Στη γη τη δική μου κρατάνε ακόμα τα φύλλα τους τα δέντρα.
Η θάλασσα σαν τη κοιτάς από ψηλά, βλέπεις το ξημέρωμα γοργόνες να τραγουδάνε.
Δεν υπάρχον εκκλησιές να συγχωρούνε τ'αμαρτήματα, γιατίεδώ η μόνη αμαρτία είναι να ξεχάσεις, κι ούτε ποτέ που βρέθηκε κανένας χωρίς μνήμη.
Ο τόπος έχει διάσπαρτες μισοσπασμένες πέτρες από ναούς που κανείς δεν ανακάλυψε ακόμα
Δεν μυρίζεις λιβάνια μόνο λεμόνια μόλις φρεσκοκομένα
Οι άνθρωποι δε καμπουριάζουν φοβισμένοι περπατούν ψήλα και κοιτάνε τον ήλιο κατάματα
κι ο ήλιος φίλος τους γελάει
Δεν ψιθιρίζουν τις λέξεις και τα νοήματα, μιλάνε δυνατά και φωνάζουν αυτά που οι παλιοί τους δίδαξαν για να μπορέσουν να τους μοιάσουν
Δε προσεύχονται σ'αψυχα πράγματα με κλαψιάρικες φωνές παρακαλώντας μια συγχώρεση,
τραγουδούν περήφανα με γάργαρες φωνές τόσο δυνατές που ακόμα και τ'αγρίμια τρομάζουν.
Κι όταν τα βράδυα μαζεύονται γύρω απ το τραπέζι της ανάπαυσης δε μιλάνε γι'αυτά που δεν ορίζουν φοβισμένοι, μιλάνε γι αυτά τα θαυμαστά που θα χτίσουν
Στη δική μου τη γη δεν υπάρχει νωρίς, αργά ούτε αρχή ούτε τέλος
τα κορίτσια και τ'αγόρια τραγουδαν τα μελλούμενα
και οι γέροι διδάσκουν τα παλιά απ τα όνειρα.
Δεν μπορείς να τη δεις αυτή τη γη, μπορείς θολά να υποψιαστείς ότι υπάρχει
και να ζηλέψεις τη λάμψη της
Στη δική μου τη γη θεοί και άνθρωποι ζουν μαζί κι έχουν μια γεύση από σταφύλι στα χείλια τους να τους μεθάει στην ατέλειωτη γιορτή της ζωής.
Πέμπτη 29 Μαρτίου 2007
ΞΕΣΚΟΝΙΖΟΝΤΑΣ ΤΑ ΝΤΟΥΛΑΠΙΑ ΜΕ ΤΙΣ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ (1)
(Μια και οι μέρες είναι ζόρικες και η σκέψη κουρασμένη έκανα ένα καλό ξεσκόνισμα στα ντουλάπια μου, να γυρίσω πίσω και θυμηθώ σκέψεις που τελικά γέμισαν με αράχνες. Αλλωστε το καλό στα μπλογκ αυτά είναι. Οτι και να γράψεις, δεν έχεις τύψεις ότι κουράζεις κάποιον, γιατί υπάρχει η απόλυτη ελευθερία για τον κάθε αναγνώστη απλά να σε προσπεράσει, πράγμα που στην αληθινή ζωή, μεταξύ μας, δεν είναι τόσο ανώδυνο).
ΜΗΠΩΣ (κάπου 5 χρόνια πρίν? Κάπου εκεί…)
Δεν ξέρω τελικά αν πρέπει ν’αρχίσω ν’αγαπώ το ψέμμα ή να μισώ την αλήθεια.
Κι αν γύριζα τον ευατό μου ανάποδα κι έκανα επι τέλους τη μοιραία συμφιλίωση με την απάτη?
Αν ξεκινώντας το πρωϊ κράταγα την υπόσχεσή μου μέχρι το βράδυ να μην διακρίνω πια τα καλοστημένα σενάρια της ζωής?
Αν άφηνα στο καθρέφτη του μπάνιου το κρίκο που με συνδέει έτσι βασανιστικά με την ανήσυχη αναζήτηση.
Και μάθαινα να προσπερνώ όπως άλλοι γνωρίζουν να κάνουν, να εκτοξεύω λόγια ταιριασμένα με τις επικρατούσες αποδεκτές επιθυμίες.
Αν κλειδωνα στο μικρό ντουλάπι της κουζίνας μαζί με τη ζάχαρη και τους καφέδες τη τελευταία μου αρετή?
Και ξετρύπωνα το πιο καλό μου ντύσιμο να υποδεχτώ απ’την αρχή το κόσμο χωρίς ν’αναζητώ πια νοήματα στις λέξεις και τα βλέμματα.
Απλά να σέρνομαι μαζί του σαν να μην έχω τίποτα να δώσω και τίποτα να πάρω.
Ενα χαριτωμένα παιχνίδι χωρίς κρυμμένα νοήματα κι αποκαλύψεις.
Να γίνονται όλα τυχαία.
Τυχαίοι έρωτες, συμπτωματικές αγάπες, φαιδροί εναγγαλισμοί, άχρωμες συνήθεις περιπτύξεις, αδιάφορες περιπλανήσεις, με μόνη υποχρέωση να υπάρχεις και να πείθεις τους άλλους γι’αυτό.
Ιδιοι την αυγή, το σούρουπο, τη νύχτα.
Χωρίς παρορμητικές εναλλαγές, χωρίς επιθυμίες υψηλών επιδιώξεων, μια κίνηση σ’ένα χώρο που όλα είναι προβλέψιμα, που το πλησίασμα γίνεται αποσπασματικά και ανάλαφρα.
Η μάγισα να έχει ξεχάσει τα λόγια απ΄τα ξόρκια της
Η σταχτοπούτα να έχει δει τη γιορτή μόνο στ’όνειρό της
Η κοκινοσκουφίτσα ένα απλό ακόμα θύμα ενος τυχαίου αγριμιού
Η πανέμορφη να μην ερωτεύτηκε ποτέ το τέρας
Η αλίκη περιορισμένη στα όρια ενός κλασικού περιποιημένου κήπου.
Οι λέξεις θα μπορούσαν να ερμηνευτούν με τον σαφή ετυμολογικό τους χαρακτήρα
Χωρίς αναλύσεις τύπου ψυχολογικού.
Συνδυασμένες πιστά με μια ακινησία των πραγμάτων, ένα κοινότυπο γλωσσικό ιδίωμα.
Αγαπώ, πιστεύω, ζώ, πεθαίνω, κινούμαι, κοιτάζω, πονάω, αγωνιώ, υπόσχομαι , θα ήταν μια απλή σειρά από το ίδιο μέρος του λόγου.
Σ’αυτό το σημείο θα παρέμβαινε η φυσική, η χημεία, η βιολογία, τα μαθηματικά, η κοινωνιολογία , η ψυχολογία και σαν μια συντροφιά με χοντρά γυαλιά και σκονισμένους πάπυρους, θα έκαναν μια σωστότερη χαρτογράφηση των κινήσεών που επιτελούνται γύρω μου, ερήμην μου, χωρίς να χρειάζεται να καταθέτω άσκοπα τεμμάχια του ευατού μου.
Αραγε είναι αργά να ξεκινήσω μια μέρα τέτοια, να με δω φαιδρή, τροφή εύκολη προς κατανάλωση , καλοπροαίρετη έναντι των βάρβαρων ορέξεων των αρρωστημένων μισανθρώπων, μήπως τελικά και συγχωρήσω αυτούς που έτσι τη ζωή την είδαν.
ΜΗΠΩΣ (κάπου 5 χρόνια πρίν? Κάπου εκεί…)
Δεν ξέρω τελικά αν πρέπει ν’αρχίσω ν’αγαπώ το ψέμμα ή να μισώ την αλήθεια.
Κι αν γύριζα τον ευατό μου ανάποδα κι έκανα επι τέλους τη μοιραία συμφιλίωση με την απάτη?
Αν ξεκινώντας το πρωϊ κράταγα την υπόσχεσή μου μέχρι το βράδυ να μην διακρίνω πια τα καλοστημένα σενάρια της ζωής?
Αν άφηνα στο καθρέφτη του μπάνιου το κρίκο που με συνδέει έτσι βασανιστικά με την ανήσυχη αναζήτηση.
Και μάθαινα να προσπερνώ όπως άλλοι γνωρίζουν να κάνουν, να εκτοξεύω λόγια ταιριασμένα με τις επικρατούσες αποδεκτές επιθυμίες.
Αν κλειδωνα στο μικρό ντουλάπι της κουζίνας μαζί με τη ζάχαρη και τους καφέδες τη τελευταία μου αρετή?
Και ξετρύπωνα το πιο καλό μου ντύσιμο να υποδεχτώ απ’την αρχή το κόσμο χωρίς ν’αναζητώ πια νοήματα στις λέξεις και τα βλέμματα.
Απλά να σέρνομαι μαζί του σαν να μην έχω τίποτα να δώσω και τίποτα να πάρω.
Ενα χαριτωμένα παιχνίδι χωρίς κρυμμένα νοήματα κι αποκαλύψεις.
Να γίνονται όλα τυχαία.
Τυχαίοι έρωτες, συμπτωματικές αγάπες, φαιδροί εναγγαλισμοί, άχρωμες συνήθεις περιπτύξεις, αδιάφορες περιπλανήσεις, με μόνη υποχρέωση να υπάρχεις και να πείθεις τους άλλους γι’αυτό.
Ιδιοι την αυγή, το σούρουπο, τη νύχτα.
Χωρίς παρορμητικές εναλλαγές, χωρίς επιθυμίες υψηλών επιδιώξεων, μια κίνηση σ’ένα χώρο που όλα είναι προβλέψιμα, που το πλησίασμα γίνεται αποσπασματικά και ανάλαφρα.
Η μάγισα να έχει ξεχάσει τα λόγια απ΄τα ξόρκια της
Η σταχτοπούτα να έχει δει τη γιορτή μόνο στ’όνειρό της
Η κοκινοσκουφίτσα ένα απλό ακόμα θύμα ενος τυχαίου αγριμιού
Η πανέμορφη να μην ερωτεύτηκε ποτέ το τέρας
Η αλίκη περιορισμένη στα όρια ενός κλασικού περιποιημένου κήπου.
Οι λέξεις θα μπορούσαν να ερμηνευτούν με τον σαφή ετυμολογικό τους χαρακτήρα
Χωρίς αναλύσεις τύπου ψυχολογικού.
Συνδυασμένες πιστά με μια ακινησία των πραγμάτων, ένα κοινότυπο γλωσσικό ιδίωμα.
Αγαπώ, πιστεύω, ζώ, πεθαίνω, κινούμαι, κοιτάζω, πονάω, αγωνιώ, υπόσχομαι , θα ήταν μια απλή σειρά από το ίδιο μέρος του λόγου.
Σ’αυτό το σημείο θα παρέμβαινε η φυσική, η χημεία, η βιολογία, τα μαθηματικά, η κοινωνιολογία , η ψυχολογία και σαν μια συντροφιά με χοντρά γυαλιά και σκονισμένους πάπυρους, θα έκαναν μια σωστότερη χαρτογράφηση των κινήσεών που επιτελούνται γύρω μου, ερήμην μου, χωρίς να χρειάζεται να καταθέτω άσκοπα τεμμάχια του ευατού μου.
Αραγε είναι αργά να ξεκινήσω μια μέρα τέτοια, να με δω φαιδρή, τροφή εύκολη προς κατανάλωση , καλοπροαίρετη έναντι των βάρβαρων ορέξεων των αρρωστημένων μισανθρώπων, μήπως τελικά και συγχωρήσω αυτούς που έτσι τη ζωή την είδαν.
ΠΑΡΑΞΕΝΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ
Μερικά πράγματα όταν τα λέμε , δημοσίως, διακινδινεύουμε την εικόνα μας προς τα έξω. Από την άλλη πάλι οι άνθρωποι που θα διαβάσουν και θα έχουν νοιώσει κάτι παρόμοιο, θα καταλάβουν. Υπάρχει και μια άλλη κατηγορία που θα ακούσει με ενδιαφέρον και θα πιστέψει ότι απλά κάποιος λέει όντως την αλήθεια.
Εχουμε ακούσει ότι τα φυτά αισθάνονται. Πειράματα, βιώματα, κλπ που αν ανοίξει κανείς το νετ θα βρει εκατοντάδες αναφορές σχετικές.
Κι όμως όλες είναι λιγώτερες από την πραγματικότητα....
Σας έχει τύχει να είστε ολομόναχοι σ’ενα κήπο καθισμένοι σε μια καρέκλα, να νοιώθετε, ίσως μετά από κατι πολύ θλιβερό που σας συνέβη, ότι είστε ο τελευταίος κάτοικος αυτού του κόσμου, και ξαφνικά χωρίς κανένα αέρα, πλήρη άπνοια να δείτε το γιασεμί που είναι δίπλα σας να κουνάει τα φυλλαράκια και να χαιδεύει τον ώμο σας?
Δεν υπάρχει πιο ξεκάθαρος τρόπος να το περιγράψω όσο κι αν φαίνεται η εικόνα από τ’ονειρο κάποιου μελαγχολικού ποιητή.
Ετσί συνέβη και σε μένα εκείνο το βράδυ κάποιου καλοκαιριού όταν ανακάλυψα οτι στο κόσμο αυτό υπήρχε πάντα διαθέσιμος ένας ανυποψίαστος φίλος που δεν είχε ανάγκη καν να μιλήσω για να ξέρει τι συμβαίνει.
Στην αρχή νόμισα ότι ήταν ένα τυχαίο γεγονός.... Μια σύμπτωση. Κάτι που νόμιζα ότι συμβαίνει.. Κι όμως ένα απλό γιασεμί μου έτεινε το χέρι του εκείνη τη συγκεκριμένη βραδυά που κανείς δεν είχε καταλάβει τι συνέβαινε.
Γύρισα και χάιδεψα τα φυλλαράκια μ’ενα τρόπο εντελώς καινούργιο. Κι εκείνο νάτο πάλι, έκανε πέρα δώθε όπως ένα ζωάκι κουνάει την ουρά του χαρούμενο.
Και τότε άρχισε η παράξενη σχέση με τα φυτά. Τα λουλούδια, τα δέντρα, ένα ολόκληρο κόσμο που ήταν συνέχεια δίπλα μου και αγνοούσα ότι με κοίταζε.
Εχει μεγάλα μυστικά αυτή η σχέση. Είναι μια άλλη γλωσσα. Δεν έχει να κάνει τίποτα μ’αυτό που ξέρουμε που νοιώθουμε. Ενα λουλούδι δεν έχει σάρκα και λαλιά γιατί δεν τη χρειάζεται απλά. Οι αισθήσεις του είναι σε απ’ευθείας σύνδεση με ότι συναίσθημα μπορεί να εκπέμπψει ολόκληρη η φύση η ψυχή της, η ψυχή μας.
Αν αναλύσω με λεπτομέρειες αυτό που νοιώθω σε σχέση μ’αυτούς τους φίλους θα με σκεφθείτε ντυμένη μ’εκεινο το γνωστό κουστουμάκι το λευκό με τα μανίκια στη πλάτη, όμως όποιος γνωρίζει θα γεμίσει από αναμνήσεις.
Οι περισσότεροι άνθρωποι όταν βλέπουν έναν άνθρωπο μονάχο σ’ενα βουνό παρέα μ’ενα σκύλο καθισμένο στην χώμα με τη πλάτη ακουμπισμένη σ’ενα δέντρο, το σκύλο ν’ακουμπάει τη μουσουδα στα δυό μπροστινά πόδια και να χουζουρεύει με το ένα αυτί να κουνιέται κάπου κάπου, και το αεράκι να περνάει ανάμεσα από βράχια και δέντρα σιγά σαν μουσική, πιστεύουν ότι αυτός ο άνθρωπος είναι ...μόνος.
Η αλήθεια είναι ότι είναι μόνος από ανθρώπους , όμως είναι γεμάτος από όλα αυτά που οι άλλοι ξέχασαν κάπου στη πορεία και μείναν πραγματικά μόνοι τους.
Εχουμε ακούσει ότι τα φυτά αισθάνονται. Πειράματα, βιώματα, κλπ που αν ανοίξει κανείς το νετ θα βρει εκατοντάδες αναφορές σχετικές.
Κι όμως όλες είναι λιγώτερες από την πραγματικότητα....
Σας έχει τύχει να είστε ολομόναχοι σ’ενα κήπο καθισμένοι σε μια καρέκλα, να νοιώθετε, ίσως μετά από κατι πολύ θλιβερό που σας συνέβη, ότι είστε ο τελευταίος κάτοικος αυτού του κόσμου, και ξαφνικά χωρίς κανένα αέρα, πλήρη άπνοια να δείτε το γιασεμί που είναι δίπλα σας να κουνάει τα φυλλαράκια και να χαιδεύει τον ώμο σας?
Δεν υπάρχει πιο ξεκάθαρος τρόπος να το περιγράψω όσο κι αν φαίνεται η εικόνα από τ’ονειρο κάποιου μελαγχολικού ποιητή.
Ετσί συνέβη και σε μένα εκείνο το βράδυ κάποιου καλοκαιριού όταν ανακάλυψα οτι στο κόσμο αυτό υπήρχε πάντα διαθέσιμος ένας ανυποψίαστος φίλος που δεν είχε ανάγκη καν να μιλήσω για να ξέρει τι συμβαίνει.
Στην αρχή νόμισα ότι ήταν ένα τυχαίο γεγονός.... Μια σύμπτωση. Κάτι που νόμιζα ότι συμβαίνει.. Κι όμως ένα απλό γιασεμί μου έτεινε το χέρι του εκείνη τη συγκεκριμένη βραδυά που κανείς δεν είχε καταλάβει τι συνέβαινε.
Γύρισα και χάιδεψα τα φυλλαράκια μ’ενα τρόπο εντελώς καινούργιο. Κι εκείνο νάτο πάλι, έκανε πέρα δώθε όπως ένα ζωάκι κουνάει την ουρά του χαρούμενο.
Και τότε άρχισε η παράξενη σχέση με τα φυτά. Τα λουλούδια, τα δέντρα, ένα ολόκληρο κόσμο που ήταν συνέχεια δίπλα μου και αγνοούσα ότι με κοίταζε.
Εχει μεγάλα μυστικά αυτή η σχέση. Είναι μια άλλη γλωσσα. Δεν έχει να κάνει τίποτα μ’αυτό που ξέρουμε που νοιώθουμε. Ενα λουλούδι δεν έχει σάρκα και λαλιά γιατί δεν τη χρειάζεται απλά. Οι αισθήσεις του είναι σε απ’ευθείας σύνδεση με ότι συναίσθημα μπορεί να εκπέμπψει ολόκληρη η φύση η ψυχή της, η ψυχή μας.
Αν αναλύσω με λεπτομέρειες αυτό που νοιώθω σε σχέση μ’αυτούς τους φίλους θα με σκεφθείτε ντυμένη μ’εκεινο το γνωστό κουστουμάκι το λευκό με τα μανίκια στη πλάτη, όμως όποιος γνωρίζει θα γεμίσει από αναμνήσεις.
Οι περισσότεροι άνθρωποι όταν βλέπουν έναν άνθρωπο μονάχο σ’ενα βουνό παρέα μ’ενα σκύλο καθισμένο στην χώμα με τη πλάτη ακουμπισμένη σ’ενα δέντρο, το σκύλο ν’ακουμπάει τη μουσουδα στα δυό μπροστινά πόδια και να χουζουρεύει με το ένα αυτί να κουνιέται κάπου κάπου, και το αεράκι να περνάει ανάμεσα από βράχια και δέντρα σιγά σαν μουσική, πιστεύουν ότι αυτός ο άνθρωπος είναι ...μόνος.
Η αλήθεια είναι ότι είναι μόνος από ανθρώπους , όμως είναι γεμάτος από όλα αυτά που οι άλλοι ξέχασαν κάπου στη πορεία και μείναν πραγματικά μόνοι τους.
Τετάρτη 28 Μαρτίου 2007
ΑΝ ΗΜΟΥΝ ΑΠΕΝΑΝΤΙ
Καμμιά φορά σκέφτομαι πως θαταν να ξύπναγα, βλέποντας με απέναντι. Θα μπορούσα τότε να καταλάβω εκείνους που είδαν το φαιδρό στις άναρχες σκέψεις μου, το κρίμα στις χωρίς ιδιαίτερο στόχο πράξεις μου, το άσκοπο στην αντίληψή μου των πραγμάτων.
Μερικές φορές όταν αυθόρμητα, ακόμα, εκτοξεύω εικόνες και συναισθήματα, όταν αρνούμαι να γίνω η καρικατούρα του τσιγγουνάνρωπου νοιώθω ότι χτυπάω άγρια πάνω σ’ενα σώμα από ενόρκους.
Ενορκοι και δικολάβοι που διασταυρώνουν τα βήματα μου χωρίς να εξετάσουν καν την ομολογία μου για το χώρο και το χρόνο. Δεν υπάρχει χειρότερο ελάττωμα από τον εθελοντή δούλο ενός οποιουδήποτε αφέντη που κάνει περισσότερα απ’όσα του ζητάνε.
Αν ήμουν απέναντι ίσως να καταλάβαινα που βρίσκεται το αστείο στο να ποδοπατάει κανείς με άρβυλα τις ψυχές των ανθρώπων...
Μερικές φορές όταν αυθόρμητα, ακόμα, εκτοξεύω εικόνες και συναισθήματα, όταν αρνούμαι να γίνω η καρικατούρα του τσιγγουνάνρωπου νοιώθω ότι χτυπάω άγρια πάνω σ’ενα σώμα από ενόρκους.
Ενορκοι και δικολάβοι που διασταυρώνουν τα βήματα μου χωρίς να εξετάσουν καν την ομολογία μου για το χώρο και το χρόνο. Δεν υπάρχει χειρότερο ελάττωμα από τον εθελοντή δούλο ενός οποιουδήποτε αφέντη που κάνει περισσότερα απ’όσα του ζητάνε.
Αν ήμουν απέναντι ίσως να καταλάβαινα που βρίσκεται το αστείο στο να ποδοπατάει κανείς με άρβυλα τις ψυχές των ανθρώπων...
Τρίτη 27 Μαρτίου 2007
Η ΤΕΧΝΙΚΗ ΤΟΥ «ΕΣΤΙΑΣΜΟΥ»
Χθες καθώς ρέμβαζα μ’εκείνο το γνωστό «εχώ χαθεί κάπου» ύφος που κάνει τη θειά μου τη Λίτσα να λέει στη μάνα μου «αυτό το κορίτσι έτσι πήγε χαμένο, γιατί δε της έδεσες τα λουριά να προκόψει», σκεφτόμουν τον άνθρωπο μιας διάστασης.
Μη πάει το μυαλό σας σε κάποια ανάλυση κβαντοφιλοσοφίας, δεν μπορώ να φτάσω μέχρι εκεί, μπορώ απλά να φτάσω να βλέπω με θαυμασμό το πως κατάφεραν να δημιουργήσουν τον άνθρωπο απόλυτο μετανάστη της ζωής.
Γεννιέμαι, μεγαλώνω, πεθαίνω με ένα κόσμο γύρω μου που έχει ανάγει σε επιστήμη τη τεχνική του να μην καταλάβω ούτε το πως ούτε το γιατί.
Η ιδέα είναι εντελώς απλή και πονηρή. Αφού από τη φύση του ο άνθρωπος έχει τα όπλα να κατανοήσει και να ερευνήσει ότι υπάρχει γύρω του, αφού η φαντασία του και η δημιουργικότητά του μπορούν να φθάσουν σε δυσθεώρητα όρια, πράγμα το οποίο θα ήταν άκρως ενδιαφέρον αλλά όχι συμφέρον, η απρόσωπη και αμείλικτη εξουσία βρήκε το τέχνασμα. ΕΣΤΙΑΣΜΟΣ.
Στη καθομιλουμένη ο όρος φαντάζει ακόμα πιο γοητευτικός. ΣΤΟΧΟΣ.
Ενα ατελείωτο κοπάδι από πολυδιάστατους ανθρώπους, κατεβαίνει στη σκάλα του μονοδιάστατου προκειμένου να φθάσει ΕΝΑ ΣΤΟΧΟ.
Προσοχή δεν μιλάμε για ιδανικό, για όνειρο, για επιθυμία. Μιλάμε για μια συγκεκριμένη λέξη που στο μυαλό μας εκ πρώτης όψεως αφήνει την έννοια του ανθρώπου που θα παλαίψει για να φθάσει κάπου που όμως με τις κατάλληλες «τεχνικές» αυτό το κάπου μπορεί να γίνει κάλλιστα «εκεί που θέλουμε εμείς».
Κι επειδή όπως έχουμε πει η εξουσία δεν οραματίζεται το μέλλον αλλά το δημιουργεί, το πρώτο βήμα για την επίτευξη αυτού του σκοπού είναι να οριοθετηθουν οι στόχοι. Ανα ηλικία, ανά φύλλο, ανά τάξη, ανά έθνος.
Η λεπτομέρεια που πρέπει να συλάβουμε είνα ότι ο στόχος πρέπει να είναι απόλυτα συγκεκριμένος και εντελώς περιορισμένου πεδίου.
Θα περάσεις στο Πανεπιστήμιο από Χ μόρια έως Ψ. 12 χρόνια ζωής (1η δημοτικού μέχρι 3η λυκείου) πρέπει να εστιάζονται σε αυτόν ακριβώς το στόχο. Να γεννιέται και να ολοκληρώνεται η ιδεολογία όλων των οικογενειών, των εκπαιδευτικών, των παραγόντων στο Χ έως Ψ. Εξω από αυτό το στόχο υπάρχουν οι άχρηστοι , μέσα οι χρήσιμοι.
Θα μπεις σε μια δουλειά και ο στόχος ειναι ο 1ος βαθμός ιεραρχείας (ο κατώτερος) μέχρι τον 10ο (ο ανώτερος) . Η προσωπική, κοινωνική, οικονομική, ευμάρεια εξαρτάται από το αν είσαι ανάμεσα στο 1 και το 10 με τάση προς το 10. Αν σε συγκεκριμένα χρόνια κάνεις συγκεκριμένες κινήσεις η πορεία θα είναι +1 ανοδική.
Οι μηχανισμοί καθημερινής διαβίωσης πρέπει να ΕΣΤΙΑΖΟΝΤΑΙ σε αυτή τη προοπτική.
Σε όλη αυτή τη πορεία επίτευξης του στόχου, μια ολόκληρη βιομηχανία πληροφόρησης εκπέμπει συνεχώς οδηγίες για το πως γίνεται με τον καλύτερο τρόπο να μην αποκλίνεις αυτής της πορείας και πως να αποβάλλεις τυχόν –εσωτερικές απορίες – για το αν είναι σωστό αυτό που κάνεις ή όχι.
Οι άνθρωποι τώρα που βγαίνουν από αυτή τη κρεατομηχανή δημιουργικών στόχων, αρχίζουν και παρουσιάζουν φαινόμενα μοντέρνων ψυχασθενειών που η γνωστή βιομηχανία της πληροφόρησης φροντίζει να κρατά υπογείως κρυμένα μέχρι να φθάσουν σε μια κλίμακα όπου δεν θα ελέγχονται πλέον.
Είναι η ψυχασθένεια του μάνατζερ που δουλεύει οικειοθελώς 18 ώρες την ημέρα και σαβατοκύριακα και θεωρεί ότι ανήκει σε μια ελίτ εργαζομένων που δεν μπαίνουν στη ταπεινή διεκδίκηση της εργατικής υπερωρίας.
Είναι η ψυχασθένεια της κοπελίτσας που βάζει το δάχτυλο στο στόμα μετά το αμαρτωτλό σοκολατάκι για να το βγάλει και να τρέξει αμέσως να ζυγιστεί μήπως πήρε 18,5 γραμμάρια επιπλέον βάρους οπότε δεν θα της κάνει το τελευταίο φουστάκι που έβγαλε ο Πουστέτσος.
Είναι η ψυχασθένεια της μάνας που ξυπνάει και κοιμάται βλέποντας το παιδί της σαν ένα τετράγωνο χαρτί με σφραγιδούλα και έπαινο και που για να φθάσει σε αυτό το στόχο έχει ξεχάσει ακόμα και να το κάνει με τον άντρα της εκτός από τις περιπτώσεις που έρχεται ένας καλός έλεγχος στο σπίτι.
Είναι η ψυχασθένεια εκείνου που κάθεται μέρα νύχτα σ’ενα τζοκεράδικο και αναλύοντας στατιστικές, προγνωστικά, προηγούμενες κληρώσεις, απόψεις, έχει καταλήξει σε 6 αριθμούς και 10 εναλλακτικούς και έχει βάλει στο ρελαντί τη ζωή του μέχρι να λάμψει η ελπίδα κάποια μέρα στην οθόνη από το στόμα μιας γλάστρας.
Ο στόχος είναι η κοινή συνισταμένη όλων, η κάθε κίνηση, η κάθε σκέψη πρέπει να είναι ΕΣΤΙΑΣΜΕΝΗ ΣΕ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ.
Σε τόσα δισεκατομύρια ανθρώπους ,ο κάθε στόχος , υπάρχει το περιθώριο να είναι διαφορετικός για να υπάρχει η υποκρισία της ποικιλλίας. Το κόλπο όμως είναι ότι στη κάθε κατηγορία ο στόχος πρέπει να είνα ΕΝΑΣ κεντρικός με επιμέρους ελάχιστα παρακλάδια έστι ώστε αν κοιτάξουμε από πάνω τη γη να μοιάζει με ουράνιο τόξο, οι άνθρωποι όμως που την αποτελούν να είναι ένα συγκεκριμένο χρώμα ο καθένας.
Το ουράνιο τόξο μπορούν να το δουν ελάχιστοι.
Η μονάδα βλέπει μόνο το ΕΝΑ.
Και μέσα σε αυτή την απόλυτη τάξη που στολίζεται με τη φορεσιά της αχαλίνωτης δημιουργικότητας, στη γκρίζα ζώνη γεννιέται και μεγαλώνει η γενιά των «άκαιρων».
Το «λάθος» μέσα στο σύστημα. Ο αστάθμητος παράγοντας. Εδώ όμως να σας αφήσω μες την αγωνία μέχρι τον επόμενο ρεμβασμό μου.
Α ρε θεία Λίτσα πόσα ξέρεις εσύ.....
Μη πάει το μυαλό σας σε κάποια ανάλυση κβαντοφιλοσοφίας, δεν μπορώ να φτάσω μέχρι εκεί, μπορώ απλά να φτάσω να βλέπω με θαυμασμό το πως κατάφεραν να δημιουργήσουν τον άνθρωπο απόλυτο μετανάστη της ζωής.
Γεννιέμαι, μεγαλώνω, πεθαίνω με ένα κόσμο γύρω μου που έχει ανάγει σε επιστήμη τη τεχνική του να μην καταλάβω ούτε το πως ούτε το γιατί.
Η ιδέα είναι εντελώς απλή και πονηρή. Αφού από τη φύση του ο άνθρωπος έχει τα όπλα να κατανοήσει και να ερευνήσει ότι υπάρχει γύρω του, αφού η φαντασία του και η δημιουργικότητά του μπορούν να φθάσουν σε δυσθεώρητα όρια, πράγμα το οποίο θα ήταν άκρως ενδιαφέρον αλλά όχι συμφέρον, η απρόσωπη και αμείλικτη εξουσία βρήκε το τέχνασμα. ΕΣΤΙΑΣΜΟΣ.
Στη καθομιλουμένη ο όρος φαντάζει ακόμα πιο γοητευτικός. ΣΤΟΧΟΣ.
Ενα ατελείωτο κοπάδι από πολυδιάστατους ανθρώπους, κατεβαίνει στη σκάλα του μονοδιάστατου προκειμένου να φθάσει ΕΝΑ ΣΤΟΧΟ.
Προσοχή δεν μιλάμε για ιδανικό, για όνειρο, για επιθυμία. Μιλάμε για μια συγκεκριμένη λέξη που στο μυαλό μας εκ πρώτης όψεως αφήνει την έννοια του ανθρώπου που θα παλαίψει για να φθάσει κάπου που όμως με τις κατάλληλες «τεχνικές» αυτό το κάπου μπορεί να γίνει κάλλιστα «εκεί που θέλουμε εμείς».
Κι επειδή όπως έχουμε πει η εξουσία δεν οραματίζεται το μέλλον αλλά το δημιουργεί, το πρώτο βήμα για την επίτευξη αυτού του σκοπού είναι να οριοθετηθουν οι στόχοι. Ανα ηλικία, ανά φύλλο, ανά τάξη, ανά έθνος.
Η λεπτομέρεια που πρέπει να συλάβουμε είνα ότι ο στόχος πρέπει να είναι απόλυτα συγκεκριμένος και εντελώς περιορισμένου πεδίου.
Θα περάσεις στο Πανεπιστήμιο από Χ μόρια έως Ψ. 12 χρόνια ζωής (1η δημοτικού μέχρι 3η λυκείου) πρέπει να εστιάζονται σε αυτόν ακριβώς το στόχο. Να γεννιέται και να ολοκληρώνεται η ιδεολογία όλων των οικογενειών, των εκπαιδευτικών, των παραγόντων στο Χ έως Ψ. Εξω από αυτό το στόχο υπάρχουν οι άχρηστοι , μέσα οι χρήσιμοι.
Θα μπεις σε μια δουλειά και ο στόχος ειναι ο 1ος βαθμός ιεραρχείας (ο κατώτερος) μέχρι τον 10ο (ο ανώτερος) . Η προσωπική, κοινωνική, οικονομική, ευμάρεια εξαρτάται από το αν είσαι ανάμεσα στο 1 και το 10 με τάση προς το 10. Αν σε συγκεκριμένα χρόνια κάνεις συγκεκριμένες κινήσεις η πορεία θα είναι +1 ανοδική.
Οι μηχανισμοί καθημερινής διαβίωσης πρέπει να ΕΣΤΙΑΖΟΝΤΑΙ σε αυτή τη προοπτική.
Σε όλη αυτή τη πορεία επίτευξης του στόχου, μια ολόκληρη βιομηχανία πληροφόρησης εκπέμπει συνεχώς οδηγίες για το πως γίνεται με τον καλύτερο τρόπο να μην αποκλίνεις αυτής της πορείας και πως να αποβάλλεις τυχόν –εσωτερικές απορίες – για το αν είναι σωστό αυτό που κάνεις ή όχι.
Οι άνθρωποι τώρα που βγαίνουν από αυτή τη κρεατομηχανή δημιουργικών στόχων, αρχίζουν και παρουσιάζουν φαινόμενα μοντέρνων ψυχασθενειών που η γνωστή βιομηχανία της πληροφόρησης φροντίζει να κρατά υπογείως κρυμένα μέχρι να φθάσουν σε μια κλίμακα όπου δεν θα ελέγχονται πλέον.
Είναι η ψυχασθένεια του μάνατζερ που δουλεύει οικειοθελώς 18 ώρες την ημέρα και σαβατοκύριακα και θεωρεί ότι ανήκει σε μια ελίτ εργαζομένων που δεν μπαίνουν στη ταπεινή διεκδίκηση της εργατικής υπερωρίας.
Είναι η ψυχασθένεια της κοπελίτσας που βάζει το δάχτυλο στο στόμα μετά το αμαρτωτλό σοκολατάκι για να το βγάλει και να τρέξει αμέσως να ζυγιστεί μήπως πήρε 18,5 γραμμάρια επιπλέον βάρους οπότε δεν θα της κάνει το τελευταίο φουστάκι που έβγαλε ο Πουστέτσος.
Είναι η ψυχασθένεια της μάνας που ξυπνάει και κοιμάται βλέποντας το παιδί της σαν ένα τετράγωνο χαρτί με σφραγιδούλα και έπαινο και που για να φθάσει σε αυτό το στόχο έχει ξεχάσει ακόμα και να το κάνει με τον άντρα της εκτός από τις περιπτώσεις που έρχεται ένας καλός έλεγχος στο σπίτι.
Είναι η ψυχασθένεια εκείνου που κάθεται μέρα νύχτα σ’ενα τζοκεράδικο και αναλύοντας στατιστικές, προγνωστικά, προηγούμενες κληρώσεις, απόψεις, έχει καταλήξει σε 6 αριθμούς και 10 εναλλακτικούς και έχει βάλει στο ρελαντί τη ζωή του μέχρι να λάμψει η ελπίδα κάποια μέρα στην οθόνη από το στόμα μιας γλάστρας.
Ο στόχος είναι η κοινή συνισταμένη όλων, η κάθε κίνηση, η κάθε σκέψη πρέπει να είναι ΕΣΤΙΑΣΜΕΝΗ ΣΕ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ.
Σε τόσα δισεκατομύρια ανθρώπους ,ο κάθε στόχος , υπάρχει το περιθώριο να είναι διαφορετικός για να υπάρχει η υποκρισία της ποικιλλίας. Το κόλπο όμως είναι ότι στη κάθε κατηγορία ο στόχος πρέπει να είνα ΕΝΑΣ κεντρικός με επιμέρους ελάχιστα παρακλάδια έστι ώστε αν κοιτάξουμε από πάνω τη γη να μοιάζει με ουράνιο τόξο, οι άνθρωποι όμως που την αποτελούν να είναι ένα συγκεκριμένο χρώμα ο καθένας.
Το ουράνιο τόξο μπορούν να το δουν ελάχιστοι.
Η μονάδα βλέπει μόνο το ΕΝΑ.
Και μέσα σε αυτή την απόλυτη τάξη που στολίζεται με τη φορεσιά της αχαλίνωτης δημιουργικότητας, στη γκρίζα ζώνη γεννιέται και μεγαλώνει η γενιά των «άκαιρων».
Το «λάθος» μέσα στο σύστημα. Ο αστάθμητος παράγοντας. Εδώ όμως να σας αφήσω μες την αγωνία μέχρι τον επόμενο ρεμβασμό μου.
Α ρε θεία Λίτσα πόσα ξέρεις εσύ.....
Δευτέρα 26 Μαρτίου 2007
AEROSOL HELP!!!
Καλέ εκτός από εξωγήινους και λοιπές γνωστές κατηγορίες έχουμε βρυκόλακες νέου τύπου. Δεν το ξέρουν ότι είναι νεκροί! Νομίζουν ότι είναι άνθρωποι!!!! Πες σε μάγγισσες σε χαρτορίχτρες να βρουν ΟΥΜΠΙΚ ΑΜΕΣΑ!!!!
ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΑΔΕΛΦΟΜΠΛΟΓΚ
Επιτέλους μεταξύ των άλλων θα έχουμε και μια αθλητική ενημέρωση. Γιατί αν περιμένετε από τους 12 πιθήκους αθλητικά σωθήκατε! Αν ήταν 11 οι πίθηκοι κάποιοι συνειρμοί θα μπορούσαν να γίνουν!!!! Πάμε λοιπόν στο Στράτο http://stratos313.blogspot.com
Το δεύτερο αδελφομπλογκάκι http://foitites-christine.blogspot.com είναι επίσης ολόφρεσκο (οι δημιουργοί του κάποια στιγμή θα φύγουν από τις καταλήψεις που θα πάει...) και θα μας γράψουν όλα τα καθέκαστα φρέσκα!!!Ως τότε καλή δύναμη παιδιά! Είσαστε εδώ? Κι εμείς εδώ είμαστε!!!! ΠΑΡΟΝΤΕΣ ΠΑΝΤΑ!!!
Το δεύτερο αδελφομπλογκάκι http://foitites-christine.blogspot.com είναι επίσης ολόφρεσκο (οι δημιουργοί του κάποια στιγμή θα φύγουν από τις καταλήψεις που θα πάει...) και θα μας γράψουν όλα τα καθέκαστα φρέσκα!!!Ως τότε καλή δύναμη παιδιά! Είσαστε εδώ? Κι εμείς εδώ είμαστε!!!! ΠΑΡΟΝΤΕΣ ΠΑΝΤΑ!!!
Κυριακή 25 Μαρτίου 2007
που να σας τα λεω τι επαθα σημερα 25η Μαρτιου...
ειχα κλεισει ραντεβου με το γνωστο μεντιούμ-διαμεσο-κληρονομικο χαρισμα, κυρια Κουλα (σημερα μονο ειχε κενο).
πηγα και καλεσαμε το πνευμα του παππου μου, να τον ρωτησω αν εφερε καμια λιρα απο την μικρα ασια το 22 και την εθαψε πουθενα, και τι επαθα ο δολιος???
αντι για τον παππου μου, παρουσιαστηκε το πνευμα ενος Καραϊσκακη και με αρχισε στα μπινελικια!!!
ντρεπομαι να σας πω τι μουπε!
πολυ βρωμοστομος...
για Τουρκους μουλεγε, για ποδοσφαιρο μουλεγε, για επανασταση που τζαμπα την κανανε μουλεγε, για χρυσοπληρωμενους φλωρους μουλεγε, και τι δεν μουλεγε αναμεσα στα φτυσιματα (η κυρια Κουλα εφτυνε για λογαριασμο του δηλαδη).
μεχρι και στα γερμανικα με εβρισε, με ειπε ρεχαγκεν! (κατι βαρυ πρεπει ναναι)
τελικα εκαψε η κυρια Κουλα μερικες συναψεις (της τρεχουν λιγα σαλια, αλλά ειναι καλα τωρα) και γλυτωσα, γιατι απ ο,τι ακουγα περιμενανε κι αλλοι στη σειρα για να με βρισουν, καποιος Κολοκοτρωνης, καποιος Καναρης, μια Μπουμπουλινα και στο βαθος ακουγοταν και ο παππους μου να λεει αστε με να του χωσω την λιρα εκει που ξερει.
ποιοι ειναι αυτοι και τι θελουνε ρε παιδια?
επηρεασαν αρνητικα και τον παππου μου...
πηγα και καλεσαμε το πνευμα του παππου μου, να τον ρωτησω αν εφερε καμια λιρα απο την μικρα ασια το 22 και την εθαψε πουθενα, και τι επαθα ο δολιος???
αντι για τον παππου μου, παρουσιαστηκε το πνευμα ενος Καραϊσκακη και με αρχισε στα μπινελικια!!!
ντρεπομαι να σας πω τι μουπε!
πολυ βρωμοστομος...
για Τουρκους μουλεγε, για ποδοσφαιρο μουλεγε, για επανασταση που τζαμπα την κανανε μουλεγε, για χρυσοπληρωμενους φλωρους μουλεγε, και τι δεν μουλεγε αναμεσα στα φτυσιματα (η κυρια Κουλα εφτυνε για λογαριασμο του δηλαδη).
μεχρι και στα γερμανικα με εβρισε, με ειπε ρεχαγκεν! (κατι βαρυ πρεπει ναναι)
τελικα εκαψε η κυρια Κουλα μερικες συναψεις (της τρεχουν λιγα σαλια, αλλά ειναι καλα τωρα) και γλυτωσα, γιατι απ ο,τι ακουγα περιμενανε κι αλλοι στη σειρα για να με βρισουν, καποιος Κολοκοτρωνης, καποιος Καναρης, μια Μπουμπουλινα και στο βαθος ακουγοταν και ο παππους μου να λεει αστε με να του χωσω την λιρα εκει που ξερει.
ποιοι ειναι αυτοι και τι θελουνε ρε παιδια?
επηρεασαν αρνητικα και τον παππου μου...
ΟΔΗΓΙΕΣ ΠΡΟΣ ΝΑΥΤΙΛΩΜΕΝΟΥΣ ΤΟΥ ΚΑΝΑΠΕ
Οι παρακάτω διευκρινήσεις δεν προέρχονται από ένα ξεμωραμένο διαστροφικό νου που απεχθάνεται τους νέους και βαράει τη μαγκούρα, είναι η απόρροια των όσων ακούω συχνότατα, σε διάφορους κύκλους και έχω αφήσει να κρέμωνται πάνω από το κεφάλι μου σαν ξινισμένα ραδίκια...
-Αγόρια, οταν ακούμε τον εθνικό ύμνο και τον εθνικό ύμνο κάθε έθνους, δείχνουμε σεβασμό (σπουδαία λέξη αν και ξεχασμένη πλέον), δεν συνοδεύομε ένα σύμβολο με εκφράσεις όπως θα σας γ....σουμε όλους, η μάνα σου η......., η ξαδέλφη σου η......, γιατί αλλοιώς ο ποιητής, δεν θα ξεκίναγε με το γνωστό τρόπο τον ύμνο, σκεπτόμενος τους έλληνες , θα τον ξεκίναγε λέγοντας "σε γνωρίζω από την όψη της μ....κιας σου της τρομερής.
-Κορίτσια όταν κοιτάμε τους φουστανελάδες δεν κάνουμε σχόλια με εκείνο το γνωστό πλέον ύφακι "κοτ κοτ κοτ" του είδους "Αχ μαρίκα τι να φόραγαν από κάτω?" Πρώτον γιατί όσο ηλίθια και να είναι κάποια πάντα υπάρχει μια ελάχιστη ελπίδα βελτίωσης και δεύτερον γιατί δεν θάθελες να δεις κοπέλλα μου τι είχε από κάτω πίστεψέ με.
-Εσπρέσι φρέντι με σος σοκολάτας του οποιου χαμουρομάγαζου συχνάζετε, όχι, τα ΨΑΡΑ δεν ήταν του Ωνάση. Δεν άραζαν εκεί κότερα. Εκεί περπάτησε η Δόξα από το ομώνυμο ποιήμα το οποίο εσείς δεν ακούγατε γιατί εκείνη την ώρα στέλνατε μήνυμα στο Μήτσο να του πείτε ότι είναι "ζουζουνάκος" !!!
-Ναι δεν είχε πολλές καρακουκλάρες η επανάσταση, γιατί εσύ ειδικά που το είπες ορίζεις την ομορφιά μεταξύ της αγωνίας σου να μετράς τα ψωμάκια σου στο πισινό σου κάθε πρωϊ που σηκώνεσαι, και του εμετού που κάνεις μόλις αμαρτήσεις και φας ένα κόκκο σοκολατάκι!!!
Εχω ακούσει κι άλλα αλλά τα πήρα στο κρανία και γράφοντάς τα μόνο οπότε ας συνεχίσει κάποιος άλλος να πιει το ποτηρίον τούτο....
-Αγόρια, οταν ακούμε τον εθνικό ύμνο και τον εθνικό ύμνο κάθε έθνους, δείχνουμε σεβασμό (σπουδαία λέξη αν και ξεχασμένη πλέον), δεν συνοδεύομε ένα σύμβολο με εκφράσεις όπως θα σας γ....σουμε όλους, η μάνα σου η......., η ξαδέλφη σου η......, γιατί αλλοιώς ο ποιητής, δεν θα ξεκίναγε με το γνωστό τρόπο τον ύμνο, σκεπτόμενος τους έλληνες , θα τον ξεκίναγε λέγοντας "σε γνωρίζω από την όψη της μ....κιας σου της τρομερής.
-Κορίτσια όταν κοιτάμε τους φουστανελάδες δεν κάνουμε σχόλια με εκείνο το γνωστό πλέον ύφακι "κοτ κοτ κοτ" του είδους "Αχ μαρίκα τι να φόραγαν από κάτω?" Πρώτον γιατί όσο ηλίθια και να είναι κάποια πάντα υπάρχει μια ελάχιστη ελπίδα βελτίωσης και δεύτερον γιατί δεν θάθελες να δεις κοπέλλα μου τι είχε από κάτω πίστεψέ με.
-Εσπρέσι φρέντι με σος σοκολάτας του οποιου χαμουρομάγαζου συχνάζετε, όχι, τα ΨΑΡΑ δεν ήταν του Ωνάση. Δεν άραζαν εκεί κότερα. Εκεί περπάτησε η Δόξα από το ομώνυμο ποιήμα το οποίο εσείς δεν ακούγατε γιατί εκείνη την ώρα στέλνατε μήνυμα στο Μήτσο να του πείτε ότι είναι "ζουζουνάκος" !!!
-Ναι δεν είχε πολλές καρακουκλάρες η επανάσταση, γιατί εσύ ειδικά που το είπες ορίζεις την ομορφιά μεταξύ της αγωνίας σου να μετράς τα ψωμάκια σου στο πισινό σου κάθε πρωϊ που σηκώνεσαι, και του εμετού που κάνεις μόλις αμαρτήσεις και φας ένα κόκκο σοκολατάκι!!!
Εχω ακούσει κι άλλα αλλά τα πήρα στο κρανία και γράφοντάς τα μόνο οπότε ας συνεχίσει κάποιος άλλος να πιει το ποτηρίον τούτο....
ΩΣ ΠΟΤΕ ΠΑΛΗΚΑΡΙΑ....
Από ΤΟ ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ
Την γλώσσα μού έδωσαν ελληνική·
το σπίτι φτωχικό στις αμμουδιές του Ομήρου.
Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου στις αμμουδιές του Ομήρου.
Εκεί σπάροι και πέρκες
ανεμόδαρτα ρήματα
ρεύματα πράσινα μες στα γαλάζια
όσα είδα στα σπλάχνα μου ν' ανάβουνε
σφουγγάρια, μέδουσες
με τα πρώτα λόγια των Σειρήνων
όστρακα ρόδινα με τα πρώτα μαύρα ρίγη.
Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου με τα πρώτα μαύρα ρίγη.
Εκεί ρόδια, κυδώνια
θεοί μελαχρινοί, θείοι κι εξάδελφοι
το λάδι αδειάζοντας μες στα πελώρια κιούπια·
και πνοές από τη ρεματιά ευωδιάζοντας
λυγαριά και σχίνο
σπάρτο και πιπερόριζα
με τα πρώτα πιπίσματα των σπίνων,
ψαλμωδίες γλυκές με τα πρώτα-πρώτα Δόξα σοι.
Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου, με τα πρώτα-πρώτα Δόξα σοι!
Εκεί δάφνες και βάγια
θυμιατό και λιβάνισμα
τις πάλες ευλογώντας και τα καριοφίλια.
Στο χώμα το στρωμένο με τ' αμπελομάντιλα
κνίσες, τσουγκρίσματα
και Χριστός Ανέστη
με τα πρώτα σμπάρα των Ελλήνων.
Αγάπες μυστικές με τα πρώτα λόγια του 'Υμνου.
Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου, με τα πρώτα λόγια του 'Υμνου!
Την γλώσσα μού έδωσαν ελληνική·
το σπίτι φτωχικό στις αμμουδιές του Ομήρου.
Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου στις αμμουδιές του Ομήρου.
Εκεί σπάροι και πέρκες
ανεμόδαρτα ρήματα
ρεύματα πράσινα μες στα γαλάζια
όσα είδα στα σπλάχνα μου ν' ανάβουνε
σφουγγάρια, μέδουσες
με τα πρώτα λόγια των Σειρήνων
όστρακα ρόδινα με τα πρώτα μαύρα ρίγη.
Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου με τα πρώτα μαύρα ρίγη.
Εκεί ρόδια, κυδώνια
θεοί μελαχρινοί, θείοι κι εξάδελφοι
το λάδι αδειάζοντας μες στα πελώρια κιούπια·
και πνοές από τη ρεματιά ευωδιάζοντας
λυγαριά και σχίνο
σπάρτο και πιπερόριζα
με τα πρώτα πιπίσματα των σπίνων,
ψαλμωδίες γλυκές με τα πρώτα-πρώτα Δόξα σοι.
Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου, με τα πρώτα-πρώτα Δόξα σοι!
Εκεί δάφνες και βάγια
θυμιατό και λιβάνισμα
τις πάλες ευλογώντας και τα καριοφίλια.
Στο χώμα το στρωμένο με τ' αμπελομάντιλα
κνίσες, τσουγκρίσματα
και Χριστός Ανέστη
με τα πρώτα σμπάρα των Ελλήνων.
Αγάπες μυστικές με τα πρώτα λόγια του 'Υμνου.
Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου, με τα πρώτα λόγια του 'Υμνου!
Σάββατο 24 Μαρτίου 2007
Η ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ
Η συντακτική ομάδα με το κωδικό όνομα 12 ΠΙΘΗΚΟΙ ευχαριστεί τη jbg services για τη συμβολή στο δύσκολο έργο μας.
Η Πρόεδρος - Γειά σου Μαρία.
Το μπλογκ μας είναι ελεύθερο για κάθε πλάσμα του ζωικού, φυτικού, ορυκτού βασιλείου.
Προσοχή όμως ισχύει το εξής ρητό εκ των γραφών.
Αν με χτυπήσεις γυρίζω το ένα μάγουλο.
Αν με ξαναχτυπήσεις γυρίζω και το άλλο μάγουλο
Αν συνεχίσεις όμως.. την έκατσες τη βάρκα!!!!
Η Πρόεδρος - Γειά σου Μαρία.
Το μπλογκ μας είναι ελεύθερο για κάθε πλάσμα του ζωικού, φυτικού, ορυκτού βασιλείου.
Προσοχή όμως ισχύει το εξής ρητό εκ των γραφών.
Αν με χτυπήσεις γυρίζω το ένα μάγουλο.
Αν με ξαναχτυπήσεις γυρίζω και το άλλο μάγουλο
Αν συνεχίσεις όμως.. την έκατσες τη βάρκα!!!!
ακολουθει διαφημιστικο μηνυμα της jbg service:
πωλουνται ελπιδες παντος ειδους και παντος καιρου με δωρο τα ζαντολαστιχα.
πωλουνται υποθετα ανθρωπιας σε πακετα των 300ων.
πωλουνται ονειρα ελαφρως μεταχειρισμενα.
πωλουνται υπερτατες αληθειες σε αληθινες περγαμηνες απο την Περγαμο.
πωλουνται πραγματικοτητες ευημερουντων για τους φτωχους - πληρες κιτ Γιαννας με δωρο ενα μποτοξ.
πωλουνται πολιτικες συνειδησεις σε πραγματικα τιμες ευκαιριας - κατω του κοστους.
αλλαζονται γιαγιες με λεκανες.
πωλουνται υποθετα ανθρωπιας σε πακετα των 300ων.
πωλουνται ονειρα ελαφρως μεταχειρισμενα.
πωλουνται υπερτατες αληθειες σε αληθινες περγαμηνες απο την Περγαμο.
πωλουνται πραγματικοτητες ευημερουντων για τους φτωχους - πληρες κιτ Γιαννας με δωρο ενα μποτοξ.
πωλουνται πολιτικες συνειδησεις σε πραγματικα τιμες ευκαιριας - κατω του κοστους.
αλλαζονται γιαγιες με λεκανες.
Παρασκευή 23 Μαρτίου 2007
ΑΣ ΣΟΒΑΡΕΥΤΟΥΜΕ....
Το κείμενο που έγραψα πιο κάτω είναι αφιερωμένο όχι στη φαντασία που είναι η ζωγραφιά στη ζωή του ανθρώπου, όχι σε κάθε ανήσυχο πνεύμα που κάποια στιγμή θα βρει το μονοπάτι, όχι σε κάθε απλό άνθρωπο που νοιώθει τον όποιο θεό μέσα του, και λέει τα λόγια της προσευχής του με κατάνυξη, όχι σε κάθε επαναστάτη επιστήμονα που οι άλλοι τον στρίμωξαν σε μια υπόγα και τον ονόμασαν παρανοικό, όχι στους συγγραφείς που γέμισαν τις κρύες νύχτες μας με ζεστασιά αυτή που μόνο οι κόσμοι της ονειροπόλησης μπορουν να δώσουν,
είναι ένα κοινό κράξιμο σε όσους προσπαθούν αιώνες τώρα να εκμεταλλευτούν όλα τα παραπάνω για να χορτάσει το αχυρένιο τους κεφάλι. Μακριά τα σκιάχτρα από τα παιδιά που ονειρεύονται!!!
Παιδιά πετάξτε σ’ολόκληρο το σύμπαν με τα φτερά σας. Ελεύθεροι. Δεν υπάρχουν φύλακες της γνώσης με χαρτόσημο και σφραγίδες. Μη μασάτε!
είναι ένα κοινό κράξιμο σε όσους προσπαθούν αιώνες τώρα να εκμεταλλευτούν όλα τα παραπάνω για να χορτάσει το αχυρένιο τους κεφάλι. Μακριά τα σκιάχτρα από τα παιδιά που ονειρεύονται!!!
Παιδιά πετάξτε σ’ολόκληρο το σύμπαν με τα φτερά σας. Ελεύθεροι. Δεν υπάρχουν φύλακες της γνώσης με χαρτόσημο και σφραγίδες. Μη μασάτε!
ΕΧΩ ΣΚΑΣΕΙ ΑΠΟ ΤΗ ΖΗΛΕΙΑ ΜΟΥ!
Σήμερα το πρωϊ μετά από μια ακόμα νύχτα που στον ύπνο μου είδα όνειρα κοινότυπα, (κέρδιζα στο τζόκερ, είχα αδυνατίσει και είχα γίνει σαν την Μπελουτσι, ο διευθυντής μου μόλις μου είχε ανακοινώσει μια έκτακτη αύξηση 1.000 ευρώ), συνειδητοποίησα ότι όσες προσπάθειες κι αν κάνω το πνεύμα μου δεν μπορεί να ξεκολήσει από τη λασπουριά που το έχω ρίξει. Δεν θα γίνω ποτέ άτομο συνειδητοποιημένο, να μπορώ να αγγίξω το σημείο ΧΦΞΩ-αδχζη του 1435 τεταρτημόριου του 585 διαγαλαξιακού ισομηροτικου πεδίου.... Μια πίκραααααα....
Δε με θέλει κανένας. Ολος ο αξιοπρεπής κόσμος έχει απαχθεί από ένα εξωγήινο. Σ’ολο τον αξιοπρεπή κόσμο έχει εμφανισθεί κι ένας άγγελος ή δαίμονας. Εχουν κάτι να λένε βρε παιδί μου. Τους ακούς και μένεις έτσι....... σαν χάνος!! Μήπως δεν ξέρω ξένες γλώσσες? Μήπως μυρίζω άσχημα? Μήπως σε προηγουμενη ζωή ήμουν διασταύρωση με γουρούνι?
Εκείνο εκεί το «πήγα και σήμερα ένα αστρικό ταξίδι όπου επικοινώνησα με διάφορες εξωδιαστασιακές οντότητες» πως το κάνουν ρε γαμώτο? Δηλαδή μιλάμε για πολύ ανέβασμα ρε παιδιά. Τι μπόμπες ξύδια σε κωλόμπαρο και κουραφέξαλα ? Αυτοί ρε βλέπουν όντως το χριστό φαντάρο!!!!
Εβαλα ένα κάδρο μπροστά μου, του Τζόνυ Ντεπ από τους πειρατές. Συγκεντρώθηκα στη καπελαδούρα, είχα βάλει και μπαμπακι στ’αυτιά να μην ακουω τίποτα ούτε τη γειτόνισα που τσακωνόταν με τη πεθερά για το τι μυρωδικά μπαίνουν στα γιαλατζή....
Τίποτα. Κολλημένη στη γη..
Τίποτα είναι θέμα ωρίμανσης έχει δίκιο η φιλενάδα μου που έχει γραφτεί σε 66 σχολές τύπου «βλέπω τα ραδίκια ανάποδα» . Κάτω από 1822 ζωές κάτσε στ’αυγά σου. Πρέπει τουλάχιστον να έχεις περάσει από πόρνη του Αζαρμπουτζατσιβάν μέχρι καρδηνάλιος του Σαιν ντι μαλακι ζουαγιέ για να αρχίσεις να παίρνεις λίγο πρέφα και ν’ασχοληθεί λίγο μαζί σου και η άβυσσος.
Τι έτσι στο κάθε μπίτσουλα παμε και δίνουμε διαπηστευτήρια? Ανεργοι θα μείνουν οι ενδιάμεσοι δηλαδή? Κι αν ακόμα κάτι μυριστείς στην ατμόσφαιρα , πες δηλαδή βρε παιδί μου ότι βλέπεις «κάτι αλλόκοτο» πως θα το εξηγήσεις εσύ ο φτωχομπινές αν δεν ζητήσεις την άδεια από τη σχολή οδηγών?
Μερικές φορές οραματίζομαι κατί φρικτό. Οτι ούτε εδώ υπάρχει, ούτε εκεί και πως όλα ότι βλέπω γύρω μου είναι απλά η το κρυόπλαστο χιουμορ μου που συνιθίζω να ονομάζω «σάτυρα». Φέρτε τις βελόνες να τρυπήσουμε τις σαπουνόφουσκες ρεεεεεεεεεεεεεεεεε. Γιατί χανόμαστε!!!!!!!!! Κι όχι τίποτα άλλο τα αληθινά γεγονότα τρέχουν και θα μας βρουν να χάσκουμε σα χάνοι όντως!!!!!!!
Δε με θέλει κανένας. Ολος ο αξιοπρεπής κόσμος έχει απαχθεί από ένα εξωγήινο. Σ’ολο τον αξιοπρεπή κόσμο έχει εμφανισθεί κι ένας άγγελος ή δαίμονας. Εχουν κάτι να λένε βρε παιδί μου. Τους ακούς και μένεις έτσι....... σαν χάνος!! Μήπως δεν ξέρω ξένες γλώσσες? Μήπως μυρίζω άσχημα? Μήπως σε προηγουμενη ζωή ήμουν διασταύρωση με γουρούνι?
Εκείνο εκεί το «πήγα και σήμερα ένα αστρικό ταξίδι όπου επικοινώνησα με διάφορες εξωδιαστασιακές οντότητες» πως το κάνουν ρε γαμώτο? Δηλαδή μιλάμε για πολύ ανέβασμα ρε παιδιά. Τι μπόμπες ξύδια σε κωλόμπαρο και κουραφέξαλα ? Αυτοί ρε βλέπουν όντως το χριστό φαντάρο!!!!
Εβαλα ένα κάδρο μπροστά μου, του Τζόνυ Ντεπ από τους πειρατές. Συγκεντρώθηκα στη καπελαδούρα, είχα βάλει και μπαμπακι στ’αυτιά να μην ακουω τίποτα ούτε τη γειτόνισα που τσακωνόταν με τη πεθερά για το τι μυρωδικά μπαίνουν στα γιαλατζή....
Τίποτα. Κολλημένη στη γη..
Τίποτα είναι θέμα ωρίμανσης έχει δίκιο η φιλενάδα μου που έχει γραφτεί σε 66 σχολές τύπου «βλέπω τα ραδίκια ανάποδα» . Κάτω από 1822 ζωές κάτσε στ’αυγά σου. Πρέπει τουλάχιστον να έχεις περάσει από πόρνη του Αζαρμπουτζατσιβάν μέχρι καρδηνάλιος του Σαιν ντι μαλακι ζουαγιέ για να αρχίσεις να παίρνεις λίγο πρέφα και ν’ασχοληθεί λίγο μαζί σου και η άβυσσος.
Τι έτσι στο κάθε μπίτσουλα παμε και δίνουμε διαπηστευτήρια? Ανεργοι θα μείνουν οι ενδιάμεσοι δηλαδή? Κι αν ακόμα κάτι μυριστείς στην ατμόσφαιρα , πες δηλαδή βρε παιδί μου ότι βλέπεις «κάτι αλλόκοτο» πως θα το εξηγήσεις εσύ ο φτωχομπινές αν δεν ζητήσεις την άδεια από τη σχολή οδηγών?
Μερικές φορές οραματίζομαι κατί φρικτό. Οτι ούτε εδώ υπάρχει, ούτε εκεί και πως όλα ότι βλέπω γύρω μου είναι απλά η το κρυόπλαστο χιουμορ μου που συνιθίζω να ονομάζω «σάτυρα». Φέρτε τις βελόνες να τρυπήσουμε τις σαπουνόφουσκες ρεεεεεεεεεεεεεεεεε. Γιατί χανόμαστε!!!!!!!!! Κι όχι τίποτα άλλο τα αληθινά γεγονότα τρέχουν και θα μας βρουν να χάσκουμε σα χάνοι όντως!!!!!!!
Τετάρτη 21 Μαρτίου 2007
Η ΠΟΝΗΡΙΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗΣ
Τη φιλενάδα την δημόσια αυτοκριτική τη συναντάμε συνέχεια στο δρόμο μας. Ανθρωποι απλοί εκείνοι του συρμού δηλαδή κι ανθρωποι επιφανείς που παίρνουν εκείνο το κακόμοιρο ύφος και είσαι έτοιμος να τους βάλεις ένα βοήθημα στο λογαριασμό τους στη τράπεζα. Ανθρωπάκια δηλαδή γενικωτερα.
Ποιός είναι άραγε ο ρόλος της? "Συγνώμη που δεν σ'εχω πάρει τόσο καιρό τηλέφωνο. Το ξέρω είμαι γαϊδούρι. Είμαι εντελώς απαράδεκτος απέναντί σου" λέει κάποιος. Αυτό σημαίνει ότι την επόμενη μέρα δεν θα είναι πια γαϊδουρι? "Χάλια είναι όλα ρε παιδιά, μεγάλη αδικία σου λέω, κι εμείς μήπως κάνουμε τίποτα. Είμαστε ασυγχώρητοι, ξεχάσαμε τις ιδέες μας, τις μάχες μας κι έχουμε βολευτεί" κουβεντιάζει η παρεϊτσα πίνοντας τις φραπεδιές στην οκτάωρη παραμονή σ'ενα κλασικ καφε. Την επόμενη μέρα θα πετάξουν τους φραπέδες και θα βγούν στο δρόμο? "Είσαι ο καλύτερος άνθρωπος κι εγώ ο χειρότερος. Δεν αξίζω τίποτα και πολύ περισσότερο για σένα" λέει κατά τη διάρκεια του "εδώ και τώρα χωρίζουμε αν δεν το κατάλαβες" νεαρός. Την επόμενη μέρα θα μετατραπεί σε τεφαρίκι?
Η δημόσια αυτοκριτική λοιπόν μοιάζει με μια μόνιμη πρόβα της προθανάτιας έκκλησης συγχώρεσης. Κάνω τις βρωμίες μου, συμμετέχω στις βρωμίες των άλλων, έχω απόλυτη επίγνωση ότι είμαι ένας βλάκας και μισός αλλά τι με ξεχωρίζει απέναντι στον άλλο ώστε, να συνεχίσω να είμαι βλάκας αλλά να μην φάω και κανένα βρωμόξυλο? ΤΟ ΠΑΡΕΔΕΧΤΗΚΑ.
Είναι η επίγνωση του ότι όταν όλα έχουν γίνει σκούρα γιατί εγώ τα έκανα έτσι, προλαβαίνω να παραστήσω ότι τα κατάλαβα κι είμαι έτοιμος ν'αλλάξω. Είναι το δημόσιο αυτομαστίγωμα που έχω τη πονηριά να κάνω και να θεωρηθώ κιόλας ξεχωριστά σκεπτόμενο άτομο!!!!
Η μόνη διαφορά με την "ύστατη" συγνώμη που πρέπει να ζητήσω από τον μεγάλο εκεί πάνω είναι ότι σ'εκείνον έτσι κι αλλοιώς θα το εννοώ γιατί δεν έχει άλλο περιθώριο. Ο πάτερ Αγάπιος είναι από πάνω με το ευαγγέλιο και το σταυρό και με κοιτάέι με βλέμμα "ζήτα και μια συγνώμη γαϊδούρι τουλάχιστον γιατί ούτε το κουδούνι δεν θα σ'αφήσουν να χτυπήσεις". κι εκεί δεν έχει άλλα.
Προσέχτε λοιπόν όλες τις φράσεις που ξεκινάνε από "το γνωρίζω πως αλλά" "έχω κάνει πολλά σφάλματα αλλλά κάτι με πιάνει" "ξέρω ότι φέρθηκα εγωιστικά είμαι τιποτένιος" "ο τελευταίος άνθρωπος που θα έπρεπε να κάνω κακό ήταν ο χ" "κοιτώντας βαθειά μέσα μου είδα ότι δεν" "έχω συνειδητοποιήσει ότι αλλά " "είμαι βαθειά μετανιωμένος γιατί εξακολουθώ" "σκατάς είμαι κι εγώ μη το ψάχνεις" "λυπάμαι αν σ'εστειλα στο ψυχιατρείο" "μπορείς να με χτυπήσεις αν θέλεις" και όλα τα παράγωγα!!!!
Ποιός είναι άραγε ο ρόλος της? "Συγνώμη που δεν σ'εχω πάρει τόσο καιρό τηλέφωνο. Το ξέρω είμαι γαϊδούρι. Είμαι εντελώς απαράδεκτος απέναντί σου" λέει κάποιος. Αυτό σημαίνει ότι την επόμενη μέρα δεν θα είναι πια γαϊδουρι? "Χάλια είναι όλα ρε παιδιά, μεγάλη αδικία σου λέω, κι εμείς μήπως κάνουμε τίποτα. Είμαστε ασυγχώρητοι, ξεχάσαμε τις ιδέες μας, τις μάχες μας κι έχουμε βολευτεί" κουβεντιάζει η παρεϊτσα πίνοντας τις φραπεδιές στην οκτάωρη παραμονή σ'ενα κλασικ καφε. Την επόμενη μέρα θα πετάξουν τους φραπέδες και θα βγούν στο δρόμο? "Είσαι ο καλύτερος άνθρωπος κι εγώ ο χειρότερος. Δεν αξίζω τίποτα και πολύ περισσότερο για σένα" λέει κατά τη διάρκεια του "εδώ και τώρα χωρίζουμε αν δεν το κατάλαβες" νεαρός. Την επόμενη μέρα θα μετατραπεί σε τεφαρίκι?
Η δημόσια αυτοκριτική λοιπόν μοιάζει με μια μόνιμη πρόβα της προθανάτιας έκκλησης συγχώρεσης. Κάνω τις βρωμίες μου, συμμετέχω στις βρωμίες των άλλων, έχω απόλυτη επίγνωση ότι είμαι ένας βλάκας και μισός αλλά τι με ξεχωρίζει απέναντι στον άλλο ώστε, να συνεχίσω να είμαι βλάκας αλλά να μην φάω και κανένα βρωμόξυλο? ΤΟ ΠΑΡΕΔΕΧΤΗΚΑ.
Είναι η επίγνωση του ότι όταν όλα έχουν γίνει σκούρα γιατί εγώ τα έκανα έτσι, προλαβαίνω να παραστήσω ότι τα κατάλαβα κι είμαι έτοιμος ν'αλλάξω. Είναι το δημόσιο αυτομαστίγωμα που έχω τη πονηριά να κάνω και να θεωρηθώ κιόλας ξεχωριστά σκεπτόμενο άτομο!!!!
Η μόνη διαφορά με την "ύστατη" συγνώμη που πρέπει να ζητήσω από τον μεγάλο εκεί πάνω είναι ότι σ'εκείνον έτσι κι αλλοιώς θα το εννοώ γιατί δεν έχει άλλο περιθώριο. Ο πάτερ Αγάπιος είναι από πάνω με το ευαγγέλιο και το σταυρό και με κοιτάέι με βλέμμα "ζήτα και μια συγνώμη γαϊδούρι τουλάχιστον γιατί ούτε το κουδούνι δεν θα σ'αφήσουν να χτυπήσεις". κι εκεί δεν έχει άλλα.
Προσέχτε λοιπόν όλες τις φράσεις που ξεκινάνε από "το γνωρίζω πως αλλά" "έχω κάνει πολλά σφάλματα αλλλά κάτι με πιάνει" "ξέρω ότι φέρθηκα εγωιστικά είμαι τιποτένιος" "ο τελευταίος άνθρωπος που θα έπρεπε να κάνω κακό ήταν ο χ" "κοιτώντας βαθειά μέσα μου είδα ότι δεν" "έχω συνειδητοποιήσει ότι αλλά " "είμαι βαθειά μετανιωμένος γιατί εξακολουθώ" "σκατάς είμαι κι εγώ μη το ψάχνεις" "λυπάμαι αν σ'εστειλα στο ψυχιατρείο" "μπορείς να με χτυπήσεις αν θέλεις" και όλα τα παράγωγα!!!!
Ο ΤΕΜΠΕΛΗΣ, ΑΝΕΡΑΣΤΟΣ, ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΚΟΣ ΜΕ ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΕΣ ΑΝΗΣΥΧΙΕΣ.
Ξεκινά κάπως έτσι. Γυρίζει μέσα σε κάτι τσατοκανάλια στην μόνιμη και επιτακτική επιθυμία πια να σταυρώσει γκόμενα, και μετά απο δεκάδες προσπάθειες όπου καμμια δεν του έχει κάτσει πέφτει πάνω «στο Μαύρο Αγγελο» (!!!) ή κατά το κόσμο Κούλα.
Η Κουλα είναι το τοπ τεν μέσα στο τσατ. Της βαράει κι αυτός κάποια στιγμή που παίρνει επιτέλους θάρος (σκέφτεται τι στο διάολο με τέτοιο νικ καμμια σαδομαζόχα θα είναι...)και τότε εκείνη του πετάει αδίστακτα κατάφατσα τη φράση που θα το κανει να αισθανθεί το πιο τρισάθλιο σκουλήκι σ’αυτή τη γη. Τι γνώμη έχεις για το ζήτημα της κουφιας γης? Ωρε μάνα μου , τη κάτσαμε τη βάρκα. Για κουφάλα πηγαίναμε κουφια γη μας βγήκε.
Τι να πει? Πως πως, απαντάει, πως δε τη ξέρω ρε κουλα, αστειεύεσαι?
Με το που κλείνει το τσατ του σκοτωμού μπάρα «αναζήτηση» «κούφια γη». Εκατοντάδες σελίδες ενός άγνωστου κόσμου. Φόρουμ που όλοι ξέρουν και όλοι έχουν ζήσει πράγματα που αυτός δεν έχει χαμπάρι. Τι γίνεται ρε παιδιά? Πάει σε ένα σαιτ που του είπε ένα φιλαράκι με cool nick name και διαλέγει ένα γαμάτο! «Μαύρος κι άραχνος κι η κακιά του η μοίρα». Και γράφεται στο πιο χαι απο τα φόρουμ που βρήκε. Το τσέκαρε παίζει και ο «Μαύρος Αγγελος» εκει μέσα.
Απο εκεί θα αρχίσει η πορεία του προς τη θέωση. Θα έχει επιτέλους τα 15 λεπτα δημοσιότητας που του αρμόζουν και περισσότερα ακόμα, κάθε μέρα, κάθε στιγμή και μπορεί να πηδήξει κιόλας και μάλιστα όχι τη κάθε κατίνα της γειτονιάς. Τεφαρίκι πράγμα. Με τις ανησυχίες της, με τα λιβάνια της στη κρεβατοκάμαρα, με τις μουσικές τις παράξενες, άσε που μπορει να ξέρει κι εκείνο το πως το λέμε «το καμασουτρα»!!!!
Το γραφείο του υπολογιστη μετατρέπεται σύντομα σ’ενα χώρο που άνετα μπορεί κανείς να επιβιώσει από πυρηνική καταστροφή. Καφέδες, τσιγάρα, σάντουιτς, πίτες απο το «μερακλή» και τόμους απο φυλλάδες που μιλάνε «γι’αυτά» Διαβάζει ουφο, βάζει ουφο στο γουικιπεντια (τομαθε κι αυτό ο πονηρός ο βλάχος) κάνει κόπυ πειστ και φύγαμε μεγάλε θα τους τρελλάνουμε όλους!!!!
(Συνεχίζεται...)
Η Κουλα είναι το τοπ τεν μέσα στο τσατ. Της βαράει κι αυτός κάποια στιγμή που παίρνει επιτέλους θάρος (σκέφτεται τι στο διάολο με τέτοιο νικ καμμια σαδομαζόχα θα είναι...)και τότε εκείνη του πετάει αδίστακτα κατάφατσα τη φράση που θα το κανει να αισθανθεί το πιο τρισάθλιο σκουλήκι σ’αυτή τη γη. Τι γνώμη έχεις για το ζήτημα της κουφιας γης? Ωρε μάνα μου , τη κάτσαμε τη βάρκα. Για κουφάλα πηγαίναμε κουφια γη μας βγήκε.
Τι να πει? Πως πως, απαντάει, πως δε τη ξέρω ρε κουλα, αστειεύεσαι?
Με το που κλείνει το τσατ του σκοτωμού μπάρα «αναζήτηση» «κούφια γη». Εκατοντάδες σελίδες ενός άγνωστου κόσμου. Φόρουμ που όλοι ξέρουν και όλοι έχουν ζήσει πράγματα που αυτός δεν έχει χαμπάρι. Τι γίνεται ρε παιδιά? Πάει σε ένα σαιτ που του είπε ένα φιλαράκι με cool nick name και διαλέγει ένα γαμάτο! «Μαύρος κι άραχνος κι η κακιά του η μοίρα». Και γράφεται στο πιο χαι απο τα φόρουμ που βρήκε. Το τσέκαρε παίζει και ο «Μαύρος Αγγελος» εκει μέσα.
Απο εκεί θα αρχίσει η πορεία του προς τη θέωση. Θα έχει επιτέλους τα 15 λεπτα δημοσιότητας που του αρμόζουν και περισσότερα ακόμα, κάθε μέρα, κάθε στιγμή και μπορεί να πηδήξει κιόλας και μάλιστα όχι τη κάθε κατίνα της γειτονιάς. Τεφαρίκι πράγμα. Με τις ανησυχίες της, με τα λιβάνια της στη κρεβατοκάμαρα, με τις μουσικές τις παράξενες, άσε που μπορει να ξέρει κι εκείνο το πως το λέμε «το καμασουτρα»!!!!
Το γραφείο του υπολογιστη μετατρέπεται σύντομα σ’ενα χώρο που άνετα μπορεί κανείς να επιβιώσει από πυρηνική καταστροφή. Καφέδες, τσιγάρα, σάντουιτς, πίτες απο το «μερακλή» και τόμους απο φυλλάδες που μιλάνε «γι’αυτά» Διαβάζει ουφο, βάζει ουφο στο γουικιπεντια (τομαθε κι αυτό ο πονηρός ο βλάχος) κάνει κόπυ πειστ και φύγαμε μεγάλε θα τους τρελλάνουμε όλους!!!!
(Συνεχίζεται...)
Τρίτη 20 Μαρτίου 2007
ΑΠΛΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ (Ο ΕΚΒΙΑΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΑΣΧΕΤΗ ΠΟΙΝΗ)
1.Αν δε φας όλη τη χορτόσουπα, δεν θα σου πάρω παιχνίδι
2.Αν δε κοιμηθείς αμέσως δε θα φας σοκολάτα
3.Αν δε διαβάσεις δε θα πάρεις το cd που θέλεις
4.Αν δε γυρίσεις νωρίς δε θα βγεις για ένα μήνα, γιατί θα αρχίσει να λέει η κουτσομπόλα από δίπλα..
5.Αν δε περάσεις σε κάποια σχολή τέρμα τα φράγκα, και ποιός ακούει τις μπηχτές της Μαρίκας?
6.Αν πας στη πορεία θα φας ξύλο.
Και όμως αυτή η εντελώς παιδαριώδης ανάλυση έχει μεγάλη σημασία γιατί,
μαθαίνουμε ότι,
1.Τα μπιχλιμπίδια στη ζωή τα αποκτάμε όταν καταπίνουμε αδιαμαρτύρητα ότι μας πασάρουν
2.Τις απολαύσεις-επιβραβεύσεις τις δικαιούνται όσοι κοιμούνται ύπνο βαθύ
3.Η μουσική είναι για πνευματικά ανεβασμένα άτομα όπως αυτά που βγαίνουν από τα ελληνικά σχολεία
4.Πρέπει να μάθουμε ότι τις βρωμιές τις κάνουμε αλλά χωρίς μάρτυρες
5.Το πτυχίο έχει σημασία για να το δείχνουμε
6.Αν πας στη πορεία θα φας ξύλο (ΑΥΤΌ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟ ΚΑΙ ΑΝΑΛΛΟΙΩΤΟ!)
2.Αν δε κοιμηθείς αμέσως δε θα φας σοκολάτα
3.Αν δε διαβάσεις δε θα πάρεις το cd που θέλεις
4.Αν δε γυρίσεις νωρίς δε θα βγεις για ένα μήνα, γιατί θα αρχίσει να λέει η κουτσομπόλα από δίπλα..
5.Αν δε περάσεις σε κάποια σχολή τέρμα τα φράγκα, και ποιός ακούει τις μπηχτές της Μαρίκας?
6.Αν πας στη πορεία θα φας ξύλο.
Και όμως αυτή η εντελώς παιδαριώδης ανάλυση έχει μεγάλη σημασία γιατί,
μαθαίνουμε ότι,
1.Τα μπιχλιμπίδια στη ζωή τα αποκτάμε όταν καταπίνουμε αδιαμαρτύρητα ότι μας πασάρουν
2.Τις απολαύσεις-επιβραβεύσεις τις δικαιούνται όσοι κοιμούνται ύπνο βαθύ
3.Η μουσική είναι για πνευματικά ανεβασμένα άτομα όπως αυτά που βγαίνουν από τα ελληνικά σχολεία
4.Πρέπει να μάθουμε ότι τις βρωμιές τις κάνουμε αλλά χωρίς μάρτυρες
5.Το πτυχίο έχει σημασία για να το δείχνουμε
6.Αν πας στη πορεία θα φας ξύλο (ΑΥΤΌ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟ ΚΑΙ ΑΝΑΛΛΟΙΩΤΟ!)
ΑΝΕΝΤΑΧΤΟΙ ΠΕΡΙΚΥΚΛΩΜΕΝΟΙ
Περικυκλωμένοι από τα τηλεχειριστήρια της φρίκης ανακαλύψαμε ότι εκείνο το πράσινο κουμπάκι πάνω δεξιά τους κάνει να σωπάσουν. Το πατήσαμε και βγήκαμε έξω κι ανακαλύψαμε ότι η φρίκη ήταν πάντα εκεί χωρίς πράσινο κουμπάκι. Το βουητό των χαζοπάνελ, οι τρομοκρατικές ειδήσεις, οι γελοίες χαζοχαρούμενες φάτσες, το παζάρι της ανταλλαγής ήταν όλα εκεί παρόντα.
Τώρα ακίνητοι με τη ζωή να γυρίζει γύρω γύρω παράφωνα σαν σκουριασμένο καρουζέλ, γίναμε ανένταχτοι γιατί με τις τσέπες σκισμένες χωρίς φράγκο, ανακαλύψαμε ότι είμαστε από τους ελάχιστους εναπομείναντες τυχερούς που δεν την πάτησαν να βγάλουν εισιτήριο.
Τώρα ακίνητοι με τη ζωή να γυρίζει γύρω γύρω παράφωνα σαν σκουριασμένο καρουζέλ, γίναμε ανένταχτοι γιατί με τις τσέπες σκισμένες χωρίς φράγκο, ανακαλύψαμε ότι είμαστε από τους ελάχιστους εναπομείναντες τυχερούς που δεν την πάτησαν να βγάλουν εισιτήριο.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
.jpg){kind=small}
