεριλάβουν τα ελληνικά στην λίστα των διατιθέμενων υποτίτλων. Με δύο λόγια, η γνωστή κίνηση που κάνατε μέχρι τώρα, πριν δείτε ένα έργο, να επιλέγετε ελληνικούς υποτίτλους πρώτα θα πάψει να υφίσταται ως δυνατότητα. Από εδώ και στο εξής θα πρέπει να επιλέγετε κάποια άλλη εναλλακτική γλώσσα (π.χ. Αγγλικά, Γαλλικά κτλ. ανάλογα με το ποια ξένη γλώσσα μιλά κάποιος) προκειμένου να δείτε την αγαπημένη σας ταινία. Αυτή την περίοδο γίνεται μία προσπάθεια συλλογής υπογραφών που έχει σαν σκοπό την ενσωμάτωση ελληνικών υποτίτλων στα νέου τύπου DVD (High Definition DVDs και Blu-Ray Discs). Η μέχρι τώρα πρόθεση των εταιρειών είναι να μην περιλάβουν την γλώσσα μας στις επιλογές υποτίτλων πράγμα που σημαίνει ότι «όποιος ξέρει Αγγλικά βλέπει έργο ενώ όποιος δεν … τρώει πόρτα από την βιομηχανία του κινηματογράφου». Ας δώσουμε δύο λεπτά από τον χρόνο μας και ας κάνουμε μία βόλτα βάζοντας την υπογραφή μας κι εμείς, ειδάλως θα το δούμε κάποτε μπροστά μας. Μέχρι στιγμής εχουν μπεί 240 υπογραφές στο site, νούμερο μάλλον χαμηλό για να πείσει, κατά συνέπεια καλό θα ήταν να βοηθήσετε κι εσείς στην προσπάθεια δημοσιοποίησης της προσπάθειας κάνοντας forward το e-mail αυτό σε όσους γνωρίζετε προκειμένου να επιταχυνθεί η συλλογή υπογραφών στο μέτρο του δυνατού.

Το Link έχει μεταφραστεί στα ελληνικά και είναι το : http://www.petitiononline.com/grsubs/petition.html .

η μικρη μου κορη αποφασισε να κανει ενα τατου

και μου το ανακοινωσε σημερα πολυ σοβαρα!
το πιστεψα και την ρωτησα τι θα κανει και που.
μου απαντησε εξισου σοβαρα, "λεω να κανω ενα σπυρι στην μυτη".
σουρεαλιστικο χιουμορ απο μικρη.
γνησιο τεκνο του πατερα της!
χαχαχα!

ΣΑΝ ΠΑΛΙΟ ΚΑΛΟ ΚΡΑΣΙ...

Να θυμηθούμε λιγάκι το θουκυδίδειο αλλά να βάλουμε κι ένα ερωτηματικό στο τέλος : φιλοκαλούμεν γαρ μετ' ευτελείας, και φιλοσοφούμεν άνευ μαλακίας?

Ισως να ήταν και μια καλή ευκαιρία μέσω αυτής της φράσης να μπορέσουμε
να σκεφτούμε λιγάκι τη σπουδαιότητα αυτών των μικρών λέξεων.

Φιλοκαλώ
Ευτέλεια
Φιλοσοφώ
Μαλακία

ΥΣ. Συγνώμη αν επιμένω ελληνικά αλλά είμαι παλαιοεποχίτισσα καλώς ή κακώς. Οταν η νέα μας εποχή (εννοώ το παρόν που βιώνουμε μην έχουμε και παρεξηγήσεις και δε μας ξεπλένει τίποτα μετά) θα έχουν να μου πουν κάτι ουσιαστικότερο πρωτότυπο και ωφέλιμοτερο για τον άνθρωπο, τότε Θα γίνω κι εγώ πιο μοντέρνα!

Το πρόβλημα δεν είναι αν θέλεις να πας μπροστά, είναι να ανακαλύψεις που ακριβώς βρίσκεται αυτό το "μπροστά". Σοβαρό χωροχρονικό ζήτημα!

ΤΟ συνθημα!

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ ΑΥΝΑΝΙΖΟΜΕΝΟ ΛΑΟ!

Καλή εβδομάδα και μερικές σκέψεις όπως πάντα :)

Δεν σας κάνει εντύπωση ότι στον χώρο του εσωτερισμού όπου ένας αχταρμάς προσωπικοτήτων και βιβλίων σχηματίζουν σιγά σιγά τον απόλυτα μαζικοποιημένο γαργαρισμό (αυτή την έκφραση την είχα ακούσει κάποτε δεν είναι δική μου εφεύρεση, και την υιοθέτησα γιατί την βρίσκω ξεκάθαρη), δεν υπάρχει η ελληνική γραμματεία?

Υπάρχει φυσικά με ένα ευγενικό τρόπο παραδοχής (φυσικά ήταν σπουδαίοι οι τάδε αρχαίοι έλληνες σαν να χτυπάμε φιλικά κάποιο στη πλάτη ) αλλά για κοιτάχτε καλύτερα τα καταλογάκια με τις βιβλιογραφίες που σας προωθούν... Μήπως είναι λίγο περιορισμένες οι προτάσεις και πολύ συγκεκριμένοι οι συγγραφείς που συνεχώς ασταμάτητα υποδεικνύονται ?

Δεν ξέρω, ίσως κάνω κάποιο λάθος αλλά υπάρχει κανένας λόγος να τα διαβάζετε σε περίληψη και ανάκατα όλα μαζί μεταφερμένα μάλιστα από δεύτερο και τρίτο χέρι αντί να διαβάζετε το αυθεντικό κείμενο? Δε λέω είναι ευκολότερο να διαβάζεις ένα βιβλίο τύπου «ο τάδε είπε....κι εγώ συμπέρανα ότι...» αλλά επειδή εμείς εδώ σε τούτο το τόπο έχουμε πολύ υλικό για μελέτη ας το μελετήσουμε πρώτα και μετά περνάμε και στους τυφλοσούρτες!!!!

Ευχομαι μια δημιουργική εβδομάδα!

ΥΣ. Σε μερικούς ανθρώπους, εκείνο το είσαι κατώτερη προσωπικότητα , ανώριμη και δεν μπορείς να εντρυφήσεις στο νοητικό επίπεδο πνευμάτων που έχουν φθάσει σε στο τρίτο συνεφάκι αριστερά κήπος, συνειδησιακά, και είναι λογικό να μην καταλαβαίνεις γιατί είσαι προσκολημένη ακόμα στην υλική σου υπόσταση κλπ κλπ κλπ, δεν πιάνει.... Το λέω για να υπενθυμίζω σε όσους αρέσκονται να θεωρούν ΟΛΟ το κόσμο γύρω τους αμνούς του θεού. Δυστυχώς υπάρχουν και οι κακοί οι λύκοι έξω από το μαντρί. Οι μόνιμοι αγαπημένοι «παρατηρητές» που σας τη δίνουν στα νεύρα. Υπομονή παιδιά έ? :)

χτες ειχα μια συναντηση με τον εαυτο μου

επεμενε να συναντηθουμε 100 μετρα κατω απο την γη, μεσα στο σκοταδι.
στις 12 ωρες που διηρκεσε η συναντηση, διαπιστωσα οτι ειναι καλο παιδι και δεν σας λεει μαλακιες οταν μιλαει για ζωντανα σπηλαια, ζωντανα βουνα, ζωντανη Γαια, ζωντανο Συμπαν.
κι επειδη δεν μου ανεφερε ουτε μια φορα την απαγορευμενη λεξη (ξερετε ποια), τον ξεμπαναρω ωστε να μπορει να γραφει στο μπλογκ.

ΥΓ. καλε μου βασιλισκε, χαιρομαι που βρηκα τοσο υλικο για να διαβασω με το που γυρισα!

ακολουθει διαφημιστικο μηνυμα

θελετε να βιώσετε τι είναι "η τελική κάθαρση"?
δοκιμαστε το πανισχυρο και θαυματουργο ΟΥΜΠΙΚ!

Η ΥΠΟΤΑΓΗ ΣΤΗΝ ΑΠΑΤΕΩΝΙΑ

Το να μην γνωρίζεις και να υπομένεις πράγματα που δεν ξέρεις πως προέκυψαν είναι μια κατάσταση οδυνηρή αλλά με κάποια παραθυράκια ελπίδας. Θα ψάξω, θα μάθω, θα προσπαθήσω να αποβάλλω αυτά που με καταστρέφουν. Τι γίνεται όμως στη περίπτωση που πλέον γνωρίζεις τον απατεώνα απέναντί σου αλλά δεν έχεις καμμία απολύτως πιθανότητα να τον στείλεις σπίτι του? Φτάσαμε λοιπόν σ'αυτό..

Η κοινωνία μια γυναίκα που ο μέθυσος γυρίζει κάθε βράδυ στο σπίτι και τη ξυλοκοπάει κι εκείνη απλά λέει "θα περάσει άντρας μου είναι". Η κοινωνία μικρό παιδί που κακοποιείται από την οικογένεια και σκέφτεται κάποτε θα μεγαλώσω και θα ξεφύγω. Η κοινωνία ένας υπαλληλίσκος με οικογένεια τρομαγμένος για το αύριο διατεθειμένος να υποστεί κάθε ταπείνωση για να μεγαλώσει τα παιδιά του.

Γνωρίζουμε ότι τρώμε σκουπίδια και τ'αγοράζουμε. Τα δίνουμε στα παιδιά μας να τα φάνε μαζί μας. Τα σκουπίδια αυτά κάθε μέρα είναι κι ακριβότερα και απλά μειώνουμε άλλα έξοδα για να κατορθώνουμε να τ'αγοράζουμε. Ακόμα κι ο πιο απλός άνθρωπος στη κουβεντούλα με τους φίλους, μουρμουρίζει με απογοήτευση και με επίγνωση ότι τρώει σκουπίδια. Το ίδιο γνωρίζει ότι κι ο αέρας που αναπνέει και το νερό που πίνει είναι μολυσμένα. Και μαθαίνει να ζει με την ιδέα ότι κάθε μέρα δηλητηριάζεται.

Ακόμα πιο κάτω στην προσωπική του γνώση. Ξέρει ότι όλα γίνονται για το χρήμα. Δεν έχει εμπιστοσύνη σε κανέναν και για τίποτα. Απο τα φάρμακα που πρέπει να πάρει, από τα φακελλάκια που έχει μάθει να δίνει, από τη κομπίνα που πρέπει να κάνει, από τους πολιτικούς που πρέπει να ψηφίσει γνωρίζοντας ότι η ψήφος του είναι παντελώς άχρηστη εκτός κι αν έχει συμφωνήσει για κανένα διορισμό για το παιδί του, ή για να πάρει καμμιά άδεια για το αυθαίρετο, ή για να πάει ο φαντάρος πιο κοντά στο σπίτι.

Δεν έχει εμπιστοσύνη ούτε στη θρησκεία του. Ούτε στη πατρίδα του. Ούτε στους συνανθρώπους. Ζει με επίγνωση ότι βρίσκεται στη μέση μιας μόνιμης και συνεχώς χειρότερης κομπίνας. Ζει μαθαίνοντας τρόπους για να επιβιώσει μέσα στην απάτη και όχι για να τη καταπολεμήσει. Ολοι μας. Κανένας δεν εξαιρείται. Ολοι έχουμε το μικρό ή μεγάλο ποσοστό συμμετοχής στην απάτη.

Ακόμα και στα πρότυπα που δίνει μια οικογένεια "προστατευμένο" θεωρείται ένα παιδί, όταν οι γονείς του μπόρεσαν να του εξηγήσουν σαφέστερα το ότι θα ζει σαν απατεώνας και του υπέδειξαν πιο αποτελεσματικούς τρόπους από τους υπόλοιπους για το πως θα το καταφέρει. Δεν είναι έτσι? Πολύ θάθελα να δω παραδείγματα μπροστά μου που πραγματικά να καταρρίπτουν αυτή την απαισιοδοξία μου. Παραδείγματα ζωής όμως ε? Οχι παραδειγματάκια που διαρκουν σε κάποια περίπτωση σε κάποια στιγμή του χρόνου.

Αποδέχομαι την κομπίνα από την πρώτη στιγμή όταν τρώω ένα απαίσιο φαγητό με την ελπίδα ότι μετά θα μου αγοράσουν μια σοκολάτα, μέχρι όταν σκάω το χοντρό φακελλάκι στον τάδε γιατρό για να προστατέψει την υγεία μου ή την υγεία των συγγενών μου. Οταν σκάω χρήμα στα φροντιστήρια και συνεχίζω να αποκαλώ αυτή την αηδία που βιώνει το παιδί μου δημόσια παιδεία. Οταν ρίχνω ένα κούρεμα μεσα στο δασάκι και πετάω μερικά τούβλα για να φτιάξω το αυθαίρετο που κάποτε θα γίνει νόμιμο.

Γνωρίζω τι μου κάνουν, τι απαιτούν, και κάνω κι εγώ στο βαθμό που μπορώ τα ανάλογα για να επιβιώσω. Η τραγωδία του να προσαρμόσεις μια ολόκληρη ζωή σε μια κομπίνα που ολοι έχουν ξεσκεπάσει αλλλά που δεν υπόκειται σε καμμία τιμωρία. Για αυτή την απατεωνιά δεν υπάρχουν νόμοι. Ούτε δικαστήρια. Ούτε ένορκοι. Για να τιμωρούσαμε παραδειγματικά την παγκόσμια λέσχη της απάτης θα έπρεπε απλά να αυτοκαταργηθούμε από το σύμπαν....

Ενοχοι όχι ενός θολού πρωπατορικού αμαρτήματος. Ενοχοι του αμαρτήματος ότι επιβίωσαμε τσαλαπατώντας τα πάντα χωρίς καμμιά αξιοπρέπεια. Αν ήμουν θεός και κατέβαινα στη γη, και άκουγα ότι μου προσάπτουν ότι εδώ είναι τα έργα μου, οι ναοί είναι ευλογημένοι από μένα, και όλοι αυτοί λειτουργούν στο όνομά μου, θα έκανα μήνυση για συκοφαντική δυσφήμηση στην ανρθωπότητα.

Μερικές φορές όταν διαβάζω τα διάφορα παράξενα ανεξήγητα τις θεωρίες τις διάφορες τις παλαβές και μη, νοιώθω ότι μία όντως είναι πολύ καλή στο να δώσει μερικές εξηγήσεις. Οτι είμαστε η κόλαση του σύμπαντος. Ναι αυτό ειναι ταιριαστό. Σ'αυτή εδώ τη γη πρέπει να στέλνουν τις μολυσμένες ψυχές για να μην μολύνουν και τις υπόλοιπες. Γιατί επειδή πιστεύω ότι το σύμπαν κατοικείται από άπειρους πολιτισμούς και ράτσες, αποκλείω το γεγονός όλοι να είναι υποτακτικοι της απόλυτης ηλιθιότητας όπως εμείς!!!!

Το μόνο που μας έχει μείνει κι αυτό είναι η ύψιστη απόδειξη του μαζοχισμού μας, είναι να ακούμε συνέχεια από ένα χαζοκούτι μια ντουζίνα φωνακλάδες να μας υπενθυμίζουν με κάθε τρόπο τη μιζέρια μας και από το πόσο πολλοί τους ακούμε να βγάζουν χρήμα! Δίνουμε χρήματα σε "ειδικούς" για να μας φωνάζουν στη μούρη "είσαι κορόδιο". Η τέχνη, τα βιβλία που διαβάζουμε μανιωδώς, οι ταινίες, έχουν όλα το ίδιο σενάριο. Ψάχνουμε ανάμεσα σε είκονες και σελίδες όχι να μάθουμε αλλά να επιβεβαιώσουμε ότι όντως ειμαστε ή αναίσθητοι, ή βλάκες ή συνεργάτες της απάτης.

Ακόμα κι εδώ στα μπλογκ αν κάνεις μια βόλτα η κομπινα περιγράφεται με ένα σωρό τρόπους, βγαίνει από εκατομύρια γραπτά ανώνυμων χρηστών ανά το κόσμο. Τα διαβάζουμε κουνάμε το κεφάλι συμφωνόντας. Και μέσα σε όλο αυτό το χάλι, έχουν βγει κι αυτοί που σου προτείνουν για θεραπεία στη βαρειά και ανίατη ασθένεια καραμελίτσες για το βήχα. Και το θεωρουν και σπουδαίο κατόρθωμα.

Απο την άλλη πάλι, αρχίζω να σκέφτομαι μήπως πρέπει να προσχωρήσω σε κάποια ομάδα από αυτές που οραματίζονται ότι αυτό που βιώνουμε είναι "η τελική κάθαρση". Ετσι να μου τη δώσει να πάρω ένα ταμπελάκι να κατέβω στη πλατεία συντάγματος και ν'αρχίσω να το παίζω γραφικός τρελλός. Τουλάχιστον να συμμετέχω σε όλα αυτά, να τα βοηθάω αλλά να μπορώ να λέω ότι μπούρδα μου έρθει στο κεφάλι. Που ξέρετε μπορεί τελικά το μέλλον μας να είναι κάτι τέτοιο. Στημένοι σε μια άνυδρη μολυσμένη γη με το τοπίο γύρω να μοιάζει με χωματερή οι επιζήσαντες να έχουν ένα ταμπελάκι κρεμασμένο που να λέει "το ξερα αλλά δεν έκανα τίποτα γι'αυτό. συγνώμη"

ΜΙΑ ΑΝΑΡΧΗ ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΑΛΙΟΥΣ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ

Μια μικρή παρένθεση στη καθημερινότητα.
Υπάρχουν κάποιοι φίλοι που τους βλέπω συχνά να τριγυρνούν ανάμεσά μας. Αγνωστοι, άσημοι, είναι παρόντες όταν τους καλέσεις. Ετσι απλά εμφανίζονται από το πουθενά σαν να ξέρουν να διασχίζουν μια αόρατη πόρτα ανάμεσα στο κόσμο και σε σένα που νοιώθεις να λυγίζεις από το βάρος. Οταν τους δεις και τους αναγνωρίσεις καταλαβαίνεις ότι πάντα ήταν εκεί. Σε παρατηρούσαν με μια περίεργη στοργή, αθόρυβα. Οι μεγάλοι σύντροφοι του ανθρώπου. Στο κουράγιο του και στη δειλία του. Στην αγάπη και στο μίσος του. Στην ειρήνη και στο πόλεμο. Είναι εκεί, όχι κρυμμένοι απλά στην ανυπομονισία που βασανίζει τις ψυχές μας δεν προλαβαίνουμε να δούμε. Περνάμε πιο εκεί, μακριά προσπερνώντας τους. Είμαστε άνθρωποι χωρίς μνήμη... Ησυχοι φρεσκογεννημένοι ατίθασοι και πεισματάρηδες άνθρωποι. Η ζηλευτή ιδιότητα της ανθρώπινης φυλής. Το πείσμα. Πάνω από όλους και όλα. Το μυστικό της επιβίωσης. Ενα πείσμα..
Και τούτα τα λόγια μοιάζουν ένα μικρός μονόλογος από κάποιο όνειρο. Κάποτε πιστευα κι εγώ πως όνειρο ήταν. Αλλωστε τούτες οι φράσεις δεν είναι γραμμένες για όλους. Είναι για όσους μάθαν να κάνουν υπομονή για να θυμηθούν όσα είχαν ξεχάσει.
Σε εκείνους τους φίλους λοιπόν που πάντα ήταν εδώ παρόντες, αυτούς που οι άνθρωποι ξέχασαν ότι υπάρχουν μεσ το πείσμα τους και την απληστία τους...

Για τους φίλους που είναι μακριά από το σπίτι τους... Για να θυμάμαι.

ΤΙ ΘΥΜΗΘΗΚΑ..

Ενας φίλος μου έλεγε τις προάλλες.
Κάποτε κάποιος αποφάσισε να μιλήσει για τα "μεγάλα" ζητήματα με απλές λέξεις. Προσπάθησε να μιλήσει για αυτά που ψάχνει η ψυχή με τη ψυχή του. Και θέλησε να γίνουν κτήμα στους απλούς ανθρώπους. Προσπάθησε να αποκαλύψει τις αλήθειες και να τις δωρήσει σε όλους γιατί όλοι είχαν δικαίωμα να μάθουν. Θυμάσαι τι έπαθε?
Θυμάσαι τι έπαθαν όλοι όσοι προσπάθησαν να κάνουν κάτι τέτοιο?
Που το θυμήθηκα τώρα...

ΜΗ ΜΟΥ ΤΑ ΛΕΣ ΕΜΕΝΑ ΑΥΤΑ ΕΙΜΑΙ ΑΣΧΕΤΗ... ΔΕΙΞΕ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ...

Μπορώ να ονειρεύομαι, να σκέφτομαι, να ταξιδεύω όπου η σκέψη μπορεί να πάει.
Γιατί πρέπει οπωσδήποτε αγαπητέ μου πάνσοφε να πρέπει να βάλεις ετικετούλες και σ'αυτά τα ταξίδια? Τι ανασφάλεια νοιώθεις να προχωρήσεις στο αληθινά άγνωστο? Γύρω σου παντού ταμπέλες, καρτελάκια με την αναγραφή των συστατικών, χώρα προέλευσης, βάρος, ημερομηνία λήξης... Ποιά ανάγκη σε κάνει να είσαι τόσο πολύ προσκολημένος σε κάποιον που θα σου πει κάτι και εσύ θα νοιώσεις την ανάγκη να τον απορρίψεις ή να τον αποδεχτείς? Και μετά από αυτή την αποδοχή ή την απόρριψη? Ολα σε τάξη ε? Τιποτα που να σου μπερδεύει τις πεντακάθαρες σκέψεις σου...Κι αν φθάσεις τελικα στο βουνό και δεις ότι απλά είναι ένα βουνό... πως θα το αντέξεις?
Αλήθεια πως επιτυγχάνεται η αυτογνωσία με βοηθήματα?
Ανοίγεις ένα εγχειρίδιο του καλού εσωτεριστή το μαθαίνεις απ'έξω και μετά τα βλέπεις όλα αλλοιώς? Χωρίς το εγχειρίδιο σου έχουν πει ότι είναι αδύνατον να φθάσεις κάπου ε?
Πάντα τα χρήσιμα εγχειρίδια για κάθε καυμό για κάθε περίσταση. Εκτός από οδηγούς για διακοπές στα ξωτικά νησιά τώρα έχουμε και οδηγούς για αστρικά ταξίδια...
Πρόσεξε μόνο μήπως σ'εκείνο το βαθύ ταξίδι στο κέντρο του εαυτού σου όπου ψάχνεις το θεό που θα πιστέψεις, περάσει ο θεός κάπου παρά δίπλα και δεν τον πάρεις χαμπάρι.
Πρόσεξε μήπως αυτοί που σου υπέδειξαν ατελείωτους κανονισμούς για να φθάσεις στο τέρμα του εσωτερικού σου ταξιδιού , μήπως ξέχασαν να σου πουν ότι αυτοί δεν έφτασαν ποτέ πλάκα έκαναν.
Επίσης ρώτα τα διάφορα εγχειρίδια, βιβλία, μαραφέτια, πετρίτσες, μουσικούλες, ρούχα, χάρτες, κρύσταλλα, κλπ κλπ διατίθεναι και δωρεάν στους άπορους? Η πρέπει να έχεις ένα συγκεκριμένο εισόδημα και πάνω για να μάθεις τα μυστικά του κόσμου?
Για ρώτα...

ΖΗΤΟΥΝΤΑΙ ΠΕΙΡΑΤΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ....

Οταν πριν κάτι «αιώνες» (αιώνα μου αρέσει να ονομάζω τον κάθε χρόνο που περνάει, το βρίσκω εντελώς γοητευτικό) εγκατέλειπα τις άριστες σπουδές μου σε μια άριστη σχολή ψυχολογίας κάπου στην Ευρώπη δεν είχα καταλάβει ακριβώς γιατί το έκανα.

Η μόνη που ήταν βέβαιη για το γιατί ήταν η μητέρα μου η οποία υπέθεσε ότι ήταν ένα ακόμα δείγμα της επιλεκτικής τεμπελιάς μου.Την ελεγε επιλεκτική τη τεμπελιά για να μπορέσει να εξήγήσει για πιό λόγο σε όλη τη σχολική μου καριέρα δεν άνοιξα κανένα βιβλίο από όσα έπρεπε αλλά αντίθετα πεισματικά διάβαζα ότι άλλο περνούσε από το χέρι μου και μάλιστα σε σημείο εξωφρενικό!

Το σπουδαίο είναι ότι μαζί με την εγκατάλειψη των σπουδών άφησα πίσω μου κάτι που με ενοχλούσε σαν κακό σπυρί στα οπίσθια... την υποχρέωση να έχω φιλοδοξίες. Επέλεξα ένα απλό βιοποριστικό επάγγελμα να έχω τα προς το ζειν και αισθάνθηκα αρχόντισσσα!!! Φυσικά τα πρώτα χρόνια της επανάστασης έπρεπε να ακούω συνέχεια το μόνιμο παράπονο γιατί αποφάσισα να αδικήσω έτσι τον εαυτό μου, αλλά εντάξει έκανα υπομονή στους διάφορους σχολιασμούς και κάποια φορά όπως γίνεται στους ανθρώπους, ο καθένας έβγαλε το δικό του συμπέρασμα για το τι ακριβώς είμαι και μετά ησύχασε. Τέρμα οι ερωτήσεις.

Μετά από χρόνια κατάλαβα ότι το παράτημα των σπουδών (και κυρίως των σπουδών ψυχολογίας) έμπαινε σε μια γενικώτερη αλλεργική αντίδραση που είχα αρχίσει να δημιουργώ σχετικά με εκείνους που θρασύτατα ήθελαν να δίνουν απαντήσεις σε όλα αυτά που δεν είχαν στην ουσία ιδέα τι είναι!

Αλλωστε εγώ η ίδια για αυτό το είδος των ανθρώπων ήμουν κάποιο "πράγμα" προς παρατηρηση και εξαγωγή συμπερασμάτων. Το πρόβλημα όμως είναι ότι δεν μπορούσαν να με κατατάξουν σε μια συγκεκριμένη κοινότητα. Οι τρελλοί δεν με δεχόντουσαν γιατί δεν με έβλεπαν του «σωματείου» οι καθως πρέπει επίσης δεν με δεχόντουσαν γιατί κούναγαν το κεφάλι με οίκτο κάθε φορά που εκφραζόμουν ελεύθερα. Η τρίτη και σπουδαιότερη κατηγορία οι σοφοί ψυχίατροι δεν χρειάστηκε να με πλησιάσουν ποτέ γιατί δεν πληρούσα τις προυποθέσεις που θα τους έκαναν να με μαντρώσουν και να μου δίνουν τις καραμελίτσες τους.

Που ακριβώς να κατατάξεις κάποιον ο οποίος σπάει τις καθως πρέπει αντιλήψεις είναι μονίμως μέσα στο χάος, έχει αχαλίνωτη φαντασία, βεβαιώνει για βιώματα «ανεξήγητα» περνάει τις κρίσεις του πανικού, γνωρίζει επιμελώς τις φοβίες του, δηλώνει ο ίδιος ότι προτιμά να έχει τις βίδες λίγο λάσκα γιατί αλλοιώς πλήττει αφάνταστα, αλλά από την άλλη μεριά, κοιμάται σαν πουλάκι, τρώει ορεξάτα, γελάει συνέχεια , είναι εξωστρεφής, κοινωνικός, εγκάρδιος και δε δημιουργεί πρόβλημα σε κανέναν?

Πως να κατατάξεις κάποιον που ξεφτιλίζει τη κοινωνική ασυδοσία το ίδιο όπως ξεφτιλίζει τις φοβίες του , κάνει σημαία τα κόμπλεξ του για να γελάμε όλοι μαζί, παραδέχεται θεούς και δαίμονες , μιλάει με τα ζώα και τα λουλούδια, ονειρεύεται ξύπνιος, φτιάχνει δικές του θρησκείες ξέρει το αύριο μέσα από τα όνειρά του και κάπου κάπου χιουμορίζει με το θάνατο? αλλά όλα αυτά απολαμβάνοντας απίστευτα τη ζωή?

Το πρόβλημα είναι ότι τώρα τελευταία αρχίζω και πιστεύω ότι κακώς δεν έκανα πιο εντατικές προσπάθειες να μπω στο σωματείο των εντελώς λαλημένων. Ισως αυτή η σκέψη να γίνεται πιο συνειδητή από την ημέρα που άρχισα να χρησιμοποιώ για να πάω στη δουλειά μου δυο γραμμές μετρό και ένα λεοφωρείο!!!

Εκεί είχα καιρό να ξαναθυμηθώ και να ξαναδώ διάφορα. Ομως τρομοκρατήθηκα γιατί κατάλαβα ότι πρέπει να έχω παραγεράσει! Δεν μπορούσα να εξηγήσω αλλοιώς το γεγονός ότι όλοι μα όλοι οι γύρω μου, μου φαινόντουσα γνωστοί!!

Αρχισα να βλέπω τα διάφορα πρόσωπα και ήξερα μονομιάς τι βλέπω. Μπορούσα να φανταστώ στο καθένα τη μικρή του ιστορία, με συνόδευαν με το βλέμμα τους εκεί που πήγαιναν, έβλεπα το μικρό μονοπάτι του καθενός. Και αυτό που έβλεπα με τρόμαζε.

Αρχισα να επιθυμώ να βρω μια νότα αταξίας σ’αυτή την απίστευτη και άχαρη ομοιότητα.
Τουλάχιστον αν ήταν ντυμένοι όλοι όπως στο «ανθώπινο μίσος» με τα μελλοντολογικά κουστουμάκια και το πανομοιότυπο ψυχρό βλέμμα του κρίστιαν μπειλ θα έβλεπα κάτι τελος πάντως. Ομως τώρα τίποτα.

Εκτός από κανα γιάπη που κάτω από το λινό κουστούμι φορούσε σπορτεξ, εκτός από καμμιά κοπελίτσα που είχε κανένα ευφάνταστο τατουάζ στη μέση, η καμμιά κυρία γκρινιάρα που μουρμούριζε σε όλο το κόσμο... όλοι οι άλλοι ήταν απόντες από κάθε φαντασία...

Δεν θέλω να σας κουράσω περισσότερο προς στιγμή γιατί θα συνεχίσω αυτό το οδοιπορικό της σκέψης και θα το φτάσω πολύ μακριά αλλά προς το παρόν σας εφιστώ τη προσοχή αν ακούσετε από κανένα κανάλι για κάποια κυρία η οποία ξαφνικά άρχισε να περιφέρεται ντυμένη σαν τον κάπτεν σπαροου στο μετρό συμπεριλαμβανομένου του σπαθιού στη ζώνη..... πιθανότατα θα είμαι εγώ, γιατί εδώ τοχω να το κάνω...

ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΑΠΟΔΕΙΞΗ ΑΝΘΡΩΠΙΑΣ..

Σήμερα μου φαίνεται ότι όλα με προωθούν στο να αρχίσω να βρίζω αλλά θα κρατήσω τη ψυχραιμία μου. Το πρωι έγραψα περί ανθρωποειδών και τη σχέση τους με τα πιθανά νεογέννητα αυτού του κόσμου.
Το απόγευμα βρέθηκα αντιμέτωπη με ένα άλλου είδους επεισοδίο... Η γατούλα μου πριν ένα μηνα ζευγάρωσε μ'εναν απίθανο γάτο (αλητήριο και πανέμορφο) που κατοικεί στην αυλή του διπλανού σπιτιού. Αυτό το γατί έχει κάτι το πολύ ιδιαίτερο. Είναι ένα από τα πιο αγαθά και καλόψυχα πλάσματα που έχω δει. Με το που γεννήθηκε δεν φοβόταν τίποτα. Πλησιάζε κάθε άνθρωπο που έβλεπε ξάπλωνε και περίμενε να τον χαιδεψουν. Του άνοιγες τη πόρτα έμπαινε και τρελαινόταν στα παιχνίδια και τα τις γαλειφιές. Το κάτι άλλο! Σήμερα λοιπόν αυτός ο γατούλης βρέθηκε μισολιπόθυμος στο πεζοδρόμιο. Τον πήραν οι γείτονες αμέσως τον πήγαν στο γιατρό κι εκείνος τους είπε ότι το γάτο κάποιος του είχε τσακίσει τα πόδια πιθανά με ένα ξύλο... Του έδωσε φάρμακα να μη πονάει τώρα τον έχουμε με βάρδιες να τον φροντίζουμε γιατί σέρνεται. Ο γιατρός είπε ότι μπορεί και να επανέλθει. Θα θρέψουν οι πληγές... Αυτό που δε μπορώ να βλέπω είναι το βλέμμα του. Είναι πάντα το ίδιο καλωσυνάτο βλέμμα αλλά πονάει τόσο ο φουκαριάρης... Τώρα εμένα πες τε μου τι ακριβώς ευχαρίστηση βρήκε αυτός που το έκανε? Ποιό είναι το ψυχογράφημα αυτού του πιθανότατα άνθρωπου της διπλανής πόρτας που κάπου εδώ κοντά μας τριγυρνάει?....
Και τώρα θα αναγκαστώ να φυλακίσω και τη γάτα μου και τα γατάκια της όταν με το καλό γεννήσει μέσα στο σπίτι?.... Τι να πω. Αυτά.

ΠΡΟΣΘΕΣΕ ΤΟ ΚΙ ΑΥΤΟ...

Και μια και μιλήσαμε για σκουπίδια... ας προσθέσουμε σ'αυτά και ένα ..παιδί.

ΟΙ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

Πριν από λιγες μέρες στο γραφείο μια κοπέλα που είναι πραγματικά ένα διαμάντι και είναι πολύ φίλη, μου ανακοίνωσε (και στους υπόλοιπους στο γραφείο) ότι πιο φυσιολογικό για μια γυναίκα περίμενε ένα παιδάκι.

Μέχρι εδώ όλα καλά? Ετσι νομίζετε.... Εγώ χάρηκα τη φίλησα άρχισα να της λέω τις πολυλογίες μου περί του τι πρέπει να προσέχει (τα γνωστά).. Ομως μέσα στη καλή χαρά το ανώτερο περιβάλλον σκοτείνιασε. Λες και είχε πέσει βόμβα. Το σκοτείνιασμα πήγε από το απλό ψυχρό αγέλαστο «α ωραια...» μέχρι το «τώρα μάλιστα...»

Σήμερα αυτό το απρόοπτο γεγονός μέσα στην απόλυτο οργανόγραμμα του γραφείου εξέλειψε γιατί η κοπέλλα απέβαλε.

Εγώ σκοτείνιασα η ιεραρχία ξαναβρήκε το χρώμα της.

Ενα εμπόδιο στην ανάπτυξη της εταιρείας είχε εξαληφθεί. Σας φαίνεται πολύ χοντρό έτσι όπως το λέω? Μήπως σας φαίνεται χοντρό και οι γυναίκες που κρύβουν ακόμα και το ότι είναι παντρεμένες για να εξασφαλίσουν μια δουλειά?
Μήπως είναι πολύ χοντρό ότι ένα παιδί στον εργασιακό χώρο αντιμετωπίζεται απλά σαν ένα δυσάρεστο εμπόδιο?

Μέσα σε χρόνια δουλειάς παράλληλα με την υπόλοιποη χυδαιότητα που είδα γύρω μου το γεγονός μητέρα –είδος προς αποφυγή- είναι κάτι που γνώρισα και το εμπαίδωσα από όλες τις απόψεις.

Υπογεννητικότητα λέει στην Ελλάδα. Τι μας λέτε.... Σπουδαία ανακάλυψη. Γιατί άραγε? Αφού όλα είναι φτιαγμένα για να υποστηρίξουν μια γυναίκα που θέλει να γίνει μητέρα και να μεγαλώσει καλά ένα παιδί. Γιατί αυτές οι κακιασμένες οι γυναίκες αρνούνται και τη ψιρίζουν τη μαιμού?
Από τη στιγμή που γεννιέται ένα παιδάκι όλα γύρω του είναι φτιαγμένα με τέτοιο τρόπο για να έχει κάθε φροντίδα, υποστήριξη και υγιή ανάπτυξη......

Εντάξει όλα αυτά φαίνονται αναμασημένα , ταχουμε πει και ξαναπεί και όλο και χειρότερα γίνονται όλα οπότε ας σταθω σε αυτό το τελευταίο που βίωσα.

Το βλέμμα των «παραγωγικών» ανθρώπων. Εκείνη την απόλυτη ψυχρότητα σε κάτι που είμαι βέβαιοι ότι είδαν μόνο σαν ένα εμπόδιο. Πιστεύω ότι στο μυαλό τους μέσα σε μια μελλοντική κοινωνία ονειρεύονται όχι απλά να υπάρχει εργαστηριακή ελεγχόμενη γέννηση και προγραμματίσμένη ακόμα και για το τι ακριβώς πρέπει να γεννηθεί, πιστεύω ότι ονειρεύονται να φθάσουμε να αποκλείουμε όλα εκείνα τα γονίδια που ελεγχουν τις περιττές ενασχολήσεις του ανθρωπινου εγκεφάλου, και να μπορεί να γεννιέται ένα παιδί μόνο και εφόσον πιστοποιούν οι επιστήμονες ότι θα είναι άτομο που θα συμβάλλει δυναμικά στην αύξηση της παραγωγικότητας, ή θα είναι ένας αμείλικτος στρατιώτης, ή θα είναι ένας απόλυτος υπολογιστής που απλά θα έχει δέρμα (αν θα είναι απαραίτητο ).

Το θέμα σηκώνει πολύ συζήτηση. Εγώ τώρα πάω να πιώ ένα καφεδάκι με τη φίλη μου πριν χωθούμε στη δουλειά, να μάθω τι αισθάνεται και να την κάνω να νοιώσει λίγο καλύτερα. Τώρα οι άλλοι γαλήνεψαν. Η κοινωνία απέφυγε μια ακόμα περιττή κίνηση όπως τη γέννηση ενός πλάσματος που στο κάτω κάτω δεν είμαστε βέβαοι και αν θα γινόταν τίποτα το σημαντικό για την εξέλιξή της η απλά θα μας φόρτωνε κι άλλο στο ήδη «πιεσμένο» κρατικό budget.....

ελα μωρε, τι ειναι ενα ακομη πλαστικο σακουλακι?

μαζευω τα σκουπιδια των αλλων, οπου τα βρω στην φυση.
οι συγγενεις με λενε στα ισα μαλακα, "που μαζευεις τα σκουπιδια των ΑΛΛΩΝ".
εγω το βλεπω αλλιως το πραγμα.

τα σκουπιδια δεν εχουν ιδιοκτητη απο την στιγμη που εγιναν σκουπιδια.
ειναι εγκαταλελειμενα δημιουργηματα της ανθρωποτητας, ορφανα, μακρια απο τον τοπο τους, χωρις σκοπο και λογο υπαρξης πλεον.
με λιγα λογια βρισκονται σε βαθια καταθλιψη και νιωθουν ΟΡΓΗ.

και μπορει ενα πλαστικο σακουλακι να μην τρομαζει κανεναν, οι εκατομμυρια τοννοι σκουπιδιων που παραγουμε ημερησιως ομως μας κανουν να κατουριωμαστε πανω μας, αν μπορεσουμε να τους φαντασθουμε στην χωματερη, το ενα σκουπιδι να συναντα το αλλο, να συζητανε για τα προβληματα τους, το μισος τους για την ανθρωποτητα που τα εγκατελειψε, να οργανωνονται κατω απο την επιφανεια μεταξυ τους και να εκλυουν χημικες ουσιες μολυνοντας τον αερα, την γη και το νερο.

και οι δυναμεις τους αυξανονται καθε λεπτο που περναει, με καθε "σακουλακι" που πεταμε, ειτε στο βουνο, ειτε στην θαλασσα, ειτε στον σκουπιδοντενεκε - μια επισκεψη στην πλησιεστερη χωματερη θα σας πεισει).
θα μας καταπιουν τα σκουπιδια και το ξερουμε! (ασχετα του οτι οι περισσοτεροι δεν ενδιαφερονται - φιλοσοφια τυπου: "αμα εγω εχω πεθανει, σταχτη και μουρμπερη να γινουν ολα")

οπότε τα μαζευω με σεβασμο και δεος, γιατι αγγιζω τον μεγαλυτερο εχθρο της ανθρωποτητας (μετα την ιδια την ανθρωποτητα φυσικα, που παραγει, χρησιμοποιει και πεταει τα σκουπιδια και που κατεληξε να σκεφτεται σκουπιδενια), προσπαθωντας να καθυστερησω το να σκεπασουν καθε γωνια του πλανητη.

μην ξεχνατε: "σακουλακι σακουλακι δημιουργειται ο σκουπιδοτοπος"

ΟΠΟΤΕ:
ΠΕΡΙΟΡΙΣΤΕ ΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ ΣΑΣ
ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙΣΤΕ ΜΟΝΟ ΤΑ ΑΚΡΩΣ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ ΠΛΑΣΤΙΚΑ
ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙΣΤΕ ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΙΜΕΣ ΣΥΣΚΕΥΑΣΙΕΣ
ΠΡΟΤΙΜΗΣΤΕ ΤΑ ΑΣΥΣΚΕΥΑΣΤΑ ΠΡΟΪΟΝΤΑ
ΜΗΝ ΠΕΤΑΤΕ ΤΙΣ ΜΠΑΤΑΡΙΕΣ ΣΤΗΝ ΦΥΣΗ - ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΜΠΑΤΑΡΙΑ ΜΟΛΥΝΕΙ 15τμ ΕΔΑΦΟΥΣ
ΠΕΡΙΟΡΙΣΤΕ ΤΙΣ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΕΙΣ ΜΕ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ ΣΤΟ ΑΚΡΩΣ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ.

ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΚΠΕΜΠΕΤΕ ΤΑ ΕΙΣΠΝΕΕΤΕ ΚΑΙ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΠΕΤΑΤΕ ΤΑ ΤΡΩΤΕ.
σας δειχνει κατι λιγα ο Ευαγγελατος, αλλά ουτε αυτα δεν πιανετε.
το προβλημα δεν ειναι γιατι πηγε ο ενας γελαδαρης τα γελαδια να βοσκησουν στα σκουπιδια, αλλά στο που θα βρεθει καθαρη γη χωρις σκουπιδια, χωρις χημικη μολυνση, για να βοσκησουν τα ζωντανα.
και το μονο σιγουρο ειναι οτι αυτα προϋπηρχαν των σκουπιδιων στον πλανητη.

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ "ΕΞΩ", "ΠΕΡΑ" ΚΑΙ "ΜΑΚΡΙΑ".
Ο ΠΛΑΝΗΤΗΣ ΕΙΝΑΙ ΜΙΚΡΟΣ ΜΠΟΥΝΤΑΛΑΔΕΣ!
ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΤΟ ΗΛΙΑΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΚΡΟ...

ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ!!!

Αντε Μάης. Που είστε παιδιά? Στην εξοχή σαν γνήσιοι λάτρεις του μεγαλείου της φύσης. Σκεφτόμουν ότι ένας από τους λαούς που μπορείς να βρεις εύκολα αποδεικτικά στοιχεία αν ασχολούνται με τη φύση, είναι οι έλληνες.
Π.χ. πας σε μια κλασσική εξοχή το βραδάκυ αφου φύγαν οι άλλοι και τύφλα ναχει ο Λοκ στο Λοστ τις ανακαλύψεις θα κάνεις. Μέχρι και τις πιο απόκρυφες συνήθειες της οικογένειας που πέρασε από εκεί μπορείς να αντιληφθείς.
Τι κονσέρβες συνηθίζουν να τρώνε, τι μάρκα τσιγάρα καπνίζουν, τι πανες χρησιμοποιουν για το μωράκι τους, τι είδος καφές τους αρέσει. Σε πιάνει έτσι ένα κάτι, να φωνάξεις ΗΤΑΝΕ ΚΙ ΑΥΤΟΙ ΕΔΩ!!! Σχηματίζεις στο μυαλό σου την οικογένεια σαν να τους ξέρεις από χρόνια.
Να εδώ είναι 3-4 κουτιά τσιγάρα ο ένας κάπνιζε καπνό γιατί έχει μείνει το σακούλι το άδειο. Να εκεί είναι η ίδια μπύρα που προτιμάς και εσύ (τι χαρά!!!) πιο πέρα ηρεμείς γιατί απο τα καλαμάκια ησυχάζεις ότι είναι λάτρεις του φραπόγαλου όπως κι εσύ. Αμ εκείνο το ασημόχαρτο για τα σάντουιτς. Αθάνατη νοικοκυρά που όλα τα φροντίζεις!
Και μετά η καθαριότητα βρε παιδί μου. Να εκεί! Μπαλάκια μπαλάκια από χαρτοπετσέτες και χαρτιά υγείας που δίνουν σαφείς πληφορορίες για το πόσες φορές σκουπίστηκαν!!! Ηταν όντως καθαροί είμαστε περήφανοι γι'αυτούς! Κι ο άλλος ο ευρηματικός? Δεν πετάει τα αποτσίγαρα όπου κι όπου είναι εξελιγμένος είναι όλα τοποθετημένα μέσα σ'ενα τενεκεδάκι μπύρας. Σωστό το παληκάρι. Και τα τενεκεδάκια όμορφα παστρικά τακτοποιημένα στους θάμνους.
Εντάξει έχει και το πονηρούλι του το θέμα.. Πιο κει βρε πέρασαν κι εκείνοι που το γιόρτασαν με ζεξ όπως θαλεγε κι η Ούρσουλα. Και τι ζεξ βρε παιδιά. Είδαμε τον αριθμό των προφυλακτικών και αισθανθηκαμε λειψοί εμείς...
Αχ είναι τόσο μεγάλο το δέσιμό μας με τη φύση. Κακώς λένε οι γαλιάντρες οι οικολόγες ότι δε σεβόμαστε. Γιατί βρε δε σεβόμαστε? Περνάς εσύ και αγνοεί ο καθένας το πέρασμά σου. Περνάνε αυτοί και γίνεται κρανίου τόπος. Γράφουν ιστορία τα παληκάρια!!
Για δες το αλλοιώς το ζήτημα. Η καθαριότητα είναι δείγμα πολιτισμού βρε ή τα σκουπίδια? Αν δεν υπήρχαν σκουπίδια στο κόσμο πως θαξεραμε ότι υπάρχει πολιτισμός? Χαζούλικα.. Απλά τα πράγματα!!!

chrisanthi X
Πραγματικα, η παροιμια "ενα μηλο την ημερα το γιατρο τον κανει περα", ειναι
παντου γνωστη - γιατι, και στα αγγλικα δεν λενε " an apple a day, keeps the
doctor away"?
Λοιπον πως μπορει ενα τοσο καλο πραμα σαν το μηλο,να εχει κατηγορηθει τοσοπολυ?
ΜΑ, ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΟ! Αμα ο καθενας πικραμενος ετρωγε ενα μηλο την ημερα και ητανε παντα καλα, πως θα βγαζανε μεροκαματο οι γιατροι?

Ετσι, εκατσα και τοψαξα. Κατοπιν επισταμενων ερευνων, καταληξα στο
συμπερασμα οτι καποιοι γιατροι , πριν πολλα-πολλα χρονια, λαδωσανε καποιους καλογερους - γιατι αυτοι αντιγραφανε τοτε τις γραφες - και βαλανε το μηλο σαν οργανο του Σατανα - σου λεει,"ετσι καποιους θα αποτρεψουμε απο το να τρων πολλα μηλα, κι ετσι θαχουμε κι εμεις τα προς το ζειν, και με το
παραπανω!

Αυτα μπορω να σου πω, αλλα τωρα μην με ρωτησεις τι φρουτο εφραφε αρχικα η Βιβλος - πορτοκαλι ητανε, αχλαδι ητανε, passion fruit ητανε, θα σε γελασω..